Relaties
alle pijlers
Is het normaal dat hij na een ruzie uuuuren weg is?
zondag 22 juni 2008 om 19:50
Mijn vriend heeft de "fijne" gewoonte om tijdens een ruzie zijn jas aan te trekken en in zijn auto te stappen. Nooit zin om te praten.
Nu hebben wij een fikse ruzie gehad gistermiddag en toen ik vanochtend wakker werd had hij geen zin om mij vandaag te zien want hij "had er eigenlijk genoeg van" en is om 11 uur vertrokken en er is momenteel (bijna 20:00) nog steeds geen teken van leven.
Is dit normaal? Volgens hem heb ik gister hetzelfde gedaan. Gister middag kregen we dus de ruzie. Ik ben naar mijn vriendin gegaan en hem gebeld te laten weten dat ik daar bleef eten. Het verschil is dat ik weg ging omdat hij duidelijk liet voelen dat ik teveel was. Hij gaf thuis nog te kennen dat hij 's avonds de stappen ging na het voetbal kijken. Ik ben na het eten bij mijn vriendin bij haar voetbal gaan kijken en vervolgens ook te stappen gegaan. Er van uit gaande dat wij elkaar wel in de stad zouden zien. Hij is dus niet geweest en zat mokkend thuis en verwijt mij nu dat ik hem heb laten zitten zonder iets te laten horen.
Is dit een wraak? Nee denk het niet want hij is vaker uren weg geweest (nooit zo lang als nu). Is het over? Ben ik net zo fout geweest? Ik vind van niet. Wat is jullie mening? Ik ben behoorlijk in de war en mijn relatie voelt gestrand...
Nu hebben wij een fikse ruzie gehad gistermiddag en toen ik vanochtend wakker werd had hij geen zin om mij vandaag te zien want hij "had er eigenlijk genoeg van" en is om 11 uur vertrokken en er is momenteel (bijna 20:00) nog steeds geen teken van leven.
Is dit normaal? Volgens hem heb ik gister hetzelfde gedaan. Gister middag kregen we dus de ruzie. Ik ben naar mijn vriendin gegaan en hem gebeld te laten weten dat ik daar bleef eten. Het verschil is dat ik weg ging omdat hij duidelijk liet voelen dat ik teveel was. Hij gaf thuis nog te kennen dat hij 's avonds de stappen ging na het voetbal kijken. Ik ben na het eten bij mijn vriendin bij haar voetbal gaan kijken en vervolgens ook te stappen gegaan. Er van uit gaande dat wij elkaar wel in de stad zouden zien. Hij is dus niet geweest en zat mokkend thuis en verwijt mij nu dat ik hem heb laten zitten zonder iets te laten horen.
Is dit een wraak? Nee denk het niet want hij is vaker uren weg geweest (nooit zo lang als nu). Is het over? Ben ik net zo fout geweest? Ik vind van niet. Wat is jullie mening? Ik ben behoorlijk in de war en mijn relatie voelt gestrand...
donderdag 26 juni 2008 om 11:57
Lees ook het topic al even mee hier. Ken Liuvera verder niet van eerdere topics, en kan daar dus geen mening over geven.
Betreft deze situatie kan ik zeggen dat een relatie 2 mensen aangaat. Dat er dus vaak 2 mensen 'schuld' hebben en 2 mensen iets aan kunnen doen/veranderen. De een reageert vanuit eigen oogpunt en mening, de ander ook. Wanneer deze uit elkaar ligt moet je elkaar hierin tegemoet komen.
Zo vind ik haar vriend een enorme eikel, enkel kijkend naar zijn akties waarvan ik vind dat hij erg asociaal is. Daarnaast vind ik dat TO teveel slikt en er teveel aandoet hem bij haar te houden, en daardoor aan haar eigen ik voorbij gaat.
Ik wil daarnaast even zeggen dat ik een en ander herken. Het hele voorbeeld van aerie is voor mij herkenbaar, en zou haast door mij geschreven kunnen zijn. Behalve het weglopen en wegblijven. Mijn vriend wil dat vaak wel maar doet het uiteindelijk gelukkig niet, mede doordat ik dat heel erg vind. Maar ook wij proberen elkaar meer te begrijpen. Ik wil praten, hij liever niet. Dus we praten nu zoveel mogelijk wanneer hij dat op kan brengen...
Ik vind het dus lastig hier wat over te zeggen, waar twee vechten, hebben twee schuld.
Overigens vind ik de 'reden' studie en geld de meest dramatische basis om bij iemand te blijven. Ik snap dat het een klotesituatie is, en dat het haast ondenkbaar voor je is het anders op te lossen, maar een relatie moet gebasseerd zijn op wederzijdse liefde en daarvoor willen vechten, samen...
Betreft deze situatie kan ik zeggen dat een relatie 2 mensen aangaat. Dat er dus vaak 2 mensen 'schuld' hebben en 2 mensen iets aan kunnen doen/veranderen. De een reageert vanuit eigen oogpunt en mening, de ander ook. Wanneer deze uit elkaar ligt moet je elkaar hierin tegemoet komen.
Zo vind ik haar vriend een enorme eikel, enkel kijkend naar zijn akties waarvan ik vind dat hij erg asociaal is. Daarnaast vind ik dat TO teveel slikt en er teveel aandoet hem bij haar te houden, en daardoor aan haar eigen ik voorbij gaat.
Ik wil daarnaast even zeggen dat ik een en ander herken. Het hele voorbeeld van aerie is voor mij herkenbaar, en zou haast door mij geschreven kunnen zijn. Behalve het weglopen en wegblijven. Mijn vriend wil dat vaak wel maar doet het uiteindelijk gelukkig niet, mede doordat ik dat heel erg vind. Maar ook wij proberen elkaar meer te begrijpen. Ik wil praten, hij liever niet. Dus we praten nu zoveel mogelijk wanneer hij dat op kan brengen...
Ik vind het dus lastig hier wat over te zeggen, waar twee vechten, hebben twee schuld.
Overigens vind ik de 'reden' studie en geld de meest dramatische basis om bij iemand te blijven. Ik snap dat het een klotesituatie is, en dat het haast ondenkbaar voor je is het anders op te lossen, maar een relatie moet gebasseerd zijn op wederzijdse liefde en daarvoor willen vechten, samen...
vrijdag 27 juni 2008 om 12:19
Nou meiden, even een update na jullie verhelderende reacties.
Ja ik pik te veel...
Ik vind het fijn jullie girlpower te lezen, ik ben een veel te vredelievende duif volgens mij.
Waar moet ik beginnen; ik was gebleven bij het feit dat ik toch maar mijn ouders zou vertrekken. Ik had een brief op tafel gelegd;
(naam) ik pak mijn biezen. Ik wil je alle ruimte geven maar jouw zo duidelijke afgrijzen naar mij toe de laatste dagen ontneemt mij alle motivatie en levensgeluk. Dit breekt mij echt. Ik heb maar een ik en ik kies nu voor mezelf, hoeveel pijn dit ook doet. Ik heb mijn fouten waar ik aan wil werken maar naast die fouten ben ik ook een mooie en inteligente vrouw met een warm hart die altijd goed voor je gezorgd heeft. Ik wil voor ons vechten als een tijger maar niet in mijn eentje. Ik zie een schitterende tijd en jij drie dramatische weken en dat is ons grote verschil. Ik geef je de tijd om alles op een rijtje te zetten en je frustraties te uiten maar niet op meer op mij. Ik verdien een eerlijke kans. Enkel ik blijf niet oneindig op je wachten want hoeveel ik ook van je houd, en dat is veel, ik houd nog altijd meer van mezelf.
Deze brief had ik op tafel gelegd en ik was nog boven aan het pakken snikkend en wel toen hij al thuis kwam. Hij was de brief aan het lezen terwijl ik dus nog boven was en toen ik als een overwerkte pakezel naar beneden kwam zat ie op de bank. Hij zei me dat ik voor hem niet hoefte te gaan en toen viel er een lange veel zeggende stilte waarbij ik met tas op schoot op de andere bank plofte. Opeens begon hij te huilen! Ja... dan is het helaas bij mij einde verhaal.
We hebben eigenlijk niks meer gezegd of bepraat enkel dat ik hem dringend vroeg weer normaal en liefdevol mij te behandelen omdat ik dan die tas ingepakt laat en meeneem. Hij is daar duidelijk van geschrokken en ik ben eerlijk gezegd wat mondiger geworden. Toch door de woede die bij mij ook iets heeft gebroken. Zodra ik de afgelopen dagen ook maar een sfeertje bij hem bespeurde dat richting het afreageren van frustraties ging heb ik dat meteen met een ferme opmerking de kop in gedrukt en ik merk dat hij weer meer naar me toe trekt en ik me juist wat zekerder en minder afhankelijk voel.
We zijn gister even een dagje weg geweest en verder heb ik vooral de laatste avonden lekker mijn ding gedaan. Op visite bij vriendinnen en naar de sauna. Was erg fijn. Het voelt nog niet helemaal als vanouds er zit nog wat afstand maar das normaal denk ik? Ik hoop gewoon ten zeerste dat ik deze houding vol kan houden en niet dat mijn overactieve vredesduif in me weer begint te fladderen. Ik voel me hier goed bij en dit lijkt ook goed te zijn voor ons.
Wat denken jullie so far?
Ja ik pik te veel...
Ik vind het fijn jullie girlpower te lezen, ik ben een veel te vredelievende duif volgens mij.
Waar moet ik beginnen; ik was gebleven bij het feit dat ik toch maar mijn ouders zou vertrekken. Ik had een brief op tafel gelegd;
(naam) ik pak mijn biezen. Ik wil je alle ruimte geven maar jouw zo duidelijke afgrijzen naar mij toe de laatste dagen ontneemt mij alle motivatie en levensgeluk. Dit breekt mij echt. Ik heb maar een ik en ik kies nu voor mezelf, hoeveel pijn dit ook doet. Ik heb mijn fouten waar ik aan wil werken maar naast die fouten ben ik ook een mooie en inteligente vrouw met een warm hart die altijd goed voor je gezorgd heeft. Ik wil voor ons vechten als een tijger maar niet in mijn eentje. Ik zie een schitterende tijd en jij drie dramatische weken en dat is ons grote verschil. Ik geef je de tijd om alles op een rijtje te zetten en je frustraties te uiten maar niet op meer op mij. Ik verdien een eerlijke kans. Enkel ik blijf niet oneindig op je wachten want hoeveel ik ook van je houd, en dat is veel, ik houd nog altijd meer van mezelf.
Deze brief had ik op tafel gelegd en ik was nog boven aan het pakken snikkend en wel toen hij al thuis kwam. Hij was de brief aan het lezen terwijl ik dus nog boven was en toen ik als een overwerkte pakezel naar beneden kwam zat ie op de bank. Hij zei me dat ik voor hem niet hoefte te gaan en toen viel er een lange veel zeggende stilte waarbij ik met tas op schoot op de andere bank plofte. Opeens begon hij te huilen! Ja... dan is het helaas bij mij einde verhaal.
We hebben eigenlijk niks meer gezegd of bepraat enkel dat ik hem dringend vroeg weer normaal en liefdevol mij te behandelen omdat ik dan die tas ingepakt laat en meeneem. Hij is daar duidelijk van geschrokken en ik ben eerlijk gezegd wat mondiger geworden. Toch door de woede die bij mij ook iets heeft gebroken. Zodra ik de afgelopen dagen ook maar een sfeertje bij hem bespeurde dat richting het afreageren van frustraties ging heb ik dat meteen met een ferme opmerking de kop in gedrukt en ik merk dat hij weer meer naar me toe trekt en ik me juist wat zekerder en minder afhankelijk voel.
We zijn gister even een dagje weg geweest en verder heb ik vooral de laatste avonden lekker mijn ding gedaan. Op visite bij vriendinnen en naar de sauna. Was erg fijn. Het voelt nog niet helemaal als vanouds er zit nog wat afstand maar das normaal denk ik? Ik hoop gewoon ten zeerste dat ik deze houding vol kan houden en niet dat mijn overactieve vredesduif in me weer begint te fladderen. Ik voel me hier goed bij en dit lijkt ook goed te zijn voor ons.
Wat denken jullie so far?
vrijdag 27 juni 2008 om 15:00
Als je jezelf maar niet in bochten moet wringen om je vredesduif weg te moeten drukken in jezelf.
Kennelijk ben je gewoon zo en je moet jezelf kunnen zijn bij de ander.
Maar goed, ik ben benieuwd of het zo blijft.
Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in dat ie nu ineens voor altijd veranderd is.
Iemand is zoals ie is en die veranderd niet.
Hij zal zich voorlopig even koest houden, maar zijn ware aard komt naar mijn idee vroeg of laat toch weer boven drijven..
Ik hoop het niet voor je maar ik vrees het ergste..
Kennelijk ben je gewoon zo en je moet jezelf kunnen zijn bij de ander.
Maar goed, ik ben benieuwd of het zo blijft.
Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in dat ie nu ineens voor altijd veranderd is.
Iemand is zoals ie is en die veranderd niet.
Hij zal zich voorlopig even koest houden, maar zijn ware aard komt naar mijn idee vroeg of laat toch weer boven drijven..
Ik hoop het niet voor je maar ik vrees het ergste..
woensdag 2 juli 2008 om 20:42
[quote]precious1 schreef op 27 juni 2008 @ 15:00:
Als je jezelf maar niet in bochten moet wringen om je vredesduif weg te moeten drukken in jezelf.
Kennelijk ben je gewoon zo en je moet jezelf kunnen zijn bij de ander.
Maar goed, ik ben benieuwd of het zo blijft.
Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in dat ie nu ineens voor altijd veranderd is.
Iemand is zoals ie is en die veranderd niet.
Hij zal zich voorlopig even koest houden, maar zijn ware aard komt naar mijn idee vroeg of laat toch weer boven drijven..
Ik hoop het niet voor je maar ik vrees het ergste..[/quote]
Ik hoop het voor je, maar ik geloof er eerlijk gezegd niet in.
Als je jezelf maar niet in bochten moet wringen om je vredesduif weg te moeten drukken in jezelf.
Kennelijk ben je gewoon zo en je moet jezelf kunnen zijn bij de ander.
Maar goed, ik ben benieuwd of het zo blijft.
Eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in dat ie nu ineens voor altijd veranderd is.
Iemand is zoals ie is en die veranderd niet.
Hij zal zich voorlopig even koest houden, maar zijn ware aard komt naar mijn idee vroeg of laat toch weer boven drijven..
Ik hoop het niet voor je maar ik vrees het ergste..[/quote]
Ik hoop het voor je, maar ik geloof er eerlijk gezegd niet in.
Frankly my dear, I don"t give a damn
