Liegt hij of niet? deel 3

PART III dames (en af en toe heren).



De eerste 2 gedeeltes zijn helemaal volgeschreven en hier gaan we gewoon weer lekker verder!



Hier komen vrouwen samen die elkaar steunen, adviseren, aanhoren, aanmoedigen en helpen bij liefdsverdriet wat zowel ontstaat in een relatie als na de relatie.



Iedereen is welkom om mee te lezen en te schrijven: samen komen we veel verder

@Julia: weet je nog hoe je was voordat je weer in zijn ban kwam? Nou, ik weet het nog wel! Je zat in een sterke circel, je was wijs, je gedachten waren zuiver en objectief, je kende je eigen sterke en zwakkere kanten, je zag het prima! DAT is degene die jij bent en die wij allang gezien hebben.



Nu ben je letterlijk weer in zijn ban, in zijn macht. En dan verander je in een bang vogeltje, bang voor de wijde wereld zonder die belemmerende, maar veilige kooi die hij om je heen gebouwd heeft en jou dus opnieuw heeft laten denken dat die kooi de veilige wereld is en daarbuiten onbekend, eng en gevaarlijk.



Hij heeft je weer wijsgemaakt dat je niet vrij kan vliegen, dat je dat niet overleeft, dat je hem en die kooi nodig hebt, dat je dan weliswaar gekortwiekt bent, maar wel een stukje wereld hebt waar je verzorgd wordt (schone kooi en eten) en veel tekort komt (niet de aandacht en liefde krijgt die je nodig hebt), maar niet zonder hem kan.



Het is een soort hersenspoeling, Julia. Zijn schaduwkant heeft jouw schaduwkant opgewekt (en DAT is wat hij doet, meid, je gaat door zijn ogen naar jezelf en hem kijken ipv door je eigen ogen te blijven kijken).



HIJ heeft een destructieve inslag, en die aktiveert hij ook bij jou, door weer in hem en een relatie met hem te laten geloven en je dan te verlaten, te bekritiseren, schuldgevoelens te bezorgen, je tekortkomingen op te roepen (die hij vindt, he, niet dat het jouw tekortkomingen idd zijn). En jij gelooft hem weer, jij kijkt weer door zijn ogen. En je weet dat aan zijn ogen het nodige mankeert, maar toch geloof je liever wat hij ziet dan wat jij zelf ziet.



Ik zou je wel toe willen schreeuwen: WORD WAKKER JULIA!!!!



Maar het wil niet doordringen, he? Je bent onder invloed. Onder zijn invloed wel te verstaan. Dat heb je te danken aan je eigen beinvloedbaarheid, maar de aantrekking/invloed van iemand die angst, twijfel, onzekerheid, zelfveroordeling en schuldgevoelens oproept in jou is kennelijk groter dan 100 mensen hier op jou hebben, die het goede in jou zien en willen oproepen.



En dat komt door je eigen oude instelling, jij gelooft weer liever in wat je altijd geloofd hebt, vanuit je aanleg/jeugd hebt meegekregen aan negatieve overtuigingen over jezelf.



Kortom: door zijn toedoen zit je weer helemaal vast in je oude patronen, waar je zo hard aan gewerkt hebt afgelopen jaren, en waar je zo sterk was geworden. Je laat je weer helemaal overtuigen door iemand die opnieuw bevestigt wat je stiekem van binnen nog als basis voelt: "ik ben het niet waard".. (en je gelooft dit zelf ook weer).



Waarom zie je maar niet dat deze jongen de verkeerde patronen en overtuigingen over jouzelf opwekt? Omdat hij zelf zo is wekt hij dat automatisch bij jou ook op, ga je langzaam weer mee in zijn foutieve gedachtengangen en meningen (over jou, over de relatie, over wat er aan jou "mankeert").



Waarom luister je liever naar iemand die zelf de nodige mentale problemen heeft (zacht uitgedrukt, eerder een persoonlijkheidsstoornis als je het mij vraagt) dan naar mensen die wel gezonde visie (en relaties) kennen? Die een beroep doen op je eigenwaarde en dat het allemaal GROTE ONZIN is waar jij je schuldig over voelt..



Iemand die paniek, angst en andere negatieve gevoelens in jou wakker maakt IS PER DEFINITIE NIET GOED VOOR JE!



Ik raad je aan om met enige spoed een andere psych te zoeken, je weet wel waarom ik dat denk (zie eerdere mails).



Het is niet voor niets dat je je toevlucht hier zoekt (met "normale" mensen en reacties) als je in paniek raakt. Ergens weet je gelukkig in je achterhoofd dat we gelijk hebben, dat je je weer hebt laten beinvloeden en gemanipuleerd bent.



Het is afkicken, want je lijkt echt onder invloed (van hem en zijn kromme redenaties en beperkte blik). Het is een soort verslaving aan iets wat ongezond voor je is, maar je toch niet kan laten: zelfveroordeling, jezelf tekort doen, denken dat het "slechte" goed voor je is en niet kwijt mag raken, niet zonder kan, je leven nooit meer fijn wordt zonder dat slechte.



Het tegendeel is waar: zolang je dat slechte inneemt, blijf je denken dat je dat nodig hebt en goed voor je is en niet zonder kan. HIJ VEROORZAAKT angst en onzekerheid en een slecht gevoel over jezelf.



Haal jezelf buiten zijn invloed, kap alle contact af, cold turkey afkicken want anders kom je niet bij je ware zelf. En blijf je door zijn kapotte bril naar jezelf kijken.



De waarheid is dat de Julia die wij gezien hebben de echte is! Weet je nog, die met moed en kracht, die heel goed wist wat ze wilde, DAT is wie jij werkelijk bent als je niet in een relatie met hem zit.



Je laat hem jouw kracht kapotmaken en dan verdwijnt hij en laat jou achter met alle angst en negativiteit die hij in jou gepompt heeft. En maar wijsmaken dat jij hem nodig hebt?! Dat jij dat nodig hebt, iemand die je beoordeelt, veroordeelt, vernedert desnoods, manipuleert, je klein en onbelangrijk doet voelen, de moeite niet waard, fout, schuldig enz enz.



Wat mis je daar precies aan? Het is pure zelfpijniging wat je nu aan het doen bent, he? Soort masochisme dat je denkt dat je zo iemand verdient, die jou pijn doet, omdat je denkt dat je niets beters verdient?



Ga uit zijn invloedssfeer: ban hem van je FB, telefoon enz, want op afstand ga jij weer normaal kijken met je eigen blik. Helaas duurt die invloed nog voort, terwijl de bron vertrokken is.. hij heeft wat negatieve zaadjes onkruid geplant in jou, en die komen nu uit, maar die kan je verwijderen, uitroeien.



Ga svp naar een andere psych en zoek wat hulp bij dat uitroeien. Iemand met een frisse blik hierop, die het beste met je voor heeft en jouw belangen voorop stelt, jou helpt het zelf weer in (het juiste) perspectief te krijgen. Ik meen het, Julia.



Wij hier geven te weinig overtuiging en moed om je uit deze spiraal te halen, zoek svp iemand op wie je kan vertrouwen dat die het juist ziet. Je huidige is niet objectief meer en kan niet 100% met jouw verhaal en jouw beleving bezig zijn, door wat zij weet. Dat is niet okay voor jou, echt niet.

En je geloof me misschien niet, maar ik heb daar echt genoeg verstand van, dus neem het toch maar van me aan, voor je eigen bestwil en toekomst..

Ik ga dat verder niet meer aanhoren, Julia, het is je eigen keuze om in die circel te blijven of eruit te stappen. Je kiest voor jezelf de positieve richting of je blijft in angst, zo simpel is het. En als je dat niet op eigen kracht lukt, dan met hulp, want er is heel wat omgekeerde overtuigingskracht voor nodig om jou op andere gedachten te brengen.



Die angst is een typisch voorbeeld van wat ik deze of vorige week ergens geschreven heb: je bent dan volledig "gekaapt" door je amygdala, een hersengebied waar angst enzo zetelt. En die is bij jou al zo (over)ontwikkeld.



Je komt daar alleen uit door andere gebieden de volle aandacht te geven, maar allereerst moet je daarvoor beseffen dat je overgenomen bent door dat hersengebied. Dat wat die je laat denken dus niet is wie je bent, maar wat je jou laat overheersen nu. Een psych zal andere gebieden aktiveren, waardoor je jezelf weer onder controle krijgt. En inziet dat al die andere goede gedachten en hersengebieden er nog steeds zijn, alleen nu geen kans krijgen en overruled zijn door dit angstgebied.



Jij ziet dit aan voor "jezelf", je vereenzelvigt jezelf ermee, maar het IS niet zo, dit is niet wie jij bent!! Dit is wat je gewend bent, wat vertrouwd voelt, overaktief is geweest vele jaren (van je jeugd), maar daardoor nog niet waar! Dit is niet je ware zelf. Je ware zelf kent al die gebieden, en weet dat dit maar een deel is, wat nu geaktiveerd is. Meer niet.

[quote]julia1988 schreef op 05 april 2013 @ 11:50:





maar ''hij was zo lief, zei zulke lieve dingen'' toen hij me terug wilde veroveren. Alles kon en dan ineens bam is alles weer weg en kapot.





Dit is nu precies een kenmerk van destructieve relaties en van destructieve personen. Stuur me je adres en ik stuur dat boek naar je toe. Misschien ga je dan eindelijk inzien dat dit in hem zit en dat niks van wat jij zei of deed daar de oorzaak van is. (hooguit voor hem een aanleiding, trigger, en daar geeft hij jou dan de schuld van, dat jij dit uitlokt, of dat ga je zelf geloven).



En dat is ook een bekend iets in zo'n destructieve relatie. De oorzaak van dat "slachtoffers" van destructieve personen denken dat ze dat slechte gedrag zelf uitlokken of "verdiend hebben". Die laten zich herhaaldelijk in elkaar slaan zelfs en denken nog dat het hun eigen schuld is. Jij laat je emotioneel beschadigen en zelfde denkpatroon. Dat is de hersenspoeling ook en kenmerkend voor dit soort relaties.



Het zijn mega-overtuigende types die voor elkaar krijgen dat je hun overtuigingen overneemt en jezelf verliest. Zowel supersterk in het je laten geloven dat je overdreven geweldig bent en de mooiste, liefste en enige op de hele wereld bent (in de verleidingsfase) als in het afbranden en omlaag halen als het eenmaal omslaat. En hun "slachtoffer" in twijfel en onzekerheid wat ze verkeerd gedaan hebben en hun best gaan doen om die mooie kant terug te "verdienen"..



Maar die omslag wordt veroorzaakt door het punt waarop hij er zeker van is dat je in zijn macht bent. Dan hoeft er niet meer veroverd te worden en weet ie zeker dat jij niet wegloopt, omdat je afhankelijk bent geworden en zijn greep bent, hem gelooft en hij alles kan maken, dus zijn mooie masker kan laten vallen en "zichzelf" kan zijn. Dwz hij heeft zich vereenzelvigd met zijn "slechte kant", hij denkt dat dat zijn ware zelf is.



Het heeft niets met liefde geven of ontvangen te maken, (ook al heeft hij dat zelf niet door), maar is een machtsspel, manipulatie, hij laat zich overnemen en "kapen" (en bij hem is dat een chronische toestand geworden). Jij wekt hooguit tijdelijk een "betere kant" op, maar dat kan hij niet volhouden, omdat hij chronisch in die staat is van een overgeaktiveerde amygdala en denkt dat hij "nu eenmaal zo is".. (een constante staat van stress, mogelijke dreiging voelen, bijv van verlating door jou en anderen, een leven in wantrouwen en angst). En chronisch leidt tot angststoornissen enz.



En dat kan jou ook gebeuren, als je dat niet een halt toeroept, want ook in jouw verleden is dat al geaktiveerder dan bij andere mensen. En daarom werkt verlating dit bij jou automatisch op. Als je je daarvan bewust wordt, verbreek je de betovering dat je "gekaapt" wordt door angst(gebieden in de hersenen). Het is je oude mechanisme wat reageert op verlating en meer niet.



Hij breekt je en dan heeft hij niks meer aan je, dat is het punt dat ie je verlaat. Niet om wat jij doet of zegt. Hij weet dat zodra jij in de zone van onzekerheid en gebrek aan vertrouwen komt, dat je krachten afnemen en jezelf al minder waard gaat vinden, in de greep komt van angst (dat ie vreemdgaat of je verlaat). Zodat jij je ook shit en leeg voelt, dezelfde angst voelt die hij ook heeft, net zo ellendig als hij (ooit kapot gemaakt is in zijn verleden?!)..



Hij klampt zich vast aan jouw kracht (die je net herwonnen had zonder hem), zuigt dat op en dumpt je dan. Tot jij weer hersteld bent en dan ben je weer aantrekkelijk en komt ie weer met spijt en verovering, je overtuigen dat het anders zal zijn, enz enz.



Het is sneu, maar ook hij zal in zichzelf moeten helen en pas dan hoeft hij die kracht niet meer uit een ander te zuigen om zich wat beter te voelen. In feite is hij hetzelfde geworden als wat hem beschadigd heeft, van "slachtoffer" naar "dader" van hetzelfde doen.. van rol gewisseld dus. Beide rollen heeft hij nu in zich en beide rollen zijn niet okay..



Het zal hem misschien jaren van therapie kosten om te genezen en uit beide rollen te blijven, om het verleden en patronen daaruit van zich af te schudden zodat dat hem niet meer overheerst.. of misschien zelfs nooit helemaal genezen..



Maar deze jongen is iig voor jou verre van geschikt "relatiemateriaal". Hij trekt jou mee omlaag de duistere angstige circel in. Jij kan hem niet redden, niet helpen en andersom al zeker niet!!



Je moet hem laten gaan en je richten op je eigen kracht (hervinden), je eigen herstel dus. Jij moet verre blijven van mensen die je bekritiseren, omlaag halen, of die jij "hoger inschat" dan je jezelf inschat/ waard vindt..

Zoek mensen die je kracht zien en jouw mooie kanten benadrukken en versterken! Zowel in vriendschappen als andere relaties! Mensen die je enthousiasme voeden, moed geven, een goed gevoel over jezelf!



En zo ook zeker een psych zoeken die jou sterkt en niet nog meer aan het twijfelen brengt. Die in jou en jouw kracht gelooft en neutraal tegenover jouw verhaal staat.

Julia: lees het topic van Anoukies (Hoe ga ik me weer gelukkig voelen) maar eens door en dat hele proces van haar. En hoe ze nu tegen haar inmiddels ex aankijkt, nu ze uit dat web is, uit die invloedssfeer.



De afstand maakt dat je weer objectiever kan denken en zien. En wat je werkelijk voelt als je niet langer beinvloedt wordt..



En dat geldt evengoed ook voor onze invloed, ja. Maar dan ook echt bij jezelf nagaan en ook afstand van zijn invloed nemen dus. En je bent momenteel niet helemaal jezelf, maar slingert heen en weer tussen angst, verdriet, versus hoop, optimisme. En tussen realiteit en droombeeld van wat je zou willen..



Hoe jij ertegenaan kijkt is dus veranderlijk, alnaargelang je eigen stemming. Dat geldt voor iedereen in meer of mindere mate, maar jij bent nog te "vers" uit elkaar om zelf te merken dat je nog wel onder zijn (maandenlange) invloed bent..



Wat je zelf voelt en vindt ontwikkelt zich dus naarmate de tijd die verstrijkt dat je afstand hebt, ook bijv Iso, Rosalie, VD en anderen denken niet meer zoals de 1e week toen het uit ging. Naarmate je meer vertrouwen in jezelf krijgt, en niet meer uit paniek en verdriet (die je automatische 1e instinctieve reacties bepalen en laat dat nu toevallig net precies de functie van de amygdala zijn!)..



In 2e instantie, na gekalmeerd te zijn kan je weer nadenken, overwegen, diverse kanten belichten, redeneren, enz. Dat kost dus tijd. Je bent "jezelf" dus pas als je uit paniek en angst bent, en als het grootste verdriet gezakt is.



Dus prima dat je afstand neemt van de meningen van anderen op jouw situatie, zeker omdat je beinvloedbaar bent door wat anderen van jou denken en je niet meer weet wie en wat je moet geloven.

Dat komt omdat je niet gewend bent bij jezelf te rade te gaan en daarnaar te luisteren en te handelen.



ALs je ff niet weet welke emoties je kan vertrouwen als zijnde "jezelf", bedenk dan dat wat je angstig en onzeker maakte (en dat waren wij niet, he) nooit de (voor jou) juiste weg wijst.



Jij kwam hier met deze angst- en schuldgevoelens en wij proberen aan te moedigen om jezelf te zijn, het tegenovergestelde te zien.



Nergens staat dat hij een slecht persoon is, hij is voor jou niet de aangewezen partner, dat is iets anders.. zijn en jouw mechanismen halen niet het beste in elkaar naar boven. Zijn gedrag heeft oorzaken buiten jou om. Jullie beinvloeden elkaar op negatieve wijze en wekken/ rakelen (al eerder beschadigde) gevoelens op bij elkaar.



Twee onveilig gehechte personen, dat gaat niet samen een spiraal omhoog opleveren.. liefde lost dat niet op, helaas.

Enne: iedereen is bij verlies of tegenslag (of een reeks opeenvolgende tegenvallers) "anders", ook ik.



De "ik die vol verdriet zit", reageert anders op eenzelfde situatie dan de "optimistische ik", dus wie je werkelijk bent moet je zien als "hoe ben ik in neutrale toestand?": dus als er geen bijzondere dingen (net) zijn voorgevallen..



Men zegt niet voor niks: "ik ben ergens door uit mijn evenwicht gebracht". Het "ik" kent allerlei stemmingen en emoties. Als er 1 overheersende emotie is (zoals angst) dan blokkeert dat allerlei andere emoties en je redelijkheid en verstand. Op zo'n moment is wat je zelf voelt dus niet betrouwbaar voor beoordelen of beslissingen nemen en ook niet om nieuwe dingen te leren (of andere info binnen te laten komen), maar is slechts een onderdeel van je wat ff de overhand heeft.



Laat het idd bezinken, niet voor niks zegt men: eerst tot 10 tellen (dan is de 1e instinctieve reactie zoals vechten/vluchten, onbeheerste woede of angst enz soms genoeg gezakt)..



In liefdeszaken is tot 10 tellen niet genoeg, haha, paar weken afstand houden en dan kijken hoe je je voelt is dan een betere leidraad..



Ik snap dat het confronterend kan zijn hoe "de buitenwereld" ertegenaan kijkt, als ze alleen jouw kant kennen van het verhaal. Daarom heb je waarschijnlijk ook meer vertrouwen in je psych dan onze of mijn visie hierop, ook omdat die deskundig geacht mag worden. Maar ook dit zijn maar mensen en hoewel jij denkt dat 2 kanten juist objectief is, is het juist heel erg moeilijk neutraal te kunnen kijken naar de ene persoon zonder invloed van de andere kant. Dat is in relatietherapie al een hele uitdaging, maar voor 1-op-1-therapie niet wenselijk, vind ik.



Maar goed, dat zijn dingen die je zelf zal moeten beslissen en waar jij je goed bij voelt. Wij kunnen hier alleen maar dingen aanreiken en daar mag jij van aan/meenemen wat jij wil.



Maar raadpleeg haar dan ook mbt die angstgevoelens svp en kijk wat zij ervan zegt en hoe zij jou kan helpen..



Veel sterkte en succes iig!

@Rosalie: ik denk omdat mannen vanaf het begin niet hun relatie tot het middelpunt van hun bestaan maken, maar nog veel meer kanten in zichzelf blijven aanboren..Die halen dus ook beloning(sgevoel) uit sportprestaties, hun werk, seks, dingen ondernemen, slap ouwehoeren in de kroeg, een filmpje kijken.



En laten misschien ook makkelijker de boel de boel, omdat ze ontspanning en afleiding nodig hebben. Dan gaan ze niet hun huis boenen maar op stap, gewoon van alles doen en zich van alles te gunnen om zich beter te voelen. Omdat ze dan weer beter kunnen presteren als dat weer verwacht wordt en dus het nut kennen van "niksdoen" of "een filmpje kijken op de bank". En presteren op zich kan ook een goed gevoel geven.



Ze laten hun goede gevoel dus niet zo enorm afhangen van hun partner als vrouwen (in het algemeen gesteld dan he)..



Mannen met liefdesverdriet kunnen vaak wel seks hebben met iemand die niks voor ze betekent en ook daarin zorgen ze dus makkelijker voor hun eigen behoeftenbevrediging, zonder schuldgevoelens daarover die wij misschien (veel te veel) kennen (oa omdat vrouwen zich meer aantrekken van wat een verantwoordelijke vrouw "hoort" te doen en wat niet & wat anderen van hun vinden)?



Ik weet het niet, maar vrouwen zijn tijdens en na een relatie veel meer bezig te denken/praten en analyseren van de relatie en van hun vent, terwijl die vent de relatie gewoon beleeft, dat is er of niet en verder niet teveel nadenkt of het goed zit of niet en daar zelf van alles bij halen om dat te toetsen enzo..



Waar mannen zich op hun werk, sport of nieuwe veroveringen kunnen storten, zitten wij te sippen op de bank en willen eindeloos praten met andere vrouwen. Ik denk dat mannen meer ervaring hebben met verdelen over allerlei capaciteiten om voldoening in het leven te vinden en wij dat nog moeten leren.



Als ik vanuit mijzelf kijk, dan compenseert het ene gebied het andere nog niet (bijv geweldig werk compenseert niet liefdesverdriet), maar kan toch bijdragen aan een algemeen beter gevoel dan wanneer je dat werk ook nog eens niet had of daar geen beloning/voldoening uit haalt.



En zoals Evada bijv al heeft ontdekt geeft sporten ook een bijdrage aan je fit en beter voelen, niet alleen doordat het dat halfuurtje ff afleidt, maar omdat je andere stoffen aanmaakt. Net als mindfulness: je aktiveert andere hersengebieden (positieve, optimistische) en dat zorgt er al voor dat je minder piekert.



In die zin kies je in feite zelf voor eindeloos piekeren en verdrietige gedachten of dat (op een gegeven moment) doorbreken door bewust andere dingen te doen.



Een man heeft evengoed liefdesverdriet, maar WIL zich niet zielig voelen of verdrietig op de bank zitten denk ik, en zet meteen andere (hersen)gebieden meer in aktie. En laat gedachten over het verlies gedoseerder toe ipv zich eraan over te geven? Is maar een theorietje hoor..

BTW: ik geloof niet eens dat zijn ex aan de touwtjes hoeft te trekken. Ook zonder dat is het denk ik zijn eigen schuldgevoel wat hem dwarszit. Niet zozeer richting zijn ex, maar tov een kind, waar je toch medeverantwoordelijk bent voor diens ervaringen en vertrouwen wat je meegeeft voor de toekomst(ige relaties)..



Hoe je met elkaar (en met de moeder van dat kind) omgaat, is heel belangrijk voorbeeld voor haar vertrouwen in het algemeen. En je kind verlaten (al is het parttime verlaten en nog wel een omgangsregeling) is toch een deuk in dat vertrouwen, ook al is het kind niet de oorzaak. En ook hoe je je nog bekommert om de moeder draagt daar indirect ook toe bij, hoe goed je het voor het kind ook wil doen of doet.



Als je als ex die moeder haar ellende zelf laat uitzoeken, geeft dat het kind ook geen vertrouwen in relaties, door voorbeeld en inleving. Voor een meisje is de moeder toch een belangrijk rolmodel, dus hoe die gewaardeerd of behandeld wordt (of met zich laat sollen of juist in een slachtofferrol terecht komt) speelt allemaal mee.



Een kind houdt ook vertrouwen als ouders uit elkaar zijn, maar zich nog wel om elkaar bekommeren. Een wraakzuchtige moeder zal behoorlijke impact hebben, maar een verdrietige ook en in positieve zin een moeder die haar eigen weg weer kan vervolgen ook. En als er emotionele steun van vader is die iig meehelpt die moeder op de rit te krijgen, zal die moeder eerder herstellen dan als ze zich verlaten voelt en zich er alleen voor voelt staan..



Ik weet zeker dat mijn kinderen een groot vertrouwen hebben overgehouden omdat ze zien dat wij ouders er over en weer voor elkaar proberen te zijn.. en niet alleen vanwege de kinderen, maar ook een soort minimale "zorgzaamheid" hebben tov elkaar, gewoon vanuit die vroegere verbinding en samen eraan begonnen zijn ooit (gezin).. en dat je mensen die belangrijk voor je zijn of een belangrijke rol in je leven spelen, niet zomaar laat vallen.



Ik vind die vriend van je gewoon veel fatsoen en eer en geweten hebben, net als Nicci dus, helemaal mee eens: het pleit voor hem!