Liegt hij of niet? deel 3

PART III dames (en af en toe heren).



De eerste 2 gedeeltes zijn helemaal volgeschreven en hier gaan we gewoon weer lekker verder!



Hier komen vrouwen samen die elkaar steunen, adviseren, aanhoren, aanmoedigen en helpen bij liefdsverdriet wat zowel ontstaat in een relatie als na de relatie.



Iedereen is welkom om mee te lezen en te schrijven: samen komen we veel verder

@Rosalie: Ik denk dat je hieruit vertrouwen kunt halen dat dit iemand is, die je niet laat vallen als ie een relatie met je heeft gehad, maar de liefde over is. Klinkt raar in jouw oren, maar zijn 1e verantwoordelijkheid ligt nu bij zijn ex, die hem voorgoed kwijt is en niet bij jou, met wie hij alsnog een relatie wil (alleen nu nog ff niet)..



In zijn ogen ben je hem dus niet kwijt, he. Zijn liefde iig niet. Met jou moet ie nog starten. Dit was in zijn ogen een valse start en was hij totaal niet voorbereid op de ellende die het met zich mee zou brengen in dat ex-gezin en ook nog eens geen baan, wel meer kosten (alimentatie misschien? een 2e huis erbij, enz).



Als je vol zorgen en schuldgevoel en dergelijke zit en zonder werk enzo, dan word je niet vrolijk. En nogmaals: dan is er weinig ruimte voor verlangens en leuke dingen als verliefdheid.

Dat levert geen leuke relatie op voor jou, geloof me. Dan mag je hem opvegen opvangen en dat wil hij niet.



Bovenstaand antwoord van mij was dan ook niet op jouw situatie maar in het algemeen. Jouw situatie is iets heel anders. Dan is er geen sprake van (rebound)seks en andere dingen om zichzelf beter te voelen, maar gaat het om een nieuwe liefdesrelatie, terwijl de oude nog niet is afgesloten en verwerkt.



Mijn ex moet momenteel (3/4 jaar na de breuk) ook nog niet denken aan een nieuwe relatie, tis lang leve de lol, feesten, aan zichzelf bewijzen met zichzelf alleen te kunnen leven.



Jouw vriend zat middenin een hele hoop aanhoudende stress. En geen werk waarin hij zich beter kon voelen (door prestaties te leveren), daar ook nog zorgen over.. Dingen waren dus nog niet afgewerkt en aanhoudende stress ondermijnt het kunnen voelen van liefde en relaxt kunnen zijn.



Het is hier dan geen kwestie van fatsoen naar jou, maar juist zijn eer en geweten die jou niet wil betrekken in en belasten met alleen maar stress en zorgen, in een prille relatie, die nog (alleen maar) leuk hoort te zijn in die fase..

Ik had een jaar of 2 geleden een match/klik met iemand waar ik van wist dat ie relatiemateriaal zou kunnen zijn (en ik voor hem).. iemand op wie ik verliefd zou gaan worden, maar hij was getrouwd.



Uiteindelijk niks gebeurd en dat kan ik alleen maar heel erg respecteren van hem. Zijn relatie had met veel pijn en moeite een verhouding van haar overleefd en hij dacht niet: "nu mag ik ook wel zoiets, op mijn beurt". Los daarvan wil ik dat ook niet en trek ik me terug (voordat ik gevoelens ontwikkel). Hij ook afstand genomen, in die zin dat hij niet meer komt waar ik kom. Beiden vonden het link (ivm kans op gevoelens) en ik ken de andere kant van vreemdgaan natuurlijk en ik wil niet de aanleiding/ oorzaak zijn of iemand toe overhalen/ verleiden oid.



Tuurlijk is dit lullig naar jou toe, vanuit jouw beleving en jouw behoeften en kant van het verhaal. Maar als je verliefd wordt op iemand die nog getrouwd is of in scheiding ligt, of kort daarna, met een gezin, kan je niet verwachten dat zo'n relatie de "normale" weg gaat zoals als allebei vrij zijn (van hart en van bindingen).



Is dat namelijk niet de grote angst van vrouwen die ooit bedrogen zijn of onzeker zijn over hun relatie, dat ze in no time "ingeruild" kunnen worden (en dan de -foutieve- conclusie trekken dat die liefde die er was kennelijk niet zoveel heeft voorgesteld)?



Probeer het van die kant te bekijken: als hij zich nou niks had aangetrokken van ex en kind, had je hem dan een fijne en betrouwbare vent gevonden? Had je dan niet gedacht: zo kan hij ooit ook met mij omgaan?



Het voorbeeld van hoe iemand met anderen (voorgangers) omgaat, zegt toch een hoop over iemand?



Als mijn werkgever bepaalde onbetrouwbare akties deed tegenover een andere collega van me, dan kon ik toch weten hoe hij zou zijn als ik tegenover hem stond ipv aan dezelfde kant?



Zo ook als iemand roddelt over anderen iha, dat is dan toch een aanwijzing hoe diegene omgaat met roddelen (of geheimen bewaren) in het algemeen, dus ook met info over jou omgaat?



Je maakt denk ik de vergissing dat deze man niet wil of niet genoeg rekening met jou houdt, ipv snappen dat hij niet in staat is (zijn gesteldheid, stress, onafgehandelde zaken en niet afgesloten emotionele zaken) om momenteel een liefdesrelatie te hebben.



Dus tja, zou hij dat wel doen (en dus niet naar zichzelf luisteren) en wel met jou doorgegaan zijn toen (midden in de shit), dan was het snel afgelopen, jij ontevreden geworden, tekortgekomen, of jezelf weggecijferd en opgezadeld met emoties die de jouwe niet zijn, waar je machteloos tegenover staat..



Deze man heeft die vrijheid nodig om te kunnen rouwen wanneer hij wil, afleiding wanneer hij wil, kortom een gezond egoistische behoefte om te herstellen en zelf weer in de staat te komen om een vrij hart te hebben om opnieuw vol te kunnen en durven gaan en liefde te bieden te hebben. En dat ook te kunnen uiten, tijd voor kan uittrekken, enz.



Zeker als hij ook nog overal de schuld van krijgt van haar! Dat gaat je echt niet in je kouwe kleren zitten, zeker niet als hij empathisch is aangelegd!



In mijn ogen was hij pas echt egoistisch geweest als hij alleen maar aan zijn eigen geluk had gedacht en zich niet veel had aangetrokken van haar. En ook niet van jou, zich lekker in de watten had laten leggen door jouw liefdevolle opvang en begrip en luisterend oor, intimiteit en gezelligheid (die dan vooral van jouw kant had moeten komen)!

Gelukkig heb je er iets aan, Rosalie, daar doe ik het voor!



Ff iets anders: komt net dus een kies (kroon) met wortel en al los.. ff geaarzeld of ik er een topic over zou openen, toch maar gedaan, ben zo geschrokken en nu dus zelf stijf van de stresshormonen, haha. (lach als een boer met kiespijn nu..)



Zat al los en dat zijn in dromen al enge dingen genoeg, maar ben vooral geschrokken van de diepte van dat gat! Geen bloed of zo, dat niet. En ik was wel enigszins voorbereid doordat ik laatst bij de tandarts was geweest (dacht gevalletje ff opnieuw vastzetten, maar was niks aan te doen behalve trekken en een brug ter waarde van 1600 euro (!)



Die moest ik dus eerst ff bij elkaar zien te krijgen en had natuurlijk ff andere dingen aan mijn hoofd, nauwelijks hersteld van het 1 komt de volgende tegenslag.. pff ik word wel ff uitgedaagd op mijn eigen "angsten"..



Heb wel mijn tandartsverzekering verhoogd omdat ik dus al wist dat dit eraan zat te komen, maar ik ben (lees; mijn advocaat is) nog in conflict met werkgever, ondertussen komen de nieuwe rekeningen gewoon weer binnen, weet ik nu al dat dat eigen risico betaald zal moeten worden (omdat cyste niet weg is), en ben dus ff in paniek/ stress.



Ik weet wel dat dat morgen wel weer grotendeels voorbij is, maar nu midden in de nacht, kan je niet ff een vriendin bellen oid en ben klaarwakker van de schrik en stress, terwijl ik al wou gaan slapen..

Geen idee wat ik moet of mag doen nu: poetsen, of juist niet, spoelen, eten drinken??



Vind het ook armoedig, alsof je niet goed voor jezelf zorgt.. (daarom ook niet laten trekken meteen, tot ik weet wanneer ik het in financieel opzicht kon laten "repareren".. wou niet weken of maanden met een gat in mijn gebit lopen)..

Daarnaast schrik ik van de diepte ervan, dat had die tandarts toch wel ff kunnen zeggen? Hij was er nogal onverschillig over, zo van "dit kost het en zie maar wanneer het kan"..



Als ik deze ernst had geweten, had ik daar wel wat meer prioriteit aan gegeven, pff.. maar misschien maak ik me onterecht teveel zorgen.. ziet morgen alles er anders uit

@Isabella: hoe gaat het verder nu met jou, lukt het loslaten een beetje?



Hahaha, hier is het al maanden figuurlijk loslaten (naasten, geliefde katje, werk, ) wat de klok slaat en nu dan ook letterlijk! Bizar dit, he?



Ik ga maandag een nieuwe tandarts zoeken, denk die van mijn broer. Is wel een eindje weg, maar nieuwste apparatuur en hij heeft ook zoiets en veel vertrouwen in.



Voorlopig voel ik me niet bepaald flirterig natuurlijk, maar drankje doen kan nog steeds (al zal ik flink in de buidel moeten tasten voor deze dure grap (1600 euro) en dus zwaar bezuinigen en/of heel veel haast gaan maken met nieuw werk zoeken!

@Nicci: ontsteking? dat soort pijn is ook een verschrikking, he?

Ik hoop voor je dat het helpt, is lang geleden voor mij, maar ik weet wel dat het geen pretje is! Beterschap!



Die pijnkliniek is voor je rug, neem ik aan? Helpt het? Chronische pijn is niet niks en het is wel fijn als je handvatten krijgt om daarmee om te gaan..

@Izo: idd in korte tijd heel wat "voor mijn kiezen gehad"..



Grappig, hoe uitdrukkingen van vroeger toch een kern van waarheid hebben. Er zijn benaderingen die naar pijnplekken in het lichaam kijken om te zien waar het mentaal "vastzit" of moet veranderen, haha:

-iets op je hals halen

-teveel op je schouders gehaald

-veel voor je kiezen krijgen..



Er zit wel wat in, he? Ook als ik naar afgelopen jaren kijk. Er gebeurde hier altijd wel iets, positief en negatief, maar saai en gewoontjes voortkabbelen was er niet bij!



Afgelopen maanden noodgedwongen thuiszitten was ook nodig voor loslaten, denk ik. Zo is het jaar iig begonnen met "loslaten" in mentale/ figuurlijke zin en die kies dan in letterlijke zin.. bizar hoor..



Op zich kan ik wel veel hebben, hoor. Enige moeilijke is nu het stellen van prioriteiten. Alles had hier onderhand onderhoud nodig, ook letterlijk en figuurlijk, ben nu wel mijn huis aan het "herstellen" (dwz zoon heeft veel gedaan en ik kan nu ook wel weer wat), dat is al iets, maar eigen gezondheid trekt wel hard aan de bel afgelopen tijd).



Ik denk dat niets zonder reden is, je moet het alleen wel zien. De meest logische stap is tevens de moeilijkste. Zou direct een hoop zorgen oplossen! Maar dat is zo'n oud diep ingesleten, hardnekkig en destructief patroon (roken).. de ultieme uitdaging voor mij, hahaha. Daar zou ik ook wel wat hulp bij kunnen zoeken, maar dat kost dan weer geld en hoewel dat dus goed besteed zou zijn (en geld gaat opleveren), is het nu op dit moment wat me tegenhoudt: moet kiezen waar ik dat aan uitgeef. Maar dat zou (als dat lukt) het grootste cadeau zijn wat ik mezelf kan geven.



Ook daar zit een negatieve associatie: vorige keer dat ik (overtuigd) stopte werd ik ziek (hele lichaam op hol) en artsen namen dat niet serieus omdat ik gestopt was en weten het daar dus aan. Die samenloop zorgde er ook voor dat mijn huwelijk uit mijn handen glipte en alle ellende van dien.. daar zit wel wat angst achter dus.



En hoewel ik weet dat het onzin is, heb ik daar hardnekkige overtuigingen aan over gehouden. Deels heb ik dat afgelopen jaren kunnen bijstellen en heel veel nieuwe inzichten opgedaan, maar "weten" is nog anders dan doen, zeker bij diep ingesleten patronen!



Ik heb jaren besteed aan mijn mentale dingen te helen en dit jaar is het kennelijk hoog tijd voor fysieke verbeteringen/ herstel. Eigenlijk heb ik geen keuze meer, maar iedereen weet dat het lastiger is als je ook nog mentaal veel te verstouwen hebt.



Maar nogmaals: dingen gebeuren niet voor niks. De tijd zal er rijp voor zijn en het zou een heleboel dingen oplossen!

En dat vind ik mezelf (al jaren) heel erg waard! Het zijn die overtuigingen (je schaduwkant) die invloed uitoefenen: dan word je dik, saai, ongezellig, bepaalde "houvast" kwijt, gebaren die je gewend bent, minder energie, slapeloosheid, enz.

Terwijl een verslaving juist uit je schaduwkant komt en elke keer dat je eraan toegeeft, versterkt. Het is je maatje niet, het haalt je sluipenderwijs juist onderuit, maar maakt je wijs dat het iets is wat goed is, wat je nodig hebt.



Dat is dus mijn ultieme uitdaging! Keerzijde is: als DAT lukt, zal ik me helemaal sterk voelen, echt in volle kracht staan!

(al maakt je schaduwkant je wijs van niet)..

@Izo: ik vind jouw laatste post zoveel beter klinken eigenlijk, ik weet niet waarom, maar veel reeler en rustiger. Door dat gesprek? Jammer dat je niet echt hebt gezegd wat je voelt en meent, want dat vindt hij misschien juist prima om te horen!! Haalt voor hem misschien ook wat druk eraf. Nu denkt hij misschien (overtuigingen) dat jij graag samenwoont en hij je dat nu niet kan geven? Ik denk dat hij het fijn zou vinden als je op 1 lijn blijkt te staan dat jij dat voor nu helemaal prima vindt en ook niet klaar voor bent.



Wees eerlijk en duidelijk naar elkaar, meissie, alleen dan ontstaan er geen misverstanden. Als je zelf niet eerlijk bent, vertrouw je zijn woorden misschien ook niet..



Als ik 1 ding wel geleerd heb is het open en duidelijk zijn naar een partner. Ik ben nu alleen nog "mezelf", je kan beter vanaf het begin bepaalde dingen van elkaar weten, dan dat dingen verkeerd worden uitgelegd of iemand voelt dat er iets niet klopt.



Pleasen is niet "op het oog" ergens in meegaan of aanpassen, om wat je denkt hoe hij iets oppakt. Wees duidelijk, leg uit, dat is connectie. Je heoft het niet overal over eens te zijn, maar in dit geval zijn jullie dat juist wel! Je kan zeggen dat jij ook tzt wil samenwonen, maar ook nog niet aan toe bent. Niks mis mee en heb je toch je goede intenties erbij verteld.



misschien moet je het ook eens van die kant bekijken.

@izo: nog wat: ik ken dat dus niet, behalve in scheiding dat mijn schaduwkant zo naar voren kwam (woede, "terugslaan", vechten, angst die uitkwam, nieuwe angsten erbij, eigenwaarde laten aantasten enz).



In een relatie ken ik dat niet, gemeen zijn tegen een geliefde, pijn doen ook al wil je het niet, verschrikkelijke dingen zeggen. Ik snap dat ook niet. Los van dat ik die behoefte niet ken, snap ik niet dat je dat wel durft bij iemand die vertrouwd is en bijv niet goed voor jezelf kan opkomen naar anderen of op andere gebieden..



Het zou voor jou ook een goed idee zijn om erachter te komen wat het precies is uit die schaduwkant wat die woede veroorzaakt, die onbeheersbaar is op bepaalde momenten en die je relatie (iets wat je heel dierbaar is) saboteert..



In mijn geval is het denk ik teleurstelling en verlating (niet zozeer de angst ervoor, maar daadwerkelijk emotionele verlating juist bij tegenslag, die ik een paar keer heb meegemaakt en het alleen kon uitzoeken).. Ook al heb ik daar nog zoveel van geleerd, verwerkt en begrepen later, de gevolgen zijn een eigen leven gaan leiden lijkt het wel.



Je schaduwkant is je destructieve kant en die veroorzaakt juist die angst en het aktiveren van dat specifieke hersengebied (en stoffen).. Het lijkt vaak andersom, maar het zijn onverwerkte emoties die zich vastzetten in je schaduwkant. In zekere zin ga ik vluchten (in een destructieve gewoonte) en jij vechten.



Het is je schaduwkant die je die dingen influistert en opstookt en je dingen wijsmaakt (vanuit oude ervaringen), maar die schaduwkant doet dat niet om jou te pesten of je leven kapot te maken, maar uit een soort verwrongen bezorgdheid.. Klinkt gek, maar is eigenlijk een op hol geslagen zelfbescherming, om te voorkomen dat je nog eens zoiets meemaakt als wat je toen zo diep geraakt heeft!



Alleen niet op de juiste manier. Het maakt dus fouten. Situaties die erop lijken worden in dezelfde la opgeslagen als die eerdere. Verkeerde conclusies uit getrokken (die ex heeft me pijn gedaan, mijn ex is een man,>>mannen doen je pijn als ze de kans krijgen).



Het lijkt een logische redenatie, maar is zo krom als wat. Je hersenen rangschikken ervaringen, en negatieve maken nu eenmaal veel indruk. Je moet er weer zoveel goede tegenover hebben, wil het ongedaan gemaakt worden..

Je schaduwkant gelooft dit zelf en waarschuwt je. Maar je andere kanten (en hersengebieden) zijn veel genuanceerder, die redeneren, die "weten" dat dit niet klopt, dat dat niet voor deze man geldt of hoeft te gelden, enz.



Ik denk echt dat het enige wat helpt, is die "kromme redenatie" vanuit die angst, op een dieper niveau weg te nemen.



Mindfulness doet dat bijv ook, maar dan door de kracht van herhaling. Ik geloofde daar nooit zo in, omdat ik dacht dat het symptoombestrijding was, maar in feite programmeer je bepaalde gedachtengangen (die niet kloppen) opnieuw daardoor.



Dat voelt dan misschien "nep" in het begin, maar het is nu aangetoond dat het toch helpt. En waarom? Omdat de hersenen "voor de gek te houden zijn": als je nep lacht, lichten toch dezelfde gebieden in de hersenen op als dat je echt gemeend voluit zou lachen!



Met andere woorden: zoals die kromme overtuiging zich heeft vastgelegd in je brein (door die steeds te geloven en te herhalen tegen jezelf en tegen je vriend), kan je ook een nieuwe (betere) bewust aanleren. En door herhaling wordt dat op den duur dus je "echte" overtuiging.. dan is die door je brein dus vastgelegd als "waarheid" zijnde..



Maar ik denk op zich dat het sneller en effectiever kan. Door die emotie op te zoeken die eronder ligt (dus niet de herinnering, maar de emotie) en die toch niet weg is, en zijn invloed blijft doen gelden. Dat doet die helende reis dus (als dat lukt, als je zo diep kan komen, dat noem ik "op zielsniveau".



En ik denk ook dat dit soort processen (op zielsniveau iets veranderen) plaatsvinden bij familie-opstellingen (haalt een bepaalde lading die van generatie op generatie is overgedragen, waar je geen weet van hebt, maar wel in je genen zit bijv).



De coach waar ik heenging was ook medium. En ik geloof zelf dat je dingen op zielsniveau kan loslaten of veranderen. Ik geloof dat we meer zijn dan ons brein.



Ik lees zowel bewezen wetenschappelijke nieuwe inzichten als bijv Deepak Chopra's inzichten (die trouwens ook heel veel op de wetenschap steunen) en enige verschil in benadering (van dezelfde wetenschappelijke bewijzen) is of je gelooft dat we een ziel hebben die ons aanstuurt achter de schermen (maar niet kan aantonen waar dat dan zit: in je hoofd, hart? niet zichtbaar, niet aantoonbaar)..



Het ontdekken dat je een ziel hebt en daar contat mee leggen, is een essentieel verschil, vind ik. Ik heb dat zelf ervaren, dus ik "weet" dat nu. En dat is ook wat Eckhart Tolle schrijft bijv.



Je hebt dat brein en alle delen daarvan ter beschikking, maar je kan dat brein dus ook veranderen, anders programmeren, nieuwe inzichten leren, nieuwe verbindingen leggen, dat weten we nu. Dat je zelfs je genen kan veranderen (positief of negatief) is nu ook aangetoond. Bijv jarenlange stresshormonen en de invloed daarvan op hart & bloedvaten wisten we al. Maar op nog veel meer en zelfs gezonde genen veranderen, zelfs als je geen aaanleg hebt voor iets kan je het toch ontwikkelen.



En andersom dus ook!!

Als je denkt dat je ver van je ziel af staat, jezelf verliest in iets of iemand, dan is het eigenlijk niks anders dan dat je gelooft dat je je brein bent (en daaraan overgeleverd). Eigenlijk kan je je brein dan zien als je "ego": wat je geleerd hebt, door beloning, door schade en schande, en wat je hersenen dus kiezen om te denken en te doen (obv kennis en positieve en negatieve ervaringen, herinneringen die -soms in een verkeerd vakje- zijn opgeborgen en niet alleen tellen als "ervaring"/kennis, maar ook als voorspeller van toekomstige risico's in soortgelijke situaties. Of juist positieve voorspeller in situaties waarin je positieve ervaringen hebt als "kennis", die je juist vertrouwen geven.



Het simpele feit dat je je dingen kan voorstellen de goede kant op (ook al lukt het niet om het vol te houden om ernaar te handelen) betekent al dat dat scenario ook mogelijk is, he!



Zo kan mijn "goede" kant (vertrouwen, geloof in mijzelf, mijn kracht) zich heel goed een ander leven voorstellen: niet meer roken betekent zoveel goede consequenties! Dik worden hoeft niet als je je lichaam meer aan het werk zet (al is het een half uur lopen per dag bijv), maar vooral het niet afhankelijk zijn van iets buiten jezelf (buiten eten, drinken, warmte en een dak) maakt je vrij, betekent minder zorgen, en juist beter zorgen voor je lichaam. Betere kwaliteit van zo ongeveer alles + vrijheid dat je overal binnen en buiten kan komen zonder belemmeringen van in je achterhoofd een shot nodig hebben die anderen niet nodig hebben..



We onderscheiden dit soort gedachten als "verstand" versus "gevoel" (behoeften, nodig hebben, noodzaak), maar in werkelijkheid speelt zich dat allemaal in je hoofd af. Ja, afkicken zal je in je lijf voelen (stoffen die je mist in 1e instantie, beloningsstofjes met name), maar daarvoor in de plaats krijg je andere beloningsstofjes (iets presteren, overwinnen, jezelf belonen met iets anders wat je fijn vindt, trots kunnen zijn op jezelf), enz.



Mensen kijken vooraf vooral naar het gemis (wat je voelt als je bijv wil roken en het mag of kan niet) en dat je iets moet laten, mist dus, kwijtraakt. En dat doet een beroep op waar je bang voor bent: verlating. Het zonder iets (of iemand) moeten stellen, van wat/wie je je afhankelijk voelt (voor je goed voelen in je vel)..



In die zin kan een relatie, seks, aandacht enz net zo verslavend zijn en net zo hardnekkig als een verslaving. En allerlei (sommige dezelfde) stoffen missen bij afstand/verlating.

Bizarre is dat achter het gevoel iets te moeten missen eigenlijk verlating zit. Ofwel loslaten.



Als je zelf loslaat, is verlaten iets positiefs. Zeker als het iets of iemand loslaten is, wat niet goed voor je is, je mentaal of fysiek aangetast heeft of nog steeds aantast..



Maar omdat er gemis bij komt kijken, denken we dat we iets niet willen loslaten, omdat of het nu iets fouts is of niet, het is iets vertrouwds wat je moet loslaten. (een vertrouwd patroon, een vertrouwd persoon). Ook als je weet dat het slecht is voor je is het moeilijk. Alleen maar omdat het een patroon is, gewoonte, gewend, vertrouwd.

Je realiseert je dan nog niet dat je er een nieuwen zelfs beter (denk)patroon voor in de plaats krijgt, wat ook weer vertrouwd wordt!



Als je de stressboog erbij neemt (meestal gebruikt als verhouding stress-prestaties, maar kan je ook hierop toepassen natuurlijk):



Als je jezelf te weinig uitdaagt heb je te weinig stresshormonen (cortisol, adrenaline, dopamine) om je aan te zetten tot aktie. (die hormonen zijn in bepaalde dosis namelijk goed voor je!). Dat is tevens het nadeel van aan jezelf toegeven, accepteren, "zo ben ik nu eenmaal" enzo. Je komt moeiiljk in beweging, een bepaalde dosis stresshormonen geven je een drive om taken te kunnen doen, in aktie te komen, dingen te ondernemen. Dat leidt dus tot verveling, "is dit nou alles"-gevoel en gevoel tot niks te komen, stilstaan, geen vooruitgang boeken, lamlendig, weinig vertrouwen, stuurloos zijn.



Teveel stress (angst, gevaar, dreiging van verlies) of chronisch teveel stress leidt tot schade aan je lichaam, geen energie meer om je op taken te kunnen richten (want alles gaat op aan aanmaken van stoffen om die stresshormonen ongedaan te maken), angst, verlies van vermogen om te genieten, verlies van cognitieve vermogens (iets nieuws leren) en geeft een negatieve blik op alles om je heen.



Jezelf niet uitdagen en alles bij het oude laten, wat je gewend bent, comfortzone zoeken en behouden, gewoontes die vastigheid en ritme geven, geeft dus verveling en jezelf niet zo waarderen. Geen noemenswaardige prestaties waar je trots op bent, en die kunnen bijdragen tot een goed gevoel over jezelf,enz.



Teveel van jezelf vergen of (dreiging danwel het daadwerkelijk gebeuren van) angstige gebeurtenissen (of gedachten aan mogelijk verlies en verlating, aantasting van je zekerheden) die verdriet, onzekerheid, stress en woede opleveren, geven juist (op dat moment en soms zelfs chronisch) explosies, onbeheerste uitbarstingen van destructie naar buiten toe, of geruststelling zoeken in de verkeerde dingen (zelfdestructieve zoals verdoving, verslaving, snacken, snelle behoeftenbevredigingen, impulsieve aankopen om je ff beter te voelen, enz).



Dat heeft weer met dat vechten of vluchten te maken: de een gaat vechten (=destructief: op een ander afreageren) of vluchten (zelfdestructie: dingen die jezelf aantasten, lichamelijk of mentaal slecht voor je zijn en je niet bepaald trots op bent.



Beide zijn funest voor je zelfvertrouwen en eigenwaarde. Leidt tot spijt, gevoel dat je jezelf niet onder controle hebt, geen rem, je laat meeslepen in je zwakke kanten..



En destructief is op de lange duur even schadelijk voor jezelf, door die stresshormonen, maar ook omdat je jezelf niet meer vertrouwt dat je die rem (tijdig) erop kan zetten, jezelf onder controle kan krijgen, geen dingen kapotmaakt door impulsiviteit, anderen pijn doet, enz. Gevoelens van spijt en schaamte zorgen ervoor dat je je nog slechter voelt: geen goed gevoel over jezelf krijgt, maar juist jezelf veroordeelt en afwijst, omlaag haalt, onberekenbaar vindt..



Het enige waarom je heel graag je betere versie wil zijn, maar soms niet lukt of zoveel moeite lijkt te kosten, is dat je zo gewend bent jezelf te zien als deze persoon die je nu (geworden) bent, en het zo vaak herhaalde patroon zo vertrouwd is geworden dat je denkt dat het onlosmakelijk bij je hoort.



De grote uitdaging (ook voor mij dus) is om die "hersenspoeling" om te draaien. Dat is wat ze in feite doen in de Allan Carr-methode): inzicht in het patroon en het vooruitzicht daar vrij van te zijn, dat niet meer te HOEVEN! Dat het helemaal niet fijn is, je dat alleen maar denkt. Je voor laten stellen hoe groot de opluchting is als je vrij bent van een gewoonte die je kapotmaakt (of je relatie of leven negatief beinvloedt, je belemmert, je beperkt). Een omkering van wat je tot dan toe geloofde (ik ben nu eenmaal zo, ik moet iets opgeven, missen, loslaten)..



En zo is jouw uitdaging ook om dit te kunnen gaan zien als niks meer dan een "slechte gewoonte" waar je je van bevrijdt. Die je in de weg zit, belemmert. Niet dat je iets opgeeft of kwijtraakt, maar voor je gaan zien wat het betekent om vrij te zijn, niet langer lastig gevallen wordt daardoor, maar ruimte geeft voor fijne dingen waarvan je nu niet eens meer merkt dat je die mist. Wat je dus allemaal aan mogelijkheden en beloningen krijgt, die je nu niet kent of krijgt!



Niet langer als verlies zien, maar als winst, wat je ermee aan positiefs ten deel zal vallen als je dit patroon niet meer volgt, niet meer naar luistert, nieuwe wegen en manieren start en dat bewust tot nieuwe strategie verkiest.. en je nieuwe instelling wordt.



Je kan jezelf zo herprogrammeren, of met hulp daarbij..

Ik denk dat ik voor mezelf ook ga zoeken waar ik wat aan heb, en niet langdurig traject hoeft te zijn, maar vrij snelle methodes..

(in feite is mindfulness of NLP ook een vorm van opnieuw programmeren, maar werkt na langdurige herhaling (pas), en denk ik dat er snellere manieren zijn..zoals die Helende reis of dat soort sessies, die in 1 keer de "fout" uit de "programmering" halen..



Dat laatste kost wat, maar aan de andere kant is tijd ook geld, he! (en in mijn geval levert het meteen besparing op)..

@Izo: iedereen heeft zijn schaduwkanten en nee, die is bij mij niet kleiner dan bij anderen!!

Die schaduwkant bevat al je (negatieve) ervaringen. Dat ik er daarvan al veel verwerkt heb, doet er niet aan af dat ik ook oude patronen altijd bij me zal dragen en bij tegenslag soms ff boven komen (al herken ik dat nu en herstel dan al snel weer).



Ik denk dat het een mensenleven lang kost om helemaal vrij van die kant te worden of dat dat zelfs onmogelijk is, omdat je altijd nieuwe hobbels en tegenslagen krijgt. Dus ook al heb je oude verwerkt, dan nog moet je de nieuwe ook weer (zsm) aanpakken!! Anders worden dat ook weer nieuwe vastzittende overtuigingen!



Begrijpen en inzicht helpt zeker wel, maar lost eea nog niet automatisch op. Hooguit geeft het moed, dat het kan, dat je op elk moment kan kiezen en ook kiest voor op dezelfde voet doorgaan of er iets mee doen.. (maar het is nooit klaar, hahaha, er gebeurt altijd wel iets, je nieuwe skills en instellingen worden alsmaar uitgetest)..

Je kan het zo zien: wat ik hier schrijf is niet alleen om met jullie te delen of te onderwijzen.. het geldt allemaal OOK voor mij!

Ik leer daar net zoveel van, komen altijd nieuwe muntjes die vallen, bij.. nieuwe info, nieuwe verbanden, die het voor mij ook helderder maken..

Over dat vreemgaan is eigenlijk vrij simpel: is pure projectie wat je doet, in feite reageer je de boosheid/ gekwetstheid af op hem, omdat je dat niet (meer) kan afreageren op degene die je boosheid had mogen horen, op wie je het echt had moeten afreageren, die dat zelf "verdiend had"..



Nu dat niet meer kan, heb je er een algemene overtuiging aan overgehouden (alle mannen>> dus ook deze vriend) en die moet het ontgelden.

Enige wat je kan doen is die algemene boosheid en (daaronder) verdriet/gekwetstheid direct aanpakken in jezelf (met hulp): wat er niet (meer) zit, hoef je ook niet te projecteren of je over te beheersen, he..



Op eoa manier heb ik dat wel altijd kunnen koppelen aan de persoon die me iets "aandeed". Maar ook doordat ik dat (ruim) altijd bij die persoon heb neergelegd en geuit. Of ze wilden of niet, ze kregen het wel! Ex heb ik denk ik wel een half jaar om de oren geslagen met verwijten en boosheid enzo.



En boosheid geeft ook kracht, vergeet dat niet. Dat is ook temperament, en geeft jou misschien nou net de nodige dosis stresshormonen om je in beweging te zetten. Bij gebrek aan andere spannende uitdagingen in je leven (zodat je je zou vervelen zonder deze stress he)..



Alleen al daarom heb je dit kennelijk nodig om in stand te houden: woede geeft aktie, verdriet geeft "zwelgen" en stilstand. Toch is allebei nodig, verdriet geeft rust (daarna) en ruimte om (gezondere, leuk-spannende) uitdagingen aan te gaan!

Maw: als jij eenmaal (in therapie) bij dat verdriet durft te komen wat eronder ligt, kan je pas loslaten (ook van die woede) en dat maakt je vrij voor nieuwe, fijne ervaringen..

Iso: wat ik me ff afvraag: heb je destijds de gelegenheid gehad of genomen om je boosheid en verdriet te uiten naar die ex?



Of dacht je dat je erboven moest staan?



Want de ellende is dat we op jonge leeftijd al leren ons te beheersen en ook in emoties die gewoon normaal menselijk zijn..

Niet alleen dat je gevoelens niet mag uiten (of anderen niet mee lastig vallen), maar ook krijg je dan de boodschap vaak onterecht mee dat je ze ook niet mag/ zou mogen voelen. Als jong kind snap je niet waarom het niet mag, denk je dat het "slecht" is als dat (af)geleerd wordt.



En nog doen we dit in de maatshappij weer: het tonen van je ware gevoelens bestempelen als "zwak", minderwaardig, erboven moeten staan (is dus hoger in rang als je ze beheerst, binnenhoudt, onderdrukt).



Vervelende daarvan is dat ook mooie en normale gevoelens worden afgeremd, en niet alleen het buitenproportionele van gevoelens. Je laten gaan (in woede, verdriet, afhankelijke liefde, verwijten, zielig voelen/ zelf medelijden, agressie enz) wordt als zwak en ongewenst gezien.



Maar we remmen ook op gewenste gevoelens (je laten gaan in seks, in huilen, als uitingen die gezond voor ons zijn, ontladen en dat is wat we nodig hebben!).



In gezonde dosis je gevoelens gewoon (meteen of zsm) kunnen uiten, is alleen maar goed en gezond, je voelt ze, uit ze en dan zijn ze ook weg (of de grootste lading eraf, je hebt je dan ontladen!)..



Ik lees hier vaak adviezen op het forum van: "verbreek alle contact, sta erboven, vooral niet laten merken hoe je je voelt, laat het los, waar is je eigenwaarde?"

Maar JUIST opkomen voor jezelf, ook al is het achteraf, voor rot behandeld worden is juist een uiting van eigenwaarde. Als je dat bij diegene die daar lullig/slecht mee omgegaan is kan uiten, heb je voor jezelf iets rechtgezet. (en kan je misschien nog excuus krijgen, spijtbetuiging, iets wat het verzacht als het gemeend is).



Maar los van de reactie vd ander is het voor jezelf heel heilzaam om je waarde juist te laten zien en dat je niet pikt dat die ander daar niet respectvol mee omgegaan is! En juist maakt dat makkelijker om los te laten, als je dat met die persoon himself hebt kunnen afhandelen/rechtzetten/ voor je eigenwaarde bent opgekomen.



Loslaten is namelijk niet de herinnering/ ervaring loslaten, (dat gaat nu eenmaal niet, die ligt opgeslagen in je geheugen) maar de emotionele lading die aan die herinnering gekoppeld zit loslaten. Dat kan namelijk wel!!! En dan blijft die ervaring bovendien gekoppeld aan die specifieke persoon en wordt het geen algemene emotie (bij soortgelijke situaties).



Het is veel moeilijker om een algemene vastgezette emotie los te laten (zoals bij jou woede) dan woede, die gekoppeld zit aan specifieke personen. Dan kan jehet daar laten waar het hoort, en niet in jouw systeem binnengehouden.. Dan moet er vaak idd een therapeut (veel later) aan te pas komen om dat weer uit je systeem te krijgen..



Het is eigenlijk ongelooflijk dom dat we nu opnieuw maatschappelijk krijgen aangepraat dat allerlei mooie en goede gevoelens zwak en minderwaardig zijn (denk aan liefde en zorgzaamheid, een ander nodig hebben, ook in gezonde dosis mag dat haast niet, lijkt het wel). En dat komt omdat deze maatschappij wel behoeftegericht is, (seks, genotsmiddelen en genotsindustrieen, alcohol en pillen, roken en (soft)drugs vrij normaal vindt), maar de belangrijkste uit het oog verliest!



Zorgzaamheid en liefde staan ergens onderaan het lijstje, onderaan het aantal uren dat je eraan besteedt, alles gaat bijna op aan werk, prestaties, kicks en allerlei afleidingen als tv, internet, mobieltje, social media enz.



Maar vragen om zorgvuldig en zorgzaam met jouw eigenwaarde om te gaan, jouw waarde en waarden te respecteren, of daar voor- en achteraf voor op te komen, is helemaal prima en juist goed!

Izo: het is al fijn dat je vooruitgang boekt en er ook met hem over kan praten, dat hij iig weet dat je het niet meent op zo'n moment en zelf eigenlijk niet weet waarom.



Misschien kan je alsnog een hele lange brief maken aan die ex, of meer dan 1, waarin je je woede en verdriet en alles wat het met je gedaan heeft opschrijven. En ook de invloed op je huidige leven en relaties. Vragen waarom het nodig was om oneerlijk tegen je te zijn, doordat hij niet te vertrouwen bleek jij nu opgezadeld zit met een groot gebrek aan vertrouwen in de liefde, en waarom je het wel waard was om respectvol & eerlijk behandeld te worden, enz.



Ik heb dat altijd wel gedaan, iig voor mezelf. Hele vellen/agenda'/ notitieblokjes heb ik volgeschreven aan ex, haha.In het begin zelfs een keer 17 blz met wat mij dwars zat. En ook al had hij daar geen trek in en zat hij daar allemaal niet op te wachten, hij kreeg het toch. Ik vond het zo oneerlijk: mij 2 jaar lang vertellen wat er aan mij mankeerde en ik in moest veranderen, dan ook ff luisteren naar wat ik over hem te vertellen had!



Daar liep hij voor weg (dan zei hij: hier heb ik geen zin in), maakte niet uit, hij kreeg het alsnog, maar dan schriftelijk haha (en hij zei elke keer wel dat ie het gelezen had, maar kreeg nooit een inhoudelijke reactie). Ik kon verbaal namelijk niet tegen hem op, behalve toen hij net bekende, toen heb ik hem alle hoeken vd kamer laten zien (verbaal). En de periode daarna ook (telefonisch en dergelijke).



En ik heb uiteindelijk al mijn frustraties net zo vaak opgeschreven (en soms wel, soms niet verstuurd) tot mijn woede grotendeels gezakt was! Het voordeel van woede is dat het energie en kracht vrijmaakt, dat je je eigenwaarde juist heel goed kan voelen (en verontwaardiging dat iemand, die geacht mag worden je geliefde te zijn zolang hij een relatie met je heeft, met je woont, enz, daar zo mee omgaat!)..



Ik was namelijk juist zo'n pleaser, een aanpasser die ook veel van een ander "pikt" en in niets wil belemmeren. Ik wil dat de ander zich kan ontwikkelen en de dingen doen waar hij behoefte aan heeft, maar daardoor vroeg ik veel te weinig om wat ik nodig had of het gezin nodig had van hem.



Na die "blinde" woede komt ruimte voor het verdriet (en zelfmdelijden) en nog later ook een natuurlijk moment (als het goed is, haha) dat je "de relatie gaat analyseren", maar dan ook je eigen aandeel in die hele relatie gaat bekijken.. Niet "de schuld" bij de ander gaat leggen of alleen maar blijft hangen in wat hij je "aangedaan heeft" en zijn fouten. Dat je je gaat afvragen hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat het zo gelopen is en waarom?



Dat vereist ook dat je eerlijk naar jezelf, je eigen rol en veranderingen/ reacties daarin gedurende de hele relatie gaat kijken. Welke signalen en afslagen je gemist hebt, waar je verwijderd bent geraakt van elkaar en hij van jou.



Ik weet niet hoeveel tijd er voor jou zat tussen die ex en deze vriend?



Ik denk dat je het beste alsnog op eoa manier aandacht kan besteden aan die ex-relatie. Want in feite zie jij je nieuwe vriend aan voor je ex op die momenten van uitbarstingen. Alsof je bij je ex gebleven bent en wat je gedrag tegen die ex geweest zou zijn..



Je identificeert je vriend met je ex. De ene liefde is soort van onafgemaakt overgegaan op de volgende liefde.



Een ex-scharrel van mij begon 1e date meteen over zijn ex (jaar daarvoor uit gegaan) die hem bedrogen had (en was daar duidelijk nog niet overheen, wat al alarmbellen hadden moeten zijn voor mij).. die haalde daar ook algemene overtuiging uit: "waarom vallen vrouwen op foute mannen"?

Degene op wie hij daarna gevallen was (voor mij) leek trouwens op zijn ex, en die had dat in zijn onbewuste goed kunnen maken ( alsnog een goede afloop met zo'nzelfde type)..



Maar dat was idd weer precies zo'n type als zijn ex en verkoos ook een ander (een "foute man(netjesputter)"/ veroveraar die niks om haar gaf en niet op een relatie uit was, iig niet met haar)..



Maar wat je vaak ziet is dat de aantrekking toch zit in eenzelfde type. Ik was een ander type, en wel betrouwbaar, dus daar werd ie niet verliefd op (dus ik had me hetzelfde af kunnen vragen: waarom vallen mannen op de verkeerde vrouwen?)..



Misschien kan je eens kijken waarin je vriend lijkt op je ex, of in welke opzichten hij reageert als je ex?

Of is de enige overeenkomst je eigen gevoelens die lijken op de gevoelens voor je ex toendertijd? En waarschuwt je alarmsysteem je: "denk erom, je hebt eerder je hart verloren aan iemand en je weet hoe dat afliep"?!



Hoe dan ook, heel vaak val je (onbewust) op hetzelfde type, en dicht je hem ook dezelfde eigenschappen toe als de vorige, wat dus NIET WAAR hoeft te zijn, alleen maar omdat je daar bang voor bent..



Ik denk dat het zin heeft om te kijken waarin deze vriend lijkt en juist niet lijkt op je ex. En hoe deze relatie wel en niet lijkt op je ex-relatie. Qua wisselwerking enz.



Het kan bijv zijn dat doordat je verzuimd hebt de lessen uit de vorige relatie te zien (analyseren en begrijpen wat er gebeurd is in die wisselwerking/ omgang), je onbewuste conclusies hebt getrokken daaruit (die niet kloppen)..



Misschien was je bijv te meegaand toen en denk je: "dat heeft niet gewerkt" en doe je het nu vanaf het begin anders (een (on)"gezond" wantrouwen, waarschuwen: denk erom, zo ga jij mij niet behandelen), het tegenovergestelde van toen? Soort van laten zien dat er niet met je te sollen valt in dat opzicht? Maar dan doorgeschoten in alvast maar "beschuldigen", zodat je tegelijkertijd je niet afgesloten woede voor je ex kwijt kan?



Let wel: dit speelt zich allemaal op onbewust niveau af, he. Je ex heeft jouw alarmsysteem geaktiveerd, en daarmee jouw schaduwkant (je eigen angsten, waar je je voor schaamt, afwijst, alles wat jij als "slecht" vindt). Dat gebeurt als iemand om je heen (met wie je je verbonden voelt) -stiekem- vanuit zijn schaduwkant bezig is..



Als je (zonder het te weten zelfs) te maken krijgt met iemands onbetrouwbare kant (waar hij zelf niet achter staat maar toch doet, over jouw & eigen en algemene waarden heen stapt, dingen doet achter je rug om, waar hij niet trots op is en zelf ook niet okay zou vinden als het andersom was geweest), dan raak je ermee "besmet"..



Emoties zijn besmettelijk en ook al wist je pas later wat er aan de hand was, je onbewuste voelt dit vaak al veel eerder. Dat noemen we dan intuitie, maar zelfs als die je niet waarschuwde, is het gewoon zo dat op onbewust niveau je eigen schaduwkant ook opgewekt wordt door met iemand te leven of te verbinden met iemand die handelt vanuit zijn schaduwkant.



Ik zal je vertellen wat er vaak gebeurde afgelopen jaren als ik me (telkens opnieuw) afgewezen voelde als ex met de kinderen op vakantie of uit eten ging en ik "buitengesloten" werd: dan kon je me linea recta richting stamkroeg zien gaan.. (later niet, toen ik zelf sterker werd en lekkerder in mijn vel zat, toen kon ik hele weekenden helemaal alleen zijn heerlijk vinden, en aan mijzelf besteden, telefoons eruit, niks afspreken juist!).



Maar goed, wat ik ermee zeggen wil: het aktiveerde mijn "slechte gevoel" en destructieve kanten. Hoewel ik mezelf wijsmaakte: "jullie iets leuks, ik ook iets leuks doen, dat gun ik mezelf dan ook", was het in feite die schaduwkant die dit als oplossing voorstelde: "kroeg= gezelschap + roken + doe maar lekker een drankje hoor + aandacht, dat heb je wel verdiend"..



Maar dat is niet jezelf iets leuks gunnen, he. Niet echt. Het is in feite vluchtgedrag. Ik ging hem ook uit de weg (weg voor hij hier was en pas terug als ik wist dat hij weer weg was). Dat waren dan "mijn eigen uurtjes vrij". Of ik ging naar de koopavond, mezelf iets leuks cadeau doen (om een beter gevoel te krijgen?).. Zo'n weekje vakantie van hun voelde ik me zwaar onthand, elke avond "feesten", aandacht van andere mensen zoeken (die ik helemaal niet interessant vond).



Eigenlijk niks anders dan de confrontatie met de leegte in mijzelf vullen met no matter what. Mijn eigen schaduwkant geraakt, terwijl ik de rest van de tijd/week daar geen last van had (en de volgende dag meestal spijt, wat ik zelf wegwuifde: ik was ook maar een mens en mocht toch ook een beetje "genieten" van het leven?)..



Iedereen heeft zijn eigen schaduwkant en dat is de kant die veroordeelt, alles wat je negatief vindt: je zelfkritiek zegt dat je zwaktes zijn, alle dingen die je afwijst (voor zowel anderen als jezelf als "slecht" ziet, voor zou schamen, niet trots op bent, weet dat het niet goed voor je is, ongezond is, maar ook wat je allemaal hebt meegekregen aan overtuigingen, als "slecht" (in aanleg/opvoeding) naar je normen-en waardenstelsel).



Het verdient de moeite om te onderzoeken wat je eigen schaduwkant is en waar die door uitgelokt wordt. Doorgaans door afwijzing, dreiging, gevaar, wantrouwen, zelf slecht behandeld worden (dus iemand anders zijn slechte kant) of alleen al de gedachte (pavlov) dat je slecht behandeld wordt, door herinnering aan eerdere ervaringen die erop lijken.



Elke onbewuste handeling van mensen die belangrijk voor je zijn en die je stress geven, lokt je eigen destructieve kant uit.. en destructief is al het onbeheerste, of dat nu meer roken, drinken, onbeheerste woede-aanvallen, zwelgen in verdriet of een aanval van kooplust is, overeten, losgaan in seksuele escapades, eigenlijk alles waar je je normaal niet in zou "verliezen" (en later spijt van hebt of je voor schaamt, dat is wel een indicatie!!).



Het leven zonder partner is in die zin makkelijker, dat je ook niet te maken krijgt met ruzie, afwijzing, verwachtingen van de ander waar je een antwoord op moet geven (aanpassen of niet) en vooral geen oordelen (negatieve kritiek) van een ander, om wiens oordeel jij geeft (maar positief beoordeeld wil worden om een goed gevoel over jezelf te hebben). En dus ook geen teleurstelling, geen kritiek, geen afwijzing.



Want een negatieve beoordeling (kritiek) en alles wat je slecht doet voelen over jezelf, lokt die schaduwkant uit. Dat levert stress op. Het boek beveelt dan ook in de werksituatie aan niet alleen negatieve dingen te vertellen in een beoordelingsgesprek. Nou is dat een inkopper, maar in relaties en dagelijks leven vertellen mensen veel sneller wat eraan mankeert, wat je fout doet, en vrijwel niet wat er allemaal goed en fijn gaat, he.



En dat is ook wat we doen als een relatie afloopt: je hoort wat je allemaal mankeerde, wat je fout deed en dat iemand daarom je verlaat. Nog lulliger als je pas op dat moment hoort DAT je iets "fout deed" en tekortschoot en wat diegene allemaal miste aan/in/van jou. Als je er dus niks meer mee kan, je niet meer mag verdedigen, geen kans hebt om uit te leggen, of te verbeteren (waar wat in zit). Als het allemaal niet meer uitmaakt wat je doet of wie je bent.



Dat geeft onmacht, als je (achteraf) hoort hoe over jouw grenzen is heengegaan en geen rekenining (meer) met jou werd gehouden. Gedachten en gevoelens die je niet kwijt kan (iig niet bij die persoon die ze veroorzaakt heeft). Jij reageert die af op je vriend. Een ander gaat zichzelf net zo slecht voelen als het gevoel wat die ander je gaf: "ik ben niks waard, ik verdien niet beter kennelijk" en dus op zichzelf afreageren (en bijbehorend negatief of ongezond gedrag).



Je kan je ook goede dingen gunnen. Dat gebeurt als je gaat denken vanuit een andere gemoedstoestand: waar zou ik nou echt van genieten en bijdragen aan een goed gevoel over mijzelf? Ik zal eens laten zien wat ik waard ben, wat ik mezelf liever gun: een leuke relatie, samen genieten, massages, erop uit, weekendjes weg, nieuwe dingen ontdekken, fijne gesprekken met anderen, leuke contacten, positieve aandacht, lekker eten & drinken, voldoening halen uit iets nieuws leren, dingen doen die je leuk vindt (los en samen), mensen om me heen die me waarderen en mijn waarde dus wel zien, sport/bezigheden waar ik plezier en ontspanning uit haal, de zon mij laten verwarmen, kortom: allerlei dingen die me een goed gevoel geven en betekenis geven aan mijn leven!!



En waarom is dat zo moeilijk voor veel mensen (incl mijzelf in periodes)?

Omdat we oa een heel verkeerd beeld meekrijgen (vergis je niet in de info die je "inneemt"! of het nu krant, tijdschrift, FB of wat dan ook is) van wat "het juiste" is om na te streven wat gelukkig maakt: werken, wonen, relatie, je uiterlijk, sociale (FB-) status oa hoe vlot en populair (gezien) je je voelt bij uitgaan, welke tas of hakken je jezelf moet gunnen, maar dan vooral de buitenkant daarvan he.



Je woning is idd belangrijk, maar in die zin dat het niet trendy zou moeten zijn, maar of jij je er thuisvoelt! Niet de mode volgen, maar wat JOU past en staat! Niet werk waar je mee kan pronken (status), maar wat bij JOU past! Niet een levensstijl kopieren van anderen (vergelijken dus), maar wat bij JOU past, al is het een hondenuitlaatservice op het platteland of in de bossen, een eigen kapsalon, kok willen zijn of een ander creatief of zorgend beroep dan kantoor, als een kantoorleven niet jouw ideale leven is om zoveel uur van je dag te besteden.



Mensen laten zich liever leiden door wat algemeen status geeft en gepromoot of geaccepteerd/gewaardeerd wordt dan wat ze van binnen voelen. Soms zoveel dat je dat niet eens meer weet!



Wat de allerbeste signalen zijn dat je vanuit je "zwakte" bezig bent (op bepaalde momenten he) is toch wel of je je daarna goed of slecht voelt. Als je je schaamt, is dat zo'n teken, het tegenovergestelde is trots voelen.. trots op jezelf zijn betekent dat je iets doet wat toevoegt aan je waardevol voelen, aan eigenwaarde groeit dus!



Ga dus ook bij jezelf na waar je trots op bent, of waar je trots op zou zijn als dat gaat proberen en je lukt. Iets overwinnen in jezelf, blokkades overstijgt, iets (nieuws) proberen en alleen al trots bent dat je dat doet (ongeacht het resultaat). Stel je begint met een cursus Spaans, dan ongeacht of je een certificaat haalt of niet, heb je toch meer kennis van die taal geleerd! Je kennis is toegenomen, tov daarvoor. Vooruitgang geboekt.



Alle kennis en vaardigheden die je probeert op te schroeven, draagt bij. Soms blijkt misschien wel dat je er enorm goed in bent als je eindelijk capaciteiten aanboort, die er latent al aanwezig waren, maar ongebruikt gelaten hebt.



Ik weet precies wat mijn schaduwkanten aktiveert/ raakt. En in die schaduwkant zitten niet alleen maar slechte of negatieve dingen. Er zitten ook wat eigenschappen onterecht in!! En dat zijn de "gezonde" dingen die je ook afwijst voor jezelf om eoa reden (opvoeding, overtuiging dat het iets slechts of minderwaardigs is).



Die schaduwkant (zie eerdere stukken daarover) is niet puur je slechte kant of negatief!! Het nut ervan is dat daar je zelfbescherming ook zit, die je behoeden wil voor teleurstellingen en afwijzing en ander verdriet en pijn!! Er zitten dingen in waar je gewaarschuwd over moet zijn, maar ook dingen die goed voor je zijn, maar niet durft, omdat je bang bent dat je daarin (opnieuw) teleurgesteld raakt en leidt tot een nieuwe negatieve ervaring..



De angst voor nieuwe ervaringen opdoen ligt erin dat je bang bent dat het (weer) geen goede ervaring zal zijn. Maar daarmee geef je jezelf ook niet de kans om wat je al (negatief) ervarn hebt, bij te stellen met positieve ervaringen op datzelfde gebied.



Stom voorbeeld misschien, maar als je (vanuit opvoeding en algemene norm) "seks uit lust" negatief veroordeelt als "sletterig", kan de boodschap weleens zijn: "wees maar eens wat meer sletterig", het is een kant die je van jezelf niet mag hebben, maar in gezonde dosis en in een gezonde relatie is het "de sexy vrouw" zijn en iets goeds juist!



En zo kan je meer eigenschappen die je in je hebt maar veroordeelt als zijnde "slecht" (in de uiterste vorm) alsnog in een gezonde dosis juist goed zijn voor je.



Ergens heb jij dat blinde vertrouwen wat je ooit had in een partner, voor jezelf veroordeeld als dom, naief, slecht, en dat je dat nooit meer moet doen, want pijnlijk af kan lopen!

Maar een gezonde dosis (dus niet blind vertrouwen, maar gezond vertrouwen) is wel goed voor je. Met inbegrip dat je er vaag rekening mee houdt dat het ook anders kan lopen.. en dat je evt pijn als het niet goed gaat, erbij hoort en tzt kan handellen.



Dat brengt me op flexibel zijn, waar jij moeite mee hebt. Je vermogen tot herstel en aanpassing op een nieuwe situatie is je veerkracht. Mensen die relatief snel herstellen, accepteren en aanpassen zijn de gelukkigste en gezondste (onderzocht volgens dat boek bij mensen die heel oud zijn geworden, waar dat oa aan ligt).



Mensen zijn uitgerust om zich aan te passen aan veranderende omstandigheden, zowel fysieke als mentale veranderingen. Voor de overleving van de soort hebben we als soort dingen aangepast die overbodig werden en nieuwe ontwikkeld die nodig waren voor nieuwe omstandigheden (zoals klimaat, rampen, steeds ingewikkelder maatschappij enz).



Als we dat aanpassingsvermogen niet hadden, waren we nog steeds in de oertijd, was er nooit iets ontdekt of uitgevonden. Ook jij hebt dat in je! Er zitten nog allerlei niet ontdekte dingen in jou, omdat je die nooit geprobeerd of ervaren hebt. Maar die kracht heb je ook en je hoeft alleen te ontdekken waar die ook alweer zit.



Dat begint met tegen jezelf niet langer te zeggen: "ik kan niet tegen veranderingen, ik wil alles houden zoals het is en onder controle houden zoals ik het ken en vertrouwd voelt". Zo houd je jezelf enorm tegen om te ontdekken wat er nog meer in jou zit. Je mag best erkennen dat het ENG is om flexibel te zijn en dingen uit te proberen. Maar je heft die angst alleen op door precies dat te doen wat je eng vindt! Meestal heeft het iets goeds voor je in petto (en een boost erbij cadeau)! (en blijkt dat je dat jaren eerder had moeten doen ook nog!).



De enige reden waarom je zo bang blijft voor afwijzing, verlating en vreemdgaan is omdat je de vorige niet verwerkt hebt en dus blijft denken dat jij dat niet kan verdragen om nog eens mee te maken. Was je eroverheengekomen, dan ben je daar niet meer zo bang voor. Dan denk je: "okay, dan moet dat maar evt gebeuren, ik weet dat ik dat ook wel weer overleef, want dat heb ik vorige keer ook overleefd".



Zolang je de negatieve gevolgen meedraagt van de vorige ervaring, en niet weer positief uit bent gekomen, heb je dat vertrouwen niet in jezelf, dat je dat kan, dat je dat kan overwinnen en toch weer je (beste) zelf zijn en weer vertrouwen hebben in jezelf, een ander, je toekomst, het leven..



Vergeet niet: ik werd steeds opnieuw geconfronteerd met dezelfde persoon die me pijn had gedaan en dat vertrouwen had aangetast. Ook al ontliep ik hem en hij mij liever ook. Je bent wandelende spiegels voor elkaar geworden, alleen al door eraan te denken of te zien herinner je elkaar aan de heftige tekortkomingen, wat je tekort kwam en tekortgedaan hebt.



In zekere zin is dat nog steeds zo. Ook al is er nu (weer) support en positieve aandacht, 1 woord wat als kritek opgevat kan worden (of jezelf vindt falen in wat jij weet dat die ander veroordeelt, zwak vindt, naar zijn normen voor zichzelf en anderen) en je bent weer in je schaduwkant of oude patroontje/ gevoel beland.



Dat dat gebeurt, kan je niet veel aan doen, dat is je 1e onbewuste reactie. (en dat heb jij met je huidige vriend). Heeft dus zin om te kijken in welke situaties dat gebeurt, uitlokt. En niet naar die 1e impuls handelen (niet toegeven aan dat uitgelokte gevoel dus, niet in dat gevoel gaan zitten en al zeker niet naar handelen, maar kijken wat er gebeurt en wanneer en waarom).



Vaak zijn het toch precies die dingen waar je zelf niet zo zeker van of sterk in bent of te weinig aan doet..

Dan kunnen er 2 dingen aan de hand zijn: ofwel het zijn jouw normen en waarden niet, maar je kijkt door zijn/andermans ogen naar jezelf en wat je "mist" of fout doet (maar zelf helemaal niet verkeerd of belangrijk vindt). Dan moet je meer waarde toekennen aan je eigen normen en waarden, wat je zelf vindt en daar achter staan, trots op zijn, ongeacht wat een/die ander vindt.



Dan raakt het in jou je eigen innerlijke criticus, die dat ook vindt, ook heeft meegekregen aan normen en waarden in opvoeding, omgeving, algemene opvattingen van nu (tijdschriften enzo), maar waar je niet of te weinig naar leeft.

In dat geval kan je voor jezelf onderzoeken of dit wel je eigen innerlijke opvattingen en overtuigingen zijn, of hoe je denkt dat je "zou moeten zijn".. (wat er van je verwacht wordt, niet alleen door je vriend, maar ook je ouders en algemene trends van nu).

Als je niet gemotiveerd bent is dat een signaal dat je eigenlijk diep van binnen heel andere dingen vindt of voelt wat goed voor JOU is en bij JOU en JOUW capaciteiten past en JOU voldoening en plezier in het leven zou geven.



Dan veroordeel je niet je gedrag, maar je innerlijke normen en waarden, wat je diep van binnen zelf ergens van vindt of belangrijker vindt en saboteer je dat in feite, alleen al door constante twijfel en tegenstrijdige gevoelens wat goed voor je is of moet zijn om je te ontwikkelen en fijn te voelen over jezelf.



Of wat er aan de hand is is: je weet allang wat jij werkelijk wil en belangrijk vindt, maar komt daar niet voor uit en ook niet voor op naar buiten toe. En dan veroordeel je jezelf ook, elke keer dat je daar niet voor opkomt of iets aan doet en je toch meer gewicht geeft aan "wat hoort" en doe je jezelf tekort!



Hoe dan ook, elke keer dat jij vindt dat je zou moeten doen omdat het "hoort" (maar niks voor voelt en weinig gemotiveerd voor raakt) voel je je tekortschieten in de andermans verwachtingen (die deels "eigen" lijken, omdat je daartoe opgevoed en/of beinvloed bent).



Maar elke keer dat je (zij het niet van harte) probeert wel te leven daarnaar (wat hoort of verwacht wordt) en dat niet strookt met wat je werkelijk vindt, maar toch doet (want "iedereen doet dat"), schiet je tekort naar jezelf en je innerlijke geweten/behoeften/ware zelf.



En op die manier schiet je altijd wel tekort: of naar jezelf, of naar anderen (partner, omgeving, maatschappij enzo).. Of allebei (je ware zelf tekort doet EN ook niet beantwoordt aan wat de buitenwereld van je verwacht).. Dat is een vervelende spagaat, omdat je nergens helemaal achter staat en blijft hangen tussen 2 levenswijzen.



Hoe sterker je ware zelf ontwikkelt, en daarvoor uit komt, en naar gaat leven, hoe sterker je je voelt en hoe sterker je veerkracht wordt. Dan laat je je niet meer, of niet lang meer, uit je evenwicht brengen door uiterlijke factoren (wat anderen vinden, incl je vriend), omdat je achter jezelf kan staan en dat ook doet. Dan wordt het steeds belangrijker wat jij van jezelf vindt, waar jij trots op kan zijn, wat jouw (levens)doelen zijn en je in groeit (je tijd en aandacht in steekt om te groeien). Dat is veel meer waard (jouw eigen definities bepalen waar jij vooruitgang in boekt, voldoening uit haalt en jezelf een succesvol mens vindt)..



Het is dit laatste wat enorm veel (meer) bijdraagt aan geluk, dan dit te halen uit de buitenwereld (waardering van anderen & maatschappij enzo).

Het is of je zelfbeeld omhoog schroeven (in de ogen van anderen dus) ofwel je eigenwaarde omhoog (wat je zelf van jezelf vindt en waard vindt).



En dat zelfbeeld garandeert niet dat het ook toevoegt aan je eigenwaarde en geluk. Dat is waar heel veel mensen momenteel achter komen (die carriere, huis, bezittinge enz hebben bereikt, maar niet gelukkig zijn), veel te veel het idee hebben dat ze hun leven vol met "moeten" is en zelfs burnout raken door de levenswijze die ze gekozen hebben en alle "moeten" die daaraan vastzitten..