Ik verlang naar die ander

Als de koek écht op is met je man, dan moet je dat eerst beeindigen, ongeacht of je verliefd bent op een ander.

Wat heftig ja, na 29 jaar.

Je bent nu wel een beetje alleen aan het modderen over of je nu wel of niet enzovoort, terwijl je man ook mee moet kunnen beslissen over hoe het nu verder moet, vind je niet?



Praat eens met je man en vertel hem over je gevoelens en je dilemma. Jullie zijn dus al 29 jaar bij elkaar, ik denk dat hij er op zijn minst recht op heeft om mee te praten over jullie toekomst.



Begin daar eens mee en probeer niet alles alleen op te lossen en te beslissen. In jouw geval zeker is daar ook je partner een belangrijke partij in.



Sterkte!

quote:libella schreef op 19 mei 2008 @ 16:33:

Ik heb mijn werk,mijn hobby's ,sport en nu die ander.Zo zou ik het nog wel even vol kunnen houden tot ik een beslissing kan nemen.Donderdag zie ik hem weer en daar kijk ik nu al naar uit.



Je laat je beslissing dus afhangen van die andere man?

Is het niet veel eerlijker om die beslissing eerst te gaan nemen en dan pas te gaan rommelen met een ander? Nu vind ik eerlijk gezegd dat je niet netjes bezig bent.

Libella, praten met je man over hoe je je voelt is iets anders dan hem vertellen dat je een andere man hebt ontmoet.

Daar doelde ik eigenlijk op.

Nu ben jij in je eentje voor jullie beiden aan het beslissen. Hem erbij betrekken zou wel zo eerlijk zijn was mijn boodschap.

Misschien niet wat je wil horen maar mijn eerste associatie is: nee he, niet weer een vrouw die zogauw de kinderen de deur uitzijn haar haar kort knipt en rood verft en gaat scheiden. Ik heb dat zo vaak om mij heen zien gebeuren. Wat heeft je al die andere 29 jaar tegengehouden om te scheiden. Waarom nu wel nu er een ander is en niet eerder toen je al niet tevreden was? Pfffffff, ik word hier zo moe van...

[

Goh 29 jaar ... dat is al een rijkgevuld mensenleven.

Neem even tijd om te bezinnen, dat is de enigste raad die ik je geven kan.

Voor zij die enkel veroordelen kunnen : ga voor de spiegel staan, hou je hand boven je hoofd en kijk wie eronder staat ... je weet nooit wat je zelf nog te wachten staat.

Libella,



Ik zit in precies hetzelfde schuitje als jij.

Ik weet ook niet wat ik moet doen.

Ik verlang ook heel erg naar die ene vriend.

Ik ben ook 28 jaar getrouwd, heb 4 grote kinderen.

Ik heb altijd geroepen, als de kinderen groot zijn,

ga ik zeker scheiden.

Nu zijn de kinderen groot, ik durf niet te scheiden.

Bang, dat wij alles kwijt raken.

Aan de andere kant ben ik al jaren ongelukkig met mijn man.

Ben bij hem gebleven voor de kinderen.

Ik zou iedereen aanraden, om nooit zo een grote fout te maken.

Bij elkaar blijven voor de kinderen.

Mijn man werkt ook veel en is ook alleen zaterdag en zondag thuis.

Sinds 4 weken gaan wij samen met nog twee kinderen de boodschappen halen.

Ik vind het niet leuk, om met mijn man ergens naar toe te gaan.

Ik vind dit alles niet leuk. En zeker oneerlijk tegen over mijn man.

Lieve Libella,



Heb je die communicatie met je man wel in het begin gehad die je nu vind in die ander? want dat is (denk ik aan je verhaal opmakend) wat je mist. Misschien heb jij je ook wel af gesloten van je man onbewust en kunnen jullie het samen alsnog oplossen. probeer op te zoeken waar die pijn in je relatie vandaan komt en probeer dit tegenover jezelf zo eerlijk mogelijk op te lossen, hoogstwaarschijnlijk kost dit wel veel energie en moeite, maar dat ben je zowel jezelf als je man verschuldigt. (anders ga je later misschien weer twijfelen).



Als dit iets is wat er altijd al zat, moet je nagaan wat je zelf echt wilt in een relatie. En aan de hand daarvan de beslissing maken weggaan of blijven. Als dat weggaan is dan pas kan je denken aan de andere man. (ook al is dat misschien heel moeilijk)



Ben je bang dat je jezelf kansen ontzegt door niet te breken met je man, of dat alles vaststaat, dat er geen ruimte meer is voor een ongepland leven? (je hebt immers al je man voor het leven, je baan voor het leven, je vrienden voor het leven, je huis voor het leven) Dus ben je op zoek naar meer spanning in je leven of verandering? Dat kan je ook zoeken in hobby's, cursussen, verhuizen, verbouwen, organiseren, van baan switchen etc.



misschien lijkt dit antwoord een beetje off topic, maar misschien zit hier een groot deel van de oorzaak van je gevoelens?

quote:Marie2225 schreef op 20 mei 2008 @ 00:32:

Libella,





Nu zijn de kinderen groot, ik durf niet te scheiden.

Bang, dat wij alles kwijt raken.







En waar ben je dan bang voor?

Wat is erger om te verliezen dan jezelf?

En wat hebben de boodschappen met het verhaal te maken? Die boodschappen moet je blijven doen, of je nou getrouwd bent of niet.



Ik was 10 jaar samen en weggaan was het beste wat ik ooit heb gedaan. Niet gelukkig in een relatie blijven zitten daar heeft niemand iets aan. Je moet waarschijnlijk opnieuw beginnen, klopt, dat is doorzetten geblazen maar bij iemand blijven omdat je bang bent is geen leven. Angst is een slechte raadgever zegt het spreekwoord en dat klopt als een zwerende vinger.

Wat mij opvalt, libella, is dat je man roept 'oké, ga dan maar weg'.

Misschien wil hij in zijn hart niets liever dan dat je weggaat, omdat hij dat dan zelf niet hoeft te doen?

Ik heb niet het idee dat er bij jou of je man nog genoeg liefde overblijft om jullie huwelijk te redden. Bij jouw man misschien zelfs nog minder dan bij jou.

Ik heb zelf ook een relatie van 29 jaar (waarvan 22 gehuwd) gehad voor ik durfde te scheiden. Ik denk dus dat ik weet hoe je je voelt.

Kennelijk heb je al aan je man aangegeven dat je overweegt om te scheiden en reageert hij daar onverschillig op.

In dat geval zou ik weten wat me te doen staat: scheiden.

quote:Marie2225 schreef op 20 mei 2008 @ 00:32:



Mijn man werkt ook veel en is ook alleen zaterdag en zondag thuis.

Sinds 4 weken gaan wij samen met nog twee kinderen de boodschappen halen.

.Die boodschappen schijnen cruciaal te zijn....mij ontgaat nog het verband eerlijk gezegd .

quote:libella schreef op 20 mei 2008 @ 13:10:

Ik ben niet bang om te scheiden.Ik heb het er al een paar jaar met mijn man over gehad dat ik wil scheiden als alles zo blijft .We hebben heus wel leuke jaren gehad samen maar sinds hij veranderd is van werk,nu 3 jaar geleden is hij erg veranderd.Hij kan alleen maar over zijn werk praten ook als er visite is of een verjaardag.Het is zijn werk of het voetbal.Als ik probeer om het een gezellige avond te maken als we alleen zijn dan gaat het best goed.Tot de andere dag,dan besta ik gewoon niet meer voor hem.Hij gaat naar zijn werk en ik zie hem pas weer als ik al in bed lig .S,morgens gaat hij om 6 uur de deur al uit.Ik weet het, hij maakt lange dagen maar heeft dat zelf uitgekozen om te doen.Als ik ergens over wil praten,hoe zijn dag was of de mijne enz.dan is het antwoord ,goed of klote en dat is het.Ik hou van uitgaan,wandelen ,naar het strand gaan maar hij wil nooit iets ook al heeft hij eens vrij.

Ik ken die ander al heel lang en ben denk ik al 4 jaar bij elkaar verliefd op hem.Hij houd ook van wandelen en fietsen en vooral dansen.Ik ook dus.We hebben altijd wat om over te praten en het is altijd gezellig met hem ook al hebben we ook wel eens een ruzie gehad.Maar dat praten we dan weer goed en dat is iets wat bij mijn man niet gaat.Ik ben nu toch maar aan het kijken of ik een woning kan vinden en als ik wat heb waag ik de stap toch maar.Ik wil weer leven en mij lekker voelen.En dan zie ik verder wel hoe het gaat.Oja,yoyo2 ,ik ben nog niet aan het rommelen met die ander al zou ik dat wel willen.Maar na die eerste keer in de fout te zijn gegaan weet ik nu wel beter hoor.Allemaal bedankt voor jullie reacties,ze hebben mij aan het denken gezet.



Wat ik begrijp is dat je graag wat meer quality time met je man zou willen doorbrengen maar dat, mede door zijn werk, dit niet lukt. Hierbij speelt, zo lees ik, zijn opstelling ook een rol. Is het dan niet zo dat je dat gat vult met de goede vriend? Hou je echt van hem (de vriend) of komt dit meer voort uit het feit dat je dit mist bij je man? Dit lijkt me de meest cruciale vraag. Als jullie echt van elkaar houden en je geen heil ziet in de relatie met manlief dan heeft het weinig zin bij elkaar te blijven. Misschien heb ik er overheen gelezen maar ik blijf bij mijn eerdere vraag namelijk, waarom ben je niet eerder weggegaan bij je man als het huwelijk niet goed was? Waarom wachten tot de vriend kwam? Of was daarvoor het huwelijk wel goed.



Lavuera, fijn te horen dat ik altijd alles over een kam haal....ik schreef alleen dat dit was waar ik het mee linkte, betekent niet dat TO het is. Het valt me alleen op dat het zo vaak gebeurt dat zogauw de kinderen het huis uit zijn er een scheiding komt, een soort van piekmoment. Alsof de vrouw dan voor zichzelf kiest en daarvoor alleen voor de kinderen in het huwelijk is gebleven...en dat terwijl ook kinderen die ouder zijn ontzettend verdrietig zijn en het ook hun leven negatief kan beinvloeden. Dat was waar ik op duidde, wellicht wat te cynisch maar daar had ik toen even zin in.

Wat ik uit je laatste posting haar Libella is dat je je huwelijk eigenlijk al hebt opgegeven. Zoals Reiger eerder al aangaf, met alle informatie die je hebt gegeven is het enige advies was we je kunnen geven, ga scheiden.



Misschien heb je dat laatste zetje nodig? Om het van anderen te horen bedoel ik?

Uit wat je schrijft lijkt het wel alsof je man weinig of niets voor je over heeft. Hij vindt het best om te scheiden en hij wil geen dingen samen met je doen.

Je schreef in je openingspost dat je nog van je man houdt. Op welke manier hou je nog van hem? Waaraan merk je dat?

Zijn er ook dingen waaraan je merkt dat hij nog van jou houdt?

quote:libella schreef op 20 mei 2008 @ 21:50:

Zwieber,Ik denk dat het komt omdat je als de kinderen nog thuis zijn het niet zo opvalt dat er iets niet goed is aan het huwelijk.Dan heb je het nog te druk met de kinderen .Zijn ze dan de deur uit ga je het pas merken.Je bent dan nog met zijn tweeen over en merk je dat je eigenlijk elkaar niets meer te zeggen hebt.Je denkt dat alles beter zal worden omdat je meer tijd voor elkaar hebt en meer vrijheid om leuke dingen samen te gaan doen.Maar dat is dus niet altijd zo.Bij mij dus niet.Maar los van de kinderen doe je dan toch nog steeds dingen met zijn tweeen? Manlief en ik wel in ieder geval, juist om dit te voorkomen. Of hebben jullie dit niet gedaan? Bedankt voor de uitleg!

Inderdaad Reiger, houdt je man nog wel van jou of neemt hij je voor granted. Dat gevoel krijg ik wel namelijk dat hij geen onderhoud in je steekt als het ware.

Zwieber, het zou kunnen dat haar man haar voor granted neemt, en het zou ook kunnen dat hij bewust er alles aan doet om haar zover te krijgen dat zij de scheiding aanvraagt, zodat hij er de verantwoordelijkheid niet voor hoeft te nemen. Dat soort gedrag komt wel meer voor.

Ja en dan lekker de schuld op haar afschuiven. Maar dan blijf ik wel bij mijn standpunt dat je moet scheiden op het moment dat je huwelijk niet te redden is en niet pas als er een nieuwe love-interest is zoals je vaak ziet gebeuren.