Relaties
alle pijlers
** LDR deel 13 **
vrijdag 12 maart 2010 om 12:53
Dat heb ik ook wel Mevrouwtje Z. Wij hebben in principe een goeie oplossing gevonden, in elk geval tijdelijk, maar ik denk over bijna alles wel 'hoe moet dat nou'. Wij hebben helemaal geen trouwplannen, maar vannacht werd ik wakker en toen realiseerde ik me opeens dat als we zijn familie er ook bij zouden willen hebben met trouwen, in elk geval de 10 allerclosete familie, maar natuurlijk liever wel 20 familieleden en zijn beste vriend etc. dat je dan dus zo'n 10.000 euro kwijt bent aan vliegtickets. Dan heb je nog niet eens een feest, geen accomodatie voor hen, geen flauw idee hoe duur de papierhandel zou zijn, enzovoort. Waar haal je dat geld vandaan? Dat is praktisch mijn jaarsalaris!
(ik weet niet wat ik demotiverender vind, het eerste deel van mijn verhaal of mijn laatste zin).
Zonder familie trouwen of met maar één familie erbij zou voor mij echt geen optie zijn, dan trouw ik net zo lief niet. Dan kan je net zo goed je geloftes op een bierviltje schrijven als je een avondje op de bank zit. En over tien jaar trouwen als je dat geld gespaard hebt, dan hoeft het van mij ook niet meer want dan is het moment voorbij (denk ik nu allemaal hè).
En zo met heel veel dingen. Ik ben nu 25 en had gehoopt dat veel dingen zich 'uit zichzelf' wel opgelost zouden hebben, wat dus niet echt het geval is.
On the bright side.... ik heb nu al veel lastige dingen in mijn hoofd afgespeeld (niet alleen bruiloft hoor dat is nog één van de minor details), maar bijvoorbeeld de vrijheid hebben om je familie te bezoeken, de mogelijkheid dat je familie je voor langere tijd per jaar bezoekt, en dat heeft er toe geleid dat ik in elk geval vrij duideijk heb wat voor soort leven ik wil leiden en ik denk ook te weten welke stappen ik moet zetten om er te komen. Dus nu is het nog alleen maar invullen
Heejhallo is één van mijn favo forummers! Ik ben benieuwd naar je verhaal en Welkom welkom welkom! Je woont al in de US als ik het goed begrijp? Hoe bevalt het?
(ik weet niet wat ik demotiverender vind, het eerste deel van mijn verhaal of mijn laatste zin).
Zonder familie trouwen of met maar één familie erbij zou voor mij echt geen optie zijn, dan trouw ik net zo lief niet. Dan kan je net zo goed je geloftes op een bierviltje schrijven als je een avondje op de bank zit. En over tien jaar trouwen als je dat geld gespaard hebt, dan hoeft het van mij ook niet meer want dan is het moment voorbij (denk ik nu allemaal hè).
En zo met heel veel dingen. Ik ben nu 25 en had gehoopt dat veel dingen zich 'uit zichzelf' wel opgelost zouden hebben, wat dus niet echt het geval is.
On the bright side.... ik heb nu al veel lastige dingen in mijn hoofd afgespeeld (niet alleen bruiloft hoor dat is nog één van de minor details), maar bijvoorbeeld de vrijheid hebben om je familie te bezoeken, de mogelijkheid dat je familie je voor langere tijd per jaar bezoekt, en dat heeft er toe geleid dat ik in elk geval vrij duideijk heb wat voor soort leven ik wil leiden en ik denk ook te weten welke stappen ik moet zetten om er te komen. Dus nu is het nog alleen maar invullen
Heejhallo is één van mijn favo forummers! Ik ben benieuwd naar je verhaal en Welkom welkom welkom! Je woont al in de US als ik het goed begrijp? Hoe bevalt het?
vrijdag 12 maart 2010 om 13:25
En daar waar zijn familie woont trouwen marg? Of kan dat niet als je half-verbannen bent?
Ik zie voor me:
stof meenemen voor je jurk, en daar laten maken als impuls voor economie aldaar, en goedkoper voor jou
je hoeft niks als kado van jouw familieleden, maar dan moeten ze wel hun ticket betalen
voor 3 dagen een hotel afhuren voor jouw familie kost altijd minder dan 20 fam over laten komen naar EU
er is Grote Kans op heerlijk weer
zelfgestookte drank schenken, scheelt bakken met geld, want na 2 glaasjes is iedereen dronken
Dat soort dus.
Ik zie voor me:
stof meenemen voor je jurk, en daar laten maken als impuls voor economie aldaar, en goedkoper voor jou
je hoeft niks als kado van jouw familieleden, maar dan moeten ze wel hun ticket betalen
voor 3 dagen een hotel afhuren voor jouw familie kost altijd minder dan 20 fam over laten komen naar EU
er is Grote Kans op heerlijk weer
zelfgestookte drank schenken, scheelt bakken met geld, want na 2 glaasjes is iedereen dronken
Dat soort dus.
vrijdag 12 maart 2010 om 13:34
later als ik groot ben wil ik ook gaan trouwen
Waar dat weet ik nog niet, stel dat het in canada is, dan zou ik tickets kopen voor mijn ouders en mijn zusje + vriend. En als mijn grootouders tegen die tijd nog in leven zijn, dan misschien ook hun, al is mijn opa bang voor vliegen. Dus ik denk zo'n 4 tickets. Dat is nog te overzien
Dat zijn eigenlijk de enige mensen waarvan ik het belangrijk vind dat ze bij mijn trouwen zijn
Waar dat weet ik nog niet, stel dat het in canada is, dan zou ik tickets kopen voor mijn ouders en mijn zusje + vriend. En als mijn grootouders tegen die tijd nog in leven zijn, dan misschien ook hun, al is mijn opa bang voor vliegen. Dus ik denk zo'n 4 tickets. Dat is nog te overzien
Dat zijn eigenlijk de enige mensen waarvan ik het belangrijk vind dat ze bij mijn trouwen zijn
vrijdag 12 maart 2010 om 13:41
Ja dat is ook een optie alhoewel dan ook veel mensen van mijn kant waarschijnlijk niet kunnen komen (mijn directe familie zijn al iets van 45 man) en trouwen in de vreemde is ook niet echt iets wat me enorm aantrekt (nu ga ik heir over nadenken en krijg wel behoorlijk horrorbeelden bij Cubaanse catering... hmmm lekker sojagehakt, hmmm lekker gefrituurde zeemlap, hmmm lekker plakjes smac). De rum is dan weer onovertreffelijk natuurlijk
Zo serieus heb ik er nog niet over nagedacht (of zo concreet bedoel ik). Ik weet niet of hij dat zou mogen eigenlijk, geen flauw idee. Het liefst trouwde ik gewoon "thuis" als ik zou trouwen, dat is voor mij hier in Spanje.
Het leukste zou ik denk ik vinden hier, met een Nederlandse priester (ja moet je dan ook weer over laten vliegen hahaha maar die Spanjaarden zijn zo aartsconservatief dat je dan liefst al niet meer in de kerk wilt trouwen) of misschien heb je er een paar aan de Costas, dan een etentje met iedereen (gewoon goeiekoop en lekker) en dan muziek en dansen. Ik gok dat dat hier ook veel goedkoper is dan in Nederland, nog afgezien van dat ik hier inmiddels mensen ken met restaurants enzovoort.
Vroeger leek het me het leukst in Ned. te trouwen in mijn geboorteplaats maar nu zie ik daar de meerwaarde niet meer van in dus wie weet denk ik tegen de tijd dat het echt zo ver is, als die ooit komt, ook weer heel anders over het hele lokatieprobleem.
Het sneue vind ik dat ik dus niet zoveel waarde hecht aan dure jurken, dure diners met krab en kaviaar, dure lokaties afhuren, etc. Ik zou het prima vinden om te trouwen in een goedkope jurk, en een feest te vieren in de tuin bij mijn ouders of in de kroeg bij een vriend met grote pannen eten gemaakt door mijn moeder en mezelf. De lol zit voor mij (niet alleen bij trouwen) echt in het feit dat je iets viert met al je geliefden en familieleden, dat je iedereen om je heen hebt en samen bent. En dát is juist moeilijk.
Gisternacht ben ik rustig ingeslapen toen ik dacht "oh, dan hoef ik alleen maar meer te gaan verdienen".
Maar mijn ideale leven zou dus zodanig flexibel zijn dat ik ook kan zeggen (zoals mijn bazen nu doen), ik pak de auto / het vliegtuig en vertrek een week of twee naar Nederland en hou de boel vanuit daar draaiende.
Het lijkt mij ideaal dat ik er bij kan zijn bij de nieuwjaarsborrel, bij de familiedag, en hell waarom niet als ik er zin in heb met Koninginnedag, 5 mei en Sinterklaas. Of dat ik kan zeggen, hey, het vriest dat het kraakt in Nederland, ik ga een weekje en dan lekker schaatsen.
Natuurlijk wil ik ook gewoon met beide benen in mijn leven hier blijven staan. Voor mijn vriend is het dan lastiger maar ik kan me voorstellen dat het gewoon héél erg prettig is om te kunnen zeggen "ok, ik boek gewoon en ga een weekje of twee, ik was er echt aan toe!". Zelfs als je dan tijden niet gaat (ik ben nu al een half jaar niet in Ned. geweest bv.) gewoon die zekerheid van "als ik wil ga ik".
En dat je eigen familieleden ook kunnen zeggen, ik ga deze maand doorbrengen in Spanje bij Margaretha. En dat je dan die accomodatie hebt dat je ze niet na 4 dagen de hersens inslaat (dus dat moet wel een eigen keukentje, bank, tv en badkamertje hebben)
Ik snap dat dit verwend overkomt en zeikerig en "je bent nou eenmaal geëmigreerd" en "je kan nou eenmaal niet alles hebben" en misschien verzucht ik dat over 5 of 10 jaar ook maar nu wil ik er niet aan toegeven ik wil wel graag alles hebben. Als ik bv. mijn bazen zie dan doen zij dat dus wel, en dan denk ik, die hadden ook gewoon één goed idee en zijn er voor gegaan. Ze bestaan pas een paar jaar hebben een omzet van over een miljoen. Geen flauw idee hoeveel daarvan winst is, maar ik neem aan in elk geval zoveel dat je geen nachten wakker hoeft te liggen als je wilt trouwen over of je evt. de vlucht voor de familie kan bekostigen.
Dus. Excuus voor dit lange epistel
Zo serieus heb ik er nog niet over nagedacht (of zo concreet bedoel ik). Ik weet niet of hij dat zou mogen eigenlijk, geen flauw idee. Het liefst trouwde ik gewoon "thuis" als ik zou trouwen, dat is voor mij hier in Spanje.
Het leukste zou ik denk ik vinden hier, met een Nederlandse priester (ja moet je dan ook weer over laten vliegen hahaha maar die Spanjaarden zijn zo aartsconservatief dat je dan liefst al niet meer in de kerk wilt trouwen) of misschien heb je er een paar aan de Costas, dan een etentje met iedereen (gewoon goeiekoop en lekker) en dan muziek en dansen. Ik gok dat dat hier ook veel goedkoper is dan in Nederland, nog afgezien van dat ik hier inmiddels mensen ken met restaurants enzovoort.
Vroeger leek het me het leukst in Ned. te trouwen in mijn geboorteplaats maar nu zie ik daar de meerwaarde niet meer van in dus wie weet denk ik tegen de tijd dat het echt zo ver is, als die ooit komt, ook weer heel anders over het hele lokatieprobleem.
Het sneue vind ik dat ik dus niet zoveel waarde hecht aan dure jurken, dure diners met krab en kaviaar, dure lokaties afhuren, etc. Ik zou het prima vinden om te trouwen in een goedkope jurk, en een feest te vieren in de tuin bij mijn ouders of in de kroeg bij een vriend met grote pannen eten gemaakt door mijn moeder en mezelf. De lol zit voor mij (niet alleen bij trouwen) echt in het feit dat je iets viert met al je geliefden en familieleden, dat je iedereen om je heen hebt en samen bent. En dát is juist moeilijk.
Gisternacht ben ik rustig ingeslapen toen ik dacht "oh, dan hoef ik alleen maar meer te gaan verdienen".
Maar mijn ideale leven zou dus zodanig flexibel zijn dat ik ook kan zeggen (zoals mijn bazen nu doen), ik pak de auto / het vliegtuig en vertrek een week of twee naar Nederland en hou de boel vanuit daar draaiende.
Het lijkt mij ideaal dat ik er bij kan zijn bij de nieuwjaarsborrel, bij de familiedag, en hell waarom niet als ik er zin in heb met Koninginnedag, 5 mei en Sinterklaas. Of dat ik kan zeggen, hey, het vriest dat het kraakt in Nederland, ik ga een weekje en dan lekker schaatsen.
Natuurlijk wil ik ook gewoon met beide benen in mijn leven hier blijven staan. Voor mijn vriend is het dan lastiger maar ik kan me voorstellen dat het gewoon héél erg prettig is om te kunnen zeggen "ok, ik boek gewoon en ga een weekje of twee, ik was er echt aan toe!". Zelfs als je dan tijden niet gaat (ik ben nu al een half jaar niet in Ned. geweest bv.) gewoon die zekerheid van "als ik wil ga ik".
En dat je eigen familieleden ook kunnen zeggen, ik ga deze maand doorbrengen in Spanje bij Margaretha. En dat je dan die accomodatie hebt dat je ze niet na 4 dagen de hersens inslaat (dus dat moet wel een eigen keukentje, bank, tv en badkamertje hebben)
Ik snap dat dit verwend overkomt en zeikerig en "je bent nou eenmaal geëmigreerd" en "je kan nou eenmaal niet alles hebben" en misschien verzucht ik dat over 5 of 10 jaar ook maar nu wil ik er niet aan toegeven ik wil wel graag alles hebben. Als ik bv. mijn bazen zie dan doen zij dat dus wel, en dan denk ik, die hadden ook gewoon één goed idee en zijn er voor gegaan. Ze bestaan pas een paar jaar hebben een omzet van over een miljoen. Geen flauw idee hoeveel daarvan winst is, maar ik neem aan in elk geval zoveel dat je geen nachten wakker hoeft te liggen als je wilt trouwen over of je evt. de vlucht voor de familie kan bekostigen.
Dus. Excuus voor dit lange epistel
vrijdag 12 maart 2010 om 13:47
Mooi dat er plaats is Ok, waar zal ik es beginnen (ik ben overigens niet zo goed in smeuig schrijven hoor).......
Het begon allemaal toen ik op een feestje was waar ik eigenlijk geen zin in had. Ik was namelijk erg druk omdat ik het weekend erna na een conferentie ver weg had (ander continent) en ik was dus in het weekend aan het werk geweest hiervoor. Oh, misschien moet ik er even bij zeggen dat ik toen aan het promoveren was in het noorden van Groot-Brittannie.
Enfin, dat feestje dus, waar ik een beetje half chaggerijnig al had besloten dat ik vroeg naar huis zou geen, daar was hij dus ook. Via vrienden, van vrienden van het feestvarken. Hij sprak me aan en hoewel mijn eerste reactie een beetje afwijzend is (mijn hoofd stond totáál niet naar nieuwe mensen ontmoeten), ben ik na 5 minuten al behoorlijk geintrigeerd: Wat een leuke man! En na 10 minuten denk ik al "Hey, hier blijven" als hij met een vriendin van me praat
Dat doet hij dan ook, we kletsen, drinken, dansen, zoenen, nog een beetje dansen, nog een beetje drinken en aan het einde van de avond ben ik helemaal verkocht.
Maar eigenlijk komt het totaal niet uit! Ten eerste woont hij niet in mijn woonplaats (maar 8 uur met de trein verderop) en ten tweede heb ik net 3 weken ervoor een baan in een ander land aangeboden gekregen. Op een andere continent zelfs. Een baan op een plek waar ik jaren terug al van dacht: Als ik daar toch eens onderzoek zou kunenn doen, dat zou wel heel gaaf zijn! En dan was ik ook nog eens bezig met promoveren, iets wat in de laatste maanden zo'n beetje al je aandacht opslokt. Over slechte timing gesproken.
In eerste instantie dacht ik dan ook: Nou, dat was gewoon leuk voor het weekend (heel erg leuk weekend) en daarna gaan we onze eigen weg. Zo gaan die dingen. Maar hij is toch wel heel erg leuk. En zo lang heb ik niet iemand ontmoet waar ik zo van onder de indruk ben. En kennelijk denkt hij er ook heel anders over. Op maandagavond vraagt hij me wanneer hij weer langs kan komen. Mijn agenda zit supervol de komende weken dus ik geef hem 1 weekend wanneer ik kan, de rest zit vol met conferentie, NL bezoek, een bruiloft en weet ik veel. Achteraf gezien had ik misschien best wat flexibeler kunnen zijn, maar misschien was het ook wel een beetje een test of voorzichtigheid van mijn kant. Dat ik niet ineens mijn hele planning voor een man omver gooi.
De volgende ochtend mailt hij me zijn reisschema voor dat weekend. Of het uitkomt. "Ja, dat komt wel uit", verzeker ik hem. Hoewel ik me af vraag waar ik eigenlijk mee bezig ben. Zoveel dingen aan mijn hoofd (visum regelen voor nieuwe baan, promoveren, binnenkort afscheid nemen van mijn leventje in mijn woonplaats, publlicaties schrijven, verhuizen naar een ander continent), heb ik hier wel tijd voor? Maar natuurlijk wil ik tijd maken. En dus spreken we af elkaar na een paar weken weer te zien. Bij mij.
En dan breken de tussenliggende weken aan. Met elke dag bellen of kletsen op Skype. Ik baal wanneer mijn telefoon het niet doet in het land waar ik conferentie heb en niet kan sms-en. Ik verbaas me erover hoe doortastend hij is. Of misschien niet doortastend, eerder 'straightforward'. Hij vind me leuk en wil me zien en spreken en dat mag ik weten ook. We spelen geen spelletjes, niet express iemand laten wachten op bericht of zo, niet quasi-onverschillig doen als het je wel wat uitmaakt. Nu moet ik er misschien even bij vermelden dat ik dit eigenlijk niet meer zo gewend was met de Britse mannen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Hij is dan ook niet Brits. Het is een aparte manier van elkaar beter leren kennen zo over de telefoon of via de computer. Ik merk ook hoe anders hij is dan mijn vorige relatie. Wat romantischer en opener. Ik moet daar aan wennen, maar wen eingelijk wel snel. Doordat hij zo open is, is dat voor mij ook heel makkelijk.
Van mijn omgeving krijg ik wisselende reacties. De meesten vinden het heel leuk voor me, hoewel ik ook een paar: Oh, weet zijn vrouw het al" reacties krijg. Of een vriendin die vraagt war er mis met hem is als hij achter in de dertig nog vrijgezel is. Het maakt me een beetje boos, misschien ook omdat hoewel ik dit niet geloof, het wel maar zo zou kunnen. Wat weet ik nou eigenlijk van hem? Tegelijkertijd heb ik geen enkele reden om aan te nemen dat hij een enorme bagage mee zeult, een vriendin of vrouw heeft en me bedriegt. Ik besluit het allemaal maar lekker zo te laten. We zien het wel wanneer hij hier is.
Als hij dan langs komt een paar weken later weet ik vannaf het eerste moment dat het een goede beslissing was. Ik haal hem op en we hebben een typische station/vliegveld aankomst scene Het enige wat ontbreekt is de viool muziek en vertraging, maar we staan alle andere mensen lekker in de weg met ons geomhels en gezoen. Ongeduldig gaan we naar mijn huis toen. Vannaf de eerste minuut totdat hij vertrekt is het leuk. Dat weekend besluiten we dat wel een 'setje' zijn. Exclusief. En zit ik ineens in een long distance relationship
Nou, dat was hoe de verkering dus tot stand kwam....
Het begon allemaal toen ik op een feestje was waar ik eigenlijk geen zin in had. Ik was namelijk erg druk omdat ik het weekend erna na een conferentie ver weg had (ander continent) en ik was dus in het weekend aan het werk geweest hiervoor. Oh, misschien moet ik er even bij zeggen dat ik toen aan het promoveren was in het noorden van Groot-Brittannie.
Enfin, dat feestje dus, waar ik een beetje half chaggerijnig al had besloten dat ik vroeg naar huis zou geen, daar was hij dus ook. Via vrienden, van vrienden van het feestvarken. Hij sprak me aan en hoewel mijn eerste reactie een beetje afwijzend is (mijn hoofd stond totáál niet naar nieuwe mensen ontmoeten), ben ik na 5 minuten al behoorlijk geintrigeerd: Wat een leuke man! En na 10 minuten denk ik al "Hey, hier blijven" als hij met een vriendin van me praat
Dat doet hij dan ook, we kletsen, drinken, dansen, zoenen, nog een beetje dansen, nog een beetje drinken en aan het einde van de avond ben ik helemaal verkocht.
Maar eigenlijk komt het totaal niet uit! Ten eerste woont hij niet in mijn woonplaats (maar 8 uur met de trein verderop) en ten tweede heb ik net 3 weken ervoor een baan in een ander land aangeboden gekregen. Op een andere continent zelfs. Een baan op een plek waar ik jaren terug al van dacht: Als ik daar toch eens onderzoek zou kunenn doen, dat zou wel heel gaaf zijn! En dan was ik ook nog eens bezig met promoveren, iets wat in de laatste maanden zo'n beetje al je aandacht opslokt. Over slechte timing gesproken.
In eerste instantie dacht ik dan ook: Nou, dat was gewoon leuk voor het weekend (heel erg leuk weekend) en daarna gaan we onze eigen weg. Zo gaan die dingen. Maar hij is toch wel heel erg leuk. En zo lang heb ik niet iemand ontmoet waar ik zo van onder de indruk ben. En kennelijk denkt hij er ook heel anders over. Op maandagavond vraagt hij me wanneer hij weer langs kan komen. Mijn agenda zit supervol de komende weken dus ik geef hem 1 weekend wanneer ik kan, de rest zit vol met conferentie, NL bezoek, een bruiloft en weet ik veel. Achteraf gezien had ik misschien best wat flexibeler kunnen zijn, maar misschien was het ook wel een beetje een test of voorzichtigheid van mijn kant. Dat ik niet ineens mijn hele planning voor een man omver gooi.
De volgende ochtend mailt hij me zijn reisschema voor dat weekend. Of het uitkomt. "Ja, dat komt wel uit", verzeker ik hem. Hoewel ik me af vraag waar ik eigenlijk mee bezig ben. Zoveel dingen aan mijn hoofd (visum regelen voor nieuwe baan, promoveren, binnenkort afscheid nemen van mijn leventje in mijn woonplaats, publlicaties schrijven, verhuizen naar een ander continent), heb ik hier wel tijd voor? Maar natuurlijk wil ik tijd maken. En dus spreken we af elkaar na een paar weken weer te zien. Bij mij.
En dan breken de tussenliggende weken aan. Met elke dag bellen of kletsen op Skype. Ik baal wanneer mijn telefoon het niet doet in het land waar ik conferentie heb en niet kan sms-en. Ik verbaas me erover hoe doortastend hij is. Of misschien niet doortastend, eerder 'straightforward'. Hij vind me leuk en wil me zien en spreken en dat mag ik weten ook. We spelen geen spelletjes, niet express iemand laten wachten op bericht of zo, niet quasi-onverschillig doen als het je wel wat uitmaakt. Nu moet ik er misschien even bij vermelden dat ik dit eigenlijk niet meer zo gewend was met de Britse mannen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Hij is dan ook niet Brits. Het is een aparte manier van elkaar beter leren kennen zo over de telefoon of via de computer. Ik merk ook hoe anders hij is dan mijn vorige relatie. Wat romantischer en opener. Ik moet daar aan wennen, maar wen eingelijk wel snel. Doordat hij zo open is, is dat voor mij ook heel makkelijk.
Van mijn omgeving krijg ik wisselende reacties. De meesten vinden het heel leuk voor me, hoewel ik ook een paar: Oh, weet zijn vrouw het al" reacties krijg. Of een vriendin die vraagt war er mis met hem is als hij achter in de dertig nog vrijgezel is. Het maakt me een beetje boos, misschien ook omdat hoewel ik dit niet geloof, het wel maar zo zou kunnen. Wat weet ik nou eigenlijk van hem? Tegelijkertijd heb ik geen enkele reden om aan te nemen dat hij een enorme bagage mee zeult, een vriendin of vrouw heeft en me bedriegt. Ik besluit het allemaal maar lekker zo te laten. We zien het wel wanneer hij hier is.
Als hij dan langs komt een paar weken later weet ik vannaf het eerste moment dat het een goede beslissing was. Ik haal hem op en we hebben een typische station/vliegveld aankomst scene Het enige wat ontbreekt is de viool muziek en vertraging, maar we staan alle andere mensen lekker in de weg met ons geomhels en gezoen. Ongeduldig gaan we naar mijn huis toen. Vannaf de eerste minuut totdat hij vertrekt is het leuk. Dat weekend besluiten we dat wel een 'setje' zijn. Exclusief. En zit ik ineens in een long distance relationship
Nou, dat was hoe de verkering dus tot stand kwam....
vrijdag 12 maart 2010 om 13:54
quote:Punica schreef op 12 maart 2010 @ 13:34:
later als ik groot ben wil ik ook gaan trouwen
Waar dat weet ik nog niet, stel dat het in canada is, dan zou ik tickets kopen voor mijn ouders en mijn zusje + vriend. En als mijn grootouders tegen die tijd nog in leven zijn, dan misschien ook hun, al is mijn opa bang voor vliegen. Dus ik denk zo'n 4 tickets. Dat is nog te overzien
Dat zijn eigenlijk de enige mensen waarvan ik het belangrijk vind dat ze bij mijn trouwen zijn
Wat mij dus niets lijkt is dat je 100 gasten hebt en daarvan 4 voor jou komen. Vooral niet als je zelf ook wel 100 mensen had willen uitnodigen.
Het prettigst lijkt mij als je bv. trouwt in het land waar je woont, in ons geval is dat dus een derde land. Wij kunnen vrienden van hier uitnodigen, en verder de naaste familie waarvan je zeker wilt dat ze er bij zijn. Bij mij zijn dat bv. mijn ouders, broers en aanhang en peetouders (niet getrouwd) en aanhang. Dat zijn al 10 personen. Ik heb ook een paar goeie vriendinnen die ik er heel graag bij zou willen hebben.
Waarschijnlijk kunnen en willen zij het wel zelf betalen als ik hier trouw.
Mijn vriend heeft gescheiden en hertrouwde ouders, een broer en een zus die getrouwd zijn en kinderen hebben, een jongere zus, een eigen kind, en een beste vriend met vrouw en kind. Dan zit je al aan de 15! Zij kunnen het niet betalen waar we ook trouwen aangezien iedereen 25 ¤ per maand verdient daaro.
Dan zou ik liever zeggen, we trouwen in het derde land, er zijn 10 man voor mij en 10 man voor jou en de rest zijn 'nieuwe' mensen.
Als ik zou trouwen in zijn land, en zijn hele extended familie zou er bij zijn, en van mij maar 10 man denk ik dat ik me best wel rot zou voelen en dat het mij vooral duidelijk zou maken wie er NIET is. Andersom weet ik niet of hij dat ook zo zou voelen maar ik plaatsvervangend wel
Ik ken ook mensen die eerst het burgerlijk huwelijk in land 1 met alle gasten uit land 1 en dan het kerkelijk huwelijk in land 2 met alle gasten uit land 2 hebben gevierd, maar dat trekt me ook al niet echt......... huwelijk 2 lijkt me dan een slap aftreksel van huwelijk 1 en met de feesten en plechtigheden blijf je het zelfde probleem hebben dat de helft mist.
Een huwelijk zou voor mij zijn dat je een leven samen begint en dat hardop markeert tegenover iedereen die er toe doet, en dat de families die er toe doen in jullie leven elkaar leren kennen omdat ze voortaan, via jullie, ook een beetje verbonden zijn.
Als de mensen ontbreken, ontbreekt voor mij ook de zin van het huwelijk. Als het markeerpunt voorbij is, ook. Dan zou ik misschien nog wel trouwen maar dan ging ik gewoon gratis in een mooie jurk (geen witte) naar het gemeentehuis om me te registreren en daarna lekker uit eten.
later als ik groot ben wil ik ook gaan trouwen
Waar dat weet ik nog niet, stel dat het in canada is, dan zou ik tickets kopen voor mijn ouders en mijn zusje + vriend. En als mijn grootouders tegen die tijd nog in leven zijn, dan misschien ook hun, al is mijn opa bang voor vliegen. Dus ik denk zo'n 4 tickets. Dat is nog te overzien
Dat zijn eigenlijk de enige mensen waarvan ik het belangrijk vind dat ze bij mijn trouwen zijn
Wat mij dus niets lijkt is dat je 100 gasten hebt en daarvan 4 voor jou komen. Vooral niet als je zelf ook wel 100 mensen had willen uitnodigen.
Het prettigst lijkt mij als je bv. trouwt in het land waar je woont, in ons geval is dat dus een derde land. Wij kunnen vrienden van hier uitnodigen, en verder de naaste familie waarvan je zeker wilt dat ze er bij zijn. Bij mij zijn dat bv. mijn ouders, broers en aanhang en peetouders (niet getrouwd) en aanhang. Dat zijn al 10 personen. Ik heb ook een paar goeie vriendinnen die ik er heel graag bij zou willen hebben.
Waarschijnlijk kunnen en willen zij het wel zelf betalen als ik hier trouw.
Mijn vriend heeft gescheiden en hertrouwde ouders, een broer en een zus die getrouwd zijn en kinderen hebben, een jongere zus, een eigen kind, en een beste vriend met vrouw en kind. Dan zit je al aan de 15! Zij kunnen het niet betalen waar we ook trouwen aangezien iedereen 25 ¤ per maand verdient daaro.
Dan zou ik liever zeggen, we trouwen in het derde land, er zijn 10 man voor mij en 10 man voor jou en de rest zijn 'nieuwe' mensen.
Als ik zou trouwen in zijn land, en zijn hele extended familie zou er bij zijn, en van mij maar 10 man denk ik dat ik me best wel rot zou voelen en dat het mij vooral duidelijk zou maken wie er NIET is. Andersom weet ik niet of hij dat ook zo zou voelen maar ik plaatsvervangend wel
Ik ken ook mensen die eerst het burgerlijk huwelijk in land 1 met alle gasten uit land 1 en dan het kerkelijk huwelijk in land 2 met alle gasten uit land 2 hebben gevierd, maar dat trekt me ook al niet echt......... huwelijk 2 lijkt me dan een slap aftreksel van huwelijk 1 en met de feesten en plechtigheden blijf je het zelfde probleem hebben dat de helft mist.
Een huwelijk zou voor mij zijn dat je een leven samen begint en dat hardop markeert tegenover iedereen die er toe doet, en dat de families die er toe doen in jullie leven elkaar leren kennen omdat ze voortaan, via jullie, ook een beetje verbonden zijn.
Als de mensen ontbreken, ontbreekt voor mij ook de zin van het huwelijk. Als het markeerpunt voorbij is, ook. Dan zou ik misschien nog wel trouwen maar dan ging ik gewoon gratis in een mooie jurk (geen witte) naar het gemeentehuis om me te registreren en daarna lekker uit eten.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:00
Oh, en voor de volledigheid, daarna hebben we elkaar nog een paar keer en weekend gezien, maar ja, toen moest ik een paar weken geleden toch echt verhuizen naar hier (= VS). Wat ook erg leuk is en spannend en interessant hoor! Maar ik ben blij als ik hem in mei weer zie
Oh ja, dat is ook wel vervelend. Mijn nieuwe baan heeft heel veel veldwerk. Ik zal dus de hele zomer in de middle of nowhere in een onderzoeksstation zitten. Wel met internet hoor, maar ik kan dus niet lekker samen op zomer vakantie. Na augustus (als ik daarmee klaar ben) heeft hij weer minder tijd ivm werk. dus het wordt nog wel een klus om uit te vinden hoe we vakanties gaan regelen. (Volgend jaar ben ik weer in de zomer dire maanden weg en hoewel het zo'n beetje mijn droom plek kwa onderzoek is, is het nu ook wat ingewikkelder geworden wat liefdesleven betreft). Nou ja, we zien wel
Oh ja, dat is ook wel vervelend. Mijn nieuwe baan heeft heel veel veldwerk. Ik zal dus de hele zomer in de middle of nowhere in een onderzoeksstation zitten. Wel met internet hoor, maar ik kan dus niet lekker samen op zomer vakantie. Na augustus (als ik daarmee klaar ben) heeft hij weer minder tijd ivm werk. dus het wordt nog wel een klus om uit te vinden hoe we vakanties gaan regelen. (Volgend jaar ben ik weer in de zomer dire maanden weg en hoewel het zo'n beetje mijn droom plek kwa onderzoek is, is het nu ook wat ingewikkelder geworden wat liefdesleven betreft). Nou ja, we zien wel
vrijdag 12 maart 2010 om 14:01
quote:heejhallo schreef op 12 maart 2010 @ 13:47:
Nu moet ik er misschien even bij vermelden dat ik dit eigenlijk niet meer zo gewend was met de Britse mannen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Hij is dan ook niet Brits. (...)Wat romantischer en opener.
Frans???
Heerlijk zwijmelverhaal!!!
En nu over je nieuwe land, stad, hoe het bevalt, enzovoort enzovoort enzovoort
*schuift stoeltje bij naast Kjong*
Nu moet ik er misschien even bij vermelden dat ik dit eigenlijk niet meer zo gewend was met de Britse mannen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Hij is dan ook niet Brits. (...)Wat romantischer en opener.
Frans???
Heerlijk zwijmelverhaal!!!
En nu over je nieuwe land, stad, hoe het bevalt, enzovoort enzovoort enzovoort
*schuift stoeltje bij naast Kjong*
vrijdag 12 maart 2010 om 14:06
quote:Margaretha2 schreef op 12 maart 2010 @ 13:41:
Ik snap dat dit verwend overkomt en zeikerig en "je bent nou eenmaal geëmigreerd" en "je kan nou eenmaal niet alles hebben" en misschien verzucht ik dat over 5 of 10 jaar ook maar nu wil ik er niet aan toegeven ik wil wel graag alles hebben. Als ik bv. mijn bazen zie dan doen zij dat dus wel, en dan denk ik, die hadden ook gewoon één goed idee en zijn er voor gegaan. Ze bestaan pas een paar jaar hebben een omzet van over een miljoen. Geen flauw idee hoeveel daarvan winst is, maar ik neem aan in elk geval zoveel dat je geen nachten wakker hoeft te liggen als je wilt trouwen over of je evt. de vlucht voor de familie kan bekostigen.
ik vind het niet zeikerig hoor. Ik herken in in die zin, dat ik me nu al zorgen maak om hoe ik mijn vakantiedagen moet gaan opmaken (want die zijn er niet zoveel in de VS). Ik heb vrienden hier aan de andere kant van de VS, die wil ik graag zien, maar mijn familie ook en NLse vrienden willen langskomen (maak je dan ook tijd voor vrij) en ik wil het liefst gewoon ook bijna al mijn dagen met mijn liefje doorbrengen. Dan denk ik ook: ik heb zelf voor deze situatie gekozen en is vakantiedagen invullen niet een luze probleem? Toch vind ik het lastig hoor, want je omgeving heeft toch ook wel verwachtingen van je.
Ik snap dat dit verwend overkomt en zeikerig en "je bent nou eenmaal geëmigreerd" en "je kan nou eenmaal niet alles hebben" en misschien verzucht ik dat over 5 of 10 jaar ook maar nu wil ik er niet aan toegeven ik wil wel graag alles hebben. Als ik bv. mijn bazen zie dan doen zij dat dus wel, en dan denk ik, die hadden ook gewoon één goed idee en zijn er voor gegaan. Ze bestaan pas een paar jaar hebben een omzet van over een miljoen. Geen flauw idee hoeveel daarvan winst is, maar ik neem aan in elk geval zoveel dat je geen nachten wakker hoeft te liggen als je wilt trouwen over of je evt. de vlucht voor de familie kan bekostigen.
ik vind het niet zeikerig hoor. Ik herken in in die zin, dat ik me nu al zorgen maak om hoe ik mijn vakantiedagen moet gaan opmaken (want die zijn er niet zoveel in de VS). Ik heb vrienden hier aan de andere kant van de VS, die wil ik graag zien, maar mijn familie ook en NLse vrienden willen langskomen (maak je dan ook tijd voor vrij) en ik wil het liefst gewoon ook bijna al mijn dagen met mijn liefje doorbrengen. Dan denk ik ook: ik heb zelf voor deze situatie gekozen en is vakantiedagen invullen niet een luze probleem? Toch vind ik het lastig hoor, want je omgeving heeft toch ook wel verwachtingen van je.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:12
quote:Als de mensen ontbreken, ontbreekt voor mij ook de zin van het huwelijk.
Dat zal je vast anders bedoelen.
Heejhallo, lekker (al die korte twijfels en uiteindelijk) zekerheden en duidelijkheid.
Doet me wel aan mijn meneer en mij denken.
Als hij niet Brits, wat dan wel?
En als wel een distance, van waar naar waar dan?
Hoeveel km?
(Deze feiten hoef je natuurlijk niet te vertellen)
Achter in de dertig en vrijgezel? Hij had jou gewoon nog niet ontmoet.
Dat zal je vast anders bedoelen.
Heejhallo, lekker (al die korte twijfels en uiteindelijk) zekerheden en duidelijkheid.
Doet me wel aan mijn meneer en mij denken.
Als hij niet Brits, wat dan wel?
En als wel een distance, van waar naar waar dan?
Hoeveel km?
(Deze feiten hoef je natuurlijk niet te vertellen)
Achter in de dertig en vrijgezel? Hij had jou gewoon nog niet ontmoet.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:13
Ik ga dit jaar voor het eerst naar Nederland zonder Brabant aan te doen Met de omgeving heb ik niet zo veel problemen (meer, in het begin wilde ik iedereen elke keer zien en het ook iedereen naar de zin maken zodat zulke weekendjes vooral uitputtend en hels waren), maar wel met mezelf, ik wil heel veel dingen gewoon niet missen. Zeker de belangrijke dingen niet maar ook onbelangrijke dingen waarvan het gewoon fijn is erbij te zijn.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:16
quote:Margaretha2 schreef op 12 maart 2010 @ 14:01:
[...]
Frans???
Heerlijk zwijmelverhaal!!!
En nu over je nieuwe land, stad, hoe het bevalt, enzovoort enzovoort enzovoort
*schuift stoeltje bij naast Kjong*
Spaans, maar opgegroeid in Zuid-Amerika en Mexico voor een deel. Heeft ook gewoond en gewerkt in Nederland en Zweden en nu dus in de UK. Dus een beetje internationaal. Wat dat betreft passen we wel heel goed, vind ik zelf haha Hij zit ook in het accademische zeg maar, maar dan niet mijn onderwerp en dat is denk ik ook wel goed.
Mijn nieuwe land bevalt goed hoor, maar ik ben op het moment heel erg druk. Ik moet over twee maanden even teurg naar de Uk voor mijn promotie en naast mijn nieuwe baan moet ik daar nog het een en ander voor afmaken. Is mijn eigen schuld hoor, maar dat betekent wel dat ik nog niet veel tijd heb gemaakt om 'te exploren' of sociaal te doen. Mijn collega's zijn allemaal wel fantastsich en leuk en ik heb ook helemaal zin in mijn project. Wat werkdruk valt het me ook mee. Niemand die hier 12 uur op het lab zit, gewoon 8 uur werken (was ik wel een beetje bang voor, de Vs heeft immers zo'n reputatie)
Maar het voelt wel raar om niet meer thuis (UK thuis) te zijn. Ik hou helemaal niet van verhuizen. En ik had daar echt een heel leuk leven (nou ja, heb, het voelt niet als had) en ik ben eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig dat ik dat achter heb moeten laten.
ik denk ook dat toen ik naar de UK verhuisde, het verschil niet groter was, maar voor mezelf wel. ik moest echt wennen aan in een nieuw land wonen. Nu verwacht ik de verschillen meer. Het is in ieder geval makkelijker, vind ik. Had dit ook al van collega's gehoord. Als je al eens verhuisd bent, is het daarna makkelijker om het nog eens te doen.
[...]
Frans???
Heerlijk zwijmelverhaal!!!
En nu over je nieuwe land, stad, hoe het bevalt, enzovoort enzovoort enzovoort
*schuift stoeltje bij naast Kjong*
Spaans, maar opgegroeid in Zuid-Amerika en Mexico voor een deel. Heeft ook gewoond en gewerkt in Nederland en Zweden en nu dus in de UK. Dus een beetje internationaal. Wat dat betreft passen we wel heel goed, vind ik zelf haha Hij zit ook in het accademische zeg maar, maar dan niet mijn onderwerp en dat is denk ik ook wel goed.
Mijn nieuwe land bevalt goed hoor, maar ik ben op het moment heel erg druk. Ik moet over twee maanden even teurg naar de Uk voor mijn promotie en naast mijn nieuwe baan moet ik daar nog het een en ander voor afmaken. Is mijn eigen schuld hoor, maar dat betekent wel dat ik nog niet veel tijd heb gemaakt om 'te exploren' of sociaal te doen. Mijn collega's zijn allemaal wel fantastsich en leuk en ik heb ook helemaal zin in mijn project. Wat werkdruk valt het me ook mee. Niemand die hier 12 uur op het lab zit, gewoon 8 uur werken (was ik wel een beetje bang voor, de Vs heeft immers zo'n reputatie)
Maar het voelt wel raar om niet meer thuis (UK thuis) te zijn. Ik hou helemaal niet van verhuizen. En ik had daar echt een heel leuk leven (nou ja, heb, het voelt niet als had) en ik ben eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig dat ik dat achter heb moeten laten.
ik denk ook dat toen ik naar de UK verhuisde, het verschil niet groter was, maar voor mezelf wel. ik moest echt wennen aan in een nieuw land wonen. Nu verwacht ik de verschillen meer. Het is in ieder geval makkelijker, vind ik. Had dit ook al van collega's gehoord. Als je al eens verhuisd bent, is het daarna makkelijker om het nog eens te doen.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:18
quote:Margaretha2 schreef op 12 maart 2010 @ 14:13:
Ik ga dit jaar voor het eerst naar Nederland zonder Brabant aan te doen Met de omgeving heb ik niet zo veel problemen (meer, in het begin wilde ik iedereen elke keer zien en het ook iedereen naar de zin maken zodat zulke weekendjes vooral uitputtend en hels waren), maar wel met mezelf, ik wil heel veel dingen gewoon niet missen. Zeker de belangrijke dingen niet maar ook onbelangrijke dingen waarvan het gewoon fijn is erbij te zijn.Wat ik soms jammer vind, is dat het altijd min of meer 'speciaal' is als ik er ben. Dat ik niet even gewoon aan kan waaien bij mijn zus of zo.
Ik ga dit jaar voor het eerst naar Nederland zonder Brabant aan te doen Met de omgeving heb ik niet zo veel problemen (meer, in het begin wilde ik iedereen elke keer zien en het ook iedereen naar de zin maken zodat zulke weekendjes vooral uitputtend en hels waren), maar wel met mezelf, ik wil heel veel dingen gewoon niet missen. Zeker de belangrijke dingen niet maar ook onbelangrijke dingen waarvan het gewoon fijn is erbij te zijn.Wat ik soms jammer vind, is dat het altijd min of meer 'speciaal' is als ik er ben. Dat ik niet even gewoon aan kan waaien bij mijn zus of zo.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:21
Nouja ik bedoel daarmee dat ik het dan dus net zo lief met zijn tweetjes vier in gewoon een mooi pak en een leuk restaurantje erna op een doordeweekse donderdag.
En dat is dan niet mijn droomhuwelijk maargoed, als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan he!
Ik ken wel mensen voor wie het huwelijk een bevestiging is aan elkaar en die daar geen publiek bij nodig hebben, en dan dus ook het liefst met zijn tweetjes ergens ver weg trouwen. Ik hoor daar alleen niet bij.
Achter in de dertig en vrijgezel.... ik lees nu het boek The American Wife kennen jullie dat? Het is losjes gebaseerd op het leven van Laura Bush. Ik ben bij het deel dat ze wel al getrouwd zijn, maar George (Charlie in het boek) nog niet echt in de politiek zit. Ze zijn getrouwd toen ze allebei al over de dertig waren, best wel oud in die tijd. In het boek wordt het geschreven vanuit het perspectief van de vrouw (Alice) en de romance en het huwelijk erna klinkt heerlijk, oprecht, romantisch, nouja, all the works. Ik wou toen als hart onder de riem zeggen, joh George was ook al over de dertig toen hij een serieuze (en op het oog heel goeie) relatie kreeg met Laura. Maar bedacht me net op tijd dat dat waarschijnlijk weinig troost zou bieden
En dat is dan niet mijn droomhuwelijk maargoed, als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan he!
Ik ken wel mensen voor wie het huwelijk een bevestiging is aan elkaar en die daar geen publiek bij nodig hebben, en dan dus ook het liefst met zijn tweetjes ergens ver weg trouwen. Ik hoor daar alleen niet bij.
Achter in de dertig en vrijgezel.... ik lees nu het boek The American Wife kennen jullie dat? Het is losjes gebaseerd op het leven van Laura Bush. Ik ben bij het deel dat ze wel al getrouwd zijn, maar George (Charlie in het boek) nog niet echt in de politiek zit. Ze zijn getrouwd toen ze allebei al over de dertig waren, best wel oud in die tijd. In het boek wordt het geschreven vanuit het perspectief van de vrouw (Alice) en de romance en het huwelijk erna klinkt heerlijk, oprecht, romantisch, nouja, all the works. Ik wou toen als hart onder de riem zeggen, joh George was ook al over de dertig toen hij een serieuze (en op het oog heel goeie) relatie kreeg met Laura. Maar bedacht me net op tijd dat dat waarschijnlijk weinig troost zou bieden
vrijdag 12 maart 2010 om 14:22
quote:kjong schreef op 12 maart 2010 @ 14:12:
[...]
Dat zal je vast anders bedoelen.
Heejhallo, lekker (al die korte twijfels en uiteindelijk) zekerheden en duidelijkheid.
Doet me wel aan mijn meneer en mij denken.
Als hij niet Brits, wat dan wel?
En als wel een distance, van waar naar waar dan?
Hoeveel km?
(Deze feiten hoef je natuurlijk niet te vertellen)
Achter in de dertig en vrijgezel? Hij had jou gewoon nog niet ontmoet.
In km weet ik niet, wel 5 uur tijdsverschil. En ongeveer op dezelfde breedtegraad (denk ik, of iets zuidelijker).
Ja, die zekerheden (hoewel ik denk dat bij een beginnende relatie altijd wel wat twijfel komt kijken) ik denk dat het komt omdat we allebei eigenlijk heel gelukkig in ons eentje waren. Of in ieder geval heel tevreden. Dus dat we wel samen willen zijn (op afstand) is wel echt een bewuste keus ofzo. Als ik hem minder leuk had gevonden, was ik er niet eens aan begonnen, dan had ik het veels te ingewikkeld gevonden. Nu denk ik meestal: Ach, het zijn maar praktische, logistieke problemen. Wat gevoel betreft zit het helemaal goed
[...]
Dat zal je vast anders bedoelen.
Heejhallo, lekker (al die korte twijfels en uiteindelijk) zekerheden en duidelijkheid.
Doet me wel aan mijn meneer en mij denken.
Als hij niet Brits, wat dan wel?
En als wel een distance, van waar naar waar dan?
Hoeveel km?
(Deze feiten hoef je natuurlijk niet te vertellen)
Achter in de dertig en vrijgezel? Hij had jou gewoon nog niet ontmoet.
In km weet ik niet, wel 5 uur tijdsverschil. En ongeveer op dezelfde breedtegraad (denk ik, of iets zuidelijker).
Ja, die zekerheden (hoewel ik denk dat bij een beginnende relatie altijd wel wat twijfel komt kijken) ik denk dat het komt omdat we allebei eigenlijk heel gelukkig in ons eentje waren. Of in ieder geval heel tevreden. Dus dat we wel samen willen zijn (op afstand) is wel echt een bewuste keus ofzo. Als ik hem minder leuk had gevonden, was ik er niet eens aan begonnen, dan had ik het veels te ingewikkeld gevonden. Nu denk ik meestal: Ach, het zijn maar praktische, logistieke problemen. Wat gevoel betreft zit het helemaal goed
vrijdag 12 maart 2010 om 14:24
quote:heejhallo schreef op 12 maart 2010 @ 14:16:
ik denk ook dat toen ik naar de UK verhuisde, het verschil niet groter was, maar voor mezelf wel. ik moest echt wennen aan in een nieuw land wonen. Nu verwacht ik de verschillen meer.
Herkenbaar! Maar.... ik zag er daarom juist meer tegenop. Toen ik nog niet wist wat me te wachten stond was het makkelijk om de stap te zetten, toen ik al wist dat ik heimwee zou hebben en een tijd geen vrienden die je goed genoeg kent om een keertje bij uit te huilen, en weer een nieuwe kapper, dokter, en goeie kebabshop moet vinden..... blegh!
Ik ben trouwens weleens een maand in Ned. geweest in de zomer en dan kan je dus wel zomaar even binnenlopen en aan komen waaien. Maarja dan zijn wel al je vakantiedagen voor het hele jaar op, dus niet echt een optie voor altijd (tenminste, mij lijkt zo'n leven dus vreselijk, het hele jaar sappelen voor die Ene Maand).
ik denk ook dat toen ik naar de UK verhuisde, het verschil niet groter was, maar voor mezelf wel. ik moest echt wennen aan in een nieuw land wonen. Nu verwacht ik de verschillen meer.
Herkenbaar! Maar.... ik zag er daarom juist meer tegenop. Toen ik nog niet wist wat me te wachten stond was het makkelijk om de stap te zetten, toen ik al wist dat ik heimwee zou hebben en een tijd geen vrienden die je goed genoeg kent om een keertje bij uit te huilen, en weer een nieuwe kapper, dokter, en goeie kebabshop moet vinden..... blegh!
Ik ben trouwens weleens een maand in Ned. geweest in de zomer en dan kan je dus wel zomaar even binnenlopen en aan komen waaien. Maarja dan zijn wel al je vakantiedagen voor het hele jaar op, dus niet echt een optie voor altijd (tenminste, mij lijkt zo'n leven dus vreselijk, het hele jaar sappelen voor die Ene Maand).
vrijdag 12 maart 2010 om 14:31
quote:Margaretha2 schreef op 12 maart 2010 @ 14:24:
[...]
Herkenbaar! Maar.... ik zag er daarom juist meer tegenop. Toen ik nog niet wist wat me te wachten stond was het makkelijk om de stap te zetten, toen ik al wist dat ik heimwee zou hebben en een tijd geen vrienden die je goed genoeg kent om een keertje bij uit te huilen, en weer een nieuwe kapper, dokter, en goeie kebabshop moet vinden..... blegh!
Ja, da's waar. Tegelijkertijd kan ik nu makkelijker de hoofdzaken van de bijzaken onderscheiden. En er op vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Ik maak me juist wat minder zorgen, ik weet dat ik uiteindelijk wel weer vrienden maak etc. Mischien ook omdat ik weet dat dit een tijdelijke baan is hoor. Ik ga me hier niet settelen. Wil ik ook niet.
[...]
Herkenbaar! Maar.... ik zag er daarom juist meer tegenop. Toen ik nog niet wist wat me te wachten stond was het makkelijk om de stap te zetten, toen ik al wist dat ik heimwee zou hebben en een tijd geen vrienden die je goed genoeg kent om een keertje bij uit te huilen, en weer een nieuwe kapper, dokter, en goeie kebabshop moet vinden..... blegh!
Ja, da's waar. Tegelijkertijd kan ik nu makkelijker de hoofdzaken van de bijzaken onderscheiden. En er op vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Ik maak me juist wat minder zorgen, ik weet dat ik uiteindelijk wel weer vrienden maak etc. Mischien ook omdat ik weet dat dit een tijdelijke baan is hoor. Ik ga me hier niet settelen. Wil ik ook niet.
vrijdag 12 maart 2010 om 14:38
quote:kjong schreef op 12 maart 2010 @ 14:36:
Een goede kapper vinden is echt een hoofdzaak (op dit topic) hoor.
En niet alleen een 'hoofd'-zaak.Ik moet nodig gaan, maar heb al wel een tip van een collega in de UK, die hier een paar jaar geleden ook heeft gewerkt. Dus die ga ik misschien van het weekend eens opzoeken. Maar ik moet eerst nog wat verzekeringsdingetjes regelen
Een goede kapper vinden is echt een hoofdzaak (op dit topic) hoor.
En niet alleen een 'hoofd'-zaak.Ik moet nodig gaan, maar heb al wel een tip van een collega in de UK, die hier een paar jaar geleden ook heeft gewerkt. Dus die ga ik misschien van het weekend eens opzoeken. Maar ik moet eerst nog wat verzekeringsdingetjes regelen
vrijdag 12 maart 2010 om 14:43
Heejhallo, wat leuk om je verhaal te lezen! Pfff, ergens ben ik wel jaloers op je hoor, meteen romantische en meteen het een relatie noemen en meteen weten dat het goed zit. Ik lijk maar in dat onzekere te blijven hangen.
Wel heftig voor je; zo veel veranderingen tegelijkertijd! Kan hij jou in de tussentijd niet een keer opzoeken?
Wel heftig voor je; zo veel veranderingen tegelijkertijd! Kan hij jou in de tussentijd niet een keer opzoeken?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
vrijdag 12 maart 2010 om 14:44
