Relaties
alle pijlers
Ik wil dit even kwijt...
maandag 30 april 2018 om 04:03
Hoi allemaal,
Na jarenlang meelezen op het forum, nu zelf een account aangemaakt.
Ik wil even mijn verhaal kwijt want ik kan er niet van slapen (vandaar een topic op dit tijdstip).
Alvast sorry als het een lang verhaal word..
Ik ben een vrouw van 46 jaar, en ik ben sinds 1 jaar na een huwelijk van 20 jaar gescheiden. Ik heb uit dit huwelijk 3 geweldige kinderen (2 dochters, van 19 en 17 jaar en 1 zoon van 15 jaar) en zij hebben erg veel verdriet gehad van de scheiding. Ik voel me hierdoor een enorm slechte moeder, want de scheiding was mijn schuld..
Ik heb namelijk toen ik nog getrouwd was een affaire gehad met een jongere man (hij is nu 29), ik noem hem even W. We hebben elkaar ontmoet op de sportvereniging waar ik samen met mijn (inmiddels dus ex-)man sportte.
We konden het altijd al goed met elkaar vinden en op een dag zorgde 1 kus in het berghok voor een 2 jaar durende affaire.
We waren echt gek op elkaar, na elke training ging ik met hem mee naar huis (mijn man trainde niet op dezelfde dagen als ik, aangezien er iemand bij de kids moest blijven) en in het weekend ging ik elke zaterdag naar hem toe, en zei dat ik naar mijn vriendin (die in scheiding lag) ging omdat zij het zo moeilijk had, zij wist van mijn affaire en hield dit dus ook verborgen voor mijn man. Zo zijn we 1 jaar lang bezig geweest, tot er verhalen kwamen op de sportvereniging, mijn man vertrouwde mij niet meer maar ik kon nog geen afscheid nemen van W. en we zagen elkaar vanaf dat moment alleen nog maar tijdens en na de trainingen want mijn man trapte niet meer in de zaterdagavonden met “vriendin”.
Ik ben nog een half jaar samen geweest met mijn man, toen hij erachter kwam dat de affaire niet voorbij was heeft hij meteen de scheiding aangevraagd.
Inmiddels ben ik ook niet meer samen met W. Hij heeft zelfs al een tijdje een nieuwe vriendin. Dit doet mij erg veel pijn. Ik wist diep in mijn hart altijd wel dat we niet samen oud zouden worden, ik ben al getrouwd geweest, heb 3 kinderen.
Dit wilde ik dus ook niet meer, en hij natuurlijk wel. En nu ben ik alles kwijt, mijn fijne zorgeloze leventje bij mijn ex-man, ik was huisvrouw/moeder, hij heeft een succesvol bedrijf en we hadden het financieel erg goed, een mooi huis, een luxe leventje. Nu zit ik alleen in mijn appartement in het centrum, waar mijn kinderen om het weekend ook wonen, zij wonen het grootste deel van de tijd bij hun vader omdat zijn woning dichter bij school is. Ik zie mijn kinderen wekelijks want ze komen vaak genoeg even kletsen, of ze slapen bij mij na het uitgaan omdat ze dan toch al in het centrum zijn. Maar het huis van hun vader, dat is “thuis” voor ze. En dat doet mij toch wel pijn.
Ik ga zelf ook vaak de kroeg in met mijn vriendinnen, en ik kom W. daar nog vaak tegen. Dit is erg lastig. Ik kan hem gewoon niet vergeten en ik mis hem zo.. we hadden het zo goed samen.
En ondertussen praat het hele dorp over mij.. vanwege de affaire en het leeftijdsverschil van 17 jaar, en dat ik daarvoor mijn huwelijk heb verknald. Mijn ex-man maakt mij ook graag zwart overal waar hij komt, en veel van onze gezamelijke vrienden kijken mij nu niet meer aan.
Het liefst zou ik weer elke dag met W. samen zijn, maar ik gun hem het geluk, het vaderschap en een huwelijk, en dat gaat met zijn nieuwe vriendin evt wel lukken, met mij niet.
Ik hoop dat ik hem snel kan vergeten, en door kan gaan met mijn leven, want nu bestaat mijn leven vooral uit alle kroegen afgaan met mijn vriendinnen (overigens alleen de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn), maar toch zegt een klein stemmetje in mij, dat ik hem terug moet winnen. Want hij is mijn grote liefde... en ik baal enorm dat ik zo oud ben. Want als ik van zijn leeftijd weet ik zeker dat wij zouden trouwen, en een gezin zouden stichten..
Ik weet niet wat ik met dit topic wil... ik wilde het even van me afschrijven.
Sorry voor het hele lange en misschien zelfs warrige verhaal..
Als iemand tips heeft hoe ik hier uit kom, graag!!! Ik wil dit niet meer..
Na jarenlang meelezen op het forum, nu zelf een account aangemaakt.
Ik wil even mijn verhaal kwijt want ik kan er niet van slapen (vandaar een topic op dit tijdstip).
Alvast sorry als het een lang verhaal word..
Ik ben een vrouw van 46 jaar, en ik ben sinds 1 jaar na een huwelijk van 20 jaar gescheiden. Ik heb uit dit huwelijk 3 geweldige kinderen (2 dochters, van 19 en 17 jaar en 1 zoon van 15 jaar) en zij hebben erg veel verdriet gehad van de scheiding. Ik voel me hierdoor een enorm slechte moeder, want de scheiding was mijn schuld..
Ik heb namelijk toen ik nog getrouwd was een affaire gehad met een jongere man (hij is nu 29), ik noem hem even W. We hebben elkaar ontmoet op de sportvereniging waar ik samen met mijn (inmiddels dus ex-)man sportte.
We konden het altijd al goed met elkaar vinden en op een dag zorgde 1 kus in het berghok voor een 2 jaar durende affaire.
We waren echt gek op elkaar, na elke training ging ik met hem mee naar huis (mijn man trainde niet op dezelfde dagen als ik, aangezien er iemand bij de kids moest blijven) en in het weekend ging ik elke zaterdag naar hem toe, en zei dat ik naar mijn vriendin (die in scheiding lag) ging omdat zij het zo moeilijk had, zij wist van mijn affaire en hield dit dus ook verborgen voor mijn man. Zo zijn we 1 jaar lang bezig geweest, tot er verhalen kwamen op de sportvereniging, mijn man vertrouwde mij niet meer maar ik kon nog geen afscheid nemen van W. en we zagen elkaar vanaf dat moment alleen nog maar tijdens en na de trainingen want mijn man trapte niet meer in de zaterdagavonden met “vriendin”.
Ik ben nog een half jaar samen geweest met mijn man, toen hij erachter kwam dat de affaire niet voorbij was heeft hij meteen de scheiding aangevraagd.
Inmiddels ben ik ook niet meer samen met W. Hij heeft zelfs al een tijdje een nieuwe vriendin. Dit doet mij erg veel pijn. Ik wist diep in mijn hart altijd wel dat we niet samen oud zouden worden, ik ben al getrouwd geweest, heb 3 kinderen.
Dit wilde ik dus ook niet meer, en hij natuurlijk wel. En nu ben ik alles kwijt, mijn fijne zorgeloze leventje bij mijn ex-man, ik was huisvrouw/moeder, hij heeft een succesvol bedrijf en we hadden het financieel erg goed, een mooi huis, een luxe leventje. Nu zit ik alleen in mijn appartement in het centrum, waar mijn kinderen om het weekend ook wonen, zij wonen het grootste deel van de tijd bij hun vader omdat zijn woning dichter bij school is. Ik zie mijn kinderen wekelijks want ze komen vaak genoeg even kletsen, of ze slapen bij mij na het uitgaan omdat ze dan toch al in het centrum zijn. Maar het huis van hun vader, dat is “thuis” voor ze. En dat doet mij toch wel pijn.
Ik ga zelf ook vaak de kroeg in met mijn vriendinnen, en ik kom W. daar nog vaak tegen. Dit is erg lastig. Ik kan hem gewoon niet vergeten en ik mis hem zo.. we hadden het zo goed samen.
En ondertussen praat het hele dorp over mij.. vanwege de affaire en het leeftijdsverschil van 17 jaar, en dat ik daarvoor mijn huwelijk heb verknald. Mijn ex-man maakt mij ook graag zwart overal waar hij komt, en veel van onze gezamelijke vrienden kijken mij nu niet meer aan.
Het liefst zou ik weer elke dag met W. samen zijn, maar ik gun hem het geluk, het vaderschap en een huwelijk, en dat gaat met zijn nieuwe vriendin evt wel lukken, met mij niet.
Ik hoop dat ik hem snel kan vergeten, en door kan gaan met mijn leven, want nu bestaat mijn leven vooral uit alle kroegen afgaan met mijn vriendinnen (overigens alleen de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn), maar toch zegt een klein stemmetje in mij, dat ik hem terug moet winnen. Want hij is mijn grote liefde... en ik baal enorm dat ik zo oud ben. Want als ik van zijn leeftijd weet ik zeker dat wij zouden trouwen, en een gezin zouden stichten..
Ik weet niet wat ik met dit topic wil... ik wilde het even van me afschrijven.
Sorry voor het hele lange en misschien zelfs warrige verhaal..
Als iemand tips heeft hoe ik hier uit kom, graag!!! Ik wil dit niet meer..
maandag 30 april 2018 om 09:50
vivamien schreef: ↑30-04-2018 08:59Stenen gooien is één ding, maar begrip tonen voor deze vrouw, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Ze zal best ontzettend ongelukkig geweest zijn in haar huwelijk, maar dan had ze daar beter haar energie in kunnen steken in plaats van ieder weekend, twee jaar lang (!!) haar man te belazeren. En niet alleen hem, die kinderen ook. Wat doe je je gezin aan! Als het niet meer werkt tussen twee mensen, dan zorg je dat het wel gaat werken óf je zet er een punt achter. Op een nette manier. En voordat je je heil bij een ander zoekt.
Sorry hoor, maar ze doet zelf hier haar verhaal, dan kan ze ook reacties verwachten.
Sterkte wens ik haar man en kinderen.
Kijk, zo kun je het ook zeggen. Prima om op deze manier je afkeuring te laten horen. Zo ben ik het wel met je eens.
maandag 30 april 2018 om 09:58
Met een verhaal als dit krijg je altijd een hoop vuiligheid over je heen op dit forum TO.
Ik denk dat je een cursus/opleiding moet gaan volgen om wat nieuwe mensen te ontmoeten en in je eigen onderhoud kunt gaan voorzien .Hele dagen alleen thuiszitten geeft heel veel tijd om te piekeren.
Begin alvast met vrijwilligerswerk, daar is een hoop keus in en er is een schreeuwend tekort aan vrijwilligers.
Laat W los, evt. met hulp van een therapeut.
En het hier eerder geopperde idee om wat verder weg te gaan wonen lijkt me ook het overwegen waard.
Ik denk dat je een cursus/opleiding moet gaan volgen om wat nieuwe mensen te ontmoeten en in je eigen onderhoud kunt gaan voorzien .Hele dagen alleen thuiszitten geeft heel veel tijd om te piekeren.
Begin alvast met vrijwilligerswerk, daar is een hoop keus in en er is een schreeuwend tekort aan vrijwilligers.
Laat W los, evt. met hulp van een therapeut.
En het hier eerder geopperde idee om wat verder weg te gaan wonen lijkt me ook het overwegen waard.
maandag 30 april 2018 om 10:03
Denk ik ook, maar los daarvan, ieder mens maakt fouten.TimmyTilburg schreef: ↑30-04-2018 09:53Die W heeft aardig je leven stuk gemaakt, maar goed je wilde dat zelf ook graag.
Daar leer je van, gelukkig.
maandag 30 april 2018 om 10:11
Snap ik. Oordelen is makkelijker.vivamien schreef: ↑30-04-2018 08:59Stenen gooien is één ding, maar begrip tonen voor deze vrouw, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Ze zal best ontzettend ongelukkig geweest zijn in haar huwelijk, maar dan had ze daar beter haar energie in kunnen steken in plaats van ieder weekend, twee jaar lang (!!) haar man te belazeren. En niet alleen hem, die kinderen ook. Wat doe je je gezin aan! Als het niet meer werkt tussen twee mensen, dan zorg je dat het wel gaat werken óf je zet er een punt achter. Op een nette manier. En voordat je je heil bij een ander zoekt.
Sorry hoor, maar ze doet zelf hier haar verhaal, dan kan ze ook reacties verwachten.
Sterkte wens ik haar man en kinderen.
Begrip opbrengen (zoals jij het noemt) voor iets dat indruist tegen je eigen normen en waarden is een stuk lastiger. Daarvoor moet je iets verder kijken.
Als een vriendin naar mij toe zou komen met dit verhaal, zou ik iig niet zeggen: achterbaks naar mens. Ik zou luisteren en vragen waarom. We zijn allemaal niet heilig.
maandag 30 april 2018 om 10:24
Het liefste wil jij je grote liefde W. dus terug? Jullie levens staan te ver uit elkaar, hij wil wat opbouwen en kinderen krijgen. Jij kunt hem dit niet bieden (tenzij je nog een kind wil maar je leeftijd maakt dit natuurlijk heel erg lastig) en daarom is hij onbereikbaar. Dit wist je en toch ging je ermee door. Nu ben je alles kwijt en zul je toch echt zelf je leven opnieuw vorm moeten geven. Je kinderen laten zien dat je ondanks alles je leven wil beteren en (nu wel) het beste voor hun wil doen.
Er zal heus wel weer een nieuwe liefde op je pad komen maar dat is nu niet waar je prioriteiten moeten liggen.
Er zal heus wel weer een nieuwe liefde op je pad komen maar dat is nu niet waar je prioriteiten moeten liggen.
Bij voorbaat dank.
maandag 30 april 2018 om 10:39
Als iemand zo gaat schelden zeg ik daar wat van. Ik kan ook staffen ivm 'op de man', maar ik vind dit eerlijker dan klikken bij de conrector.
Daarna zag ik pas dat ze in haar volgende post een stuk genuanceerder was, en daar wou ik haar erkenning voor geven.
maandag 30 april 2018 om 10:50
Ik moet heel eerlijk bekennen dat onderwerpen als deze mij emotioneel erg raken. Vandaar misschien mijn ietwat heftige reactie, waar ik overigens nog steeds voor 100% achter sta. Maar ik heb iets soortgelijks van heel dichtbij meegemaakt. Niet zelf gelukkig, maar wel zo dichtbij dat ik er erg veel verdriet van heb gehad, vooral door de catastrofale gevolgen die het had.
maandag 30 april 2018 om 10:51
begrijpelijkvivamien schreef: ↑30-04-2018 10:50Ik moet heel eerlijk bekennen dat onderwerpen als deze mij emotioneel erg raken. Vandaar misschien mijn ietwat heftige reactie, waar ik overigens nog steeds voor 100% achter sta. Maar ik heb iets soortgelijks van heel dichtbij meegemaakt. Niet zelf gelukkig, maar wel zo dichtbij dat ik er erg veel verdriet van heb gehad, vooral door de catastrofale gevolgen die het had.
maandag 30 april 2018 om 11:00
Ik hou ook niet van veroordelen en stenen gooien, maar jij vraagt er zowat om!
Ipv jezelf zielig te vinden kun je ook gaan nadenken over wat je in deze situatie heeft doen laten belanden! Waarom geef je die mensen zoveel roddelmateriaal?! Wat is er met jou aan de hand waardoor je in deze ellende terecht bent gekomen?
Het verhaal lijkt sterk op mijn moeders verhaal trouwens. Ik heb al jaren geen contact meer met haar.
Ik heb geen medelijden met je.
Je doet het jezelf aan.
En die slachtofferrol brengt je nergens.
Natuurlijk voel je je nu k*t, maar er zit niks anders op dan opnieuw beginnen. En hopelijk te leren van je fouten.
Ipv jezelf zielig te vinden kun je ook gaan nadenken over wat je in deze situatie heeft doen laten belanden! Waarom geef je die mensen zoveel roddelmateriaal?! Wat is er met jou aan de hand waardoor je in deze ellende terecht bent gekomen?
Het verhaal lijkt sterk op mijn moeders verhaal trouwens. Ik heb al jaren geen contact meer met haar.
Ik heb geen medelijden met je.
Je doet het jezelf aan.
En die slachtofferrol brengt je nergens.
Natuurlijk voel je je nu k*t, maar er zit niks anders op dan opnieuw beginnen. En hopelijk te leren van je fouten.
maandag 30 april 2018 om 11:06
AmenUniverseinmotion schreef: ↑30-04-2018 05:25Wauw, je gaat nog net niet dood van je portie zelfmedelijden. Je klinkt ontzettend calculerend en manipulatief. En dan hier gaan zeiken dat jij je makkelijke luizenleventje moet opgeven omdat je bent betrapt met (W)illempie.
Nergens lees ik ook maar enig berouw of schuld naar je kinderen toe, naar je man, en het gezin dat je eigenhandig hebt gesloopt.
Dat je een affaire hebt gehad is al een ding. Maar de manier waarop jij daarmee om gaat.... man man man. Hoe krijg je het uit je toetsenbord. Slachtoffers zijn je kids en man, niet jij.
W gaat ook mooi verder met zn leven. Je ex man hopelijk ook. Nu jij nog. Misschien is een cursus empathie wat voor je! Of een koude douche.
maandag 30 april 2018 om 11:06
Dus wanneer iemand de woorden 'achterbaks' en ' slet' gebruikt dan scheldt die persoon?
Stel je niet zo aan, zeg!
Die woorden zijn zeer van toepassing, lijkt mij zo...
Die eveneens achterbakse vriendin die de leugen "ondersteunde", had misschien veel leed kunnen voorkomen door in die bewoordingen gedreigd had haar man in te lichten.
Die zogenaamde therapeutische zachte hand werkt totaal niet bij mensen die een (mogelijk) narcistische inslag hebben.
Uiteindelijk is zij dader en geen slachtoffer.
My 2 cents.
Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde. Maar misschien is dit het einde van het begin.
maandag 30 april 2018 om 11:10
TO, ga uit van de situatie zoals die nu is en accepteer dat. Je kunt het niet meer veranderen. Zie dit als een nieuw begin. Trek je niets aan van het geroddel, maar leef je leven op een zo goed mogelijke manier. Investeer in de relatie met je kinderen en in je eigen ontwikkeling. Tijd om volwassen te worden!
maandag 30 april 2018 om 11:10
Werkelijk? Kan het iets minder grof en ongenuanceerd?SweetFirefly schreef: ↑30-04-2018 10:46Je zult 15, 17 of 19 zijn er erachter komen dat je moeder zo weinig moreel besef heeft. Dat ze als een loopse teef
maandag 30 april 2018 om 11:11
Ik ga niet lopen oordelen maar wel een paar dingen die me opvallen:
- je mist W?
- PA van je ex? Of voorzie je zelf in je financiele levensbehoefte?
- wat had je ex verkeerd gedaan dat je een affaire begon? En deze niet stopte nadat het ontdekt was.
Hoe kom je hier uit?
- zoek een baan, word zelfredzaam. Ben je minstens aan je ex verplicht
- geef het tijd. En zet een streep onder het verleden. En dan vooral onder W.
- je mist W?
- PA van je ex? Of voorzie je zelf in je financiele levensbehoefte?
- wat had je ex verkeerd gedaan dat je een affaire begon? En deze niet stopte nadat het ontdekt was.
Hoe kom je hier uit?
- zoek een baan, word zelfredzaam. Ben je minstens aan je ex verplicht
- geef het tijd. En zet een streep onder het verleden. En dan vooral onder W.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
maandag 30 april 2018 om 11:11
Precies dit!lila01 schreef: ↑30-04-2018 11:10TO, ga uit van de situatie zoals die nu is en accepteer dat. Je kunt het niet meer veranderen. Zie dit als een nieuw begin. Trek je niets aan van het geroddel, maar leef je leven op een zo goed mogelijke manier. Investeer in de relatie met je kinderen en in je eigen ontwikkeling. Tijd om volwassen te worden!
maandag 30 april 2018 om 11:12
Eens, alleen dat laatste: blijf wel in de buurt van de kinderen wonen.ava75 schreef: ↑30-04-2018 09:58Met een verhaal als dit krijg je altijd een hoop vuiligheid over je heen op dit forum TO.
Ik denk dat je een cursus/opleiding moet gaan volgen om wat nieuwe mensen te ontmoeten en in je eigen onderhoud kunt gaan voorzien .Hele dagen alleen thuiszitten geeft heel veel tijd om te piekeren.
Begin alvast met vrijwilligerswerk, daar is een hoop keus in en er is een schreeuwend tekort aan vrijwilligers.
Laat W los, evt. met hulp van een therapeut.
En het hier eerder geopperde idee om wat verder weg te gaan wonen lijkt me ook het overwegen waard.
