Relaties
alle pijlers
m'n moeder kan/wil niet opruimen
woensdag 30 december 2009 om 15:04
Als kind had ik het best moeilijk mee, ons huis was een rommeltje. Mijn moeder vond het prima. Overal boekjes, krantjes, tutteltjes, spulletjes, maar ook kapotte dingen die misschien nog wel eens handig konden zijn.
Afgelopen kerst heeft mijn (relatief nieuwe) schoonzus een balletje opgegooid, of mijn moeder het niet lekker zou vinden dat het huis eens opgeruimd werd. Van mijn moeder geen reactie.
Vanmiddag bleek dat ook mijn vader zich er aan irriteert. Dat er zoveel spullen zijn dat hij niets meer kan vinden. Dat hij bang is om een boekje onderuit een stapel te trekken omdat hij bang is dat dan de hele stapel (en de drie die ernaast staan) omvallen.
Ik wil zo graag helpen maar hoe pakken we dat aan. Ik heb het gevoel dat ze zich vreselijk opgelaten voelt als mensen er over beginnen, het doet me pijn om haar zo te zien. Maar ik vind eigenlijk ook dat er opgeruimd moet worden. Ik bedoel, wat heb je aan 6 boekjes over hoe je en playmobile poppetje in elkaar moet zetten.
Ik wil graag dat ze inziet dat het zo niet langer kan. Ik ga niet haar, voor haar blijkbaar zo belangrijke, dingetjes weggooien. Ze moet zelf tot de conclusie komen dat het wegkan. Maar hoe dingen we tot haar door?HELP!!!!
Afgelopen kerst heeft mijn (relatief nieuwe) schoonzus een balletje opgegooid, of mijn moeder het niet lekker zou vinden dat het huis eens opgeruimd werd. Van mijn moeder geen reactie.
Vanmiddag bleek dat ook mijn vader zich er aan irriteert. Dat er zoveel spullen zijn dat hij niets meer kan vinden. Dat hij bang is om een boekje onderuit een stapel te trekken omdat hij bang is dat dan de hele stapel (en de drie die ernaast staan) omvallen.
Ik wil zo graag helpen maar hoe pakken we dat aan. Ik heb het gevoel dat ze zich vreselijk opgelaten voelt als mensen er over beginnen, het doet me pijn om haar zo te zien. Maar ik vind eigenlijk ook dat er opgeruimd moet worden. Ik bedoel, wat heb je aan 6 boekjes over hoe je en playmobile poppetje in elkaar moet zetten.
Ik wil graag dat ze inziet dat het zo niet langer kan. Ik ga niet haar, voor haar blijkbaar zo belangrijke, dingetjes weggooien. Ze moet zelf tot de conclusie komen dat het wegkan. Maar hoe dingen we tot haar door?HELP!!!!
woensdag 30 december 2009 om 15:37
quote:anki schreef op 30 december 2009 @ 15:34:
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Hij heeft het blijkbaar al lang genoeg in de gaten gehad en dus ook jaren de tijd gehad om er iets aan te doen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Dus is het niet zo vreemd dat zoiets niet ''even'' op te lossen is nu.
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Hij heeft het blijkbaar al lang genoeg in de gaten gehad en dus ook jaren de tijd gehad om er iets aan te doen. Maar dat heeft hij niet gedaan. Dus is het niet zo vreemd dat zoiets niet ''even'' op te lossen is nu.
woensdag 30 december 2009 om 15:37
quote:anki schreef op 30 december 2009 @ 15:34:
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Heeft je vader dat al met je moeder besproken? Het zijn twee volwassen mensen die samen een relatie hebben; ik neem aan dat ze wel eens praten met elkaar en afspraken maken over dingen.
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Heeft je vader dat al met je moeder besproken? Het zijn twee volwassen mensen die samen een relatie hebben; ik neem aan dat ze wel eens praten met elkaar en afspraken maken over dingen.
woensdag 30 december 2009 om 15:37
quote:anki schreef op 30 december 2009 @ 15:34:
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Dan moet je vader dat met je moeder bespreken... Niet jij. Ook jij moet er niets aan doen. Als je vader het er niet mee eens is, mag hij de boel gaan opruimen...
Wat ik me afvraag is: iedereen zegt "als je moeder er blij/tevreden/gelukkig mee is". Maar wat als mijn vader dat niet is?Dan moet je vader dat met je moeder bespreken... Niet jij. Ook jij moet er niets aan doen. Als je vader het er niet mee eens is, mag hij de boel gaan opruimen...
woensdag 30 december 2009 om 15:37
quote:niramira schreef op 30 december 2009 @ 15:30:
als ze weg is alles opruimen. en als ze t dan niet leuk vindt...te laat, heb je je pa er tenminste tevreden mee gemaakt.
Daar zou ik nou woest van worden, als mensen achter mijn rug om mijn huis gingen opruimen. Niet dat het in mijn geval nodig is, maar stel het was bij mij een zooi en iemand ging dat opruimen, wetend dat ik me er niet aan stoor, dan zouden we Heel Erg Ruzie krijgen. Het is mijn huis, mijn zooi.
In dit geval ligt het ietsje anders, want het is niet alleen moeders huis, er woont ook nog een vader, maar ook dan, zou ik absoluut niet zomaar gaan opruimen.
als ze weg is alles opruimen. en als ze t dan niet leuk vindt...te laat, heb je je pa er tenminste tevreden mee gemaakt.
Daar zou ik nou woest van worden, als mensen achter mijn rug om mijn huis gingen opruimen. Niet dat het in mijn geval nodig is, maar stel het was bij mij een zooi en iemand ging dat opruimen, wetend dat ik me er niet aan stoor, dan zouden we Heel Erg Ruzie krijgen. Het is mijn huis, mijn zooi.
In dit geval ligt het ietsje anders, want het is niet alleen moeders huis, er woont ook nog een vader, maar ook dan, zou ik absoluut niet zomaar gaan opruimen.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
woensdag 30 december 2009 om 15:38
quote:Appelsientje schreef op 30 december 2009 @ 15:36:
[...]
Dat heb ik er niet bijgezet, maar het was op uitdrukkelijk verzoek van mijn moeder, die me huilend opbelde omdat ze het niet meer zag zitten in de puinhoop. Dus trok Appelsientje met de allesreiniger en dweiltjes ten strijde...Dan verandert de zaak wel natuurlijk....
[...]
Dat heb ik er niet bijgezet, maar het was op uitdrukkelijk verzoek van mijn moeder, die me huilend opbelde omdat ze het niet meer zag zitten in de puinhoop. Dus trok Appelsientje met de allesreiniger en dweiltjes ten strijde...Dan verandert de zaak wel natuurlijk....
woensdag 30 december 2009 om 15:38
Yraatje, ik geef je gelijk als je zegt dat het het huis en het leven van de moeder van TO is, maar ik snap TO ook heel erg goed.
Tot een jaar of twaalf geleden was alles normaal in mijn ouderlijk huis. Inmiddels staat het hele huis vol met dozen, dingen, kranten, folders etc. dat je er nauwelijks nog normaal kunt rondlopen. Een keer een nacht thuis slapen kan niet meer aangezien die kamer tot de nok toe vol staat.
Aan de ene kant doet het pijn dat mijn moeder niet ziet wat haar ik-kan-niets-weggooien houding aanricht (nooit mensen durven uitnodigen omdat je niet kan uitleggen waarom je huis zo vol staat) en aan de andere kant is het niet mijn taak om er iets aan te doen. Ja, het is vervelend en ja, misschien had ik er eerder iets aan moeten doen. Maar wat?
Geen idee waar ik eigenlijk heen wil met deze post. Komt iets te veel pijn uit het verleden boven drijven...
Tot een jaar of twaalf geleden was alles normaal in mijn ouderlijk huis. Inmiddels staat het hele huis vol met dozen, dingen, kranten, folders etc. dat je er nauwelijks nog normaal kunt rondlopen. Een keer een nacht thuis slapen kan niet meer aangezien die kamer tot de nok toe vol staat.
Aan de ene kant doet het pijn dat mijn moeder niet ziet wat haar ik-kan-niets-weggooien houding aanricht (nooit mensen durven uitnodigen omdat je niet kan uitleggen waarom je huis zo vol staat) en aan de andere kant is het niet mijn taak om er iets aan te doen. Ja, het is vervelend en ja, misschien had ik er eerder iets aan moeten doen. Maar wat?
Geen idee waar ik eigenlijk heen wil met deze post. Komt iets te veel pijn uit het verleden boven drijven...
woensdag 30 december 2009 om 15:44
quote:LemonLime schreef op 30 december 2009 @ 15:38:
Yraatje, ik geef je gelijk als je zegt dat het het huis en het leven van de moeder van TO is, maar ik snap TO ook heel erg goed.
Tot een jaar of twaalf geleden was alles normaal in mijn ouderlijk huis. Inmiddels staat het hele huis vol met dozen, dingen, kranten, folders etc. dat je er nauwelijks nog normaal kunt rondlopen. Een keer een nacht thuis slapen kan niet meer aangezien die kamer tot de nok toe vol staat.
Aan de ene kant doet het pijn dat mijn moeder niet ziet wat haar ik-kan-niets-weggooien houding aanricht (nooit mensen durven uitnodigen omdat je niet kan uitleggen waarom je huis zo vol staat) en aan de andere kant is het niet mijn taak om er iets aan te doen. Ja, het is vervelend en ja, misschien had ik er eerder iets aan moeten doen. Maar wat?
Geen idee waar ik eigenlijk heen wil met deze post. Komt iets te veel pijn uit het verleden boven drijven...
Maar als het ook een probleem is van je moeder, dan zou ze daar misschien hulp voor kunnen zoeken.
Ik lees uit de openingspost niet per se dat de moeder van TO er problemen mee heeft, alleen dat TO het idee heeft dat haar moeder zich opgelaten voelt wanneer er weer opmerkingen over komen.
En dat kan ik me van die moeder dan wel weer voorstellen. Kijk, ik ben niet de meest opruimerige persoon op de wereld... en ik ben ook prima in staat om bordjes, kopjes en andere prut op tafel te laten staan (terwijl het een kleine moeite is om het even op te ruimen), maar dat staat me dan ook niet in de weg. Terwijl ik me daar niet altijd prettig bij voel als er onverwacht visite zou komen... Dan heb ik het idee dat men naar mij kijkt als de rommelkont (die ik natuurlijk ook wel ben maar waar ik me normaalgesproken prima bij voel) en dat wil ik dan weer niet voor de buitenwereld.
Het kan dus ook heel goed zijn dat de moeder van TO zich puur alleen opgelaten voelt als er weer de zoveelste (in haar ogen) "domme" opmerking over gemaakt wordt terwijl zij er zelf geen problemen mee heeft...
Voor wat betreft de vader van TO... beide zijn volwassen, dus ze moeten er toch echt samen uit kunnen komen...
Yraatje, ik geef je gelijk als je zegt dat het het huis en het leven van de moeder van TO is, maar ik snap TO ook heel erg goed.
Tot een jaar of twaalf geleden was alles normaal in mijn ouderlijk huis. Inmiddels staat het hele huis vol met dozen, dingen, kranten, folders etc. dat je er nauwelijks nog normaal kunt rondlopen. Een keer een nacht thuis slapen kan niet meer aangezien die kamer tot de nok toe vol staat.
Aan de ene kant doet het pijn dat mijn moeder niet ziet wat haar ik-kan-niets-weggooien houding aanricht (nooit mensen durven uitnodigen omdat je niet kan uitleggen waarom je huis zo vol staat) en aan de andere kant is het niet mijn taak om er iets aan te doen. Ja, het is vervelend en ja, misschien had ik er eerder iets aan moeten doen. Maar wat?
Geen idee waar ik eigenlijk heen wil met deze post. Komt iets te veel pijn uit het verleden boven drijven...
Maar als het ook een probleem is van je moeder, dan zou ze daar misschien hulp voor kunnen zoeken.
Ik lees uit de openingspost niet per se dat de moeder van TO er problemen mee heeft, alleen dat TO het idee heeft dat haar moeder zich opgelaten voelt wanneer er weer opmerkingen over komen.
En dat kan ik me van die moeder dan wel weer voorstellen. Kijk, ik ben niet de meest opruimerige persoon op de wereld... en ik ben ook prima in staat om bordjes, kopjes en andere prut op tafel te laten staan (terwijl het een kleine moeite is om het even op te ruimen), maar dat staat me dan ook niet in de weg. Terwijl ik me daar niet altijd prettig bij voel als er onverwacht visite zou komen... Dan heb ik het idee dat men naar mij kijkt als de rommelkont (die ik natuurlijk ook wel ben maar waar ik me normaalgesproken prima bij voel) en dat wil ik dan weer niet voor de buitenwereld.
Het kan dus ook heel goed zijn dat de moeder van TO zich puur alleen opgelaten voelt als er weer de zoveelste (in haar ogen) "domme" opmerking over gemaakt wordt terwijl zij er zelf geen problemen mee heeft...
Voor wat betreft de vader van TO... beide zijn volwassen, dus ze moeten er toch echt samen uit kunnen komen...
woensdag 30 december 2009 om 15:45
[quote]anki schreef op 30 december 2009 @ 15:04:
Als kind had ik het best moeilijk mee, ons huis was een rommeltje. Mijn moeder vond het prima. Overal boekjes, krantjes, tutteltjes, spulletjes, maar ook kapotte dingen die misschien nog wel eens handig konden zijn.
Afgelopen kerst heeft mijn (relatief nieuwe) schoonzus een balletje opgegooid, of mijn moeder het niet lekker zou vinden dat het huis eens opgeruimd werd. Van mijn moeder geen reactie.
Vanmiddag bleek dat ook mijn vader zich er aan irriteert. Dat er zoveel spullen zijn dat hij niets meer kan vinden. Dat hij bang is om een boekje onderuit een stapel te trekken omdat hij bang is dat dan de hele stapel (en de drie die ernaast staan) omvallen.
Ik wil zo graag helpen maar hoe pakken we dat aan. Ik heb het gevoel dat ze zich vreselijk opgelaten voelt als mensen er over beginnen, het doet me pijn om haar zo te zien. Maar ik vind eigenlijk ook dat er opgeruimd moet worden. Ik bedoel, wat heb je aan 6 boekjes over hoe je en playmobile poppetje in elkaar moet zetten.
Ik wil graag dat ze inziet dat het zo niet langer kan. Ik ga niet haar, voor haar blijkbaar zo belangrijke, dingetjes weggooien. Ze moet zelf tot de conclusie komen dat het wegkan. Maar hoe dingen we tot haar door?HELP!!!![/quote]
Even om eventuele onduidelijkheid weg te nemen. Het is absoluut niet mijn plan om, in haar afwezigheid, haar huis op te ruimen. Ik ga ervanuit dat de spullen die ze bewaart voor haar heel belangrijk zijn. Bovendien denk ik niet dat het iets oplost. Ik zou mijn ouders alleen graag helpen om een balans te vinden tussen het bewaren van mijn moeder en het gevoel van verstikking dat mijn vader krijgt.
En aangezien ik vanmiddag merkte dat het nogal een delicaat onderwerp is (vooral bij mijn moeder) kunnen ze er dus moeilijk over praten.
Als kind had ik het best moeilijk mee, ons huis was een rommeltje. Mijn moeder vond het prima. Overal boekjes, krantjes, tutteltjes, spulletjes, maar ook kapotte dingen die misschien nog wel eens handig konden zijn.
Afgelopen kerst heeft mijn (relatief nieuwe) schoonzus een balletje opgegooid, of mijn moeder het niet lekker zou vinden dat het huis eens opgeruimd werd. Van mijn moeder geen reactie.
Vanmiddag bleek dat ook mijn vader zich er aan irriteert. Dat er zoveel spullen zijn dat hij niets meer kan vinden. Dat hij bang is om een boekje onderuit een stapel te trekken omdat hij bang is dat dan de hele stapel (en de drie die ernaast staan) omvallen.
Ik wil zo graag helpen maar hoe pakken we dat aan. Ik heb het gevoel dat ze zich vreselijk opgelaten voelt als mensen er over beginnen, het doet me pijn om haar zo te zien. Maar ik vind eigenlijk ook dat er opgeruimd moet worden. Ik bedoel, wat heb je aan 6 boekjes over hoe je en playmobile poppetje in elkaar moet zetten.
Ik wil graag dat ze inziet dat het zo niet langer kan. Ik ga niet haar, voor haar blijkbaar zo belangrijke, dingetjes weggooien. Ze moet zelf tot de conclusie komen dat het wegkan. Maar hoe dingen we tot haar door?HELP!!!![/quote]
Even om eventuele onduidelijkheid weg te nemen. Het is absoluut niet mijn plan om, in haar afwezigheid, haar huis op te ruimen. Ik ga ervanuit dat de spullen die ze bewaart voor haar heel belangrijk zijn. Bovendien denk ik niet dat het iets oplost. Ik zou mijn ouders alleen graag helpen om een balans te vinden tussen het bewaren van mijn moeder en het gevoel van verstikking dat mijn vader krijgt.
En aangezien ik vanmiddag merkte dat het nogal een delicaat onderwerp is (vooral bij mijn moeder) kunnen ze er dus moeilijk over praten.
woensdag 30 december 2009 om 15:48
woensdag 30 december 2009 om 15:48
Ik heb het idee - gebaseerd op niks en inclusief mijn vooroordelen door mijn eigen moeder de troepkoningin - dat er grote achterliggende problemen zijn als het huis zo vol rommel komt te staan. En dan bedoel ik dus niet een gezellige bende of een knus huishouden van Jan Steen, maar een kamer vol nutteloze spullen, geen overzicht meer over alles wat in huis is, niet meer kunnen schoonmaken door alle rotzooi en... nouja, een situatie zoals de foto die Jaschenka liet zien.
Herken je dat TO, of sla ik de plank mis met mijn psychologie van de koude grond?
Herken je dat TO, of sla ik de plank mis met mijn psychologie van de koude grond?
woensdag 30 december 2009 om 15:50
haha ik ook maar denken dat ik de enige was met een huis waar net een wervelwind in had gewoed....schaamde me dus ook dood!!! als kind 'moest' ik al het hele huis opruimen wilde ik iemand te spelen hebben....
Juist daarom kan ik me voorstellen dat TO misschien ook die schaamte kent en daarom er iets aan wil doen. Misschien lijdt de troep ook wel tot isolatie...dat kan TO ook heel erg pijn doen. Veel oud zeer, zeg maar....
Juist daarom kan ik me voorstellen dat TO misschien ook die schaamte kent en daarom er iets aan wil doen. Misschien lijdt de troep ook wel tot isolatie...dat kan TO ook heel erg pijn doen. Veel oud zeer, zeg maar....
woensdag 30 december 2009 om 16:02
@ appelsientje: ik heb zeker het idee dat er een psychologische achtergrond is. Van vroeger weet ik nog dat het bij oma altijd ultra opgeruimd was. Bij in ieder geval 1 van mijn tantes is het net zo erg als bij mijn moeder en bij twee is het in mindere mate. Ik ben redelijk opruimerig, mijn broer ook maar bij mijn zus......breek me de bek niet open.
Het is bij mijn moeder nog niet zo erg als op die foto's maar ik ben bang dat het die kant wel opgaat.
Het is bij mijn moeder nog niet zo erg als op die foto's maar ik ben bang dat het die kant wel opgaat.
woensdag 30 december 2009 om 16:08
Natuurlijk moeten ze het zelf willen, maar vaak is professionele hulp nodig en die schakelen ze zelf niet in. Uit schaamte of onwetendheid, wie zal het zeggen. Maar dergelijke troep zoals op de foto's heeft niets met rommelig te maken maar met problemen. Toen het huis van mijn vriendin er weer normaal opgeruimd uitzag, zag haar moeder er ook opgeruimd en gelukkiger uit. Dat was namelijk iets dat me als kind opviel, voorheen was ze altijd somber en erg stil. Na de "opruiming" was ze veel leuker en vrolijker, al met al wel bijna een jaar later.
woensdag 30 december 2009 om 16:17
whaha, op die onderste foto van gelukkigmeisje, ligt nog iemand op de bank (rechts) Kijk maar, zie je die benen,
Als het er zo uitziet, doet mij dat toch ook denken aan een psychies iets.
@anki Het is het beste als je moeder zelf inziet dat het niet meer gaat zo. Maar dit zal moeilijk zijn als je al zo lang gewend bent om in rommel te leven. Dan zie je het misschien niet meer? Ik zou een uitgebreid gesprek aangaan en als dan blijkt dat ze het zelf niet wil/nodig vindt, dan houdt het gewoon op.
Dat je er zelf nog tegen kunt, woon je nog thuis (nog niet alles gelezen)
Als het er zo uitziet, doet mij dat toch ook denken aan een psychies iets.
@anki Het is het beste als je moeder zelf inziet dat het niet meer gaat zo. Maar dit zal moeilijk zijn als je al zo lang gewend bent om in rommel te leven. Dan zie je het misschien niet meer? Ik zou een uitgebreid gesprek aangaan en als dan blijkt dat ze het zelf niet wil/nodig vindt, dan houdt het gewoon op.
Dat je er zelf nog tegen kunt, woon je nog thuis (nog niet alles gelezen)
woensdag 30 december 2009 om 16:29
oh, wat herkenbaar!! heb niet alles gelezen. maar ik heb ook een moeder die niets weg kan gooien (pas keek ik toevallig mee in haar hotmail; meer dan 10000 mailtjes!!). Dat is wel symboliserend. mijn vader heeft er ook veel moeite mee gehad, maar is eigenlijk net zo erg als je kijkt naar zijn cd, lp verzameling. Het ergste van zo'n huis vol troep is dat het moedeloos maakt en bijna niet te poetsen is. Je zou eens in hun kelderkast moeten kijken, vol met potjes van jaren over de datum. Als ik daar eet, kijk ik nog altijd stiekem op de datum.
Ik heb vroeger wel eens een radicale opruimactie gehouden, maar dat werd door mijn moeder niet in dank afgenomen. Behoorlijke controlefreak en mijn vader mag nog geen foldertje weggooien bij wijze van spreken, zonder haar goedkeuring.
Ik probeer het nu te accepteren, maar het lukt niet altijd. Soms geeft mijn moeder wel aan dat ze het anders wil en ook wel eens probeert, maar meestal zeg ze nou eenmaal zo is.
Over het algemeen heeft ze er ook geen last van, behalve als er onverwacht bezoek komt, dan schaamt ze zich.
Haar hartklachten is een terecht en onterecht excuus. Want veel moe zijn, is nog geen reden om zo'n zooi te verzamelen.
Vind het fijn te lezen dat het dus niet helemaal wereldvreemd is. Heb hier trouwens wel ooit een aflevering bij Oprah over gezien. bij de vrouw was het nog 10 keer erger, maar die wilde in ieder geval verandering. Dat gevoel heb ik bij mijn moeder nog niet.
Ik heb vroeger wel eens een radicale opruimactie gehouden, maar dat werd door mijn moeder niet in dank afgenomen. Behoorlijke controlefreak en mijn vader mag nog geen foldertje weggooien bij wijze van spreken, zonder haar goedkeuring.
Ik probeer het nu te accepteren, maar het lukt niet altijd. Soms geeft mijn moeder wel aan dat ze het anders wil en ook wel eens probeert, maar meestal zeg ze nou eenmaal zo is.
Over het algemeen heeft ze er ook geen last van, behalve als er onverwacht bezoek komt, dan schaamt ze zich.
Haar hartklachten is een terecht en onterecht excuus. Want veel moe zijn, is nog geen reden om zo'n zooi te verzamelen.
Vind het fijn te lezen dat het dus niet helemaal wereldvreemd is. Heb hier trouwens wel ooit een aflevering bij Oprah over gezien. bij de vrouw was het nog 10 keer erger, maar die wilde in ieder geval verandering. Dat gevoel heb ik bij mijn moeder nog niet.
woensdag 30 december 2009 om 16:50
Ik ben het wel met velen eens dat de moeder van TO het zelf moet weten wat ze met haar eigen huis doet en dat haar vader een volwassen man is die zelf deze zaken moet aankaarten, maar ik heb toch het gevoel dat het helaas niet zo simpel is.
Haar moeder is een soort van "ontoerekeningsvatbaar" op dit gebied en haar vader kan wellicht niet tegen haar op of bewaart de lieve vrede. Waarom zou haar geluk dan zwaarder wegen dan het zijne?
Soms moet er dus gewoon ingegrepen worden voordat het echt uit de hand loopt en als je dat gevoel hebt kun je dit bij hun huisarts aankaarten. Hij komt dan bij ze thuis, praat met ze en schat de situatie in.
Als nodig worden er daarna stappen gezet, zoals thuiszorg of een professional die samen met jouw moeder de boel in kaart gaat brengen en structureel aan gaat pakken. Wellicht zijn er zelfs psychische issues die boven tafel komen en is hulp in die richting gewenst. Soms kun je je dus beter wel ergens mee bemoeien voor het te laat is.
Haar moeder is een soort van "ontoerekeningsvatbaar" op dit gebied en haar vader kan wellicht niet tegen haar op of bewaart de lieve vrede. Waarom zou haar geluk dan zwaarder wegen dan het zijne?
Soms moet er dus gewoon ingegrepen worden voordat het echt uit de hand loopt en als je dat gevoel hebt kun je dit bij hun huisarts aankaarten. Hij komt dan bij ze thuis, praat met ze en schat de situatie in.
Als nodig worden er daarna stappen gezet, zoals thuiszorg of een professional die samen met jouw moeder de boel in kaart gaat brengen en structureel aan gaat pakken. Wellicht zijn er zelfs psychische issues die boven tafel komen en is hulp in die richting gewenst. Soms kun je je dus beter wel ergens mee bemoeien voor het te laat is.
