Relaties
alle pijlers
Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden
zaterdag 7 november 2015 om 12:11
Ongeveer anderhalf jaar geleden vertelde mijn zoon voor het eerst dat hij denkt dat hij homoseksueel is. Hij was toen 19 jaar en we vonden dit nog veel te vroeg om zo’n dingen zeker te weten. Vooral mijn man vindt dit niet bespreekbaar. We hebben toen heel intensief gesproken over wat in hem omging en na een tijdje gaf zoon aan dat hij er niet helemaal over uit was en nog niet helemaal zeker was wat zijn geaardheid was. De relatie tussen zoon en zijn vader is hierdoor wel sterk bekoeld, alsof er toch een afstand is gekomen. We hebben het onderwerp in de maanden die erop volgde laten rusten. Zoon kreeg in die periode ook een vriendin.
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
zaterdag 7 november 2015 om 13:55
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:44:
[...]
Dus als je homoseksualiteit niet accepteert ben je hysterisch, grof en eng? ik vind dat mensen die mijn mening niet accepteren eerder eng.
Ik vind vrouwen walgelijke wezens waar ik van moet kotsen zodra ze letters op een toetsenbord typen.
Ja, vrouwen zoals jij ja.
Gewoon mijn mening, je zou wel eng moeten zijn om mij om mijn eigen mening te veroordelen, niet? Ik keur vrouwelijkheid gewoon af. Verberg het alsjeblieft in een boerka, maar val mij er niet mee lastig.
[...]
Dus als je homoseksualiteit niet accepteert ben je hysterisch, grof en eng? ik vind dat mensen die mijn mening niet accepteren eerder eng.
Ik vind vrouwen walgelijke wezens waar ik van moet kotsen zodra ze letters op een toetsenbord typen.
Ja, vrouwen zoals jij ja.
Gewoon mijn mening, je zou wel eng moeten zijn om mij om mijn eigen mening te veroordelen, niet? Ik keur vrouwelijkheid gewoon af. Verberg het alsjeblieft in een boerka, maar val mij er niet mee lastig.
zaterdag 7 november 2015 om 13:57
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
zaterdag 7 november 2015 om 13:59
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:46:
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Maar wat valt er af te keuren aan seksualiteit? Je kunt mensen nu eenmaal niet afkeuren op dingen als seksualiteit, huidskleur, etc.
Dat noemen we discriminatie.
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Maar wat valt er af te keuren aan seksualiteit? Je kunt mensen nu eenmaal niet afkeuren op dingen als seksualiteit, huidskleur, etc.
Dat noemen we discriminatie.
zaterdag 7 november 2015 om 13:59
quote:kerol schreef op 07 november 2015 @ 13:55:
[...]
Ik vind vrouwen walgelijke wezens waar ik van moet kotsen zodra ze letters op een toetsenbord typen.
Ja, vrouwen zoals jij ja.
Gewoon mijn mening, je zou wel eng moeten zijn om mij om mijn eigen mening te veroordelen, niet?Ja kan ik niet wakker van liggen.
[...]
Ik vind vrouwen walgelijke wezens waar ik van moet kotsen zodra ze letters op een toetsenbord typen.
Ja, vrouwen zoals jij ja.
Gewoon mijn mening, je zou wel eng moeten zijn om mij om mijn eigen mening te veroordelen, niet?Ja kan ik niet wakker van liggen.
zaterdag 7 november 2015 om 13:59
*alleen OP gelezen*
Ik vermoed dat mijn dochter later niet met een vriendje thuis gaat komen. Ze is nu 15 en ik denk dit al zeker twee jaar. Zij is nog niet zover en wie weet vergis ik me. Maar het is niet zo dat ik nu denk; ik hóóp dat ik me vergis. Het is haar leven. Het enige dat ik voor mijn kind graag wil is dat ze gelukkig wordt.
En precies jouw soort reactie zorgt ervoor dat velen nog steeds niet ´uit de kast´ komen. Je zoon heeft niet gelogen, hij heeft je verteld dat hij denkt homo te zijn. Hij heeft voor jouw plezier een meisje geprobeerd. Dat is niks geworden en geeft hem daarmee nog meer zekerheid.
Ik denk dat je uiteindelijk zult moeten kiezen. Je zoon met zijn eigen partnerkeuze of helemaal geen contact meer.
Ik vermoed dat mijn dochter later niet met een vriendje thuis gaat komen. Ze is nu 15 en ik denk dit al zeker twee jaar. Zij is nog niet zover en wie weet vergis ik me. Maar het is niet zo dat ik nu denk; ik hóóp dat ik me vergis. Het is haar leven. Het enige dat ik voor mijn kind graag wil is dat ze gelukkig wordt.
En precies jouw soort reactie zorgt ervoor dat velen nog steeds niet ´uit de kast´ komen. Je zoon heeft niet gelogen, hij heeft je verteld dat hij denkt homo te zijn. Hij heeft voor jouw plezier een meisje geprobeerd. Dat is niks geworden en geeft hem daarmee nog meer zekerheid.
Ik denk dat je uiteindelijk zult moeten kiezen. Je zoon met zijn eigen partnerkeuze of helemaal geen contact meer.
zaterdag 7 november 2015 om 14:00
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:49:
[...]
Nieuws. Ik let nergens op. Komt allemaal zomaar voorbij.
Ja het moest verboden worden .
Nou wen d'r maar aan: er zijn een heleboel homo's op de wereld en veel daarvan hebben nog seks ook. Maar gelukkig zullen ze jou daar niet bij uitnodigen, dus wat is je probleem nou eigenlijk.
[...]
Nieuws. Ik let nergens op. Komt allemaal zomaar voorbij.
Ja het moest verboden worden .
Nou wen d'r maar aan: er zijn een heleboel homo's op de wereld en veel daarvan hebben nog seks ook. Maar gelukkig zullen ze jou daar niet bij uitnodigen, dus wat is je probleem nou eigenlijk.
zaterdag 7 november 2015 om 14:02
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 13:57:
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je denkt dat 'wij' niet serieus zijn? Er is niks lolligs aan een moeder die het diepste wezen van haar zoon niet accepteert. Het is gewoon te triest voor woorden.
WEN er maar aan. Het is zoals het is, je hebt er niks mee te maken en het enige wat je nu doet met je ge-huilie is je zoon van je afkeren.
Vooral zo doorgaan, als dat is wat je wil.
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je denkt dat 'wij' niet serieus zijn? Er is niks lolligs aan een moeder die het diepste wezen van haar zoon niet accepteert. Het is gewoon te triest voor woorden.
WEN er maar aan. Het is zoals het is, je hebt er niks mee te maken en het enige wat je nu doet met je ge-huilie is je zoon van je afkeren.
Vooral zo doorgaan, als dat is wat je wil.
zaterdag 7 november 2015 om 14:02
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 13:57:
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je klets volledig uit je nek. Je bent geschrokken van de reacties en probeert ons er nu van te overtuigen dat je het allemaal niet zo bedoelde.
Met name je lachwekkende verklaring over waarom je het vies noemde. HAHA, denk je echt dat iemand daar in trapt?
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je klets volledig uit je nek. Je bent geschrokken van de reacties en probeert ons er nu van te overtuigen dat je het allemaal niet zo bedoelde.
Met name je lachwekkende verklaring over waarom je het vies noemde. HAHA, denk je echt dat iemand daar in trapt?
zaterdag 7 november 2015 om 14:03
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 13:57:
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Er valt niet echt iets te aanvaarden of te accepteren. Ook als je het niet aanvaardt of accepteert is het nog zo. Dus wat heb je eraan.
Jouw lieve, stoere, sportieve zoon is gelukkig met een fijne man. Kun je je echt iets mooiers wensen dan dat hij gelukkig is met iemand bij wie hij zichzelf kan zijn, dat er iemand is die net zoveel van hem houdt als hij van diegene?
Wat maakt het uit of diegene een piemel of een vagina heeft? Wat maakt jou dat uit? Je zoon heeft liefde gevonden. Wat heerlijk!
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Er valt niet echt iets te aanvaarden of te accepteren. Ook als je het niet aanvaardt of accepteert is het nog zo. Dus wat heb je eraan.
Jouw lieve, stoere, sportieve zoon is gelukkig met een fijne man. Kun je je echt iets mooiers wensen dan dat hij gelukkig is met iemand bij wie hij zichzelf kan zijn, dat er iemand is die net zoveel van hem houdt als hij van diegene?
Wat maakt het uit of diegene een piemel of een vagina heeft? Wat maakt jou dat uit? Je zoon heeft liefde gevonden. Wat heerlijk!
zaterdag 7 november 2015 om 14:05
Liefde is acceptatie. Als je zielsveel van je zoon houd accepteer je hem als individu en niet als door jou in een vorm gekneed stukje klei.
Dat je schrikt van het feit dat hij homoseksueel is begrijp ik deels wel. Ik hen twee zoons en zou er ook van schrikken, niet om het feit op zich maar wel omdat ik denk dat het leven in deze wereld voor iemand met die geaardheid moeilijker en risicovoller is dan voor een hetero.
Wat betreft sexuele uitspattingen ed. Vindt ik dat je erg overdrijft, er zijn nu eenmaal mensen die hun sexualiteit ten toon moeten spreiden, homoseksualiteit of hetero maakt niet uit. Dat is ook niet heel erg nieuw volgens mij, sinds de sexuele revolutie heb je mensen die zaken wat anders aanpakken dan anderen.
Swingen, partnerruil, parenclubs, kinky feesten, striptease, life shows, de meiden van Holland, webcam Girls. ...over het algemeen bestaat er minstens zoveel openbaar zichtbare sex voor hetero 's als homo's.
En eerlijk gezegd zit ik daar personlijk ook niet op te wachten, ik zie liever een mooie dansvoorstelling of zo. Dat vinden vast ook veel mensen niks aan, ieder zn meug denk ik dan.
Dat je schrikt van het feit dat hij homoseksueel is begrijp ik deels wel. Ik hen twee zoons en zou er ook van schrikken, niet om het feit op zich maar wel omdat ik denk dat het leven in deze wereld voor iemand met die geaardheid moeilijker en risicovoller is dan voor een hetero.
Wat betreft sexuele uitspattingen ed. Vindt ik dat je erg overdrijft, er zijn nu eenmaal mensen die hun sexualiteit ten toon moeten spreiden, homoseksualiteit of hetero maakt niet uit. Dat is ook niet heel erg nieuw volgens mij, sinds de sexuele revolutie heb je mensen die zaken wat anders aanpakken dan anderen.
Swingen, partnerruil, parenclubs, kinky feesten, striptease, life shows, de meiden van Holland, webcam Girls. ...over het algemeen bestaat er minstens zoveel openbaar zichtbare sex voor hetero 's als homo's.
En eerlijk gezegd zit ik daar personlijk ook niet op te wachten, ik zie liever een mooie dansvoorstelling of zo. Dat vinden vast ook veel mensen niks aan, ieder zn meug denk ik dan.
zaterdag 7 november 2015 om 14:06
quote:Casalinga schreef op 07 november 2015 @ 13:59:
*alleen OP gelezen*
Ik vermoed dat mijn dochter later niet met een vriendje thuis gaat komen. Ze is nu 15 en ik denk dit al zeker twee jaar. Zij is nog niet zover en wie weet vergis ik me. Maar het is niet zo dat ik nu denk; ik hóóp dat ik me vergis. Het is haar leven. Het enige dat ik voor mijn kind graag wil is dat ze gelukkig wordt.
En precies jouw soort reactie zorgt ervoor dat velen nog steeds niet ´uit de kast´ komen. Je zoon heeft niet gelogen, hij heeft je verteld dat hij denkt homo te zijn. Hij heeft voor jouw plezier een meisje geprobeerd. Dat is niks geworden en geeft hem daarmee nog meer zekerheid.
Ik denk dat je uiteindelijk zult moeten kiezen. Je zoon met zijn eigen partnerkeuze of helemaal geen contact meer.
Mijn moeder dacht dit ook over mij maar ik ben inmiddels getrouwd met een man.
Toch denk ik niet dat ik volledig hetero ben. Wel voor het grootste deel, maar toch denk ik dat ik een relatie met een vrouw zou kunnen hebben in theorie. Ben alleen nog nooit verliefd geweest op een vrouw.
Ik sluit echter niks uit in het leven.
Nu zal het niet gebeuren want ik ben nog steeds gruwelijk verliefd op mijn man en gelukkig op het walgelijke af, dus heb gewoon niet zoveel interesse in andere mensen op die manier
Maar stel we zouden ooit uit elkaar gaan, dan denk ik dat ik best met een vrouw zou kúnnen eindigen. Of weer met een man, 't hangt er gewoon vanaf op wie ik verliefd word.
Maar eigenlijk hoop ik dat ik gewoon met mijn man blijf.
*alleen OP gelezen*
Ik vermoed dat mijn dochter later niet met een vriendje thuis gaat komen. Ze is nu 15 en ik denk dit al zeker twee jaar. Zij is nog niet zover en wie weet vergis ik me. Maar het is niet zo dat ik nu denk; ik hóóp dat ik me vergis. Het is haar leven. Het enige dat ik voor mijn kind graag wil is dat ze gelukkig wordt.
En precies jouw soort reactie zorgt ervoor dat velen nog steeds niet ´uit de kast´ komen. Je zoon heeft niet gelogen, hij heeft je verteld dat hij denkt homo te zijn. Hij heeft voor jouw plezier een meisje geprobeerd. Dat is niks geworden en geeft hem daarmee nog meer zekerheid.
Ik denk dat je uiteindelijk zult moeten kiezen. Je zoon met zijn eigen partnerkeuze of helemaal geen contact meer.
Mijn moeder dacht dit ook over mij maar ik ben inmiddels getrouwd met een man.
Toch denk ik niet dat ik volledig hetero ben. Wel voor het grootste deel, maar toch denk ik dat ik een relatie met een vrouw zou kunnen hebben in theorie. Ben alleen nog nooit verliefd geweest op een vrouw.
Ik sluit echter niks uit in het leven.
Nu zal het niet gebeuren want ik ben nog steeds gruwelijk verliefd op mijn man en gelukkig op het walgelijke af, dus heb gewoon niet zoveel interesse in andere mensen op die manier
Maar stel we zouden ooit uit elkaar gaan, dan denk ik dat ik best met een vrouw zou kúnnen eindigen. Of weer met een man, 't hangt er gewoon vanaf op wie ik verliefd word.
Maar eigenlijk hoop ik dat ik gewoon met mijn man blijf.
zaterdag 7 november 2015 om 14:10
Homo zijn is niet makkelijk. Het is zeker nog niet alom geaccepteerd, al doet de berichtgeving van de laatste jaren dat wel denken. Homo zijn lijkt me lastig en angstig en onzeker en soms ook best griezelig, in het Nederland van nu.
Maar als je het bent, als je nou eenmaal op je eigen geslacht valt, dan is het te hopen dat degenen die jou het naast staan, je ouders, degenen die jou hebben zien opgroeien en die jou mede hebben gevormd, je steunen. Dan is het te hopen dat zij van je houden omdat jij jij bent. Dan is het te hopen dat zij jou gunnen wat ze zelf samen hadden. Juist als je, omdat je nou eenmaal geen keus hebt, iets gaat doen wat afwijkt van de norm van man-vrouw-kindje heb je hen extra nodig.
Dat zij het moeilijk vinden, dat zij hun eventuele droom van (eigen) kleinkinderen minder waarschijnlijk zien worden en dat ze hadden gehoopt dat hun zoon zonder al te veel hobbels volwassen en gelukkig zou worden, dat kan en dat is ook helemaal niet erg. Als er maar over gesproken kan worden en als er maar ruimte is voor beide meningen en geen van beide kanten zich afgewezen voelt.
Ik hoop voor jullie alle drie dat die ruimte er komt. Sterkte.
Maar als je het bent, als je nou eenmaal op je eigen geslacht valt, dan is het te hopen dat degenen die jou het naast staan, je ouders, degenen die jou hebben zien opgroeien en die jou mede hebben gevormd, je steunen. Dan is het te hopen dat zij van je houden omdat jij jij bent. Dan is het te hopen dat zij jou gunnen wat ze zelf samen hadden. Juist als je, omdat je nou eenmaal geen keus hebt, iets gaat doen wat afwijkt van de norm van man-vrouw-kindje heb je hen extra nodig.
Dat zij het moeilijk vinden, dat zij hun eventuele droom van (eigen) kleinkinderen minder waarschijnlijk zien worden en dat ze hadden gehoopt dat hun zoon zonder al te veel hobbels volwassen en gelukkig zou worden, dat kan en dat is ook helemaal niet erg. Als er maar over gesproken kan worden en als er maar ruimte is voor beide meningen en geen van beide kanten zich afgewezen voelt.
Ik hoop voor jullie alle drie dat die ruimte er komt. Sterkte.
Niemand is volledig nutteloos, je kunt altijd nog als slecht voorbeeld dienen.
zaterdag 7 november 2015 om 14:10
TO, ik lees net je laatste reactie. Je schrijft daarin erg veel over jouw gevoelens. Maar het gaat niet om jouw gevoelens, het gaat over het feit of je zoon gelukkig is.
Nogmaals de vraag: wil je dat je kind gelukkig is?
Zo ja, dan heb je het te accepteren. Dan moet je je eigen gedachten daarover opzij zetten. Hoe? Door die niet aan hem op te dringen, hem te verwelkomen met vriend en al, en te zeggen dat je hem steunt. Ook al voel je dat op dat moment niet zo, het is het enige juiste dat je kunt doen.
Wil je dat je zoon gelukkig is, of wil je dat hij zich in duizend bochten wringt om aan jouw ideaalbeeld te voldoen? Wat zou je zelf willen, als jij 19 was, en je ouders zeiden dat jouw vriend niet geaccepteerd werd (om wat voor reden dan ook)? Zou je je vriend (met wie je nu getrouwd bent) dumpen omdat je ouders dat willen? Of zou je voor de liefde kiezen en je eigen pad volgen?
Probeer je in te leven in je zoon. Hij is en blijft je kind, homo of niet. Probeer te bedenken wat dit voor hem betekent, wat dit betekent in zijn beeld naar jullie toe. Dat hij niet welkom is met hoe hij zich voelt, met hoe hoe is. Als je je kind gelukkig wilt zien, zul je hem MOETEN accepteren zoals hij is. Dan slik je je eigen mening maar even in. Het is niet anders.
Nogmaals de vraag: wil je dat je kind gelukkig is?
Zo ja, dan heb je het te accepteren. Dan moet je je eigen gedachten daarover opzij zetten. Hoe? Door die niet aan hem op te dringen, hem te verwelkomen met vriend en al, en te zeggen dat je hem steunt. Ook al voel je dat op dat moment niet zo, het is het enige juiste dat je kunt doen.
Wil je dat je zoon gelukkig is, of wil je dat hij zich in duizend bochten wringt om aan jouw ideaalbeeld te voldoen? Wat zou je zelf willen, als jij 19 was, en je ouders zeiden dat jouw vriend niet geaccepteerd werd (om wat voor reden dan ook)? Zou je je vriend (met wie je nu getrouwd bent) dumpen omdat je ouders dat willen? Of zou je voor de liefde kiezen en je eigen pad volgen?
Probeer je in te leven in je zoon. Hij is en blijft je kind, homo of niet. Probeer te bedenken wat dit voor hem betekent, wat dit betekent in zijn beeld naar jullie toe. Dat hij niet welkom is met hoe hij zich voelt, met hoe hoe is. Als je je kind gelukkig wilt zien, zul je hem MOETEN accepteren zoals hij is. Dan slik je je eigen mening maar even in. Het is niet anders.
zaterdag 7 november 2015 om 14:11
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:46:
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt bent
De oude grieken neukten elkaar lekker in hun kont (vandaar griekse sex) totdat de gelovigen ineens vonden dat dat alleen iets is tussen man en vrouw..
Dus dat je denkt dat alles maar moet kunnen en "men" homosexualiteiter doorheen wil duwen.
Het is net zo oud als de weg naar Athene
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt bent
De oude grieken neukten elkaar lekker in hun kont (vandaar griekse sex) totdat de gelovigen ineens vonden dat dat alleen iets is tussen man en vrouw..
Dus dat je denkt dat alles maar moet kunnen en "men" homosexualiteiter doorheen wil duwen.
Het is net zo oud als de weg naar Athene
zaterdag 7 november 2015 om 14:12
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 13:57:
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Dat homoseksualitiet nu veel meer geaccepteerd wordt, en dat het niet accepteren ervan wordt gezien als kortzichtig is geen modeverschijnsel, maar ontwikkeling. En nee, het is niet voor iedereen normaal om halfnaakt op de gay pride parade te staan. Maar je hoeft het zelf niet te zijn of te willen doen om het te accepteren.
.
quote:Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Ben je er verbaasd over dat je zoon lang getwijfeld heeft of hij homo was, en hoe/of hij dat aan jullie moest zeggen?
Bovendien, hij is een tiener. Het is doodnormaal dat hij zelf dingen uitzoekt. Als hij intiem met een meisje was geweest had hij dat misschien ook niet direct met jullie gedeeld, had je je dan ook verraden gevoeld?
.
quote:Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je vindt zijn toekomstbeeld 'vies'?
Je kent wel iemand die homoseksueel is. Je zoon. Zou dat je niet al duidelijk moeten maken dat het beeld wat je hebt, niet klopt?
Tv is geen realiteit. Denk niet dat je weet hoe alle homo's zijn als je de meet extravagante voorbeelden alleen van tv kent. Kijk naar je zoon. Een doodnormale, sportieve laatbloeier. Een jongen met hobby's en vrienden en onzekerheden en gekke trekjes en familie en lievelingsmuziek en toekomstplannen. Kortom, een normaal mens. Alleen wordt hij verliefd op een jongen. Maakt dat hem anders? Of is het jullie eigen beeld dat nu moet worden aangepast?
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Dat homoseksualitiet nu veel meer geaccepteerd wordt, en dat het niet accepteren ervan wordt gezien als kortzichtig is geen modeverschijnsel, maar ontwikkeling. En nee, het is niet voor iedereen normaal om halfnaakt op de gay pride parade te staan. Maar je hoeft het zelf niet te zijn of te willen doen om het te accepteren.
.
quote:Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Ben je er verbaasd over dat je zoon lang getwijfeld heeft of hij homo was, en hoe/of hij dat aan jullie moest zeggen?
Bovendien, hij is een tiener. Het is doodnormaal dat hij zelf dingen uitzoekt. Als hij intiem met een meisje was geweest had hij dat misschien ook niet direct met jullie gedeeld, had je je dan ook verraden gevoeld?
.
quote:Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Je vindt zijn toekomstbeeld 'vies'?
Je kent wel iemand die homoseksueel is. Je zoon. Zou dat je niet al duidelijk moeten maken dat het beeld wat je hebt, niet klopt?
Tv is geen realiteit. Denk niet dat je weet hoe alle homo's zijn als je de meet extravagante voorbeelden alleen van tv kent. Kijk naar je zoon. Een doodnormale, sportieve laatbloeier. Een jongen met hobby's en vrienden en onzekerheden en gekke trekjes en familie en lievelingsmuziek en toekomstplannen. Kortom, een normaal mens. Alleen wordt hij verliefd op een jongen. Maakt dat hem anders? Of is het jullie eigen beeld dat nu moet worden aangepast?
This is an unacceptable timeline
zaterdag 7 november 2015 om 14:13
Je hebt het erover dat je zoon je voorgelogen heeft.
Als je hier echt over nadenkt, kan je hem dat kwalijk nemen? Dat hij daar zolang onduidelijk in is geweest?
Jouw houding, maar ook die van zijn vader, is er niet 1 van warmte en acceptatie. Ik denk dus dat je er in de eerste plaats bij stil moet staan hoe vreselijk moeilijk dit voor je zoon is. Zo moeilijk, dat hij zich zelfs 'gedwongen' voelde daar zo vaag over te doen.
Homo wordt je niet, homo ben je. Je hebt, als je van je zoon houdt, geen andere keus dan het te accepteren en hem het gevoel te geven dat hij 100% goed is zoals hij is. Met wie hij zijn leven ook wil delen.
Dat jij het er moeilijk mee hebt is naar, maar dat mag je niet projecteren op je zoon. Dat is een issue die jij op zal moeten lossen!
Als je hier echt over nadenkt, kan je hem dat kwalijk nemen? Dat hij daar zolang onduidelijk in is geweest?
Jouw houding, maar ook die van zijn vader, is er niet 1 van warmte en acceptatie. Ik denk dus dat je er in de eerste plaats bij stil moet staan hoe vreselijk moeilijk dit voor je zoon is. Zo moeilijk, dat hij zich zelfs 'gedwongen' voelde daar zo vaag over te doen.
Homo wordt je niet, homo ben je. Je hebt, als je van je zoon houdt, geen andere keus dan het te accepteren en hem het gevoel te geven dat hij 100% goed is zoals hij is. Met wie hij zijn leven ook wil delen.
Dat jij het er moeilijk mee hebt is naar, maar dat mag je niet projecteren op je zoon. Dat is een issue die jij op zal moeten lossen!
zaterdag 7 november 2015 om 14:14
quote:jamie09 schreef op 07 november 2015 @ 13:57:
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Loltopic? Niemand heeft hier lol. Men gaat serieus in op jouw OP. Soms iets te serieus naar mijn mening.
Jij kent niemand die homo is?
Woon je onder een steen?
Kijk om je heen. 10% van de mannen is homo. Ook in jouw familie dus, jouw vriendenkring, je oude klasgenoten. Loop je neven, ooms, achterneven, kennissen en vrienden maar na. Je collega's, je klanten, er zitten er vast een paar tussen. Niet a la gay pride nee, gewoon, als normaal mens.
Als jij ze niet ziet dan sluit je je ogen er doelbewust voor. Dan wil je ze niet zien. Voor een vrouw van middelbare leeftijd is dat best wel schokkend. Pull yourself together, je hebt nu nog de kans dat het goedkomt met JOU. Je zoon gaat gewoon zijn gang hoor, met of zonder jou. Hij wordt niet opeens hetero omdat zijn moeder gekke denkbeelden heeft. Aan jou de keuze.
Ik zit met tranen in mijn ogen alle reacties te lezen. Misschien is het fijn dat sommigen hier een loltopic van kunnen maken, maar voor mij is dit wel serieus. Ik lees en schrijf hier al langer mee onder een andere nick. Ik had inderdaad ook verwacht dat er hardere reacties zouden komen (vandaar dat ik een nieuwe heb aangemaakt), maar ik weet ook dat hier veel ouders meeschrijven die homoseksuele kinderen hebben. Ik had graag wat ervaringen gehoord over HOE jullie ertoe gekomen zijn om je kind te aanvaarden. Is dit voor iedereen iets wat er gewoon is en dus zo maar accepteert? Voor mij ligt dit moeilijker. Want als ik gewoon kon aanvaarden, had ik dit wel gedaan. Ik wil mijn zoon hierover niet verliezen. Het is ook niet dat ik niet met mijn zoon hierover wil praten, maar het is moeilijk om te horen hoe gelukkig je zoon is met een man, terwijl hij twee weken geleden nog een vriendin had. Met 'moderverschijnsel' bedoel ik ook dat er geen ruimte meer is om het er moeilijk mee te hebben (gezien ook de reacties op dit topic).
Toen zoon het anderhalf jaar geleden zei, was het iets wat hij snel snel tussendoor vertelde. We hadden naar aanleiding van iets wat we op televisie zagen een gesprek, waarbij zoon al lachend zei "Misschien ben ik ook wel homo." Toen ik later tegen zijn vader zei wat zoon verteld had, zei zoon dat hij niet zeker was dat hij homo was, dat hij daar wel eens aan denkt, maar dat iedereen dat doet,... Zoon was laat in zijn ontwikkeling, was op zijn 16e bij wijze van spreken nog bezig met spelen ipv seks. Ik dacht dat het een fase van experimenteren was. Na een tijdje zei hij zelf dat hij het zeker was en geen homo was. Ik dacht simpelweg dat dit waar was. Maar nu heeft hij 'opeens' een vriend en is hij er al lichamelijk mee geweest.
Met 'vies' bedoel ik trouwens niet de seks tussen twee mannen. Goede seks is altijd vies, als je bedenkt wat er allemaal bij komt kijken. Ik bedoel dat ik het een vies idee vind, dat ik het toekomstbeeld die ik zoon zo gegund heb nu moet bijstellen. Om eerlijk te zijn, ken ik inderdaad niemand die homoseksueel is. Mijn enige beeld dat ik ervan heb, is hetgene die ik zie in de media en dat vind ik geen mooi beeld.
Loltopic? Niemand heeft hier lol. Men gaat serieus in op jouw OP. Soms iets te serieus naar mijn mening.
Jij kent niemand die homo is?
Woon je onder een steen?
Kijk om je heen. 10% van de mannen is homo. Ook in jouw familie dus, jouw vriendenkring, je oude klasgenoten. Loop je neven, ooms, achterneven, kennissen en vrienden maar na. Je collega's, je klanten, er zitten er vast een paar tussen. Niet a la gay pride nee, gewoon, als normaal mens.
Als jij ze niet ziet dan sluit je je ogen er doelbewust voor. Dan wil je ze niet zien. Voor een vrouw van middelbare leeftijd is dat best wel schokkend. Pull yourself together, je hebt nu nog de kans dat het goedkomt met JOU. Je zoon gaat gewoon zijn gang hoor, met of zonder jou. Hij wordt niet opeens hetero omdat zijn moeder gekke denkbeelden heeft. Aan jou de keuze.
zaterdag 7 november 2015 om 14:15
quote:tyche schreef op 07 november 2015 @ 14:12:
[...]
Dat homoseksualitiet nu veel meer geaccepteerd wordt, en dat het niet accepteren ervan wordt gezien als kortzichtig is geen modeverschijnsel, maar ontwikkeling. En nee, het is niet voor iedereen normaal om halfnaakt op de gay pride parade te staan. Maar je hoeft het zelf niet te zijn of te willen doen om het te accepteren.
.
[...]
Ben je er verbaasd over dat je zoon lang getwijfeld heeft of hij homo was, en hoe/of hij dat aan jullie moest zeggen?
Bovendien, hij is een tiener. Het is doodnormaal dat hij zelf dingen uitzoekt. Als hij intiem met een meisje was geweest had hij dat misschien ook niet direct met jullie gedeeld, had je je dan ook verraden gevoeld?
.
[...]
Je vindt zijn toekomstbeeld 'vies'?
Je kent wel iemand die homoseksueel is. Je zoon. Zou dat je niet al duidelijk moeten maken dat het beeld wat je hebt, niet klopt?
Tv is geen realiteit. Denk niet dat je weet hoe alle homo's zijn als je de meet extravagante voorbeelden alleen van tv kent. Kijk naar je zoon. Een doodnormale, sportieve laatbloeier. Een jongen met hobby's en vrienden en onzekerheden en gekke trekjes en familie en lievelingsmuziek en toekomstplannen. Kortom, een normaal mens. Alleen wordt hij verliefd op een jongen. Maakt dat hem anders? Of is het jullie eigen beeld dat nu moet worden aangepast?En wat dan nog als hij darkrooms induikt of met leren chaps op een boot staat tijdens de Gay Pride. Zijn leven, zijn beslissingen.
[...]
Dat homoseksualitiet nu veel meer geaccepteerd wordt, en dat het niet accepteren ervan wordt gezien als kortzichtig is geen modeverschijnsel, maar ontwikkeling. En nee, het is niet voor iedereen normaal om halfnaakt op de gay pride parade te staan. Maar je hoeft het zelf niet te zijn of te willen doen om het te accepteren.
.
[...]
Ben je er verbaasd over dat je zoon lang getwijfeld heeft of hij homo was, en hoe/of hij dat aan jullie moest zeggen?
Bovendien, hij is een tiener. Het is doodnormaal dat hij zelf dingen uitzoekt. Als hij intiem met een meisje was geweest had hij dat misschien ook niet direct met jullie gedeeld, had je je dan ook verraden gevoeld?
.
[...]
Je vindt zijn toekomstbeeld 'vies'?
Je kent wel iemand die homoseksueel is. Je zoon. Zou dat je niet al duidelijk moeten maken dat het beeld wat je hebt, niet klopt?
Tv is geen realiteit. Denk niet dat je weet hoe alle homo's zijn als je de meet extravagante voorbeelden alleen van tv kent. Kijk naar je zoon. Een doodnormale, sportieve laatbloeier. Een jongen met hobby's en vrienden en onzekerheden en gekke trekjes en familie en lievelingsmuziek en toekomstplannen. Kortom, een normaal mens. Alleen wordt hij verliefd op een jongen. Maakt dat hem anders? Of is het jullie eigen beeld dat nu moet worden aangepast?En wat dan nog als hij darkrooms induikt of met leren chaps op een boot staat tijdens de Gay Pride. Zijn leven, zijn beslissingen.
zaterdag 7 november 2015 om 14:15
Als mijn zoon mij zou vertellen dat hij homo is dan had ik:
a. dat allang zelf gedacht;
b. er geen seconde van wakker gelegen;
c. hem gesteund in alles.
Dat omdat ik onvoorwaardelijk van mijn kind houd en alleen maar wil dat hij gelukkig is. Of hij nou op een vrouw valt of op een man, dat is mij om het even. Geaardheid is geen keuze maar een gegeven.
a. dat allang zelf gedacht;
b. er geen seconde van wakker gelegen;
c. hem gesteund in alles.
Dat omdat ik onvoorwaardelijk van mijn kind houd en alleen maar wil dat hij gelukkig is. Of hij nou op een vrouw valt of op een man, dat is mij om het even. Geaardheid is geen keuze maar een gegeven.
zaterdag 7 november 2015 om 14:16
Dadelduifje, geef eens antwoord op mijn vraag.
Kun jij het accepteren als iemand zijn muur rood verft en een ander voor groen kiest?
Kun jij het accepteren dat iemand aardappels eet en diens buurman kiest voor pasta?
Ik ga er vanuit van wel.
Waarom accepteer je dan NIET waarom iemand een man als levenspartner wil en een ander liever voor en vrouw kiest?
Kun jij het accepteren als iemand zijn muur rood verft en een ander voor groen kiest?
Kun jij het accepteren dat iemand aardappels eet en diens buurman kiest voor pasta?
Ik ga er vanuit van wel.
Waarom accepteer je dan NIET waarom iemand een man als levenspartner wil en een ander liever voor en vrouw kiest?
zaterdag 7 november 2015 om 14:18
quote:dadelduifje schreef op 07 november 2015 @ 13:46:
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Vind je? Ik vind dat oprecht een ontzettend goed teken. Het laat zien dat we in Nederland echt de goede kant opgaan op het gebied van homo acceptatie. En we de bekrompen allesvrezers 'afkeuren'. Ik juich dat alleen maar toe. Ik vind het fijn om te weten dat er nog maar heel weinig plekken zijn in NL waar je dit en plein public kunt lopen verkondigen zonder dat jezelf wordt uitgerangeerd.
Ik vond het een stuk weerzinwekkender toen het gros van de mensen dacht als jij.
[...]
Ach ik ben alles behalve vervelend en naar. Het is werkelijk weerzinwekkend wat je allemaal over je heen krijgt als je homoseksualiteit afkeurt.
Vind je? Ik vind dat oprecht een ontzettend goed teken. Het laat zien dat we in Nederland echt de goede kant opgaan op het gebied van homo acceptatie. En we de bekrompen allesvrezers 'afkeuren'. Ik juich dat alleen maar toe. Ik vind het fijn om te weten dat er nog maar heel weinig plekken zijn in NL waar je dit en plein public kunt lopen verkondigen zonder dat jezelf wordt uitgerangeerd.
Ik vond het een stuk weerzinwekkender toen het gros van de mensen dacht als jij.
zaterdag 7 november 2015 om 14:21
Jeetje, ben je in 1955 blijven hangen ofzo? Ik kan me best voorstellen dat je even aan het idee moet wennen, maar wat maakt het in godsnaam uit of jouw zoon met een man of met een vrouw eindigt? Je houdt toch van hem zoals hij is. Steun je zoon, want hij zal het moeilijk genoeg krijgen door mensen met bejaarde ideeën en vooroordelen zoals de jouwe.
