Is dit een fase of wat?

Wat me opvalt Jolantje is dat je in feite precies hetzelfde doet als je zoon. Je bent bang om te falen en dus gooi je er te makkelijk het bijltje bij neer. Ik denk wanneer je pijnlijk geconfronteerd wordt met dat gevoel van falen, je dan ook een groot risico loopt om je zoon buiten te sluiten. Want je wil dat gevoel niet. Of zit ik er volkomen naast?



Mocht er nou een kern van waarheid in zitten, kijk dan eens goed naar wat je in feite van je zoon verwacht aan gedragsveranderingen. En kijk naar jezelf, hoe je dat bij jezelf kunt veranderen. Misschien dat daarin, in feite jezelf heropvoeden zeg maar, ook wat sleutels en ingangen duidelijk worden wb hoe je dat moet aanpakken met je kind.



Als jij nou meer van jezelf durft te verwachten en ervanuit gaat dat je zotussendoor op je bek zult gaan (hoort erbij) maar dat je insteek positief en opbouwend is naar jezelf toe, kun je misschien duidelijker zien hoe je je zoon kunt begeleiden en wat hij nodig heeft. Zodat hij ook meer van zichzelf durft te verwachten en falen niet langer een reden is om te zeggen: dan maar helemaal niet, maar juist ook kan motiveren tot opnieuw proberen met meer kennis en inzicht. Net zolang tot het wel lukt.

quote:Poezewoes schreef op 12 september 2008 @ 12:29:

Sorry als ik erg ongenuanceerd over kom Jessica, zijn ze hier niet van me gewend . We kennen Jolantje langer dan vandaag zullen we maar zeggen. Ik geloof eerlijk gezegd niet dat ze nu opeens wel het licht gaat zien ten aanzien van haar zoon.



Ik hou op met hier posten. Wordt er alleen maar erg boos van. Is niet constructief.



Same here!



Jolantje, in feite is dus je ex verantwoordelijk voor de problemen met je vriend.

Ik ken je al heel lang en eigenlijk is dit de eerste keer dat ik je hoor spreken over een geweldadige zoon. Is totaal nieuw voor mij.

Ook dat dat al plaatsvond toen je wegvluchtte uit huis. Maar ja, een bladzijde later hier is het weer een poeslieve jongen.

Verder is je zoon volgens mij weggegaan bij je ex omdat hij het daar niet uithield. Nu vertel je toch een andere versie.



In jouw verhalen is altijd een ding overduidelijk. Het is arme Jolantje. Je hebt je gedurende heel wat jaren niks aangetrokken van de opvoeding van je zoon. Het was erg makkelijk voor jou dat je moeder deze taak op zich genomen heeft (mij is nog steeds onduidelijk waarom jouw deur destijds niet wagenwijd openstond voor hem).

Nu escaleert het en ik hoop dat je echt het licht ziet en de verantwoordelijkheid voor je kind gaat kiezen.

Meen je dat nu serieus dat je je relatie op wil geven voor je zoon?

Hmm, kan het toch niet laten nog even te reageren. Zo schiet het studeren natuurlijk niet op



Een te harde aanpak is wat anders dan toegeven aan alles. Ik vind namelijk net als Bruja dat je dat soort opmerkingen wel moet corrigeren en dat hij als hij niet wil werken toch echt op kamertraining moet. Hierbij laat jij hem niet vallen, je blijft hem steunen. Maar je stelt wel grenzen. Hij moet wel normaal doen tegen jou en je gaat niet meer aan alles toegeven. Juist om niet meer toe te gaan geven raad ik die extra steun aan. Het is een combinatie van grenzen stellen en laten merken dat je blij bent als hij zich aan die grenzen houdt en als hij leuk tegen je doet en dat je altijd van hem houdt. Er is een verschil tussen onvoorwaardelijk van iemand houden en alles pikken zoals ik al eerder schreef. Voor je zoon zal deze aanpak ook hard overkomen, want hij is niet gewend dat er grenzen worden gesteld en dingen van hem worden verwacht. Maar begin wel met kleine doelen die je verwacht, zodat hij succeservaringen op kan doen. Maar die grenzen moet je wel nu stellen denk ik.

Kijk ik kan onvoorwaardelijk van mijn dochter houden, maar voor een goede relatie zijn er wel voorwaarden.



Het feit dat hij zijn vader steeds tegenkomt en die hem weer teleurstelt is heel moeilijk voor hem. Maar jij kan er niets aan veranderen, hem hooguit late uithuilen bij je als hij dat wil. Het is geen excuus om dan maar te gaan lopen stieren, om geld vragen, mama intimideren etc. Hij is verantwoorderlijk voor zijn eigen leven en geluk en dat zal hij moeten leren. Hij zal moeten leren dat bepaald gedraag ook negatieve consequenties heeft, ook dat hoort bij een liefdevolle aanpak denk ik.



En die angst om te falen als moeder kent denk ik elke moeder wel een beetje. je wilt het allemaal goed doen voor je kind en je zult het zo goed mogelijk proberen te doen. En soms gaat het niet zoals je zou willen. En iedereen maakt fouten, gelukkig zijn de meeste fouten niet zo erg. Zolang je het naar beste kunnen doet. En jij ziet misschien achteraf dat jouw beste kunnen op dat moment niet goed genoeg was, dat je hem niet hebt kunnen behoeden voor bepaalde dingen en voelt je daar schuldig om. Maar dat heeft alleen zin als je er dan nu wat constructiefs mee gaat doen. Anders zul je voor je gevoel alleen nog maar meer falen.

En in die zin geef ik Poezewoes wel gelijk, je geeft je ex de schuld van wat er toen is gebeurd, maar je bent zelf bij hem gebleven. En dat weggaan zal echt verschrikkelijk moeilijk zijn geweest, dat geloof ik gelijk. Zal er de helft (nog meer) waarschijnlijk niet van begrijpen, want heb nooit in zo`n relatie gezeten. Maar het pleit je niet vrij. Ook jij hebt je aandeel daarin. Maar dat is gebeurd. Daar kan niets meer aan verandert worden en voor je gevoel kon je waarschijnlijk niet anders, deed je wat je toen het beste leek. Maar dan moet je nog je verantwordelijkheid nemen voor jouw aandeel en dat schuldgevoel dat er duidelijk zit omzetten naar acties nu ipv je zoon pleasen. Zo maak je het niet goed met hem. Dus zoek hulp, leer grenzen stellen en volhouden en laat hem tegelijkertijd zien dat je van hem houdt en er voor hem bent. Moeilijk, dat weet ik wel zeker. Maar je kunt het voor je zoon en voor jezelf.

Er zijn natuurlijk meer dingen die meespelen in de slechte verhouding tussen jou en je vriend.

Maar dan sta je pas recentelijk ingeschreven voor een woning, is de wachttijd niet erg lang?

Maar Jolan, waarom laat je dat dan aan de overheid over, dat hij wel móet gaan werken? Je zult toch ook echt je eigen gezag moeten laten gelden hoor, als je serieus genomen wilt worden.

quote:jolantje schreef op 12 september 2008 @ 13:38: Mijn zoon denkt dat als hij 18 is een uitkering kan krijgen.. En ik weet dat het beleidt hier erg streng is en je gewoon aan het werk zetten en anders geen uitkering.. Dus dan heeft hij geen keuze en dan weet ik wel zeker dat hij daarvoor kiest.. Want het is altijd meer dan de 50 euro die hij per maand van mij krijgt..Als hij zoiets denkt zou je hem eigenlijk helemaal geen geld meer moeten geven.

Waarom zou ie ook zijn best doen als ie toch wel krijgt wat ie wil met zijn gedrag?

Ach Jolantje, als geld een troef is een deze, dan is het natuurlijk wachten tot je zoon echt gaat voor het snelle geld.

Waarom hem niet stimuleren en motiveren om een opleiding te gaan doen? Bij zijn vader woont hij toch al zo'n jaar of 2 niet meer, dus die slechte invloed is al heel lang weg.

Je laat toch nog alles feitelijk aan anderen over. Nu zal een uitkeringsinstantie hem 'achter zijn boek aan ' moeten zitten. Terwijl jij hem eigenlijk zou moeten gaan steunen en motiveren.

Kijk dan eens naar de mogelijkheden Jolantje, ga met hem eens op zoek naar een leuk bedrijf waar hij intern kan leren.

Bijv. een kwekerij.

We weten dat jij goed bekend bent met de onmogelijkheden. Maar er zijn echt talloze mogelijkheden voor hem. Daarbij heeft hij jouw steun nodig en niet van een onpersoonlijke instantie.

quote:jolantje schreef op 12 september 2008 @ 13:38:

Mijn zoon denkt dat als hij 18 is een uitkering kan krijgen.. En ik weet dat het beleidt hier erg streng is en je gewoon aan het werk zetten en anders geen uitkering.. Dus dan heeft hij geen keuze en dan weet ik wel zeker dat hij daarvoor kiest.. Want het is altijd meer dan de 50 euro die hij per maand van mij krijgt..

Zoals Pom al zegt: waarom zou hij dan een eerzame baan gaan zoeken en gaan werken voor een paar centen, terwijl het vele malen lucratiever is om bijvoorbeeld de drugshandel in te gaan? Hoe weet je zo zeker dat hij dan wèl opeens wil werken?



En inderdaad, als geld als stok achter de deur gebruikt kan worden, als dat het enige is wat wel helpt moet je misschien eens overwegen hem geen zakgeld meer te geven tot hij zelf eens wat actiever wordt en of gaat werken of een opleiding gaat volgen. Misschien motiveert dat hem dan wel?

quote:jolantje schreef op 12 september 2008 @ 12:55:

al het geld dat ik kon missen ging naar hem(ik had een uitkering destijds) cijferde mezelf helemaal weg.



Als ik het allemaal zo lees geef je hem alleen maar geld, geld, geld. Krijgt hij dit niet van jou dan gaat hij machtspelletjes spelen.



Over een tijdje wordt hij 18? Jij geeft nu in een gesprek met hem aan dat als hij 18 is geen ene cent meer van jou krijgt, en dat hij voor zijn eigen inkomsten gaat zorgen. Dat hij op zoek gaat naar een normale baan en niet op jouw zak blijft teren. En vasthouden, niet toegeven, consequent blijven!