kan verliefdheid groeien???

Voor mij kan liefde ook wel degelijk groeien.

Bij mijn vriendje had ik wel meteen een enorme fysieke aantrekkingskracht (wederzijds), maar ik wilde in eerste instantie eigenlijk hem maar gewoon de hele tijd in mijn bed hebben.



Na een aantal weken merkte ik dat ik ook vanalles van hem wilde weten, waar hij vandaan kwam, wat hij deed, waar hij van hield etc. Nu zijn we een aantal maanden verder en ben ik toch echt wel verliefd

Dat snap ik Stephanietje, maar dan begint het wel met heftige lichamelijke aantrekkingskracht. Dat is voor mij toch ook wel een eerste vereiste. Als dat ontbreekt, zou er dan nog steeds verliefdheid kunnen groeien?

Het kan wel is mijn ervaring. Heb via internet eerst iemand leren kennen, er was wel een klik en er kwamen steeds meer klikken. We vroegen ons steeds af wat dit nu was omdat we allebei in eerste instantie voor vriendschap gingen. We hebben het rustig de tijd gegeven en na een paar maanden bleek er toch echt wel meer te zijn dan "zomaar"een klik.

Ik dacht eerst ook dat het er direct moest zijn maar door deze ervaring blijkt toch van niet. Helaas is deze relatie na 2 jaar om een andere reden over gegaan maar het kan zeker wel dat je elkaar eerst de tijd moet geven.

Dus mijn advies: kijk het gewoon aan, geniet ervan en geef het de tijd, wat heb je te verliezen?

Goed dat je de knoop hebt doorgehakt!



Ik denk inderdaad ook dat er op zn minst een fysieke aantrekkingskracht moet zijn. Al is die er niet altijd meteen. Bij mijn vorige relatie had ik dat helemaal niet in het begin. Heb het dan ook een aantal maanden afgehouden en gezegd dat we alleen vrienden konden zijn. Toch is dat uiteindelijk gegroeid. Maar ik denk dat het belangrijkste is dat je geen afkeer hebt van dingen. Zolang je ergens nog neutraal instaat kan er nog een hoop veranderen.

Ik heb vroeger relaties gehad met mannen waarvan ik nooit helemaal hoteldebotel ben geweest en eigenlijk ben ik daar nooit gelukkig mee geweest.

De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat je nooit dingen moet doen waar je geen zin in hebt. Luisteren naar je gevoel is toch het belangrijkste hierin. Het mooie was bij mij dat zodra ik begon aan te geven wat ik wel en niet wilde, dat toen pas de verliefdheid kwam.

Je hoeft niet altijd direct alle contact te verbreken als je 'besluit' dat het niks wordt. Het enige wat je weet en goed hebt aangegeven is dat het NU niets wordt.

Grappig, reageerde vanmorgen in een oud naar boven gehaald topic over ditzelfde onderwerp... Het houdt mij ook bezig...



Wat goed duivelijntje en meiskemeiske, dat jullie tot een conclusie zijn gekomen en een knoop hebben doorgehakt.

En ook goed om te lezen dat het ook juist wel goed kan gaan...



Ben nu 4 maanden met een jongen (via internet)... Gesprekken waren op chat al heel erg leuk, veel herkenning, lachen etc... bij de eerste ontmoeting had ik eerst zoiets van: mwah, ik weet het niet. Uiterlijkheden als zijn kleding vielen me wat tegen, hij kwam een beetje nerderig over (wat in principe natuurlijk niet erg hoeft te zijn, maar je hoopt altijd op die nog onontdekte adonis ofzo). Maar toch... er was iets... iets waardoor ik ondanks dat ik dacht: mwah, ik 'm toch mee mijn bed in heb gesleurd. Iets wat ik nog nooit had gedaan op eerste date, bovendien had hij zelf zoiets van 'laten we het maar bij zoenen houden deze eerste keer'. Ik kon niet van 'm afblijven. En de seks was wauw!

Tja... daar zit je dan de weken erna... errug goeie seks, errug goeie gesprekken... en toch... ook een soort van afkeer, of twijfel... Piekeren erover, alles afwegen, alle nee's opstapelen, alle ja's opstapelen... etc. Heel vermoeiend. Hij was wel meteen hoteldebotel, in ieder geval een stuk meer dan ik. Liet dat ook behoorlijk merken waardoor ik banger werd hem te kwetsen. Uiteindelijk toch erover gehad en dat ik niet zo verliefd was. Een week was het uit. Maar in die week miste ik het zo! Juist die goede gesprekken, dat vertrouwde gevoel, het gevoel dat ik zo mezelf kan zijn bij hem. Misschien wel JUIST omdat ik niet zo hoteldebotel was. Toen hebben we weer afgesproken. In eerste instantie om te kijken of vriendschap voor ons een beter plan was. Maar die aantrekkingskracht... hij hoeft mijn hand maar aan te raken of ik word toch soort van week. Ook al denk ik dan: zit nou niet zo neanderthalerig, of trek eens een frissere trui aan. Op een of andere manier maakt hij iets in me los. Zeker als ik dicht bij hem ben, of als ik weer eens een ellenlang goed gesprek met hem heb. We zijn nu 4 maanden op weg dus, en eigenlijk voel ik me het grootste gedeelte van de tijd niet straalverliefd. Het is geen verzengede hitte, maar het voelt wel ontzettend lekker warm... Ik kan zo'n hittegolfje voelen op momenten, maar meestal is het 'gewoon' zin om hem te zien. Zin om dingen aan hem uit te vinden. Zin om dingen samen te ondernemen... De verbazing als ik merk dat hij eigenlijk heel erg goed kan koken (maar het uit gemakszucht gewoon niet altijd doet). Of dat hij een uur naar een huilbui van mij kan luisteren en me kan troosten. Of als hij stiekem na zijn werk een kaartje in de bus gooit waarop 'ie heeft opgesomd waarom hij mij zo leuk vindt... dat soort momenten maken me blij.



En toch he... waarom zijn die vlinders er niet zo heftig?

En waarom waren die er van de zomer wel enorrrrrem voor een ex-gokverslaafde armoedzaaier-date die bijv. in het begin al aangaf dat zijn vrienden hem in het verleden altijd tegen moesten houden om niet vreemd te gaan? En die het na 1,5 mnd uitmaakte. Toen was ik echt straalverliefd (en dus luduvudu). Gek toch?



Zelf geef ik deze relatie nog niet op. Ik merk dat ik het toch best benauwd krijg als ik er over nadenk er ook een punt achter te zetten en deze fijne vent 'weg te doen'. Zolang de balans overslaat naar 'ja', hou ik 'm

Verliefdheid kan zeker groeien. Ik heb eerst een week of 4 gedate, gebeld, gesmst e.d. en ik ook dacht niet verliefd te kunnen worden. Heb wel al die tijd veel contact gehouden. Van het een op het andere moment was er toch iets aan het groeien en dat groeit nu na 1,5 jaar nog steeds! Het is idd anders als je 18 bent en strontverliefd kan zijn of als je 30 bent en heel anders in het leven staat en andere wensen en eisen stelt aan je partner. Jij geeft duidelijk aan dat je er niet naar uitkeek om hem te zien en er niet aan moest denken om naast diegene wakker te worden. Dan heb je al veel meer weerzin en ik denk dat je dan een goede beslissing hebt genomen. Ik hoop dat je gauw je liefde, inclusief vlinders in de buik, vind!

Heb je al eens met hem gevreeën? Kan soms net dat zetje zijn om je gevoelens te laten opbloeien. Zelf heb ik momenteel een verhouding met iemand die ik via internet leerde kennen en het heeft een dikke maand geduurd totdat mijn twijfels weg waren, zelfs nu groeit mijn gevoel nog. In het begin, toen hij al verliefd was, vond ik het ook allemaal erg benauwend, nu is het gelijkgetrokken. Geef het nog even de tijd. Als je over een maand of twee nog steeds denkt dat er iets mist, kun je altijd nog afkappen.

Bij mij moest het ook groeien, terwijl hij al hoteldebotel was. Stuurde kleffe smsjes met dingen als "...met je zingende ogen". Dat vond ik eigenlijk maar een beetje stom en z'n grapjes waren flauw. Maar na ongeveer een maand werd het allemaal veel intenser en groeide het gevoel ontzettend, en zijn gevoel bleef.



Moraal van dit verhaal:

Gun het de tijd. Als er na een maand nog niks is, dan is het vergeefs en kun je beter iets met iemand beginnen waar je wel gek op bent.

Tja, ik denk dat verliefdheid niet kan groeien .. het is er .. dan weer niet... soms wel, dan niet. Ik denk echter dat liefde wel kan groeien. Ik denk dat je goed moet luisteren naar je innerlijke gevoel. Ik ken genoeg relaties waarbij de liefde tussen oudere mensen zo ongelooflijk sterk en absoluut is... echt heel mooi ... maar ik ken ook genoeg relaties waarbij het niet zo is, of waarbij de liefde is verdwenen. Het grappige hiervan is eigenlijk dat er volstrekt geen lijn op te trekken is, ondaks alle adviezen, huwelijksbureau's makelaars, experts ..

het kan zéker later komen, al moet het niet een half jaar duren. Heb het zelf meegemaakt, ik vond die persoon wel leuk, was meer gecharmeerd van zijn aandacht en verliefdheid op mij dan dat ik verliefd op hem was. Het ging weleens zo ver dat ik me weleens irriteerde aan zijn vasthoudendheid. Maar de aanhouder wint echt (en de aanhouder was niet alleen hij, maar ook ik) en ik werd echt verliefd op hem. Na een maand ongeveer. Waarom na al die tijd wel? Omdat je dingen gaat delen, hem beter leert kennen, hij jou beter leert kennen, je krijgt doordat je langer met hem omgaat andere kanten van hem te zien die in het begin niet zichtbaar zijn, en dan komt er (als t goed gaat) een complete persoon tevoorschijn zoals hij echt is, in plaats van dat beeld dat je nu van hem hebt.



Geef het een kans, wat heb je te verliezen? Of staan er nog 30 te wachten op je?

quote:kippenschoen schreef op 17 maart 2009 @ 12:53:

Bij mij moest het ook groeien, terwijl hij al hoteldebotel was. Stuurde kleffe smsjes met dingen als "...met je zingende ogen". Dat vond ik eigenlijk maar een beetje stom en z'n grapjes waren flauw. Maar na ongeveer een maand werd het allemaal veel intenser en groeide het gevoel ontzettend, en zijn gevoel bleef.



Moraal van dit verhaal:

Gun het de tijd. Als er na een maand nog niks is, dan is het vergeefs en kun je beter iets met iemand beginnen waar je wel gek op bent.ja zo ging het ook bij mij...grappig zeg! van die kleffe smsjes dat ik dacht wat is dit, zo dik lag t er bovenop. En die flauwe grapjes ja, en maar net doen alsof ik ze leuk vond...vind het nu wel heel vertederend, want ik weet dat het allemaal uit onzekerheid was.