Is dit een fase of wat?

@ Jolantje



Ik vind eerlijk gezegd dat jij je er te makkelijk vanaf maakt. Je zegt dat je niet sterk genoeg bent en vervolgens probeer je de bal bij instanties te leggen.



Het is niet zo dat er een taboe op rust als moeders toegeven dat ze het alleen niet redden. Ik vind het juist ontzettend goed als die moeders hulp zoeken, zoals jij ook hebt gedaan.



Maar als je die hulp dan krijgt, dan zal de moeder zelf ook aan de slag moeten. Zoek ook therapie voor jezelf om sterker in je schoenen te staan en om te leren om duidelijke grenzen te stellen.

@ Jolantje



Met die instelling ben ik er ook bang voor dat het nooit wat wordt! Ik hoop dat we niet over een paar jaar in de krant hoeven te lezen dat je lieve zoon de controle compleet verloren is en het op zijn moeder heeft botgevierd...

quote:jolantje schreef op 12 september 2008 @ 10:24:

[...]



Ik sta opzicht ook sterker in mijn schoenen maar sommige dingen ga ik nooit aankunnen.



Je blijft ervan overtuigd dat jij er niet aan kunt doen, omdat je het niet aankunt. Dan zit er niks anders op dan accepteren zoals het is, en de consequenties te aanvaarden. Je hebt een probleem, maar het enige wat je doet is je verdedigen en zeggen dat je het niet anders kunt. Dan houdt het gewoon op.

Hulp zoeken is prima, maar hulpinstanties verwachten wel dat jij keihard werkt om eea onder de knie krijgt. Dat jij laat zien dat je alles doet wat je kunt en dat betekent dus niet; zo nu is er hulp en kan ik het aan hun overlaten. Dat is te makkelijk en zo werkt het ook niet. Jij bent de opvoeder, jij kunt begeleiding krijgen maar je zult het zelf moeten toepassen. En dat durf je niet, dus ik ben bang dit de verkeerde kant op gaat. Je vriend ziet ook dat jij machteloos toekijkt, geen actie onderneemt en die wordt dat zat. Het is zijn recht om de keuze te maken dat hij dit niet meer trekt, en kiest om weg te gaan. Je weet dan hoe dat is gekomen en zult jezelf voor je hoofd slaan.

Wat ik trouwens ook best erg vind, dat je pas in actie komt als blijkt dat het je relatie kost..je moet dit voor je zoon doen!!

quote:nummerzoveel schreef op 12 september 2008 @ 10:26:

@ Jolantje



Met die instelling ben ik er ook bang voor dat het nooit wat wordt! Ik hoop dat we niet over een paar jaar in de krant hoeven te lezen dat je lieve zoon de controle compleet verloren is en het op zijn moeder heeft botgevierd...Of op iemand anders

Ik moest denken aan een gesprek wat ik met mijn zus had een paar weken terug Jolantje nav je verhaal over je zoon. Mijn zus heeft, om het eufemistisch te zeggen, een nogal pittige dochter. Die heel veel behoefte heeft aan duidelijke grenzen en consequenties. Mijn zus heeft veel moeite met haar die te bieden.



We delen een nogal kloterige moeder dus ik begrijp haar goed. Ik vraag me ook weleens vertwijfeld af of ik hopelijk niet op mijn moeder lijk. Ik voel me ook weleens schuldig over mijn tekortkomingen en beperkingen. Maar mijn dochter mag niet de dupe zijn van mijn problemen daarmee. Dus die twijfels laat ik niet toe in mijn opvoeding van haar. Zij verdient een moeder die duidelijk en consequent is. En die bied ik haar dus ook en de twijfels en schuldgevoelens bij tijd en wijle, daar deal ik maar mee in mijn eigen tijd. Die zijn een vervelende luxe die ik me in mijn relatie met mijn kind niet kan permitteren.



Wees verdorie een moeder. Vecht voor hem ook als dat betekent dat je dingen moet doen die hij niet leuk vindt. Dikke vette pech, hij moet klaargestoomd worden voor zijn eigen, onafhankelijke leven. Help hem daarbij ipv dat te saboteren met je angsten. Dat is egocentrisch. Zijn belang staat voorop, ook als hij dat zelf nog niet duidelijk ziet, wat nou eigenlijk zijn belang erbij is. Jij als moeder hoort daar een bepaald idee bij te hebben. Jouw kind, jij kent hem, jij moet hem steunen.



Het wordt niet beter als hij 18 is, ik denk dat het dan juist vooral bergafwaarts kan gaan. Opvoeden heeft niets te maken met aardig gevonden worden door je kind. Hij hoeft ook geen pesthekel aan je te krijgen maar in essentie boeit het niet. Wees de neutrale moeder en opvoeder, een die hem een schop onder zijn kont geeft, hem op zijn verantwoordelijkheden wijst en hem erbij helpt indien echt nodig. Durf dingen van hem te verwachten. Dat mag, dat is juist goed voor hem. De wereld gaat nog heel wat meer van hem verwachten en als jij hem daar niet een klein voorproefje van geeft zal hem dat rauw op zijn dak vallen en wrs zijn faalangst alleen maar erger maken.



Jij kunt hem helpen met stap voor stap meer zelfvertrouwen krijgen en dat hij leert om trots te zijn op zichzelf en zijn leven.

Hmmm je zegt hem zelf niet aan te kunnen en je vriend mag zich er niet mee mag bemoeien omdat het anders escaleert?? Nou, laat maar escaleren dan, zou ik zeggen. Als hij te besodemieterd is om naar school te gaan of te werken... Persoonlijk had ik hem waarschijnlijk het huis uitgegooid. Hard, maar volgens mij wel nodig om hem in te laten zien dat voor niets de zon opgaat.

Heb je al eens een goed gesprek gehad met hem? Dat je zielsveel van hem houdt enzenz en dat het juíst daarom zo niet langer kan? Waar ziet hij zichzelf over 5 jaar?

Je moet hem ook niet bedreigen of uitschelden. Dat maakt alleen maar dat hij je minder respecteert. Probeer een voorbeeld te zijn als mens. Inspireer hem voor zover mogelijk. Steun hem. Geef hem duidelijke consequenties voor zijn (gebrek aan) acties.



Wees liefdevol maar ook streng. Bied hem veiligheid (die hij overduidelijk hard nodig heeft), geborgenheid maar leer hem ook dat menselijke relaties een bepaalde mate van wederdienst vragen. Als hij een lamzak en een eikel is, kan hij dit verwachten. Als hij zijn best doet en een beetje sociaal is, dat. Dat hoort bij opvoeden.

Nee dat denk ik ook niet, die motivatie is er nu niet.



Maar krijgt hij dan uiteindelijk toch dat geld? Ja hè? En wat zou dan de reden zijn dan hij zo door blijft zeuren? Juist... omdat hij het dan uiteindelijk voor elkaar krijgt.



Als jij vanaf nu concequent blijft en volhoudt zal hij toch in moeten binden. Krijgt hij geen geld van mamma en wil hij toch weet-ik-wat kopen, dan zal hij zich toch wat meer gedwongen voelen oom een baantje te zoeken, toch?



En ook, hij wil nu niet werken voor een paar rotcenten zegt hij. Hoe gaat hij dat later doen dan, als hij een eigen huis heeft? Alles betalen van zijn carwash-baantje? Op de lange duur is het ook geen vetpot he, met zo'n instelling. Beseft hij zich dat wel?

Ik heb ook dingen, die ik niet voor mijzelf kan opeisen. Maar voor mijn kind kan ik dat wel, zij heeft niets aan onkunde, een moeder die geen ballen heeft, een moeder die bij de pakken neer gaat zitten als het niet loopt zoals gewenst.



Verantwoordelijkheid meid. Kom op, je kunt dit voor je kind. Hij heeft je nodig. Dan ga je niet zitten sippen in een hoekje, dan ga je met jezelf aan de slag en maak je hem nu prioriteit.

Ongelofelijk, zoals jij je zoon keer op keer in de steek laat en de schuld daarvan altijd bij een ander (bij voorkeur je ex) legt.

Heel goed dat jullie hebben gezeg dat hij moet werken of het huis uit, maar hou je daar dan ook aan. Zeg dat je hem niet zomaar het huis uit gooit, maar dat hij dus een keuze heeft werken of het huis uit. En ja dan is die KEUZE dus aan HEM. Dan is hij dus degen die er verantwoordelijk voor is of hij daar kan blijven wonen. Leer hem eigen verantwoordelijkheid nemen.

Ja ik snap dat het moeilijk is door wat hij heeft meegemaakt, wat jij hebt meegemaakt. Maar je MOET nu wat veranderen. Zo doorgaan dat levert niets op en dat weet je zelf ook. Je MOET nu streng zijn of je nu wilt of niet en als je er toch voor kiest om het niet te zijn dan zijn de consequenties ook voor jezelf. Dan heb je straks nog minder ben ik bang. Ja je ex zei dat hij niets hoefde te doen, maar daar woont hij niet meer. Als hij dat wil dan had hij daar moeten blijven wonen, maar dat wilde hij ook niet. Ja zijn zelfvertrouwen is de grond in geboord door alles wat hij heeft meegemaakt, niet alleen op school. Ja die leraar had dat nooit zo mogen zeggen. Maar dat is gebeurd, dat kun je niet meer terugdraaien. Wat je nu kunt doen is damage control. Zorgen dat er nu wel grenzen komen. En als je echt zo bang voor hem bent, als hij je echt gaat slaan. Laat hem dan alsjeblieft voelen. Bel de politie. Anders leert hij het nooit. Je voedt je zoon nu op om net zo`n man te worden als je ex. Om vrouwen net zo te behandelen (jij laat je toch ook nog zo door hem behandelen, het is voor hem normaal/de norm). Doe dit zijn toekomstige vriendin niet aan. Als hij zo blijft en hij krijgt ooit eventueel zelf kinderen dan is de kans groot dat hij ze ook op die manier opvoedt (of ze nooit zal zien omdat hun moeder eerder weg zal gaan). Ik snap je schuld gevoel. Maar het enige wat je daar nu nog mee kan doen is zorgen dat het NU anders wordt. En ja 18 is laat om ineens grenzen gesteld te krijgen, zal heel moeilijk worden en makkelijk zal hij vast niet meer worden. Maar hoe verder je het laat komen hoe groter de kans is dat het helemaal escaleert met hem. Hoe groter de kans is dat je hem straks in de gevangernis op kan gaan zoeken. Als ik nu lees hoe hij tegen dingen aankijkt en hoe agressief hij is, dan zou het me niets verbazen als hij uiteindelijk een geweldsdelict pleegt.

Ja er zijn instanties om je te helpen, maar het is jouw zoon en dat betekent dat jij daar ook verantwoordelijkheid voor moet dragen. Als je echt vond dat jij het niet aankon had je moeten kijken of hij toen hij jonger was uithuis geplaatst had kunnen worden. En ik zeg echt niet dat dat een makkelijke stap is, dat je dat snel doet of zelfs dat dat het goede was geweest (dat kan ik niet beoordelen). Maar dan had je het aan anderen over kunnen laten. Nu zul jij dat moeten doen.

O en voor ik mensen voor de kop stoot. Natuurlijk denk ik niet licht over uit huis plaatsen, lijkt me verschrikkelijk en een verschrikkelijke stap om te nemen, maar respect voor mensen die dat wel druven te doen als dat nodig is.

Ik weet dat ik nu heel hard voor je klink Jolantje, is niet omdat ik vind dat je je schuldig moet voelen. Maar omdat ik hoop dat je wakker wordt en ziet dat je meer kracht hebt dan je denkt. Dat je de verantwoordelijkheid durft te nemen en dat je je niet laat leiden door schuldgevoel, maar door een beeld op de toekomst. Natuurlijk is het verschrikkelijk om zo streng te moeten zijn tegen je kind, maar hij heeft het blijkbaar nodig. Hij vraagt er als het ware om. Kinderen hebben duidelijke grenzen nodig (volwassenen ook trouwens) en je ziet vaak dat ze er op een bepaalde manier echt om gaan vragen als ze die niet krijgen. Duidelijke grenzen zullen nu even heel heel zwaar zijn voor iedereen en hij zal je er nu niet dankbaar voor zijn, maar in de toekomst waarschijnlijk wel (hopend dat je nog niet te laat bent, ja ik weet het heel hard om te zeggen).

En dat agressieve is niet alleen genen hoor, dat hebben jullie hem aangeleerd. Ja jij ook door het toe te staan, door en nu aan toe te geven. Zo heb jij er mede aan bijgewerkt dat het voor hem nu een normale manier is om met mensen om te gaan.

Goede post Jessica!



'dadelijk' daar hebben jullie nu niks aan. Wat gaat hij de rest van de maand doet? Nog langer zitten vegeteren?

Ja, als het geaccepteerd wordt zou ik dat ook doen.



Ik kan ook denken, ach, die afwas doe ik volgende week wel want ik heb er nu nog niet zo'n zin in. Dat kan toch niet?? Net zo goed dat het dus niet kan dat hij maanden thuis zit te niksen.

Jolantje, je 'probeert' wel wat met hem maar je bent dan maar even consequent en daarna verslapt het weer. Hou eens vast meid!

quote:jolantje schreef op 12 september 2008 @ 11:23:

[...]



Ongelofelijk he.... Maar hoort een vader ook niet deel te nemen aan de opvoeding??



Ja normaal gesproken wel Jolantje maar wanneer dat niet gebeurd geeft het jou nog geen vrijbrief om ook maar niet op te voeden.

Je zult nu eindelijk eens consequent moeten zijn en wil je dat niet omdat je dat zo zielig voor hem vind dan moet je het allemaal ook maar nemen zoals het is en er niet meer over klagen.

Ja dat is logisch, zo is hij het ook gewend toch? Zo is het bij hem ook gegaan als ik het goed begrijp en hij weet dus dat het soms kan helpen.

Ik ben het met je eens dat je er voor hem moet zijn. Maar ik denk dat je jouw definitie van er voor hem zijn moet bijstellen.

Ik dnek dat geld geven als hij er om vraagt niet hetzelfde is als voor hem klaar staan. Ik dnek dat je laten intimideren niet hetzelfde is als voor hem klaar staan.

Ik denk dat je er voor hem moet zijn juist door grenzen te stellen, door hem te leren dat het zo niet werkt in de wereld. Door naar hem te luisteren als hij bang is om te falen hem aan te moedigen dingen op te pakken en te doen, hem te begeleiden hierin en zo te leren het zelf te doen. Dan kan hij ook succes ervaren (en succeservaringen kunnen klein beginnen), zo kan zijn zelfvertrouwen weer groeien.

Voor hem klaar staan zal een andere betekenis moeten krijgen ben ik bang. Juist door die grenzen te stellen, juist door streng te zijn en voet bij stuk te houden, juist door hem de consequenties van bepaald gedrag te laten voelen. En als hij het dan probeert en het gaat mis, steun hem dan, probeer hem te moriveren om het opnieuw te proberen, wijs hem op de dingen die wel goed gaan. Maar laat je niet meer intimideren en gebruiken, laat je niet manipuleren,.Daar leert hij niets van (tenminste niet de dingen die je wilt dat hij leert), dan sta je niet voor hem klaar. Dan steun je hem uiteindelijk niet. Maar ja dit anders gaan bekijken voor jezelf is ook heel moeilijk.

Zoek inderdaad iemand die jou daarbij kan begeleiden. Zoek voor mijn part een psycholoog die je kan helpen om sterk te zijn, die je kan helpen inzien wat een kind nodig heeft van ouders. Onvoorwaardelijke liefde toon je niet door aan alles toe te geven, maar door grenzen te stellen en te laten zien dat je ondanks dat je dingen afkeurt en niet toestaat nog van hem houdt.

Ik begrijp dat het niet makkelijk is. Maar het valt me op dat je telkens met hem te straffen, hem jou ontzegt. Hij mag niet meer komen, jij komt niet meer langs, hij moet het maar zelf doen enz. Als je een kind wil helpen op een constructieve manier moet je denk ik juist zorgen dat een kind je als een onvermijdelijke, aanwezige factor beschouwt. Je bent er, hij moet niet onder jou uit kunnen komen.



Dat zal hij op zijn leeftijd strontvervelend vinden en dat wrs ook melden als je zo doet. Maar je biedt dan wel veiligheid.



Als mijn kind op die leeftijd iets stuk zou maken zou ik haar niet de toegang tot huis of haar mijn gezelschap ontzeggen. Ik zou het haar terug laten verdienen. Dat komt nou eenmaal kijken bij verantwoordelijkheid, dat moet hij ook leren. Niet dat hij weggeschopt wordt maar dat hij het goed kan en moet maken.



Wat je hebt verteld over je relatie met je ex, hoe je kind daarin is opgegroeid en ook wat hij zelf heeft meegekregen, vind ik het doodnormaal dat hij zich gedraagt zoals hij doet. Dat ligt niet zozeer aan hem, hij heeft geen goed voorbeeld gehad. Dat zielig vinden of je schuldig voelen, daar koopt hij niets voor. Hij moet gaan begrijpen dat dit gedrag tegen hem werkt en dat kan alleen als je constructieve alternatieven biedt, daarin consequent bent en er voor hem bent naar mijn idee.



Een van de dingen die komt kijken bij moederschap is volgens mij dat je je kind zoveel je kunt, beschermt. En daarmee weer je niet al het verdriet en alle ellende af maar wat je niet kunt afweren, daar help je je kind dan bij, zo goed mogelijk. Een stuk van die bescherming betreft de buitenwereld. En een stuk bescherming betreft ook jou als mens. Als jij dingen in je hebt die hem kwetsen en waardoor hij zich niet geborgen voelt, moet jij hem beschermen van dat stuk in jou. Sommige dingen, daar moeten kinderen het maar mee doen. Mijn dochter heeft geen perfecte moeder en dat hoeft ook niet. Maar datgene wat haar zou kunnen ondermijnen, dat is mijn verantwoordelijkheid en daar bescherm ik haar van zo goed als ik kan.



Kom op, kijk nou eens heel eerlijk naar jezelf, accepteer waar je niet blij mee bent, wees realistisch en kijk hoe jullie het anders kunnen gaan doen. En wees een tijd een heel stabiele factor in zijn leven.