Relaties
alle pijlers
kids en scheidingsperikelen
maandag 22 februari 2010 om 16:18
Graag jullie visie, misschien dat er nog nieuw licht op de zaak komt
Lang verhaal maar hoop dat k daarmee de situatie duidelijk neerzet
een paar jaar geleden kreeg ik, ongebonden, een soort van relatie met een gebonden man. Vanaf dag 1 duidelijk. Alle2 niet op zoek naar vastigheid, puur voor de fun. ZIjn huwelijk was over, maar wilde vanwege gezin niet weg daar, zijn vrouw wist van mijn bestaan, we hoefden ook niet stiekem te doen. Ze hadden hun huishouden gesplitst, beide met eigen kamers, keuken en badkamer. Er was puur logistiek een samenzijn voor de kids. Ze wist naam en toenaam van mij , als hij hier was en ze belde dan deed hij niet geheimzinnig, we gingen samen op vakantie, ook niet geheim. Zijn zus en moeder heb ik ook ontmoet in die tijd. Hoe krom het niet uit elkaar gaan /weg gaan was, wist ik ook wel, snapte de omstandigheden en lang was het ok, dar wat we haddden met elkaar was genoeg.
Na verloop van tijd wilden we alle2 meer. We hebben toen een stap terug gedaan, hij is na geruime tijd gescheiden, alles netjes geregeld (kan niet anders zeggen) en wij hebben daarna voorzichtig de boel weer opgepakt, wat niet vanzelfsprekend was omdat we echt afstand hadden genomen van elkaar.
Voor het tijdsbeeld: de herstart was bijna een jaar na zijn scheiding, anderhalf na ons afscheid.
De intoductie naar elkaars kinderen oa hebben we langzaam laten verlopen en heel voorzichig (zeker een half jaar na de herstart). We wonen niet samen, zoveel zien ze on sniet samen.
Maar vanaf dag 1 dat hij zijn ex vertelde dat hij iemand anders had en zij wist dat die ander ik was (dus diegene uit het verleden) knapte er iets in haar en dat vertaalt ze naar hun kids (jonge pubers)
Die kinderen zagen hun ouders dus al geruime tijd los van elkaar leven onder 1 dak, wisten van de situatie en ok, kinderen hebebn oogkleppen voor, dat weetik, hopen maar op 1 ding: ouders weer bij elkaar, dat beseffen we ook maar er is ze nooit iets voorgelogen behalve dan mijn aanwezigheid in die periode ervoor.
We hebben alle2 bewust gekozen om de introductie naar de kids niet te snel te laten zijn.
Zijn zoon zie ik weinig, woont ivm sportkwaliteiten niet thuis deel van het jaar, met zijn dochter was er een direkte klik. Geen gepush, het was er. Net als hij met 1 van mijn kinderen had.
Nu gaat, voor ons althans, in eens de ex opspelen. Ik zou hun huwelijk kapot gemaakt hebben, zonder mij waren ze nog steeds samen en dat speelt ze door naar de dochter die, logisch, in een loyaliteitsconflict komt en neigt naar haar moeder.
Ze doet lelijk tegen mij, we horen haar moeders woorden in wat ze zegt
En dit is zo lastig te verteren merken we. Omdat het gewoon niet waar is.
Ik snap dondersgoed dat zij de sitiatie van toen niet reeel kon inschatten ook al werd het haar wel verteld (eht los van elkaar in 1 huis) omdat ik besef dat kinderen hun iegen waarhed hebben Natuurlijk was het krom dat hij daar bleeg wonen maar goed, dat had zjn redenen en er is nooit om gelogen behalve dat ik er toen ook was
en dat huwelijk was al klaar en over, dochter was (terecht>?) pisseds dat tante en oma het wel wisten van mij maar wij hadden alle reden om de kids er toen niet in te betrekken
we zweven nu tussen goed en kwaad doen
Hij blijft eerlijk, heeft haar verteld hoe de vork in de steel zit maar zij blijft haar moeders woorden herhalen die gewoon niet waar zijn.
Zijn ex wil ook niet met mij praten, zelfs niet met de psycholoog erbij waar ze al voor de daadwerkelijke scheiding bij komt
Maar mijn lief voelt meer en meer de pijn bij zijn dochter, haar woede
Hadden we het anders moeten doen? Tja, dat is geschiedenis, daar valt niets meer aan te doen. We hebben het met de beste intenties gedaan. Eerst was er eerlijkeid enb openheid, toen afstand vanwege de scheiding (lang) en toen weer voorzichtig contact
Nu is het zo dat we ons samenzijn plannen om dochterlief heen maar ja, die komt ook soms zomaar langs (wat juist zo leuk was) en het gaat echt niet om dagelijkscntact. Haar klik met mij was juist zo leuk, dat doet echt zeer.
Lief is er redelijk reeel in maar ik zie ook zijn strijd, logisch
Herkenbaar?
Zien we iets over het hoofd?
Schiet maar.....
Lang verhaal maar hoop dat k daarmee de situatie duidelijk neerzet
een paar jaar geleden kreeg ik, ongebonden, een soort van relatie met een gebonden man. Vanaf dag 1 duidelijk. Alle2 niet op zoek naar vastigheid, puur voor de fun. ZIjn huwelijk was over, maar wilde vanwege gezin niet weg daar, zijn vrouw wist van mijn bestaan, we hoefden ook niet stiekem te doen. Ze hadden hun huishouden gesplitst, beide met eigen kamers, keuken en badkamer. Er was puur logistiek een samenzijn voor de kids. Ze wist naam en toenaam van mij , als hij hier was en ze belde dan deed hij niet geheimzinnig, we gingen samen op vakantie, ook niet geheim. Zijn zus en moeder heb ik ook ontmoet in die tijd. Hoe krom het niet uit elkaar gaan /weg gaan was, wist ik ook wel, snapte de omstandigheden en lang was het ok, dar wat we haddden met elkaar was genoeg.
Na verloop van tijd wilden we alle2 meer. We hebben toen een stap terug gedaan, hij is na geruime tijd gescheiden, alles netjes geregeld (kan niet anders zeggen) en wij hebben daarna voorzichtig de boel weer opgepakt, wat niet vanzelfsprekend was omdat we echt afstand hadden genomen van elkaar.
Voor het tijdsbeeld: de herstart was bijna een jaar na zijn scheiding, anderhalf na ons afscheid.
De intoductie naar elkaars kinderen oa hebben we langzaam laten verlopen en heel voorzichig (zeker een half jaar na de herstart). We wonen niet samen, zoveel zien ze on sniet samen.
Maar vanaf dag 1 dat hij zijn ex vertelde dat hij iemand anders had en zij wist dat die ander ik was (dus diegene uit het verleden) knapte er iets in haar en dat vertaalt ze naar hun kids (jonge pubers)
Die kinderen zagen hun ouders dus al geruime tijd los van elkaar leven onder 1 dak, wisten van de situatie en ok, kinderen hebebn oogkleppen voor, dat weetik, hopen maar op 1 ding: ouders weer bij elkaar, dat beseffen we ook maar er is ze nooit iets voorgelogen behalve dan mijn aanwezigheid in die periode ervoor.
We hebben alle2 bewust gekozen om de introductie naar de kids niet te snel te laten zijn.
Zijn zoon zie ik weinig, woont ivm sportkwaliteiten niet thuis deel van het jaar, met zijn dochter was er een direkte klik. Geen gepush, het was er. Net als hij met 1 van mijn kinderen had.
Nu gaat, voor ons althans, in eens de ex opspelen. Ik zou hun huwelijk kapot gemaakt hebben, zonder mij waren ze nog steeds samen en dat speelt ze door naar de dochter die, logisch, in een loyaliteitsconflict komt en neigt naar haar moeder.
Ze doet lelijk tegen mij, we horen haar moeders woorden in wat ze zegt
En dit is zo lastig te verteren merken we. Omdat het gewoon niet waar is.
Ik snap dondersgoed dat zij de sitiatie van toen niet reeel kon inschatten ook al werd het haar wel verteld (eht los van elkaar in 1 huis) omdat ik besef dat kinderen hun iegen waarhed hebben Natuurlijk was het krom dat hij daar bleeg wonen maar goed, dat had zjn redenen en er is nooit om gelogen behalve dat ik er toen ook was
en dat huwelijk was al klaar en over, dochter was (terecht>?) pisseds dat tante en oma het wel wisten van mij maar wij hadden alle reden om de kids er toen niet in te betrekken
we zweven nu tussen goed en kwaad doen
Hij blijft eerlijk, heeft haar verteld hoe de vork in de steel zit maar zij blijft haar moeders woorden herhalen die gewoon niet waar zijn.
Zijn ex wil ook niet met mij praten, zelfs niet met de psycholoog erbij waar ze al voor de daadwerkelijke scheiding bij komt
Maar mijn lief voelt meer en meer de pijn bij zijn dochter, haar woede
Hadden we het anders moeten doen? Tja, dat is geschiedenis, daar valt niets meer aan te doen. We hebben het met de beste intenties gedaan. Eerst was er eerlijkeid enb openheid, toen afstand vanwege de scheiding (lang) en toen weer voorzichtig contact
Nu is het zo dat we ons samenzijn plannen om dochterlief heen maar ja, die komt ook soms zomaar langs (wat juist zo leuk was) en het gaat echt niet om dagelijkscntact. Haar klik met mij was juist zo leuk, dat doet echt zeer.
Lief is er redelijk reeel in maar ik zie ook zijn strijd, logisch
Herkenbaar?
Zien we iets over het hoofd?
Schiet maar.....
Je bent zelf een theepot
maandag 22 februari 2010 om 16:51
Kan het zijn dat jullie zelf niet zo heel open en eerlijk zijn geweest (tegen jezelf en tegen elkaar) over de aard van jullie "soort van relatie"? Jullie gingen samen op vakantie, je hebt zijn familie ontmoet, dat klinkt niet echt als alleen maar lang-leve-de-lol.
Ik krijg de indruk dat de ex van je vriend jou had "geaccepteerd" als scharrel, niet als bedreiging van haar huwelijk. Nu blijkt dat jullie na de scheiding alsnog een serieuze relatie zijn aangegaan, ziet zij die scharrel waarschijnlijk heel anders. Heeft haar man haar destijds verteld dat jullie allebei "meer" wilden? Ik vraag me af hoe ver die openheid en eerlijkheid ging.
Wat de kinderen betreft, denk ik dat dit een probleem is tussen beide ouders en dat jij je het best zo veel mogelijk op de achtergrond kan houden.
Ik krijg de indruk dat de ex van je vriend jou had "geaccepteerd" als scharrel, niet als bedreiging van haar huwelijk. Nu blijkt dat jullie na de scheiding alsnog een serieuze relatie zijn aangegaan, ziet zij die scharrel waarschijnlijk heel anders. Heeft haar man haar destijds verteld dat jullie allebei "meer" wilden? Ik vraag me af hoe ver die openheid en eerlijkheid ging.
Wat de kinderen betreft, denk ik dat dit een probleem is tussen beide ouders en dat jij je het best zo veel mogelijk op de achtergrond kan houden.
Ga in therapie!
maandag 22 februari 2010 om 17:04
(ik zie even niet zo 1-2-3 de makkelijkste manier om deze post te verplaatsen, tip zijn welkom, link naar mod geeft geen ingang lijkt wel)
Ga ik verder op in
Maar goed, als reply:
i het begin waren we zeker scharrels, dat was het aan beide kanten. Dat ik een deel van zijn fam ontmoette was toeval maa ook toen was de situatie duidelijk
het huwelijk was over, dat hij in 1 huis woonde was pur logistiek
Nu besef ik me dat zij dat doen geaccepteerd heeft, misschien met hoop op betere tijden, ik weet het niet
Dat de scheiding niet zomaar zou zijn, ook dat wisten we, ondanks alle voorzichtigheid, ondanks de stappen maar het valt ons rauw op ons dak dat dit naderhand nog komt en het verstoort, gooit veel roet op ook al hadden we met veel rekening gehouden
Ga ik verder op in
Maar goed, als reply:
i het begin waren we zeker scharrels, dat was het aan beide kanten. Dat ik een deel van zijn fam ontmoette was toeval maa ook toen was de situatie duidelijk
het huwelijk was over, dat hij in 1 huis woonde was pur logistiek
Nu besef ik me dat zij dat doen geaccepteerd heeft, misschien met hoop op betere tijden, ik weet het niet
Dat de scheiding niet zomaar zou zijn, ook dat wisten we, ondanks alle voorzichtigheid, ondanks de stappen maar het valt ons rauw op ons dak dat dit naderhand nog komt en het verstoort, gooit veel roet op ook al hadden we met veel rekening gehouden
Je bent zelf een theepot
maandag 22 februari 2010 om 17:08
Tja, zo heel open is je vriend dus niet geweest tegen zijn ex. Zoals ik het in jouw bericht lees, is het hele scheidingstraject ingezet vanwege jullie behoefte om samen (officieel) verder te gaan. Blijkbaar heeft hij dat er niet bij verteld, toen hij aankondigde te willen scheiden. Dan kan je wel afstand nemen en voorzichtig weer contact leggen, maar het blijft voor ex gewoon een leugen natuurlijk.
Dat ze de kinderen tegen haar exman en jou opzet is slechte zaak. Ze zou haar eigen verdriet en woede (hoe terecht of begrijpelijk ook)niet over de rug van de kinderen moeten uitspelen. Zeker niet als die kinderen de scheiding en pa z'n nieuwe relatie in eerste instantie lijken te accepteren.
Maar goed, zoals je zelf al zegt, daar kan nu niets meer aan veranderd worden. Ik denk dat er weinig anders op zit dan jullie relatie low profile te houden zolang zijn dochter er zo'n moeite mee heeft. Jullie kunnen haar die relatie moeilijk door de strot duwen, of dwingen om jullie kant van het verhaal te kiezen en haar moeder te laten vallen. Als jullie haar jullie kant hebben uitgelegd, dan kunnen jullie weinig anders doen dan haar de tijd te geven.
Rot voor jou en je vriend, maar vele malen rottiger voor zijn dochter.
Het lijkt alsof je vindt dat jullie er recht op hebben dat het allemaal nice and cozy wordt, met de nieuwe samengestelde family. Omdat jullie zo je best hebben gedaan om eerlijk te zijn. Maar soms lukt het gewoon niet. Kinderen zijn niemand verplicht om leuk en aardig te doen als hun ouders er een potje van maken.
Dat ze de kinderen tegen haar exman en jou opzet is slechte zaak. Ze zou haar eigen verdriet en woede (hoe terecht of begrijpelijk ook)niet over de rug van de kinderen moeten uitspelen. Zeker niet als die kinderen de scheiding en pa z'n nieuwe relatie in eerste instantie lijken te accepteren.
Maar goed, zoals je zelf al zegt, daar kan nu niets meer aan veranderd worden. Ik denk dat er weinig anders op zit dan jullie relatie low profile te houden zolang zijn dochter er zo'n moeite mee heeft. Jullie kunnen haar die relatie moeilijk door de strot duwen, of dwingen om jullie kant van het verhaal te kiezen en haar moeder te laten vallen. Als jullie haar jullie kant hebben uitgelegd, dan kunnen jullie weinig anders doen dan haar de tijd te geven.
Rot voor jou en je vriend, maar vele malen rottiger voor zijn dochter.
Het lijkt alsof je vindt dat jullie er recht op hebben dat het allemaal nice and cozy wordt, met de nieuwe samengestelde family. Omdat jullie zo je best hebben gedaan om eerlijk te zijn. Maar soms lukt het gewoon niet. Kinderen zijn niemand verplicht om leuk en aardig te doen als hun ouders er een potje van maken.
maandag 22 februari 2010 om 17:32
Ik vraag me ook af hoe eerlijk je vriend tegen jou is geweest als hij het onder één dak blijven wonen met zijn gezin heeft gebracht als een "puur logistieke" regeling. Het is maar zeer de vraag of zijn vrouw dat destijds ook zo zag en bovendien ís samenwonen in een huwelijk geen logistieke regeling, maar een onderdeel van het huwelijk. Als een man aangeeft een affaire te hebben maar wel bij zijn vrouw blijft wonen, geeft hij hiermee niet de boodschap af dat hij zijn huwelijk wil beëindigen. Hij heeft volgens mij aan iedereen heel dubbele boodschappen afgegeven - ook aan jou. Dat is waarschijnlijk wat nu tot misverstanden, wrok en afkeer leidt.
Ga in therapie!
maandag 22 februari 2010 om 17:34
Ik ga geen aannames maken overcde voorgaande jaren, dat is ook niet nodig.
Als ouders uit elkaar gaan gaat dat in de meeste gevallen nooit zonder slag of stoot. Het loyaliteitsgevoel van kinderen aanspreken is echt een hele slechte zet. Hetzelfde geldt voor het feit dat je je kinderen als doorgeefluik van je gevoelens gebruikt. In dit geval, afgaande op jouw verhaal, is duidelijk dat de moeder dat wel doet. Een egoïstische daad. Ook al zou de vader in haar ogen 'fout' gehandeld hebben, dan nog moet E haar kinderen er niet mee belasten. Dat kan moeilijk zijn, ik weet het, maar uiteindelijk staan je kinderen op nr.1.
Het is iets tussen beide ouders. Jij hebt hier last van, ik benijdt je situatie niet. Ik hoop dat de vader er iets mee kan. In het ergste geval heeft de moeder er maling aan en blijft het zo.
Ik zou zoveel mogelijk 'normaal' doen, in de zin van gewoon afspreken, niet teveel rekening houden met de effecten van de moeder. Dan laten jullie blijken hoe jullie er in staan, duideljk voor de kinderen. Als je wel rekening met effecten van de moeder houdt geef je haar indirect gelijk.
Als ouders uit elkaar gaan gaat dat in de meeste gevallen nooit zonder slag of stoot. Het loyaliteitsgevoel van kinderen aanspreken is echt een hele slechte zet. Hetzelfde geldt voor het feit dat je je kinderen als doorgeefluik van je gevoelens gebruikt. In dit geval, afgaande op jouw verhaal, is duidelijk dat de moeder dat wel doet. Een egoïstische daad. Ook al zou de vader in haar ogen 'fout' gehandeld hebben, dan nog moet E haar kinderen er niet mee belasten. Dat kan moeilijk zijn, ik weet het, maar uiteindelijk staan je kinderen op nr.1.
Het is iets tussen beide ouders. Jij hebt hier last van, ik benijdt je situatie niet. Ik hoop dat de vader er iets mee kan. In het ergste geval heeft de moeder er maling aan en blijft het zo.
Ik zou zoveel mogelijk 'normaal' doen, in de zin van gewoon afspreken, niet teveel rekening houden met de effecten van de moeder. Dan laten jullie blijken hoe jullie er in staan, duideljk voor de kinderen. Als je wel rekening met effecten van de moeder houdt geef je haar indirect gelijk.
maandag 22 februari 2010 om 17:39
Mee eens H2, we kunnen niemand iets door zijn of haar strot duwen en dat d0oen we ook niet
Dan waren we al veel sneller door allerlei fases gegaan
Juist het achteraf gedoe baart ons zorgen en het legt wel degelijk een druk op ons
Als we zouden weten dat het nog x tijd duurden so be is maar ja, dat weet niemand.
Ja, we hebben het idee hegahd dat we het zo cosy mogelijk zouden doen, ook wel realiserend dat we niets konden forceren maar nee, we hebben geen rekening gehouen met modder gooien achteraf
en dat zijn ex dat zou doen naar hem of mij, ok, so be it, maar dat ze hun ochter zou meeslepen was, wellicht naief, niet ingecalculeerd
wellict dat we beiden de (pre)scheidingssituatie verkeerd hebben ingeschat
Geduld hebben we , immers we wonen niey samen en dus kunnen we om elkaar heen maar we willen niet de situatie ontekennen
Is dat genoeg denken jullie, just a matter of time? Of zijn er andere handvatten?
Dan waren we al veel sneller door allerlei fases gegaan
Juist het achteraf gedoe baart ons zorgen en het legt wel degelijk een druk op ons
Als we zouden weten dat het nog x tijd duurden so be is maar ja, dat weet niemand.
Ja, we hebben het idee hegahd dat we het zo cosy mogelijk zouden doen, ook wel realiserend dat we niets konden forceren maar nee, we hebben geen rekening gehouen met modder gooien achteraf
en dat zijn ex dat zou doen naar hem of mij, ok, so be it, maar dat ze hun ochter zou meeslepen was, wellicht naief, niet ingecalculeerd
wellict dat we beiden de (pre)scheidingssituatie verkeerd hebben ingeschat
Geduld hebben we , immers we wonen niey samen en dus kunnen we om elkaar heen maar we willen niet de situatie ontekennen
Is dat genoeg denken jullie, just a matter of time? Of zijn er andere handvatten?
Je bent zelf een theepot
maandag 22 februari 2010 om 17:51
Ik vindt wat Haddock schrijft wel een goede. Zoveel mogelijk normaal doen en effecten van moeder laten voor wat ze zijn. Maar hoe doe je dat in praktijk als dochter de kont tegen de krib gooit? Leg je de pijn dan niet uitgerekend daar waar 'ie niet moet liggen (bij dochter)? Als zij steeds maar weer uitnodigingen krijgt en moet beslissen of ze daar wel of niet op in moet gaan, hoe ze zich moet opstellen, etc... Dan dwing je haar telkens om voor haar vader of voor haar moeder te kiezen (zo zwart-wit is het natuurlijk niet maar ik vermoed dat dochter dat wel zo ervaart). Ik zou gevoelsmatig juist zeggen: laat dat kind een beetje met rust. Of die moeder al dan niet indirect gelijk krijgt, zou niet voorop moeten staan, maar het welzijn van dochter. Anders "verlaag" je je (nou ja, bijna dan toch) tot hetzelfde niveau als de moeder.
Vooralsnog kom ik niet veel verder dan dat vader dochter een brief schijft waarin hij alles nog eens uitlegt en eventueel excuses aanbiedt voor het verdriet (van dochter en moeder), begrip toont, ook zijn eigen gevoelens voor dochter onder woorden brengt. Dat beklijft beter dan een gesprek waarin iedereen meegesleept wordt door emoties. Kan dochter op haar gemak (her)lezen. En verder vooral even niets opdringen qua contact.
Vooralsnog kom ik niet veel verder dan dat vader dochter een brief schijft waarin hij alles nog eens uitlegt en eventueel excuses aanbiedt voor het verdriet (van dochter en moeder), begrip toont, ook zijn eigen gevoelens voor dochter onder woorden brengt. Dat beklijft beter dan een gesprek waarin iedereen meegesleept wordt door emoties. Kan dochter op haar gemak (her)lezen. En verder vooral even niets opdringen qua contact.
maandag 22 februari 2010 om 18:38
Thnx voor de meer dan serieuze reacties
Net lief aan de foon gehad, is met dochter op vak. Had gesprek met haar gehad, eigenlijk nav mail van zoon over die situatie
Hij , zopn, heeft letterlijk afstand en ziet dat ook zo. Voelt mee met zijn moeder, vader en met het ons, weinig specifieke binding door de vaak letterlijke afstand
Ik ga in jullie mee om het tijd te geven, het scheeelt dat we niet samen leven, lief heeft veel moeite met de onwaarheden waarin hij in hij voor zijn gevoel zo open mogelijk is geweest naar zijn toenmalige partner
Nou ja, nu blijkt dat dat toch anders is overgekomen en de schuldvraag doet er na al die jaren niet meer toe
Er is nooit bewust sprake geweest van vals spel maar of het echt aan alle kanten duidelijk was hoe het zat, tja, who knows
Ik ben bang dat dit ons uit eindelijk hgaat opbreken, de liefde voor je kids,zie die andere topic, want ondanks dat we niet samenwonen, we elkaar zien op gepaste momenten, zeurt dit 'geroddel' wel
Als ik bij hem ben, merk ik dat we soms alle2 rekening houden met het feit dat dochterlief zomaar langs kan komen, dat wat ooit leuk was, aan alle kanten en zij ook soms mij opzocht, het nu stress geeft
Ik snap haar dualisme volledig, de loyaliteit en dat is killing.
Haar tijd mert haar vader gaat los van mij, die dagen ben ik er niet, ik ben er hooguit als zij 'zomaar' langs komt
Ik geloof ook niet dat het dat is, het is het verhaal van haar moeder dat ik die relatie stuk heb gemaakt en echt, dat is niet zo en zelfs dat erkent de dochter, maar ze voelt de pijn van har moeder
Nu hoefik ook niet perse een goede relatie met die dochter, reeeel als ik ben, maar leugens is ook zo wat
we zien elkaar al jaren op de kinderloze dagen en omdat beide exen dichtbij wonen kan het alrtijd maar zo zijn dat er een kind even langs komt
en dat is dan vaak ook zo
dat willen we ze ook niet ontzeggen, het gaat vaak om sport~ of schoolspullen en als zijn dochtyer mij zag toen was sat leuk en nu flipt ze dus
We worden er met z'n allen nerveus van, zij en wij
Zij is bang om langs te gaan, wij bang dat ze komt als ik er ben, in geenb van de gevallen leuk
Deklik tussen haar en mij (werk/studie) sluimert maar haar plotse loyaliteits speelt parten
Het voelt als zaxhte heelmeesters maar ja, hier wil je geen stinkende wonden
Net lief aan de foon gehad, is met dochter op vak. Had gesprek met haar gehad, eigenlijk nav mail van zoon over die situatie
Hij , zopn, heeft letterlijk afstand en ziet dat ook zo. Voelt mee met zijn moeder, vader en met het ons, weinig specifieke binding door de vaak letterlijke afstand
Ik ga in jullie mee om het tijd te geven, het scheeelt dat we niet samen leven, lief heeft veel moeite met de onwaarheden waarin hij in hij voor zijn gevoel zo open mogelijk is geweest naar zijn toenmalige partner
Nou ja, nu blijkt dat dat toch anders is overgekomen en de schuldvraag doet er na al die jaren niet meer toe
Er is nooit bewust sprake geweest van vals spel maar of het echt aan alle kanten duidelijk was hoe het zat, tja, who knows
Ik ben bang dat dit ons uit eindelijk hgaat opbreken, de liefde voor je kids,zie die andere topic, want ondanks dat we niet samenwonen, we elkaar zien op gepaste momenten, zeurt dit 'geroddel' wel
Als ik bij hem ben, merk ik dat we soms alle2 rekening houden met het feit dat dochterlief zomaar langs kan komen, dat wat ooit leuk was, aan alle kanten en zij ook soms mij opzocht, het nu stress geeft
Ik snap haar dualisme volledig, de loyaliteit en dat is killing.
Haar tijd mert haar vader gaat los van mij, die dagen ben ik er niet, ik ben er hooguit als zij 'zomaar' langs komt
Ik geloof ook niet dat het dat is, het is het verhaal van haar moeder dat ik die relatie stuk heb gemaakt en echt, dat is niet zo en zelfs dat erkent de dochter, maar ze voelt de pijn van har moeder
Nu hoefik ook niet perse een goede relatie met die dochter, reeeel als ik ben, maar leugens is ook zo wat
we zien elkaar al jaren op de kinderloze dagen en omdat beide exen dichtbij wonen kan het alrtijd maar zo zijn dat er een kind even langs komt
en dat is dan vaak ook zo
dat willen we ze ook niet ontzeggen, het gaat vaak om sport~ of schoolspullen en als zijn dochtyer mij zag toen was sat leuk en nu flipt ze dus
We worden er met z'n allen nerveus van, zij en wij
Zij is bang om langs te gaan, wij bang dat ze komt als ik er ben, in geenb van de gevallen leuk
Deklik tussen haar en mij (werk/studie) sluimert maar haar plotse loyaliteits speelt parten
Het voelt als zaxhte heelmeesters maar ja, hier wil je geen stinkende wonden
Je bent zelf een theepot
