Relaties
alle pijlers
In dubio...
maandag 11 mei 2009 om 05:15
Hallo,
Ik ben een meid van 23 jaar en zit al ruim 5 jaar in een relatie met een jongen die 7 jaar ouder is dan ik. We zijn elkaars tegenpolen, ik ben drukke/energieke van ons twee en hij is de rustige persoon.
Nu heb ik al een tijd (en sinds ik hier over na ben gaan denken, is het waarschijnlijk al veel langer) twijfels over de relatie en voel me ook niet gelukkig. Het begon met het waarschijnlijk bekende broer/zus gevoel.
Ik heb al een paar keer mn hele ziel op tafel gegooid, maar mijn vriend is totaal geen prater, nog iets waar we totaal in verschillen. Ik heb me tijdens die gesprekken heel kwetsbaar opgesteld maar hij doet er niets mee. Als ik m daar vervolgens mee confronteer zegt ie dat ie niet weet wat hij er mee aan moet.
Ik heb het gevoel dat ik degene ben die deze relatie op gang moet houden en dat het hem allemaal niet interesseerd, maar ik weet dat hij het niet zo bedoeld, alleen heb je daar zo weinig aan.. Ook is de intimiteit ver te zoeken, waarschijnlijk een logisch gevolg van de hele situatie.. De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..
Ik ben een meid van 23 jaar en zit al ruim 5 jaar in een relatie met een jongen die 7 jaar ouder is dan ik. We zijn elkaars tegenpolen, ik ben drukke/energieke van ons twee en hij is de rustige persoon.
Nu heb ik al een tijd (en sinds ik hier over na ben gaan denken, is het waarschijnlijk al veel langer) twijfels over de relatie en voel me ook niet gelukkig. Het begon met het waarschijnlijk bekende broer/zus gevoel.
Ik heb al een paar keer mn hele ziel op tafel gegooid, maar mijn vriend is totaal geen prater, nog iets waar we totaal in verschillen. Ik heb me tijdens die gesprekken heel kwetsbaar opgesteld maar hij doet er niets mee. Als ik m daar vervolgens mee confronteer zegt ie dat ie niet weet wat hij er mee aan moet.
Ik heb het gevoel dat ik degene ben die deze relatie op gang moet houden en dat het hem allemaal niet interesseerd, maar ik weet dat hij het niet zo bedoeld, alleen heb je daar zo weinig aan.. Ook is de intimiteit ver te zoeken, waarschijnlijk een logisch gevolg van de hele situatie.. De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..
maandag 11 mei 2009 om 08:41
Dat hij niet weet wat hij met jouw gevoelens aanmoet en er niet op reageert zoals jij dat zou doen, wil natuurlijk nog niet zeggen dat het hem niet interesseert.
Hij zit alleen heel anders in elkaar dan jij en uit zich daarom ook anders. Mensen zijn nu eenmaal zoals ze zijn en daar verander je weinig aan. Als jij je vriend niet kunt accepteren zoals hij is en er steeds iets uit wilt halen wat er niet inzit, is jullie relatie (i.m.o) gedoemd om op de klippen te lopen.
Je schrijft dat je niet '5 jaar van je leven weg wilt gooien', maar dat is natuurlijk onzin. Ik neem aan dat jullie ook fijne tijden hebben gehad en dat je een heleboel geleerd hebt van hem en jullie relatie. Dus weggegooid is die tijd zeker niet. Je bent nog hartstikke jong, dus als je er klaar mee bent, zou ik zeker niet blijven hangen. Lijkt me ook een beetje een vreemde redenatie; 'ik zit nu toch al 5 jaar in een relatie waarin ik niet gelukkig ben, dus kan ik er net zo goed de rest van mijn leven in blijven hangen, anders is het zo zonde van die 5 jaar....' Klinkt een beetje vreemd, vind je ook niet?
Hij zit alleen heel anders in elkaar dan jij en uit zich daarom ook anders. Mensen zijn nu eenmaal zoals ze zijn en daar verander je weinig aan. Als jij je vriend niet kunt accepteren zoals hij is en er steeds iets uit wilt halen wat er niet inzit, is jullie relatie (i.m.o) gedoemd om op de klippen te lopen.
Je schrijft dat je niet '5 jaar van je leven weg wilt gooien', maar dat is natuurlijk onzin. Ik neem aan dat jullie ook fijne tijden hebben gehad en dat je een heleboel geleerd hebt van hem en jullie relatie. Dus weggegooid is die tijd zeker niet. Je bent nog hartstikke jong, dus als je er klaar mee bent, zou ik zeker niet blijven hangen. Lijkt me ook een beetje een vreemde redenatie; 'ik zit nu toch al 5 jaar in een relatie waarin ik niet gelukkig ben, dus kan ik er net zo goed de rest van mijn leven in blijven hangen, anders is het zo zonde van die 5 jaar....' Klinkt een beetje vreemd, vind je ook niet?
The time is now
maandag 11 mei 2009 om 09:03
Hai Lizzie,
Ik zit ook wel een beetje in zo'n situatie en ik herken je twijfels... Mijn vriend en ik zijn ook totaal verschillend (ik ook meer de energieke, eerst-doen-dan-denken, uithuizige persoon en hij de rustige en verstandige), en tot een tijdje geleden konden we elkaar mooi een beetje opheffen. Alleen heb ik nu het gevoel dat de verschillen ons toch een beetje opbreken.
En ook wat je zegt over bang zijn om je 'zekerheid' kwijt te raken herken ik, ik denk ook wel dat je hier veel meer mee bedoelt dan alleen de 'zakelijke' kant, is het niet?
Een mening kan ik natuurlijk niet geven voor jouw situatie, wel wil ik je sterkte wensen!
Ik zit ook wel een beetje in zo'n situatie en ik herken je twijfels... Mijn vriend en ik zijn ook totaal verschillend (ik ook meer de energieke, eerst-doen-dan-denken, uithuizige persoon en hij de rustige en verstandige), en tot een tijdje geleden konden we elkaar mooi een beetje opheffen. Alleen heb ik nu het gevoel dat de verschillen ons toch een beetje opbreken.
En ook wat je zegt over bang zijn om je 'zekerheid' kwijt te raken herken ik, ik denk ook wel dat je hier veel meer mee bedoelt dan alleen de 'zakelijke' kant, is het niet?
Een mening kan ik natuurlijk niet geven voor jouw situatie, wel wil ik je sterkte wensen!
maandag 11 mei 2009 om 10:29
quote:Lizzie8585 schreef op 11 mei 2009 @ 05:15:
De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..
je gooit in ieder geval nooit 5 jaar weg. dit is een relatie die je voor een deel gevormd heeft, waardoor je jezelf hebt leren kennen en de ander, waar je wijzer en met meer levenservaring uitstapt, waar je laten nog mooie, fijne herinneringen aan hebt enz...
en verder kan ik alleen maar uit ervaring zeggen dat je iemand anders ook weer gaat vertrouwen, en net zo, misschien zelfs wel meer (want je wordt ook ouder) gaat vertrouwen. in het begin in een nieuwe relatie is dat altijd even spannend, maar daar kom je snel doorheen.
dat je bang bent om je zekerheid op te zeggen snap ik wel, want ieder mens is bang voor veranderingen maar damn, ik ben best een beetje jaloers op je.
je bent 23 dus nog piepjong, en hebt al zo lang een relatie gehad...
als je het nu uitmaakt begint er een compleet nieuwe fase van je leven. dat zal misschien wennen zijn en even zoeken, maar weet je hoe gaaf dat is!! nieuwe dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, maar vooral ook jezelf opnieuw leren kennen. en ooit weer een te gekke nieuwe liefde die je wel kan bieden wat je nu mist en waar je hele kanten van jezelf gaat leren ontdekken.
begin een nieuwe cursus of een nieuwe hobby en trek erop uit. je zal er echt beter uitkomen...
je moet zelf weten of je de relatie beeindigt of niet, daar kan ik je weinig advies in geven, zo lang je je maar niet laat weerhouden door de dingen die ik hierboven in je verhaal vet gedrukt heb gemaakt. want dat kunnen en mogen nooit redenen zijn om in een relatie te blijven.
De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..
je gooit in ieder geval nooit 5 jaar weg. dit is een relatie die je voor een deel gevormd heeft, waardoor je jezelf hebt leren kennen en de ander, waar je wijzer en met meer levenservaring uitstapt, waar je laten nog mooie, fijne herinneringen aan hebt enz...
en verder kan ik alleen maar uit ervaring zeggen dat je iemand anders ook weer gaat vertrouwen, en net zo, misschien zelfs wel meer (want je wordt ook ouder) gaat vertrouwen. in het begin in een nieuwe relatie is dat altijd even spannend, maar daar kom je snel doorheen.
dat je bang bent om je zekerheid op te zeggen snap ik wel, want ieder mens is bang voor veranderingen maar damn, ik ben best een beetje jaloers op je.
je bent 23 dus nog piepjong, en hebt al zo lang een relatie gehad...
als je het nu uitmaakt begint er een compleet nieuwe fase van je leven. dat zal misschien wennen zijn en even zoeken, maar weet je hoe gaaf dat is!! nieuwe dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, maar vooral ook jezelf opnieuw leren kennen. en ooit weer een te gekke nieuwe liefde die je wel kan bieden wat je nu mist en waar je hele kanten van jezelf gaat leren ontdekken.
begin een nieuwe cursus of een nieuwe hobby en trek erop uit. je zal er echt beter uitkomen...
je moet zelf weten of je de relatie beeindigt of niet, daar kan ik je weinig advies in geven, zo lang je je maar niet laat weerhouden door de dingen die ik hierboven in je verhaal vet gedrukt heb gemaakt. want dat kunnen en mogen nooit redenen zijn om in een relatie te blijven.
maandag 11 mei 2009 om 11:43
quote:Lizzie8585 schreef op 11 mei 2009 @ 05:15:
Hallo,
.
Ik heb al een paar keer mn hele ziel op tafel gegooid, maar mijn vriend is totaal geen prater, nog iets waar we totaal in verschillen. Ik heb me tijdens die gesprekken heel kwetsbaar opgesteld maar hij doet er niets mee. Als ik m daar vervolgens mee confronteer zegt ie dat ie niet weet wat hij er mee aan moet.
Wat had je dan verwacht dat hij ermee zou moeten doen? Heb je alleen het probleem benoemd, of ook mogelijke oplossingen aangedragen? Ook bedacht wat je zelf anders zou kunnen doen? je weet dat hij geen prater is, dat is ie al 5 jaar niet, dus waarom denk je nog dat "jouw manier"voor hem werkt?
Ik heb het gevoel dat ik degene ben die deze relatie op gang moet houden en dat het hem allemaal niet interesseerd, maar ik weet dat hij het niet zo bedoeld, alleen heb je daar zo weinig aan.
Als je wel weet dat hij het niet zo bedoelt, dan doe jij dus evengoed niets met wat hij zegt/aangeeft. JIJ vind dat je er weinig aan hebt, maar het is alles wat hij te geven heeft en meer moet je dus van deze jongen niet verwachten.
. Ook is de intimiteit ver te zoeken, waarschijnlijk een logisch gevolg van de hele situatie.. De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..Je zult echt moeten gaan nadenken wat je wilt. Hou je nog van je huidige vriend, wil je met hem verder, zoals ie is, en kun je een manier vinden om met elkaar om te gan die jullie beiden past? Wil je dat niet, dan kun je inderdaad beter weggaan, zodat je allebei iemand vind die beter past. Weggegooid zijn die 5 jaren niet, maar de rest van je leven bij iemand blijven vanwege 5 jaar, dat is pas echt zonde van je tijd.
Hallo,
.
Ik heb al een paar keer mn hele ziel op tafel gegooid, maar mijn vriend is totaal geen prater, nog iets waar we totaal in verschillen. Ik heb me tijdens die gesprekken heel kwetsbaar opgesteld maar hij doet er niets mee. Als ik m daar vervolgens mee confronteer zegt ie dat ie niet weet wat hij er mee aan moet.
Wat had je dan verwacht dat hij ermee zou moeten doen? Heb je alleen het probleem benoemd, of ook mogelijke oplossingen aangedragen? Ook bedacht wat je zelf anders zou kunnen doen? je weet dat hij geen prater is, dat is ie al 5 jaar niet, dus waarom denk je nog dat "jouw manier"voor hem werkt?
Ik heb het gevoel dat ik degene ben die deze relatie op gang moet houden en dat het hem allemaal niet interesseerd, maar ik weet dat hij het niet zo bedoeld, alleen heb je daar zo weinig aan.
Als je wel weet dat hij het niet zo bedoelt, dan doe jij dus evengoed niets met wat hij zegt/aangeeft. JIJ vind dat je er weinig aan hebt, maar het is alles wat hij te geven heeft en meer moet je dus van deze jongen niet verwachten.
. Ook is de intimiteit ver te zoeken, waarschijnlijk een logisch gevolg van de hele situatie.. De ene dag wil ik er zo graag een punt achter zetten omdat ik nu al 8 maanden bezig ben dit op te lossen maar het werkt gewoon niet, maar aan de andere kant ben ik bang om deze 'zekerheid' (die met niet gelukkig maakt) kwijt te raken..Om zo 5 jaar van je leven 'weg te gooien' en ooit weer hetzelfde grote vertrouwen in een ander te vinden, beangstigd me. Dit is mn eerste echte relatie, dus heb ook geen vergelijkingsmateriaal.
Zijn er meiden/jongens die met hetzelfde probleem zitten? Ik zou graag andere meningen over een dergelijke situatie horen..Je zult echt moeten gaan nadenken wat je wilt. Hou je nog van je huidige vriend, wil je met hem verder, zoals ie is, en kun je een manier vinden om met elkaar om te gan die jullie beiden past? Wil je dat niet, dan kun je inderdaad beter weggaan, zodat je allebei iemand vind die beter past. Weggegooid zijn die 5 jaren niet, maar de rest van je leven bij iemand blijven vanwege 5 jaar, dat is pas echt zonde van je tijd.
maandag 11 mei 2009 om 16:53
Hoi Lizzie.
Ik begrijp wel dat je die 5 jaar niet zomaar weg wil gooien, maar de komende 5 jaar niet gelukkig zijn en in constante twijfel verkeren lijkt me ook niet jouw idee van een fijne relatie. Dit is jouw eerste relatie, maar ik denk dat als je voelt dat dit niet meer werkt, je naar je gevoel moet luisteren.
Jij bent de afgelopen 5 jaar ook volwassen geworden, misschien vond je op je 18e andere dingen belangrijker in een relatie dan nu. Dat kan toch? Bij hem blijven omdat je anders in een onzekere fase terecht komt, is geen rede.
Je denkt al 8 maanden na, waar twijfel je het meest over?
Ik begrijp wel dat je die 5 jaar niet zomaar weg wil gooien, maar de komende 5 jaar niet gelukkig zijn en in constante twijfel verkeren lijkt me ook niet jouw idee van een fijne relatie. Dit is jouw eerste relatie, maar ik denk dat als je voelt dat dit niet meer werkt, je naar je gevoel moet luisteren.
Jij bent de afgelopen 5 jaar ook volwassen geworden, misschien vond je op je 18e andere dingen belangrijker in een relatie dan nu. Dat kan toch? Bij hem blijven omdat je anders in een onzekere fase terecht komt, is geen rede.
Je denkt al 8 maanden na, waar twijfel je het meest over?
maandag 11 mei 2009 om 19:18
Zoals reeds gezegd; de 5 jaar zijn nooit weggegooid.
Ten tweede, wat ik er een beetje in denk te herkennen is dat je in al die tijd, juist doordat je elkaars tegenpool bent, bepaalde patronen inslijt. Je doet ieder waar je goed in bent, laat liggen waar je niet goed in bent. Hierbij neem je dus 'taken' van de ander over en neem jij 'taken' van de ander over (en voor je het weet ben je hartstikke afhankelijk van elkaar, maar misschien is dat alleen mijn ervaring).
(Zulke 'taken' kunnen natuurlijk variëren van de was en de vuilniszakken buiten zetten tot patronen in communicatie etc.)
@ Rary: nieuwe dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, en jezelf opnieuw leren kennen kun je ook prima binnen een relatie doen! Is juist ook heel erg leuk i.m.o.
"Dat hij niet weet wat hij met jouw gevoelens aanmoet en er niet op reageert zoals jij dat zou doen, wil natuurlijk nog niet zeggen dat het hem niet interesseert."
Misschien kun je hier inderdaad over doorvragen.. neemt hij het wel serieus? En is hij wel bereid zich er voor in te zetten? Want jij voelt je er niet happoy onder en DUS is het een probleem in je relatie (is mijn redenatie altijd).
Wat belangrijk is is dat je voor jezelf bepaalt wat wil ik in een relatie en haal ik dat uit deze relatie? Dus in IK-termen, zonder direct in WIJ-termen te denken. De kans dat je jezelf dan verliest (als je altijd in WIJ-termen denkt) is namelijk groot (ik spreek uit ervaring).
Oh en wat betreft het broer-zus gevoel; het is inderdaad een gevolg, bijna nooit een oorzaak. Bovendien ook heel vaak wel wat aan te doen.
Veel succes ermee!
Ten tweede, wat ik er een beetje in denk te herkennen is dat je in al die tijd, juist doordat je elkaars tegenpool bent, bepaalde patronen inslijt. Je doet ieder waar je goed in bent, laat liggen waar je niet goed in bent. Hierbij neem je dus 'taken' van de ander over en neem jij 'taken' van de ander over (en voor je het weet ben je hartstikke afhankelijk van elkaar, maar misschien is dat alleen mijn ervaring).
(Zulke 'taken' kunnen natuurlijk variëren van de was en de vuilniszakken buiten zetten tot patronen in communicatie etc.)
@ Rary: nieuwe dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, en jezelf opnieuw leren kennen kun je ook prima binnen een relatie doen! Is juist ook heel erg leuk i.m.o.
"Dat hij niet weet wat hij met jouw gevoelens aanmoet en er niet op reageert zoals jij dat zou doen, wil natuurlijk nog niet zeggen dat het hem niet interesseert."
Misschien kun je hier inderdaad over doorvragen.. neemt hij het wel serieus? En is hij wel bereid zich er voor in te zetten? Want jij voelt je er niet happoy onder en DUS is het een probleem in je relatie (is mijn redenatie altijd).
Wat belangrijk is is dat je voor jezelf bepaalt wat wil ik in een relatie en haal ik dat uit deze relatie? Dus in IK-termen, zonder direct in WIJ-termen te denken. De kans dat je jezelf dan verliest (als je altijd in WIJ-termen denkt) is namelijk groot (ik spreek uit ervaring).
Oh en wat betreft het broer-zus gevoel; het is inderdaad een gevolg, bijna nooit een oorzaak. Bovendien ook heel vaak wel wat aan te doen.
Veel succes ermee!
maandag 11 mei 2009 om 23:10
nieuwsgierig meisje, dat klopt, maar het is nu eenmaal zo dat als mensen in een lange relatie zitten ze minder snel de behoefte voelen om nieuwe dingen te ondernemen en nieuwe mensen te leren kennen, terwijl als je single bent, is dat veel makkelijker en zul je daar vanuit je zelf ook meer behoefte aan hebben en sta je meer open voor nieuwe dingen en nieuwe mensen...
dinsdag 12 mei 2009 om 17:05
Hoi Lizzie,
ik heb hetzelfde gehad. Zat 8 jaar in een lange relatie en twijfelde al een hele tijd.
Stomme van mij is, dat toen we op het punt stonden een huis te kopen, ik ook al twijfelde en dacht van: "Ach, als we samenwonen wordt het vast wel beter"
nou ja, niet dus... en nu zitten we met de sores van ons huis wat te koop staat.
Ik heb het dus inderdaad uitgemaakt. De beste beslissing ooit.
Die twijfels zijn er niet voor niets. En vooral niet als het volgens jou al 8 maanden duurt.
Het is een moeilijk iets waar je dan doorheen moet, maar uiteindelijk zul je er sterker van worden.
Ik ben gelukkiger dan de laatste, pakweg 3 jaar.
En ik weet zeker dat jij dat vast ook zou worden. Je hebt er niets aan om te blijven hangen in een relatie waarin je niet gelukkig bent en waaraan je twijfelt.
Sterkte.
ik heb hetzelfde gehad. Zat 8 jaar in een lange relatie en twijfelde al een hele tijd.
Stomme van mij is, dat toen we op het punt stonden een huis te kopen, ik ook al twijfelde en dacht van: "Ach, als we samenwonen wordt het vast wel beter"
nou ja, niet dus... en nu zitten we met de sores van ons huis wat te koop staat.
Ik heb het dus inderdaad uitgemaakt. De beste beslissing ooit.
Die twijfels zijn er niet voor niets. En vooral niet als het volgens jou al 8 maanden duurt.
Het is een moeilijk iets waar je dan doorheen moet, maar uiteindelijk zul je er sterker van worden.
Ik ben gelukkiger dan de laatste, pakweg 3 jaar.
En ik weet zeker dat jij dat vast ook zou worden. Je hebt er niets aan om te blijven hangen in een relatie waarin je niet gelukkig bent en waaraan je twijfelt.
Sterkte.
