Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
maandag 24 maart 2008 om 16:15
Lief, dapper, heerlijk mens dat je bent. Feestdagen zijn verschrikkelijk voor mensen die meemaken wat jij meemaakt.
Ik voel met je mee lieverd. Hoewel je therapeute natuurlijk niet expres overspannen raakt kan ik me voorstellen dat jij er even helemaal niet op zit te wachten.
Jouw kinderen, dat blijf ik een vreselijk verhaal vinden. Ik vind het zo knap dat je er over praat en blijft praten en dat je ons er bij betrekt. Je bent niet alleen, al voelt dat wel zo.
(f) (f) (f) (f) (f)
Ik voel met je mee lieverd. Hoewel je therapeute natuurlijk niet expres overspannen raakt kan ik me voorstellen dat jij er even helemaal niet op zit te wachten.
Jouw kinderen, dat blijf ik een vreselijk verhaal vinden. Ik vind het zo knap dat je er over praat en blijft praten en dat je ons er bij betrekt. Je bent niet alleen, al voelt dat wel zo.
(f) (f) (f) (f) (f)
maandag 24 maart 2008 om 18:40
Eventjes wel moment van kontakt (en uithuilen) gevoeld met mijn man voordat ik wegging, ik kan gewoon mijn emoties niet meer binnenhouden als ik praat over het gevoel van verraad. Dat is nu het meest overheersende gevoel als ik aan mijn ouders en aan Safa denk. Niet te verdragen, en ook bijna onmogelijk om niet mezelf schuldig te voelen. Ik denk toch: ik heb niet goed genoeg opgelet, of zoiets. Hoewel ik dan ook weer meteen denk: hoe kan een kind dat?! Je levert je over aan je ouders, want je moet overleven.
Met vriendin naar parabeurs geweest; zij begon over eigen dingen en ik heb wel een klein hintje laten vallen, maar durf toch niet mijn ruimte in te nemen en te praten over wat me echt zo dwars zat. Bang om zoveel emotie te voelen. Want het zit me zo ontzettend hoog. Afleiding genoeg door het uitje, maar in de auto op de terugweg ben ik weer alleen met mezelf en voel ik alles weer. En nu ga ik ook bijna alweer denken dat jullie misschien al genoeg krijgen van deze praat.. grrmbl.
Met vriendin naar parabeurs geweest; zij begon over eigen dingen en ik heb wel een klein hintje laten vallen, maar durf toch niet mijn ruimte in te nemen en te praten over wat me echt zo dwars zat. Bang om zoveel emotie te voelen. Want het zit me zo ontzettend hoog. Afleiding genoeg door het uitje, maar in de auto op de terugweg ben ik weer alleen met mezelf en voel ik alles weer. En nu ga ik ook bijna alweer denken dat jullie misschien al genoeg krijgen van deze praat.. grrmbl.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 24 maart 2008 om 19:51
dinsdag 25 maart 2008 om 09:46
Nee, ik heb bewust geen consult o.i.d. gedaan. Ik weet precies wat er aan de hand is; ik heb alleen een luisterend oor met echte aandacht nodig. Het heeft tijd nodig, denk ik. Troost. Genoeg een ander vertrouwen om eens mijn ruimte te durven nemen. En dat is hier wel ietsje gemakkelijker dan 'in het echt'. Daar voel ik me nog steeds gauw 'teveel' en 'lastig'. Verkeerde overtuigingen, ik weet het.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 maart 2008 om 09:55
Wat goed van je dat je geen consult hebt gedaan. Juist in dit soort poriodes ben je ook extra vatbaar voor charlatans en dat zal je gemoedstoestand niet echt goed doen.
Hier op het forum kunnen wij er voor kiezen om je post te lezen of niet te lezen. Hebben we geen zin in of geen tijd voor jouw verdriet, dan slaan we het gewoon over. Het feit dat we met zijn allen toch blijven lezen, zegt dus eigenlijk wel genoeg! Jij hebt ruimte en aandacht nodig en wij willen je dat graag geven... maak daar maar flink gebruik van, daar is niets mis mee!
Hier op het forum kunnen wij er voor kiezen om je post te lezen of niet te lezen. Hebben we geen zin in of geen tijd voor jouw verdriet, dan slaan we het gewoon over. Het feit dat we met zijn allen toch blijven lezen, zegt dus eigenlijk wel genoeg! Jij hebt ruimte en aandacht nodig en wij willen je dat graag geven... maak daar maar flink gebruik van, daar is niets mis mee!
dinsdag 25 maart 2008 om 10:56
Verstandig meis, dat je alleen voor de ontspanning bent gegaan
Hoe is het vandaag met je? Wat fijn dat je nog even een moment van troost en samenzijn hebt gehad. Hij verdient niet beter hij, hij verdient jou. Jij bent namelijk een enorm lief, mooi mens en beter is er niet . En door hem niet te betrekken bij jouw verdriet, sluit je hem buiten. Dát verdient hij niet.
En nog wat: oefen hier, met ruimte innemen. IK vind het ook retemoeilijk hoor. Maar zie het forum als oefenterrein. Als je het hier beter kan, kun je "in het echte leven" gaan oefenen. DAn heb je de basics misschien al een klein beetje onder de knie.Ofzo.
Hoe is het vandaag met je? Wat fijn dat je nog even een moment van troost en samenzijn hebt gehad. Hij verdient niet beter hij, hij verdient jou. Jij bent namelijk een enorm lief, mooi mens en beter is er niet . En door hem niet te betrekken bij jouw verdriet, sluit je hem buiten. Dát verdient hij niet.
En nog wat: oefen hier, met ruimte innemen. IK vind het ook retemoeilijk hoor. Maar zie het forum als oefenterrein. Als je het hier beter kan, kun je "in het echte leven" gaan oefenen. DAn heb je de basics misschien al een klein beetje onder de knie.Ofzo.
dinsdag 25 maart 2008 om 11:55
Tja, hoe is het vandaag. Man weer werken, ik straks lenzencontrole en ff koffie bij iemand; vanavond cursus. En morgen beginnen met een driedaagse cursus i.v.m. baan die volgende week begint. Ik hoop dat het beter gaat als ik met deze nieuwe dingen bezig ben. Me nuttiger voel.
Nee, ik moet hem niet buitensluiten. Dat wil ik ook niet. Maar ik denk al zo gauw: ach, niet belangrijk genoeg, doet het er wel toe? Vóór hem heb ik nooit zo'n betrokken iemand meegemaakt, ik durf het bijna niet te vertrouwen, ook al heeft hij me nooit een reden gegeven om het niet te vertrouwen.
Dat komt echt door vroeger. Ik heb nooit het gevoel gekregen dat ik ertoe deed. Dat het iets uitmaakte dat ik er was. Dat ze blij met me waren. Ik was maar een 'gebruiksvoorwerp' voor beiden, wie ben je dan eigenlijk? Ja, ik kan nu soms voelen dat ik een waardevol persoon ben, maar het kost heel veel moeite.
Nee, ik moet hem niet buitensluiten. Dat wil ik ook niet. Maar ik denk al zo gauw: ach, niet belangrijk genoeg, doet het er wel toe? Vóór hem heb ik nooit zo'n betrokken iemand meegemaakt, ik durf het bijna niet te vertrouwen, ook al heeft hij me nooit een reden gegeven om het niet te vertrouwen.
Dat komt echt door vroeger. Ik heb nooit het gevoel gekregen dat ik ertoe deed. Dat het iets uitmaakte dat ik er was. Dat ze blij met me waren. Ik was maar een 'gebruiksvoorwerp' voor beiden, wie ben je dan eigenlijk? Ja, ik kan nu soms voelen dat ik een waardevol persoon ben, maar het kost heel veel moeite.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 maart 2008 om 13:36
Elmer, weet je wat ik net zat te denken in de Hema? (Jaja, ik denk zelfs aan je in de Hema !) Misschien is het een idee om dit topic te gebruiken, of eventueel een nieuw te openen topic, voor jouw gedachten, jouw herrinneringen, jouw verloren dromen met je kinderen, de angst, maar ook de liefde die je voelt als je aan hen denkt. Weet helemaal niet of je daarop zit te wachten hoor. Maar ik dacht: dan heb je een plek, waar je altijd, dag en nacht, over ze kan "praten" en waar mensen je steun kunnen geven. Zonder dat je het gevoel hebt mensen te moeten belasten. Je kan er je gedachten ordenen en je angsten even de vrije loop laten.Ofzo.
Nouja, en verder hoop ik ook voor jou dat je nieuwe cursus en baan je gedachten weer even verzetten, en dat je er een hoop leuke mensen mag ontmoeten. Je bent het zo waard, net als dat je het waard bent er te mogen zijn en te mogen genieten van de liefde van je lief!
Nouja, en verder hoop ik ook voor jou dat je nieuwe cursus en baan je gedachten weer even verzetten, en dat je er een hoop leuke mensen mag ontmoeten. Je bent het zo waard, net als dat je het waard bent er te mogen zijn en te mogen genieten van de liefde van je lief!
dinsdag 25 maart 2008 om 16:40
Hey meis, ik las nu pas je topic. Een hele grote bere van me. Ik denk dat je er nu zo tegenaan loopt omdat je langzaam maar zeker wel die ruimte in wil nemen maar nog niet goed weet hoe en dan wordt alles zo tegenstrijdig. In hoeverre belast of verveel je iemand, in hoeverre heb je het recht. Ik kan alleen maar zeggen: natuurlijk heb je dat recht. Natuurlijk wil iemand die echt van jou houdt horen hoe het met jou gaat, ook als het even NIET gaat. Dat geldt zowel voor je relatie als voor goede vriendinnen.
Geef ze de kans er voor je te zijn, laat ze binnen ipv ze buiten te sluiten door te denken dat ze dit stuk niet zouden willen zien. Dat denk jij toch ook niet wanneer iemand bij jou komt met pijn of verdriet?
Mocht je het fijn vinden dan kun je mijn tel nr krijgen om alles eruit te gooien. Als je daar geen behoefte aan hebt, prima natuurlijk. Zolang je maar niet voor mij gaat denken dat ik daar niet op zit te wachten, dan zou ik het niet aanbieden .
Nogmaals dikke .
Geef ze de kans er voor je te zijn, laat ze binnen ipv ze buiten te sluiten door te denken dat ze dit stuk niet zouden willen zien. Dat denk jij toch ook niet wanneer iemand bij jou komt met pijn of verdriet?
Mocht je het fijn vinden dan kun je mijn tel nr krijgen om alles eruit te gooien. Als je daar geen behoefte aan hebt, prima natuurlijk. Zolang je maar niet voor mij gaat denken dat ik daar niet op zit te wachten, dan zou ik het niet aanbieden .
Nogmaals dikke .
dinsdag 25 maart 2008 om 17:59
quote:roque schreef op 25 maart 2008 @ 13:36:Misschien is het een idee om dit topic te gebruiken, of eventueel een nieuw te openen topic, voor jouw gedachten, jouw herrinneringen, jouw verloren dromen met je kinderen, de angst, maar ook de liefde die je voelt als je aan hen denkt. Weet helemaal niet of je daarop zit te wachten hoor. Maar ik dacht: dan heb je een plek, waar je altijd, dag en nacht, over ze kan "praten" en waar mensen je steun kunnen geven. Zonder dat je het gevoel hebt mensen te moeten belasten. Je kan er je gedachten ordenen en je angsten even de vrije loop laten.Ofzo.Dat vind ik een goed idee, ik had er zelf ook al een klein beetje over zitten denken. Dan kan ik echt oefenen met ruimte innemen. Want ik heb wel begrepen dat ik dat zélf moet doen, zeggen wat ik te zeggen heb, als ik dat nodig vind; niet wachten tot een ander 'het toestaat'. Ik ben geen beller, Feliciaatje. Lief aanbod, maar ik schrijf liever; iemand zien is ook goed, maar bij bellen voel ik me ongemakkelijk, weet ook niet waarom. Laat ik dit dan bij deze gaan beschouwen als mijn 'afreageerplek' en oefenplek tegelijkertijd. Leuk trouwens dat iemand aan mij denkt in de Hema
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 maart 2008 om 18:14
Ik wil het hebben over verraad. Dat is het overheersende gevoel als ik aan mijn moeder denk. Hoe kan ze tegenover iedereen het beeld van het leuke gezinnetje en haar man omhoog houden, ten koste van mij? Hoe kun je als moeder je eigen kind niet geloven als je ze, na veel voorzichtige pogingen, vertelt over wat er vroeger gebeurd is? Ja, het misbruik. Door haar eigen man, mijn overleden vader. En nee, dat zeg je dan niet rechtstreeks, dat je haar niet gelooft, maar het is wel te merken. Mijn broer, die 'bewijzen' wilde. En boos was toen ik hem uiteindelijk duidelijk maakte dat ik niet op die manier met hem wilde praten.
Kijk naar mijn leven, kijk welke sporen het in mijn liefdesleven en arbeidsleven heeft getrokken en je weet dat ik geen onzin klets. Kijk en zie mij écht. Alles is erdoor beïnvloed, alle beslissingen, alle relaties, en heel lang begreep ik het zelf niet. Begreep ik niet waarom ik ziek naar huis ging, als in mijn eerste werkkring mijn collega's de hele dag maar door over seks praatten en grapten. Maar moeder stak geen poot uit om met mij te praten of te luisteren. Ik ploeterde in mijn eentje. Ik kan gewoon niet begrijpen dat je als moeder zulke giga oogkleppen op kunt hebben, in wazen leeft, om maar even een ander topic te quoten. Ja, ik kan het wel begrijpen, maar ben je dan een moeder?
Biologisch wel, maar verder totaal niet. Ik ben boos, teleurgesteld. Op mijn hart getrapt. Zo vaak heb ik met haar proberen te praten, en ik begrijp waarom ze zo geworden is, ik begrijp waarom ze de schone schijn wil voortzetten. Maar toen mijn kinderen weg waren, kreeg ik ook geen enkele steun, toen heb ik nog niets verteld over 'het andere', dat kwam daarna pas echt naar boven. De ontvoering was het wakkerschud-moment en maar goed ook. Ik kon gewoon niet langer op mijn tenen lopen. Als ik terugkijk, snap ik echt niet hoe ik zovele jaren zo alleen heb rondgelopen, zo alleen tegen heel veel angst heb gevochten, zelf ook schijn heb lopen ophouden dat 'alles wel ging'.
Hoe lang heb ik zelf voor me uitgeschoven om kinderen te krijgen? Ik was te bang. Ik wilde ze niet ook zo'n leven aandoen, een leven dat ik zelf niet eens de moeite waard vond. Maar ik ging erin geloven, met Safa. Dat we het samen zouden doen. Dat we samen van die twee culturen iets moois zouden maken. Het lukte niet. Het was alleen mijn droom, hij wilde het op zijn manier. Alleen maar op zijn manier, dé manier. Gelukkig had ik al nét genoeg eigenwaarde om uiteindelijk nee te zeggen, om weg te gaan, al was het met een hele berg angst en onzekerheid of ik het wel alleen zou kunnen met de kinderen. Maar het was een volwassen stap: beseffen dat ik dit niet meer hoefde te pikken, dat ik er ook nog was. Ik ben er ook nog! En dat gevoel, dat mag nog steeds heel veel gaan groeien.
Wat voor een moeder was ik voor mijn kinderen? Ik wilde het in ieder geval heel anders doen dan ik het zelf heb meegemaakt. Ik wilde echt kontakt met ze. Ik wilde weten wat er in hun leventje speelde. En daar heb ik mijn best voor gedaan, de tijd dat ze bij mij waren. Ik wilde dat ze zich nooit zo in de steek gelaten zouden voelen als ik me heb gevoeld en nog voel, met mijn moeder. Een van de moeilijkste dingen aan de situatie nu is dan ook dat ik echt dat schuldgevoel van me af heb moeten zetten, dat ik ze niet heb beschermd, dat ik ze niet in de steek gelaten heb. Zij zullen het mss wel zo voelen en pas heel veel later, hoop ik, ooit het echte verhaal horen. Tenminste, mijn verhaal.
Poeh, het is een beetje onsamenhangend, denk ik.
Kijk naar mijn leven, kijk welke sporen het in mijn liefdesleven en arbeidsleven heeft getrokken en je weet dat ik geen onzin klets. Kijk en zie mij écht. Alles is erdoor beïnvloed, alle beslissingen, alle relaties, en heel lang begreep ik het zelf niet. Begreep ik niet waarom ik ziek naar huis ging, als in mijn eerste werkkring mijn collega's de hele dag maar door over seks praatten en grapten. Maar moeder stak geen poot uit om met mij te praten of te luisteren. Ik ploeterde in mijn eentje. Ik kan gewoon niet begrijpen dat je als moeder zulke giga oogkleppen op kunt hebben, in wazen leeft, om maar even een ander topic te quoten. Ja, ik kan het wel begrijpen, maar ben je dan een moeder?
Biologisch wel, maar verder totaal niet. Ik ben boos, teleurgesteld. Op mijn hart getrapt. Zo vaak heb ik met haar proberen te praten, en ik begrijp waarom ze zo geworden is, ik begrijp waarom ze de schone schijn wil voortzetten. Maar toen mijn kinderen weg waren, kreeg ik ook geen enkele steun, toen heb ik nog niets verteld over 'het andere', dat kwam daarna pas echt naar boven. De ontvoering was het wakkerschud-moment en maar goed ook. Ik kon gewoon niet langer op mijn tenen lopen. Als ik terugkijk, snap ik echt niet hoe ik zovele jaren zo alleen heb rondgelopen, zo alleen tegen heel veel angst heb gevochten, zelf ook schijn heb lopen ophouden dat 'alles wel ging'.
Hoe lang heb ik zelf voor me uitgeschoven om kinderen te krijgen? Ik was te bang. Ik wilde ze niet ook zo'n leven aandoen, een leven dat ik zelf niet eens de moeite waard vond. Maar ik ging erin geloven, met Safa. Dat we het samen zouden doen. Dat we samen van die twee culturen iets moois zouden maken. Het lukte niet. Het was alleen mijn droom, hij wilde het op zijn manier. Alleen maar op zijn manier, dé manier. Gelukkig had ik al nét genoeg eigenwaarde om uiteindelijk nee te zeggen, om weg te gaan, al was het met een hele berg angst en onzekerheid of ik het wel alleen zou kunnen met de kinderen. Maar het was een volwassen stap: beseffen dat ik dit niet meer hoefde te pikken, dat ik er ook nog was. Ik ben er ook nog! En dat gevoel, dat mag nog steeds heel veel gaan groeien.
Wat voor een moeder was ik voor mijn kinderen? Ik wilde het in ieder geval heel anders doen dan ik het zelf heb meegemaakt. Ik wilde echt kontakt met ze. Ik wilde weten wat er in hun leventje speelde. En daar heb ik mijn best voor gedaan, de tijd dat ze bij mij waren. Ik wilde dat ze zich nooit zo in de steek gelaten zouden voelen als ik me heb gevoeld en nog voel, met mijn moeder. Een van de moeilijkste dingen aan de situatie nu is dan ook dat ik echt dat schuldgevoel van me af heb moeten zetten, dat ik ze niet heb beschermd, dat ik ze niet in de steek gelaten heb. Zij zullen het mss wel zo voelen en pas heel veel later, hoop ik, ooit het echte verhaal horen. Tenminste, mijn verhaal.
Poeh, het is een beetje onsamenhangend, denk ik.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 maart 2008 om 18:19
Ik begrijp het helemaal, ik ben net zo. Had vroeger een enorme hekel aan de telefoon, dat is nu veel beter maar toch, liever face to face praten of idd schrijven .
Ik hoop dat je een plek voor jezelf kunt maken waar je die ruimte durft in te nemen, of dat nou hier is of ergens anders. Ook al is het "maar internet", de betrokkenheid en warmte zijn oprecht.
Ik hoop dat je een plek voor jezelf kunt maken waar je die ruimte durft in te nemen, of dat nou hier is of ergens anders. Ook al is het "maar internet", de betrokkenheid en warmte zijn oprecht.
dinsdag 25 maart 2008 om 18:49
Ik kan me er iets bij voorstellen, de angsten, het verdriet, zeker nav je eigen ervaringen. En nu kun je je kinderen niet beschermen, je kunt niet betrokken zijn ook al zou je dat wel willen. En lijkt de som niet veel anders te zijn dan je ervaringen met je eigen moeder. Vreselijk lijkt me dat. Ik hoop dat ze je zullen zoeken wanneer ze ouder zijn en dan de waarheid zullen horen. Weten hoe veel er van hun gehouden werd/wordt, ook al kon je er niet voor ze zijn. Nog meer hoop ik dat er iets zal gebeuren waardoor je ze veel eerder terug zult krijgen. Het is zo onrechtvaardig. Het zijn ook jouw kinderen, het lijkt me dat er een stuk van je hart uitgerukt is.
Ik begrijp het gevoel van verraad naar je moeder toe heel goed. Het valt niet mee om daar vrede mee te vinden. Toch is het ook heel goed om woest te zijn, om te kunnen zeggen: hoe kon je?! Dan weet je dat je meer waard bent dan wat je toen kreeg. Het doet pijn, heel veel pijn. En tegelijkertijd door te zien wat er verloren is gegaan kun je dat terug gaan claimen. Niemand heeft het recht jou onvolledig door het leven te laten gaan. En wanneer je ouder wordt kun je zien dat ze in feite die macht allang niet meer hebben en dat jij nu de macht in handen hebt over jouw leven.
Confronterend en eng, die chaos te zien en te weten dat er maar een persoon die zooi kan opruimen. Je komt er echt, het wordt echt leuker, makkelijker, minder beladen. Je bent zo'n sterke vrouw, niemand kan dat nog stoppen. En het is goed om te beseffen dat sterke vrouwen zich soms ook vreselijk bang, onzeker, verloren enz voelen en dat dat niets zegt over de kracht binnenin. Het zegt misschien juist wel des te meer. Echte moed is niet zonder angst zijn maar je niet laten tegenhouden door je angst. Je moeder miste blijkbaar die kracht, jij hebt er bergen van.
Ik begrijp het gevoel van verraad naar je moeder toe heel goed. Het valt niet mee om daar vrede mee te vinden. Toch is het ook heel goed om woest te zijn, om te kunnen zeggen: hoe kon je?! Dan weet je dat je meer waard bent dan wat je toen kreeg. Het doet pijn, heel veel pijn. En tegelijkertijd door te zien wat er verloren is gegaan kun je dat terug gaan claimen. Niemand heeft het recht jou onvolledig door het leven te laten gaan. En wanneer je ouder wordt kun je zien dat ze in feite die macht allang niet meer hebben en dat jij nu de macht in handen hebt over jouw leven.
Confronterend en eng, die chaos te zien en te weten dat er maar een persoon die zooi kan opruimen. Je komt er echt, het wordt echt leuker, makkelijker, minder beladen. Je bent zo'n sterke vrouw, niemand kan dat nog stoppen. En het is goed om te beseffen dat sterke vrouwen zich soms ook vreselijk bang, onzeker, verloren enz voelen en dat dat niets zegt over de kracht binnenin. Het zegt misschien juist wel des te meer. Echte moed is niet zonder angst zijn maar je niet laten tegenhouden door je angst. Je moeder miste blijkbaar die kracht, jij hebt er bergen van.
woensdag 26 maart 2008 om 11:08
Lieve Elmervrouw,
Je verhaal is helemaal niet onsamenhangend, het is vreselijk duidelijk juist. En ik sluit me helemaal aan bij Feliciaatje, die het prachtiger heeft verwoord dan ik ooit zou kunnen.
Je moeder is laf, zij ziet de waarheid niet onder ogen omdat zij dat helemaal niet aan kan of aan durft. Jij kunt dat wel en daar is vreselijk veel moed voor nodig. Daar moet je een hele sterke vrouw voor zijn, en dat ben jij.
We weten niet wat jouw ex aan je kinderen heeft verteld. Maar ik ben er van overtuigd dat kinderen, diep in hun hart, voelen hoe het werkelijk zit. Ik ken veel verhalen van kinderen die opgroeiden bij een ouder die de andere ouder zwart maakte. Uiteindelijk hebben ze allemaal, en dan ook echt zonder uitzondering, ingezien wat de werkelijkheid is. Jouw kinderen zullen dat ook doen, probeer daar alstjeblieft maar gewoon op te vertrouwen.
Je verhaal is helemaal niet onsamenhangend, het is vreselijk duidelijk juist. En ik sluit me helemaal aan bij Feliciaatje, die het prachtiger heeft verwoord dan ik ooit zou kunnen.
Je moeder is laf, zij ziet de waarheid niet onder ogen omdat zij dat helemaal niet aan kan of aan durft. Jij kunt dat wel en daar is vreselijk veel moed voor nodig. Daar moet je een hele sterke vrouw voor zijn, en dat ben jij.
We weten niet wat jouw ex aan je kinderen heeft verteld. Maar ik ben er van overtuigd dat kinderen, diep in hun hart, voelen hoe het werkelijk zit. Ik ken veel verhalen van kinderen die opgroeiden bij een ouder die de andere ouder zwart maakte. Uiteindelijk hebben ze allemaal, en dan ook echt zonder uitzondering, ingezien wat de werkelijkheid is. Jouw kinderen zullen dat ook doen, probeer daar alstjeblieft maar gewoon op te vertrouwen.
woensdag 26 maart 2008 om 12:07
Lieve Elmer,
Jij hebt je kinderen niet kunnen beschermen, maar wel álles gedaan wat in je macht lag. Wat jij dacht dat goed was. Jij hebt alles willen doen om ze te beschermen.
Jouw moeder heeft jou misschien willen beschermen, maar het niet gekund. En het niet erkennen van jouw pijn, van jouw ervaringen, zorgt ervoor dat zij haar droom niet uit elkaar hoeft te laten spatten. Ze kan haar mooie leventje schijnbaar ophouden. Wél erkennen wat er gebeurd is, betekent erkennen dat ze gefaald heeft. En dat haar mooie leventje een zeepbel was. Het feit dat zij haar schijnwerkelijkheid boven jouw erkenning kiest, zegt dat zij niet het lef heeft om fouten te erkennen, om te erkennen dat dingen anders hadden gemoeten.
KUn jij je moeder vergeven? Of zal je daar eerst erkenning voor moeten hebben?
Jij hebt je kinderen niet kunnen beschermen, maar wel álles gedaan wat in je macht lag. Wat jij dacht dat goed was. Jij hebt alles willen doen om ze te beschermen.
Jouw moeder heeft jou misschien willen beschermen, maar het niet gekund. En het niet erkennen van jouw pijn, van jouw ervaringen, zorgt ervoor dat zij haar droom niet uit elkaar hoeft te laten spatten. Ze kan haar mooie leventje schijnbaar ophouden. Wél erkennen wat er gebeurd is, betekent erkennen dat ze gefaald heeft. En dat haar mooie leventje een zeepbel was. Het feit dat zij haar schijnwerkelijkheid boven jouw erkenning kiest, zegt dat zij niet het lef heeft om fouten te erkennen, om te erkennen dat dingen anders hadden gemoeten.
KUn jij je moeder vergeven? Of zal je daar eerst erkenning voor moeten hebben?
woensdag 26 maart 2008 om 19:06
Even heel iets anders: vandaag eerste dag van de cursus voor de taxipas. Poehhh, bergen informatie, heb er koppijn van! Toetsen gehad, en les, over verkeer en verkeersregels. Nou, het is al een tijdje geleden dat ik mijn rijbewijs haalde, en dat was te merken ook. Gelukkig niet alleen bij mij, ook bij alle andere aanwezigen en daar waren er bij die een stuk jonger waren!
Morgen therapiegroep, vrijdag weer hele dag cursus, en dan maandag nog. En dan een paar weken later examen, en als ik dat zo hoorde vandaag, valt dat ook nog niet echt mee. Voorlopig ben ik wel van de straat en straks juist veel op straat als ik echt ga rijden.
Het is wel apart om daar te zitten. Er zijn nog drie andere collega's-to-be, maar niemand daar weet iets van mij. Ze zien gewoon mij, Elmervrouw, zonder achtergrond of wat dan ook. Iemand die leert voor taxi-chauffeur. Gewoon puur alleen met de leerstof bezig zijn en niet véél meer. Ik weet dat zij kinderen hebben, maar ik heb zelf niks gezegd en ze vroegen ook niets aan mij. Eigenlijk heel onpersoonlijk, maar nu wel even lekker zo.
Morgen therapiegroep, vrijdag weer hele dag cursus, en dan maandag nog. En dan een paar weken later examen, en als ik dat zo hoorde vandaag, valt dat ook nog niet echt mee. Voorlopig ben ik wel van de straat en straks juist veel op straat als ik echt ga rijden.
Het is wel apart om daar te zitten. Er zijn nog drie andere collega's-to-be, maar niemand daar weet iets van mij. Ze zien gewoon mij, Elmervrouw, zonder achtergrond of wat dan ook. Iemand die leert voor taxi-chauffeur. Gewoon puur alleen met de leerstof bezig zijn en niet véél meer. Ik weet dat zij kinderen hebben, maar ik heb zelf niks gezegd en ze vroegen ook niets aan mij. Eigenlijk heel onpersoonlijk, maar nu wel even lekker zo.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 maart 2008 om 19:14
Wat schrijven jullie lieve, goede, en ware dingen. Als ik aan mijn kinderen denk, kan ik wel zien dat ik alles heb gedaan wat ik op dat moment kon. En ik geloof ergens ook wel, dat ze op zoek gaan naar de echte waarheid over hun leven; tenminste, mijn kant van het verhaal (ik wil nu ook weer niet zeggen dat dat dé waarheid is). Dat ze diep in hun hart voelen wat echt waar is, dat heeft laatst ook iemand tegen mij gezegd, een medium. En dat vond ik wel fijn om te horen, want ik was bang dat ze hem klakkeloos zouden geloven, omdat ze niets anders horen.
Als ik naar mezelf kijk, weet ik in mijn hart ook wat de echte waarheid is - als ik kijk naar vroeger. Hoe mijn moeder ook ontkent, draait, wegkruipt, enzovoort. Ja, als ik me beter voel, rustiger, dan kan ik haar wel vergeven. Mijn vader ook. Ze wisten niet beter. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen. Ik heb zelf in mijn leven ook fouten gemaakt. Maar het verschil is, dat ik er wél bij iemand op terugkom, als ik mijn fout inzie. Dat zal mijn moeder niet doen. En ik kan wel begrijpen waarom. In die zin kan ik ze beiden wel vergeven..
maar ik moet niet vluchten in die valkuil van 'oké, dan is alles vergeten en vergeven'. Ik merk ook dat er kwaadheid naar boven komt als ook maar iets (op tv bijv.) me aan haar doet denken, of een situatie, of een uitspraak. Die emoties zitten er gewoon en ik voel ze eindelijk. Ik heb heel lang in het rationele gevlucht, tot mijn lijf aan alle kanten bijna blééf in de spanning. Dat kan ik nog steeds wel voelen, spanning, als ik teveel inhou. Na zo'n dag als vandaag ook. Het moet eruit. En dat wil ik nu ook. (ik bedoel niet letterlijk nu, op dit moment, maar de komende tijd dus). Eerst was ik te bang en te beschaamd, maar daar schiet ik niets mee op!
Als ik naar mezelf kijk, weet ik in mijn hart ook wat de echte waarheid is - als ik kijk naar vroeger. Hoe mijn moeder ook ontkent, draait, wegkruipt, enzovoort. Ja, als ik me beter voel, rustiger, dan kan ik haar wel vergeven. Mijn vader ook. Ze wisten niet beter. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen. Ik heb zelf in mijn leven ook fouten gemaakt. Maar het verschil is, dat ik er wél bij iemand op terugkom, als ik mijn fout inzie. Dat zal mijn moeder niet doen. En ik kan wel begrijpen waarom. In die zin kan ik ze beiden wel vergeven..
maar ik moet niet vluchten in die valkuil van 'oké, dan is alles vergeten en vergeven'. Ik merk ook dat er kwaadheid naar boven komt als ook maar iets (op tv bijv.) me aan haar doet denken, of een situatie, of een uitspraak. Die emoties zitten er gewoon en ik voel ze eindelijk. Ik heb heel lang in het rationele gevlucht, tot mijn lijf aan alle kanten bijna blééf in de spanning. Dat kan ik nog steeds wel voelen, spanning, als ik teveel inhou. Na zo'n dag als vandaag ook. Het moet eruit. En dat wil ik nu ook. (ik bedoel niet letterlijk nu, op dit moment, maar de komende tijd dus). Eerst was ik te bang en te beschaamd, maar daar schiet ik niets mee op!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 26 maart 2008 om 20:12
O, maar dat wil ik ook niet zeggen hoor Elmer! Vergeven betekent niet vergeten. Maar met vergeven ben je wel een stap in de richting van verwerken. Zonder vergeven blijf je hangen in het wijzen naar een ander, in boosheid. En boosheid is niet erg, is erg verstandig zelfs. Maar dan wel liever constructief, als je begrijpt wat ik bedoel . (Ben momenteel nogal een oen en een domoor in dingen overbrengen zoals ik ze bedoel...)
En laten we wel zijn: wat jou is overkomen, daar mág je meer dan kwaad over zijn. En een moeder, die het, zelfs met terugwerkende kracht, nalaat jou te beschermen of op z'n minst haar fouten te erkennen, daar mág je verdrietig over zijn. En kwaad. En teleurgesteld. En elke andere emotie die je kunt bedenken en welke van toepassing is. En er is niets moeilijker op deze wereld dan te accepteren dat je ouders je niet de erkenning geven waar je naar hunkert en er dus maar mee te stoppen om er naar te vragen...
En laten we wel zijn: wat jou is overkomen, daar mág je meer dan kwaad over zijn. En een moeder, die het, zelfs met terugwerkende kracht, nalaat jou te beschermen of op z'n minst haar fouten te erkennen, daar mág je verdrietig over zijn. En kwaad. En teleurgesteld. En elke andere emotie die je kunt bedenken en welke van toepassing is. En er is niets moeilijker op deze wereld dan te accepteren dat je ouders je niet de erkenning geven waar je naar hunkert en er dus maar mee te stoppen om er naar te vragen...
woensdag 26 maart 2008 om 20:34
Lieve Elmervrouw,
Ik vind het zo knap wat je over je moeder schrijft. Misschien voelt het niet zo, maar het betekent dat je al een heel eind bent in je verwerking.
En natuurlijk komen die emoties eruit. Emoties zijn bedoeld om te verwerken en om mee te dealen, niet om op te sparen. Wees er dankbaar voor dat je het allemaal kunt voelen, hoe raar dat misschien ook klinkt en hoe graag je misschien ook zonder zou willen. Als ze eruit kunnen komen, dan geeft dat je ook de ruimte om verder te gaan met verwerken en ruimte te maken voor andere - leukere en mooiere en fijnere - emoties.
Ik ken iemand die een kind verloren heeft en het niet kan verwerken. Zodra haar gevoelens aan de oppervlakte dreigen te komen, moet zij overgeven. En zodra ze overgeeft, worden de gevoelens weer geblokkeert, en daarmee dus ook haar verwerkingsproces. Dat is echt heel heel erg naar, want je komt er niet verder mee en je hart en hoofd blijven vol van al die emoties en er is geen ruimte voor andere emoties.
Hoe vreselijk je ook kunt balen van de dip waar je nu doorheen gaat, het is weer een stapje in de richting van een "normaal" en "gelukkiger" leven.
Ik vind het zo knap wat je over je moeder schrijft. Misschien voelt het niet zo, maar het betekent dat je al een heel eind bent in je verwerking.
En natuurlijk komen die emoties eruit. Emoties zijn bedoeld om te verwerken en om mee te dealen, niet om op te sparen. Wees er dankbaar voor dat je het allemaal kunt voelen, hoe raar dat misschien ook klinkt en hoe graag je misschien ook zonder zou willen. Als ze eruit kunnen komen, dan geeft dat je ook de ruimte om verder te gaan met verwerken en ruimte te maken voor andere - leukere en mooiere en fijnere - emoties.
Ik ken iemand die een kind verloren heeft en het niet kan verwerken. Zodra haar gevoelens aan de oppervlakte dreigen te komen, moet zij overgeven. En zodra ze overgeeft, worden de gevoelens weer geblokkeert, en daarmee dus ook haar verwerkingsproces. Dat is echt heel heel erg naar, want je komt er niet verder mee en je hart en hoofd blijven vol van al die emoties en er is geen ruimte voor andere emoties.
Hoe vreselijk je ook kunt balen van de dip waar je nu doorheen gaat, het is weer een stapje in de richting van een "normaal" en "gelukkiger" leven.
woensdag 26 maart 2008 om 22:42
Lieve Elmervrouw, je bent een geweldige vrouw, ondanks alles wat je hebt meegemaakt. En dan is het helemaal geen wonder, dat het allemaal teveel is, en dat je een uitlaatklep nodig hebt, voor alle pijn die er nog zit.
Trouwens, als man zijnde, soms snap je niet dat je vrouw wilt praten over iets, en helpt het, als je gewoon vraagt, of hij tijd vrijmaakt om te luisten, omdat je er behoefte aan hebt. Dan voelt je man zich misschien ook waardevoller, omdat hij er voor je kan zijn.
En nog heel veel knuffels, ik hoop dat ze een beetje helpen, kreeft
Trouwens, als man zijnde, soms snap je niet dat je vrouw wilt praten over iets, en helpt het, als je gewoon vraagt, of hij tijd vrijmaakt om te luisten, omdat je er behoefte aan hebt. Dan voelt je man zich misschien ook waardevoller, omdat hij er voor je kan zijn.
En nog heel veel knuffels, ik hoop dat ze een beetje helpen, kreeft
