Relaties
alle pijlers
Ik verlang naar die ander
maandag 19 mei 2008 om 15:39
Ik heb al jaren een goede vriend waar ik ook mee op dansen zat.We kennen elkaar al 7 jaar.In de laatste 2 jaar daarvan ben ik vaak alleen met hem weggeweest uit dansen. Omdat mijn man niet van dansen houd en vaak moest werken vond hij het goed dat ik met die ander meeging.Mijn man waarmee ik al 29 jaar getrouwd ben kent die ander ook al jaren.Ze kunnen ook goed met elkaar opschieten.Maar sinds die avonden uit met die ander zijn wij closer geworden en hadden toen zelfs een keer gevreeen.Ik was daar toen ook van geschrokken en ben toen gestopt om met hem uit te gaan alleen we zagen elkaar nog wel op de lesavonden maar het bleef dan alleen met wat flirten en lol hebben.Ik moest later stoppen met die avonden omdat ik ging werken sávonds.Hij had moeilijkheden thuis met zijn vrouw en toen hebben wij elkaar bijna een jaar niet gezien.Nu is hij gescheiden van zijn vrouw en woont nu alleen.Een paar maanden geleden had hij mij gezien toen ik voor controle in het ziekenhuis was en belde hij mij op.Hij lag daar na een hartinfarct.Sinds die tijd ben ik al een paar keer bij hem op bezoek geweest en we kunnen nog steeds goed met elkaar opschieten.Hij komt zelfs weer hier over de vloer.Dan is mijn man ook thuis en is het best gezellig.Als ik naar hem ga ben ik alleen en we praten over alles,ook privedingen weten we van elkaar.Alleen ik ben nu weer meer gaan voelen voor hem en ben denk ik verliefd geworden.Ik verlang erg naar hem,ik droom over hem ,ik denk de hele dag aan hem ,krijg hem niet uit mijn hoofd.Ik moet wel even zeggen dat ik wel van mijn man houd maar dat is dan alles.Hij is haast nooit thuis, is altijd aan het werk en als hij thuis is kijkt hij boven voetbal of is naar voetbal.Het enige wat we nog samen doen is boodschappen halen op zaterdag.Praten doen we al heel lang niet meer en als ik het probeer dan krijg ik amper antwoord.Dus je snapt dat die gesprekken met die ander mij zo goed doen, en hij verteld mij ook wat hem bezig houd of wat hij meegemaakt heeft.Ik voel mij thuis bij die ander en wil bij hem zijn.Ik weet dat hij ook nog veel om mij geeft dat heefthij mij al gezegt, maar ik heb nu nog steeds afstand gehouden al wilde ik hem graag kussen en vast houden.Het is allemaal zo verwarrend,ik weet niet wat ik zal doen.29 jaar huwelijk doe je ook zomaar niet weg en ik heb het best wel goed ook al ben ik vaak alleen.Ik heb ook mijn werk en hobby's en ben vrij om te gaan en doen wat ik wil.Heb geen kinderen meer thuis.En ik weet natuurlijk niet wat het word als ik voor die ander kies.Iemand ook al eens zoiets meegemaakt,wie kan er over meepraten en mij een beetje helpen met mijn beslissing.
woensdag 21 mei 2008 om 10:30
woensdag 21 mei 2008 om 19:40
Daar ben ik het mee eens.
Maar de situatie (blijf ik bij jou of niet?) is niet altijd helemaal duidelijk.
Dikwijls zijn mensen een lange periode aan het twijfelen of ze bij hun partner willen blijven of niet, een dergelijke beslissing wordt meestal niet van de ene dag op de andere dag genomen, er gaan soms jaren van twijfelen aan vooraf (omdat mensen telkens weer hoop hebben dat het beter zal gaan), en precies in die twijfelperiode staan ze open voor anderen.
Maar de situatie (blijf ik bij jou of niet?) is niet altijd helemaal duidelijk.
Dikwijls zijn mensen een lange periode aan het twijfelen of ze bij hun partner willen blijven of niet, een dergelijke beslissing wordt meestal niet van de ene dag op de andere dag genomen, er gaan soms jaren van twijfelen aan vooraf (omdat mensen telkens weer hoop hebben dat het beter zal gaan), en precies in die twijfelperiode staan ze open voor anderen.
woensdag 21 mei 2008 om 20:18
Oh ik geloof best wel dat dat in de praktijk zo werkt maar dat maakt het nog niet juist. Bovendien als je twijfelt kan je twee dingen besluiten: ik ga voor mijn huwelijk vechten en als het daarna nog niet lukt (zeg na een jaar) dan gaan we uit elkaar. (in die tijd moet je dan ook niet met anderen gaan rommelen). Of je geeft het op, gaat uit elkaar en denkt, als we voorbestemd waren voor elkaar dan komt het weer goed, anders niet.
Niks doen en wachten op een wonder helpt gewoon niet. Als je huwelijk slecht is moet je er beide tijd in steken. TO heeft dat dus geprobeerd maar het werkt van zijn kant af niet. Zogauw dat bleek had ze beter kunnen scheiden in plaats van te wachten op de goede vriend. Maar goed, ik ken natuurlijk niet alle ins en outs dus ik baseer me alleen op wat hier is gezegd. En helaas zijn emoties niet zo rationeel.
Niks doen en wachten op een wonder helpt gewoon niet. Als je huwelijk slecht is moet je er beide tijd in steken. TO heeft dat dus geprobeerd maar het werkt van zijn kant af niet. Zogauw dat bleek had ze beter kunnen scheiden in plaats van te wachten op de goede vriend. Maar goed, ik ken natuurlijk niet alle ins en outs dus ik baseer me alleen op wat hier is gezegd. En helaas zijn emoties niet zo rationeel.
woensdag 21 mei 2008 om 21:27
Zwieber, zeker met je laatste zin ben ik het helemaal eens, vandaar dat de theorie en de prakijk wel eens van elkaar verschillen.
Ik heb zelf jaren getwijfeld, ben een aantal keren naar een advocaat/maatschappelijk werkster gestapt om te scheiden, maar liet me telkens overtuigen om het nog eens te proberen. Die hele fase heeft een jaar of zes-zeven geduurd.
Pas na al die jaren was ik er zeker van dat het nooit meer goed zou komen, en heb ik de scheiding definitief aangevraagd.
Bij mij was er toen geen ander in het spel, maar ik kan me voorstellen dat een ander voor velen het laatste 'zetje' is dat ze nodig hebben.
Een jaar, zoals jij stelt, vind ik echt te kort om zo'n beslissing te nemen, ik ben blij dat ik er zo lang over gedaan heb, omdat ik weet dat ik er echt alles aan gedaan heb en zeker geen overhaaste beslissing genomen heb.
Ik heb zelf jaren getwijfeld, ben een aantal keren naar een advocaat/maatschappelijk werkster gestapt om te scheiden, maar liet me telkens overtuigen om het nog eens te proberen. Die hele fase heeft een jaar of zes-zeven geduurd.
Pas na al die jaren was ik er zeker van dat het nooit meer goed zou komen, en heb ik de scheiding definitief aangevraagd.
Bij mij was er toen geen ander in het spel, maar ik kan me voorstellen dat een ander voor velen het laatste 'zetje' is dat ze nodig hebben.
Een jaar, zoals jij stelt, vind ik echt te kort om zo'n beslissing te nemen, ik ben blij dat ik er zo lang over gedaan heb, omdat ik weet dat ik er echt alles aan gedaan heb en zeker geen overhaaste beslissing genomen heb.
