Relaties
alle pijlers
Loslaten, vergeten, deleten hoe doe je dat?
zondag 8 juni 2008 om 17:35
Na een slopend jaar waarin ik verliefd was op een jongen die geen vaste relatie met mij wilde, hebben we er nu samen een punt achter gezet omdat we elkaar alleen maar verdriet doen. Nu hebben wij inmiddels een geschiedenis waarin het nooit aan is geweest, maar wel ongeveer 5 keer uit . Elke keer weer had ik verdriet en wilde ik hem loslaten, maar dan zocht hij weer contact en kreeg ik weer hoop.
Dat wil ik niet meer. Ik wil hem nu eindelijk vergeten, zodat ik verder kan met mijn leven. Vooruit kijken. Ik heb al zijn contactgegevens verwijderd. Wat kan ik nog meer doen om hem uit mijn hoofd te krijgen. HEbben jullie goede tips?
Dat wil ik niet meer. Ik wil hem nu eindelijk vergeten, zodat ik verder kan met mijn leven. Vooruit kijken. Ik heb al zijn contactgegevens verwijderd. Wat kan ik nog meer doen om hem uit mijn hoofd te krijgen. HEbben jullie goede tips?
zondag 8 juni 2008 om 17:55
zondag 8 juni 2008 om 18:38
Hey Pebbeltje,
Dit heeft tijd nodig en geloof het maar, door geen contact te hebben, gaat dat uiteindelijk slijten. Misschien niet zo vlug als je wilt, maar neem die tijd ook. Goed dat je zijn gegevens al gewist hebt. Hopelijk ben je nu ook sterk genoeg om hem te weerstaan als hij toch nog contact zou opnemen. Je bent er ondertussen achter dat het niets kan worden tussen jullie, dat is al stap 1. Verder voor jezelf veel afleiding zoeken, regelmatig voor jezelf nog eens herhalen waarom het niet ging tussen jullie, ...
Sterkte!
Dit heeft tijd nodig en geloof het maar, door geen contact te hebben, gaat dat uiteindelijk slijten. Misschien niet zo vlug als je wilt, maar neem die tijd ook. Goed dat je zijn gegevens al gewist hebt. Hopelijk ben je nu ook sterk genoeg om hem te weerstaan als hij toch nog contact zou opnemen. Je bent er ondertussen achter dat het niets kan worden tussen jullie, dat is al stap 1. Verder voor jezelf veel afleiding zoeken, regelmatig voor jezelf nog eens herhalen waarom het niet ging tussen jullie, ...
Sterkte!
zondag 8 juni 2008 om 18:49
alsof ik mijzelf lees hier alleen dat ik het dan over de relatie heb met mijn minnaar... Ik sta op het punt er een eind aan te maken, we hebben muv een aantal maanden onderbreking een jaar een relatie. Maar dat heb ik al zo vaak gedaan en hij ook... en steeds komen we weer bijelkaar terug. Maar er zit geen toekomst in.... ook niet als mijn echtgenoot en ik uitelkaar zouden gaan (ook mijn huwelijk loopt niet en dat was al het geval voordat ik de relatie aanging mijn minnaar).
Ik ga er helemaal onderdoor en trek het niet meer en ik weet dat het voor mij ook het beste is om er mee te stoppen en hem nooit meer te zien/spreken etc. Maar alleen het idee doet zo veel pijn!
En tijd heelt alle wonden maar dat duurt dus nog een tijd...
liefs,
Krisha
Ik ga er helemaal onderdoor en trek het niet meer en ik weet dat het voor mij ook het beste is om er mee te stoppen en hem nooit meer te zien/spreken etc. Maar alleen het idee doet zo veel pijn!
En tijd heelt alle wonden maar dat duurt dus nog een tijd...
liefs,
Krisha
zondag 8 juni 2008 om 19:14
Suggestie: hou op te denken dat jullie relatie voorbestemd zou zijn en dat een echt goede relatie gekenmerkt wordt doordat je ervoor moet "vechten". Naar mijn idee bestaat predestinatie niet, lopen op aarde meerdere mensen rond met wie je een gelukkige relatie zou kunnen hebben en leidt vechten zelden tot iets moois. Even slikken, rug recht en move on.
zondag 8 juni 2008 om 22:05
Wat een snelle reacties! Tnx! Ja ik weet dat ik mezelf geen illusies moet voorhouden. Die ervaring heb ik al. En ik weet dat ik door de zure appel heen moet bijten. Van de ene kant hoop ik natuurlijk dat hij mij enorm gaat missen en dan opeens voor 100% voor me gaat. Maar van de andere kant weet ik dat ik niet naief moet zijn en hoop ik eigenlijk dat ik hem anders ga zien. Dat ik tot rust kom en me besef dat hij eigenlijk maar een dikke sukkel is.
En inderdaad, ik heb nog nooit een relatie waarin 'gevochten' moet worden, goed zien eindigen. Ik denk dat het gewoon meteen goed moet zitten. En dat zat het niet. Hij heeft me 2 maal diep gekwetst en dat is er nu zo tussen komen te staan dat ik nooit meer relaxed bij hem zou kunnen zijn. Moeilijk te beseffen en ik zal nog heel wat traantjes laten maar het is beter zo.
En inderdaad, ik heb nog nooit een relatie waarin 'gevochten' moet worden, goed zien eindigen. Ik denk dat het gewoon meteen goed moet zitten. En dat zat het niet. Hij heeft me 2 maal diep gekwetst en dat is er nu zo tussen komen te staan dat ik nooit meer relaxed bij hem zou kunnen zijn. Moeilijk te beseffen en ik zal nog heel wat traantjes laten maar het is beter zo.
zondag 8 juni 2008 om 22:11
Hou op met hopen, wees streng voor jezelf daarin en accepteer de realiteit. Dat is niet leuk, zelfs heel pijnlijk. Maar op de langere termijn zul je het achter je kunnen laten. Elke keer wanneer je weer in die val trapt, moet je opnieuw hiermee beginnen. Beter dat dit de laatste keer was en je nu echt met helen kunt beginnen toch?
Zorg goed voor jezelf, wees soms lief, soms heel streng voor jezelf, ga leuke dingen doen, ga nieuwe dingen uitproberen, geniet van de lieve mensen om je heen die wel echt van je houden en met je gevoelens rekening houden.
Zorg goed voor jezelf, wees soms lief, soms heel streng voor jezelf, ga leuke dingen doen, ga nieuwe dingen uitproberen, geniet van de lieve mensen om je heen die wel echt van je houden en met je gevoelens rekening houden.
zondag 8 juni 2008 om 22:24
Je bent geen sukkel je luistert naar je gevoel. Maar daardoor maak je niet altijd de beste keuzes voor jezelf.
het is een cliche maar zorg goed voor jezelf niemand anders doet dat. waarom zou je in iets wat zo veel negatieve energie geeft zoveel investeren ? ergens weet je dat het je niks gaat opleveren.
Niks in je leven blijft hetzelfde denk aan je liefdesverdriet wat je eerder hebt gehad ? heb je het overleefd ? maak een keuze voor jezelf of ga voor hem met alle ellende erbij of kies ervoor om rust te krijgen maar dan moet je ook al het contact verbreken.
Van niemand hoef je te accepteren dat hij of zij je kwetst. kom op !
het is een cliche maar zorg goed voor jezelf niemand anders doet dat. waarom zou je in iets wat zo veel negatieve energie geeft zoveel investeren ? ergens weet je dat het je niks gaat opleveren.
Niks in je leven blijft hetzelfde denk aan je liefdesverdriet wat je eerder hebt gehad ? heb je het overleefd ? maak een keuze voor jezelf of ga voor hem met alle ellende erbij of kies ervoor om rust te krijgen maar dan moet je ook al het contact verbreken.
Van niemand hoef je te accepteren dat hij of zij je kwetst. kom op !
dinsdag 10 juni 2008 om 13:44
Hey, Ik zit nu ongeveer indezelfde situatie als jij.
Heb een relatie van 8 maanden gehad met iemand die niet 100% voor me kon gaan maar me ook niet kwijt wou.
Gevolg: een rollercoaster trip qua gevoelens waar je heel moeilijk uitkomt. Dacht in het begin echt dat wij 'ment to be' waren en alles was fantastich. Heb nog nooit zo'n mooie relatie gehad.
Totdat hij opeens stopte met zijn best doen. Heb alles gedaan wat ik kon om zijn gevoel weer terug te brengen: veel van me laten horen, weinig van me laten horen, hem vrijheid geven, uitmaken, praten, niet praten. Het hielp niet en elke keer als ik sterk genoeg was om te zeggen: het is over, ik verdien beter dan dit, gaf hij me weer hoop en HUPSAKEE hetzelfde liedje van voor af aan.
Ik heb hem vorrige week duidelijk gemaakt dat het nu echt over is, dat hij maar moet terug komen als hij wel 100% voor me kan gaan.
Dom, want nu wacht ik natuurlijk totdat hij terugkomt...
Zucht.
Heb een relatie van 8 maanden gehad met iemand die niet 100% voor me kon gaan maar me ook niet kwijt wou.
Gevolg: een rollercoaster trip qua gevoelens waar je heel moeilijk uitkomt. Dacht in het begin echt dat wij 'ment to be' waren en alles was fantastich. Heb nog nooit zo'n mooie relatie gehad.
Totdat hij opeens stopte met zijn best doen. Heb alles gedaan wat ik kon om zijn gevoel weer terug te brengen: veel van me laten horen, weinig van me laten horen, hem vrijheid geven, uitmaken, praten, niet praten. Het hielp niet en elke keer als ik sterk genoeg was om te zeggen: het is over, ik verdien beter dan dit, gaf hij me weer hoop en HUPSAKEE hetzelfde liedje van voor af aan.
Ik heb hem vorrige week duidelijk gemaakt dat het nu echt over is, dat hij maar moet terug komen als hij wel 100% voor me kan gaan.
Dom, want nu wacht ik natuurlijk totdat hij terugkomt...
Zucht.
dinsdag 10 juni 2008 om 21:47
Hi BoJane,
Het klinkt inderdaad exact hetzelfde. Zo moe en onzeker werd ik ervan. Ik herken mezelf niet meer terug. Echt triest is dat. Ik heb ook alles uit de kast gehaald. Snel terugmailen/ smsen of juist langzaam om relaxter over te komen. Bellen zodat hij me niet zou vergeten of juist heel lang wachten zodat hij mij miscshien ging missen. Het hele kat en muis spel ben ik nu zo spuugzat. Dat is hij mij eigenlijk echt niet waard. Ik wil verd*mme gewoon iemand die zijn best doet voor mij. Iemand die mij onbezorgd in de wolken laat zijn zonder bang te zijn om op die wolk te klimmen en zodat ik er keihard weer vanaf kan vallen.
Natuurlijk heb ik van die shitmomenten dat ik steeds weer op mijn mail kijk of ik ga denken bij een onbekend nummer op mijn mobiel (heb zijn nr gedelete): zou hij het zijn?? Maar ik merk dat ik nu al na 4 dagen al momentjes heb van rust. Ik kan weer in alle vrijheid rondkijken naar de wereld en me storten op mijn werk. Het afgelopen jaar werd al mijn energie in beslag genomen door twijfel over hem. Niet gezond. Ik kies nu voor mezelf en ik merk dat ik nu ook boos word op hem. Ik hoop dat ik het aankan als hij weer wat van zich laat horen. (hem kennende doet hij dat weer als hij zich alleen voelt en aandacht nodig heeft).
xx
Het klinkt inderdaad exact hetzelfde. Zo moe en onzeker werd ik ervan. Ik herken mezelf niet meer terug. Echt triest is dat. Ik heb ook alles uit de kast gehaald. Snel terugmailen/ smsen of juist langzaam om relaxter over te komen. Bellen zodat hij me niet zou vergeten of juist heel lang wachten zodat hij mij miscshien ging missen. Het hele kat en muis spel ben ik nu zo spuugzat. Dat is hij mij eigenlijk echt niet waard. Ik wil verd*mme gewoon iemand die zijn best doet voor mij. Iemand die mij onbezorgd in de wolken laat zijn zonder bang te zijn om op die wolk te klimmen en zodat ik er keihard weer vanaf kan vallen.
Natuurlijk heb ik van die shitmomenten dat ik steeds weer op mijn mail kijk of ik ga denken bij een onbekend nummer op mijn mobiel (heb zijn nr gedelete): zou hij het zijn?? Maar ik merk dat ik nu al na 4 dagen al momentjes heb van rust. Ik kan weer in alle vrijheid rondkijken naar de wereld en me storten op mijn werk. Het afgelopen jaar werd al mijn energie in beslag genomen door twijfel over hem. Niet gezond. Ik kies nu voor mezelf en ik merk dat ik nu ook boos word op hem. Ik hoop dat ik het aankan als hij weer wat van zich laat horen. (hem kennende doet hij dat weer als hij zich alleen voelt en aandacht nodig heeft).
xx
woensdag 11 juni 2008 om 09:47
Hey Pebbeltje
Grappig dat ik echt alles wat je zegt herken, hoewel ik denk dat jij op dit moment verder bent dan ik.
Kreeg gisteravond een smsje van hem: 'k mis je heel erg. Zucht. Slaap lekker.'
Het stomme is dat ik weet dat dit geen zak uitmaakt.
De situatie blijft hetzelfde maar ik was toch even heel erg blij en kreeg zelfs weer hoop.
Misschien, dacht ik, komt hij er nu eindelijk achter hoeveel hij me mist en dat hij niet zonder mij wilt.
Misschien komt alles toch weer goed...
Heb een smsje terug gestuurd dat ik hem ook mis en daar heb ik nu spijt van.
Ik herken het wat je zegt over die boosheid en ergens hoop ik dat hij smekend bij me terug komt zodat ik hem recht in zijn gezicht kan vertellen dat hij te laat is en hem hopelijk een klein beetje van de pijn kan laten voelen die hij mij heeft aangedaan.
Natuurlijk weet ik dat op dit moment, als hij smekend voor me deur staat, ik hem zonder twijfel terug zou nemen...
Ik mis hem echt heel erg:(
Grappig dat ik echt alles wat je zegt herken, hoewel ik denk dat jij op dit moment verder bent dan ik.
Kreeg gisteravond een smsje van hem: 'k mis je heel erg. Zucht. Slaap lekker.'
Het stomme is dat ik weet dat dit geen zak uitmaakt.
De situatie blijft hetzelfde maar ik was toch even heel erg blij en kreeg zelfs weer hoop.
Misschien, dacht ik, komt hij er nu eindelijk achter hoeveel hij me mist en dat hij niet zonder mij wilt.
Misschien komt alles toch weer goed...
Heb een smsje terug gestuurd dat ik hem ook mis en daar heb ik nu spijt van.
Ik herken het wat je zegt over die boosheid en ergens hoop ik dat hij smekend bij me terug komt zodat ik hem recht in zijn gezicht kan vertellen dat hij te laat is en hem hopelijk een klein beetje van de pijn kan laten voelen die hij mij heeft aangedaan.
Natuurlijk weet ik dat op dit moment, als hij smekend voor me deur staat, ik hem zonder twijfel terug zou nemen...
Ik mis hem echt heel erg:(
woensdag 11 juni 2008 om 21:38
Vraagje aan de dames: wisten jullie vanaf het begin aan al dat hij geen relatie wilde?
Ik zit nu in een zelfde soort situatie die nu 3 maanden duurt. In het begin ga je accoord met dingen in de hoop dat dat toch wel verandert.. Ik ben daarom ook benieuwd of jullie vanaf het begin aan al wisten dat de heren geen relatie wilde..
Ik zit nu in een zelfde soort situatie die nu 3 maanden duurt. In het begin ga je accoord met dingen in de hoop dat dat toch wel verandert.. Ik ben daarom ook benieuwd of jullie vanaf het begin aan al wisten dat de heren geen relatie wilde..
donderdag 12 juni 2008 om 19:24
Hoii,
Pijnlijk om te beseffen maar eigenlijk wist ik het al bij de 2e keer dat we afspraken. Ik begon door te vragen naar hoe hij was en toen kwam de aap uit de mouw. Er zat nog veel onverwerkt verdriet in hem en hij zei een week later dat hij niet toe was aan een relatie. Maar het telefoongesprek was zo gezellig dat hij toch wilde afpsreken, maar dan eens in de 2/3 weken ongeveer. Ik braaf gedaan maar op een gegeven moment wil je wel echt zekerheid. Want ik begon me heel onzeker te voelen omdat ik me helemaal aanpaste en wrong in wat hij wilde. HALLO dacht ik, ik ben er ook nog!! En elke keer als ik dat aanhaalde, kregen we eenzelfde gesprek. 'Nee ik kan je nu niks bieden maar ik vind je wel heel leuk' bla bla bla. Dan wilde ik er weer mee kappen en liet hij toch weer wat horen. Dit heeft zich zo ongeveer 5 x herhaald. Ik werd er letterlijk ziek van. Daarna ging hij een half jaar op wereldreis. Ik wilde hem toen loslaten. Dit is de beste oplossing dacht ik. Misschien gaat hij dan inzien hoe bijzonder het was tussen ons...en JAHOOR na een maand kreeg ik ik-mis-de-momenten-met jou mailtjes. Ik raakte weer helemaal in twijfel toen. Was boos en blij tegelijk. Natuulrijk hoopte ik dat alles goed zou gaan toen hij terugkwam, maar dat was ijdele hoop. Ik was zo gekwetst dat ik dat niet meer los kon zien van hem. Toen hij terugwas, raakte ik helemaal panisch als hij niet reageerde op smsjes of mailtjes. En als ik hem sprak deed hij alsof er niks aan de hand was. Alhoewel ik stapelverliefd op hem ben, besefte ik me dat dit niet normaal en ook niet gezond was. Ik zag het niet meer zitten. Het was heel moeilijk om net nu hij terug was, toch te melden dat ik me niet goed voelde. HIj heeft toen toegegeven dat hij niet genoeg voelt voor mij om een extra stap te zetten.
Conclusie: na een jaar welles-nietes ben ik weer terug bij af. Mijn advies; volg je gevoel. Ik weet dat het moeilijk is want je voelt ook verliefdheid en aantrekkingskracht. Maar van de andere kant, als alles goed zou voelen, zou je toch niet twijfelen?? Dat heb ik in elk geval wel geleerd. Ik neem me voor om me niet meer te laten inpalmen door iemand. Ik was veel te lief voor hem. Vond hem zielig en wilde hem helpen. Ondertussen was ik degene die thuis zat te huilen van onzekerheid.... En hij ging lekker op reis!
En Bo-Jane: ik begrijp je helemaal! Als hij mij nu een smsje zou sturen met ik mis je zou ik ook weer helemaal in de war raken. En dat wil ik juist niet meer. Het is alles of niets ja toch?? Ik wil niet meer als een halvezool achter hem aanlopen. Ik wil 100% inzet. Dat zijn we toch waard?
Pijnlijk om te beseffen maar eigenlijk wist ik het al bij de 2e keer dat we afspraken. Ik begon door te vragen naar hoe hij was en toen kwam de aap uit de mouw. Er zat nog veel onverwerkt verdriet in hem en hij zei een week later dat hij niet toe was aan een relatie. Maar het telefoongesprek was zo gezellig dat hij toch wilde afpsreken, maar dan eens in de 2/3 weken ongeveer. Ik braaf gedaan maar op een gegeven moment wil je wel echt zekerheid. Want ik begon me heel onzeker te voelen omdat ik me helemaal aanpaste en wrong in wat hij wilde. HALLO dacht ik, ik ben er ook nog!! En elke keer als ik dat aanhaalde, kregen we eenzelfde gesprek. 'Nee ik kan je nu niks bieden maar ik vind je wel heel leuk' bla bla bla. Dan wilde ik er weer mee kappen en liet hij toch weer wat horen. Dit heeft zich zo ongeveer 5 x herhaald. Ik werd er letterlijk ziek van. Daarna ging hij een half jaar op wereldreis. Ik wilde hem toen loslaten. Dit is de beste oplossing dacht ik. Misschien gaat hij dan inzien hoe bijzonder het was tussen ons...en JAHOOR na een maand kreeg ik ik-mis-de-momenten-met jou mailtjes. Ik raakte weer helemaal in twijfel toen. Was boos en blij tegelijk. Natuulrijk hoopte ik dat alles goed zou gaan toen hij terugkwam, maar dat was ijdele hoop. Ik was zo gekwetst dat ik dat niet meer los kon zien van hem. Toen hij terugwas, raakte ik helemaal panisch als hij niet reageerde op smsjes of mailtjes. En als ik hem sprak deed hij alsof er niks aan de hand was. Alhoewel ik stapelverliefd op hem ben, besefte ik me dat dit niet normaal en ook niet gezond was. Ik zag het niet meer zitten. Het was heel moeilijk om net nu hij terug was, toch te melden dat ik me niet goed voelde. HIj heeft toen toegegeven dat hij niet genoeg voelt voor mij om een extra stap te zetten.
Conclusie: na een jaar welles-nietes ben ik weer terug bij af. Mijn advies; volg je gevoel. Ik weet dat het moeilijk is want je voelt ook verliefdheid en aantrekkingskracht. Maar van de andere kant, als alles goed zou voelen, zou je toch niet twijfelen?? Dat heb ik in elk geval wel geleerd. Ik neem me voor om me niet meer te laten inpalmen door iemand. Ik was veel te lief voor hem. Vond hem zielig en wilde hem helpen. Ondertussen was ik degene die thuis zat te huilen van onzekerheid.... En hij ging lekker op reis!
En Bo-Jane: ik begrijp je helemaal! Als hij mij nu een smsje zou sturen met ik mis je zou ik ook weer helemaal in de war raken. En dat wil ik juist niet meer. Het is alles of niets ja toch?? Ik wil niet meer als een halvezool achter hem aanlopen. Ik wil 100% inzet. Dat zijn we toch waard?
donderdag 12 juni 2008 om 20:05
Hoi Klusserin
Nee ik wist dit niet van de voren.
We zijn verliefd geworden en in het begin was het alleen maar ík hou van je / wil voor altijd bij je zijn / ben nog nooit zo verliefd geweest'-praat. Merkte echt dat hij gek op me was. Ik was dolgelukkig! Maar somehow ( dit geeft hij echter niet toe) is hij na zijn verliefdheid met zijn hoofd tegen de realiteit geknalt en denk ik dat hij gewoon niet genoeg gevoel voor me heeft.
Kan gebeuren, ben ik nooit boos om geweest.
Alleen mannen he, die kunnen dat niet gewoon zeggen.
Het was ja/nee/ja/nee/toch maar wel/toch maar niet.
Hij zelf zegt dat hij gewoon met zichzelf in de knoop zit maar hij kan niet uitleggen wat. Heb hem zooooveel kansen gegeven, tijd gegegevn, hem geprobeerd te helpen.
Wou dat hij gewoon eerlijk was geweest over zijn gevoel.
Snap aan zijn kant ook wel dat hij me ook weer niet helemaal los moet laten, maar dan moet hij gewoon 100% voor me gaan.
Geen gezeik. Zijn oplossing was: we houden het gewoon 'relaxt' en dan zien we elkaar 1 keer in de 2 weken.
Ja amahoela. Dan voel ik me net zo'n hoer die je af en toe als je zin hebt even kan roepen. Prima als je allebij daarvoor open staat, maar heel moeilijk als 1 van de 2 meer wilt...
Nee ik wist dit niet van de voren.
We zijn verliefd geworden en in het begin was het alleen maar ík hou van je / wil voor altijd bij je zijn / ben nog nooit zo verliefd geweest'-praat. Merkte echt dat hij gek op me was. Ik was dolgelukkig! Maar somehow ( dit geeft hij echter niet toe) is hij na zijn verliefdheid met zijn hoofd tegen de realiteit geknalt en denk ik dat hij gewoon niet genoeg gevoel voor me heeft.
Kan gebeuren, ben ik nooit boos om geweest.
Alleen mannen he, die kunnen dat niet gewoon zeggen.
Het was ja/nee/ja/nee/toch maar wel/toch maar niet.
Hij zelf zegt dat hij gewoon met zichzelf in de knoop zit maar hij kan niet uitleggen wat. Heb hem zooooveel kansen gegeven, tijd gegegevn, hem geprobeerd te helpen.
Wou dat hij gewoon eerlijk was geweest over zijn gevoel.
Snap aan zijn kant ook wel dat hij me ook weer niet helemaal los moet laten, maar dan moet hij gewoon 100% voor me gaan.
Geen gezeik. Zijn oplossing was: we houden het gewoon 'relaxt' en dan zien we elkaar 1 keer in de 2 weken.
Ja amahoela. Dan voel ik me net zo'n hoer die je af en toe als je zin hebt even kan roepen. Prima als je allebij daarvoor open staat, maar heel moeilijk als 1 van de 2 meer wilt...
donderdag 12 juni 2008 om 20:09
Oh en @ pebbeltje.
Ja dat zijn we ook zeker wel waard!
Ik denk dat 'die van ons' er ooit wel achterkomen wat voor waardevols ze hebben laten gaan. En misschien slaan ze zichzelf, als ze wat serieuzer (?) in het leven staan dan wel voor hun kop. Maar tegen die tijd hebben wij lekker al iemand anders gevonden.
Iemand die het allemaal wel inziet en iemand die WEL 100% voor je gaat....i hope...
Ja dat zijn we ook zeker wel waard!
Ik denk dat 'die van ons' er ooit wel achterkomen wat voor waardevols ze hebben laten gaan. En misschien slaan ze zichzelf, als ze wat serieuzer (?) in het leven staan dan wel voor hun kop. Maar tegen die tijd hebben wij lekker al iemand anders gevonden.
Iemand die het allemaal wel inziet en iemand die WEL 100% voor je gaat....i hope...
donderdag 12 juni 2008 om 23:22
That's the spirit BoJane! Voelt wel raar dat ik bij jou precies hetzelfde verhaal hoor... Natuurlijk zijn ze knettergek die 'van ons'. Hij zei zelf ook 'ik ben vast gek'. Ikke: JA.
Haha trap er niet meer in hoor in die zogenaamde lieve dingen van hem. Het helpt ook wel om te denken dat hij gewoon dom en naief is. Ik ga nu gewoon alles omdraaien. Ben er heel bewust mee bezig. Ik had eerst heel veel moeite om dingen los van hem te zien. Het park was van hem en mij, een bankje waar ik met hem op zat, die keer dat ik met hem daar op dat terrasje zat, etc etc. Nu ga ik bewust naar die plekken toe en denk: NEE dit is niet de plek met herinneringen aan hem. Nu heb ik ook herinneringen zonder hem. Loslaten! Weet zeker dat ik het goed doe nu. Heerlijk om me weer eens zeker te voelen. Het helpt wel dat hij nu ook al een week niets heeft laten horen. Merk zelfs dat ik mijn werk leuker vind dan de keren dat ik ondertussen steeds mijn mail zat te checken om te kijken of hij al gereageerd had :-s
We gaan voor 100%!
Haha trap er niet meer in hoor in die zogenaamde lieve dingen van hem. Het helpt ook wel om te denken dat hij gewoon dom en naief is. Ik ga nu gewoon alles omdraaien. Ben er heel bewust mee bezig. Ik had eerst heel veel moeite om dingen los van hem te zien. Het park was van hem en mij, een bankje waar ik met hem op zat, die keer dat ik met hem daar op dat terrasje zat, etc etc. Nu ga ik bewust naar die plekken toe en denk: NEE dit is niet de plek met herinneringen aan hem. Nu heb ik ook herinneringen zonder hem. Loslaten! Weet zeker dat ik het goed doe nu. Heerlijk om me weer eens zeker te voelen. Het helpt wel dat hij nu ook al een week niets heeft laten horen. Merk zelfs dat ik mijn werk leuker vind dan de keren dat ik ondertussen steeds mijn mail zat te checken om te kijken of hij al gereageerd had :-s
We gaan voor 100%!
donderdag 12 juni 2008 om 23:24
Hoi Pebbeltje en anderen,
Ook ik heb dit meegemaakt, iedere keer stoppen, toch weer bij elkaar, elkaar niet los kunnen laten, etc. Maar mijn gevoel was veel echter dan dat van hem. Ik wilde wel een echte relatie, hij wilde de ene keer wel en dan weerniet. Dan wist hij het ineens niet meer, Zo onzeker word je daarvan!
En op een dag heb ik de knoop doorgehakt, uitgemaakt, en NOOIT meer ergens op gereageerd. En hij is het blijven proberen hoor! Hoe moeilijk het ook was, ik ben blij dat ik er vanaf ben, het sloopt je die onzekerheid.
Alle contact verbreken dus, nergens meer op reageren, de enige mogelijkheid.
Ook ik heb dit meegemaakt, iedere keer stoppen, toch weer bij elkaar, elkaar niet los kunnen laten, etc. Maar mijn gevoel was veel echter dan dat van hem. Ik wilde wel een echte relatie, hij wilde de ene keer wel en dan weerniet. Dan wist hij het ineens niet meer, Zo onzeker word je daarvan!
En op een dag heb ik de knoop doorgehakt, uitgemaakt, en NOOIT meer ergens op gereageerd. En hij is het blijven proberen hoor! Hoe moeilijk het ook was, ik ben blij dat ik er vanaf ben, het sloopt je die onzekerheid.
Alle contact verbreken dus, nergens meer op reageren, de enige mogelijkheid.
vrijdag 13 juni 2008 om 10:36
Hey Pebbeltje
Ook die herinneringen herken ik.
Vreselijk. Iets op tv ( of eigenlijk alles op tv) doet je opeens aan hem denken, tiets tijdens het winkelen (of again, eigenlijk alles tijdens het winkelen) doet je opeens aan hem denken.
Alles op elk moment kan je in tranen laten uitbarsten.
Grappig dat onze verhalen zo vergelijkbaar zijn want jouw 'strategie' met dingen juist opzoeken heb ik ook geprobeerd:D.
Ik heb een half jaar met hem in Zandvoort gewoond en afgelopen zondag vroeg een vriendin me mee naar....Zandvoort.
Ik dacht: als ik dit overleef zonder tranen, kan ik het misschien een beetje meer achter me laten.
De herinneringen daar: Lopen over het strand, seks op het strand, lopen in de duinen, seks in de duinen. Aan elk tentje, elk restaurantje, elke straatsteen, elk zandkorreltje zat wel een herinnering van ons vastgekleeft.
Het was uiteindelijk een afschuwelijke dag waarin ik telkens mij tranen probeerde in te houden en nepglimlachjes probeerde op te zetten.
MAAR ik heb niet gehuild:D (heb thuis alles echter weer ingehaald, oceanen gejankt, maar dit tussen haakjes;))
@miran76
Ik denk dat als dit alles achter de rug is dat ik inderdaad blij ben dat ik ervanaf ben.
Maar ik merk gewoon dat ik elke keer een deurtje open laat staan voor ons. In de hoop dat hij alsnog beseft wat hij mist en mij terug wilt.
Indertussen zijn die deuren kiertjes geworden en om mij een goed gevoel te geven moet hij wel wat meer doen dan een smsje sturen met 'ik mis je'.
(ik zat te denken aan: Hij op zn blote knieen voor mijn deur. Zingend. En huilend. Met een orkest. En bloemen. En bonbons.
)
Hij zal dat nooit doen dus ik ben al bezig met hem proberen te vergeten.
Vin dhet gewoon moeilijk om al die herinneringen en mooie momenten te zien 'oplossen'.
Weg. Foetsie.
Alsof het allemaal een korte goedkopende doelloze film was zonder happy end.
terwijl het verdomme een hele mooie lange film never ending film had kunnen zijn!
Ook die herinneringen herken ik.
Vreselijk. Iets op tv ( of eigenlijk alles op tv) doet je opeens aan hem denken, tiets tijdens het winkelen (of again, eigenlijk alles tijdens het winkelen) doet je opeens aan hem denken.
Alles op elk moment kan je in tranen laten uitbarsten.
Grappig dat onze verhalen zo vergelijkbaar zijn want jouw 'strategie' met dingen juist opzoeken heb ik ook geprobeerd:D.
Ik heb een half jaar met hem in Zandvoort gewoond en afgelopen zondag vroeg een vriendin me mee naar....Zandvoort.
Ik dacht: als ik dit overleef zonder tranen, kan ik het misschien een beetje meer achter me laten.
De herinneringen daar: Lopen over het strand, seks op het strand, lopen in de duinen, seks in de duinen. Aan elk tentje, elk restaurantje, elke straatsteen, elk zandkorreltje zat wel een herinnering van ons vastgekleeft.
Het was uiteindelijk een afschuwelijke dag waarin ik telkens mij tranen probeerde in te houden en nepglimlachjes probeerde op te zetten.
MAAR ik heb niet gehuild:D (heb thuis alles echter weer ingehaald, oceanen gejankt, maar dit tussen haakjes;))
@miran76
Ik denk dat als dit alles achter de rug is dat ik inderdaad blij ben dat ik ervanaf ben.
Maar ik merk gewoon dat ik elke keer een deurtje open laat staan voor ons. In de hoop dat hij alsnog beseft wat hij mist en mij terug wilt.
Indertussen zijn die deuren kiertjes geworden en om mij een goed gevoel te geven moet hij wel wat meer doen dan een smsje sturen met 'ik mis je'.
(ik zat te denken aan: Hij op zn blote knieen voor mijn deur. Zingend. En huilend. Met een orkest. En bloemen. En bonbons.
)Hij zal dat nooit doen dus ik ben al bezig met hem proberen te vergeten.
Vin dhet gewoon moeilijk om al die herinneringen en mooie momenten te zien 'oplossen'.
Weg. Foetsie.
Alsof het allemaal een korte goedkopende doelloze film was zonder happy end.
terwijl het verdomme een hele mooie lange film never ending film had kunnen zijn!
vrijdag 13 juni 2008 om 14:34
Oei oei oei, wat een raakvlakken met degene die hierboven gepost hebben. Vooral het verhaal van Pebbeltje zou bijna een copy-paste van mijn situatie kunnen zijn.
Heb hem drie maanden geleden leren kennen. Het was wederzijds. Sms vloog over en weer, telefoneren was leuk, lang en afspreken was een sensatie. Er was alleen 1 probleem, hij zou over niet al te lange tijd naar het buitenland vertrekken. Ik heb 6 weken in een illusie geleefd dat ik hem in die 6 weken wel van mij kon laten houden/verliefd kon laten worden. En in de tussentijd genoten we van elkaar, leuke dingen doen, amazing sex, weer leuk afspreken etc..etc...
Nu gaat zijn buitenlandse avontuur niet door. Nu zijn voor mij de zaken veranderd. Ik ben nu nog verliefder. Hij zegt daarentegen: 'zeker gevoel en liefde voor mij te hebben' maar hij wil wat wij hebben geen 'relatie' noemen. We zien elkaar 3 a 4 x per week, we hebben een top tijd en top sex... in mijn ogen heb je dan wel een relatie maar ok...
Omdat we het 'R' woord niet willen gebruiken hebben we om enig onduidelijkheid te voorkomen wel afgesproken dat we 100% exclusief voor elkaar zijn. Geen gerotzooi met anderen. Lichamelijk gaan wij alleen met elkaar om. Een paar weken geleden vroeg ik hem 'ben ik alleen een sexvriendin voor je?' en dat ontkende hij in alle toonaarde. En eerlijk gezegd zou ik dat ook raar gevonden hebben. We doen zoveel leuke dingen samen en ik weet dat hij blij met mij is en ik met hem..
En toch... hij doet precies wat hij wil. Niets meer, niets minder. Tijdens de momenten dat we samen zijn zou ik zweren dat hij knettergek op mij is maar als we elkaar niet zien, komt er van zijn kant geen enkel initiatief. Ik stel eigenlijk alles voor. Hij reageert, bepaalt en ik... ik... heb gewoon af en toe mijn shot nodig (niet alleen sex maar ook zijn aandacht) en als een echte verslaafde leef ik op van zijn bezoek, zijn mail, zijn sms en als een echte verslaafde ga ik kapot wanneer ik niets hoor, wanneer hij geen tijd of geen zin heeft.
Jullie zeggen: 'ik ga alleen voor 100%' Ik weet dat jullie gelijk hebben maar deze man, deze man is het gewoon voor mij. Ondanks dat ik weet dat hij mij op een dag pijn gaat doen. Ik besef dat wel degelijk. Maar dan is er altijd weer die andere kant van mij die denkt dat hoe langer we met elkaar omgaan dat hij dan op een dag ook niet meer zonder mij kan. Zielig eigenlijk.
Hij doet dingen die wel degelijk mij het idee geven dat we een relatie hebben (zoals met mij mee naar de dokter gaan) en dan ineens kan hij weer op gaan in zijn werk en zeggen: 'tja, als we serieus wat zouden hebben, had ik ook geen tijd'.
Het is slopend...
Wat denken jullie dat er gebeurt wanneer ik met hem ga praten?
Heb hem drie maanden geleden leren kennen. Het was wederzijds. Sms vloog over en weer, telefoneren was leuk, lang en afspreken was een sensatie. Er was alleen 1 probleem, hij zou over niet al te lange tijd naar het buitenland vertrekken. Ik heb 6 weken in een illusie geleefd dat ik hem in die 6 weken wel van mij kon laten houden/verliefd kon laten worden. En in de tussentijd genoten we van elkaar, leuke dingen doen, amazing sex, weer leuk afspreken etc..etc...
Nu gaat zijn buitenlandse avontuur niet door. Nu zijn voor mij de zaken veranderd. Ik ben nu nog verliefder. Hij zegt daarentegen: 'zeker gevoel en liefde voor mij te hebben' maar hij wil wat wij hebben geen 'relatie' noemen. We zien elkaar 3 a 4 x per week, we hebben een top tijd en top sex... in mijn ogen heb je dan wel een relatie maar ok...
Omdat we het 'R' woord niet willen gebruiken hebben we om enig onduidelijkheid te voorkomen wel afgesproken dat we 100% exclusief voor elkaar zijn. Geen gerotzooi met anderen. Lichamelijk gaan wij alleen met elkaar om. Een paar weken geleden vroeg ik hem 'ben ik alleen een sexvriendin voor je?' en dat ontkende hij in alle toonaarde. En eerlijk gezegd zou ik dat ook raar gevonden hebben. We doen zoveel leuke dingen samen en ik weet dat hij blij met mij is en ik met hem..
En toch... hij doet precies wat hij wil. Niets meer, niets minder. Tijdens de momenten dat we samen zijn zou ik zweren dat hij knettergek op mij is maar als we elkaar niet zien, komt er van zijn kant geen enkel initiatief. Ik stel eigenlijk alles voor. Hij reageert, bepaalt en ik... ik... heb gewoon af en toe mijn shot nodig (niet alleen sex maar ook zijn aandacht) en als een echte verslaafde leef ik op van zijn bezoek, zijn mail, zijn sms en als een echte verslaafde ga ik kapot wanneer ik niets hoor, wanneer hij geen tijd of geen zin heeft.
Jullie zeggen: 'ik ga alleen voor 100%' Ik weet dat jullie gelijk hebben maar deze man, deze man is het gewoon voor mij. Ondanks dat ik weet dat hij mij op een dag pijn gaat doen. Ik besef dat wel degelijk. Maar dan is er altijd weer die andere kant van mij die denkt dat hoe langer we met elkaar omgaan dat hij dan op een dag ook niet meer zonder mij kan. Zielig eigenlijk.
Hij doet dingen die wel degelijk mij het idee geven dat we een relatie hebben (zoals met mij mee naar de dokter gaan) en dan ineens kan hij weer op gaan in zijn werk en zeggen: 'tja, als we serieus wat zouden hebben, had ik ook geen tijd'.
Het is slopend...
Wat denken jullie dat er gebeurt wanneer ik met hem ga praten?
vrijdag 13 juni 2008 om 22:37
lieve allemaal hier....
kies voor jezelf!
Blijf geen tijd verspillen aan iemand die geen keuze wil maken, voor je t weet ben je jaren verder (been there, done that!).
Moeilijk, inderdaad, heel erg moeilijk maar de enige manier is geen contact, op je handen zitten en doorbijten.
Doe je dat niet wordt je op den duur een schim van jezelf, dat is het niet waard!!
Sterkte voor allemaal
X t
kies voor jezelf!
Blijf geen tijd verspillen aan iemand die geen keuze wil maken, voor je t weet ben je jaren verder (been there, done that!).
Moeilijk, inderdaad, heel erg moeilijk maar de enige manier is geen contact, op je handen zitten en doorbijten.
Doe je dat niet wordt je op den duur een schim van jezelf, dat is het niet waard!!
Sterkte voor allemaal
X t
vrijdag 13 juni 2008 om 23:22
@klusserin: hij gaat je op een dag pijn doen, schrijf je. Hij DOET je nu al pijn, lees je eigen verhaal maar. Een liefde met een verslavend aspect, waarin je jezelf als verslaafde beschrijft, is niet gezond. Het is ongelijkwaardig.
@Miran: goed van je, je hebt een hele goede beslissing genomen en sterk dat je nergens meer op reageerde. Ik denk dat dit de enige goede manier is.
Ik heb zelf een fantastische anderhalve maand beleefd met iemand, hij belde me elke avond, echt ELKE avond, die anderhalve maand lang, en dan duurde elk gesprek snel een uur of twee... We hebben kerst en oud en nieuw met elkaar gevierd. Hij was lief, charmant, attent, coachte me op bepaalde gebieden in mijn leven. Ik was eerst niet verliefd op hem, maar zijn aanhoudende aandacht maakte dat ik zwichte. De laatste avond dat hij in Nl was, hadden we pas sex en de hele volgende zondag lagen we in bed te kletsen, te eten en te vrijen.
Toen ging hij naar het buitenland (hij is Nederlander die in het buitenland woont). En we mailden. En de mail wisseling liep stuk toen hij zijn telefoonnummer daar niet wilde geven en ik daar wantrouwend van werd. Hij vond het toen "beter" het contact te stoppen. Maar.. kwam er op terug. Kwam ook weer even naar Nl en de ontmoeting was weer fantastisch, maar vertrok weer. We mailen daarna weer verder, maar er gebeurde weer zoiets als eerder. Hij vond het weer "beter" het contact te stoppen. En.. kwam er weer op terug. Iets waarover ik besloot dat dat me teveel doet. Geen heenenweer gedoe meer.
Nu is zijn laatste mail 3 weken geleden en ik heb er nog steeds niet op gereageerd.
Ik denk dat het de enige manier is en ik weet uit ervaring dat geen contact, geen enkel contact meer, cold turkey, het aller, aller beste is om af te kicken.
Dat wil ik jullie meegeven, To en andere dames hiervoor: bij elk contact doe je een stapje teurg van je afkickproces en duurt het alleen maar langer voor je er overheen bent. Je houdt jezelf voor de gek en maakt het extra pijnlijk.
Ik hoop ook dat ik het volhoud..
Ik date zo nu en dan en dat helpt, (schrijf ik over op Divi's) maar ik denk nog veel aan hem, eigenlijk elke dag nog wel.
@Miran: goed van je, je hebt een hele goede beslissing genomen en sterk dat je nergens meer op reageerde. Ik denk dat dit de enige goede manier is.
Ik heb zelf een fantastische anderhalve maand beleefd met iemand, hij belde me elke avond, echt ELKE avond, die anderhalve maand lang, en dan duurde elk gesprek snel een uur of twee... We hebben kerst en oud en nieuw met elkaar gevierd. Hij was lief, charmant, attent, coachte me op bepaalde gebieden in mijn leven. Ik was eerst niet verliefd op hem, maar zijn aanhoudende aandacht maakte dat ik zwichte. De laatste avond dat hij in Nl was, hadden we pas sex en de hele volgende zondag lagen we in bed te kletsen, te eten en te vrijen.
Toen ging hij naar het buitenland (hij is Nederlander die in het buitenland woont). En we mailden. En de mail wisseling liep stuk toen hij zijn telefoonnummer daar niet wilde geven en ik daar wantrouwend van werd. Hij vond het toen "beter" het contact te stoppen. Maar.. kwam er op terug. Kwam ook weer even naar Nl en de ontmoeting was weer fantastisch, maar vertrok weer. We mailen daarna weer verder, maar er gebeurde weer zoiets als eerder. Hij vond het weer "beter" het contact te stoppen. En.. kwam er weer op terug. Iets waarover ik besloot dat dat me teveel doet. Geen heenenweer gedoe meer.
Nu is zijn laatste mail 3 weken geleden en ik heb er nog steeds niet op gereageerd.
Ik denk dat het de enige manier is en ik weet uit ervaring dat geen contact, geen enkel contact meer, cold turkey, het aller, aller beste is om af te kicken.
Dat wil ik jullie meegeven, To en andere dames hiervoor: bij elk contact doe je een stapje teurg van je afkickproces en duurt het alleen maar langer voor je er overheen bent. Je houdt jezelf voor de gek en maakt het extra pijnlijk.
Ik hoop ook dat ik het volhoud..
Ik date zo nu en dan en dat helpt, (schrijf ik over op Divi's) maar ik denk nog veel aan hem, eigenlijk elke dag nog wel.
zondag 15 juni 2008 om 17:44
zondag 15 juni 2008 om 20:19
