Ik wil dit even kwijt...

Hoi allemaal,

Na jarenlang meelezen op het forum, nu zelf een account aangemaakt.
Ik wil even mijn verhaal kwijt want ik kan er niet van slapen (vandaar een topic op dit tijdstip).
Alvast sorry als het een lang verhaal word..

Ik ben een vrouw van 46 jaar, en ik ben sinds 1 jaar na een huwelijk van 20 jaar gescheiden. Ik heb uit dit huwelijk 3 geweldige kinderen (2 dochters, van 19 en 17 jaar en 1 zoon van 15 jaar) en zij hebben erg veel verdriet gehad van de scheiding. Ik voel me hierdoor een enorm slechte moeder, want de scheiding was mijn schuld..
Ik heb namelijk toen ik nog getrouwd was een affaire gehad met een jongere man (hij is nu 29), ik noem hem even W. We hebben elkaar ontmoet op de sportvereniging waar ik samen met mijn (inmiddels dus ex-)man sportte.
We konden het altijd al goed met elkaar vinden en op een dag zorgde 1 kus in het berghok voor een 2 jaar durende affaire.
We waren echt gek op elkaar, na elke training ging ik met hem mee naar huis (mijn man trainde niet op dezelfde dagen als ik, aangezien er iemand bij de kids moest blijven) en in het weekend ging ik elke zaterdag naar hem toe, en zei dat ik naar mijn vriendin (die in scheiding lag) ging omdat zij het zo moeilijk had, zij wist van mijn affaire en hield dit dus ook verborgen voor mijn man. Zo zijn we 1 jaar lang bezig geweest, tot er verhalen kwamen op de sportvereniging, mijn man vertrouwde mij niet meer maar ik kon nog geen afscheid nemen van W. en we zagen elkaar vanaf dat moment alleen nog maar tijdens en na de trainingen want mijn man trapte niet meer in de zaterdagavonden met “vriendin”.
Ik ben nog een half jaar samen geweest met mijn man, toen hij erachter kwam dat de affaire niet voorbij was heeft hij meteen de scheiding aangevraagd.
Inmiddels ben ik ook niet meer samen met W. Hij heeft zelfs al een tijdje een nieuwe vriendin. Dit doet mij erg veel pijn. Ik wist diep in mijn hart altijd wel dat we niet samen oud zouden worden, ik ben al getrouwd geweest, heb 3 kinderen.
Dit wilde ik dus ook niet meer, en hij natuurlijk wel. En nu ben ik alles kwijt, mijn fijne zorgeloze leventje bij mijn ex-man, ik was huisvrouw/moeder, hij heeft een succesvol bedrijf en we hadden het financieel erg goed, een mooi huis, een luxe leventje. Nu zit ik alleen in mijn appartement in het centrum, waar mijn kinderen om het weekend ook wonen, zij wonen het grootste deel van de tijd bij hun vader omdat zijn woning dichter bij school is. Ik zie mijn kinderen wekelijks want ze komen vaak genoeg even kletsen, of ze slapen bij mij na het uitgaan omdat ze dan toch al in het centrum zijn. Maar het huis van hun vader, dat is “thuis” voor ze. En dat doet mij toch wel pijn.
Ik ga zelf ook vaak de kroeg in met mijn vriendinnen, en ik kom W. daar nog vaak tegen. Dit is erg lastig. Ik kan hem gewoon niet vergeten en ik mis hem zo.. we hadden het zo goed samen.
En ondertussen praat het hele dorp over mij.. vanwege de affaire en het leeftijdsverschil van 17 jaar, en dat ik daarvoor mijn huwelijk heb verknald. Mijn ex-man maakt mij ook graag zwart overal waar hij komt, en veel van onze gezamelijke vrienden kijken mij nu niet meer aan.

Het liefst zou ik weer elke dag met W. samen zijn, maar ik gun hem het geluk, het vaderschap en een huwelijk, en dat gaat met zijn nieuwe vriendin evt wel lukken, met mij niet.
Ik hoop dat ik hem snel kan vergeten, en door kan gaan met mijn leven, want nu bestaat mijn leven vooral uit alle kroegen afgaan met mijn vriendinnen (overigens alleen de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn), maar toch zegt een klein stemmetje in mij, dat ik hem terug moet winnen. Want hij is mijn grote liefde... en ik baal enorm dat ik zo oud ben. Want als ik van zijn leeftijd weet ik zeker dat wij zouden trouwen, en een gezin zouden stichten..

Ik weet niet wat ik met dit topic wil... ik wilde het even van me afschrijven.
Sorry voor het hele lange en misschien zelfs warrige verhaal..
Als iemand tips heeft hoe ik hier uit kom, graag!!! Ik wil dit niet meer..