Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
vrijdag 9 mei 2008 om 10:14
Lieverd, op dit moment is het alternatief alleen zijn. Stik, stik, alleen.
Niet leuk om te horen maar je bent op dit moment niet in een conditie om flierefluitend een goede nieuwe relatie aan te gaan.
Ik ben van mijn eerste man weggegaan omdat ik me niet geliefd voelde, omdat ik me zo stikalleen voelde in dat onbestemde 'ik weet niet wat er met me aan de hand is maar het zit níet goed'
Hij vroeg me wat er met me aan de hand was maar ik kon er geen woorden voor vinden. Dan hield hij ook op met vragen en liet me maar.
Misschien was dat weggaan iets wat ik hoe dan ook had moeten doen. Maar heb achteraf -in en na die hele slechte relatie die ik daarna kreeg- me wel eens afgevraagd of ik gewoon had moeten blijven zitten waar ik zat, en knokken voor die eenheid in de relatie.
Zélf een plek innemen in die relatie. Er zijn, mijn partner laten weten wat ik nodig had.
Ik ga niet idealiseren. Een goede man was 'ie ook niet, een man die zijn kinderen weg kan houden van zijn ex kán in mijn ogen geen goede man zijn.
Maar toch. Mijn advies aan jou is om nu te blijven zitten waar je zit. Je eigen proces door te gaan en zoveel mogelijk je man daarvan deelgenoot maken. Als het dan na een jaar, jaren, nog niet blijkt te werken, kun je alsnog stappen nemen. Maar dan ben je sowieso sterker omdat je zelf al een eind persoonlijke groei achter de rug hebt.
Niet leuk om te horen maar je bent op dit moment niet in een conditie om flierefluitend een goede nieuwe relatie aan te gaan.
Ik ben van mijn eerste man weggegaan omdat ik me niet geliefd voelde, omdat ik me zo stikalleen voelde in dat onbestemde 'ik weet niet wat er met me aan de hand is maar het zit níet goed'
Hij vroeg me wat er met me aan de hand was maar ik kon er geen woorden voor vinden. Dan hield hij ook op met vragen en liet me maar.
Misschien was dat weggaan iets wat ik hoe dan ook had moeten doen. Maar heb achteraf -in en na die hele slechte relatie die ik daarna kreeg- me wel eens afgevraagd of ik gewoon had moeten blijven zitten waar ik zat, en knokken voor die eenheid in de relatie.
Zélf een plek innemen in die relatie. Er zijn, mijn partner laten weten wat ik nodig had.
Ik ga niet idealiseren. Een goede man was 'ie ook niet, een man die zijn kinderen weg kan houden van zijn ex kán in mijn ogen geen goede man zijn.
Maar toch. Mijn advies aan jou is om nu te blijven zitten waar je zit. Je eigen proces door te gaan en zoveel mogelijk je man daarvan deelgenoot maken. Als het dan na een jaar, jaren, nog niet blijkt te werken, kun je alsnog stappen nemen. Maar dan ben je sowieso sterker omdat je zelf al een eind persoonlijke groei achter de rug hebt.
vrijdag 9 mei 2008 om 10:30
Wederom zo herkenbaar EV. Ook de vragen die je jezelf stelt. Het zit hier al 4 jaar niet goed en tegelijkertijd besef ik dat het zo'n lief, mooi en oprecht mens is, mijn man. Hij is een van de beste mannen die ik ken. Rationeel besef ik dat heel goed. Emotioneel voel ik me vooral erg eenzaam bij hem. Ik heb het opgelost voor zover dat kan door niet langer dat soort intimiteit van hem te verwachten, door met vrienden en vriendinnen die connectie te ervaren. Maar ook dat voelt scheef en vreemd.
De dingen zijn iets beter geworden, we hebben altijd goed kunnen praten en hij beseft zijn aandeel en ik sta ook open voor kritiek en blijf streng kijken naar mijzelf. Maar het gaat nooit vanzelf, het blijft hard werken en dat gevoel van een kloof, een enorme kloof, blijft.
De dingen zijn iets beter geworden, we hebben altijd goed kunnen praten en hij beseft zijn aandeel en ik sta ook open voor kritiek en blijf streng kijken naar mijzelf. Maar het gaat nooit vanzelf, het blijft hard werken en dat gevoel van een kloof, een enorme kloof, blijft.
vrijdag 9 mei 2008 om 10:34
Maar ik sluit me verder wel aan bij Mamzelle, iig dat is ook mijn eigen insteek. Misschien ligt het idd aan mij, aan het proces waar ik al jaren mee bezig ben en zal het vanzelf lichter en luchtiger worden wanneer ik uit de "rouw" ben. Toch is dat raar, alsof het alleen kan werken wanneer je op je gelukkigst bent en je de boel verder niet compliceert. Dit ben ik ook, dit stuk van mij is harde en soms bittere realiteit maar ik heb het omarmd. Ik wou dat hij dat ook kon.
vrijdag 9 mei 2008 om 10:39
En, Elm, hij kan jou zeggen dat hij gelukkig is. Jij kunt zonder schaamte zeggen dat je nu niet gelukkig bent. Dat is een gegeven. Niet fijn om te horen voor hem maar ook hij zal moeten wennen aan het feit dat de realiteit niet maakbaar is. Dat het geluk van diep binnenin je moet komen, hij daar mogelijk in kan bijstaan, maar hij je niet gelukkig kan máken.
vrijdag 9 mei 2008 om 13:33
Het lastige is dat ik er ook niet echt heldere woorden voor kan vinden. Ik kom er achter, nu ik weer aan het werk ben, dat ik eigenlijk nog steeds bang ben voor mensen. Dat vertrouwen niet vanzelfsprekend is. Dat ik heel veel controle nodig heb. Niet alleen wat het werk zelf betreft (alles goed voorbereiden, overzicht houden etc.), maar ook met mensen. En toch was ik eraan toe om weer te gaan werken, en het doet me goed om zo bezig te zijn, maar niets is vanzelfsprekend.
Dat merkt niemand (denk ik), maar ik voel het. Ik voel hoe ik op mijn hoede ben. In de taxi kan ik meestal nog denken dat ik 'de baas' ben (= controle), maar daarbuiten, en trouwens ook daar binnen, moet niemand echt dichtbij komen. Ik ben bang en ik ben op mijn hoede. En het heeft niets met mijn werkgever, zijn vrouw of collega's of klanten te maken. Het zit in mij. Het is de angst van het kind dat ik was. Voor alle onveiligheid en onvoorspelbaarheid die er was. De dingen die ik niet begreep. Paniek die nu ook zomaar op de loer kan liggen.
Ik vind het erg, dat ik dit nu zo tegenkom. Ik wil gewoon mijn ruimte innemen, in de wereld, in mijn relatie, in mijn werkrelaties. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik denk dat ik in mijn relatie gewoon ook niet kan geloven dat hij van mij houdt, van degene die ik ben, met al die bagage. Dat op een dag de aap uit de mouw komt. Alsof ik dat nog steeds verwacht in het leven. Oei, pas op.. die constante alertheid, daar word ik ook zo doodmoe van. Ik ben er niet op uit om mijn relatie te beëindigen, het is een goede en lieve man die mij op handen draagt en het ligt aan mij dat ik het niet kan voelen of niet kan toelaten. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet veranderen, ik wou dat ik me anders voelde.
Dat merkt niemand (denk ik), maar ik voel het. Ik voel hoe ik op mijn hoede ben. In de taxi kan ik meestal nog denken dat ik 'de baas' ben (= controle), maar daarbuiten, en trouwens ook daar binnen, moet niemand echt dichtbij komen. Ik ben bang en ik ben op mijn hoede. En het heeft niets met mijn werkgever, zijn vrouw of collega's of klanten te maken. Het zit in mij. Het is de angst van het kind dat ik was. Voor alle onveiligheid en onvoorspelbaarheid die er was. De dingen die ik niet begreep. Paniek die nu ook zomaar op de loer kan liggen.
Ik vind het erg, dat ik dit nu zo tegenkom. Ik wil gewoon mijn ruimte innemen, in de wereld, in mijn relatie, in mijn werkrelaties. Maar het is niet vanzelfsprekend. Ik denk dat ik in mijn relatie gewoon ook niet kan geloven dat hij van mij houdt, van degene die ik ben, met al die bagage. Dat op een dag de aap uit de mouw komt. Alsof ik dat nog steeds verwacht in het leven. Oei, pas op.. die constante alertheid, daar word ik ook zo doodmoe van. Ik ben er niet op uit om mijn relatie te beëindigen, het is een goede en lieve man die mij op handen draagt en het ligt aan mij dat ik het niet kan voelen of niet kan toelaten. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet veranderen, ik wou dat ik me anders voelde.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 9 mei 2008 om 16:46
Probeer al die gevoelens, angsten, dringende behoeften, als een gegeven te zien, als iets wat er is, waar geen oordeel over geveld hoeft te worden.
Dat is ook ruimte innemen.
Er zijn mensen die voor dit soort angsten -en paniek?- medicijnen slikken. Dit om aan te geven dat je het over ernstige zaken in jouw wezen hebt. Waar jij niets aan kunt doen, alleen proberen eroverheen te groeien -tijd- of capituleren en ook maar aan de medicijnen gaan -zou best wel rust op kunnen leveren-
Het ligt niet aan jou. Het ligt aan wat je overkomen is in een tijd dat je veilig had moeten opgroeien.
Op een veel minder indringend niveau herken ik wel waar je doorheen gaat, met je nieuwe werk. Ook ik was eraan toe om eindelijk weer eens deel uit te maken van de normale wereld, en toch ervaar ik stress als ik werk, veel stress. Inderdaad: niet vanzelfsprekend, ik moet er moeite voor doen, er gaat veel energie in zitten.
Verdomd -voegt lelijk woord in- om te constateren dat je ergens een gekwetst vogeltje bent, dat je niet zomaar de dingen kunt doen die andere mensen doen.
Dat is ook ruimte innemen.
Er zijn mensen die voor dit soort angsten -en paniek?- medicijnen slikken. Dit om aan te geven dat je het over ernstige zaken in jouw wezen hebt. Waar jij niets aan kunt doen, alleen proberen eroverheen te groeien -tijd- of capituleren en ook maar aan de medicijnen gaan -zou best wel rust op kunnen leveren-
Het ligt niet aan jou. Het ligt aan wat je overkomen is in een tijd dat je veilig had moeten opgroeien.
Op een veel minder indringend niveau herken ik wel waar je doorheen gaat, met je nieuwe werk. Ook ik was eraan toe om eindelijk weer eens deel uit te maken van de normale wereld, en toch ervaar ik stress als ik werk, veel stress. Inderdaad: niet vanzelfsprekend, ik moet er moeite voor doen, er gaat veel energie in zitten.
Verdomd -voegt lelijk woord in- om te constateren dat je ergens een gekwetst vogeltje bent, dat je niet zomaar de dingen kunt doen die andere mensen doen.
zaterdag 10 mei 2008 om 10:32
quote:mamzelle schreef op 09 mei 2008 @ 16:46:
Probeer al die gevoelens, angsten, dringende behoeften, als een gegeven te zien, als iets wat er is, waar geen oordeel over geveld hoeft te worden.
Dat is ook ruimte innemen.
Nou, dat heb ik vanmorgen gedaan.. ik heb heel helder en rustig tegen hem kunnen zeggen hoe ik nu in het leven sta, de weg die ik afgelegd heb, de afschermingen; en ook hoe belangrijk en diepgaand de dingen zijn die met mijn kinderen te maken hebben. Wat voor impact het heeft, als er weer iets gebeurt zoals de afgelopen tijd (interviews en die man). De overige tijd heb ik geleerd 'ermee te leven' voor zover dat gaat, maar dan wordt mijn leven flink door elkaar geschud en dat werkt nog lang na. Ik heb gezegd dat al mijn getwijfel over de moeder die ik ben, eigenlijk zelfbescherming is, want ik merk wel dat het heel veel dieper zit dan ik eigenlijk gedacht had. Als ik iets concreets heb of weet, ga ik erachteraan en moet alles wijken, zo voel ik dat.
Eigenlijk heb ik hiermee mezelf erkenning gegeven en ruimte gegeven: dit ben ik. En dat voelde heel goed. Ik heb gezegd hoe wezenlijk het voor mij is, om contact te voelen, verbinding. En hoe eenzaam het voor mij is als hij 'deuren dichtdoet'. Dat voel ik meteen. Dat vindt hij (logisch ook) confronterend. Hij gaf wel toe dat het waar was, dat hij 'een stap terugdoet' als dingen voor hem te dichtbij komen, juist omdát ik alles voel en merk. Als het over hem gaat dus. Eye-opener voor hem was dat hij in zijn eerdere huwelijk juist de omgekeerde situatie had: hij voelde zich eenzaam, omdat zijn ex-vrouw puur zakelijk was. Dus hij begreep nu wel hoe ik mij voelde.
Ik bleef steeds heel rustig en helder, daar keek ik zelf van op, moet ik zeggen. Heb me verder ook niet laten verleiden tot discussie hierover, want het is eigenlijk een kwestie van 'ik sta zo, op deze manier in het leven, en ik heb dit en dit nodig; en jij staat anders in het leven (om allerlei redenen) maar daar is niets mis mee; alleen worden deze verschillen uitvergroot als er iets gebeurt wat met mijn kinderen te maken heeft'. En het kwam wel aan bij hem, hij begreep het, en zei op het laatst dat dit heel leerzaam voor hem was - toen was het 't moment om te stoppen. Genoeg is genoeg. Maar ik voel me trots op mezelf, dat dit me gelukt is, terwijl ik het gek genoeg niet eens van plan was
Probeer al die gevoelens, angsten, dringende behoeften, als een gegeven te zien, als iets wat er is, waar geen oordeel over geveld hoeft te worden.
Dat is ook ruimte innemen.
Nou, dat heb ik vanmorgen gedaan.. ik heb heel helder en rustig tegen hem kunnen zeggen hoe ik nu in het leven sta, de weg die ik afgelegd heb, de afschermingen; en ook hoe belangrijk en diepgaand de dingen zijn die met mijn kinderen te maken hebben. Wat voor impact het heeft, als er weer iets gebeurt zoals de afgelopen tijd (interviews en die man). De overige tijd heb ik geleerd 'ermee te leven' voor zover dat gaat, maar dan wordt mijn leven flink door elkaar geschud en dat werkt nog lang na. Ik heb gezegd dat al mijn getwijfel over de moeder die ik ben, eigenlijk zelfbescherming is, want ik merk wel dat het heel veel dieper zit dan ik eigenlijk gedacht had. Als ik iets concreets heb of weet, ga ik erachteraan en moet alles wijken, zo voel ik dat.
Eigenlijk heb ik hiermee mezelf erkenning gegeven en ruimte gegeven: dit ben ik. En dat voelde heel goed. Ik heb gezegd hoe wezenlijk het voor mij is, om contact te voelen, verbinding. En hoe eenzaam het voor mij is als hij 'deuren dichtdoet'. Dat voel ik meteen. Dat vindt hij (logisch ook) confronterend. Hij gaf wel toe dat het waar was, dat hij 'een stap terugdoet' als dingen voor hem te dichtbij komen, juist omdát ik alles voel en merk. Als het over hem gaat dus. Eye-opener voor hem was dat hij in zijn eerdere huwelijk juist de omgekeerde situatie had: hij voelde zich eenzaam, omdat zijn ex-vrouw puur zakelijk was. Dus hij begreep nu wel hoe ik mij voelde.
Ik bleef steeds heel rustig en helder, daar keek ik zelf van op, moet ik zeggen. Heb me verder ook niet laten verleiden tot discussie hierover, want het is eigenlijk een kwestie van 'ik sta zo, op deze manier in het leven, en ik heb dit en dit nodig; en jij staat anders in het leven (om allerlei redenen) maar daar is niets mis mee; alleen worden deze verschillen uitvergroot als er iets gebeurt wat met mijn kinderen te maken heeft'. En het kwam wel aan bij hem, hij begreep het, en zei op het laatst dat dit heel leerzaam voor hem was - toen was het 't moment om te stoppen. Genoeg is genoeg. Maar ik voel me trots op mezelf, dat dit me gelukt is, terwijl ik het gek genoeg niet eens van plan was
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 10 mei 2008 om 12:06
Wat fijn dat jullie zo konden praten Elmervrouw . Ik begrijp trouwens je gevoel wel van: wie wil er nou zo'n beschadigd exemplaar? Dat heb ik ook heel lang gehad. Maar ik ben meer en meer gaan beseffen dat dat kwam doordat mijn focus lag op mijn stuk-zijn, al die schade, dat ik een aangetast mens was zeg maar. Terwijl juist voor de mensen om mij heen dit heel anders ligt. Die zien vooral dat ik me heel goed kan inleven, er echt ben voor ze, dat ik sterk ben enz. En dat komt grappig genoeg voor een deel juist weer voort uit dat "beschadigd" zijn.
Het doet geen afbreuk aan je, op geen enkele manier. Het maakt jou gewoon tot jou, met soms de moeilijke dingen en vaak de heel mooie dingen. Je bent wel ontzettend de moeite waard.
Het doet geen afbreuk aan je, op geen enkele manier. Het maakt jou gewoon tot jou, met soms de moeilijke dingen en vaak de heel mooie dingen. Je bent wel ontzettend de moeite waard.
zaterdag 10 mei 2008 om 18:21
quote:Feliciaatje schreef op 10 mei 2008 @ 12:06:
Het doet geen afbreuk aan je, op geen enkele manier. Het maakt jou gewoon tot jou, met soms de moeilijke dingen en vaak de heel mooie dingen. Je bent wel ontzettend de moeite waard.
Klopt, dat mijn focus ligt op het 'zo beschadigd zijn'. Het kost me nog veel moeite om dat beeld echt achter me te laten. Ik denk nog steeds dat iedereen aan de buitenkant aan me kan zien wat me allemaal overkomen is.
Daarom vond ik het ook zo lekker om aan het werk te gaan, zonder dat mijn werkgevers vragen stelden over ziektewet of wia. En de mensen in de taxi weten ook niets van mij, behalve dan als iemand mij herkent of gewoon het verhaal van de kinderen kent (dikke kans als je hier in deze omgeving rijdt).
Vanmorgen lukte het me ook om mezelf in een veel bredere context te zien en dat voelde goed.
Het is er dus wel, soms. Gewoon, dit ben ik.
Het doet geen afbreuk aan je, op geen enkele manier. Het maakt jou gewoon tot jou, met soms de moeilijke dingen en vaak de heel mooie dingen. Je bent wel ontzettend de moeite waard.
Klopt, dat mijn focus ligt op het 'zo beschadigd zijn'. Het kost me nog veel moeite om dat beeld echt achter me te laten. Ik denk nog steeds dat iedereen aan de buitenkant aan me kan zien wat me allemaal overkomen is.
Daarom vond ik het ook zo lekker om aan het werk te gaan, zonder dat mijn werkgevers vragen stelden over ziektewet of wia. En de mensen in de taxi weten ook niets van mij, behalve dan als iemand mij herkent of gewoon het verhaal van de kinderen kent (dikke kans als je hier in deze omgeving rijdt).
Vanmorgen lukte het me ook om mezelf in een veel bredere context te zien en dat voelde goed.
Het is er dus wel, soms. Gewoon, dit ben ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 11 mei 2008 om 23:33
Moederdag is bijna voorbij.
Vandaag heb ik het ver weggedrukt. Moederdag zonder mijn kinderen, al die jaren.. Nu ook nog eens moederdag zonder mijn moeder. Iets wat wel mijn eigen besluit was, maar daarom niet minder moeilijk. Ik mis de moeder die ik nooit had. Ik mis de kinderen die ik had, maar die weg zijn. Ik ben moeder, maar ik voel mij geen moeder. En soms voel ik mij heel erg diep en sterk moeder, als ik besef dat ik maar één concreet dingetje zou hoeven te weten om hier alles uit mijn handen te laten vallen en naar ze toe te gaan, waar ze dan ook zijn.
Mijn moeder. Hoe bracht zij haar dag door? Met de rest, kinderen en kleinkinderen; dat vast en zeker, maar zou er wel iemand zijn die één gedachte aan mij wijdt?
Ik bedacht me vandaag dat ik me niet meer schuldig voel vanwege vermeend tekortschieten richting haar; ik weet dat ik alles van mezelf heb gegeven, om 'het gezin' maar in stand te houden, ik heb mezelf weggegeven, maar niemand die het ook maar gemerkt heeft. Ik heb haar zóveel gegeven wat ze niet eens gezien of gemerkt heeft. Als heel klein kind al.
Dat kan ik nu tenminste wel zien en erkennen van mezelf.
Veel gemengde gevoelens op deze moederdag. Schrijven helpt. Hier, en mijn eigen blogs. Ik ben niet alleen.
Vandaag heb ik het ver weggedrukt. Moederdag zonder mijn kinderen, al die jaren.. Nu ook nog eens moederdag zonder mijn moeder. Iets wat wel mijn eigen besluit was, maar daarom niet minder moeilijk. Ik mis de moeder die ik nooit had. Ik mis de kinderen die ik had, maar die weg zijn. Ik ben moeder, maar ik voel mij geen moeder. En soms voel ik mij heel erg diep en sterk moeder, als ik besef dat ik maar één concreet dingetje zou hoeven te weten om hier alles uit mijn handen te laten vallen en naar ze toe te gaan, waar ze dan ook zijn.
Mijn moeder. Hoe bracht zij haar dag door? Met de rest, kinderen en kleinkinderen; dat vast en zeker, maar zou er wel iemand zijn die één gedachte aan mij wijdt?
Ik bedacht me vandaag dat ik me niet meer schuldig voel vanwege vermeend tekortschieten richting haar; ik weet dat ik alles van mezelf heb gegeven, om 'het gezin' maar in stand te houden, ik heb mezelf weggegeven, maar niemand die het ook maar gemerkt heeft. Ik heb haar zóveel gegeven wat ze niet eens gezien of gemerkt heeft. Als heel klein kind al.
Dat kan ik nu tenminste wel zien en erkennen van mezelf.
Veel gemengde gevoelens op deze moederdag. Schrijven helpt. Hier, en mijn eigen blogs. Ik ben niet alleen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 mei 2008 om 09:33
Eigenlijk kan ik het ze niet eens kwalijk nemen, denk ik. De harde waarheid wordt me nu pas duidelijk: volgens mij heeft niemand bij ons thuis geleerd echt van de ander te houden. Of echte betrokkenheid te voelen. Kan ik ze dan kwalijk nemen dat ze hun leventje gewoon voortzetten? Het zwarte schaap, de brenger van de bad news boodschap is weggewerkt, wij struisvogelen lekker verder. Hoe nep het ook is, hoe hol en leeg ook; we voelen het niet, of doen alsof we het niet voelen.
Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het is wel heel pijnlijk. Wat heb ik ooit voor ze betekend? Ook denk ik dan aan Safa: wat heb ik ooit voor hem betekend? Als mensen je zo enorm laten vallen, als dat wie je bent of wat je zegt niet in hun straatje past, wat heb ik dan ooit voor ze betekend? En dan moet ik niet aan mezelf of aan mijn waarde gaan twijfelen, en ik doe mijn best om daar niet aan te twijfelen, maar het is wel moeilijk. Soms overvallen me dan echt gedachten als: wat doe ik hier, wat voeg ik toe? Mijn baas zou voor mij honderd andere chauffeurs kunnen vinden, oké, mijn man zou me missen, maar dan heb je het gehad.
Uit de krochten van mijn ziel schraap ik de positievere gedachten bij elkaar: jawel, jij máákt verschil.. jouw aanwezigheid máákt verschil. Wat jij zegt wordt gehoord door mensen die er iets mee kunnen of willen, wat jij doet heeft effect. Ook al zie je het zelf niet. Jouw energie doet ertoe. Je bent hier niet zomaar. Oké. Ik neem steeds weer het stuur in handen (leuke metafoor trouwens, nu ik werk als chauffeur ) om mijn leven aangenaam te maken en te genieten van wat er maar mogelijk is; ik zoek lichtpuntjes en ga door. Dat wel. En het hangt ook niet af van familie of van kinderen, al dan niet hier. Maar wat is het hard werken, om niet toch te denken: als het nu klaar was hier, vond ik het ook goed.
Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het is wel heel pijnlijk. Wat heb ik ooit voor ze betekend? Ook denk ik dan aan Safa: wat heb ik ooit voor hem betekend? Als mensen je zo enorm laten vallen, als dat wie je bent of wat je zegt niet in hun straatje past, wat heb ik dan ooit voor ze betekend? En dan moet ik niet aan mezelf of aan mijn waarde gaan twijfelen, en ik doe mijn best om daar niet aan te twijfelen, maar het is wel moeilijk. Soms overvallen me dan echt gedachten als: wat doe ik hier, wat voeg ik toe? Mijn baas zou voor mij honderd andere chauffeurs kunnen vinden, oké, mijn man zou me missen, maar dan heb je het gehad.
Uit de krochten van mijn ziel schraap ik de positievere gedachten bij elkaar: jawel, jij máákt verschil.. jouw aanwezigheid máákt verschil. Wat jij zegt wordt gehoord door mensen die er iets mee kunnen of willen, wat jij doet heeft effect. Ook al zie je het zelf niet. Jouw energie doet ertoe. Je bent hier niet zomaar. Oké. Ik neem steeds weer het stuur in handen (leuke metafoor trouwens, nu ik werk als chauffeur ) om mijn leven aangenaam te maken en te genieten van wat er maar mogelijk is; ik zoek lichtpuntjes en ga door. Dat wel. En het hangt ook niet af van familie of van kinderen, al dan niet hier. Maar wat is het hard werken, om niet toch te denken: als het nu klaar was hier, vond ik het ook goed.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 12 mei 2008 om 09:45
Ik wou opschrijven dat ik ervan overtuigd was dat ze aan je zouden hebben gedacht, in whatever way. En toen kwam ik erachter dat ik geen seconde gisteren aan mijn kinderen in Nigeria had gedacht.
Het kan dus zomaar, dat je 'niet bestaat'.
Ik weet niet hoe het werkt. Te confronterend dus maar wegduwen? Te vol in het leven an sich?
Ik denk ook dat ik prima gemist kan worden. Niet waar, de jongens hier zouden er groot verdriet om hebben. Maar het voelt alsof ik er over een jaar of tien, twintig, niet meer toe zal doen. Dat ik dan maar moet hebben gezien hoe ik mijn eigen leven zinvol maak. Te weinig zelfvertrouwen dus want waarom zouden mijn kinderen níet bij me op bezoek willen komen later... er is er maar één met een moeizaam karakter hier.
Vraag me af of mijn zusje ooit wel eens aan mij denkt zoals ik soms aan haar denk..
Wat een pech dat zowel jij als je man familieloos zijn nu. Mensen die familie hebben vragen zich zulke dingen niet af, denk ik.
Het kan dus zomaar, dat je 'niet bestaat'.
Ik weet niet hoe het werkt. Te confronterend dus maar wegduwen? Te vol in het leven an sich?
Ik denk ook dat ik prima gemist kan worden. Niet waar, de jongens hier zouden er groot verdriet om hebben. Maar het voelt alsof ik er over een jaar of tien, twintig, niet meer toe zal doen. Dat ik dan maar moet hebben gezien hoe ik mijn eigen leven zinvol maak. Te weinig zelfvertrouwen dus want waarom zouden mijn kinderen níet bij me op bezoek willen komen later... er is er maar één met een moeizaam karakter hier.
Vraag me af of mijn zusje ooit wel eens aan mij denkt zoals ik soms aan haar denk..
Wat een pech dat zowel jij als je man familieloos zijn nu. Mensen die familie hebben vragen zich zulke dingen niet af, denk ik.
maandag 12 mei 2008 om 12:13
Ik snap het heel goed. Heb dat ook regelmatig gedacht. Maar nu ben ik op een punt dat ik denk: als ik er niet was dan zou ik me missen. En dat is een logica van niks natuurlijk maar zo voelt het en daar ben ik blij om, onlogisch of niet .
En het is niet waar dat je niet gemist zou worden. Alleen al hier, als je een tijd niet zou posten, zou ik je missen en me afvragen hoe het met je gaat. En dat is niet hetzelfde als wanneer iemand dat zo voelt die je echt nabij is maar als ik dat zo voel, zullen er meer mensen om je heen zijn irl die dat zeker ook zo voelen.
Soms lijkt de betekenis verloren. Lijkt het alleen waarde voor jou te hebben gehad. En dat voelt verdrietig. Toch ben ik ervan overtuigd dat liefde nooit verloren gaat ook al lijkt het zo.
En het is niet waar dat je niet gemist zou worden. Alleen al hier, als je een tijd niet zou posten, zou ik je missen en me afvragen hoe het met je gaat. En dat is niet hetzelfde als wanneer iemand dat zo voelt die je echt nabij is maar als ik dat zo voel, zullen er meer mensen om je heen zijn irl die dat zeker ook zo voelen.
Soms lijkt de betekenis verloren. Lijkt het alleen waarde voor jou te hebben gehad. En dat voelt verdrietig. Toch ben ik ervan overtuigd dat liefde nooit verloren gaat ook al lijkt het zo.
dinsdag 13 mei 2008 om 07:15
Even alleen schrijven zonder even nu op jullie berichten in te gaan (moet zo gaan werken). Ik slaap zo onrustig. Dromen, wakker, dromen, wakker. Ik voel dat alles zo aan het veranderen is en ik word er bang van. Gisteren na weken weer 'ns die tante opgebeld met wie ik wel goed contact had (dacht ik), maar ik heb er nog steeds een vreemde nasmaak van.
Ik heb het gevoel dat ik zelf zo aan het veranderen ben, zoveel méér voel en aanvoel, dat ik niet meer hetzelfde in mijn relaties sta. Alsof ik meer de werkelijkheid zie en precies voel hoe 'toegewijd' ze zijn (verkeerd woord, weet even geen ander). Hoe een- of tweerichtingsverkeer het is, naar mij toe.
Het is of ik alle relaties, alles om me heen, aan het her-evalueren ben. Inclusief de eigen relatie met mijn man.
Houvast?
Dat is er niet meer, alles is in beweging. En wat hou ik over?
Ik heb het gevoel dat ik zelf zo aan het veranderen ben, zoveel méér voel en aanvoel, dat ik niet meer hetzelfde in mijn relaties sta. Alsof ik meer de werkelijkheid zie en precies voel hoe 'toegewijd' ze zijn (verkeerd woord, weet even geen ander). Hoe een- of tweerichtingsverkeer het is, naar mij toe.
Het is of ik alle relaties, alles om me heen, aan het her-evalueren ben. Inclusief de eigen relatie met mijn man.
Houvast?
Dat is er niet meer, alles is in beweging. En wat hou ik over?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 13 mei 2008 om 10:52
Ik lees net in het andere topic (oogkleppen) iets over referentiekader en manipulatie, en daarin herken ik wat er eigenlijk bij ons thuis gebeurde. Ik ben alles normaal gaan vinden (kan een kind aan álles wennen?) en het heeft zo lang geduurd voordat ik wakker werd.
Het is alsof ik nog steeds automatisch vanuit dat wat ik gewend was, reageer, en bepaalde dingen van mensen verwacht. Verwacht dus dat ze me kleineren, dat ik niet meetel, dat ik er niet toe doe. Ook hier op het forum terwijl ik er geen enkele reden voor heb.
Als ik dit nu schrijf, ben ik ook weer bang dat het 'teveel' is. Ik voel mij ongelooflijk verdrietig om alles. Om wat ik eerder schreef. Om wat jullie schreven. Om die verstandelijk gehandicapte vanmorgen in de taxi naast me, die zomaar ineens een aai over mijn arm gaf en een kusje. Hoe hij, en die anderen, praten tegen mij. Zo lief.. ik wil wel de hele dag met ze rondrijden.
Zij tonen heel wat meer gevoel dan mijn eigen familie ooit gedaan heeft.
En dan zijn dan vreemden! Net als jullie hier eigenlijk ook.
En toch ook weer niet.
Waarom kunnen vreemden wél zulk gevoel voor mij opbrengen?
Sorry als dit misschien allemaal verwarrend is. Ik schrijf maar gewoon, het is wat in me opkomt en gelukkig is dit mijn eigen ruimte hier toch
Het is alsof ik nog steeds automatisch vanuit dat wat ik gewend was, reageer, en bepaalde dingen van mensen verwacht. Verwacht dus dat ze me kleineren, dat ik niet meetel, dat ik er niet toe doe. Ook hier op het forum terwijl ik er geen enkele reden voor heb.
Als ik dit nu schrijf, ben ik ook weer bang dat het 'teveel' is. Ik voel mij ongelooflijk verdrietig om alles. Om wat ik eerder schreef. Om wat jullie schreven. Om die verstandelijk gehandicapte vanmorgen in de taxi naast me, die zomaar ineens een aai over mijn arm gaf en een kusje. Hoe hij, en die anderen, praten tegen mij. Zo lief.. ik wil wel de hele dag met ze rondrijden.
Zij tonen heel wat meer gevoel dan mijn eigen familie ooit gedaan heeft.
En dan zijn dan vreemden! Net als jullie hier eigenlijk ook.
En toch ook weer niet.
Waarom kunnen vreemden wél zulk gevoel voor mij opbrengen?
Sorry als dit misschien allemaal verwarrend is. Ik schrijf maar gewoon, het is wat in me opkomt en gelukkig is dit mijn eigen ruimte hier toch
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 13 mei 2008 om 10:57
dinsdag 13 mei 2008 om 11:31
Dat vind ik nooit saai, eerlijk gezegd kan ik niet genoeg horen dat iemand het herkent, want ik kan nog steeds, zelfs nu nog, denken dat ik 'gek' ben of zo (ook al zo'n lekkere overtuiging die ik als kind heb gekregen, zij zijn normaal en ik ben dus gek, want alles wat ik zie en voel klopt niet en mag niet, erger nog: bestaat niet). Al zeg je na elke regel van mij dat je het herkent, dan vind ik het nog steeds niet saai
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 14 mei 2008 om 07:05
Slecht! Gistermiddag giga de mist ingegaan met het taxirijden. Ik moest naar drie scholen, kinderen ophalen (in grote stad..). Keurig voorbereid, welk kind welke school. Oké. Eerste school: heel drukke plek. Waar parkeren? Waar ingang? Welk kind? Gelukt, kind in auto. Tweede school. Ietsje minder druk. Kind in auto. Maar toen!
Van al deze scholen wist ik de straat niet te liggen, dus ik gebruik het nav.systeem. Maar wat die ging doen bij die derde school.. hij stuurde me heel ver om! Die kinderen commentaar: jij rijdt héél ver om! Ik wist het helemaal niet meer. Toen kreeg die stomme auto ook nog kuren: schakelde niet. Gelukkig had ik vorige week van een collega gehoord, die dat ook had gehad, wat de remedie was: koppeling omhoogwippen met je voet, en dan gaat het weer. Nou lekker. Daar werd ik nog zenuwachtiger van. En intussen maar commentaar en stoere praat van die kinderen. Stomme auto!
Uiteindelijk naar de zaak gebeld; hoefde ik dat derde kind niet meer op te halen en mocht die andere twee gewoon naar huis brengen. Dat ene kind vroeg ook nog steeds hoe laat het was, want hij moest zijn pilletje... oh, help! Te laat thuis dus. En mij kon je opdweilen toen ik uiteindelijk terug was bij de centrale. Ik stond echt te duizelen op mijn benen.
Om te ontdekken dat mijn baas lachte, want hij wist dit vantevoren. Iederéén trapt hier in, de eerste keer. Ja, dit gaan ze met het examen ook doen! Je moet kijken op een kaart, om te zien hoe die straten liggen, dan was dit niet gebeurd. Dat zei hij. En lachte. Oké... toch uitgebreid mijn verhaal gedaan (het zat nogal hoog haha) totdat zijn vrouw, die binnen kwam lopen, bitsig zei dat ik niet zo hard moest praten, want dat hij met de planning bezig was (terwijl ik dus met hem aan het praten was en vragen stelde!).
Nou, dan voel je je dus ook meteen een klein afgestraft kind! En ik voelde me ook al zo niks met die twee mannekes van 9 en 11, met hun commentaar. Ja, daar moet ik boven staan, en me niks van aantrekken, maar poehhhh, ik voelde me zo afgaan, zelfs in hun ogen!
Echt geen zin dus vandaag. Ik mag zo weer aan de bak. Hoop maar dat ik niet verdwaal
Van al deze scholen wist ik de straat niet te liggen, dus ik gebruik het nav.systeem. Maar wat die ging doen bij die derde school.. hij stuurde me heel ver om! Die kinderen commentaar: jij rijdt héél ver om! Ik wist het helemaal niet meer. Toen kreeg die stomme auto ook nog kuren: schakelde niet. Gelukkig had ik vorige week van een collega gehoord, die dat ook had gehad, wat de remedie was: koppeling omhoogwippen met je voet, en dan gaat het weer. Nou lekker. Daar werd ik nog zenuwachtiger van. En intussen maar commentaar en stoere praat van die kinderen. Stomme auto!
Uiteindelijk naar de zaak gebeld; hoefde ik dat derde kind niet meer op te halen en mocht die andere twee gewoon naar huis brengen. Dat ene kind vroeg ook nog steeds hoe laat het was, want hij moest zijn pilletje... oh, help! Te laat thuis dus. En mij kon je opdweilen toen ik uiteindelijk terug was bij de centrale. Ik stond echt te duizelen op mijn benen.
Om te ontdekken dat mijn baas lachte, want hij wist dit vantevoren. Iederéén trapt hier in, de eerste keer. Ja, dit gaan ze met het examen ook doen! Je moet kijken op een kaart, om te zien hoe die straten liggen, dan was dit niet gebeurd. Dat zei hij. En lachte. Oké... toch uitgebreid mijn verhaal gedaan (het zat nogal hoog haha) totdat zijn vrouw, die binnen kwam lopen, bitsig zei dat ik niet zo hard moest praten, want dat hij met de planning bezig was (terwijl ik dus met hem aan het praten was en vragen stelde!).
Nou, dan voel je je dus ook meteen een klein afgestraft kind! En ik voelde me ook al zo niks met die twee mannekes van 9 en 11, met hun commentaar. Ja, daar moet ik boven staan, en me niks van aantrekken, maar poehhhh, ik voelde me zo afgaan, zelfs in hun ogen!
Echt geen zin dus vandaag. Ik mag zo weer aan de bak. Hoop maar dat ik niet verdwaal
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
