Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
maandag 31 maart 2008 om 23:33
quote:Elmervrouw schreef op 27 maart 2008 @ 08:19:Nou ja. Nu de deur uit, dan maar. Heeft iemand hier trouwens ervaring met EMDR? ik hoorde er laatst van iemand zulke positieve dingen over, ze was echt haar trauma (ging wel over iets anders, maar toch) door kwijtgeraakt. Misschien een optie voor als ik niet doorga met deze groep.
Hallo, ik lees dit net. Elmer, heb je al gekeken in de pijler 'psyche'? Daar is een discussie geopend over EMDR, misschien heb je daar iets aan (weet helaas niet hoe ik hier de link moet plaatsen)
Verder wil ik me bij de rest aansluiten; ik vind dat je erg goed bezig bent, ook goed zoals je in de therapiegroep de draad hebt opgepakt, en je toch hebt kunnen uiten.
En dadelijk je werk...het komt vast goed! Mensen zien aan de buitenkant niet wat er met je speelt, dus die hebben (zo ervaar ik het tenminste...) een heel ander beeld van jou dan jezelf; en daar kun je je voordeel uit halen.
Groetjes,
Nicole
Hallo, ik lees dit net. Elmer, heb je al gekeken in de pijler 'psyche'? Daar is een discussie geopend over EMDR, misschien heb je daar iets aan (weet helaas niet hoe ik hier de link moet plaatsen)
Verder wil ik me bij de rest aansluiten; ik vind dat je erg goed bezig bent, ook goed zoals je in de therapiegroep de draad hebt opgepakt, en je toch hebt kunnen uiten.
En dadelijk je werk...het komt vast goed! Mensen zien aan de buitenkant niet wat er met je speelt, dus die hebben (zo ervaar ik het tenminste...) een heel ander beeld van jou dan jezelf; en daar kun je je voordeel uit halen.
Groetjes,
Nicole
dinsdag 1 april 2008 om 10:33
Boek Niemandskinderen uit. Teveel herkenning om nog meer te citeren, maar alleen nog even dit stuk, over het verbreken van kontakt met je familie. Daar raak ik van in de war..
Familie zet je niet zomaar weg, die zit in je bloed, of je wilt of niet. Ze zit dieper in je verankerd dan je soms zou willen. Het is vaak dan ook maar beter niet alle contacten te verbreken, mar een weg te zoeken om met je familie te leren omgaan. contact proberen te houden met je familie, ondanks alles, kun je ook zien als een poging tot integratie van je geschiedenis. Wanneer mensen breken met hun familie lijkt het er soms toch op dat ze de familieleden als spoken willen verjagen. Maar net als met spookachtige herinneringen blijven ook de weggejaagde familieleden door hun hoofd spoken. Met het minachten en verbannen van je familie minacht en verban je ook iets in jezelf. Als het lukt om op de een of andere manier je familie te omarmen - jullie horen ondanks alles toch bij mij - omarm je jezelf en je geschiedenis.
De enige met wie ik het contact echt heb verbroken, is met mijn moeder. De anderen blijven zelf weg en willen blijkbaar niets meer met mij. En het verbreken van het contact met mijn moeder geeft mij tot nu toe alleen maar een gevoel van bevrijding en nieuwe ruimte. Maar als ik dit lees, zou ik toch beter kunnen proberen om een manier te vinden om tóch met ze te kunnen omgaan. Nou, dat heb ik heel erg lang geprobeerd, tot ik er zelf bijna aan kapot ging. Nu voel ik mij beter, en rustiger. En ben in mijn hoofd heel wat minder met haar bezig dan toen ik nog steeds maar hoop had. Natuurlijk voel ik mij er wel verdrietig over, dat wel. Dat het niet anders kon. Ik geef iemand heel veel kansen.. en het heeft heel lang geduurd voordat het bij mij echt op was.
Familie zet je niet zomaar weg, die zit in je bloed, of je wilt of niet. Ze zit dieper in je verankerd dan je soms zou willen. Het is vaak dan ook maar beter niet alle contacten te verbreken, mar een weg te zoeken om met je familie te leren omgaan. contact proberen te houden met je familie, ondanks alles, kun je ook zien als een poging tot integratie van je geschiedenis. Wanneer mensen breken met hun familie lijkt het er soms toch op dat ze de familieleden als spoken willen verjagen. Maar net als met spookachtige herinneringen blijven ook de weggejaagde familieleden door hun hoofd spoken. Met het minachten en verbannen van je familie minacht en verban je ook iets in jezelf. Als het lukt om op de een of andere manier je familie te omarmen - jullie horen ondanks alles toch bij mij - omarm je jezelf en je geschiedenis.
De enige met wie ik het contact echt heb verbroken, is met mijn moeder. De anderen blijven zelf weg en willen blijkbaar niets meer met mij. En het verbreken van het contact met mijn moeder geeft mij tot nu toe alleen maar een gevoel van bevrijding en nieuwe ruimte. Maar als ik dit lees, zou ik toch beter kunnen proberen om een manier te vinden om tóch met ze te kunnen omgaan. Nou, dat heb ik heel erg lang geprobeerd, tot ik er zelf bijna aan kapot ging. Nu voel ik mij beter, en rustiger. En ben in mijn hoofd heel wat minder met haar bezig dan toen ik nog steeds maar hoop had. Natuurlijk voel ik mij er wel verdrietig over, dat wel. Dat het niet anders kon. Ik geef iemand heel veel kansen.. en het heeft heel lang geduurd voordat het bij mij echt op was.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 april 2008 om 10:34
quote:Nicole_1964 schreef op 31 maart 2008 @ 23:33:Elmer, heb je al gekeken in de pijler 'psyche'? Daar is een discussie geopend over EMDR, misschien heb je daar iets aanJa, ik had het al gezien; ga even bijlezen. Ik heb nu trouwens een mailtje van diegene die ik benaderd had en ik zag dat je een verwijzing van de huisarts nodig hebt..!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 april 2008 om 13:30
Elmervrouw, wat ben je toch sterk! Wat je moeder betreft, ik heb geen ervaring met dit soort materie, maar ik denk dat je moet doen waar jij je prettig bij voelt. Als dat geen contact is, dan laat je dat zo. Mocht je er in de toekomst anders over gaan denken, dan kun je misschien toch weer contact zoeken. Zo'n boek kan verhelderend zijn, je nieuwe inzichten geven, maar het is uiteraard niet zaligmakend, dus ik zou me niet al te veel aantrekken van dat stukje. Jouw gevoel, jouw leven, jouw keuze.
dinsdag 1 april 2008 om 14:46
Als je rust hebt met deze situatie, je beter voelt dan wanneer je wel contact hebt, is het toch een prima keuze geweest?
Het is goed wanneer een boek je helpt kritisch te kunnen kijken naar dingen maar geef jezelf ook het recht om het wel anders te voelen en dan niet te twijfelen aan jezelf.
Ik begrijp het heel goed, dit soort keuzes zijn moeilijk. Soms heb je te kiezen tussen heel klote en klote. En dat is hoe dan ook geen fijne manier van afronden. Je had het graag anders gewild lijkt mij, dat had ik iig wel. Ik ben blij dat ik een periode geen contact heb gehad met mijn moeder, dat was hard nodig. En dat heeft me ook de emotionele afstand gegeven om nu wel contact met haar te hebben on my terms ipv de hare. Ik heb toendertijd wel gemerkt dat ik pas echt rust zal hebben wanneer ze overlijdt, hoe hard dat ook klinkt. Ze mag van mij nog jaren leven, ik bedoel niet dat ik haar dood wens. Maar het is een simpel feit dat ik het zo voel.
Volg hierin je gevoel, jij komt eerst. En vertrouw daarop, je hebt er alle recht op rust en vrede op te eisen voor jezelf.
Het is goed wanneer een boek je helpt kritisch te kunnen kijken naar dingen maar geef jezelf ook het recht om het wel anders te voelen en dan niet te twijfelen aan jezelf.
Ik begrijp het heel goed, dit soort keuzes zijn moeilijk. Soms heb je te kiezen tussen heel klote en klote. En dat is hoe dan ook geen fijne manier van afronden. Je had het graag anders gewild lijkt mij, dat had ik iig wel. Ik ben blij dat ik een periode geen contact heb gehad met mijn moeder, dat was hard nodig. En dat heeft me ook de emotionele afstand gegeven om nu wel contact met haar te hebben on my terms ipv de hare. Ik heb toendertijd wel gemerkt dat ik pas echt rust zal hebben wanneer ze overlijdt, hoe hard dat ook klinkt. Ze mag van mij nog jaren leven, ik bedoel niet dat ik haar dood wens. Maar het is een simpel feit dat ik het zo voel.
Volg hierin je gevoel, jij komt eerst. En vertrouw daarop, je hebt er alle recht op rust en vrede op te eisen voor jezelf.
dinsdag 1 april 2008 om 15:10
Eigenlijk wou ik schrijven dat natuurlijk iedereen die zich door iets aangesproken voelt, mag meeschrijven en reageren, maar ik zie dat er intussen e.e.a. geschreven is.
(Dit is natuurlijk weer een uiting van onzekerheid, of mijn belevenissen wel 'interessant' genoeg zijn.. )
Dat is bij mij echt iets wat ik wil leren: ik voel wat ik voel. Klaar. Wat een boek ook zegt, wat een ander ook zegt. Ik vind het nog heel moeilijk om bij mezelf te blijven.
Zondag kwam onverwacht een vriendin van me, met wie ik echt wilde bijpraten. Zo ook het verhaal over mijn moeder (zoiets vertel je niet via de mail). En ik merkte bij mezelf dat ik zoveel ging uitleggen, achtergronden verklaren, terwijl zij dat niet eens vroeg. Wel vroeg ze hoe het nu voelde, na al dat drukke gepraat van mij, en de tranen schoten in m'n ogen, wat ik natuurlijk ook weer probeerde te verbergen. Zucht. Wanneer mag het er eindelijk eens gewoon zijn wat ik voel, buiten de therapiegroep? Bang dat een ander mij raar vindt, overdreven enzovoort.. nou, dat dat vroeger zo was, maar nu toch niet meer!
(Dit is natuurlijk weer een uiting van onzekerheid, of mijn belevenissen wel 'interessant' genoeg zijn.. )
Dat is bij mij echt iets wat ik wil leren: ik voel wat ik voel. Klaar. Wat een boek ook zegt, wat een ander ook zegt. Ik vind het nog heel moeilijk om bij mezelf te blijven.
Zondag kwam onverwacht een vriendin van me, met wie ik echt wilde bijpraten. Zo ook het verhaal over mijn moeder (zoiets vertel je niet via de mail). En ik merkte bij mezelf dat ik zoveel ging uitleggen, achtergronden verklaren, terwijl zij dat niet eens vroeg. Wel vroeg ze hoe het nu voelde, na al dat drukke gepraat van mij, en de tranen schoten in m'n ogen, wat ik natuurlijk ook weer probeerde te verbergen. Zucht. Wanneer mag het er eindelijk eens gewoon zijn wat ik voel, buiten de therapiegroep? Bang dat een ander mij raar vindt, overdreven enzovoort.. nou, dat dat vroeger zo was, maar nu toch niet meer!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 april 2008 om 16:54
Soms kun je alles analyseren Veer, maar je gevoel niet.
Gevoel valt niet te analyseren, dat is er en dat mag zich uiten!
Je mag verdrietig zijn, net zo goed als je ook vrolijk mag zijn.
Je mag ook teleurgesteld zijn. Net zo goed. En soms moet je gewoon dat gevoel "doorleven" om er wat beter mee om te kunnen gaan. Om de scherpe kantjes wat te verzachten.
Lieverd, gun jezelf dat. Je wilt zoveel zo snel, en soms is je gevoel niet in staat dat bij te benen. Je mag verdrietig zijn omdat jij hebt gebroken met je moeder. Je mag verdrietig zijn omdat je de rest van je familie ook niet meer ziet, ook al is dat hun keus. En als het voor jou NU goed voelt om juist wel te breken dan is dat een goede keus. Jij bent die ruimte nodig voor jezelf, en jij staat op nummer 1, vergeet dat niet!
Liefs zonlicht
Gevoel valt niet te analyseren, dat is er en dat mag zich uiten!
Je mag verdrietig zijn, net zo goed als je ook vrolijk mag zijn.
Je mag ook teleurgesteld zijn. Net zo goed. En soms moet je gewoon dat gevoel "doorleven" om er wat beter mee om te kunnen gaan. Om de scherpe kantjes wat te verzachten.
Lieverd, gun jezelf dat. Je wilt zoveel zo snel, en soms is je gevoel niet in staat dat bij te benen. Je mag verdrietig zijn omdat jij hebt gebroken met je moeder. Je mag verdrietig zijn omdat je de rest van je familie ook niet meer ziet, ook al is dat hun keus. En als het voor jou NU goed voelt om juist wel te breken dan is dat een goede keus. Jij bent die ruimte nodig voor jezelf, en jij staat op nummer 1, vergeet dat niet!
Liefs zonlicht
dinsdag 1 april 2008 om 21:47
Tja, zo bang soms voor alles wat ik voel..
Hoorde vanavond een moeder vertellen over hoeveel heimwee haar zoon van 14 had bij het eerste schoolreisje, ver weg van moeders in Oostenrijk; hij was er zelfs ziek van. Dan gaan mijn gedachten meteen naar mijn kinderen. Hoe zullen zij zich gevoeld hebben, weggerukt hier uit het vertrouwde leven met mij? Hoe verraden ook zullen zij zich gevoeld hebben? De vaste grond onder hun voeten weg, papa die zoiets doet. Wie is nog te vertrouwen?... Dat moet er toch wel diep inhakken, en ik kan er niets, niets aan doen of veranderen.
Niet echt een lekkere avond dus
Hoorde vanavond een moeder vertellen over hoeveel heimwee haar zoon van 14 had bij het eerste schoolreisje, ver weg van moeders in Oostenrijk; hij was er zelfs ziek van. Dan gaan mijn gedachten meteen naar mijn kinderen. Hoe zullen zij zich gevoeld hebben, weggerukt hier uit het vertrouwde leven met mij? Hoe verraden ook zullen zij zich gevoeld hebben? De vaste grond onder hun voeten weg, papa die zoiets doet. Wie is nog te vertrouwen?... Dat moet er toch wel diep inhakken, en ik kan er niets, niets aan doen of veranderen.
Niet echt een lekkere avond dus
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 april 2008 om 14:04
Neem de tijd, Elm, je hebt een leven lang de tijd, om beslissingen te nemen, later te herzien.
Dat je nu geen contact met je moeder hebt betekent niet dat je nooit meer contact met haar zult hebben. Betekent wel dat je éérst je eigen proces af wilt ronden, en daarna pas ruimte hebt -misschien wel, misschien niet- om iets met je moeder aan te vangen.
Kunnen rustig jááren overheen gaan.
En het zal altijd tobben blijven, dat contact. Belangrijkste is dat áls je het weer aangaat, dat je je er sterk genoeg voor voelt. Dat die oude pijn over is gegaan in een soort van berusting.
Jouw kinderen hebben -als het goed is- één trauma meegemaakt. Klapboem, en daarna verder leven. Dat jij getraumatiseerd uit je jeugd bent gekomen hoeft niet te betekenen dat zij ook getraumatiseerd uit hun jeugd zullen komen. Ten eerste heb jij over een langere periode narigheid meegemaakt, indringender dus, en ten tweede hebben zij -als god het wil- nog altijd de kans om later in hun leven zich te realiseren dat jíj hen niet had willen laten gaan.
Erkenning... uiteindelijk is het toch dát wat je dwarszit, dat je die niet krijgt van jouw familie. Je kunt wél erkenning aan je kinderen geven zodra je ze ziet.
Dat je nu geen contact met je moeder hebt betekent niet dat je nooit meer contact met haar zult hebben. Betekent wel dat je éérst je eigen proces af wilt ronden, en daarna pas ruimte hebt -misschien wel, misschien niet- om iets met je moeder aan te vangen.
Kunnen rustig jááren overheen gaan.
En het zal altijd tobben blijven, dat contact. Belangrijkste is dat áls je het weer aangaat, dat je je er sterk genoeg voor voelt. Dat die oude pijn over is gegaan in een soort van berusting.
Jouw kinderen hebben -als het goed is- één trauma meegemaakt. Klapboem, en daarna verder leven. Dat jij getraumatiseerd uit je jeugd bent gekomen hoeft niet te betekenen dat zij ook getraumatiseerd uit hun jeugd zullen komen. Ten eerste heb jij over een langere periode narigheid meegemaakt, indringender dus, en ten tweede hebben zij -als god het wil- nog altijd de kans om later in hun leven zich te realiseren dat jíj hen niet had willen laten gaan.
Erkenning... uiteindelijk is het toch dát wat je dwarszit, dat je die niet krijgt van jouw familie. Je kunt wél erkenning aan je kinderen geven zodra je ze ziet.
woensdag 2 april 2008 om 17:43
Zeker weten ook dat ik ze op alle mogelijke manieren zal helpen, áls ze terugkomen en vragen stellen. Totaal het omgekeerde wat mijn eigen moeder mij biedt dus. Ik kan ook niet begrijpen dat het haar totaal niet raakte toen ik zowat instortte voor haar ogen, toen ik vertelde wat me écht dwars zat en dat heel mijn leven al. Nee, ze kroop alleen maar in elkaar als een bang muisje en er kwam geen woord meer uit, ook niet in de tijd daarna. Hoe kun je je eigen dochter zo gruwelijk in de steek laten?!
Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets mijn eigen kinderen zou aandoen.
Echt NOOIT.
Ik kan me niet voorstellen dat ik zoiets mijn eigen kinderen zou aandoen.
Echt NOOIT.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 april 2008 om 13:56
Ik denk dat ik niet normaal met mensen kan omgaan. Ofwel ik projecteer een moederfiguur op ze, omdat ze koesterend en begrijpend zijn, en gebeurt er dan iets (ze worden ziek of zoiets) dan ben ik teleurgesteld. Dacht ik een soort vervang-moeder te hebben gevonden, stort het droomplaatje in.
Leunt er iemand teveel op mij en bouwt zijn wereld rondom mij, dan is het ook al niet goed. Dan moet iemand op eigen benen gaan staan. Want dat leunen, daar kan ik ook niet tegen.
Of ik zie mijn vader in iemand en dat is ook alweer niet goed. Beangstigend, niet te vertrouwen.
Ik wil zelf niet leunen, en ik wil niet dat er op mij geleund wordt. Hoe kan ik zelf nou eens normaal met mensen omgaan? Het is allemaal zo verwarrend. Als mijn man lief en begrijpend is, wacht ik nog steeds tot de aap uit de mouw komt en hij óók verandert. Soms zie ik alles zo hopeloos...
Leunt er iemand teveel op mij en bouwt zijn wereld rondom mij, dan is het ook al niet goed. Dan moet iemand op eigen benen gaan staan. Want dat leunen, daar kan ik ook niet tegen.
Of ik zie mijn vader in iemand en dat is ook alweer niet goed. Beangstigend, niet te vertrouwen.
Ik wil zelf niet leunen, en ik wil niet dat er op mij geleund wordt. Hoe kan ik zelf nou eens normaal met mensen omgaan? Het is allemaal zo verwarrend. Als mijn man lief en begrijpend is, wacht ik nog steeds tot de aap uit de mouw komt en hij óók verandert. Soms zie ik alles zo hopeloos...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 april 2008 om 16:04
Elmervrouw, je bent nog over een heleboel dingen aan het malen. Ik hoop dat het een beetje helpt dat je ze hier neer kan schrijven.
Je leeft als een goed mens, en daarom denk ik dat je ook dat wat je doet je het gewoon moet accepteren. Van er is geen "ideale" manier om met iets om te gaan.
Je houding ten opzichte van je moeder kan ik helemaal begrijpen, en dat zal altijd heel moeilijk blijven. Jij wilt graag erkenning van je verleden, en dat zal ze niet zomaar geven. Zij zit met haar probleem, ze weet dat ze fout was en ze durft het niet toe te geven. Ongetwijfeld leeft zij daar ook elke dag mee.
Misschien helpt het als je haar probleem erkent, en komt de erkenning van jouw verleden dichterbij. Ik weet niet of je dit aankunt, maar soms helpt het de eerste stap te doen.
Maar het blijft altijd moeilijk, als je niet met je ogen dicht op de liefde van je meest dierbare kunt vertrouwen. Liefs kreeft
Je leeft als een goed mens, en daarom denk ik dat je ook dat wat je doet je het gewoon moet accepteren. Van er is geen "ideale" manier om met iets om te gaan.
Je houding ten opzichte van je moeder kan ik helemaal begrijpen, en dat zal altijd heel moeilijk blijven. Jij wilt graag erkenning van je verleden, en dat zal ze niet zomaar geven. Zij zit met haar probleem, ze weet dat ze fout was en ze durft het niet toe te geven. Ongetwijfeld leeft zij daar ook elke dag mee.
Misschien helpt het als je haar probleem erkent, en komt de erkenning van jouw verleden dichterbij. Ik weet niet of je dit aankunt, maar soms helpt het de eerste stap te doen.
Maar het blijft altijd moeilijk, als je niet met je ogen dicht op de liefde van je meest dierbare kunt vertrouwen. Liefs kreeft
donderdag 3 april 2008 om 19:45
Ik ben vandaag ook teleurgesteld in de begeleiding van de therapiegroep. Eentje van vorige week (toen viel het dus mee), maar nu een nieuwe, tijdelijke invalster, en dat was helemaal niets. Lacherig, en te oppervlakkig. Ik kom daar niet voor een gezellig praatje of zo, ik kom daar om 'verder te kijken'. Bijv. over de dingen waar ik eerder over schreef.
Een groepslid had mij vanmiddag al een mailtje gestuurd, dat ze het helemaal niets vond en misschien niet meer zou gaan.
Zo sterk zie ik dat nog niet, maar blij ben ik er niet van geworden, en opgelucht al helemaal niet.
Mooi gezegd trouwens: met de ogen dicht op de liefde van meest dierbaren vertrouwen. Dat was er bij ons thuis absoluut niet, nooit bij; ik ken het niet..
Een groepslid had mij vanmiddag al een mailtje gestuurd, dat ze het helemaal niets vond en misschien niet meer zou gaan.
Zo sterk zie ik dat nog niet, maar blij ben ik er niet van geworden, en opgelucht al helemaal niet.
Mooi gezegd trouwens: met de ogen dicht op de liefde van meest dierbaren vertrouwen. Dat was er bij ons thuis absoluut niet, nooit bij; ik ken het niet..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 10:47
Steeds terugkerende gedachten om dit topic te laten verwijderen.. ik ben toch te bang voor herkenbaarheid, het verhaal over mijn kinderen maakt toch dat iemand mij zou kunnen herkennen. Ik wil over meer dingen schrijven maar ik ben door dat verhaal gewoon niet anoniem. Lastig want ik kan niet echt ongeremd van me afschrijven. Mss andere naam, weet het nog niet. Ben gewoon te bang.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 11:15
Hé Elmervrouw, ik heb tot nu toe alleen nog maar meegelezen op dit topic maar nu moet ik even reageren.
Waar ben je zo bang voor? Als mensen je verhaal herkennen, wat is dan het ergste wat je kan gebeuren?
Lieve schat, als ik zo lees wat jij allemaal hebt meegemaakt, mag ik hier niet eens meepraten want ik zou allang in een gekkenhuis opgesloten zijn. Dus ik wil nu ook niet bijdehand gaan doen en jou hier van advies gaan zitten voorzien. Niet mijn plek, maar wel wil ik je een hele dikke knuffel sturen om je te laten weten dat er mensen zijn die met je meevoelen en graag naar je willen luisteren, maakt niet uit wat je kwijt wil!
Waar ben je zo bang voor? Als mensen je verhaal herkennen, wat is dan het ergste wat je kan gebeuren?
Lieve schat, als ik zo lees wat jij allemaal hebt meegemaakt, mag ik hier niet eens meepraten want ik zou allang in een gekkenhuis opgesloten zijn. Dus ik wil nu ook niet bijdehand gaan doen en jou hier van advies gaan zitten voorzien. Niet mijn plek, maar wel wil ik je een hele dikke knuffel sturen om je te laten weten dat er mensen zijn die met je meevoelen en graag naar je willen luisteren, maakt niet uit wat je kwijt wil!
vrijdag 4 april 2008 om 14:00
ik ben nog steeds bang voor mijn familie.
Nu ik hier een beetje heb geschreven over mijn echte gevoelens over mijn opvoeding, over mijn ouders etc. word ik bang.
Alsof ik dat nog steeds niet mag.
Alsof het nog steeds afgestraft, ontkend, belachelijk gemaakt gaat worden.
Alsof ze mij ermee gaan pakken.
(Denk trouwens niet dat ze hier meelezen, maar je weet maar nooit)
Nu ik hier een beetje heb geschreven over mijn echte gevoelens over mijn opvoeding, over mijn ouders etc. word ik bang.
Alsof ik dat nog steeds niet mag.
Alsof het nog steeds afgestraft, ontkend, belachelijk gemaakt gaat worden.
Alsof ze mij ermee gaan pakken.
(Denk trouwens niet dat ze hier meelezen, maar je weet maar nooit)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 14:20
Lieve Elmerveer,
Heb je het nu over je moeder die er nooit voor je was, je vader die nog erger deed en nu dood is, je broer die je liet vallen toen je hem zo hard nodig had, en de rest van de familie die je de rug heeft toegekeerd?
Díe familie?
Ik nodig ze van harte uit (voor zover ze nog leven) hier mee te schrijven. Ik kan je zeggen dat jij dan niet degene bent die wordt afgestraft, lieve schat.
Lieffie, dit gaat nou eens helemaal niet over hen maar helemaal over jou. Jij kan hier juist leren wat wél normaal is. De verwrongen uitspraken en gedachten van je familie van je afschudden en een gezond beeld van de wereld en van jezelf opbouwen.
Gun jezelf dat nu!
dubio
Heb je het nu over je moeder die er nooit voor je was, je vader die nog erger deed en nu dood is, je broer die je liet vallen toen je hem zo hard nodig had, en de rest van de familie die je de rug heeft toegekeerd?
Díe familie?
Ik nodig ze van harte uit (voor zover ze nog leven) hier mee te schrijven. Ik kan je zeggen dat jij dan niet degene bent die wordt afgestraft, lieve schat.
Lieffie, dit gaat nou eens helemaal niet over hen maar helemaal over jou. Jij kan hier juist leren wat wél normaal is. De verwrongen uitspraken en gedachten van je familie van je afschudden en een gezond beeld van de wereld en van jezelf opbouwen.
Gun jezelf dat nu!
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 04-04-2008 14:21
Reden: ehm, het is de rug toekeren en met de nek aankijken, niet de nek toekeren dubio :-)
Reden: ehm, het is de rug toekeren en met de nek aankijken, niet de nek toekeren dubio :-)
% gewijzigd
Ga in therapie!
vrijdag 4 april 2008 om 14:27
quote:dubiootje schreef op 04 april 2008 @ 14:20: Jij kan hier juist leren wat wél normaal is. De verwrongen uitspraken en gedachten van je familie van je afschudden en een gezond beeld van de wereld en van jezelf opbouwen.Dat is wel iets wat hard nodig is, ja. Want nu is mijn overheersende gedachte over vaders nog steeds dat ze niet te vertrouwen zijn; over ouders dat het doodgewoon is dat ze er niet voor je zijn; dat mensen je keihard laten vallen en in de steek laten. Vooral als ik dat nu ook meemaak met die therapeute en die vriendin, zo voelt het tenminste wel.
Misschien weet ik gewoon niet wat normaal is.
Vader van mijn kinderen was ook niet te vertrouwen.
Misschien weet ik gewoon niet wat normaal is.
Vader van mijn kinderen was ook niet te vertrouwen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 14:56
Toen mijn moeder de laatste keer bij mij was en in mijn huiskamer zat, en ik mijn werkelijke gevoel eindelijk eens een keer uitsprak, mocht ik ook niet zeggen wat ik te zeggen had..
Ze kroop compleet in elkaar.
Nou, dan voel je je ook een bitch... terwijl ik alleen maar vanuit mezelf sprak, 'ik voel', niks beschuldigends of wat dan ook! Maar ze deed niet de minste moeite om me ook maar één stap tegemoet te komen. Ook niet de dagen en weken daarna.
Hoe kan ik nou mijn gevoel uitspreken als een ander er niet tegen kan? Bovenstaand is dus hoe ik opgegroeid ben. Ik heb al heel jong afgeleerd om mijn gevoel zelfs maar te voelen, want de een werd er razend om, en de ander kon er niet tegen (effectief als je dapperder jongere zus zoiets wel doet en jij kijkt machteloos toe hoe zij commentaar en klappen over zich heen kreeg).
Ze kroop compleet in elkaar.
Nou, dan voel je je ook een bitch... terwijl ik alleen maar vanuit mezelf sprak, 'ik voel', niks beschuldigends of wat dan ook! Maar ze deed niet de minste moeite om me ook maar één stap tegemoet te komen. Ook niet de dagen en weken daarna.
Hoe kan ik nou mijn gevoel uitspreken als een ander er niet tegen kan? Bovenstaand is dus hoe ik opgegroeid ben. Ik heb al heel jong afgeleerd om mijn gevoel zelfs maar te voelen, want de een werd er razend om, en de ander kon er niet tegen (effectief als je dapperder jongere zus zoiets wel doet en jij kijkt machteloos toe hoe zij commentaar en klappen over zich heen kreeg).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 15:06
Er zijn natuurlijk meer mensen die een rotjeugd gehad hebben en zelfs, net als jij, misbruikt zijn. Soms herhaalt de geschiedenis zich en gaan ze zich net zo gedragen tegen hun eigen kinderen. De meesten echter, gooien het door hun ervaringen, over een andere boeg en kunnen het verleden achter zich laten omdat ze hun eigen kinderen wel liefde, warmte en support kunnen geven. Ze komen dan pas tot de conclusie dat het niet aan hen ligt maar aan hun ouders. Onbegrip blijft dan natuurlijk wel bestaan want je kunt je als ouder niet voorstellen dat je je eigen kind zo in de steek zou laten zoals je eigen ouders/familie dat met jou deden.
Maar jij kwam gvd een klootzak tegen die je kinderen bij je vandaan heeft gehaald waardoor jij nu niet door het "normale" genezingsproces van een verpeste jeugd kunt gaan.
En ik kan me goed voorstellen dat je denkt dat niemand meer te vertrouwen is. Maar je hebt nu wel een man die van je houdt en ik weet 500% zeker dat je kinderen ook nog steeds van jou houden. Die overspannen therapeute realiseert zich natuurlijk compleet niet met welk gevoel ze jou heeft achtergelaten. Of misschien ook wel, maar ze kiest op dit moment voor zichzelf. Zou jij ook moeten doen en hier lekker neerknallen wat JIJ wilt!
Stel je nou voor dat je familie hier meeleest: what the fuck?!?!? Kunnen ze misschien eens lezen wat ze je hebben aangedaan.
Op z'n hoogst willen ze geen contact meer met je maar dat heb je nu ook al niet. In het beste geval komen ze tot inkeer en krijg jij wat erkenning voor hoe moeilijk je het hebt. Je bent bang dat ze je "terug zullen pakken". Hoe zouden ze dat kunnen doen dan?
De enige reden waarom dit alles jou is overkomen is DIKKE PECH. Je kunt nog zolang zoeken naar een reden, maar die is er simpelweg niet.
Maar jij kwam gvd een klootzak tegen die je kinderen bij je vandaan heeft gehaald waardoor jij nu niet door het "normale" genezingsproces van een verpeste jeugd kunt gaan.
En ik kan me goed voorstellen dat je denkt dat niemand meer te vertrouwen is. Maar je hebt nu wel een man die van je houdt en ik weet 500% zeker dat je kinderen ook nog steeds van jou houden. Die overspannen therapeute realiseert zich natuurlijk compleet niet met welk gevoel ze jou heeft achtergelaten. Of misschien ook wel, maar ze kiest op dit moment voor zichzelf. Zou jij ook moeten doen en hier lekker neerknallen wat JIJ wilt!
Stel je nou voor dat je familie hier meeleest: what the fuck?!?!? Kunnen ze misschien eens lezen wat ze je hebben aangedaan.
Op z'n hoogst willen ze geen contact meer met je maar dat heb je nu ook al niet. In het beste geval komen ze tot inkeer en krijg jij wat erkenning voor hoe moeilijk je het hebt. Je bent bang dat ze je "terug zullen pakken". Hoe zouden ze dat kunnen doen dan?
De enige reden waarom dit alles jou is overkomen is DIKKE PECH. Je kunt nog zolang zoeken naar een reden, maar die is er simpelweg niet.
