Relaties
alle pijlers
Is dit de rest van mijn leven?
dinsdag 12 mei 2009 om 09:31
***UPDATE PAGINA 6***
Hallo, ik ben nieuw hier en zal maar gelijk met de deur in huis vallen... Ik ben 25, nog geen jaar getrouwd, waarvan 4 jaar samen te zijn en 3,5 jaar samenwonen. Mijn man is een aantal jaar ouder dan ik.
En dan nu ...
Ik heb ontzettende twijfels over mijn relatie, al een hele poos.
Is dit de rest van mijn leven?
Huisje, boompje, een hond ?
Mijn man vind zichzelf niet iemand voor kinderen, ik weet zeker dat ik ze "ooit" wél wil.
Wist je dat niet van te voren? Zullen jullie nu wellicht denken?
Jawel, maar hij zei altijd "als jij ze wilt dan wil ik ze ook" en op die manier heb ik dat probleem "verdrongen".
Verder ben ik pas 25, getrouwd, heb ik een reuzesaai burgerlijk leven, ik heb nog nooit op mezelf gewoond en verlang naar vrijheid.
Ik heb sinds een half jaar nieuw werk met een óntzettende leuke groep collega's, allemaal leeftijdsgenoten en we hebben al een aantal keer leuke dingen gedaan, uit eten, in het park hangen, en laatst wezen stappen, wát een toffe avond/nacht was dat!
Ik ben helemaal uit mijn dak gegaan, lekker dansen, lekker drinken, helemaal top.
Mijn man houdt niet van drinken, stappen etc...
Ik "mag" van hem wel stappen, hij moedigt het juist aan, maar als het zover is is hij chagerijnig en heeft dan liever dat ik toch maar thuisblijf om met hem op de bank te hangen.
Is dit de rest van mijn leven?
Ik ga helemaal niet vaak stappen, die stapavond met collega's was de eerste van 2009... toch best sneu voor iemand van 25....
Onze relatie is ontzettend snel gegaan, hij was eigenlijk mijn "rebound guy" en is ontstaan uit een "sexrelatie", paar maanden later woonden we al samen etc etc
Ik heb het idee dat ik ontzettend veel mis in mijn leven.
Wat hebben wij eigenlijk in gemeen?
Niet zo heel erg veel als ik erover nadenk.
De sex is mwah...
Vanmorgen hebben wij het erover gehad voor het eerst en zijn reactie was precies zoals ik verwachtte, hij opperde meteen om het huis te verkopen en zich in te schrijven bij een woningbouwstichting... hij heeft een kort lontje en het is altijd zwart/wit, alles of niks bij hem.
Wat moet ik doen? Afwachten? Eraan werken? (maar hoe??)
Niks doen en over 10 jaar alsnog scheiden en ontzettend spijt hebben?
Hallo, ik ben nieuw hier en zal maar gelijk met de deur in huis vallen... Ik ben 25, nog geen jaar getrouwd, waarvan 4 jaar samen te zijn en 3,5 jaar samenwonen. Mijn man is een aantal jaar ouder dan ik.
En dan nu ...
Ik heb ontzettende twijfels over mijn relatie, al een hele poos.
Is dit de rest van mijn leven?
Huisje, boompje, een hond ?
Mijn man vind zichzelf niet iemand voor kinderen, ik weet zeker dat ik ze "ooit" wél wil.
Wist je dat niet van te voren? Zullen jullie nu wellicht denken?
Jawel, maar hij zei altijd "als jij ze wilt dan wil ik ze ook" en op die manier heb ik dat probleem "verdrongen".
Verder ben ik pas 25, getrouwd, heb ik een reuzesaai burgerlijk leven, ik heb nog nooit op mezelf gewoond en verlang naar vrijheid.
Ik heb sinds een half jaar nieuw werk met een óntzettende leuke groep collega's, allemaal leeftijdsgenoten en we hebben al een aantal keer leuke dingen gedaan, uit eten, in het park hangen, en laatst wezen stappen, wát een toffe avond/nacht was dat!
Ik ben helemaal uit mijn dak gegaan, lekker dansen, lekker drinken, helemaal top.
Mijn man houdt niet van drinken, stappen etc...
Ik "mag" van hem wel stappen, hij moedigt het juist aan, maar als het zover is is hij chagerijnig en heeft dan liever dat ik toch maar thuisblijf om met hem op de bank te hangen.
Is dit de rest van mijn leven?
Ik ga helemaal niet vaak stappen, die stapavond met collega's was de eerste van 2009... toch best sneu voor iemand van 25....
Onze relatie is ontzettend snel gegaan, hij was eigenlijk mijn "rebound guy" en is ontstaan uit een "sexrelatie", paar maanden later woonden we al samen etc etc
Ik heb het idee dat ik ontzettend veel mis in mijn leven.
Wat hebben wij eigenlijk in gemeen?
Niet zo heel erg veel als ik erover nadenk.
De sex is mwah...
Vanmorgen hebben wij het erover gehad voor het eerst en zijn reactie was precies zoals ik verwachtte, hij opperde meteen om het huis te verkopen en zich in te schrijven bij een woningbouwstichting... hij heeft een kort lontje en het is altijd zwart/wit, alles of niks bij hem.
Wat moet ik doen? Afwachten? Eraan werken? (maar hoe??)
Niks doen en over 10 jaar alsnog scheiden en ontzettend spijt hebben?
dinsdag 12 mei 2009 om 09:37
Ik zeg gáán!!!! Je bent 25 hoor. Geen 63.... Leef! Je zegt het al, voor het eerst dit jaar uit gegaan. Tssss, dat weekend had je eerste weekend thuis zitten moeten zijn om eens ff bij te komen. En hoe oud is je vent dan wel niet? 46? Dan is de puf op hoor. Ook voor de eventuele kids later. Ik ben 40 heb nieuwe vriend en moet er niet aan denken om nu nog doorbroken nachten, vroeg op op zaterdag en zondagochtend, de hele dag ogen voor en achter hebben en alle andere dingen die erg veel energie kosten te moeten meemaken met een kleintje. Gelukkig zijn de kids van mijn lief al boven de 10 en kunnen nu alles zelf.
Ik zou lekker op mezelf gaan wonen, neuk je het eerste jaar suf (wel veilig graag) ga stappen en LEEF!
Ik zou lekker op mezelf gaan wonen, neuk je het eerste jaar suf (wel veilig graag) ga stappen en LEEF!
dinsdag 12 mei 2009 om 09:38
Sluit me aan bij Suusenco, volgens mij weet je het voor jezelf al. Afwachten lijkt me sowieso geen optie, want het is wachten op het moment dat je nog ongelukkiger wordt. Ik denk dat je voor jezelf moet afwegen of je nog verder wilt in deze relatie en wat daar dan voor moet veranderen. Je kunt daarbij hulp zoeken, of het met z'n tweetjes proberen. Als je kiest om door te gaan, ga er dan ook voor.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:41
Afwachten lijkt me geen goed plan, dat is wat je tot nog toe gedaan hebt, en dat breekt je nu op.
Eigenlijk zijn er twee opties: óf je lost dit op, óf jullie gaan uit elkaar.
Je schrijft dat je het er voor het eerst met je vriend over gehad hebt, en dat hij daar heftig op reageerde. Kwam het echt helemaal uit het niets voor hem? Dan kan ik me zijn reactie wel een beetje voorstellen en is het misschien goed om het even te laten bezinken om er op een later moment nog eens over te beginnen.
Veel sterkte iig!
Eigenlijk zijn er twee opties: óf je lost dit op, óf jullie gaan uit elkaar.
Je schrijft dat je het er voor het eerst met je vriend over gehad hebt, en dat hij daar heftig op reageerde. Kwam het echt helemaal uit het niets voor hem? Dan kan ik me zijn reactie wel een beetje voorstellen en is het misschien goed om het even te laten bezinken om er op een later moment nog eens over te beginnen.
Veel sterkte iig!
dinsdag 12 mei 2009 om 09:43
Mocht je toch bij hem willen blijven (je moet je echt afvragen of je dat wel wilt) dan moet hij jou in ieder geval echt de vrijheid geven om je eigen dingen te doen. Dus niet zeggen dat hij het OK vindt als je uitgaat en dan op de avond zelf chagrijnig gaan lopen doen. Dat kun je misschien wel met hem bespreken. Als er dan genoeg is wat je samen bindt dan kun je zelf wat vaker dingen gaan doen die je leven wat spannender maken.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:43
Ja het is echt klote.
Hoe lang ik dit al heb?
Al een hele tijd, koudwatervrees voor de bruiloft, dacht dat wel normaal was. "Het zal wel goed komen"
Die nieuwe baan heeft het wel versneld denk ik, leeftijdsgenoten, geconfronteerd worden met de verschillen.
Hun elk weekend stappen, ik elk weekend vroeg naar bed en bankhangen......
Hij is 31 trouwens.
Pfff confronterend dit zeg, ben wel blij dat ik het hier neer kan zetten. Thanks all.
Hoe lang ik dit al heb?
Al een hele tijd, koudwatervrees voor de bruiloft, dacht dat wel normaal was. "Het zal wel goed komen"
Die nieuwe baan heeft het wel versneld denk ik, leeftijdsgenoten, geconfronteerd worden met de verschillen.
Hun elk weekend stappen, ik elk weekend vroeg naar bed en bankhangen......
Hij is 31 trouwens.
Pfff confronterend dit zeg, ben wel blij dat ik het hier neer kan zetten. Thanks all.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:43
dinsdag 12 mei 2009 om 09:44
"Ik ga helemaal niet vaak stappen, die stapavond met collega's was de eerste van 2009... toch best sneu voor iemand van 25...."
Wat is daar mis mee?
Kijk, jíj vind het kennelijk wél leuk, maar je doet t niet.
Ik vind er geen hol aan, dus ik doe het ook niet.
Maar er staat echt nergens geschreven dat je móet stappen als je 25 bent.
Trouwens, je maakt je eigen leven. En als jij hier geen kloot aan vind, moet je er mee kappen.
Maar bedenk wel, als je je 3 jaar lang uit leeft, ga je ook denken, is dit nou alles?
Want dat is het leven. Het leven met grootse pieken en diepen dalen houdt niemand lang vol mijns inziens.
Uiteindelijk zal het over het algemeen stabiel zijn. Dat heb je met je werk, met je relatie, met je omgeving.
Maar ja, tis maar net waar je voor kiest.
Wat is daar mis mee?
Kijk, jíj vind het kennelijk wél leuk, maar je doet t niet.
Ik vind er geen hol aan, dus ik doe het ook niet.
Maar er staat echt nergens geschreven dat je móet stappen als je 25 bent.
Trouwens, je maakt je eigen leven. En als jij hier geen kloot aan vind, moet je er mee kappen.
Maar bedenk wel, als je je 3 jaar lang uit leeft, ga je ook denken, is dit nou alles?
Want dat is het leven. Het leven met grootse pieken en diepen dalen houdt niemand lang vol mijns inziens.
Uiteindelijk zal het over het algemeen stabiel zijn. Dat heb je met je werk, met je relatie, met je omgeving.
Maar ja, tis maar net waar je voor kiest.
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
dinsdag 12 mei 2009 om 09:47
dinsdag 12 mei 2009 om 09:48
Maak eens een lijstje van alle signalen die je tot nu toe hebt genegeerd. En uit medelijden is nog nooit een goede relatie ontstaan. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen leven, je eigen keuzes en je eigen weg. Doe wat bij je past, uiteindelijk levert dat geluk op. Accepteer de pijn die erbij hoort.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:51
Hoi Wolvega,
Ja, dit wordt de rest van je leven, maar dat hoeft niet. En het is onzin dat jij de rest van je leven ongelukkig moet zijn om hem niet te kwetsen. Ik was zelf negentien toen ik in een dergelijke relatie zat en mijn ex ook altijd chagrijnig deed op het moment dat ik naar een feestje ging, en later wanneer ik uberhaupt iets met vriendinnen ging doen. Liefde is niet alles voor elkaar opgeven, liefde is elkaar dingen gunnen, ben ik nu achter. En met mijn ex viel ook niet te praten, het was altijd his way, or the high way. We zijn uit elkaar gegaan, ik ben op mezelf gaan wonen, gaan studeren, veel uitgeweest, weer verliefd geworden en inmiddels weer samenwonend (ben nu vijfentwintig), waarbij ik mijn partner niet meer dan twee tot drie avonden per week zie, omdat we allebei een groot sociaal leven hebben en behoorlijk zelfstandig zijn.
Maar weet je, ook al had ik geen nieuwe liefde gevonden dan had ik nooit spijt gehad van deze beslissing. Want wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, beleefd en waar ik van heb genoten, had mijn ex me nooit gegund en dan zat ik nu nog steeds naast hem op de bank, net als jij met een dit-is-fout-ik-moet-hier-weg!-mantra in mijn hoofd.
Als jouw man/vriend nu nog moeite deed je te begrijpen en niet zo zwart-wit dacht, dan was het misschien nog wel op te lossen. Maar hij kan en wil er duidelijk niet mee omgaan.
Ja, dit wordt de rest van je leven, maar dat hoeft niet. En het is onzin dat jij de rest van je leven ongelukkig moet zijn om hem niet te kwetsen. Ik was zelf negentien toen ik in een dergelijke relatie zat en mijn ex ook altijd chagrijnig deed op het moment dat ik naar een feestje ging, en later wanneer ik uberhaupt iets met vriendinnen ging doen. Liefde is niet alles voor elkaar opgeven, liefde is elkaar dingen gunnen, ben ik nu achter. En met mijn ex viel ook niet te praten, het was altijd his way, or the high way. We zijn uit elkaar gegaan, ik ben op mezelf gaan wonen, gaan studeren, veel uitgeweest, weer verliefd geworden en inmiddels weer samenwonend (ben nu vijfentwintig), waarbij ik mijn partner niet meer dan twee tot drie avonden per week zie, omdat we allebei een groot sociaal leven hebben en behoorlijk zelfstandig zijn.
Maar weet je, ook al had ik geen nieuwe liefde gevonden dan had ik nooit spijt gehad van deze beslissing. Want wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt, beleefd en waar ik van heb genoten, had mijn ex me nooit gegund en dan zat ik nu nog steeds naast hem op de bank, net als jij met een dit-is-fout-ik-moet-hier-weg!-mantra in mijn hoofd.
Als jouw man/vriend nu nog moeite deed je te begrijpen en niet zo zwart-wit dacht, dan was het misschien nog wel op te lossen. Maar hij kan en wil er duidelijk niet mee omgaan.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:51
Ik snap ook wel dat stappen niet verplicht is als je nog jong bent, maar IK vind het wel leuk. Mijn man dus niet.
Iedereen die met leuke verhalen aankomt na het weekend, ik niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik over 10 jaar ontzettend spijt van mijn leven krijg en dat is iets dat je dus niet terug kunt draaien.
Iedereen die met leuke verhalen aankomt na het weekend, ik niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik over 10 jaar ontzettend spijt van mijn leven krijg en dat is iets dat je dus niet terug kunt draaien.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:51
dinsdag 12 mei 2009 om 09:55
quote:Wolvega schreef op 12 mei 2009 @ 09:51:
Ik snap ook wel dat stappen niet verplicht is als je nog jong bent, maar IK vind het wel leuk. Mijn man dus niet.
Iedereen die met leuke verhalen aankomt na het weekend, ik niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik over 10 jaar ontzettend spijt van mijn leven krijg en dat is iets dat je dus niet terug kunt draaien.
Ik ben inderdaad ook van mening dat je man je daarin vrij moet laten en ook niet moet gaan lopen zeuren als je wel gaat.
Want een relatie is geen 2 eenheid, maar zijn 2 individuen.
Er is namelijk helemaal niets mis mee om apart van elkaar iets te doen.
Maar als je het idee hebt dat je wat gemist hebt, dat kan je niet meer inhalen. Maar je kan nu wel beginnen met het leuker maken.
En of je man daar wel of niet bijhoort, kan alleen jij beslissen, daar kan ik vanaf hier absoluut niet over oordelen.
Ik weet wel dat je niet allebei 100% hetzelfde hoeft te zijn om een relatie te laten slagen, maar elkaar vrij moet kunnen laten. Als je man dat niet kan, of half, zou ik me afvragen of jullie zo goed bij elkaar passen.
Ik snap ook wel dat stappen niet verplicht is als je nog jong bent, maar IK vind het wel leuk. Mijn man dus niet.
Iedereen die met leuke verhalen aankomt na het weekend, ik niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik over 10 jaar ontzettend spijt van mijn leven krijg en dat is iets dat je dus niet terug kunt draaien.
Ik ben inderdaad ook van mening dat je man je daarin vrij moet laten en ook niet moet gaan lopen zeuren als je wel gaat.
Want een relatie is geen 2 eenheid, maar zijn 2 individuen.
Er is namelijk helemaal niets mis mee om apart van elkaar iets te doen.
Maar als je het idee hebt dat je wat gemist hebt, dat kan je niet meer inhalen. Maar je kan nu wel beginnen met het leuker maken.
En of je man daar wel of niet bijhoort, kan alleen jij beslissen, daar kan ik vanaf hier absoluut niet over oordelen.
Ik weet wel dat je niet allebei 100% hetzelfde hoeft te zijn om een relatie te laten slagen, maar elkaar vrij moet kunnen laten. Als je man dat niet kan, of half, zou ik me afvragen of jullie zo goed bij elkaar passen.
Sloerie en Huppelkut, aangenaam!
