Relaties
alle pijlers
Meer dan 10 jaar verliefd op een ander (ervaringen gezocht)
donderdag 20 september 2018 09:43
Ik ben een vrouw van midden dertig en ik begin radeloos te worden.
Ik ben getrouwd en heb een zoontje van 4. En ik ben al ruim 10 jaar verliefd op een andere man.
Deze andere man is een goede vriend van zowel mijn man als mij. Er is nooit iets sexueels gebeurd tussen ons. Maar dit begint wel steeds moeilijker te worden om vol te houden. Door de jaren heen hebben we het er meerdere malen over gehad. Hij heeft dezelfde gevoelens voor mij. Hij heeft de afgelopen 10 jaar geen noemenswaardige relatie gehad.
Mijn man en ik hebben een goede relatie. Ik begrijp dat dat niet geloofwaardig klinkt in combinatie met het feit dat ik al jaren verliefd ben op iemand anders, maar zo voelt het wel. We hebben het leuk samen, veel gedeelde interesses en hobbies, goede seks, goed gezamenlijk sociaal leven.
Inmiddels weet ik niet meer wat ik nog moet doen om gelukkig te zijn. We hebben geprobeerd om het contact te verbreken. Dit was moeilijk omdat de sociale kringen verweven zijn, maar het is ons gelukt om elkaar twee jaar lang niet te zien. We hebben die tijd ook geen ander contact gehad. Hierna is mijn zoon geboren. Sindsdien is het contact weer toegenomen, ook omdat mijn man graag wil dat de “andere man” een rol speelt in zijn leven (we hebben beiden geen broers/zussen).
Een paar jaar geleden heb ik mijn man verteld wat er speelde (gevoelens dus, want verder is er in praktische zin niks aan de hand). Hij heeft toen (terecht) aangegeven dat ik er maar overheen moet komen omdat we een kind hebben en hij hier ook niks mee kan. We hebben het sindsdien niet meer over gehad.
Ik weet wat ik moet doen: niks. Dit is hoe mijn leven is gelopen en nu heb ik de keuze gemaakt voor mijn kind dat hij geboren is binnen dit huwelijk en daar blijf ik dus bij. Maar ik merk dat ik depressief begin te worden omdat de combinatie van dingen die ik wil (samen zijn met andere man, kind gelukkig, echtgenoot gelukkig, goede relatie met iedereen) absoluut onmogelijk is.
Ik ben daarom op zoek naar ervaringen van mensen die ook lange tijd smoorverliefd zijn geweest op een ander en toch weer gelukkig zijn geworden. Ik hoop dat die er zijn...
Veel dank voor het lezen van mijn bericht.
Ik ben getrouwd en heb een zoontje van 4. En ik ben al ruim 10 jaar verliefd op een andere man.
Deze andere man is een goede vriend van zowel mijn man als mij. Er is nooit iets sexueels gebeurd tussen ons. Maar dit begint wel steeds moeilijker te worden om vol te houden. Door de jaren heen hebben we het er meerdere malen over gehad. Hij heeft dezelfde gevoelens voor mij. Hij heeft de afgelopen 10 jaar geen noemenswaardige relatie gehad.
Mijn man en ik hebben een goede relatie. Ik begrijp dat dat niet geloofwaardig klinkt in combinatie met het feit dat ik al jaren verliefd ben op iemand anders, maar zo voelt het wel. We hebben het leuk samen, veel gedeelde interesses en hobbies, goede seks, goed gezamenlijk sociaal leven.
Inmiddels weet ik niet meer wat ik nog moet doen om gelukkig te zijn. We hebben geprobeerd om het contact te verbreken. Dit was moeilijk omdat de sociale kringen verweven zijn, maar het is ons gelukt om elkaar twee jaar lang niet te zien. We hebben die tijd ook geen ander contact gehad. Hierna is mijn zoon geboren. Sindsdien is het contact weer toegenomen, ook omdat mijn man graag wil dat de “andere man” een rol speelt in zijn leven (we hebben beiden geen broers/zussen).
Een paar jaar geleden heb ik mijn man verteld wat er speelde (gevoelens dus, want verder is er in praktische zin niks aan de hand). Hij heeft toen (terecht) aangegeven dat ik er maar overheen moet komen omdat we een kind hebben en hij hier ook niks mee kan. We hebben het sindsdien niet meer over gehad.
Ik weet wat ik moet doen: niks. Dit is hoe mijn leven is gelopen en nu heb ik de keuze gemaakt voor mijn kind dat hij geboren is binnen dit huwelijk en daar blijf ik dus bij. Maar ik merk dat ik depressief begin te worden omdat de combinatie van dingen die ik wil (samen zijn met andere man, kind gelukkig, echtgenoot gelukkig, goede relatie met iedereen) absoluut onmogelijk is.
Ik ben daarom op zoek naar ervaringen van mensen die ook lange tijd smoorverliefd zijn geweest op een ander en toch weer gelukkig zijn geworden. Ik hoop dat die er zijn...
Veel dank voor het lezen van mijn bericht.
anoniem_376342 wijzigde dit bericht op 20-09-2018 10:14
Reden: Foutje
Reden: Foutje
0.95% gewijzigd
zondag 23 september 2018 22:35
Hoi, ik herken je verhaal. Alleen bij mij duurt het al 5 jaar en was ik tijdens onze eerste ontmoeting nog getrouwd, maar ik had geen gelukkig huwelijk, mede doordat mijn ex zijn eigen huwelijkse voorwaarden erop na hield.
Een half jaar na onze eerste ontmoeting zijn we gaan appen. Af en toe zagen we elkaar tijdens feesten maar spraken bewust nooit iets af. Na een jaar trok ik mijn huwelijk niet meer. Mede doordat ik het niet naar mezelf en naar mijn man kon verantwoorden dat ik aan een ander dacht en daarvoor hevige gevoelens had ontwikkeld. En hoewel ik van die ene man hield, heb ik hem destijds niet ingelicht over mijn scheiding. Hij was immers niet de reden.
Om een lang verhaal kort te maken. Toen ik de scheiding inzette, heb ik ook het contact met die ene man verbroken (hij was/is immers ook getrouwd).
Ik ben doorgegaan met mijn leven, en ben inmiddels gelukkig met een andere man.
MAAR... ondanks de radiostilte, dacht ik nog elke dag aan de ene man. Contact verbreken of elkaar ontlopen tijdens hoogtijdagen hielp niet. (ondanks dat veel mensen denken dat die wel de oplossing is.)
Om terug te komen op jouw verhaal, TO. Ik was altijd in de veronderstelling, dat die ene man, geen optie was. Dus daarom ben ik verder gegaan met leven. Als ik eerder had geweten dat die ene man, wel een optie was geweest, dan was ik met hem verder gegaan. Bij jou echter, is de optie aanwezig, maar je doet er niets mee. Sterker nog, je word alleen maar ongelukkiger. Je houdt jezelf, je man en die ene man voor de gek.
Of je bent gewoon niet gek genoeg op die ene andere man.
Misschien helpt het als je je afvraagt hoe jij het zou vinden als jouw man dagelijks aan een ander dacht? Hoop je niet stiekem dat je man zegt: joh, zoek eerst uit wat je voor hem voelt, want dit is niets zo? Je man verdient toch ook alle liefde? maar dat is niet wat je hem kunt geven. Onthoud dat je leven geen generale repetitie is. Je kan niet op je negentigste terugkijken met: had ik maar.
Ik lees verder dingen over: je zoon niet moeten delen bla bla. Ik snap je. Ik heb ook 4 jaar tegen een scheiding aangehikt. Maar er bestaat ook zoiets als 'netjes' uit elkaar gaan. Maar dan kan alleen als iedereen tijdens het moment van scheiden nog 'onbevlekt' is. (dus niet al een ander in het spel). Mijn ex heeft nu een superleuke nieuwe vriendin en mijn jongens zien hun vader vaker dan ooit.
Is een retraite niets voor je? Even helemaal tot jezelf komen?
Een half jaar na onze eerste ontmoeting zijn we gaan appen. Af en toe zagen we elkaar tijdens feesten maar spraken bewust nooit iets af. Na een jaar trok ik mijn huwelijk niet meer. Mede doordat ik het niet naar mezelf en naar mijn man kon verantwoorden dat ik aan een ander dacht en daarvoor hevige gevoelens had ontwikkeld. En hoewel ik van die ene man hield, heb ik hem destijds niet ingelicht over mijn scheiding. Hij was immers niet de reden.
Om een lang verhaal kort te maken. Toen ik de scheiding inzette, heb ik ook het contact met die ene man verbroken (hij was/is immers ook getrouwd).
Ik ben doorgegaan met mijn leven, en ben inmiddels gelukkig met een andere man.
MAAR... ondanks de radiostilte, dacht ik nog elke dag aan de ene man. Contact verbreken of elkaar ontlopen tijdens hoogtijdagen hielp niet. (ondanks dat veel mensen denken dat die wel de oplossing is.)
Om terug te komen op jouw verhaal, TO. Ik was altijd in de veronderstelling, dat die ene man, geen optie was. Dus daarom ben ik verder gegaan met leven. Als ik eerder had geweten dat die ene man, wel een optie was geweest, dan was ik met hem verder gegaan. Bij jou echter, is de optie aanwezig, maar je doet er niets mee. Sterker nog, je word alleen maar ongelukkiger. Je houdt jezelf, je man en die ene man voor de gek.
Of je bent gewoon niet gek genoeg op die ene andere man.
Misschien helpt het als je je afvraagt hoe jij het zou vinden als jouw man dagelijks aan een ander dacht? Hoop je niet stiekem dat je man zegt: joh, zoek eerst uit wat je voor hem voelt, want dit is niets zo? Je man verdient toch ook alle liefde? maar dat is niet wat je hem kunt geven. Onthoud dat je leven geen generale repetitie is. Je kan niet op je negentigste terugkijken met: had ik maar.
Ik lees verder dingen over: je zoon niet moeten delen bla bla. Ik snap je. Ik heb ook 4 jaar tegen een scheiding aangehikt. Maar er bestaat ook zoiets als 'netjes' uit elkaar gaan. Maar dan kan alleen als iedereen tijdens het moment van scheiden nog 'onbevlekt' is. (dus niet al een ander in het spel). Mijn ex heeft nu een superleuke nieuwe vriendin en mijn jongens zien hun vader vaker dan ooit.
Is een retraite niets voor je? Even helemaal tot jezelf komen?
