Relaties
alle pijlers
Knoop doorhakken scheiden
maandag 29 december 2025 om 17:47
Al sinds een aantal jaar loopt het niet lekker tussen mijn man en mij. We hebben hiervoor al relatietherapie gehad, dit heeft wel wat geholpen maar uiteindelijk lijkt het voor mij niets op te lossen.
Er is al lange tijd een psychische problematiek bij hem, die pas afgelopen jaar echt gediagnosticeerd is en nu eindelijk, hopelijk goed behandeld wordt. Het is voor hem zwaar, ik denk zwaarder dan hij soms laat merken/toe wil geven. Maar ik begin ook steeds meer te merken dat het mij ook meer doet dan ik toe wil geven. Ik denk steeds vooral in het er zijn voor hem en hoe zwaar het voor hem is, maar ik ben er zelf ook veel mee bezig en ik heb steeds vaker het gevoel dat het me teveel wordt.
Daarnaast is eigenlijk ook al lange tijd mijn echte gevoel voor hem weg, ik zie hem meer als een goede vriend dan echt mijn man/partner. Ik hoopte dat dit beter zou worden met de relatietherapie en vaker samen iets leuks doen, maar tot nu toe is dat niet het geval. Echte intimiteit is er dan ook niet tot nauwelijks. Ik weet dat hij dit mist, zowel de seks als gewoon knuffelen en ik mis het ook wel maar niet met hem.
Al jaren heb ik twijfels over ons, maar de laatste maanden denk ik steeds vaker aan scheiden. Afgelopen weekend hebben we ook nog een goed gesprek gehad. Hier kwam naar voren dat hij (echt) niet uit elkaar wil en vind dat het wisselend is hoe het gaat. Zelf heb ik aangegeven dat ik hier wel soms over twijfel, over het uit elkaar gaan. Dat ik dit niet wil, maar wel vaak twijfel over mijn gevoelens.
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf dan denk ik dat vooral voor anderen niet wil scheiden, omdat het iedereen zijn leven overhoop haalt (man, kinderen, familie) en omdat ik heel goed snap dat het gras ergens anders niet altijd groener is het waarschijnlijk een stuk zwaarder zal zijn alleen.
Maar tegelijk voelt het wel beter, merk ik steeds vaker dat ik me met alleen de kinderen meer een gezin voel dan met hem erbij en dat ik net zo graag alleen (of alleen met de kinderen) ergens naar toe gaan als met z'n alle.
Ik denk dat ik vooral nog een stukje angst heb voor wat scheiden allemaal teweeg gaat brengen, vooral voor de kinderen en ook bang ben dat het met man dan met het psychische stuk weer minder zal gaan. Tegelijk wil ik ook aan mezelf denken en niet voor anderen bij elkaar blijven.
Dit naast alle kosten, huizen problematiek etc. die er nog bij komt kijken.
Zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Hoe ben je hier mee omgegaan?
Ik kan alle tips gebruiken.
Er is al lange tijd een psychische problematiek bij hem, die pas afgelopen jaar echt gediagnosticeerd is en nu eindelijk, hopelijk goed behandeld wordt. Het is voor hem zwaar, ik denk zwaarder dan hij soms laat merken/toe wil geven. Maar ik begin ook steeds meer te merken dat het mij ook meer doet dan ik toe wil geven. Ik denk steeds vooral in het er zijn voor hem en hoe zwaar het voor hem is, maar ik ben er zelf ook veel mee bezig en ik heb steeds vaker het gevoel dat het me teveel wordt.
Daarnaast is eigenlijk ook al lange tijd mijn echte gevoel voor hem weg, ik zie hem meer als een goede vriend dan echt mijn man/partner. Ik hoopte dat dit beter zou worden met de relatietherapie en vaker samen iets leuks doen, maar tot nu toe is dat niet het geval. Echte intimiteit is er dan ook niet tot nauwelijks. Ik weet dat hij dit mist, zowel de seks als gewoon knuffelen en ik mis het ook wel maar niet met hem.
Al jaren heb ik twijfels over ons, maar de laatste maanden denk ik steeds vaker aan scheiden. Afgelopen weekend hebben we ook nog een goed gesprek gehad. Hier kwam naar voren dat hij (echt) niet uit elkaar wil en vind dat het wisselend is hoe het gaat. Zelf heb ik aangegeven dat ik hier wel soms over twijfel, over het uit elkaar gaan. Dat ik dit niet wil, maar wel vaak twijfel over mijn gevoelens.
Als ik heel eerlijk ben naar mezelf dan denk ik dat vooral voor anderen niet wil scheiden, omdat het iedereen zijn leven overhoop haalt (man, kinderen, familie) en omdat ik heel goed snap dat het gras ergens anders niet altijd groener is het waarschijnlijk een stuk zwaarder zal zijn alleen.
Maar tegelijk voelt het wel beter, merk ik steeds vaker dat ik me met alleen de kinderen meer een gezin voel dan met hem erbij en dat ik net zo graag alleen (of alleen met de kinderen) ergens naar toe gaan als met z'n alle.
Ik denk dat ik vooral nog een stukje angst heb voor wat scheiden allemaal teweeg gaat brengen, vooral voor de kinderen en ook bang ben dat het met man dan met het psychische stuk weer minder zal gaan. Tegelijk wil ik ook aan mezelf denken en niet voor anderen bij elkaar blijven.
Dit naast alle kosten, huizen problematiek etc. die er nog bij komt kijken.
Zijn er hier mensen die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Hoe ben je hier mee omgegaan?
Ik kan alle tips gebruiken.
dinsdag 30 december 2025 om 19:14
Ah zo, dan snap ik je. Eens ook, in principe. Al kan ik me ook voorstellen dat er een moment komt dat je weet voor jezelf dat het over is, ook als hij wel herstelt. In dat geval kun je beter actie ondernemen denk ik.BrutaImmaculata schreef: ↑30-12-2025 10:56Zeker
Haar man heeft pas recent een (juiste?) diagnose en zo te lezen ook pas net behandeling, waarvan ze hoopt dat het de juiste is.
Ik heb geen ervaring met eetstoornissen - wel met andere psychische problematiek - dus het kan zijn dat ik erg kort door de bocht ben, maar persoonlijk zou ik aankijken wat de behandeling doet. Met zelf ook de juiste ondersteuning, vandaar mijn vraag of zij psycho-educatie heeft gehad.
Maar als het nog niet zover is dan ga ik helemaal mee met jou dat het goed is om het tijd te geven. Ook een gedeeltelijk herstel kan al heel veel schelen
Het is zoals het is
dinsdag 30 december 2025 om 20:40
Bedankt voor de reacties allemaal!
De eetstoornis heeft hij achteraf gezien al minstens zijn halve leven. De afgelopen 10 jaar heeft hij al meerdere hulptrajecten doorlopen en is er vaker gesproken over een eetstoornis maar nooit met een officiële diagnose. Deze heeft hij een half jaar-jaar geleden gekregen en sindsdien wordt hij dus ook weer behandeld.
Het is dus niet iets recents.
Ik heb geen psycho-educatie gehad, maar vanuit de behandeling wordt ik als partner wel deels erbij betrokken. Focus ligt natuurlijk op man zelf.
En het is inderdaad niet alleen het eten, het beïnvloedt het leven van hem, mij en de kinderen. Al krijgen de kinderen er nog niet zoveel van mee, maar alleen al dingen die hij fysiek niet kan met de kinderen.
Ik wil hem steunen en in hem en dat het goed gaat komen (zowel eetstoornis als mijn gevoel voor hem) geloven, maar ik vind dit steeds moeilijker.
Omdat ik vaak rekening moet houden met hem en alles wat er speelt kan ik voor mijn gevoel mij leven niet leven zoals ik zou willen. Lang kon ik hier goed mee omgaan en hield ik overal rekening mee omdat ik veel van hem hield. Nu het houden van minder is geworden/weg is merk ik dat ik ook meer moeite krijg om hier altijd rekening mee te houden. Ik irriteer me sneller en ben bang dat dit steeds erger gaat worden. Nu gaat alles nog gewoon prima en hebben we goede gesprekken samen, maar ik ben bang dat dit veranderd als er meer irritaties zijn.
Zelf kan ik hier ook nog in leren, omdat het een ziekte is en niet bewust spreek ik me vaak niet uit. Zijn zelfbeeld is al laag en ik wil dit niet erger maken. Ik wil hem niet kwetsen, maar als ik toch besluit te willen scheiden gebeurt dat sowieso.
Daarnaast vind ik het ook eng om alles op te geven en dat alles dan onzeker wordt. En ik denk dat het onze kinderen veel pijn gaat doen, vooral de oudste.
De eetstoornis heeft hij achteraf gezien al minstens zijn halve leven. De afgelopen 10 jaar heeft hij al meerdere hulptrajecten doorlopen en is er vaker gesproken over een eetstoornis maar nooit met een officiële diagnose. Deze heeft hij een half jaar-jaar geleden gekregen en sindsdien wordt hij dus ook weer behandeld.
Het is dus niet iets recents.
Ik heb geen psycho-educatie gehad, maar vanuit de behandeling wordt ik als partner wel deels erbij betrokken. Focus ligt natuurlijk op man zelf.
En het is inderdaad niet alleen het eten, het beïnvloedt het leven van hem, mij en de kinderen. Al krijgen de kinderen er nog niet zoveel van mee, maar alleen al dingen die hij fysiek niet kan met de kinderen.
Ik wil hem steunen en in hem en dat het goed gaat komen (zowel eetstoornis als mijn gevoel voor hem) geloven, maar ik vind dit steeds moeilijker.
Omdat ik vaak rekening moet houden met hem en alles wat er speelt kan ik voor mijn gevoel mij leven niet leven zoals ik zou willen. Lang kon ik hier goed mee omgaan en hield ik overal rekening mee omdat ik veel van hem hield. Nu het houden van minder is geworden/weg is merk ik dat ik ook meer moeite krijg om hier altijd rekening mee te houden. Ik irriteer me sneller en ben bang dat dit steeds erger gaat worden. Nu gaat alles nog gewoon prima en hebben we goede gesprekken samen, maar ik ben bang dat dit veranderd als er meer irritaties zijn.
Zelf kan ik hier ook nog in leren, omdat het een ziekte is en niet bewust spreek ik me vaak niet uit. Zijn zelfbeeld is al laag en ik wil dit niet erger maken. Ik wil hem niet kwetsen, maar als ik toch besluit te willen scheiden gebeurt dat sowieso.
Daarnaast vind ik het ook eng om alles op te geven en dat alles dan onzeker wordt. En ik denk dat het onze kinderen veel pijn gaat doen, vooral de oudste.
dinsdag 30 december 2025 om 20:51
In plaats van scheiden zou ik echt eerst beginnen met je wel uitspreken, minder hem uit de wind houden en je leven verbeteren voor jezelf binnen je huwelijk. Als dat niets oplevert kun je altijd nog uit elkaar.
Het is hartstikke lastig na al die jaren om minder rekening met hem te gaan houden, maar ik denk dat het veel kan opleveren.
Heeft je man iets van steun naast jou? Vriend, ouder, broer/zus?
Het is hartstikke lastig na al die jaren om minder rekening met hem te gaan houden, maar ik denk dat het veel kan opleveren.
Heeft je man iets van steun naast jou? Vriend, ouder, broer/zus?
Het is zoals het is
dinsdag 30 december 2025 om 21:15
Ik wilde hetzelfde zeggen als Youk79. Begin eerst met goed voor jezelf zorgen en tijd voor jezelf nemen in je huwelijk. Spreek je uit naar je man. Kies voor jezelf.
En ja dat is lastig. En dat zal stuiten op weerstand. Misschien niet eens omdat hij het je niet gunt, maar ook omdat jullie het allebei niet gewend zijn. Jullie samen in bepaalde (niet helpende) patronen zit.
Je zegt dat je je leven nu niet kan leven zoals je zou willen. Wat zou je zelf graag willen doen wat nu niet kan? En zorg dat je dat dan wel doet. Wat is er wel mogelijk? Als je uit elkaar gaat, dan zal je ook meer tijd voor jezelf hebben en je man met de kinderen zijn. Regel dat bijvoorbeeld in je huwelijk als je die behoefte hebt. (Ik weet niet precies wat hierin je wens is...)
En dit is niet om te zeggen dat scheiden niet mag, maar ik geloof er persoonlijk wel in dat er vaak nog veel meer mogelijk is om het gevoel ook weer terug te laten komen dan we denken.
En ja dat is lastig. En dat zal stuiten op weerstand. Misschien niet eens omdat hij het je niet gunt, maar ook omdat jullie het allebei niet gewend zijn. Jullie samen in bepaalde (niet helpende) patronen zit.
Je zegt dat je je leven nu niet kan leven zoals je zou willen. Wat zou je zelf graag willen doen wat nu niet kan? En zorg dat je dat dan wel doet. Wat is er wel mogelijk? Als je uit elkaar gaat, dan zal je ook meer tijd voor jezelf hebben en je man met de kinderen zijn. Regel dat bijvoorbeeld in je huwelijk als je die behoefte hebt. (Ik weet niet precies wat hierin je wens is...)
En dit is niet om te zeggen dat scheiden niet mag, maar ik geloof er persoonlijk wel in dat er vaak nog veel meer mogelijk is om het gevoel ook weer terug te laten komen dan we denken.
dinsdag 30 december 2025 om 21:37
Ik heb je een tijdje geleden gelezen in mijn topic over scheiden (dat ik heb laten verwijderen ivm herkenbaarheid).
Je geeft zelf al aan in je OP dat je vooral voor anderen niet wil scheiden maar dat het wel beter voelt. En dat is ook wat ik tussen de regels door steeds denk te lezen.
Even praktisch gezien, sta je ingeschreven voor een huurwoning? Hebben jullie een koopwoning? Enig idee of het mogelijk is dat de een de ander uitkoopt?
Veel sterkte!
Je geeft zelf al aan in je OP dat je vooral voor anderen niet wil scheiden maar dat het wel beter voelt. En dat is ook wat ik tussen de regels door steeds denk te lezen.
Even praktisch gezien, sta je ingeschreven voor een huurwoning? Hebben jullie een koopwoning? Enig idee of het mogelijk is dat de een de ander uitkoopt?
Veel sterkte!
dinsdag 30 december 2025 om 21:37
Nee, dat is niet wat ik bedoel.dianaf schreef: ↑30-12-2025 10:14Sorry?? Wow, de lat ligt wel in de hel als dat de grens is om wel te mogen scheiden. Echt te sneu.
Ook vraagt iemand hier of je wilt scheiden van hem of zijn eetstoornis. Maar hoewel hij niet de eetstoornis is, zijn ze wel onlosmakelijk aan elkaar verbonden op dit moment. Je kunt hartstikke gek zijn op het persoon, maar niet kunnen leven met eigenschap/ziekte/karaktertrek X.
Want heel cru gezegd; liefde maakt niet alles goed. Ja, het maakt het leven vaak leuker, maar niet perse makkelijker, laat staan dat het alles issues oplost. Want liefde lost zijn eetstoornis niet op, het zorgt er enkel voor dat je bereidt bent om er voor hem te zijn. Maar ook dat je misschien over je grenzen gaat omdat je druk bent met hem en te weinig kijkt naar wat jij nodig hebt. Oftewel jezelf in brand steken om een ander warm te houden. En ook je kunt oprecht van iemand houden, maar diegene niet meer zien als romantische partner.
To, ik zou een paar gesprekken aangaan met een praktijkondersteuner. Gewoon zodat je je gedachten op een rijtje kunt zetten en tegen iemand aan kan praten die geen belang heeft bij de uitkomst van jouw keuzes. Wat je keuze ook zal zijn, het is een keuze voor nu. Je mag en kan er altijd in de toekomst op terugkomen indien mogelijk.
Het gras ergens anders is niet altijd groener, maar vaak genoeg is het wel makkelijker te onderhouden in je eentje, dan wanneer je rekening moet houden met een ander.
to is vooral verliefd geworden op een ander en wil nu toch scheiden, maar er ook weinig voor doen.
De lat om te scheiden ligt niet bij fysiek of mentaal geweld. Dat zeker niet…
Ik kan me alleen gewoon moeilijk voorstellen dat je een jong gezin hebt, nog samen in een bed slaapt en het verder maar laat pruttelen.
Als al het bovenstaande nog oke is, waarom dan niet gewoon je best doen om te zien of er nog wat van te maken is.
Immers, voor de eerste sessie had to al besloten dat ze er met haat nieuwe vlam vandoor wil. Haar man heeft nu eindelijk een diagnose en kan echt met een passende behandeling aan de slag.
Een scheiding is echt niet zaligmakend en een heel groot deel van de mensen heeft er achteraf toch spijt van.
woensdag 31 december 2025 om 05:15
Ik sla altijd wel aan op dit soort stellige beweringen tussen neus en lippen door. Ik kan hier geen enkel bewijs voor vinden, eerder het tegendeel.
Dat iemand op enig moment na een scheiding een gevoel van spijt ervaart, zegt niet dat iemand spijt heeft van de scheiding. Je kan bijvoorbeeld spijt hebben dat je gezin niet meer samen is, maar nog steeds vinden dat de keuze om te scheiden de juiste was. Ik vermoed dat je die twee dingen verwart, want onderzoek toont aan dat de meerderheid juist geen spijt heeft van de scheiding: https://nidi.nl/demos/tien-jaar-na-sch ... rop-terug/
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
