Liefde krijgen.. help

De laatste 9 jaar na mijn scheiding ben ik heel veel verkeerde mannen tegengekomen. Heel vaak onderuit gegaan omdat ik dat dat hij dé man zou zijn en dit later bij lange na niet zo bleek te zijn. Of er was een andere vrouw in het spel, was hij alleen maar uit op mijn geld (pas gescheiden vrouwtje die een eigen huis had en verkocht was, dus daar zal geld zitten) ,of de drank konden ze niet laten staan, of het was een man die zelf bij wijze van spreken nog niet eens zijn eigen schoenveters vast kon maken. Vallen en opstaan, zo ging het eigenlijk een beetje. En steeds als ik dacht dat ik er helemaal was, kwam er iemand in mijn leven en ging ik vroeg of laat weer onderuit.

Ik heb vroeger een onbezorgde jeugd gehad en ben totaal niets tekort gekomen. Hoewel, heel langzaamaan besef ik me dat er toch wel iets was... Er werd bij ons nooit gezegd ik hou van je, of dat heb je goed gedaan! Nooit geen knuffel... en dat lijkt nu in een keer heel erg naar voren te komen.

Mijn moeder is 12 1/2 jaar ziek geweest en eigenlijk draaide alles om haar. We leidden wel allemaal ons eigen leven, maar als ik een keer vroeg of mijn zoon bij hun kon slapen, hing dat bv. af van hoe mijn moeder zich voelde. Mijn vader heeft mijn moeder dag in dag uit verzorgd, en wij hebben daar eigenlijk niets aan hoeven te doen. Hij zei altijd, jullie hebben je eigen leven, leef het. Maar ja, hoe je het ook went of keert, als je moeder ziek is heeft dat effect op de hele familie en ga je daar in staan zonder dat je zelf weet hoe.

Afgelopen augustus is ze overleden. Eigenlijk toch nog zeer onverwacht. En toen stond mijn vader alleen. Mijn broers deden hun eigen ding. Omdat ik heel goed weet hoe het voelt om alleen te staan trok / trek ik heel erg naar mijn vader toe. Tuurlijk moet hij het zelf doen, het zelf verwerken. Maar het laat me niet helemaal los. Nu mijn moeder er niet meer is, heeft mijn vader meer tijd en lijkt het wel alsof de band tussen het hele gezin heel sterk aan het worden is. Zij het wel met heel veel vallen en opstaan. Iedereen is weer zijn eigen weg aan het vinden om te leven.

Drie weken naar haar overlijden leerde ik een man kennen. In eerste instantie dacht ik dat het wel okee zat, maar al snel begreep ik dat hij wel van een slokje hield... Na een week of 7 was het dus voor mij ook wel snel bekeken. Hij kon zo van het ene op het andere moment omdraaien als een blad aan een boom en daar kon ik niet meer mee leven. Heb en naderhand nog een mail gestuurd en gevraagd of hij me uit kon leggen wat er allemaal was gebeurd. De korte strekking van een lange mail van hem was: Ik heb je gebruikt. Ik weet het is niet netjes en ik ben er niet trots op, maar het is nu eenmaal zo.

Die had ik niet aan zien komen...



Had me voorgenomen voorlopig geen vent meer toe te laten. Het ging toch altijd hetzelfde... ik had er geen zin meer in. Totdat ik een man ontmoette eind december. Gewoon een vent die normaal deed. Geen gekke dingen, ja jee, hoe leg je dat uit. Het gevoel wat hij me toen gaf was zo anders als bij al die anderen. Ik weet ook wel dat je dat heel snel met een nieuwe man geneigd bent te zeggen, maar dit was echt anders. Hij kwam vaak 's avonds even langs, was heel zorgzaam en als ik op een moment huilde om het gemis van mijn moeder kreeg ik zijn arm om me heen en troostte hij mij. Heel oprecht, zonder bijbedoeling.

Met de kinderen hebben we leuke dingen gedaan en alles en iedereen klikte ook heel leuk met elkaar. Stiekem kwam bij mij de gedacht op dat dit misschien wel eens de man zou kunnen zijn voor mijn verdere leven. Maar omdat ik niet vooruit wil plannen heb ik deze gedachte ook meteen weer aan de kant gezet.

Een week of drie geleden ben ik even helemaal ingestort. Alles ging in een keer zo goed, voelde me goed, en ik kon dat nergens plaatsen. Kon het niet kwijt. Zo was het nog nooit gegaan. Hij was daar voor mij en heeft me getroost. Toch merkte ik dat er wat aan het veranderen was en ik heb hem daar dan ook mee geconfronteerd. Ook hij blijkt dus veel meegemaakt te hebben en nog niet alles te hebben verwerkt. Hij ging twijfelen aan zijn gevoel voor mij, hij dacht niet de hele dag aan mij. Dat moest toch als je verliefd bent? In zijn leven heeft hij een paar keer vrouwen heel veel pijn gedaan en dat werkte door. Hij was uitvluchten aan het zoeken om de angst te ontvluchten..



Heb hem voorgesteld om het wat rustiger aan te gaan doen. Het weekend dat ik hem zou zien, niet gaan. Maar dat wilde hij niet. Hij wilde me zien. Okee, dan doordeweeks het contact een stuk minder maken. Dat wilde hij ook niet. Hij wilde me spreken, zien en smsen... Dus ik heb hem gezegd dat hij dan zelf maar moest bedenken wat hijwilde. Tot vorige week. Ik wist het echt niet meer. Kon er niet tegen dat er een twijfel boven ons hoofd hing. Heb en toen ook gevraagd wat hij nou wilde. Stoppen of doorgaan. Hij heeft met met tranen in zijn ogen verteld dat hij dat op dat moment wilde stoppen. Niet voor zichzelf, maar voor mij. om mijn rust te geven. Hij kon er niet 100% achter staan.



De hele week geen contact gehad. Werd gek. Vrijdaavond gebeld om te vragen of ik langs kon komen. Dit is uiteindelijk gisteravond geworden. Hebben gepraat en gepraat. Hij was deze week tot de conclusie gekomen dat het goed was zo. De eerste dagen had hij aan me gedacht. Had ie steeds of zijn mobiel gekeken, maar de laatste dagen niet meer (hij vergeet dat hij me donderdag een sms stuurde om me sterkte te wensen voor een begrafenis maar goed.. ) Dat ik hem had gebeld of ik even kon komen, tja... hij vond het goed, maar als ik niet had gebeld was het ook goed geweest. Dan had hij me volgende week wel een keer gebeld om te vragen hoe het ging. Toch, toen ik binnen kwam een arm om me heen en een kus. Meerdere kussen. Bij ons gesprek op de bank weer die spanning tussen ons..Hij zei ook at hij het heel fijn vond dat ik er was. Zo vertrouwd, de rust, het gevoel.

Op dat moment, gisteravond op de bank, besefte ik me dat dit een man was die echt oprecht om iemand geeft. Die houdt van iemand zoals die is. En dat hij ook, op zijn manier, van mij houdt. En dat dat dus ook is waarom ik hem zo leuk vind. Waarom ik in zon hele korte tijd zo heel veel om hem ben gaan geven.



Hij wil vrienden blijven. Wil leuke dingen gaan doen. Van d e week is hij jarig en hij heeft gevraagd of ik een bakkie kom doen. Pfff..

Ik vind het moeilijk. Misschien kan een vriendschap leiden naar meer. Misschien ook niet... Weet op dit moment even niet hoe ik mezelf hier in moet gaan zetten. De emoties zijn op het moment zo vreselijk veel. Ik huil om het minste of geringste en kan nu even niet omgaan met mensen die zeggen dat ze om me geven. Hij bedankte me gisteravon weer. Omdat ik hem een bepaalde kant opgeduwd had die hij op moest gaan. Waar hij vor zichzelf aan moest gaan werken. Lief bedoeld, maar waarom ben ik steeds de persoon die bijmensen dit soort dingen leven in blaas? Gewoon door mezelf te zijn, door antwoorden te geven en iedereen in zijn waarde te laten, struikel ik zelf steeds weer. Ben blij voor hem dat hij weet wat er aan de hand si en dat hij er wat aan kan gaan doen, Het is een topgozer en hij verdiend het, maar waar blijf ik nu? Hoe kan ik vrienden met hem blijven als gevoelens, zoals gisteravond op de bank ook weer, zo duidelijk blijven zweven tussen ons?

Ik weet even niet wat te doen. Ben mijn weg even kwijt. Het voelt leeg. Heb best veel mensen om me heen, maar ik heb geen zin wat te ondernemen. Ben zo moe...

Eleonora allereerst van harte met je nieuwe huisje. Hoop dat je al een beetje aan kant bent ondertussen.



Ben hier een paar dagen niet geweest, gewoon omdat ik de pc een beetje heb gemeden. Toch weer van alles gebeurd.

Gezellige verjaardag van mijn zoon gehad. Helemaal gelukkig met al zijn kadootjes. Die avond daarvoor het gesprek op msn gehad. Hij zou misschien nog langs komen, zou zijn best doen. 'sAvonds om half 10 wist ik dat hij niet meer zou komen. Had hem ook niet verwacht, dus een evt. teleurstelling was er niet echt. Mijn buren waren er nog en we hebben zo een gezellige avond gehad. 23.45 uur wordt er opeens op het raam getikt. Schrok me rot. Deur open en daar stond ie. Met een envelop voor mijn zoon. Had hem smorgens door de bus willen doen was het vergeten. Hij was die avond ergens geweest en op de terug weg dacht hij nog even langs te rijden en te zien of er nog licht brandde. (Hij had de envelop ook savonds door de bus kunnen doen en gewoon doorgereden zijn, maar goed.) Hij was ontzettend zenuwachtig en ik natuurlijk ook. Dit had ik echt niet verwacht. Ging lekker met ons.. Hij heeft wat gedronken en een stukje taart gegeten. Toeval wilde dat het ondertussen 12 uur geworden was en hij dus jarig was. Kon hem mooi ff feliciteren. Kort daarna vroeg hij me hoe het ging. Ik zei dat het allemaal goed ging, maar dat ik er niet om ging liegen dat ik hem miste. En hoe was het met hem? Hij had het de hele week ontzettend druk gehad, geen tijd gehad om verder na te denken, maar zijn gevoel was voor een groot gedeelte weg. Heb alleen gezegd tegen hem dat het maar goed was dat hj zijn werk had, wat had hij anders gemoeten..

Er kwam een zenuwachtig lachje uit, een aai over mijn wang en een kus. Toen is hij gegaan...



De volgende dag ben ik naar zijn verjaardag geweest. Heb zitten dubben of ik wel of niet moest gaan. Wist niet of ik er goed aan deed. Achteraf ben ik blij dat ik ben geweest. Er was geen feestje, alleen zijn ouders, zus en zwager waren er. Hij vierde het niet. Toch had hij eerder tegen me gezegd dat hij het gezellig zou vinden als ik zou komen. Had me voorgenomen hem gewoon drie zoenen te geven bij het feliciteren, maar dat liep weer ff anders. Heb me niet van de wijs laten brengen, ben gewoon naar binnen gegaan. Had iedereen al een keer ontmoet, behalve zijn moeder niet. Toen ik me voorstelde zei ze: Nou weet ik eindelijk wie je bent, zie ik je een keer in het echt.

Het was een vreemde situatie. Eigenlijk hoor je niet bij de familie, maar bij alles betrokken ze me. Net alsof ik er gewoon wel bij hoorde. Het was eigenlijk gewoon gezellig. Omdat ze net klaar waren met eten werd de boel afgeruimd. Zijn vader stond af te wassen en ik heb ff geholpen terwijl X de rest van de rommel opruimde. We hadden grote lol. Later op de avond kreeg X telefoon. Terwijl hij in de keuken stond te bellen kwam er een gesprek tussen zijn vader en mij. Over mijn moeder, over hoe het allemaal gegaan is de laatste weken met mij. Zijn vader begon over X, dat het op het moment niet lekker met hem ging en dat hij een beetje op een hoopje zat. Zei hem dat ik dat inderdaad ook al even had gemerkt en dat ik, hoe graag ik ook zou willen, hem er niet mee kon en mocht helpen. Hij begreep het. Hij zei me dat ze tegen X hadden gezegd dat hij een stap terug moest doen en alles eerst eens op een rijtje moest zetten voordat hij volgende stappen ging nemen. Alle kwartjes vielen bij mij in het grote gat. In een keer begreep ik zijn eerdere uitspraken van twijfel. Als ik zei dat we elkaar in de week dan maar niets moesten spreken wilde hij dat niet. Als hij van me af had gewild, als het gevoel weg was, dan had hij dat juist aan kunnen grijpen om het contact te laten verwateren. Maar dat heeft hij niet gedaan... HEt was een goed gesprek met zijn vader. Niet diep, maar wel duidelijk. Ondertussen kwam X weer terug de kamer in. Ik zei dat ik naar huis ging, gaf zijn vader een hand en kreeg een stevige hand en een knipoog terug. Past u goed op hem? zei ik met een knipoog terug. X keek ons heel raar aan maar stelde verder geen vragen. Hij liep met me mee naar de deur en stond er een beetje verward en verloren bij. De neiging om hem een hele dikke knuffel te geven was heel erg groot. Toch ben ik voor mezelf sterk gebleven. Keek hem aan, wenste hem sterkte, heb hem een laatste zoen gegeven, ben omgedraaid en weggelopen...



Toen ik thuis was voelde ik me goed. Ik had mezelf op het moment van afscheid voorgenomen dat is het laatste was. Dat ik hierna niets meer van me zou laten horen. En tot op heden heb ik dat ook niet gedaan. Vrijdagmiddag was een hele moeilijke middag. Alles kwam op me af en ik heb zitten janken alsof het nooit op zou houden. Als ze me zouden vragen waarom en waarvoor, zou ik geen eens een reden kunnen geven. Het was gewoon even allemaal op. Gister ben ik lekker in mijn huis aan het werk geweest, dat was door de kids veranderd in een grote puinhoop. Kon voor het eerst mijn gedachten weer wat verzetten en merkte zelfs dat er tijden waren dat hij niet eens in mijn hoofd zat.

Vandaag even wezen shoppen. Van die kleine hebbedingetjes gekocht voor mezelf. Het eerste weekend dat we elkaar niet gezien hebben. HOewel ik hem mis, voel ik me goed. Wil het allemaal gewoon laten. Ik heb me voorgenomen er gewoon vanuit te gaan dat het echt over is. Wanneer ik hem spreek of zie, geen idee. Maar dat zal dan wel van hem af moeten komen. Ik ga niets sturen, niets sms-en. Gekke is dat ik op het moment niet eens weet wat ik hem zou moeten sms-en. Alles is gezegd, hij weet mijn punt en dat moet genoeg zijn.



Pfff... Als ik het verhaal zo terug lees zie ik mezelf gewoon vooruit gegaan zijn. Klinkt misschien stom, maar als ik het vegrgelijk met de afgelopen jaren zie ik dat ik sterker ben geworden. Tuurlijk, ik heb de laatste weken heel wat afgejankt, maar dat was niet alleen om X. Ik besef me nu dat dat ook was door alles wat er in de jaren opgekropt was. Misschien heeft dit gewoon zo moeten zijn. Is dit toch weer ergens goed voor geweest.. Misschien....