Relaties
alle pijlers
In de war!
woensdag 13 november 2019 16:45
Ik ben dit topic gestart omdat ik graag van mij af wil schrijven..
Afgelopen maandag is, voor mij zeer onverwachts, mijn relatie verbroken. We zouden aankomend weekend een weekend weggaan samen, waar hij erg veel zin en hadden nog meer leuke dingen samen gepland.
Het probleem is dat mijn ex al enkele maanden niet lekker in zijn vel zit, geniet niet meer van dingen, vaak down en kan zichzelf niet goed meer vermaken. Toen dit begon heb ik gevraagd of er een probleem in onze relatie was waar hij mee zat, nee zei hij. In de maanden die volgde heb ik meerdere gesprekken proberen aan te knopen over hoe hij zich voelde en hoe hij deze situatie verder voor zich zag. Hij vond het niet nodig om hulp te zoeken en gaf aan dat deze situatie vast vanzelf over zou gaan.
Onze relatie kreeg een dip: weinig seksueel contact, interesse tegenover mij, maar ik dacht dat we er wel uit zouden kunnen komen omdat het dus niet aan ons lag.. Natuurlijk probeerde ik hem zoveel mogelijk te steunen, maar het begon mij ook teveel te worden en ik merkte dat ik mij soms ongelukkig begon te voelen. Ik heb dus aangegeven in een gesprek hoe ik mij voelde met de vraag hoe hij het voor zich zag de komende tijd. In dat gesprek gaf hij ineens aan toch te twijfelen aan onze relatie, maar vond het nog niet nodig het uit te maken en wilde zijn best doen meer energie in ons te steken. We besloten die avond nog even goed te praten en uiteindelijk heeft hij het toch uitgemaakt.. Hij is nog een paar uur gebleven en was zelf ook erg verdrietig.
Ik ben totaal in de war, erg verdrietig en begrijp niet waar dit vandaan komt..
Ergens ben ik bang dat hij een impulsieve keuze heeft gemaakt en zo niet, baal ik dat hij niet eerder eerlijk is geweest over zijn gevoelens tegenover mij. Ik weet niet hoe ik mij moet voelen nu en heb heel erg de neiging contact te zoeken, maar ergens weet ik wel dat ik dat niet moet doen..
Alvast bedankt voor jullie adviezen..
(Ex is 25, ik 22)
Afgelopen maandag is, voor mij zeer onverwachts, mijn relatie verbroken. We zouden aankomend weekend een weekend weggaan samen, waar hij erg veel zin en hadden nog meer leuke dingen samen gepland.
Het probleem is dat mijn ex al enkele maanden niet lekker in zijn vel zit, geniet niet meer van dingen, vaak down en kan zichzelf niet goed meer vermaken. Toen dit begon heb ik gevraagd of er een probleem in onze relatie was waar hij mee zat, nee zei hij. In de maanden die volgde heb ik meerdere gesprekken proberen aan te knopen over hoe hij zich voelde en hoe hij deze situatie verder voor zich zag. Hij vond het niet nodig om hulp te zoeken en gaf aan dat deze situatie vast vanzelf over zou gaan.
Onze relatie kreeg een dip: weinig seksueel contact, interesse tegenover mij, maar ik dacht dat we er wel uit zouden kunnen komen omdat het dus niet aan ons lag.. Natuurlijk probeerde ik hem zoveel mogelijk te steunen, maar het begon mij ook teveel te worden en ik merkte dat ik mij soms ongelukkig begon te voelen. Ik heb dus aangegeven in een gesprek hoe ik mij voelde met de vraag hoe hij het voor zich zag de komende tijd. In dat gesprek gaf hij ineens aan toch te twijfelen aan onze relatie, maar vond het nog niet nodig het uit te maken en wilde zijn best doen meer energie in ons te steken. We besloten die avond nog even goed te praten en uiteindelijk heeft hij het toch uitgemaakt.. Hij is nog een paar uur gebleven en was zelf ook erg verdrietig.
Ik ben totaal in de war, erg verdrietig en begrijp niet waar dit vandaan komt..
Ergens ben ik bang dat hij een impulsieve keuze heeft gemaakt en zo niet, baal ik dat hij niet eerder eerlijk is geweest over zijn gevoelens tegenover mij. Ik weet niet hoe ik mij moet voelen nu en heb heel erg de neiging contact te zoeken, maar ergens weet ik wel dat ik dat niet moet doen..
Alvast bedankt voor jullie adviezen..
(Ex is 25, ik 22)
woensdag 13 november 2019 17:38
Ik herken dit zo enorm hard. Maar dan aan de kant van de man. Ikzelf zat in een enorm diepe dip welke ik min of meer over een lange periode (zo'n anderhalf tot twee jaar) haar 'meesleurde' (complex verhaal) omdat ik het in mezelf wilde oplossen. Een prater was ik toen nooit echt, ik kon ook niet echt achterhalen waar het aan lag. Ik wilde echter wel door met mijn (toentertijd) vriendin, dus ik bleef het proberen, en zij ook want zij wilde me helpen en stond voor me klaar. De enige reden (die ik toen zag) om het uit te maken, was voor mij het inzicht dat ik haar echt beslist niet gelukkig maakte en ook niet zou kunnen maken.
Sterker nog, ik vond me (onbewust weliswaar) een enorme eikel naar haar toe op een gegeven moment, welke ik weer uitte naar haar, want 'zij gaf mij dat idee'. Natuurlijk onzin, het lag aan mij. Ik heb bij het uitmaken verteld dat ik ruimte nodig had en dat zij niet verdiende om met een eikel samen te zijn, zo voelde ik dat echt, ze kon zich moeilijk in mij verplaatsen (ik was 27, zij was 22) want ze zou er voor me zijn. Ik zag echter hoe dof de blik in haar ogen waren geworden, wat echt niet helpt in hoe ik mezelf zag, maar besefte dondersgoed dat ik daar geheel verantwoordelijk voor was. Op dat moment had ik 'mijn antwoord' op het 'waarom' nog niet gevonden.
Pas na maanden kwam ik erachter dat ik te lang bij haar bleef 'omdat dat nou eenaal zo hoorde' (we hadden totaal iets van 5½ tot 6 jaar een relatie). Ik voelde me niet meer fysiek tot haar aangetrokken, of vond haar ook niet meer intelectueel leuk. Mijn volharding in de gedachte dat ik bij haar moest blijven heeft echter zijn tol geëist, helaas niet alleen binnen mijzelf, ook zij heeft 'moeten' lijden, wat ik nog steeds ten zeerste betreur. Ze was binnen een week enorm opgelucht en gaf me gelijk, wat ook voor mij een bevestiging was dat ik in die tijd haar onbedoeld gemeen had behandeld. Echter heb ik bij het laatste gesprek haar op het hart gedrukt om alles te vragen om zo min mogelijk vragen in haar hoofd te laten rondspoken, dat is het minste wat ik kon doen na een dergelijk lange relatie.
Dit alles zegt niets over jouw vriend natuurlijk, iedereen is anders, maar soms spelen er dingen die zelfs het persoon zelf niet in de gaten heeft of kan hebben. Wellicht ziet ook hij in dat jij er moeite mee heeft en gunt hij jou beter, misschien, moeilijk te zeggen. Ik kan je enkel adviseren wat mensen op te zoeken om mee te blijven praten, want als dit zo enigzins rauw op je bord komt, dat moet natuurlijk hard aankomen.
Succes meid!
Sterker nog, ik vond me (onbewust weliswaar) een enorme eikel naar haar toe op een gegeven moment, welke ik weer uitte naar haar, want 'zij gaf mij dat idee'. Natuurlijk onzin, het lag aan mij. Ik heb bij het uitmaken verteld dat ik ruimte nodig had en dat zij niet verdiende om met een eikel samen te zijn, zo voelde ik dat echt, ze kon zich moeilijk in mij verplaatsen (ik was 27, zij was 22) want ze zou er voor me zijn. Ik zag echter hoe dof de blik in haar ogen waren geworden, wat echt niet helpt in hoe ik mezelf zag, maar besefte dondersgoed dat ik daar geheel verantwoordelijk voor was. Op dat moment had ik 'mijn antwoord' op het 'waarom' nog niet gevonden.
Pas na maanden kwam ik erachter dat ik te lang bij haar bleef 'omdat dat nou eenaal zo hoorde' (we hadden totaal iets van 5½ tot 6 jaar een relatie). Ik voelde me niet meer fysiek tot haar aangetrokken, of vond haar ook niet meer intelectueel leuk. Mijn volharding in de gedachte dat ik bij haar moest blijven heeft echter zijn tol geëist, helaas niet alleen binnen mijzelf, ook zij heeft 'moeten' lijden, wat ik nog steeds ten zeerste betreur. Ze was binnen een week enorm opgelucht en gaf me gelijk, wat ook voor mij een bevestiging was dat ik in die tijd haar onbedoeld gemeen had behandeld. Echter heb ik bij het laatste gesprek haar op het hart gedrukt om alles te vragen om zo min mogelijk vragen in haar hoofd te laten rondspoken, dat is het minste wat ik kon doen na een dergelijk lange relatie.
Dit alles zegt niets over jouw vriend natuurlijk, iedereen is anders, maar soms spelen er dingen die zelfs het persoon zelf niet in de gaten heeft of kan hebben. Wellicht ziet ook hij in dat jij er moeite mee heeft en gunt hij jou beter, misschien, moeilijk te zeggen. Ik kan je enkel adviseren wat mensen op te zoeken om mee te blijven praten, want als dit zo enigzins rauw op je bord komt, dat moet natuurlijk hard aankomen.
Succes meid!
woensdag 13 november 2019 18:58
Bedankt voor je reactie! Ik realiseer me ook dat er waarschijnlijk nog veel meer afspeelde in zijn hoofd, waar ik geen weet van heb gehad. Ik respecteer zijn keuze ook om voor zichzelf te kiezen. Echter baal ik wel heel erg dat hij me tot op de dag zelf nog in een waan heeft gelaten dat we ervoor zouden gaan. Ik baal dat hij niet gecommuniceerd heeft over zijn gevoelens, dat vind ik zo lastig om te begrijpen..Thlubbe schreef: ↑13-11-2019 17:38Ik herken dit zo enorm hard. Maar dan aan de kant van de man. Ikzelf zat in een enorm diepe dip welke ik min of meer over een lange periode (zo'n anderhalf tot twee jaar) haar 'meesleurde' (complex verhaal) omdat ik het in mezelf wilde oplossen. Een prater was ik toen nooit echt, ik kon ook niet echt achterhalen waar het aan lag. Ik wilde echter wel door met mijn (toentertijd) vriendin, dus ik bleef het proberen, en zij ook want zij wilde me helpen en stond voor me klaar. De enige reden (die ik toen zag) om het uit te maken, was voor mij het inzicht dat ik haar echt beslist niet gelukkig maakte en ook niet zou kunnen maken.
Sterker nog, ik vond me (onbewust weliswaar) een enorme eikel naar haar toe op een gegeven moment, welke ik weer uitte naar haar, want 'zij gaf mij dat idee'. Natuurlijk onzin, het lag aan mij. Ik heb bij het uitmaken verteld dat ik ruimte nodig had en dat zij niet verdiende om met een eikel samen te zijn, zo voelde ik dat echt, ze kon zich moeilijk in mij verplaatsen (ik was 27, zij was 22) want ze zou er voor me zijn. Ik zag echter hoe dof de blik in haar ogen waren geworden, wat echt niet helpt in hoe ik mezelf zag, maar besefte dondersgoed dat ik daar geheel verantwoordelijk voor was. Op dat moment had ik 'mijn antwoord' op het 'waarom' nog niet gevonden.
Pas na maanden kwam ik erachter dat ik te lang bij haar bleef 'omdat dat nou eenaal zo hoorde' (we hadden totaal iets van 5½ tot 6 jaar een relatie). Ik voelde me niet meer fysiek tot haar aangetrokken, of vond haar ook niet meer intelectueel leuk. Mijn volharding in de gedachte dat ik bij haar moest blijven heeft echter zijn tol geëist, helaas niet alleen binnen mijzelf, ook zij heeft 'moeten' lijden, wat ik nog steeds ten zeerste betreur. Ze was binnen een week enorm opgelucht en gaf me gelijk, wat ook voor mij een bevestiging was dat ik in die tijd haar onbedoeld gemeen had behandeld. Echter heb ik bij het laatste gesprek haar op het hart gedrukt om alles te vragen om zo min mogelijk vragen in haar hoofd te laten rondspoken, dat is het minste wat ik kon doen na een dergelijk lange relatie.
Dit alles zegt niets over jouw vriend natuurlijk, iedereen is anders, maar soms spelen er dingen die zelfs het persoon zelf niet in de gaten heeft of kan hebben. Wellicht ziet ook hij in dat jij er moeite mee heeft en gunt hij jou beter, misschien, moeilijk te zeggen. Ik kan je enkel adviseren wat mensen op te zoeken om mee te blijven praten, want als dit zo enigzins rauw op je bord komt, dat moet natuurlijk hard aankomen.
woensdag 13 november 2019 19:35
Hij wilde je niet kwetsen denk ik.Groningen12 schreef: ↑13-11-2019 18:58Bedankt voor je reactie! Ik realiseer me ook dat er waarschijnlijk nog veel meer afspeelde in zijn hoofd, waar ik geen weet van heb gehad. Ik respecteer zijn keuze ook om voor zichzelf te kiezen. Echter baal ik wel heel erg dat hij me tot op de dag zelf nog in een waan heeft gelaten dat we ervoor zouden gaan. Ik baal dat hij niet gecommuniceerd heeft over zijn gevoelens, dat vind ik zo lastig om te begrijpen..
woensdag 13 november 2019 19:47
Ik wel omdat TO nog in shock is en het probeert te begrijpen maar ook ik ben van mening dat je aan een dood paard niet moet trekken.Lucifer2018 schreef: ↑13-11-2019 19:37Ik snap dit geanalyseer nooit zo. Helemaal omdat het meest logische blijkbaar niet als antwoord word gezien.
Sterkte TO.
donderdag 14 november 2019 11:53
Nee daar ben ik het helemaal mee eens, ik moet het maar proberen los te laten. Ik ben inderdaad in shock omdat het zo rauw op m’n dak komt vallen..Sjaantje37 schreef: ↑13-11-2019 19:47Ik wel omdat TO nog in shock is en het probeert te begrijpen maar ook ik ben van mening dat je aan een dood paard niet moet trekken.
Sterkte TO.
