Relaties
alle pijlers
Jezelf verliezen in een relatie?
maandag 31 maart 2008 om 13:25
Hallo
Ik heb nu 4 jaar een relatie. Altijd heb ik mezelf voorgenomen dat ik altijd een individueel wilde blijven en emotioneel niet afhankelijk zijn. Toch merk ik de laatste tijd dat dit voornemen totaal de andere kant opgaat,
Het is absoluut niet zo dat ik me emotioneel niet wil binden, ik wil gewoon niet te afhankelijk zijn en mezelf hierin verliezen.
Na al die jaren ben ik steeds meer van mijn vriend gaan houden. We zagen elkaar zeer regelmatig. Nu is hij afgelopen oktober naar een andere stad verhuisd i.v.m. stage. Vanaf februari is hij klaar met zijn stage en geeft hij skiles waardoor hij veel in Oostenrijk zit, met af en toe een week/weekend hier. Nu stopt hij half april met skiles geven. Maar omdat hij in september pas weer begint met zijn master, wil hij die tijd overbruggen met iets leuks. In Malta wel te verstaan. Hij wil daar een taalcursus gaan doen en daar gaan werken.
Aan de ene kant wil ik hem steunen en aanmoedigen om te doen wat hij leuk vindt, zeker nu hij daar de kans voor heeft. Aan de andere kant voel ik me ellendig. Ik mis hem zo als hij weg is. Ik merk dat ik er ook erg onzeker door word. Dit heb ik hem ook verteld. Maar mijn onzekerheid kan hij niet oplossen, dat kan ik alleen zelf.
Ik kan mijn gevoel niet zo heel goed beschrijven, maar ik voel me zo leeg als hij weg is. Ik doe veel leuke dingen in het leven, maar het is gewoon allemaal net wat minder leuk zonder hem.
Ook begin ik weer met mezelf te worstelen. Ik heb een paar jaar geleden in therapie gezeten omdat ik mezelf erg tegenwerkte. Soms doe ik dingen die ik zelf niet helemaal snap. Ik denk dat dit een soort van zelfbescherming is. Bijvoorbeeld: gister was ik bij hem. Ik wilde eigenlijk nog een beetje studeren, maar ik wist dat als ik naar huis zou gaan toch niet zou gaan studeren en me alleen maar ellendig zou voelen. Toch ging ik naar huis, me inderdaad ellendig zitten voelen in huis. Ik snap dat niet van mezelf waarom ik dan wegga. Om te laten zien dat ik het zelf wel allemaal goed kan en hem niet nodig heb?
Ik hoop niet dat het een onsamenhangend verhaal is, maar het vreet aan me, mijn eigen gevoel en verstand die tegen elkaar in gaan. Ik heb echt een beetje het gevoel mezelf te verliezen.
Herkennen mensen dit? Of zijn er mensen die weten hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Groetjes van Poupee
Ik heb nu 4 jaar een relatie. Altijd heb ik mezelf voorgenomen dat ik altijd een individueel wilde blijven en emotioneel niet afhankelijk zijn. Toch merk ik de laatste tijd dat dit voornemen totaal de andere kant opgaat,
Het is absoluut niet zo dat ik me emotioneel niet wil binden, ik wil gewoon niet te afhankelijk zijn en mezelf hierin verliezen.
Na al die jaren ben ik steeds meer van mijn vriend gaan houden. We zagen elkaar zeer regelmatig. Nu is hij afgelopen oktober naar een andere stad verhuisd i.v.m. stage. Vanaf februari is hij klaar met zijn stage en geeft hij skiles waardoor hij veel in Oostenrijk zit, met af en toe een week/weekend hier. Nu stopt hij half april met skiles geven. Maar omdat hij in september pas weer begint met zijn master, wil hij die tijd overbruggen met iets leuks. In Malta wel te verstaan. Hij wil daar een taalcursus gaan doen en daar gaan werken.
Aan de ene kant wil ik hem steunen en aanmoedigen om te doen wat hij leuk vindt, zeker nu hij daar de kans voor heeft. Aan de andere kant voel ik me ellendig. Ik mis hem zo als hij weg is. Ik merk dat ik er ook erg onzeker door word. Dit heb ik hem ook verteld. Maar mijn onzekerheid kan hij niet oplossen, dat kan ik alleen zelf.
Ik kan mijn gevoel niet zo heel goed beschrijven, maar ik voel me zo leeg als hij weg is. Ik doe veel leuke dingen in het leven, maar het is gewoon allemaal net wat minder leuk zonder hem.
Ook begin ik weer met mezelf te worstelen. Ik heb een paar jaar geleden in therapie gezeten omdat ik mezelf erg tegenwerkte. Soms doe ik dingen die ik zelf niet helemaal snap. Ik denk dat dit een soort van zelfbescherming is. Bijvoorbeeld: gister was ik bij hem. Ik wilde eigenlijk nog een beetje studeren, maar ik wist dat als ik naar huis zou gaan toch niet zou gaan studeren en me alleen maar ellendig zou voelen. Toch ging ik naar huis, me inderdaad ellendig zitten voelen in huis. Ik snap dat niet van mezelf waarom ik dan wegga. Om te laten zien dat ik het zelf wel allemaal goed kan en hem niet nodig heb?
Ik hoop niet dat het een onsamenhangend verhaal is, maar het vreet aan me, mijn eigen gevoel en verstand die tegen elkaar in gaan. Ik heb echt een beetje het gevoel mezelf te verliezen.
Herkennen mensen dit? Of zijn er mensen die weten hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Groetjes van Poupee
woensdag 2 april 2008 om 21:32
Omdat hij nu gezegd heeft dat hij zijn toekomst wel met jouw ziet, vindt jij dit voldoende om op deze manier met hem door te gaan??
Hij zegt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft, en dat je hem daardoor "af en toe" moet missen?
Ik vind dat je hem wel erg veel hebt moeten missen en nog moet missen de komende tijd.
Ik denk niet dat jij je door dit gesprek beter zult gaan voelen over jullie relatie...
Hij zegt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft, en dat je hem daardoor "af en toe" moet missen?
Ik vind dat je hem wel erg veel hebt moeten missen en nog moet missen de komende tijd.
Ik denk niet dat jij je door dit gesprek beter zult gaan voelen over jullie relatie...
woensdag 2 april 2008 om 22:04
woensdag 2 april 2008 om 22:26
Hey
Een eigen leven is zeker iets wat ik heb. Ik zit bij meerdere commisies waarbij ik allerlei activiteiten organiseer, ik studeer, ik sport veel, ik heb veel vriendinnen, ik volg cursussen, ik heb bijbaantjes, ik heb veel feestjes, ik heb eigen paarden.... Genoeg leuke dingen voor mezelf dus.
We hebben besproken dat ik ook naar Malta ga. Niet zolang als dat hij er is, dat wil/kan ik ook niet. Maar ik ga er zeker naartoe en met hem een beetje rondreizen. Ook hebben we nog een ander reisje in het verschiet, waar hij steeds naar vraagt of ik daar al achter aan ben geweest. Hij wil dus echt wel dingen samen met mij ondernemen dus.
Concreet gezien verandert er niet veel, misschien mijn kijk op onze relatie. Na gister is het mij helemaal duidelijk hoe hij ons ziet (dit wist ik al deels, maar ik heb af en toe bevestiging nodig) en dit heeft me een soort van gerust gesteld.
Ik voel me wel degelijk beter door dit gesprek. Ik houd echt giga veel van hem en wil hem voor geen goud missen en zie ons echt samen oud worden. En hij begint in september weer met studeren (hij gaat zijn master afmaken) en komt dan weer bij mij wonen. Dat is al een hele stap voor hem denk ik, bij mij wonen. Als ik kijk hoe hij was toen ik hem leerde kennen en hoe hij nu is, is hij al bijna 180 graden veranderd... In positieve zin! Waar hij vroeger veel meer lang leve de lol was, is hij nu bezorgd, erg lief, houdt rekening met me, doet leuke dingen met mij, ziet mij als veel belangrijker dan zijn vrienden, is liever bij mij dan in de kroeg.
Tja, wie ben ik dan om het hem zo lastig te maken om te doen waar hij van droomde? Ja oke, zijn vriendin van wie die veel houdt. Maar ik moet er niet aan denken dat als we later samen zijn, hij het steeds heeft over gemiste kansen, over dingen die hij zo graag wilde ondernemen maar niet heeft gedaan vanwege mij. Nee, dat is niet wat ik wil. Ik wil dat óók hij gelukkig is en blijft. En ik zelf ook. Maar ik vertrouw dat dat helemaal goed gaat komen!
Trusten voor de vroege slaapsters!
Een eigen leven is zeker iets wat ik heb. Ik zit bij meerdere commisies waarbij ik allerlei activiteiten organiseer, ik studeer, ik sport veel, ik heb veel vriendinnen, ik volg cursussen, ik heb bijbaantjes, ik heb veel feestjes, ik heb eigen paarden.... Genoeg leuke dingen voor mezelf dus.
We hebben besproken dat ik ook naar Malta ga. Niet zolang als dat hij er is, dat wil/kan ik ook niet. Maar ik ga er zeker naartoe en met hem een beetje rondreizen. Ook hebben we nog een ander reisje in het verschiet, waar hij steeds naar vraagt of ik daar al achter aan ben geweest. Hij wil dus echt wel dingen samen met mij ondernemen dus.
Concreet gezien verandert er niet veel, misschien mijn kijk op onze relatie. Na gister is het mij helemaal duidelijk hoe hij ons ziet (dit wist ik al deels, maar ik heb af en toe bevestiging nodig) en dit heeft me een soort van gerust gesteld.
Ik voel me wel degelijk beter door dit gesprek. Ik houd echt giga veel van hem en wil hem voor geen goud missen en zie ons echt samen oud worden. En hij begint in september weer met studeren (hij gaat zijn master afmaken) en komt dan weer bij mij wonen. Dat is al een hele stap voor hem denk ik, bij mij wonen. Als ik kijk hoe hij was toen ik hem leerde kennen en hoe hij nu is, is hij al bijna 180 graden veranderd... In positieve zin! Waar hij vroeger veel meer lang leve de lol was, is hij nu bezorgd, erg lief, houdt rekening met me, doet leuke dingen met mij, ziet mij als veel belangrijker dan zijn vrienden, is liever bij mij dan in de kroeg.
Tja, wie ben ik dan om het hem zo lastig te maken om te doen waar hij van droomde? Ja oke, zijn vriendin van wie die veel houdt. Maar ik moet er niet aan denken dat als we later samen zijn, hij het steeds heeft over gemiste kansen, over dingen die hij zo graag wilde ondernemen maar niet heeft gedaan vanwege mij. Nee, dat is niet wat ik wil. Ik wil dat óók hij gelukkig is en blijft. En ik zelf ook. Maar ik vertrouw dat dat helemaal goed gaat komen!
Trusten voor de vroege slaapsters!
woensdag 2 april 2008 om 22:38
Nou Poupee je had dus even een flink gesprek nodig dus.
Fijn dat het is opgelost nu.
Leuke plannen in verschiet.
Zo zie je maar wat een goed en duidelijk gesprek kan opleveren.Ook voor jezelf dus hé!
Je schoot al een tijdlang in gedachten, huh is dit wat ik wil?Nee dus en hebt het aangekaard,op rij gezet voor jouzelf,je vriend dat voorgelegd wat in positieve zin is opgelost.
Heel goed..
Fijn dat het is opgelost nu.
Leuke plannen in verschiet.
Zo zie je maar wat een goed en duidelijk gesprek kan opleveren.Ook voor jezelf dus hé!
Je schoot al een tijdlang in gedachten, huh is dit wat ik wil?Nee dus en hebt het aangekaard,op rij gezet voor jouzelf,je vriend dat voorgelegd wat in positieve zin is opgelost.
Heel goed..
donderdag 3 april 2008 om 12:02
Nou, als jullie hier allebei gelukkig mee zijn dan is er dus helemaal geen probleem meer!
Inderdaad lekker je eigen dingetjes blijven doen maar als ik jou was zou ik niet meteen alles opzij schuiven als meneer een keertje tijd voor jou maakt (wat de komende tijd waarschijnlijk weinig zal voorkomen).
Het ziet er niet naar uit dat hij van plan is om zich ook maar een klein beetje aan jou aan te passen, andersom waarschijnlijk des te meer.....
Maar nogmaals als jullie daar beiden gelukkig mee zijn dan zeg ik: go for it!
Inderdaad lekker je eigen dingetjes blijven doen maar als ik jou was zou ik niet meteen alles opzij schuiven als meneer een keertje tijd voor jou maakt (wat de komende tijd waarschijnlijk weinig zal voorkomen).
Het ziet er niet naar uit dat hij van plan is om zich ook maar een klein beetje aan jou aan te passen, andersom waarschijnlijk des te meer.....
Maar nogmaals als jullie daar beiden gelukkig mee zijn dan zeg ik: go for it!
donderdag 3 april 2008 om 13:28
Toch even een operking.Hij wil best dingen samen doen dus zeg je.
Hij vraagt er bijv. ook steeds naar of je al achter jullie reisje aan bent geweest.Waarom heb jij dat te doen?Kan hij niets ofzo?
Hiermee laat hij wel duidelijk te kennen geven dat jij het mag doen ipv. samen.
Je past je toch eigenlijk nog veel aan HEM aan m.i.Je zei zelf al wel,er veranderd idd. weinig eigenlijk,alleen jou! kijk op de relatie.Waaruit ik toch opmaak dat JIJ je 'aanpast' en hij gewoon op deze voet verder gaat.
Nogmaals als jij daar geen probleem mee hebt,prima zou ik zeggen.
Hij vraagt er bijv. ook steeds naar of je al achter jullie reisje aan bent geweest.Waarom heb jij dat te doen?Kan hij niets ofzo?
Hiermee laat hij wel duidelijk te kennen geven dat jij het mag doen ipv. samen.
Je past je toch eigenlijk nog veel aan HEM aan m.i.Je zei zelf al wel,er veranderd idd. weinig eigenlijk,alleen jou! kijk op de relatie.Waaruit ik toch opmaak dat JIJ je 'aanpast' en hij gewoon op deze voet verder gaat.
Nogmaals als jij daar geen probleem mee hebt,prima zou ik zeggen.
