Relaties
alle pijlers
Kinderen kennis laten maken met vriend, tips of ervaringen?
zondag 8 juni 2008 om 13:12
Hoi Viva-forummers,
Sinds anderhalf jaar ben ik gescheiden. Ex en ik hebben een redelijk goed lopend co-ouderschap van de kinderen die nu 10 en 13 zijn. Ruim een half jaar geleden kwam ik De man al tegen, tot nog toe brengen we tijd samen door wanneer de kinderen bij hun vader zijn. Maar de kinderen horen onlosmakelijk bij mij, twee aparte werelden (met kinderen/met vriend) gaat niet werken. Enfin, vriendlief en ik zijn het er beiden over eens dat we maar open kaart moeten gaan spelen. Vriendlief heeft geen kinderen en gezien onze leeftijden zullen er geen kinderen meer van ons beiden komen. Maarrrrr nu, hoe pak je dat aan: kinderen kort voor een ontmoeting vertellen hoe het in elkaar steekt? Natuurlijk begrijp ik ook wel dat de kinderen hem niet even lief, leuk gaan vinden als ik en het vast niet allemaal even makkelijk gaat lopen als je hoopt. Iemand ervaring met introductie nieuwe lover bij kinderen van deze leeftijd?
Sinds anderhalf jaar ben ik gescheiden. Ex en ik hebben een redelijk goed lopend co-ouderschap van de kinderen die nu 10 en 13 zijn. Ruim een half jaar geleden kwam ik De man al tegen, tot nog toe brengen we tijd samen door wanneer de kinderen bij hun vader zijn. Maar de kinderen horen onlosmakelijk bij mij, twee aparte werelden (met kinderen/met vriend) gaat niet werken. Enfin, vriendlief en ik zijn het er beiden over eens dat we maar open kaart moeten gaan spelen. Vriendlief heeft geen kinderen en gezien onze leeftijden zullen er geen kinderen meer van ons beiden komen. Maarrrrr nu, hoe pak je dat aan: kinderen kort voor een ontmoeting vertellen hoe het in elkaar steekt? Natuurlijk begrijp ik ook wel dat de kinderen hem niet even lief, leuk gaan vinden als ik en het vast niet allemaal even makkelijk gaat lopen als je hoopt. Iemand ervaring met introductie nieuwe lover bij kinderen van deze leeftijd?
zondag 8 juni 2008 om 13:16
ik heb hier geen ervaring mee, maar heb wel een idee...
nodig hem uit om te komen eten, eventueel met een bevriend stel met kids erbij ofzo.
vertel dan van tevoren dat de man die komt eten iemand is waaar je speciale gevoelens voor hebt (kids van 10 en 13 zullen wel snappen wat je bedoeplt), en dat je graag wil dat zij hem leren kennen, omdat je vaker leuke dingen met hem wil gaan doen...
zoiets?
nodig hem uit om te komen eten, eventueel met een bevriend stel met kids erbij ofzo.
vertel dan van tevoren dat de man die komt eten iemand is waaar je speciale gevoelens voor hebt (kids van 10 en 13 zullen wel snappen wat je bedoeplt), en dat je graag wil dat zij hem leren kennen, omdat je vaker leuke dingen met hem wil gaan doen...
zoiets?
zondag 8 juni 2008 om 13:44
Goed idee om hem als een van een grotere groep uit te nodigen, voor een bbq ofzo, maar wel te vertellen dat je iets met hem hebt! Dan ligt er veel minder druk op de situatie, en kunnen ze hem een beetje uit de verte observeren. Misschien goed als hij ook niet meteen teveel probeert met ze te praten ofzo. Vinden kinderen soms heel stom. Maar als ze zien dat hij aardig is, behulpzaam voor jou etc. dan kunnen ze al een beetje een oordeel vormen. Hier ook geen ervaring overigens. succes!
zondag 8 juni 2008 om 13:49
Ga in elk geval samen iets doen. In een kringetje op de koffie & de Mariakaakjes wachten is dodelijk voor elk gezelschap dat elkaar nog niet kent. Leg je kinderen uit dat je een nieuwe vriend hebt, dat je hem heel lief vindt en dat je graag wil dat zij hem ontmoeten. Leg ook uit wat er voor hen zal veranderen, ook al is dat op korte termijn misschien niet veel. Spreek af op een andere locatie en ga de rest van de dag samen iets actiefs doen. Sluit het af met een gezamenlijke maaltijd en klaar: eerste hobbel genomen.
zondag 8 juni 2008 om 14:00
Lalein,
Het idee was inderdaad om een keer met elkaar te eten. Helaas is er na de scheiding vrijwel geen vriendenkring overgebleven, dus een stel 'voor afleiding' erbij ken ik helaas niet.
Misschien is de gelegenheid niet het moeilijkste, maar wel de ontmoeting zelf waar we met spanning naar kijken. Stel dat ze helemaal niets van hem moeten weten, dat soort dingen roept spanning op. Maar misschien doen we wel veel te moeilijk, kan best hoor..... Daarom ben ik ook benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met kinderen van de leeftijd van die van mij.
Het idee was inderdaad om een keer met elkaar te eten. Helaas is er na de scheiding vrijwel geen vriendenkring overgebleven, dus een stel 'voor afleiding' erbij ken ik helaas niet.
Misschien is de gelegenheid niet het moeilijkste, maar wel de ontmoeting zelf waar we met spanning naar kijken. Stel dat ze helemaal niets van hem moeten weten, dat soort dingen roept spanning op. Maar misschien doen we wel veel te moeilijk, kan best hoor..... Daarom ben ik ook benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met kinderen van de leeftijd van die van mij.
zondag 8 juni 2008 om 14:07
zondag 8 juni 2008 om 14:16
In elk geval niet thuis iets afspreken. Laat weten dat er iemand in je leven is, kan mij eigenlijk ook niet voorstellen dat kids van 10 en 13 dat nog niet doorhebben. Spreek af om samen iets te gaan doen, hoeft niet meteen pretpark te zijn, maar wel iets waardoor het voor je vriend makkelijker wordt om kontakt te maken met je kids. Kermis of iets in die trend is wel makkelijk, niet zo'n grote 'hele dag samen op stap' drempel,
een of ander event ie de stad waar je samen afspreekt kan ook werken. En laat je niet intimideeren te zeer door je kids, die kunnen soms best wel effe de kont tegen te kribbe gooien. Succes
een of ander event ie de stad waar je samen afspreekt kan ook werken. En laat je niet intimideeren te zeer door je kids, die kunnen soms best wel effe de kont tegen te kribbe gooien. Succes
zondag 8 juni 2008 om 14:16
En vooral niet overmatig klef gaan doen waar de kinderen bijzijn. Echt waar er zijn mensen die dat doen en de kinderen vinden het verschrikkelijk. Zoiets kan altijd nog in een later stadium maar nu zeker niet doen.
Misschien is het leuk om voor te stellen naar een pretpark te gaan waarbij iedereen een vriend mee mag nemen (en moeder kiest deze)? Pretparken zijn een leuke setting om elkaar te leren kennen (en te plagen met alle angsten voor achtbanen enzo) en je hebt altijd wel lol. De kinderen kunnen hun gang gaan en worden dus niet verplicht een paar uur in een kamer gezet aan tafel met de vriend van maar ze kunnen zo lekker lol hebben en hem toch een beetje leren kennen. Succes.
Misschien is het leuk om voor te stellen naar een pretpark te gaan waarbij iedereen een vriend mee mag nemen (en moeder kiest deze)? Pretparken zijn een leuke setting om elkaar te leren kennen (en te plagen met alle angsten voor achtbanen enzo) en je hebt altijd wel lol. De kinderen kunnen hun gang gaan en worden dus niet verplicht een paar uur in een kamer gezet aan tafel met de vriend van maar ze kunnen zo lekker lol hebben en hem toch een beetje leren kennen. Succes.
zondag 8 juni 2008 om 14:26
Wij hebben het echt heel rustig aan gedaan. al met al heeft het zo'n 9 maanden geduurd voor ik zijn kinderen voor het eerst ontmoet heb. Maar we zijn alleen maar blij dat we het zo aangepakt hebben. (niet alleen voor zijn kinderen trouwens, maar ook voor mezelf! moet in het begin erg wennen aan het idee dat hij kinderen had)
Mijn vriend had zijn kinderen verteld dat ie wat met mij had, Nou daar schrokken ze natuurlijk heel erg van! Als kind hoop je altijd dat pa&ma ooit weer bij elkaar komen, en als je vader dan ineens vertelt dat ie een nieuwe vriendin heeft, weten ze ineens dat het echt definitief niet meer goed komt!!
De tijd daarna was hij altijd heel open over mij, tegen zijn kinderen, en na een tijdje gingen ze zelf dingen over mij aan hem vragen (of ze een foto mochten zien, bijvoorbeeld)
Weer een tijdje later hebben ze uit zichzelf gevraagd of ze me eens mochten ontmoeten. Toen hadden wij zoiets van: ''Ja, nu zijn ze er klaar voor'.
We zijn een heel leuk dagje uit geweest, en aangezien ik regelmatig overladen word met tekeningen of andere kleine dingetjes die ze bijvoorbeeld op school gemaakt hebben, denk ik dat het wel goed zit
Mijn vriend had zijn kinderen verteld dat ie wat met mij had, Nou daar schrokken ze natuurlijk heel erg van! Als kind hoop je altijd dat pa&ma ooit weer bij elkaar komen, en als je vader dan ineens vertelt dat ie een nieuwe vriendin heeft, weten ze ineens dat het echt definitief niet meer goed komt!!
De tijd daarna was hij altijd heel open over mij, tegen zijn kinderen, en na een tijdje gingen ze zelf dingen over mij aan hem vragen (of ze een foto mochten zien, bijvoorbeeld)
Weer een tijdje later hebben ze uit zichzelf gevraagd of ze me eens mochten ontmoeten. Toen hadden wij zoiets van: ''Ja, nu zijn ze er klaar voor'.
We zijn een heel leuk dagje uit geweest, en aangezien ik regelmatig overladen word met tekeningen of andere kleine dingetjes die ze bijvoorbeeld op school gemaakt hebben, denk ik dat het wel goed zit
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
zondag 8 juni 2008 om 14:56
Leuk al die tips, tnx! Als ik het zo lees, is een etentje voor de eerste keer te opgeprikt en voor de kinderen te saai. Pretparken vinden wij geweldig, vriendlief zie ik niet zo snel in de rij voor de achtbaan. Om nu het risico te lopen dat ze hem dan al gelijk voor duf en oud verslijten (hij is een stukje ouder dan ik, in de ogen van de kinderen is dat dus hoogbejaard haha). Maar wat we allevier leuk vinden is naar de dierentuin. Ik ga dat eens voorstellen bij vriendlief. VlammendeTroela: leuk dat je schrijft dat je er erg aan moest wennen dat hij kinderen heeft, het is ook voor degene zonder kinderen idd wennen aan het idee dat er ineens kinderen je leven binnen dreigen te huppelen. Ik kan me dat heel goed voorstellen, zeker wanneer je de 50 gepasseerd bent denk je dat je daar nooit meer mee te maken krijgt. Daarom pas ik zeker het tempo aan iedereen aan, ben me nu aan het informeren hoe en wat, maar dan de uitvoering nog.
Enne Zwieber: je tip om niet klef te gaan doen neem ik ook zeker ter harte!
Enne Zwieber: je tip om niet klef te gaan doen neem ik ook zeker ter harte!
zondag 8 juni 2008 om 15:07
Wij hebben niet expliciet verteld dat ik de nieuwe vriendin was, maar de kinderen van vriend zijn ook jonger dan die van jou. Ik kwam langs en de kinderen wilde van alles met me doen, heel spontaan en gezellig. Langzaamaan opgebouwd en daarna hebben ze min of meer zelf de conclusie getrokken. Ze vroegen op een gegeven moment of we verliefd waren. Ja, dus! Ze moesten een beetje giegelen en begonnen ineens zelf allerlei positieve kanten van die situatie aan te dragen - heel lief en aandoenlijk!
Tips die al genoemd zijn; niet te klef doen, aandacht aan ze geven, leuke dingen doen die niet te beladen zijn. Jouw vriend moet eraan wennen, de kinderen ook. Geef elkaar de tijd en ruimte om dat te doen en elkaar rustig te leren kennen.
Tips die al genoemd zijn; niet te klef doen, aandacht aan ze geven, leuke dingen doen die niet te beladen zijn. Jouw vriend moet eraan wennen, de kinderen ook. Geef elkaar de tijd en ruimte om dat te doen en elkaar rustig te leren kennen.
zondag 8 juni 2008 om 15:21
zondag 8 juni 2008 om 17:19
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en heb vaker dan me lief is een nieuwe partner moeten leren kennen (ook op de genoemde leeftijden). Een paar dingen die ik daarover wel kwijt wil:
- Het is niet vanzelfsprekend dat de kinderen iets van de partner willen weten, geef ze daarin ruimte en maak er geen drama van. Ze wennen vanzelf, maar zeker als ze net de pubertijd ingaan: geef ze ruimte!!
- Ik zou je kinderen eerst eens wat vertellen over je nieuwe vriend en zoals vlammende troela (geloof ik?) al zei, wees open over hem en wat jullie samen hebben en doen. Laat het vervolgens van de kinderen uit komen wanneer ze hem willen ontmoeten.
- Ook al eerder genoemd: NIET klef doen, zeker niet in het begin!! Ook een kus op de mond of een knuffel kan als een soort bedreiging gevoeld worden, bewaar dat voorlopig voor momenten samen.
- Iets doen (die dierentuin) is een heel goed idee, daar hebben ze dan ook de ruimte om een klein beetje hun eigen weg te zoeken en net zoveel afstand te nemen als ze nodig hebben. Maar dit vooral niet overhaasten, laat ze eerst aan het idee van een nieuwe man wennen en zodra zij aangeven dat zij hier behoefte aan hebben, dan pas dingen gaan ondernemen.
- Als alles goed gaat, is het nog steeds niet vanzelfsprekend dat je nieuwe vriend ook dingen gaat meebeslissen voor de kinderen. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de relatie tussen mij en 'stief'- (rotwoord...) ouders ernstig verslechterde op het moment dat ze mij probeerden te vertellen wat ik moest doen, zelfs als het goedbedoeld advies is!
- Tenslotte: ben je heel zeker van je relatie?? Zoals ik al zei, heb ik vaker dan me lief is een nieuwe partner moeten leren kennen en iedere keer was men natuurlijk heel zeker dat dit HEM/HAAR was. Uiteindelijk heeft het mijn vertrouwen vaak aangetast als het vervolgens uitging. Zeker als er vervolgens geen (goede) uitleg was over het hoe en waarom. Dus wees terughoudend met het voorstellen van een nieuwe partner is misschien wel mijn beste advies!
Ik kan er nog veel meer over zeggen, maar geloof dat dit de belangrijkste punten waren, misschien bedenk ik later nog iets en als je vragen hebt, kun je ze natuurlijk ook stellen.
- Het is niet vanzelfsprekend dat de kinderen iets van de partner willen weten, geef ze daarin ruimte en maak er geen drama van. Ze wennen vanzelf, maar zeker als ze net de pubertijd ingaan: geef ze ruimte!!
- Ik zou je kinderen eerst eens wat vertellen over je nieuwe vriend en zoals vlammende troela (geloof ik?) al zei, wees open over hem en wat jullie samen hebben en doen. Laat het vervolgens van de kinderen uit komen wanneer ze hem willen ontmoeten.
- Ook al eerder genoemd: NIET klef doen, zeker niet in het begin!! Ook een kus op de mond of een knuffel kan als een soort bedreiging gevoeld worden, bewaar dat voorlopig voor momenten samen.
- Iets doen (die dierentuin) is een heel goed idee, daar hebben ze dan ook de ruimte om een klein beetje hun eigen weg te zoeken en net zoveel afstand te nemen als ze nodig hebben. Maar dit vooral niet overhaasten, laat ze eerst aan het idee van een nieuwe man wennen en zodra zij aangeven dat zij hier behoefte aan hebben, dan pas dingen gaan ondernemen.
- Als alles goed gaat, is het nog steeds niet vanzelfsprekend dat je nieuwe vriend ook dingen gaat meebeslissen voor de kinderen. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat de relatie tussen mij en 'stief'- (rotwoord...) ouders ernstig verslechterde op het moment dat ze mij probeerden te vertellen wat ik moest doen, zelfs als het goedbedoeld advies is!
- Tenslotte: ben je heel zeker van je relatie?? Zoals ik al zei, heb ik vaker dan me lief is een nieuwe partner moeten leren kennen en iedere keer was men natuurlijk heel zeker dat dit HEM/HAAR was. Uiteindelijk heeft het mijn vertrouwen vaak aangetast als het vervolgens uitging. Zeker als er vervolgens geen (goede) uitleg was over het hoe en waarom. Dus wees terughoudend met het voorstellen van een nieuwe partner is misschien wel mijn beste advies!
Ik kan er nog veel meer over zeggen, maar geloof dat dit de belangrijkste punten waren, misschien bedenk ik later nog iets en als je vragen hebt, kun je ze natuurlijk ook stellen.
zondag 8 juni 2008 om 18:13
De reden waarom mijn kinderen (nog) niets weten omdat ik wil voorkomen wat Noellenic in haar openingszin zegt: vaker dan haar lief was een nieuwe partner leren kennen. Ik denk dat het beter is om eerst zo zeker als mogelijk te zijn alvorens de kinderen in te lichten. Zeker weet je het natuurlijk nooit 100% helaas. Maar ik begrijp met name uit jouw verhaal dat het goed is, de kinderen niet met elke flirt te confronteren. Dat is deze man zeker niet (er zijn ook helemaal geen flirts geweest, past niet bij me), maar misschien is na een half jaar ontmoeten wel te snel. Ik begrijp wel uit het verhaal dat het handig is om ze te vertellen dat er iemand in mijn leven is. We zijn wel zover als mogelijk zeker dat we bij elkaar passen. En eerlijk gezegd geloof ik niet zo, dat een andere man "zomaar" de vaderrol op zich kan nemen, ze hebben al een vader. Dus bemoeien met opvoeding zal een lastige zijn, de vraag is in hoeverre ik daar ook iets mee kan als moeder (want ja, we doen het nu anderhalf jaar volgens mijn regels). Wel weet ik dat ik het wel heeeeeel moeilijk ga krijgen als ze hem totaal niet accepteren, hij is wel erg belangrijk voor me. Rustig aan doen en niet direct het hoofd laten hangen als het niet direct klikt, maar alle partijen blijven respecteren lijkt mij belangrijk in deze.
zondag 8 juni 2008 om 18:26
Jawel, maar ik vind het ook belangrijk dat je niet elke fling voorstelt als hun nieuwe pappa....
Maar weet je, ze zijn wel op de leeftijd dat ze begrijpen dat je op zoek gaat naar een andere partner, en ik vind dat je ze daar best eerder over had kunnen vertellen.
Weet je, je hoeft dan toch niet meteen je kinderen mee te nemen naar je vriend toe?
Vertel gewoon dat je iemand hebt leren kennen, en dat je hem heel lief vindt, dat jullie het fijn hebben samen. Dn weten we waar ze aan toe zijn.
Als je ze dat verteld, en ze mogen bij wijze van de dag erna al mee om hem te leren kennen, tja....
IMijn ouders zijn ook gescheiden, en ik had me persoonlijk heel erg gepasseerd gevoeld als mijn moeder een nieuwe vriend al een half jaar voor me zou verzwijgen. Voor mij zou het voelen alsof ik een half jaar voorgelogen ben. Stiekem in de weekends dat ik er niet ben afspreken, zorgen dat ik er niet achter kom.... Zo zou dat echt op mij over komen.
Ik had het mijn kinderen veeeeeeel eerder al verteld, maar niet direct gezellig met zijn vieren afgesproken. Snap je mijn punt?
Maar weet je, ze zijn wel op de leeftijd dat ze begrijpen dat je op zoek gaat naar een andere partner, en ik vind dat je ze daar best eerder over had kunnen vertellen.
Weet je, je hoeft dan toch niet meteen je kinderen mee te nemen naar je vriend toe?
Vertel gewoon dat je iemand hebt leren kennen, en dat je hem heel lief vindt, dat jullie het fijn hebben samen. Dn weten we waar ze aan toe zijn.
Als je ze dat verteld, en ze mogen bij wijze van de dag erna al mee om hem te leren kennen, tja....
IMijn ouders zijn ook gescheiden, en ik had me persoonlijk heel erg gepasseerd gevoeld als mijn moeder een nieuwe vriend al een half jaar voor me zou verzwijgen. Voor mij zou het voelen alsof ik een half jaar voorgelogen ben. Stiekem in de weekends dat ik er niet ben afspreken, zorgen dat ik er niet achter kom.... Zo zou dat echt op mij over komen.
Ik had het mijn kinderen veeeeeeel eerder al verteld, maar niet direct gezellig met zijn vieren afgesproken. Snap je mijn punt?
668, the neighbour of the Beast
zondag 8 juni 2008 om 18:48
Ja, ik snap je punt Marels. Maar ik kan ze dat ook uitleggen op een manier die ze begrijpen. Ik kan daar niet teveel op ingaan maar weet dat mijn kinderen dat wel zullen en kunnen begrijpen. Zelf vind ik een half jaar niet zo lang omdat vriend en ik elkaar toch eerst moeten leren kennen om er zeker van te zijn dat we met elkaar verder willen. Maar daarover mag je best van mening met me verschillen natuurlijk.
zondag 8 juni 2008 om 19:09
Het is nog helemaal niet gezegd dat de kinderen zich ten opzichte van je vriend negatief zullen opstellen. De kinderen hier waren juist blij voor hun vader dat hij een vriendin had en weer gelukkig was. Geef het een kans en wacht gewoon rustig af wat hun reactie zal zijn. Voorlopig is het belangrijk dat jij en je vriend samen een plan maken om de eerste ontmoeting goed te laten verlopen. Dit is de eerste stap waar er (hopelijk voor jullie) nog vele zullen volgen en daarbij zul je elkaar hard nodig hebben. Veel geluk.
zondag 8 juni 2008 om 19:18
AgiaMaria,
Het klinkt alsof je het verstandig en voorzichtig aanpakt, hartstikke goed! Ik snap ook dat het verleidelijk is om diegenen die jij helemaal geweldig vindt en die voor jou belangrijk zijn aan elkaar voor te stellen, maar dat je er de tijd voor neemt lijkt me heel goed. Natuurlijk kun je ze wel vertellen over je vriend, maar laat dat dan even de eerste stap zijn. Zijn ze nieuwsgierig, dan merk je dat vanzelf en kun je een leuke dag gaan plannen lijkt me!
Ik moet zeggen, mijn moeder heeft mij altijd meer als vriendin dan als dochter behandeld en er zijn genoeg momenten geweest dat ik daar heel blij om was (een beetje wat Marels ook zegt, dat ik er wel wat over wilde weten --> alleen vind ik een half jaar niet heel lang om het nog stil te houden). Maar mijn moeder en ik verschillen van mening op dit punt: ik HOEF haar vriend niet gelijk te leren kennen en ik HOEF hem niet (gelijk) aardig te vinden (vind ik ). Dat doet namelijk niks af aan haar relatie met hem. Het wordt (in mijn geval) pas anders als het voelt alsof een relatie met die vriend (of vriendin in het geval van mijn vader) me opgedrongen wordt, waarbij elk moment dat we als gezin hebben, die persoon er ook als vanzelfsprekend bij is. Zo lang dit in overleg gaat/ging: prima, zo niet: troubles...Die familiemomentjes (zonder 'aanhang') waren voor mij heilig, dat iemand voor jou als familie voelt, betekent niet dat dat voor de kinderen ook geldt. Maar dit is een kwestie van aanvoelen van je kinderen, het klinkt alsof je daar ook goed over nadenkt en bij stil staat.
Ik wil hier wel bij zeggen dat dit een heel persoonlijke reactie is en zeker geen algemene leidraad. Toch zou ik, mocht ik ooit in die situatie komen, zodra ik weet dat ik er serieus voor wil gaan, mijn kinderen er wel over vertellen (kan ook heel algemeen/oppervlakkig gebracht worden, om de lading er wat af te halen), maar ze pas aan elkaar voorstellen zodra mijn kinderen daar om vragen. En tot die tijd afspreken als de kinderen er niet zijn, of bij hem thuis.
Ik hoop trouwens dat mijn verhaal een beetje duidelijk is, kan nogal 'rommelig' schrijven geloof ik
Het klinkt alsof je het verstandig en voorzichtig aanpakt, hartstikke goed! Ik snap ook dat het verleidelijk is om diegenen die jij helemaal geweldig vindt en die voor jou belangrijk zijn aan elkaar voor te stellen, maar dat je er de tijd voor neemt lijkt me heel goed. Natuurlijk kun je ze wel vertellen over je vriend, maar laat dat dan even de eerste stap zijn. Zijn ze nieuwsgierig, dan merk je dat vanzelf en kun je een leuke dag gaan plannen lijkt me!
Ik moet zeggen, mijn moeder heeft mij altijd meer als vriendin dan als dochter behandeld en er zijn genoeg momenten geweest dat ik daar heel blij om was (een beetje wat Marels ook zegt, dat ik er wel wat over wilde weten --> alleen vind ik een half jaar niet heel lang om het nog stil te houden). Maar mijn moeder en ik verschillen van mening op dit punt: ik HOEF haar vriend niet gelijk te leren kennen en ik HOEF hem niet (gelijk) aardig te vinden (vind ik ). Dat doet namelijk niks af aan haar relatie met hem. Het wordt (in mijn geval) pas anders als het voelt alsof een relatie met die vriend (of vriendin in het geval van mijn vader) me opgedrongen wordt, waarbij elk moment dat we als gezin hebben, die persoon er ook als vanzelfsprekend bij is. Zo lang dit in overleg gaat/ging: prima, zo niet: troubles...Die familiemomentjes (zonder 'aanhang') waren voor mij heilig, dat iemand voor jou als familie voelt, betekent niet dat dat voor de kinderen ook geldt. Maar dit is een kwestie van aanvoelen van je kinderen, het klinkt alsof je daar ook goed over nadenkt en bij stil staat.
Ik wil hier wel bij zeggen dat dit een heel persoonlijke reactie is en zeker geen algemene leidraad. Toch zou ik, mocht ik ooit in die situatie komen, zodra ik weet dat ik er serieus voor wil gaan, mijn kinderen er wel over vertellen (kan ook heel algemeen/oppervlakkig gebracht worden, om de lading er wat af te halen), maar ze pas aan elkaar voorstellen zodra mijn kinderen daar om vragen. En tot die tijd afspreken als de kinderen er niet zijn, of bij hem thuis.
Ik hoop trouwens dat mijn verhaal een beetje duidelijk is, kan nogal 'rommelig' schrijven geloof ik
maandag 9 juni 2008 om 18:41
dinsdag 10 juni 2008 om 15:10
Misschien een beetje mosterd na de maaltijd, maar mijn vriend en ik hebben het destijds totaal verkeerd aangepakt, zijn direct met zijn allen op vakantie gegaan (na 3 maanden al) en waren heel klef. Op een gegeven moment kregen we van de jongste van mijn vriend wel duidelijk te merken dat hij dat kleffe gedoe niks vond en daar hebben we toen wel rekening mee gehouden. We kwamen er ook achter dat het allemaal een stuk ingewikkelder was dan we vantevoren hadden gedacht, mijn vriend bemoeide zich ook met mijn kinderen en uiteindelijk hebben we de situatie (ook door andere omstandigheden) helemaal terug moeten draaien.
We doen nu hooguit een paar keer per jaar iets met zijn allen, bijv. kerst vieren of naar een verjaardag en dat gaat nu wel goed. Verder zijn we twee aparte gezinnen en hebben we besloten om de boel niet samen te voegen. We zijn nu zo'n 3 jaar bij elkaar en de verliefdheid en het kleffe gedoe is nu natuurlijk ook wel over. Wij zijn daar echt door verblind geweest, helaas.
Dat we het in het begin verkeerd hebben aangepakt hebben we wel op ons bord gekregen van de kinderen en ik heb daar regelmatig een gesprek aan moeten wijden om uit te leggen en ook toe te geven dat we dat niet zo hadden moeten doen.
Als we nu bij elkaar zijn zorg ik ook dat ik zoveel mogelijk mijn aandacht bij de kinderen houd, dan krijgen ze ook het vertrouwen dat je er voor ze bent en die nieuwe man niet alle aandacht krijgt. Hierdoor zijn ze ook anders gaan reageren en laatst wandelden we ergens met zijn allen en pakte mijn dochter onze handen en duwde ze in elkaar, ten teken dat we van haar hand in hand mochten lopen. Ik vond dit wel een mooi gebaar en een teken dat we het toch ten goede hebben kunnen keren.
We doen nu hooguit een paar keer per jaar iets met zijn allen, bijv. kerst vieren of naar een verjaardag en dat gaat nu wel goed. Verder zijn we twee aparte gezinnen en hebben we besloten om de boel niet samen te voegen. We zijn nu zo'n 3 jaar bij elkaar en de verliefdheid en het kleffe gedoe is nu natuurlijk ook wel over. Wij zijn daar echt door verblind geweest, helaas.
Dat we het in het begin verkeerd hebben aangepakt hebben we wel op ons bord gekregen van de kinderen en ik heb daar regelmatig een gesprek aan moeten wijden om uit te leggen en ook toe te geven dat we dat niet zo hadden moeten doen.
Als we nu bij elkaar zijn zorg ik ook dat ik zoveel mogelijk mijn aandacht bij de kinderen houd, dan krijgen ze ook het vertrouwen dat je er voor ze bent en die nieuwe man niet alle aandacht krijgt. Hierdoor zijn ze ook anders gaan reageren en laatst wandelden we ergens met zijn allen en pakte mijn dochter onze handen en duwde ze in elkaar, ten teken dat we van haar hand in hand mochten lopen. Ik vond dit wel een mooi gebaar en een teken dat we het toch ten goede hebben kunnen keren.
dinsdag 10 juni 2008 om 19:24
Sunshine en Zwieber,
De vakantie voor dit jaar is geboekt hoor, we gaan voor het eerst met zijn 3-tjes samen helemaal weg (en hier druk voor aan het sparen, druk doende accomodaties te regelen wat we echt met zijn elkaar aan het plannen zijn). En die tijd gaan we ook echt genieten. Die tijd zonder school, werk, deels bij vader wonen, is dan helemaal voor ons (oef, het klinkt alsof ik zin heb in die vakantie). Tuurlijk heb ik het er met vriend over gehad en hoewel geen haar op ons hoofd er aan dacht om dan maar gezellig met zijn 4-en te gaan, weten we wel dat we elkaar waanzinnig gaan missen die weken. Maar ja, die weken tellen niet voor een heel jaar (plus dat ik mijn opwaardeerkaarten aan het eind van de vakantie aan hem mag geven zodat we toch eens een sms naar elkaar kunnen sturen of bellen). Onderschatten doen we het zeker niet hoe het voor de kinderen zal zijn. Voor hem ook heel lastig lijkt me. Als je zelf geen kinderen hebt kom je vaak niet verder dan: "hoe gaat het op school". En dan krijg je er ineens 2 (vind ik geweldige) kinderen bij, die volop in ontwikkeling zijn maar waar je wel heel wat jaren van gemist hebt.
De vakantie voor dit jaar is geboekt hoor, we gaan voor het eerst met zijn 3-tjes samen helemaal weg (en hier druk voor aan het sparen, druk doende accomodaties te regelen wat we echt met zijn elkaar aan het plannen zijn). En die tijd gaan we ook echt genieten. Die tijd zonder school, werk, deels bij vader wonen, is dan helemaal voor ons (oef, het klinkt alsof ik zin heb in die vakantie). Tuurlijk heb ik het er met vriend over gehad en hoewel geen haar op ons hoofd er aan dacht om dan maar gezellig met zijn 4-en te gaan, weten we wel dat we elkaar waanzinnig gaan missen die weken. Maar ja, die weken tellen niet voor een heel jaar (plus dat ik mijn opwaardeerkaarten aan het eind van de vakantie aan hem mag geven zodat we toch eens een sms naar elkaar kunnen sturen of bellen). Onderschatten doen we het zeker niet hoe het voor de kinderen zal zijn. Voor hem ook heel lastig lijkt me. Als je zelf geen kinderen hebt kom je vaak niet verder dan: "hoe gaat het op school". En dan krijg je er ineens 2 (vind ik geweldige) kinderen bij, die volop in ontwikkeling zijn maar waar je wel heel wat jaren van gemist hebt.
