Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
woensdag 14 mei 2008 om 09:38
Ohhh ik kon me de stress en het peentjes zweten helemaal voorstellen toen ik je verhaal las! En wat een fijne baas, dat hij de humor ervan kan inzien.
Dat is precies wat ik tegenwoordig doe op dat soort momenten (ik ben een chaoot dus ik ontkom er niet aan ). Ik realiseerde me dat ik er achteraf, een week later, een maand later, een jaar later, opeens vreselijk om kon lachen. Als ik dat later kon doen, zou ik er ook op het moment dat het gebeurt op die manier naar moeten kunnen kijken was mijn theorie. Dat werkt voor mij heel goed, ik lach erom, zie de sufheid, de absurditeit ervan. En daardoor ontspan ik weer en geef ik mezelf niet op mijn kop.
Als het mis gaat doe je er soms gewoon helemaal niks meer aan. Dan is het redden wat er nog te redden valt maar da's niet erg. Overkomt iedereen. Alhoewel ik me goed kan voorstellen dat wanneer zo'n kind z'n pilletje moet hebben, het toch weer een stuk serieuzer ligt, da's een flink stuk verantwoordelijkheid op dat moment. Toch, je doet wat je kunt, je weet van jezelf dat je je best doet. Je baas weet dat ook, dat het niet uit gemakzucht of onwil voortkomt. Jij mag ook menselijk zijn .
Dat is precies wat ik tegenwoordig doe op dat soort momenten (ik ben een chaoot dus ik ontkom er niet aan ). Ik realiseerde me dat ik er achteraf, een week later, een maand later, een jaar later, opeens vreselijk om kon lachen. Als ik dat later kon doen, zou ik er ook op het moment dat het gebeurt op die manier naar moeten kunnen kijken was mijn theorie. Dat werkt voor mij heel goed, ik lach erom, zie de sufheid, de absurditeit ervan. En daardoor ontspan ik weer en geef ik mezelf niet op mijn kop.
Als het mis gaat doe je er soms gewoon helemaal niks meer aan. Dan is het redden wat er nog te redden valt maar da's niet erg. Overkomt iedereen. Alhoewel ik me goed kan voorstellen dat wanneer zo'n kind z'n pilletje moet hebben, het toch weer een stuk serieuzer ligt, da's een flink stuk verantwoordelijkheid op dat moment. Toch, je doet wat je kunt, je weet van jezelf dat je je best doet. Je baas weet dat ook, dat het niet uit gemakzucht of onwil voortkomt. Jij mag ook menselijk zijn .
woensdag 14 mei 2008 om 18:04
quote:Feliciaatje schreef op 14 mei 2008 @ 09:38:
Jij mag ook menselijk zijn .
Ik heb vandaag wel gezien dat ik nog steeds stevig over mijn grenzen heenga.. sterker nog: dat ik ze niet eens voel: ik doe gewoon wat er gedaan moet worden. En dat was vandaag zo'n stevige rittenlijst, dat ik vanaf half 8 tot tegen vijven bijna de hele tijd aan het rijden ben geweest. Echt téveel. Ik kon niet eens, zoals anders altijd wel, tussen de middag korter of iets langer naar huis om de hond uit te laten.
Toen ik terugkwam bij de zaak, heb ik op mijn voorzichtige manier gezegd dat ik niet zo blij was met de planning van vandaag. Hij zei gewoon rustigjes dat er vier chauffeurs vakantie hadden en dat het druk was, en dat was het dan. En dan heb ik meteen geen weerwoord meer. Normaal houdt hij er wel rekening mee trouwens. Poeh, die man blijft zo rustig, bij alles, het lijkt soms bijna onverschilligheid! Anderzijds ook fijn dát hij rustig blijft. Als hij ook nog eens zo bitserig zou doen als zijn vrouw, zou ik het daar niet uithouden, denk ik.
Maar ik vraag me serieus af wanneer ik eindelijk eens leer om voor mezelf op te komen. Om te voelen wanneer iets teveel is. Wanneer ik iets niet (meer) kan. Wanneer voel ik eens genoeg eigenwaarde? Om me niet voor schut te voelen staan, zelfs bij kinderen? Om me niet onzeker te voelen, zelfs bij die tieners in de auto? Echt nog steeds onder peil, mijn zelfvertrouwen. Het is alsof ik nog steeds maar 'speel' dat ik iets kan, alsof het maar een houding is, maar niet een diep gevoel van binnen, iets wat eigen is. Het kan zo onderuit gehaald worden. En ik doe er alles aan om niet door de mand te vallen..
Jij mag ook menselijk zijn .
Ik heb vandaag wel gezien dat ik nog steeds stevig over mijn grenzen heenga.. sterker nog: dat ik ze niet eens voel: ik doe gewoon wat er gedaan moet worden. En dat was vandaag zo'n stevige rittenlijst, dat ik vanaf half 8 tot tegen vijven bijna de hele tijd aan het rijden ben geweest. Echt téveel. Ik kon niet eens, zoals anders altijd wel, tussen de middag korter of iets langer naar huis om de hond uit te laten.
Toen ik terugkwam bij de zaak, heb ik op mijn voorzichtige manier gezegd dat ik niet zo blij was met de planning van vandaag. Hij zei gewoon rustigjes dat er vier chauffeurs vakantie hadden en dat het druk was, en dat was het dan. En dan heb ik meteen geen weerwoord meer. Normaal houdt hij er wel rekening mee trouwens. Poeh, die man blijft zo rustig, bij alles, het lijkt soms bijna onverschilligheid! Anderzijds ook fijn dát hij rustig blijft. Als hij ook nog eens zo bitserig zou doen als zijn vrouw, zou ik het daar niet uithouden, denk ik.
Maar ik vraag me serieus af wanneer ik eindelijk eens leer om voor mezelf op te komen. Om te voelen wanneer iets teveel is. Wanneer ik iets niet (meer) kan. Wanneer voel ik eens genoeg eigenwaarde? Om me niet voor schut te voelen staan, zelfs bij kinderen? Om me niet onzeker te voelen, zelfs bij die tieners in de auto? Echt nog steeds onder peil, mijn zelfvertrouwen. Het is alsof ik nog steeds maar 'speel' dat ik iets kan, alsof het maar een houding is, maar niet een diep gevoel van binnen, iets wat eigen is. Het kan zo onderuit gehaald worden. En ik doe er alles aan om niet door de mand te vallen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 15 mei 2008 om 14:28
Wat de relatie betreft, heeft de therapie vanmorgen wel verhelderend gewerkt (zie andere topic, leek me iets waar iedereen misschien iets aan zou kunnen hebben).
Maar ook heb ik kunnen praten over de dingen die ik zo confronterend vind, nu ik weer werk. Het gevoel diep binnenin, dat ik me nog steeds waardeloos voel. Het was heel heftig om dat uit te spreken tegen anderen. Ik ben er nu heel moe van. Maar wat ik nu weet, is dat het gezegd moet worden, uitgesproken, dat je het dan pas kunt gaan loslaten beetje bij beetje. Want het is iets wat je bent gaan geloven.
Althans, je ego gelooft het, en zoekt steeds bewijzen. Ja, zie je wel, want mijn ouders deden zó... zie je wel, want Safa deed zó... en de vrouw van mijn baas praat zo tegen mij... en dat zouden ze niet doen als ik niet slecht was of waardeloos. En bewijzen zijn er altijd te vinden, als je dat gelooft over jezelf. Maar wat je werkelijk bent, je essentie, dat is liefde en dat is goed. Wat ik bijv. doe voor de mensen in mijn taxi, dat komt vanuit essentie en kost geen moeite. Dát is wat je werkelijk bent, de rest is wat je bent gaan geloven, omdat het al op heel jonge leeftijd is aangepraat.
Het was heel zwaar vanmorgen, maar ik ben wel trots op mezelf dat ik dit heb durven zeggen. Het is iets wat me heel erg dwarszit en wat steeds terugkomt. Bovendien vind ik het ook confronterend in mijn werk als mensen beginnen over kinderen, zeker als het mensen van mijn moeders leeftijd zijn, maar dan aardig en met belangstelling. Ach ja, het was allemaal een beetje opgelopen, na twee weken geen therapie te hebben gehad
Maar ook heb ik kunnen praten over de dingen die ik zo confronterend vind, nu ik weer werk. Het gevoel diep binnenin, dat ik me nog steeds waardeloos voel. Het was heel heftig om dat uit te spreken tegen anderen. Ik ben er nu heel moe van. Maar wat ik nu weet, is dat het gezegd moet worden, uitgesproken, dat je het dan pas kunt gaan loslaten beetje bij beetje. Want het is iets wat je bent gaan geloven.
Althans, je ego gelooft het, en zoekt steeds bewijzen. Ja, zie je wel, want mijn ouders deden zó... zie je wel, want Safa deed zó... en de vrouw van mijn baas praat zo tegen mij... en dat zouden ze niet doen als ik niet slecht was of waardeloos. En bewijzen zijn er altijd te vinden, als je dat gelooft over jezelf. Maar wat je werkelijk bent, je essentie, dat is liefde en dat is goed. Wat ik bijv. doe voor de mensen in mijn taxi, dat komt vanuit essentie en kost geen moeite. Dát is wat je werkelijk bent, de rest is wat je bent gaan geloven, omdat het al op heel jonge leeftijd is aangepraat.
Het was heel zwaar vanmorgen, maar ik ben wel trots op mezelf dat ik dit heb durven zeggen. Het is iets wat me heel erg dwarszit en wat steeds terugkomt. Bovendien vind ik het ook confronterend in mijn werk als mensen beginnen over kinderen, zeker als het mensen van mijn moeders leeftijd zijn, maar dan aardig en met belangstelling. Ach ja, het was allemaal een beetje opgelopen, na twee weken geen therapie te hebben gehad
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 mei 2008 om 17:51
Voor degenen die het interessant vinden: in de komende editie van het blad Mijn Geheim staat een interview met mij, over de kinderen en de situatie. Mijn uitgever belde mij vanmiddag om dit te vertellen (meteen ook uitgebreid bijgepraat, was erg leuk) en die was dolenthousiast over het geheel. Maar toen ik vervolgens naar de winkel ging, zag ik dat nieuwe nummer nog helemaal niet liggen... dus ik moet nog tot dinsdag geduld hebben. De inhoud van het verhaal ken ik natuurlijk wel, ik heb het voor plaatsing gelezen, maar hoe het er allemaal uitziet, daar ben ik natuurlijk wel heel benieuwd naar!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 mei 2008 om 17:55
In een winkel vanmiddag werd ik ineens aangesproken door iemand uit de tijd dat ik met Safa samen was. Ze had mij herkend; ze woonde in de tijd dat Amar geboren werd, met haar man tegenover ons. Ze had mijn boek gelezen, maar nu ze mij dan in werkelijkheid zag, en mij zelf hoorde vertellen over het gebeurde, kreeg ze er helemaal kippenvel van. Dat is dan toch weer heftig, zo'n ontmoeting, iemand uit die tijd... brengt herinneringen terug. Zij was altijd heel dol op Sennah, die toen nog zo'n schattig klein peutertje was. En Amar, een baby, altijd lief natuurlijk. Zelf had ze nog geen kinderen, maar nu wel: eentje van 8 en eentje van 5. De tijd gaat verder.......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 19 mei 2008 om 15:49
Ik ga de mijn geheim kopen. Ik heb je boek niet gelezen....weet alleen de dingen een beetje van dit forum. Heb je wel op tv gezien laatst ( bij Catherine en nog een ander programma). Daarin vond ik wel heel erg naar voren komen dat jij niet goed werd gehoord. Je viel minder op dan de andere moeders.
En bij Catherine vond ik dat ze een vreemde vergelijking maakten met "die blonde vrouw" weet haar naam niet. ( die later met haar dochter erbij kwam zitten. Ik hoop dat jet begrijpt wat ik bedoel.
Verder herken ik ook heel veel van wat je beschrijft over je werk en de gevoelens die erbij komen kijken nu.
Maar ik ga er wel vanuit dat het steeds beter zal gaan...je bent nog maar net begonnen en heel veel mensen moeten dan enorm wennen. Helemaal wanneer je nu eenmaal gevoelig bent.
Ik vind het dapper wat je doet! Echt waar....en wat je meemaakt met mensen met een verstandelijke beperking herken ik ook. Zo warm eerlijk en puur. ( "ze" zijn natuurlijk niet allemaal zo...ze zijn uniek zoals iedereen...alleen zijn ze vaak minder geremd in bepaalde dingen). Heerlijk vond en vind ik dat!
En bij Catherine vond ik dat ze een vreemde vergelijking maakten met "die blonde vrouw" weet haar naam niet. ( die later met haar dochter erbij kwam zitten. Ik hoop dat jet begrijpt wat ik bedoel.
Verder herken ik ook heel veel van wat je beschrijft over je werk en de gevoelens die erbij komen kijken nu.
Maar ik ga er wel vanuit dat het steeds beter zal gaan...je bent nog maar net begonnen en heel veel mensen moeten dan enorm wennen. Helemaal wanneer je nu eenmaal gevoelig bent.
Ik vind het dapper wat je doet! Echt waar....en wat je meemaakt met mensen met een verstandelijke beperking herken ik ook. Zo warm eerlijk en puur. ( "ze" zijn natuurlijk niet allemaal zo...ze zijn uniek zoals iedereen...alleen zijn ze vaak minder geremd in bepaalde dingen). Heerlijk vond en vind ik dat!
maandag 19 mei 2008 om 18:48
Oh.. dat is al heeeeel lang geleden, Catherine. Daar voelde ik me ook hélemaal niet goed! Na dit programma heb ik ook besloten om niet meer mee te werken aan zoiets, het kostte me steeds veel teveel energie en behalve Jaap Jongbloed en zijn team zijn presentatoren he-le-maal niet echt geïnteresseerd in jou en je gevoelens
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 mei 2008 om 11:22
Werkgever jarig vandaag. Vlaai op tafel in de kantine (plek waar iedereen rittenlijsten invult e.d.), aantal mensen aanwezig, eigenlijk heel informeel. Ik zit daar echter met een berg spanning in mijn lijf en een brok in mijn keel en ik weet niet eens waarom. Bang van de mensen, bang van wie ik ben, dat het allemaal niet goed genoeg is, dat ik niet goed genoeg ben, ik word hier zo ZO moedeloos en verdrietig van. Dat ik me nog steeds zo voel, ik baal er ontzettend van. Met de mensen in de taxi lukt het best allemaal, de ritten ook, werkgeefster zei vanmorgen nog ''het gaat goed hé?' en toch voel ik me nu zo rot en ik weet echt niet hoe ik me ooit eens een keer thuis en op m'n gemak kan voelen met anderen, gewoon zomaar relaxt. Dat lukt me gewoon niet!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 mei 2008 om 11:32
Misschien helpt het om even rustig te gaan zitten, te ontspannen, je ogen te sluiten en naar binnen te keren. Kijk of je dat stuk kunt vinden wat zich nu zo eenzaam en verdrietig voelt. Kijk of je er een gesprek mee aan kunt knopen. Dat wil bij mij nog weleens helpen om het probleem te localiseren en waar het nou precies vandaan komt. Het is vaak het innerlijke kind en dat heeft dan aandacht, acceptatie en warmte nodig.
Maar ik vind het heel verdrietig dat je je zo voelt, ik heb dat ook vaak gehad. Nu niet meer maar dat is vrij recent. Je komt er wel, er komt een dag dat je je prima en niet-verscheurd voelt te midden van anderen. Het is veel pijn waar je nu weer tegenaan loopt.
Je bent echt goed en genoeg zoals je bent. Je mag er echt zijn, je mag deel nemen aan het plezier en de vreugde ipv jezelf buiten te sluiten doordat je ergens voelt dat je daar niet in hoort te delen, dat dat jou niet gegund is. Het is je enorm gegund.
dinsdag 20 mei 2008 om 11:40
Lieve Elmerveer, het klinkt misschien gek als ik het zeg, maar op de een of andere manier heb je een heel egocentrische kijk op het leven. Je betrekt alles op jezelf! Als Safa of de vrouw van je baas of kinderen in je taxi iets zeggen, het zegt allemaal iets over jou. En blijkbaar dus niet over hen. Of zij slecht in hun vel zitten of complexen uit hun kindertijd over hebben gehouden of balen van altijd weer die rotpillen of weet ik veel wat. Er gebeurt echt veel meer in het leven van andere mensen dan jij
Ik bedoel een soort egocentrisme dat niet inhoudt dat jouw hele wereld om jou draait, maar het idee dat het gedrag van anderen om jou draait. Snap je wat ik bedoel? Laat dat eens los! Neem een voorbeeld aan je baas, die neemt jouw klacht voor kennisgeving aan, geeft uitleg en ligt er verder geen minuut wakker van.
O, en dat je je opgelaten voelt in het bijzijn van een stel zeurende pubers, daar is niks geks aan hoor Dat zegt helemaal niets over je zelfvertrouwen.
liefs
dubio
Ik bedoel een soort egocentrisme dat niet inhoudt dat jouw hele wereld om jou draait, maar het idee dat het gedrag van anderen om jou draait. Snap je wat ik bedoel? Laat dat eens los! Neem een voorbeeld aan je baas, die neemt jouw klacht voor kennisgeving aan, geeft uitleg en ligt er verder geen minuut wakker van.
O, en dat je je opgelaten voelt in het bijzijn van een stel zeurende pubers, daar is niks geks aan hoor Dat zegt helemaal niets over je zelfvertrouwen.
liefs
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 20 mei 2008 om 11:47
Dat ik teveel dingen op mezelf betrek kan wel kloppen, ik heb heel lang gedacht dat alles ook mijn schuld was, te beginnen met wat vroeger gebeurd is
Maar ik krimp van binnen nog steeds in elkaar als iemand bijv. mopperig is of wat dan ook, terwijl ik op zo'n moment wel kan denken dat de reden buiten mij ligt (idd bijv. pillen of ziekte of zo).
Ik voel mijn ruimte niet.
Dat ik er gewoon mag zijn, met mijn wankeligheden en alles.
Ja, een heel erg bezeerd innerlijk kind wat heel veel emotie voelt
Maar ik krimp van binnen nog steeds in elkaar als iemand bijv. mopperig is of wat dan ook, terwijl ik op zo'n moment wel kan denken dat de reden buiten mij ligt (idd bijv. pillen of ziekte of zo).
Ik voel mijn ruimte niet.
Dat ik er gewoon mag zijn, met mijn wankeligheden en alles.
Ja, een heel erg bezeerd innerlijk kind wat heel veel emotie voelt
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 mei 2008 om 12:00
Waarom weet je het wel maar voel je het niet, Veertje? Die negatieve gevoelens komen zo makkelijk bij jou. Is dat omdat die vertrouwd voelen?
Wie geeft jou die ruimte, lieve Elmer? Wie bepaalt of jij er mag zijn? God, je moeder, je man?
Jij?
Is het niet genoeg dat jij er gewoon wil zijn? Of zelfs als je dat niet wilt: dat je er bent? Je bent er toch? Nou dan!
Wie geeft jou die ruimte, lieve Elmer? Wie bepaalt of jij er mag zijn? God, je moeder, je man?
Jij?
Is het niet genoeg dat jij er gewoon wil zijn? Of zelfs als je dat niet wilt: dat je er bent? Je bent er toch? Nou dan!
Ga in therapie!
dinsdag 20 mei 2008 om 13:23
Elmer, misschien ga ik wel helemaal over de scheef, misschien slaat deze posting nergens op. Maar ik post 'm toch.
Misschien moet je iets minder van jezelf verlangen, e lat iets lager leggen. En analyseren is goed, erg goed zelfs, maar probeer niet alles dood te analyseren. Probeer ook te accepteren dát het gewóón spannend is.
Ik heb een fijne jeugd gehad. Ik ben niet misbruikt, niet op nare manieren verlaten. En óók ik voel mijzelf klein en nietig bij nieuwe collega's die ik nauwelijks ken. Ook ik voel dan de spanning in mijn lijf. Dat hoort er kennelijk een beetje bij, als je niet enorm zelfverzekerd bent. Je weet niet hoe reacties van anderen gaan zijn, je weet niet wie wie is, je kent de namen nog niet goed, je weet nietof je geaccepteerd gaat worden. En dat ligt voor jou erg heftig, dat weet ik en dat snap ik. Maar straf jezelf niet voor het feit dat je die gevoelens hebt. Registreer ze, om vervolgfens te bedenken dat het wel komt.
Net als die enorme drukke dag. Het zou netjes van je baas zijn geweest dat hij dit aan zou geven, vantevoren. Maar bedenk dat elke werkende Nederlander (en ook daarbuiten waarschijnlijk) met dit soort situaties te maken heeft. Natuurlijk moet je voor jezelf opkomen en dit moet ook niet dagelijks voorkomen, want dan is er wel ietsgoed mis. Maar ja: deze dagen horen ook een beetje bij het werken, zeker als er veel mensen op vakantie zijn / ziek zijn. Zo te horen is je (mannelijke) baas een schat en accepteert hij je. Wat al eerder gezegd is: sta jezelf toe fouten te maken. En als je de weg niet weet en een paar snotapen hebben commentaar: vraag hen dan naar de weg, als ze het zo goed weten. En zeg dat je nieuw bent en de buurt niet zo goed kent.
Meid, je bent maar een mens. En je bent goed aan het werk, je leven staat op jew kop. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal zo. En sommige gevoelens ook, die horen bij een bepaalde situatie. Naar, dat snap ik. Klote, dat snap ik ook. Maar je hóeft je niet altijd op je gemak te voelen. je hóeft niet overal en altijd de beste te zijn. Je hóeft niet een übermensch te worden. Je moet zorgen dat jij een leven krijgt waarmee je gelukkig wordt. En dat betekent ook dat er altijd nare situaties blijven, waar je altijd over mag komen vertellen. Maar deze situaties mogen er ook zijn.
Accepteren is klote he? Ik weet het. Ik ben (op een totaal ander vlak) ook aan het accepteren. En it sucks.
Kus lieverd. Je doet het zo goed!
Misschien moet je iets minder van jezelf verlangen, e lat iets lager leggen. En analyseren is goed, erg goed zelfs, maar probeer niet alles dood te analyseren. Probeer ook te accepteren dát het gewóón spannend is.
Ik heb een fijne jeugd gehad. Ik ben niet misbruikt, niet op nare manieren verlaten. En óók ik voel mijzelf klein en nietig bij nieuwe collega's die ik nauwelijks ken. Ook ik voel dan de spanning in mijn lijf. Dat hoort er kennelijk een beetje bij, als je niet enorm zelfverzekerd bent. Je weet niet hoe reacties van anderen gaan zijn, je weet niet wie wie is, je kent de namen nog niet goed, je weet nietof je geaccepteerd gaat worden. En dat ligt voor jou erg heftig, dat weet ik en dat snap ik. Maar straf jezelf niet voor het feit dat je die gevoelens hebt. Registreer ze, om vervolgfens te bedenken dat het wel komt.
Net als die enorme drukke dag. Het zou netjes van je baas zijn geweest dat hij dit aan zou geven, vantevoren. Maar bedenk dat elke werkende Nederlander (en ook daarbuiten waarschijnlijk) met dit soort situaties te maken heeft. Natuurlijk moet je voor jezelf opkomen en dit moet ook niet dagelijks voorkomen, want dan is er wel ietsgoed mis. Maar ja: deze dagen horen ook een beetje bij het werken, zeker als er veel mensen op vakantie zijn / ziek zijn. Zo te horen is je (mannelijke) baas een schat en accepteert hij je. Wat al eerder gezegd is: sta jezelf toe fouten te maken. En als je de weg niet weet en een paar snotapen hebben commentaar: vraag hen dan naar de weg, als ze het zo goed weten. En zeg dat je nieuw bent en de buurt niet zo goed kent.
Meid, je bent maar een mens. En je bent goed aan het werk, je leven staat op jew kop. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal zo. En sommige gevoelens ook, die horen bij een bepaalde situatie. Naar, dat snap ik. Klote, dat snap ik ook. Maar je hóeft je niet altijd op je gemak te voelen. je hóeft niet overal en altijd de beste te zijn. Je hóeft niet een übermensch te worden. Je moet zorgen dat jij een leven krijgt waarmee je gelukkig wordt. En dat betekent ook dat er altijd nare situaties blijven, waar je altijd over mag komen vertellen. Maar deze situaties mogen er ook zijn.
Accepteren is klote he? Ik weet het. Ik ben (op een totaal ander vlak) ook aan het accepteren. En it sucks.
Kus lieverd. Je doet het zo goed!
dinsdag 20 mei 2008 om 13:30
quote:roque schreef op 20 mei 2008 @ 13:23:
Accepteren is klote he? Ik weet het. Ik ben (op een totaal ander vlak) ook aan het accepteren. En it sucks.
Yep. Zie mijn motto, heb 'm erin geflikkerd om mezelf hier elke dag aan te herinneren, dit is momenteel mijn thema . Maar op een gegeven moment wordt het beter merk ik, dan doet het instorten van je verwachtingen geen pijn meer en blijft over wat over blijft. Niet meer, niet minder.
Accepteren is klote he? Ik weet het. Ik ben (op een totaal ander vlak) ook aan het accepteren. En it sucks.
Yep. Zie mijn motto, heb 'm erin geflikkerd om mezelf hier elke dag aan te herinneren, dit is momenteel mijn thema . Maar op een gegeven moment wordt het beter merk ik, dan doet het instorten van je verwachtingen geen pijn meer en blijft over wat over blijft. Niet meer, niet minder.
dinsdag 20 mei 2008 om 18:17
Ik kom net thuis en het kwam er wel even allemaal uit toen mijn man vroeg hoe het was. Dat van vanmorgen. En wat vanmiddag nog gebeurde. Sta ik met mijn autosleutel, wil de deur openen op afstand, klant staat al bij de auto, hoor wel klik maar hij kan de deur niet openen. Oh was die dan niet op slot? Nog een keer. Klik, vervolgens niets. En nog eens. Probeer het eens met de sleutel zelf. Die draait rond in het slot. Huh? Wat nu, ik wil al bijna naar de centrale gaan bellen, toen ik ineens zag dat die man niet bij mijn taxi stond, maar bij de auto ernaast.
Precies dezelfde, dezelfde kleur, ook een taxi, zelfde merk. Ik moest er wel om lachen, en hij ook. Echt grappig natuurlijk, als je wel de klik hoort maar toch de deur niet kunt openen. Van de andere auto dus. Hilarisch.
Later schrijf ik mijn laatste ritgegevens op, pak mijn spullen en ga naar binnen. Geen pen. Nergens meer te bekennen. Nergens in de auto, niet op de grond, niet in mijn tas. Nergens. Dan denk ik toch echt dat ik gek word. Niet door zo'n stomme pen, maar door het gevoel. Dat ik blijkbaar niet weet wat ik doe? Er niet bij ben? Niet bewust bezig ben?
Het doet me de das om die gevoelens van verwarring, terwijl dit maar gewoon alledaagse dingetjes zijn. Maar het werd me nu zo teveel. Ik heb staan janken. Man troostte mij en zei dat het allemaal goed komt, dat dit overgaat. Maar ik ben zo bang. Dit is de gekte van vroeger. Gekmakende dingen die ik niet begreep. Hetzelfde gevoel nu. Terwijl ik dit alles nu kan verklaren. Ik word toch niet gek?
Ja, ik maak me druk over het examen overmorgen, maar het loopt nu toch wel allemaal heel erg op.
(PS. Moet zo weg, nog eten en dan cursus; ga later in op jullie berichten.)
Precies dezelfde, dezelfde kleur, ook een taxi, zelfde merk. Ik moest er wel om lachen, en hij ook. Echt grappig natuurlijk, als je wel de klik hoort maar toch de deur niet kunt openen. Van de andere auto dus. Hilarisch.
Later schrijf ik mijn laatste ritgegevens op, pak mijn spullen en ga naar binnen. Geen pen. Nergens meer te bekennen. Nergens in de auto, niet op de grond, niet in mijn tas. Nergens. Dan denk ik toch echt dat ik gek word. Niet door zo'n stomme pen, maar door het gevoel. Dat ik blijkbaar niet weet wat ik doe? Er niet bij ben? Niet bewust bezig ben?
Het doet me de das om die gevoelens van verwarring, terwijl dit maar gewoon alledaagse dingetjes zijn. Maar het werd me nu zo teveel. Ik heb staan janken. Man troostte mij en zei dat het allemaal goed komt, dat dit overgaat. Maar ik ben zo bang. Dit is de gekte van vroeger. Gekmakende dingen die ik niet begreep. Hetzelfde gevoel nu. Terwijl ik dit alles nu kan verklaren. Ik word toch niet gek?
Ja, ik maak me druk over het examen overmorgen, maar het loopt nu toch wel allemaal heel erg op.
(PS. Moet zo weg, nog eten en dan cursus; ga later in op jullie berichten.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 mei 2008 om 19:00
Wat had je verwacht dan? Dat je je stabiel kunt voelen??
Moet je kijken wat er allemaal in je leven gebeurt op dit moment. Dan kun je dat toch niet verwachten?
Tuurlijk wanneer alles echt even te veel wordt zouden medicijnen een tijdelijke oplossing kunnen zijn. ze kunnen je even wat "lucht" en verdoving geven. maar de pijn gaat er echt niet mee weg...daar weet ik alles van....Het lost geen kloten op.
Denk je dat je dan je verleden vergeet? Dat je het niet meer voelt allemaal?
misschien ga ik hiermee helemaal over de scheef..zou heel erg goed kunnen. Maar ik vind het iig helemaal niet gek dat je alles behalve stabiel bent.
Je oude wonden die nog niet geheeld zijn...zijn open gemaakt en de etter komt eruit. Het is aan jou of je de wond nu opnieuw goed gaat en kunt bekijken...en schoonmaakt of later óf helemaal nooit. Maar die etter zit er en de wond ís open. Je kunt nu verder gaan met het proces wat al lang aan de gang is...telkens weer een stuk "schoonmaken" met alle pijn die erbij hoort.
echt ik zou alleen in uiterste nood aan de medicatie gaan...juist nu er zoveel omhoog komt...eruit komt.
Juist nu je zoveel voelt.
Moet je kijken wat je allemaal al hebt meegemaakt...je hebt die kracht echt wel...dat weet ik 100% zeker!
Dikke vette knuf!
Moet je kijken wat er allemaal in je leven gebeurt op dit moment. Dan kun je dat toch niet verwachten?
Tuurlijk wanneer alles echt even te veel wordt zouden medicijnen een tijdelijke oplossing kunnen zijn. ze kunnen je even wat "lucht" en verdoving geven. maar de pijn gaat er echt niet mee weg...daar weet ik alles van....Het lost geen kloten op.
Denk je dat je dan je verleden vergeet? Dat je het niet meer voelt allemaal?
misschien ga ik hiermee helemaal over de scheef..zou heel erg goed kunnen. Maar ik vind het iig helemaal niet gek dat je alles behalve stabiel bent.
Je oude wonden die nog niet geheeld zijn...zijn open gemaakt en de etter komt eruit. Het is aan jou of je de wond nu opnieuw goed gaat en kunt bekijken...en schoonmaakt of later óf helemaal nooit. Maar die etter zit er en de wond ís open. Je kunt nu verder gaan met het proces wat al lang aan de gang is...telkens weer een stuk "schoonmaken" met alle pijn die erbij hoort.
echt ik zou alleen in uiterste nood aan de medicatie gaan...juist nu er zoveel omhoog komt...eruit komt.
Juist nu je zoveel voelt.
Moet je kijken wat je allemaal al hebt meegemaakt...je hebt die kracht echt wel...dat weet ik 100% zeker!
Dikke vette knuf!
woensdag 21 mei 2008 om 00:24
Ik ben bang dat Claire helemaal gelijk heeft. Iig zo voelde/voelt het ook voor mij. En soms is het kuhuhut! Heel erg. En dan ben ik ook nog 's een meester in verbergen want ik belast er niet graag anderen mee. Nog veel kutter. Dat zul je wel herkennen. Maar ik kom er, ik ploeter er me doorheen, ik lach om dingen die totaal niet grappig zijn, ik heb ontdekt dat ik blijkbaar een masochist ben of zo (met zelfspot nog wel ), ik ga die vervloekte kutfinishline halen zodat ik al die troep achter me kan laten. Het wordt beter en beter en tegelijkertijd rauwer en rauwer. Die paradox is alleen al zo vermoeiend. Maar ik kom er, niets gaat mij stoppen.
En dat geldt voor jou net zo goed. Echt, je kunt het. Hou van jezelf, lach om jezelf op een vriendelijke, milde manier, heb geduld met jezelf, zorg voor jezelf zoals al die anderen dat nooit konden. Terwijl ze dat wel hadden moeten doen! Laat jezelf niet in de steek doordat je "blijkbaar niet meer waard bent dan dat". Zij hadden ongelijk. Ze waren een stel hufters. En ze komen er niet mee weg. En jij mag er ook niet mee wegkomen, met die gedachtegang, anders geef je hen gelijk.
Vecht, er zit niets anders op.
En dat geldt voor jou net zo goed. Echt, je kunt het. Hou van jezelf, lach om jezelf op een vriendelijke, milde manier, heb geduld met jezelf, zorg voor jezelf zoals al die anderen dat nooit konden. Terwijl ze dat wel hadden moeten doen! Laat jezelf niet in de steek doordat je "blijkbaar niet meer waard bent dan dat". Zij hadden ongelijk. Ze waren een stel hufters. En ze komen er niet mee weg. En jij mag er ook niet mee wegkomen, met die gedachtegang, anders geef je hen gelijk.
Vecht, er zit niets anders op.
