Is mijn relatie nog te redden?

Hoi allemaal! Mijn eerste berichtje hier. Ik ga het proberen kort te houden want bij ellenlange verhalen haak ik zelf ook af. Man en ik zijn jeugdliefdes en 14 jaar samen. We zijn nog jong en hebben 2 kids samen. We hebben al de nodige downs gehad maar de laatste jaren lijken we elkaar te verliezen. Geen communicatie, geen tijd maken voor elkaar, blik op de wereld niet meer hetzelfde, beide verandert, andere interesses en doelen en we passen ons extreem aan elkaar aan om maar 'geen gedoe' te hebben. 2 jaar geleden werd ik verliefd op een ander. Ik ben niet naïef en weet ook wel dat verliefdheid voorbij gaat en het gras niet altijd groener is bij de buren maar man wat was dit overweldigend. Lang afgehouden, wel veel contact gehad en paar keer gezoend. Uiteindelijk verteld, veel gezeik gehad maar toch proberen er samen voor te gaan. In de maanden daarop heeft mijn man mij meerdere keren aangerand/verkracht in mijn slaap. Dit stopte dan zodra ik wakker werd (eerste 2x lag ik verstijfd in bed, daarna boos weggelopen) maar ondanks tranen, boosheid etc gebeurde het nog een paar keer. We hebben hier samen ook therapie voor gehad, waarin hij aangaf dat het wanhoop was en geen wraak. Verder doet hij er erg luchtig over, hij zoekt nog steeds regelmatig de grens op en raakt me vaak aan op plekken waar je niet hoeft te komen als er geen aanleiding toe is. Ik heb emdr ervoor gehad maar blijf angstig en ik ben net een blok beton als hij me maar een kus geeft. Ook zijn vertrouwen is nihil en dit resulteert in veel controlerend gedrag. Buiten dat willen we elkaar niet kwetsen en hebben dus nooit ruzie maar delen dus ook onze diepste gevoelens niet. Hij is een hele zorgzame, begripvolle man die alles voor me overheeft. Heb dan ook lange zoveel schuld op me genomen over alles maar nu loop ik vast en weet het gewoon niet meer. Wat ik hiermee wil bereiken, geen idee. In ieder geval mijn verhaal kwijt, herkenning, tips, meningen. Wees zacht met oordelen aub, de situatie is al pijnlijk genoeg.

Fransje-Noord schreef: ↑

05-08-2019 19:28

Ik lees tegenstrijdige punten in jouw verhaal. Hij verkracht je, hij gaat over je grenzen heen en hij vertrouwt jou niet. Desondanks is hij zorgzaam, begripvol en heeft hij alles voor jou over?!

Ja ik snap dat dit tegenstrijdig overkomt. Ik ben natuurlijk door een kut periode gegaan (en nog) door een burn-out. Ik bedoel meer dat hij daarin altijd heeft klaargestaan, de kinderen heeft verzorgd, huishouden, vragen wat ik nodig heb etc. Daarnaast legt hij alle ballen bij mij, hij wil er alles aan doen om het weer goed te maken tussen ons dus laat mij bepalen wat er moet gebeuren (al heeft dit nog niet echt gewerkt tot nu toe)

Bedankt voor alle reacties !
Het heeft me toch wel flink aan het denken gezet. Ik vind het heel dubbel, ik begrijp alle argumenten van 'wegwezen' maar ik geef wel om deze man, heb een goed leven met hem (gehad) en hij is de vader van mijn kinderen. Op dit moment heb ik besloten dat hij doordeweeks ergens anders heen gaat en in het weekend naar huis komt (vooral ivm de kinderen) dit ging niet zonder slag of stoot maar ben wel blij dat ik heb doorgezet zodat we beiden even ruimte krijgen om tot onszelf te komen en na te denken hoe en of we samen verder willen.