LAT-relaties: het waarom?

11-04-2012 02:42 54 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik lees hier al een tijdje mee en heb een paar topics gezien over LAT relaties, sommigen die al meerdere jaren duren.



Misschien heb ik een bord voor mijn kop maar kan iemand mij uitleggen waarom je:

1. Een relatie aan gaat met iemand die uren rijden verder woont?

2. Na een jaar of twee niet gewoon gaat samenwonen?



Ik vind het gewoon zo vreemd dat mensen soms jaren bij elkaar zijn toch nog die stap niet zetten. Is het bindingsangst? Nu snap ik dat het met kinderen ook wat moeilijker wordt, maar soms hoor ik hier over LAT relaties van 6 jaar, dat is toch ook niet te doen? Kinderen zijn ook niet achterlijk hoor, als je vriend vaak bij je over de vloer komt zullen ze zich ook wel dingen afvragen toch?
Alle reacties Link kopieren
quote:superstar_2 schreef op 11 april 2012 @ 07:12:

Ik zou ook niet meer willen samenwonen,ik moet er niet aan denken om iedere dag een man om me heen te hebben.



Grappig, wij hebben het omgekeerde. Afgelopen weekend was het hier slecht weer en hebben we het hele weekend op elkaars lip gezeten. Toen hij maandagochtend naar het werk moest vonden we dat allebei niet leuk, hij zei dat hij veel liever thuis bleef en ik had hem ook best nog een dag thuis willen hebben, heerlijk!



Omdat mijn vriend in Italië woonde zagen we elkaar ongeveer iedere 2 tot 3 weken, verschrikkelijk vond ik dat! Nu geniet ik iedere nacht weer van samen in slaap vallen en samen wakker worden. Ik sta ook iedere ochtend met hem om 5 uur op om een ontbijtje te maken en gezellig te kletsen.



Maar dat neemt allemaal niet weg dat ik best begrijp dat dat niet voor iedereen is en dat sommige mensen wel wat behoefte aan ruimte hebben en eigen dingen doen, dat heeft niets met bindingsangst te maken. Het is toch prima als mensen elkaar vinden in deze relatievorm? Ik vind het een beetje raar TO dat je dat zo vreemd vindt, ook als jij dat niet zou willen, dan kun je je toch wel een beetje in anderen verplaatsen?
Er zijn mensen die heel erg bewust voor een LAT relatie kiezen. Het heeft er niets mee te maken dat ze een volgende stap niet aandurven, voor hun is dat samenwonen enzo geen volgende stap.



Ik zou nooit een LAT relatie willen, maar kan wel begrijpen waarom mensen wel kiezen voor een LAT relatie.
Alle reacties Link kopieren
Het gaat er, zoals vele voor mij al hebben aangegeven, niet om dat de kinderen niet van de relatie mogen weten. Het gaat niet om bindingsangst.



Dit is gewoon was sommige mensen prettig vinden. Ik heb 1x samengewoond, dat was een ramp en erna had ik geen plek meer om te wonen. Ik zou nu ook echt niet meer snel gaan samenwonen, laat mij maar lekker latten en mijn eigen plekje houden.



Zoveel relaties, zoveel smaken toch. Je zal mischien liever ook niet willen swingen? Dat mag, maar dat maakt ook een hoop stellen wel blij.



Ieder zijn ding, en ik LAT voorlopig ook nog even verder.
Ik ontmoette mijn man toen ik nog niet zo lang aan het studeren was, hij woonde vlakbij de plaats waar mijn ouders ook wonen en zat heel vaak in het buitenland voor zijn werk, ik studeerde 200km verderop. Wij taalden mijn hele studietijd niet naar samenwonen eigenlijk.
Ik denk dat het ook afhangt van je leeftijd en de fase van je leven waarin je zit. Zo heb ik eens een stel van 75 ontmoet, die al 15 jaar een LAT relatie hadden. Zij woonde midden in de stad, hij 5km verderop op het 'platteland'. Woonden allebei waar ze het liefst woonden, hadden al een heel leven achter zich toen ze elkaar leerden kennen en hadden het superfijn met zijn tweetjes.
Alle reacties Link kopieren
k lees hier al een tijdje mee en heb een paar topics gezien over relaties waarin mensen samenwonen, sommigen die al meerdere jaren duren.



Misschien heb ik een bord voor mijn kop maar kan iemand mij uitleggen waarom je:

1. Een relatie aan gaat met iemand en in hetzelfde huis gaat wonen?

2. Na een jaar of twee niet gewoon jezelf blijft?



Ik vind het gewoon zo vreemd dat mensen allemaal maar bij elkaar willen kruipen
Ik zie ook de meerwaarde niet van samenwonen. Als je je eigen huis aanhoudt heb je 2 huizen in andere omgevingen die beiden ongetwijfeld z'n voordelen zullen hebben. Je hebt dus afwisseling en keus én je eigen plekje om je terug te kunnen trekken én geen stress over woonproblemen als de relatie voorbij gaat.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben inmiddels 4 jaar samen met mijn vriend. Het grootste gedeelte van de tijd heb ik gestudeerd dus toen wilden we absoluut niet samenwonen. Inmiddels heb ik een eigen huis en hij ook en zijn we nog steeds heel gelukkig samen.



We hechten beide veel waarde aan een eigen plekje volledig voor jezelf. Hier zijn we beide gelukkig mee. Natuurlijk hebben we wel nagedacht over samenwonen omdat het toch een logische stap zou moeten zijn. Maar samenwonen past op dit moment in ons leven niet bij ons en we zien wel wat de toekomst ons brengt.
Alle reacties Link kopieren
quote:yakigyoza schreef op 11 april 2012 @ 02:42:

Misschien heb ik een bord voor mijn kop maar kan iemand mij uitleggen waarom je:

1. Een relatie aan gaat met iemand die uren rijden verder woont?

De meesten zullen er de voorkeur aangeven om een relatie te hebben met iemand dichterbij. Maar soms ontmoet je iemand waarmee je zo'n klik hebt dat het de moeite van die afstand waard is. Tja, zo gaan die dingen



quote:2. Na een jaar of twee niet gewoon gaat samenwonen?Hoezo 'gewoon'. Waarom wel? Er zijn genoeg mensen (waaronder ik) die het heerlijk vinden om regelmatig alleen te zijn. Lekker met niemand rekening hoeven houden, mijn eigen ding doen, op mijn eigen tempo, in mijn eigen zooi.
Alle reacties Link kopieren
Ik kon het mij nooit voorstellen om een LAT relatie te hebben maar nu ik wat ouder ben en al heel lang vrijgezel moet ik er niet aan denken om ooit weer samen te wonen....ik ben veel te veel gehecht aan mijn eigen huis en mijn eigen dingen...dus mocht ik ooit weer een relatie krijgen, dan zou ik het niet erg vinden als het een LAT relatie word.
Alle reacties Link kopieren
"Ik vind het gewoon zo vreemd dat mensen soms jaren bij elkaar zijn toch nog die stap niet zetten. Is het bindingsangst?"



Ik vind dit zo'n rare vraagstelling. Is het vergelijkbaar volgens jou met mensen die al heel lang samenwonen en maar niet de stap naar trouwen zetten?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
Alle reacties Link kopieren
quote:blijfgewoonbianca schreef op 11 april 2012 @ 03:02:

Als je kinderen al wat ouder zijn haal je ze ook niet zo makkelijk uit hun eigen buurt. ( andere ouder, school, vrienden )

Bovendien zit niet iedereen te wachten op het opvoeden van andermans kinderen.



En het is ook niet zo dat je je huis zo makkelijk verkoopt, dat de banen voor het oprapen liggen...



Precies ! Wij wonen maar 10 min uit elkaar, dus de kinderen zouden wat dat betreft evengoed naar hem kunnen verhuizen. (het is wel kwartiertje verder fietsen naar school), dus dat wordt 3/4 uur ipv half uur.

Mijn vriend voedt mijn kinderen niet echt op, maar denkt wel mee, en geeft ook zijn mening, maar zal niet zo gauw lijnrecht tegenover mij staan.



En tja idd, je huis verkopen is tegenwoordig ook niet makkelijk. Voor ons zijn er andere redenen waarom we (nog) niet samenwonen. Mijn kinderen (3) hebben ieder hun eigen kamer, en dat wil ik zo houden. Mijn vriend heeft kantoor aan huis en heeft daarvoor ook een eigen kamer nodig. Onze beider huizen bieden die ruimte niet. En mijn kinderen hebben mijn prioriteit. Als we ooit de lotto winnen haha, dan wordt het wel anders.

Maar ja aangezien wij maar 10 min bij elkaar vandaan wonen, zien we elkaar praktisch iedere dag. Ca 5x per week eten we bij elkaar, en soms door de weeks ook andere dingen, zoals een verjaardag of andere afspraak.

En 3 weekenden per maand zijn we echt samen, voor ons werkt dit (nog) prima. Mss als we veel reistijd kwijt waren, dat het anders lag.

En sommige mensen vinden het gewoon een ideaal concept. Kan toch?
Alle reacties Link kopieren
quote:Lizzl schreef op 11 april 2012 @ 04:22:



Mijn zus en haar vriend zijn na zo'n 5 jaar apart gaan wonen. Dat heeft hun relatie beter gemaakt. Of het nu bindingsangst is of niet... who cares? Als zij zich er prima bij voelen, waarom zou een ander zich daar druk over maken?



Dit vind ik een van de interessantste posts van de afgelopen maanden (op mijn eigen posts na):



Meestal wordt een stap terugzetten gezien als het begin van het einde. Maar waarom eigenlijk?



En Lizzl, hoe gaat het nu met ze? Zijn ze dolgelukkig met elkaar? Of zie jij het toch ook als een symptoom van het naderende einde van hun relatie?
Alle reacties Link kopieren
quote:martin81 schreef op 11 april 2012 @ 11:40:

Dit vind ik een van de interessantste posts van de afgelopen maanden (op mijn eigen posts na)Martin, je bent echt comedy gold
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niks tegen mensen die LATten hoor! Het is ook helemaal geen afzeik topic, en nu ik jullie redenen lees begrijp ik het ook meer.



Met mij is het zo dat ik twee redenen heb waarom ik er een negatief gevoel bij krijg.



1. Mijn ouders hebben jarenlang geLAT. Dit betekende voor mij dat ik mijn vader bijna nooit zag. Ik had geen vaderfiguur in mijn leven, alleen de man die eens per maand even thuis kwam om zijn vrouw en kinderen te zien... Heb dat als kin erg naar ervaren.



2. Een ex die bindingsangst had en weigerde samen te wonen. Woonde ook op een afstandje en ik was altijd degene die naar HEM toe moest komen. Gevolg was dat ik in de weekenden niet uit kon gaan met vriendinnen of een cursus kon volgen in iets wat ik leuk vond, maar bij hem moest zijn omdat we elkaar anders helemaal nooit zouden zien. In al die tijd is hij maar 3 x bij mij geweest. Het kostte mij ook nog eens enorm veel geld (reiskosten).



Samenwonen hoeft niet altijd te betekenen dat je samen opstaat en alles samen doet... ik en mijn vriend hebben onze eigen levens en hij is vaker van huis dan ik (ben zelf meer een huismus)...

(Voor de duidelijkheid, woon al een tijdje bij hem nadat ik met problemen thuis ben weggegaan, mijn ouders financieren mij nog wel wegens ziekte).
quote:1. Mijn ouders hebben jarenlang geLAT. Dit betekende voor mij dat ik mijn vader bijna nooit zag. Ik had geen vaderfiguur in mijn leven, alleen de man die eens per maand even thuis kwam om zijn vrouw en kinderen te zien... Heb dat als kin erg naar ervaren.

Eens per maand noem ik dan ook geen latten. Bij latten blijf je meerdere dagen per week bij elkaar slapen.

Ook zou ik het logisch vinden dat je bij elkaar in de buurt gaat wonen als je 'n langdurige relatie hebt zodat je niet elke keer uren reistijd hebt.
Alle reacties Link kopieren
Ja idd, maarja dan lees ik over latrelaties van 4 uur reistijd... zoals mensen hier zeggen, 35 minuten van elkaar afwonen is gewoon te doen vind ik, doet me denken aan relaties die ik als student gewoon had, dat vond ik ook prima.



Maarja ik bedoelde dus vooral relaties waarbij de een in Friesland en de ander in Limburg woont enz.
Alle reacties Link kopieren
Ik moet er ook niet aan denken om samen te wonen. Ben bang dat ik me heel erg ga irriteren en heb geen zin om iemand zijn zooi op te ruimen aangezien ik het al irritant vind om mijn eigen zooi op te ruimen ;)

Misschien ooit als ik een kind krijg met een man, maar dat is nog laaaaang niet aan de orde.



Verder vind ik het wel belangrijk dat je elkaar regelmatig ziet. Mijn ex had weinig tijd en we woonden niet vlakbij elkaar maar ook weer niet in de uiteinden van NL. Het kwam het erop neer dat we elkaar maar 1 keer in de 2 a 3 weken konden zien. Nou, dat werkt voor mij dus helemaaaal niet. Dat was te weinig en dat is ook de reden waarom ik ermee gestopt ben. Ik trek dat niet. Wil het regelmatig gezellig kunnen hebben met iemand, vooral ook het lichamelijke, intieme deel. En als je elkaar dus zo weinig ziet, merk ik dat ik dat echt slecht trek!
Alle reacties Link kopieren
quote:yakigyoza schreef op 11 april 2012 @ 12:48:

Samenwonen hoeft niet altijd te betekenen dat je samen opstaat en alles samen doet...



Sterker nog, samenwonen hoeft niet te betekenen dat het voor altijd is. Een beetje flexibiliteit in het leven lijkt mij geen slechte zaak. Ik woon op dit moment samen, maar als het me niet bevalt, dan verzoek ik vriendin-lief een studio in de stad te huren en daar af en toe te verblijven. Lijkt me beter dan de relatie verbreken.



Waarom alles-of-niets? Waarom niet gewoon je leven inrichten naar de omstandigheden?
Alle reacties Link kopieren
quote:yakigyoza schreef op 11 april 2012 @ 02:42:

Ik lees hier al een tijdje mee en heb een paar topics gezien over LAT relaties, sommigen die al meerdere jaren duren.



Misschien heb ik een bord voor mijn kop maar kan iemand mij uitleggen waarom je:

1. Een relatie aan gaat met iemand die uren rijden verder woont?



Wij wonen op 20 km afstand van elkaar





2. Na een jaar of twee niet gewoon gaat samenwonen?



Omdat we alletwee kinderen hebben die we niet uit hun sociale leven willen halen en verder van hun (andere) ouder willen laten wonen. Omdat we ook veel behoefte hebben aan eigen tijd en ruimte



Ik vind het gewoon zo vreemd dat mensen soms jaren bij elkaar zijn toch nog die stap niet zetten. Is het bindingsangst? Nu snap ik dat het met kinderen ook wat moeilijker wordt, maar soms hoor ik hier over LAT relaties van 6 jaar, dat is toch ook niet te doen? Kinderen zijn ook niet achterlijk hoor, als je vriend vaak bij je over de vloer komt zullen ze zich ook wel dingen afvragen toch?



Dus als je LAT zie je de kinderen van de ander niet? Als je LAT is je relatie minder serieus?



Is het pas echt als je samenwoont?
Je bent zelf een theepot
Alle reacties Link kopieren
quote:brokenhearted78 schreef op 11 april 2012 @ 03:11:

Er zijn ook mensen die het prettig vinden. Er bewust voor kiezen. Ik moet er niet aan denken om met iemand samen te wonen. Als ik al ooit nog een relatie wil, dan een LAT relatie.Hier nog een. Heb mijn eigen ruimte nodig. Ben niet zo'n klevert die elk dag op iemands lip wil zitten. En zo blijft het ook spannend.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook gelat... leuke tijd gehad en hielden contact door de weeks. Nadeel is de afstand, zomaar even binnen komen gelopen zat er niet in, alles moet op afspraak en dat vond ik wel eens moeilijk. Hadden we in het weekend op 2 locaties een verjaardag dan konden we samen maar 1 verjaardag bezoeken. Het was enkel toch 150 km rijden, dus tel maar uit als je vrijdags er naar toe rijdt, daar een verjaardag, dan weer terug en vervolgens nog een keer terug om de partner naar huis te brengen.

We hadden wel de intentie om samen iets op te bouwen. Een nieuw leven waar je samen dingen doet maar ook voor je eigen.

Alleen je moet het wel beide willen anders houdt het simpelweg op, dit is wel een van de redenen dat de relatie beeindigd was.
anoniem_142911 wijzigde dit bericht op 11-04-2012 18:45
Reden: tekst aangepast
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik reageer hier toch nog even op....



Ik, jonge weduwe met kind

Hij, gescheiden man met kids en 50/50 co ouderschap.



LAT-ten vrolijk en worden daar erg gelukkig van.

Ik heb respect voor hem door zijn evenredig deel in het co ouderschap wat hij voert. En de inzet die hij daarvoor moet leveren mbt werk etc. En daardoor is hij gebonden aan zijn woonplaats.

Ik heb mijn portie wel gehad door op jonge leeftijd, hoogzwanger weduwe te worden. Ben gelukkig in mijn woonplaats en de mensen hier zijn erg belangrijk voor me. Vandaar dat ik hier niet zomaar weg ga.

Hij woont 30 minuten hier vandaan, maar we zien elkaar 2/3 per week. Hij werkt gelukkig wel bij mij om de hoek. Dus komt op vaste dagen uit zijn werk hierheen en eet mee. Op andere dagen zijn we met de kids allemaal samen.



Iedereen gelukkig!!
Alle reacties Link kopieren
quote:yakigyoza schreef op 11 april 2012 @ 14:37:

Ja idd, maarja dan lees ik over latrelaties van 4 uur reistijd... zoals mensen hier zeggen, 35 minuten van elkaar afwonen is gewoon te doen vind ik, doet me denken aan relaties die ik als student gewoon had, dat vond ik ook prima.



Maarja ik bedoelde dus vooral relaties waarbij de een in Friesland en de ander in Limburg woont enz.Wij woonden op vijf uur reizen van elkaar af. We vonden het allebei niet leuk (understatement) dat we elkaar alleen in het weekend en vakantie konden zien, MAAR:

- we waren (en zijn) elkaar grote liefde, passen perfect bij elkaar en wisten (en weten) zeker dat we nooit iemand anders zouden vinden met wie het zo goed zou klikken;

- we konden niet bij elkaar wonen omdat dat zou betekenen dat ofwel ik mijn puberzoon (die bovendien een speciale problematiek had) uit zijn vertrouwde omgeving zou moeten halen, ofwel hij zijn werk zou moeten opgeven en daardoor zijn financiële verplichtingen tegenover zijn kinderen niet meer zou kunnen nakomen.



Na 3,5 jaar latten is ook mijn jongste zoon zelfstandig gaan wonen en nu wonen we al tien jaar lang heel gelukkig samen.





P.S. Ik zie nu pas dat dit een oud topic is...
quote:Hadden we in het weekend op 2 locaties een verjaardag dan konden we samen maar 1 verjaardag bezoeken.De bedoeling is toch niet dat je samen naar de sociale verplichtingen van de ander mee moet? Als ieder gewoon naar z'n eigen vrienden/familie gaat en dat voornamelijk doet in de dagen dat je niet samen kunt zijn, hou je veel meer tijd over om samen te besteden.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven