Relaties
alle pijlers
Ik zit er even flink doorheen!
vrijdag 4 april 2008 om 15:18
[quote]Elmervrouw schreef op 04 april 2008 @ 14:56:
Nou, dan voel je je ook een bitch... terwijl ik alleen maar vanuit mezelf sprak, 'ik voel', niks beschuldigends of wat dan ook!
Hoe had je je gevoeld als zij wel goed gereageerd had? Ook als een bitch? Of was je dan blij en trots geweest dat je zo'n goede toon had gekozen?
Wat is voor jou een bitch?
Nou, dan voel je je ook een bitch... terwijl ik alleen maar vanuit mezelf sprak, 'ik voel', niks beschuldigends of wat dan ook!
Hoe had je je gevoeld als zij wel goed gereageerd had? Ook als een bitch? Of was je dan blij en trots geweest dat je zo'n goede toon had gekozen?
Wat is voor jou een bitch?
Ga in therapie!
vrijdag 4 april 2008 om 15:27
Nee, dan had ik me geen bitch gevoeld. Nu dacht ik alleen: help, ik doe jou iets aan, ik doe je pijn... brr, en dat alleen omdat ze totaal niet reageerde of niets liet merken van meeleven. Met haar bloedeigen dochter!! Ik weet wel dat ik heel anders zou reageren als mijn eigen kind met gebroken hart en vol pijn voor me stond!!
Een bitch.. tja, iemand die meedogenloos is? Bewust een ander pijn wil doen?
Nee, dan ben ik geen bitch.
Een bitch.. tja, iemand die meedogenloos is? Bewust een ander pijn wil doen?
Nee, dan ben ik geen bitch.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 15:29
quote:[message=1230518,noline]Charlotte69 schreef op 04 De meesten echter, gooien het door hun ervaringen, over een andere boeg en kunnen het verleden achter zich laten omdat ze hun eigen kinderen wel liefde, warmte en support kunnen geven. Ze komen dan pas tot de conclusie dat het niet aan hen ligt maar aan hun ouders. Onbegrip blijft dan natuurlijk wel bestaan want je kunt je als ouder niet voorstellen dat je je eigen kind zo in de steek zou laten zoals je eigen ouders/familie dat met jou deden.
Maar jij kwam gvd een klootzak tegen die je kinderen bij je vandaan heeft gehaald waardoor jij nu niet door het "normale" genezingsproces van een verpeste jeugd kunt gaan.Mijn tijd met de kinderen was té kort
Maar jij kwam gvd een klootzak tegen die je kinderen bij je vandaan heeft gehaald waardoor jij nu niet door het "normale" genezingsproces van een verpeste jeugd kunt gaan.Mijn tijd met de kinderen was té kort
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 15:42
Elmervrouw, jouw moeder schaamt zich ontzettend denk ik. En sommige mensen, kunnen daar niet goed mee omgaan, zoals jouw moeder.
Maar in plaats van te vragen waarom deed je niks, etc. Of zo voel ik me. Kun je haar misschien vragen wat ze had willen doen, en dat je ook wel eens een arm rond je kon gebruiken. Dat is voor haar misschien minder bedreigend, en krijg je misschien een opening. Ik denk dat voor haar nu de stap te groot is om toe te geven, dat ze zich schaamt en er wat aan had moeten doen.
En ik kan me er helemaal niks bij voorstellen dat jij een bitch bent, ondanks dat je er misschien alle reden toe had.
Maar in plaats van te vragen waarom deed je niks, etc. Of zo voel ik me. Kun je haar misschien vragen wat ze had willen doen, en dat je ook wel eens een arm rond je kon gebruiken. Dat is voor haar misschien minder bedreigend, en krijg je misschien een opening. Ik denk dat voor haar nu de stap te groot is om toe te geven, dat ze zich schaamt en er wat aan had moeten doen.
En ik kan me er helemaal niks bij voorstellen dat jij een bitch bent, ondanks dat je er misschien alle reden toe had.
vrijdag 4 april 2008 om 15:45
Als er twee mensen tegenover elkaar staan, en de één gooit haar hart open en maakt zich helemaal kwetsbaar, en de ander duikt in elkaar, kijkt weg en zwijgt... wie is er dan de bitch? Wie heeft hier wie bewust pijn gedaan? Wie was hier letterlijk meedogenloos, toonde geen mededogen met haar eigen dochter?
Ga in therapie!
vrijdag 4 april 2008 om 15:52
Waar komt dat schuldgevoel dan vandaan? (ik doe haar pijn, zeg je?) Waar is jouw boosheid?
Hé, op een dag staan jouw kinderen ook voor je. Hopelijk hebben ze het hartstikke goed bij hun vader maar hun hart is wel gebroken want de plaats van je mamma kan niemand innemen. En dan krijg jij de kans om het beter te doen. Die tijd komt, echt!
Natuurlijk heb je ze veel te kort gehad. Je hoort je kinderen tot het eind van je leven te hebben. En dat jij dat niet hebt is oneerlijk, belachelijk, debiel en wat al niet meer! Maaaar, toen je ze had, toen hield je van ze, zat naast hun bed als ze niet konden slapen, plakte ze achter het behang als ze vervelend waren. Dus jij bent wel degelijk in staat om liefde te geven: dat is jouw verdienste en alleen jouw verdienste!!! Want jou was het niet van nature aan komen waaien, iets wat je al in je had omdat je thuis zag hoe dat ging. Nee, jij hebt dat helemaal alleen gedaan en dat maakt je een geweldige, sterke en liefdevolle mamma.
Stomme vraag misschien maar ik denk er steeds aan:
Ik weet niet alle ins en outs van het verdwijnen van je kinderen maar is er geen mogelijkheid dat je naar hun land afreist en ergens een glimp van ze zou kunnen opvangen?
Hé, op een dag staan jouw kinderen ook voor je. Hopelijk hebben ze het hartstikke goed bij hun vader maar hun hart is wel gebroken want de plaats van je mamma kan niemand innemen. En dan krijg jij de kans om het beter te doen. Die tijd komt, echt!
Natuurlijk heb je ze veel te kort gehad. Je hoort je kinderen tot het eind van je leven te hebben. En dat jij dat niet hebt is oneerlijk, belachelijk, debiel en wat al niet meer! Maaaar, toen je ze had, toen hield je van ze, zat naast hun bed als ze niet konden slapen, plakte ze achter het behang als ze vervelend waren. Dus jij bent wel degelijk in staat om liefde te geven: dat is jouw verdienste en alleen jouw verdienste!!! Want jou was het niet van nature aan komen waaien, iets wat je al in je had omdat je thuis zag hoe dat ging. Nee, jij hebt dat helemaal alleen gedaan en dat maakt je een geweldige, sterke en liefdevolle mamma.
Stomme vraag misschien maar ik denk er steeds aan:
Ik weet niet alle ins en outs van het verdwijnen van je kinderen maar is er geen mogelijkheid dat je naar hun land afreist en ergens een glimp van ze zou kunnen opvangen?
vrijdag 4 april 2008 om 16:02
quote:dubiootje schreef op 04 april 2008 @ 15:45:
Als er twee mensen tegenover elkaar staan, en de één gooit haar hart open en maakt zich helemaal kwetsbaar, en de ander duikt in elkaar, kijkt weg en zwijgt... wie is er dan de bitch? Wie heeft hier wie bewust pijn gedaan? Wie was hier letterlijk meedogenloos, toonde geen mededogen met haar eigen dochter?Oef... die komt aan.
Als er twee mensen tegenover elkaar staan, en de één gooit haar hart open en maakt zich helemaal kwetsbaar, en de ander duikt in elkaar, kijkt weg en zwijgt... wie is er dan de bitch? Wie heeft hier wie bewust pijn gedaan? Wie was hier letterlijk meedogenloos, toonde geen mededogen met haar eigen dochter?Oef... die komt aan.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 april 2008 om 16:04
@ Charlotte: hoogstwaarschijnlijk zijn ze in Irak, niet echt een lekker veilig land om naartoe te gaan, laat staan dat ik een adres zou weten, helaas. Daar heeft hij ze in eerste instantie in ieder geval wel mee naartoe genomen, dat is wat ik weet via-via, maar die info is al zo'n vier jaar oud, zeg maar.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 5 april 2008 om 09:41
Als ik het echt tot me laat doordringen, is het gevoel van verraad het overheersende en bijna niet te verdragen gevoel. Verraad. In een val gelopen, naïef en vol vertrouwen, vol goede wil en geloof, met alle liefde die in me zat; in een val gelopen zonder uitweg.
Hoe is het mógelijk dat ik steeds weer in situaties beland die me aan diezelfde allereerste val in mijn leven doen denken? Het gevoel van 'erin gelopen te zijn' is precies hetzelfde en de angst, paniek, vanwege het vastzitten is ook hetzelfde. Ik kan er niet uit, ik moet het zo goed mogelijk uitzitten (of noem je dat overleven?) tot de eindstreep.
Eigenlijk vind ik het leven ook zo'n valkuil. Blindelings stap je erin, om dan tot de ontdekking te komen dat je alleen bent, helemaal alleen met al dat geworstel, met al die pijn en met al dat verraad. Een ander kan het niet voelen, natuurlijk niet. Maar ik beleef het heftig. Ik voel mij zo ontzettend, diep verraden. En dat gevoel vind ik bijna niet te verdragen.
Ja, ik heb veel opgeruimd, schoon schip gemaakt en ik werk hard aan een nieuw begin. Ik hoop dat dit werk mij afleiding en een beter gevoel gaat geven. Een gevoel dat het er iets toe doet dat ik daar ben, dat ik dat gesprekje voer met die persoon in de auto. Ik word bijna verpletterd door het besef dat alles wat ik was als persoon er geen bal toe deed voor degenen die zo op mijn hart hebben getrapt en die zo toe-eigenden wat van mij was. Die zo rucksichtslos afnamen wat bij mij was.
Letterlijk en figuurlijk voelt dit zo zwaar. Dat alles wat ik probeer om een beter en vervulder leven te krijgen, niet echt zoden aan de dijk zet. Dat het alleen maar een tijdelijke opleving betekent. Dat ik eigenlijk diep, diep van binnen nog steeds een soort van wanhopig ben. Een kind, dat wil voelen dat het wat uitmaakt dat zij er is. Dat wil voelen dat wat zij zegt en doet, ertoe doet. Dat het iets uitmaakt. Dat het iets verandert. Dat het iemand raakt. Eh.. dat het mijn moeder raakt, misschien wel? Moet dat dan de ultieme vervulling geven? Dat zal nooit gebeuren.
Ik moet het zelf doen. Ik moet het zelf de moeite waard maken. Maar de waarheid is dat ik het leven een zwaar gevecht vind. Dat steeds weer dat onverdraaglijke gevoel van verraad omhoog komt en dat ik niet weet hoe ik daarmee om moet gaan. Het is veel. Misschien wel teveel. Er is misschien wel teveel in mij kapotgemaakt, en al heel vroeg in mijn leven. Ik weet niet hoe ik daar blijvend overheen kan komen.
(En ik weet ook niet of ik dit durf te laten staan, maar het is wél mijn gevoel )
Hoe is het mógelijk dat ik steeds weer in situaties beland die me aan diezelfde allereerste val in mijn leven doen denken? Het gevoel van 'erin gelopen te zijn' is precies hetzelfde en de angst, paniek, vanwege het vastzitten is ook hetzelfde. Ik kan er niet uit, ik moet het zo goed mogelijk uitzitten (of noem je dat overleven?) tot de eindstreep.
Eigenlijk vind ik het leven ook zo'n valkuil. Blindelings stap je erin, om dan tot de ontdekking te komen dat je alleen bent, helemaal alleen met al dat geworstel, met al die pijn en met al dat verraad. Een ander kan het niet voelen, natuurlijk niet. Maar ik beleef het heftig. Ik voel mij zo ontzettend, diep verraden. En dat gevoel vind ik bijna niet te verdragen.
Ja, ik heb veel opgeruimd, schoon schip gemaakt en ik werk hard aan een nieuw begin. Ik hoop dat dit werk mij afleiding en een beter gevoel gaat geven. Een gevoel dat het er iets toe doet dat ik daar ben, dat ik dat gesprekje voer met die persoon in de auto. Ik word bijna verpletterd door het besef dat alles wat ik was als persoon er geen bal toe deed voor degenen die zo op mijn hart hebben getrapt en die zo toe-eigenden wat van mij was. Die zo rucksichtslos afnamen wat bij mij was.
Letterlijk en figuurlijk voelt dit zo zwaar. Dat alles wat ik probeer om een beter en vervulder leven te krijgen, niet echt zoden aan de dijk zet. Dat het alleen maar een tijdelijke opleving betekent. Dat ik eigenlijk diep, diep van binnen nog steeds een soort van wanhopig ben. Een kind, dat wil voelen dat het wat uitmaakt dat zij er is. Dat wil voelen dat wat zij zegt en doet, ertoe doet. Dat het iets uitmaakt. Dat het iets verandert. Dat het iemand raakt. Eh.. dat het mijn moeder raakt, misschien wel? Moet dat dan de ultieme vervulling geven? Dat zal nooit gebeuren.
Ik moet het zelf doen. Ik moet het zelf de moeite waard maken. Maar de waarheid is dat ik het leven een zwaar gevecht vind. Dat steeds weer dat onverdraaglijke gevoel van verraad omhoog komt en dat ik niet weet hoe ik daarmee om moet gaan. Het is veel. Misschien wel teveel. Er is misschien wel teveel in mij kapotgemaakt, en al heel vroeg in mijn leven. Ik weet niet hoe ik daar blijvend overheen kan komen.
(En ik weet ook niet of ik dit durf te laten staan, maar het is wél mijn gevoel )
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 5 april 2008 om 10:12
Laten staan lieve Veer
Ik vind je zo ontzettend dapper dat je je diepste gevoelens nu probeert te uiten. En ik denk dat dat ook heel belangrijk is. Zodat je keuzes kunt gaan maken. Want doordat je je nu zo bewust bent van wat er speelt kun je misschien jezelf iets beter beschermen. Nieuwe grenzen leren stellen.
Maar het verraad wat gepleegd is is enorm. En ondanks dat ik weet hoe hard het is dat degene die zegt van je te houden niet kunt vertrouwen heb ik wel dat basisvertrouwen kunnen ontwikkelen als kind. Door dat verraad vind ik het moeilijk om met die grenzen om te gaan, wie is wel vertrouwen en wie niet. Wie ziet mij staan als mens, en voor wie beteken ik helemaal niets. Het moeilijkste vond ik dat ik ook eerst weer Op mezelf moest leren vertrouwen. Ik denk dat jij dat ook moet leren. Op jezelf vertrouwen.
Besef dat het niet jouw keus geweest, jij bent er niet verantwoordelijk voor! Het is jou overkomen. Het is de verantwoordelijkheid van je ouders die de daden gedaan hebben. Die je deze bagage hebben meegegeven. Bagage die jij nu mag uitpakken en weggooien als je er klaar mee bent. En je bent daarmee prima bezig. Dat dat niet altijd even makkelijk is, weet ik, uit ervaring maar al te goed, maar lieverd echt, jij hebt bestaansrecht! Jij, als Veer, gewoon wie je bent, met al je goede dingen en tekortkomingen. Niemand is perfect Veer, dus gun jezelf ook die tekortkomingen.
Echt een hele dikke
Ik vind je zo ontzettend dapper dat je je diepste gevoelens nu probeert te uiten. En ik denk dat dat ook heel belangrijk is. Zodat je keuzes kunt gaan maken. Want doordat je je nu zo bewust bent van wat er speelt kun je misschien jezelf iets beter beschermen. Nieuwe grenzen leren stellen.
Maar het verraad wat gepleegd is is enorm. En ondanks dat ik weet hoe hard het is dat degene die zegt van je te houden niet kunt vertrouwen heb ik wel dat basisvertrouwen kunnen ontwikkelen als kind. Door dat verraad vind ik het moeilijk om met die grenzen om te gaan, wie is wel vertrouwen en wie niet. Wie ziet mij staan als mens, en voor wie beteken ik helemaal niets. Het moeilijkste vond ik dat ik ook eerst weer Op mezelf moest leren vertrouwen. Ik denk dat jij dat ook moet leren. Op jezelf vertrouwen.
Besef dat het niet jouw keus geweest, jij bent er niet verantwoordelijk voor! Het is jou overkomen. Het is de verantwoordelijkheid van je ouders die de daden gedaan hebben. Die je deze bagage hebben meegegeven. Bagage die jij nu mag uitpakken en weggooien als je er klaar mee bent. En je bent daarmee prima bezig. Dat dat niet altijd even makkelijk is, weet ik, uit ervaring maar al te goed, maar lieverd echt, jij hebt bestaansrecht! Jij, als Veer, gewoon wie je bent, met al je goede dingen en tekortkomingen. Niemand is perfect Veer, dus gun jezelf ook die tekortkomingen.
Echt een hele dikke
zaterdag 5 april 2008 om 11:51
Ja, dapper dat ben je!
Blijf schrijven en wij blijven lezen. Jij mag er zijn en je ruimte innemen, zoveel je wilt! En al zijn wij maar virtuele wezens, achter deze woorden en zinnen zitten echte mensen die wel degelijk geïnteresseerd zijn in wat er in jou om gaat. En die vooral hopen dat jij je misschien langzaam maar zeker beter gaat voelen maar zo niet, is het ook goed. Hopelijk gaat het taxirijden voor jou een verandering teweeg brengen. Ik gun het je zo. Terwijl ik me ook besef dat het bijna onmogelijk is om zonder je kinderen door het leven te gaan en als je dat al lukt, hoe moet je dan in godsnaam gelukkig zijn...
Dus vind ik je dapper, zo ontzettend dapper!
Blijf schrijven en wij blijven lezen. Jij mag er zijn en je ruimte innemen, zoveel je wilt! En al zijn wij maar virtuele wezens, achter deze woorden en zinnen zitten echte mensen die wel degelijk geïnteresseerd zijn in wat er in jou om gaat. En die vooral hopen dat jij je misschien langzaam maar zeker beter gaat voelen maar zo niet, is het ook goed. Hopelijk gaat het taxirijden voor jou een verandering teweeg brengen. Ik gun het je zo. Terwijl ik me ook besef dat het bijna onmogelijk is om zonder je kinderen door het leven te gaan en als je dat al lukt, hoe moet je dan in godsnaam gelukkig zijn...
Dus vind ik je dapper, zo ontzettend dapper!
zaterdag 5 april 2008 om 12:51
Pel laag na laag af. Langzaam maar zeker komen de kwetsbaarste plekken aan het licht, de meest verwonde, de verborgen hoeken die geen licht kunnen verdragen, de diepste angsten. Wat blijft er over? Een mens. Je hebt niets maar dan ook niets om je over te schamen. Je hoeft niets te verbergen. Juist hier ben je veilig, omarm dat ook al gaat dat tegen al je aangeleerde instincten in.
Ik denk dat een van de redenen waarom het zo zwaar is, is dat je nu niet langer alleen met de pijn leeft maar hem ook echt aangaat. En dan zie je hem in zijn volle glorie en da's meestal niet het leukste uitzicht. Maar je komt er doorheen, echt. Blijf schrijven, blijf praten met mensen die je vertrouwt, ga op een heuvel staan en brul het uit, besluit 3 dagen je kop te houden en niets te zeggen of wat dan ook, luister naar wat je gevoel je vertelt dat je nodig hebt.
En natuurlijk wil je leunen op iemand. Het is verdomd eenzaam waar je nu bent. Het is moeilijk en eng en er zijn absoluut leukere plekken op aarde. Maar dit is nu jouw plek en hij zal fijner worden naarmate hij meer opgeruimd raakt en je dingen durft te claimen.
Ik wou dat ik je een hele grote knuffel kon geven. Soms is internet frustrerend . Iig een vanuit mijn hart.
Ik denk dat een van de redenen waarom het zo zwaar is, is dat je nu niet langer alleen met de pijn leeft maar hem ook echt aangaat. En dan zie je hem in zijn volle glorie en da's meestal niet het leukste uitzicht. Maar je komt er doorheen, echt. Blijf schrijven, blijf praten met mensen die je vertrouwt, ga op een heuvel staan en brul het uit, besluit 3 dagen je kop te houden en niets te zeggen of wat dan ook, luister naar wat je gevoel je vertelt dat je nodig hebt.
En natuurlijk wil je leunen op iemand. Het is verdomd eenzaam waar je nu bent. Het is moeilijk en eng en er zijn absoluut leukere plekken op aarde. Maar dit is nu jouw plek en hij zal fijner worden naarmate hij meer opgeruimd raakt en je dingen durft te claimen.
Ik wou dat ik je een hele grote knuffel kon geven. Soms is internet frustrerend . Iig een vanuit mijn hart.
zaterdag 5 april 2008 om 17:48
Vandaag is het gewoon een hele dikke vette off-day.
Al voelde ik me ietsje beter toen we vanmiddag door het tuincentrum liepen, al die heerlijke kleuren.. plantjes meegenomen voor potten en bakken, dat fleurt me een beetje op. Maar het lukt me niet om dat diepste gevoel van wanhoop, waar ik hierover schreef vanmorgen, te delen met mijn man.. ik schaam mij te erg dat ik me, met al die overvloed en goeds in mijn leven, zo voel.
Al voelde ik me ietsje beter toen we vanmiddag door het tuincentrum liepen, al die heerlijke kleuren.. plantjes meegenomen voor potten en bakken, dat fleurt me een beetje op. Maar het lukt me niet om dat diepste gevoel van wanhoop, waar ik hierover schreef vanmorgen, te delen met mijn man.. ik schaam mij te erg dat ik me, met al die overvloed en goeds in mijn leven, zo voel.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 5 april 2008 om 17:52
zaterdag 5 april 2008 om 17:55
Ja, dat laatste...
terwijl ik er geen enkele reden voor heb, alleen een gevoel dat dat altijd gebeurt in mijn leven. Ik ben altijd bang dat mensen weglopen, schrikken, zich van me afkeren, het weg willen praten enzovoort.. als ik echt mijn gevoel zou delen, en niet alleen maar zakelijk vertellen (want dat lukt me wel een beetje). Ik ben doodsbang om mijn echte gevoel te laten zien aan anderen.
terwijl ik er geen enkele reden voor heb, alleen een gevoel dat dat altijd gebeurt in mijn leven. Ik ben altijd bang dat mensen weglopen, schrikken, zich van me afkeren, het weg willen praten enzovoort.. als ik echt mijn gevoel zou delen, en niet alleen maar zakelijk vertellen (want dat lukt me wel een beetje). Ik ben doodsbang om mijn echte gevoel te laten zien aan anderen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 5 april 2008 om 18:00
zaterdag 5 april 2008 om 18:10
Dat voelt ook eenzaam en ik wil het heel graag veranderen. Ben trots op mezelf als het me soms wel lukt, in therapie, om mét gevoel iets te vertellen. Mijn man heb ik vanaf het begin wel veel verteld, en hij heeft me wat luisteren betreft nooit teleurgesteld, maar nu ik op diepere lagen beland, begin ik mij zo te schamen... al weet ik dat dat niet hoeft, want wat kon ik eraan doen? Heb ik om die ellende gevraagd soms?
Eigenlijk heel raar, dat ik nu zo terugschrik.
Hij zou me vast niet laten vallen.
Ik ben bang voor alle heftige emoties die ik voel, als ik het over deze dingen heb.
Eigenlijk heel raar, dat ik nu zo terugschrik.
Hij zou me vast niet laten vallen.
Ik ben bang voor alle heftige emoties die ik voel, als ik het over deze dingen heb.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 april 2008 om 09:27
Gelukkig kwam gisteren de tv mij te hulp. Ik zag een stukje waarin een psychiater zo liefdevol met mensen werkte; wat mij echt raakte was toen ik zag dat hij heel kalm en rustig gewoon bij iemand zat en de hand vasthield, heel accepterend. Dat kalmeerde de vrouw met paniekaanval meteen..
Aan mijn man gaan vertellen dat dit mij ook écht helpt, en van het een kwam het ander.. ik heb dingen verteld en hij heeft mij gewoon vastgehouden en ik voelde mij getroost en aanvaard. Voor mij zo'n zeldzaam moment dat ik dit durf toelaten, terwijl het zo helend en goed voelt, en ik me ook dichterbij mezelf voel. Blij dat het me lukte om contact te maken en dat er weer wat uit is.
Aan mijn man gaan vertellen dat dit mij ook écht helpt, en van het een kwam het ander.. ik heb dingen verteld en hij heeft mij gewoon vastgehouden en ik voelde mij getroost en aanvaard. Voor mij zo'n zeldzaam moment dat ik dit durf toelaten, terwijl het zo helend en goed voelt, en ik me ook dichterbij mezelf voel. Blij dat het me lukte om contact te maken en dat er weer wat uit is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 april 2008 om 20:15
@ Mamzelle, bedoel je met een code zo'n zinnetje zeggen, of wat moet ik me daarbij voorstellen?
Vandaag wel beter trouwens. Lekker met plantjes gerommeld, in bakken en potten gezet, tuin is lekker opgefleurd. Kan ik echt van genieten, hoe het er nu al uitziet.
Nu lijkt het weer overdreven, die heftigheid van gisteren, en denk ik: het valt toch wel mee allemaal? of helpt het écht uitspreken van iets me zo goed, dat ik weer nieuwe moed put uit kleine dingetjes zoals die plantjes? Dan zou de conclusie moeten zijn: ik moet het meer laten stromen, zeg maar.. uitspreken, zeggen, schrijven, enzovoort. Of dat hij me gewoon even vasthoudt wat eigenlijk nog het meest geruststellend en helpend is, maar waar ik me ook al over schaam om het te vragen (denk meteen dat ik kinderachtig ben..).
Vandaag wel beter trouwens. Lekker met plantjes gerommeld, in bakken en potten gezet, tuin is lekker opgefleurd. Kan ik echt van genieten, hoe het er nu al uitziet.
Nu lijkt het weer overdreven, die heftigheid van gisteren, en denk ik: het valt toch wel mee allemaal? of helpt het écht uitspreken van iets me zo goed, dat ik weer nieuwe moed put uit kleine dingetjes zoals die plantjes? Dan zou de conclusie moeten zijn: ik moet het meer laten stromen, zeg maar.. uitspreken, zeggen, schrijven, enzovoort. Of dat hij me gewoon even vasthoudt wat eigenlijk nog het meest geruststellend en helpend is, maar waar ik me ook al over schaam om het te vragen (denk meteen dat ik kinderachtig ben..).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 april 2008 om 21:16
quote:Elmervrouw schreef op 06 april 2008 @ 20:15:
@ Mamzelle, bedoel je met een code zo'n zinnetje zeggen, of wat moet ik me daarbij voorstellen?
Je kunt het hem toch ook in klare taal vragen? Hou me vast ik heb het nodig?
maar waar ik me ook al over schaam om het te vragen (denk meteen dat ik kinderachtig ben..).
Het is toch hartstikke fijn voor hem als hij jouw kan helpen?Mannen vinden het ook wel eens leuk, als ze nodig zijn. En simpele dingen kunnen we best, zoals een knuffel geven.
@ Mamzelle, bedoel je met een code zo'n zinnetje zeggen, of wat moet ik me daarbij voorstellen?
Je kunt het hem toch ook in klare taal vragen? Hou me vast ik heb het nodig?
maar waar ik me ook al over schaam om het te vragen (denk meteen dat ik kinderachtig ben..).
Het is toch hartstikke fijn voor hem als hij jouw kan helpen?Mannen vinden het ook wel eens leuk, als ze nodig zijn. En simpele dingen kunnen we best, zoals een knuffel geven.
maandag 7 april 2008 om 09:40
maandag 7 april 2008 om 18:23
He bah Elmer... Wat gebeurde er?
En ja: helaas moet je (veel) mannen vertellen wat en hoe. Ik heb een schat van een vent hoor, die wil luisteren en zelfs wil proberen te begrijpen, maar aanvoelen? Dat kan hij niet. En hij snapt het niet. Best lastig, als je een "echte" vrouw bent zoals ik . Het doet echter niets af aan jou, aan hem of aan jullie relatie.
En ja: helaas moet je (veel) mannen vertellen wat en hoe. Ik heb een schat van een vent hoor, die wil luisteren en zelfs wil proberen te begrijpen, maar aanvoelen? Dat kan hij niet. En hij snapt het niet. Best lastig, als je een "echte" vrouw bent zoals ik . Het doet echter niets af aan jou, aan hem of aan jullie relatie.
