Relaties
alle pijlers
mijn man wilde uit elkaar, wat wil ik nu?
vrijdag 16 januari 2009 om 22:23
Mijn man heeft aangegeven dat hij niet samen verder wil. Hij gaf aan zeer ongelukkig te zijn, zich erg onder gewaardeerd te voelen. Hij was zijn oude ik kwijt. Hij gaf aan dat het erg slecht met hem ging dat hij van binnen helemaal stuk was. Nu zegt hij dat ik hem altijd en overal de schuld van geef. Ik ben degene die hem zo denigrerend behandeld heeft, waardoor hij een heel laag zelfbeeld heeft gekregen. Op het moment dat hij zo met zichzelf in de knoei zat/zit is er iemand geweest die naar hem luisterde en met hem praatte. Zij heeft aan hem verteld dat ze verliefd op hem is. Hij gaf aan ook gevoelens voor haar te hebben. Ik ben hier achter gekomen de dag nadat hij zei dat hij bij me weg wilde. Hij heeft eenmaal met haar gevreeen. Dit deed zo vreselijk pijn. Ik had het idee dat we er misschien nog wel samen uit konden komen, maar er is veel stuk gemaakt. Op de dag dat hij weg ging stortte ik in en hij zei dat hij dit eigenlijk ook niet wilde en besefte dat hij stom geweest was. Ik heb gezegd dat hij wel moest gaan en eerst zijn oude ik terugvinden. Dan pas kon hij 100 % voor mij kiezen. Ik heb wel gezegd dat het contact met die ander helemaal voorbij moest zijn. Ook niet vriendschappelijk. Hij is nu een week weg en af en toe hebben we mailcontact. Tenminse van mij uit dan. Ik heb een paar keer gevraagd of hij echt geen contact met haar heeft buiten het werk om (is collega). Ik krijg daar helemaal geen antwoord op. Hij heeft 1 x gezegd dat hij tegen haar heeft gezegd dat hij eerst voor zichzelf dingen op een rijtje moest zetten en dat hij hun contact even stilzette. Hierna kreeg ik geen antwoord meer.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
donderdag 29 januari 2009 om 17:18
@Mees, sterkte! Ik vind ook dat je nog steeds teveel met hem bezig bent. Kies voor jezelf en jouw kinderen.
Dat hij zijn kinderen "moet" zien in jouw huis, omdat hij geen eigen woning heeft? Waarom, dat is toch zijn probleem? En dat je hem dan nog eten aanbiedt- je bent nog veeeeeeeeel te lief. Dat moet er een beetje af. Toen ik je post las, gingen bij mij ook de alarmbellen rinkelen over een dominante man & geestelijke/ lichamelijk mishandeling. En dan jou bovendien nog de schuld geven van alles- echt om te kotsen die vent. Je moet voor jezelf zorgen, laat hem het lekker voor zichzelf uitzoeken.
Die mail met beschuldigingen, die vind ik zo monsterlijk! Hij manipuleert zichzelf in de slachtofferrol, en jij bent zogenaamd het monster. Wat een gore klootzak. En vaderlijke gevoelens jegens zijn kinderen heeft hij ook niet. Ik vind het tekenend dat je kinderen niet naar hem talen, en dat ze voor hulp altijd naar jou gingen.
Laat niet toe dat hij jouw emoties bespeelt!
Liefs.
Dat hij zijn kinderen "moet" zien in jouw huis, omdat hij geen eigen woning heeft? Waarom, dat is toch zijn probleem? En dat je hem dan nog eten aanbiedt- je bent nog veeeeeeeeel te lief. Dat moet er een beetje af. Toen ik je post las, gingen bij mij ook de alarmbellen rinkelen over een dominante man & geestelijke/ lichamelijk mishandeling. En dan jou bovendien nog de schuld geven van alles- echt om te kotsen die vent. Je moet voor jezelf zorgen, laat hem het lekker voor zichzelf uitzoeken.
Die mail met beschuldigingen, die vind ik zo monsterlijk! Hij manipuleert zichzelf in de slachtofferrol, en jij bent zogenaamd het monster. Wat een gore klootzak. En vaderlijke gevoelens jegens zijn kinderen heeft hij ook niet. Ik vind het tekenend dat je kinderen niet naar hem talen, en dat ze voor hulp altijd naar jou gingen.
Laat niet toe dat hij jouw emoties bespeelt!
Liefs.
donderdag 29 januari 2009 om 19:02
Ik sluit me bij Meds aan in ieder geval op het punt van de emotionele chantage.
Je man komt op mijn nogal passief agressief over en dat doet hij vanuit een comfortabele positie. Hij kent je als zijn broekzak en hij weet dat jij een harde werker bent en dat je de neiging hebt om de schuld op je te nemen, problemen over te nemen, zaken uit handen te nemen. Hij kent je zwakker punt dus dondersgoed en speelt daar handig op in vanuit zijn vrijgezelligheid.
Geen verantwoording dragen, alles bij jou neerlegen, his way or the highway en hij wéét dat hij je heeft als hij je de schuld geeft van dingen, want die schuld neem je zelf ook al op je.
Je bent waarschijnlijk de ongeslagen kampioen op het onderdeel 'schuldgevoel' zolangzamerhand.
Maar vrouwlief, wat wil jij nu?
Je wil wel praten maar niet op je knieën en dat vind ik begrijpelijk. Dat betekent eigenlijk dat je nu niet met hem kunt gaan praten, tenminste, niet op zijn voorwaarden.
Misschien dat we het kunnen hebben over een mail terug naar hem? Hoeft niet nu hoor, kan ook een ander moment maar mocht je willen reageren dan kan dat hier ok?
(f)
Je man komt op mijn nogal passief agressief over en dat doet hij vanuit een comfortabele positie. Hij kent je als zijn broekzak en hij weet dat jij een harde werker bent en dat je de neiging hebt om de schuld op je te nemen, problemen over te nemen, zaken uit handen te nemen. Hij kent je zwakker punt dus dondersgoed en speelt daar handig op in vanuit zijn vrijgezelligheid.
Geen verantwoording dragen, alles bij jou neerlegen, his way or the highway en hij wéét dat hij je heeft als hij je de schuld geeft van dingen, want die schuld neem je zelf ook al op je.
Je bent waarschijnlijk de ongeslagen kampioen op het onderdeel 'schuldgevoel' zolangzamerhand.
Maar vrouwlief, wat wil jij nu?
Je wil wel praten maar niet op je knieën en dat vind ik begrijpelijk. Dat betekent eigenlijk dat je nu niet met hem kunt gaan praten, tenminste, niet op zijn voorwaarden.
Misschien dat we het kunnen hebben over een mail terug naar hem? Hoeft niet nu hoor, kan ook een ander moment maar mocht je willen reageren dan kan dat hier ok?
(f)
donderdag 29 januari 2009 om 20:04
Mees, lees ik goed dat er fysiek geweld geweest is naar jou toe maar ook naar de kinderen?
Naast het verbale en emotionele geweld. Je klinkt heel sterk, maar ook bang. Steeds op je tenen lopend om ongewenste situaties te voorkomen. Hoe verdrietig je nu ook bent en hoe lief hij soms ook geweest zal zijn, dit klinkt niet gezond. Voor jou niet en voor je kinderen niet. Jullie verdienen het niet om als zijn boksbal (letterlijk of figuurlijk) te dienen.
Naast het verbale en emotionele geweld. Je klinkt heel sterk, maar ook bang. Steeds op je tenen lopend om ongewenste situaties te voorkomen. Hoe verdrietig je nu ook bent en hoe lief hij soms ook geweest zal zijn, dit klinkt niet gezond. Voor jou niet en voor je kinderen niet. Jullie verdienen het niet om als zijn boksbal (letterlijk of figuurlijk) te dienen.
donderdag 29 januari 2009 om 20:54
Lieve allemaal,
het doet me goed dat jullie meedenken.
dorianne er is inderdaad sprake geweest van fysiek geweld, alleen naar mij toe. Naar de kinderen is het vooral het verbale. Schreeuwen uit onmacht ofwat dan ook. Eigenlijk alleen bij de twee oudste, bij de jongste nooit. Ik merk dan ook dat de twee oudsten nu minder snel om contact vragen.Het is niet zo dat het fysieke geweld dagelijks was. Gemiddeld eens per tja wat zal het zijn. 1,5 jaar. Ik weet het niet eens precies. Het is erg geblocked.
Eleonora ik ben idd aan het nadenken over een mail terug. Morgen gaik voor het eerts naar een psycholoog en dat wil ik ook meenemen in de mail. Tenminste als daar wat uitkomt.
Het belangrijkste voor mij wat ik hem duidelijk wil maken is dat hij zijn eigen aandeel ´vergeet´en dat het vreemdgaan niet zo makkelijk weg te denken is zoals hij voorspiegelt. Hij gooit het er nu op dat dat het enige is waar ik mee bezig ben. Ook het geweld moet ter sprake komen. Daar blijft hij overheen lopen. Of dat uit schaamt, schuldgevoel of wat dan ook is het is fout.
Kom maar met voorbeelden hoe je iemand iets duidelijk kan maken. Het gevoel dat ik er klaar mee ben wordt steeds sterker. Maar aan de andere kant zit dan weer het gevoel van, jeetje stel dat we er nog uit kunnen komen, gooi ik dat nu weg dan.
Een vriendin zei, meid als het de bedoeling is dat jullie bij elkaar komen kan dat ook nog als je er nu mee stopt.
Ik heb de jonste vanavond laten bellen. Ze had een lintje met zwemmen gehaald, ik ben supertrots. Ze gaf de telefoon aan mij. ik vond het moeilijk om iets te zeggen met de mail in mijn hood. Even gesproken over het zwemmen en ik vroeg of hij aliets opgeknapt was. Verder niks. Ik kapte af met dat ik eten moest maken. Doei
Zo´n vriendelijke toon had hij. Wat raar is dat. Hij weet toch ook wat hij me gestuurd heeft?
het doet me goed dat jullie meedenken.
dorianne er is inderdaad sprake geweest van fysiek geweld, alleen naar mij toe. Naar de kinderen is het vooral het verbale. Schreeuwen uit onmacht ofwat dan ook. Eigenlijk alleen bij de twee oudste, bij de jongste nooit. Ik merk dan ook dat de twee oudsten nu minder snel om contact vragen.Het is niet zo dat het fysieke geweld dagelijks was. Gemiddeld eens per tja wat zal het zijn. 1,5 jaar. Ik weet het niet eens precies. Het is erg geblocked.
Eleonora ik ben idd aan het nadenken over een mail terug. Morgen gaik voor het eerts naar een psycholoog en dat wil ik ook meenemen in de mail. Tenminste als daar wat uitkomt.
Het belangrijkste voor mij wat ik hem duidelijk wil maken is dat hij zijn eigen aandeel ´vergeet´en dat het vreemdgaan niet zo makkelijk weg te denken is zoals hij voorspiegelt. Hij gooit het er nu op dat dat het enige is waar ik mee bezig ben. Ook het geweld moet ter sprake komen. Daar blijft hij overheen lopen. Of dat uit schaamt, schuldgevoel of wat dan ook is het is fout.
Kom maar met voorbeelden hoe je iemand iets duidelijk kan maken. Het gevoel dat ik er klaar mee ben wordt steeds sterker. Maar aan de andere kant zit dan weer het gevoel van, jeetje stel dat we er nog uit kunnen komen, gooi ik dat nu weg dan.
Een vriendin zei, meid als het de bedoeling is dat jullie bij elkaar komen kan dat ook nog als je er nu mee stopt.
Ik heb de jonste vanavond laten bellen. Ze had een lintje met zwemmen gehaald, ik ben supertrots. Ze gaf de telefoon aan mij. ik vond het moeilijk om iets te zeggen met de mail in mijn hood. Even gesproken over het zwemmen en ik vroeg of hij aliets opgeknapt was. Verder niks. Ik kapte af met dat ik eten moest maken. Doei
Zo´n vriendelijke toon had hij. Wat raar is dat. Hij weet toch ook wat hij me gestuurd heeft?
donderdag 29 januari 2009 om 22:47
Ja hoor, dat weet hij ook best maar zoals ik al zei, vergeet niet dat hij zijn mails verstuurt vanuit een hele comfortabele positie. Hij heeft niet veel last van zelfreflectie als ik het goed begrijp. Hij heeft besloten (en gelooft ook) dat het eigenlijk allemaal jouw schuld is.
Kennelijk is hij vrij ontspannen over zijn eigen mail en heeft hij (zoals gewoonlijk) de bal bij jou neergelegd en kun jij nu kiezen voor of naar zijn pijpen dansen, de schuld van de hele teloorgang van die relatie op je nemen, óf stoppen met jullie huwelijk.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij zich erg druk maakt. Het is voor hem een win/win situatie namelijk, waarbij ik denk dat hij zich vergist in de impact van een doorstart maken én hij vergist zich in de impact van een scheiding. Maar goed, dat is speculatie, ik ken de man natuurlijk verder niet.
Wat jij moet gaan antwoorden lieverd hangt helemaal af van wat je wil. Je kunt ook neutraal antwoorden. Dat is optie drie. Optie één is hem beleefd maar wel overduidelijk maken dat je niet bereid bent een kruis te gaan dragen en naar zijn pijpen te dansen (waarmee je waarschijnlijk je relatie beëindigd), optie twee is hem gelijk geven en het boetekleed aantrekken, wat hem er misschien toe zal bewegen met je door te gaan, op zíjn voorwaarden dus en dan is er optie drie, een neutrale mail, waarin je hem aangeeft zelf nog niet te weten wat je wil, dat je veel nadenkt, dat je nog geen beslissingen hebt genomen.
Volgens mij zijn er niet veel meer opties maar daar kan ik naast zitten, misschien weet jij of een van de andere posters hier, nog meer te bedenken.
Als ik je relatieperikelen op een rijtje zet dan vind ik het er niet rooskleurig uitzien.
Je schrijft dat je hoopt dat het 'goedkomt' maar ik ben dan wel heel benieuwd naar hoe je dat voor je ziet.
Hoe jij gaat leven met zijn vreemdgaan, waarover hij geen gezeur wil, want hij vind het geen stok om mee te slaan, of hoe zei hij dat ook alweer?
Hoe ga jij om met het idee dat het allemaal aan jou ligt, dat slechts jouw gedrag aan de kaak wordt gesteld en dat het aan jou is om veranderingen aan te brengen in je karakter? En dat terwijl je zelf overduidelijk niet het gevoel hebt dat het allemaal aan jou ligt.
Hoe ga je leven met een man die tegen de kinderen schreeuwt en jou slaat? 1 x per 1,5 jaar is 1 x per 1,5 jaar te veel.
Vertel me eens, hoe zie jij dat 'goedkomen' voor je?
Kennelijk is hij vrij ontspannen over zijn eigen mail en heeft hij (zoals gewoonlijk) de bal bij jou neergelegd en kun jij nu kiezen voor of naar zijn pijpen dansen, de schuld van de hele teloorgang van die relatie op je nemen, óf stoppen met jullie huwelijk.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij zich erg druk maakt. Het is voor hem een win/win situatie namelijk, waarbij ik denk dat hij zich vergist in de impact van een doorstart maken én hij vergist zich in de impact van een scheiding. Maar goed, dat is speculatie, ik ken de man natuurlijk verder niet.
Wat jij moet gaan antwoorden lieverd hangt helemaal af van wat je wil. Je kunt ook neutraal antwoorden. Dat is optie drie. Optie één is hem beleefd maar wel overduidelijk maken dat je niet bereid bent een kruis te gaan dragen en naar zijn pijpen te dansen (waarmee je waarschijnlijk je relatie beëindigd), optie twee is hem gelijk geven en het boetekleed aantrekken, wat hem er misschien toe zal bewegen met je door te gaan, op zíjn voorwaarden dus en dan is er optie drie, een neutrale mail, waarin je hem aangeeft zelf nog niet te weten wat je wil, dat je veel nadenkt, dat je nog geen beslissingen hebt genomen.
Volgens mij zijn er niet veel meer opties maar daar kan ik naast zitten, misschien weet jij of een van de andere posters hier, nog meer te bedenken.
Als ik je relatieperikelen op een rijtje zet dan vind ik het er niet rooskleurig uitzien.
Je schrijft dat je hoopt dat het 'goedkomt' maar ik ben dan wel heel benieuwd naar hoe je dat voor je ziet.
Hoe jij gaat leven met zijn vreemdgaan, waarover hij geen gezeur wil, want hij vind het geen stok om mee te slaan, of hoe zei hij dat ook alweer?
Hoe ga jij om met het idee dat het allemaal aan jou ligt, dat slechts jouw gedrag aan de kaak wordt gesteld en dat het aan jou is om veranderingen aan te brengen in je karakter? En dat terwijl je zelf overduidelijk niet het gevoel hebt dat het allemaal aan jou ligt.
Hoe ga je leven met een man die tegen de kinderen schreeuwt en jou slaat? 1 x per 1,5 jaar is 1 x per 1,5 jaar te veel.
Vertel me eens, hoe zie jij dat 'goedkomen' voor je?
vrijdag 30 januari 2009 om 00:12
vrijdag 30 januari 2009 om 01:07
eleonora, ik moet het nog een keer zeggen; jij bent zo'n kei in dingen verhelderen. Een brei van emoties en verwarrende zaken even helder op een rijtje zetten.
Jij hebt echt een gave! Ik hoop, maar ik neem aan dat je dat zelf ook weet. Ik denk dat jij heel veel betekent (hebt) voor heel veel vrouwen die in de klem zitten.
Doe je daar iets mee? Qua werk bedoel ik?
Jij hebt echt een gave! Ik hoop, maar ik neem aan dat je dat zelf ook weet. Ik denk dat jij heel veel betekent (hebt) voor heel veel vrouwen die in de klem zitten.
Doe je daar iets mee? Qua werk bedoel ik?
vrijdag 30 januari 2009 om 08:41
Mees, Meds heeft gelijk. Laat de psych er buiten. Vertel hem niks over waar je in dat opzicht mee bezig bent. Ik snap wel dat je misschien wil laten zien dat je met jezelf aan de slag bent gegaan maar hij zal het ongetwijfeld gebruiken om zich zelf weer sterker te voelen in jullie conflict. Hou het dus gewoon voor jezelf.
vrijdag 30 januari 2009 om 10:23
ok dat klinkt logisch. er kan dan idd iets komen van, zie je wel dat JIJ hulp nodig hebt.
Ik zag vanmorgen dat hij op zijn werk was (is naast de deur) Ik heb gebeld dat ik vanmiddag moet werken en dat hij de kids uit school moet halen. Verder niks. ook gezeg dat ik niet weet hoe laat ik thuis ben.
Ok zei hij.
Ik ga geen gesprek aan vanmiddag. Ik heb alleen in een mail geschreven dat ik nu moet nadenken.
Ik ben sterk aan het wroeten. Zijn mail heb ik overgeschreven en bij alles wat hij schreef mijn eigen commentaar bij gezet. Ik kwam tot de conclusie dat er erg veel punten zijn waar ik me niet in kan vinden of waar ik voor mezelf een hele goede reden voor had.
Dit wil ik op me in laten werken en dan zie ik het wel.
Eleonora ik zei steeds dat ik hoop dat het goed komt, maar zoals het nu is betwijfel ik dat. Wat is goed. Er moet zoveel gezegd en veranderd worden en ik weet niet of ik dat wil. Ik wil mezelf niet nog een keer kwijtraken en op mijn tenen gaan lopen.
Als ik besluit om er mee te stoppen zal het ook een moeilijke weg worden, maar misschien wel rustiger.
Heeft hij toch zijn zin. Ik stop ermee dus is hij weer de gebeten hond.haha Kan hij zich vrijuit in haar armen storten. Ben beniuwd of zij dan op een man zit te wachten die geestelijk kapot is , zichzelf kwijt en vreselijk zielig.
Weer nadenken.
Ik zag vanmorgen dat hij op zijn werk was (is naast de deur) Ik heb gebeld dat ik vanmiddag moet werken en dat hij de kids uit school moet halen. Verder niks. ook gezeg dat ik niet weet hoe laat ik thuis ben.
Ok zei hij.
Ik ga geen gesprek aan vanmiddag. Ik heb alleen in een mail geschreven dat ik nu moet nadenken.
Ik ben sterk aan het wroeten. Zijn mail heb ik overgeschreven en bij alles wat hij schreef mijn eigen commentaar bij gezet. Ik kwam tot de conclusie dat er erg veel punten zijn waar ik me niet in kan vinden of waar ik voor mezelf een hele goede reden voor had.
Dit wil ik op me in laten werken en dan zie ik het wel.
Eleonora ik zei steeds dat ik hoop dat het goed komt, maar zoals het nu is betwijfel ik dat. Wat is goed. Er moet zoveel gezegd en veranderd worden en ik weet niet of ik dat wil. Ik wil mezelf niet nog een keer kwijtraken en op mijn tenen gaan lopen.
Als ik besluit om er mee te stoppen zal het ook een moeilijke weg worden, maar misschien wel rustiger.
Heeft hij toch zijn zin. Ik stop ermee dus is hij weer de gebeten hond.haha Kan hij zich vrijuit in haar armen storten. Ben beniuwd of zij dan op een man zit te wachten die geestelijk kapot is , zichzelf kwijt en vreselijk zielig.
Weer nadenken.
vrijdag 30 januari 2009 om 10:58
Lieve vrouw,
Natuurlijk was je man ooit de man van je dromen, een poëet, een romanticus, iemand die voor jou door het vuur ging en andersom.
In eerste instantie, in de eerste periode van je liefde zie je doorgaans vooral de mooie dingen in elkaar. Het vervelende is dat je ook elkaars lelijke dingen leert kennen. Die waren er al wel maar ze kwamen niet zo aan de oppervlakte misschien, jullie beiden deden je best voor elkaar en bij wrevel of onvrede werd een en ander met de mantel der liefde bedekt, je houdt van elkaar en bent bereid elkaar te vergeven.
Jij was misschien al wel iemand die hem dingen uit handen nam. Dat deed je eerst met liefde, daarna omdat het gewoon zo was gegroeid. Hij was misschien al vrij passief, niet daadkrachtig, en hij liet zich door jou dingen uit handen nemen, blij (misschien, ik speculeer) dat jij er was om te zorgen dat alles op rolletjes liep.
Als ik naar mijn eigen relatie kijk dan zie ik ook van die ingesleten gewoontes. Ik heb denk ik, sinds ik samen ben en samenwoon met mijn man, nooit meer een hamer aangeraakt. Dat doet mijn man. Ik vervang de batterijen van de afstandsbediening maar daar houdt het wel mee op qua techniek (ik noem maar een voorbeeld).
Ik heb daar geen problemen mee. Mijn man ook niet (ik vroeg het hem net) maar als het wél wrevel oproept en je bespreekt het niet, of je kunt niet accepteren dat sommige karaktertrekken echt bij iemand horen en dat je die niet kunt veranderen, dan worden het irritaties en die kunnen uitgroeien tot enorme problemen.
Jij viel op bepaalde aspecten in het karakter van je man. Aspecten die duidelijk te zien waren, die aan de oppervlakte kwamen toen je hem leerde kennen. De meer verborgen karaktertrekken leerde je pas later kennen en daarmee probeerde je te dealen en hij andersom deed dat met jouw karaktertrekken die hem niet bevielen. En dat kan dan heel lang pruttelen, borrelen, leiden tot zo af en toe een (fikse) eruptie maar het kan ook in een soort slowcoocker zitten en pas op het moment dat er éigenlijk niks meer aan te doen is, tot een uitbarsting komen.
En ik denk dat dat gebeurd is. In ieder geval met sommige problemen tussen jullie. Die hebben te lang geïrriteerd, gebroeid en tot verwijdering geleid.
Dan kijk je natuurlijk terug ik liefde en in nostalgie en naar hoe het kón zijn. Maar als je realistisch bent dan zie je ook dat dat al een tijd geleden was met zo nu en dan vanzelfsprekend een opleving waarbij jullie elkaar weer vonden. Maar het verleden zegt helaas niks over het heden. En het zal niet meer worden zoals het was. Het wordt hoe dan ook anders, of je samen doorgaat of niet.
Mees, als jij denkt dat je het nog een keer wil proberen met je man, om te zien of jullie er samen uitkomen dan moet je dat doen. Maar kijk ook even naar het fundament waarop je wil gaan bouwen. Is dat stevig genoeg en kun je over de berg bagage die jullie opgebouwd hebben heen kijken? Want er ís nogal wat gebeurd tussen jullie en je liefde voor elkaar moet werkelijk supersterk zijn en passioneel zijn om daar nog uit te komen.
Kijk ook naar wat jij volgens je man moet doen om te zorgen dat híj weer gelukkig wordt. Waar blijf jij in dat verhaal? Want daar gaat het niet over als je met hem praat. Mag jij ook nog gelukkig zijn en zie jij dat gebeuren voor jezelf gezien de eisen die er aan je worden gesteld?
Dat zijn allemaal zaken die je mee moet nemen bij je overwegingen om wel of niet door te gaan.
Doe maar kalm aan hoor, je hebt geen haast maar probeer realistisch te blijven en niet al te nostalgisch. Probeer te redeneren vanuit het nu en niet vanuit het verleden want lieve schat, hoe erg ik het ook voor je vind, het verleden bestaat niet meer.....
(f)
Natuurlijk was je man ooit de man van je dromen, een poëet, een romanticus, iemand die voor jou door het vuur ging en andersom.
In eerste instantie, in de eerste periode van je liefde zie je doorgaans vooral de mooie dingen in elkaar. Het vervelende is dat je ook elkaars lelijke dingen leert kennen. Die waren er al wel maar ze kwamen niet zo aan de oppervlakte misschien, jullie beiden deden je best voor elkaar en bij wrevel of onvrede werd een en ander met de mantel der liefde bedekt, je houdt van elkaar en bent bereid elkaar te vergeven.
Jij was misschien al wel iemand die hem dingen uit handen nam. Dat deed je eerst met liefde, daarna omdat het gewoon zo was gegroeid. Hij was misschien al vrij passief, niet daadkrachtig, en hij liet zich door jou dingen uit handen nemen, blij (misschien, ik speculeer) dat jij er was om te zorgen dat alles op rolletjes liep.
Als ik naar mijn eigen relatie kijk dan zie ik ook van die ingesleten gewoontes. Ik heb denk ik, sinds ik samen ben en samenwoon met mijn man, nooit meer een hamer aangeraakt. Dat doet mijn man. Ik vervang de batterijen van de afstandsbediening maar daar houdt het wel mee op qua techniek (ik noem maar een voorbeeld).
Ik heb daar geen problemen mee. Mijn man ook niet (ik vroeg het hem net) maar als het wél wrevel oproept en je bespreekt het niet, of je kunt niet accepteren dat sommige karaktertrekken echt bij iemand horen en dat je die niet kunt veranderen, dan worden het irritaties en die kunnen uitgroeien tot enorme problemen.
Jij viel op bepaalde aspecten in het karakter van je man. Aspecten die duidelijk te zien waren, die aan de oppervlakte kwamen toen je hem leerde kennen. De meer verborgen karaktertrekken leerde je pas later kennen en daarmee probeerde je te dealen en hij andersom deed dat met jouw karaktertrekken die hem niet bevielen. En dat kan dan heel lang pruttelen, borrelen, leiden tot zo af en toe een (fikse) eruptie maar het kan ook in een soort slowcoocker zitten en pas op het moment dat er éigenlijk niks meer aan te doen is, tot een uitbarsting komen.
En ik denk dat dat gebeurd is. In ieder geval met sommige problemen tussen jullie. Die hebben te lang geïrriteerd, gebroeid en tot verwijdering geleid.
Dan kijk je natuurlijk terug ik liefde en in nostalgie en naar hoe het kón zijn. Maar als je realistisch bent dan zie je ook dat dat al een tijd geleden was met zo nu en dan vanzelfsprekend een opleving waarbij jullie elkaar weer vonden. Maar het verleden zegt helaas niks over het heden. En het zal niet meer worden zoals het was. Het wordt hoe dan ook anders, of je samen doorgaat of niet.
Mees, als jij denkt dat je het nog een keer wil proberen met je man, om te zien of jullie er samen uitkomen dan moet je dat doen. Maar kijk ook even naar het fundament waarop je wil gaan bouwen. Is dat stevig genoeg en kun je over de berg bagage die jullie opgebouwd hebben heen kijken? Want er ís nogal wat gebeurd tussen jullie en je liefde voor elkaar moet werkelijk supersterk zijn en passioneel zijn om daar nog uit te komen.
Kijk ook naar wat jij volgens je man moet doen om te zorgen dat híj weer gelukkig wordt. Waar blijf jij in dat verhaal? Want daar gaat het niet over als je met hem praat. Mag jij ook nog gelukkig zijn en zie jij dat gebeuren voor jezelf gezien de eisen die er aan je worden gesteld?
Dat zijn allemaal zaken die je mee moet nemen bij je overwegingen om wel of niet door te gaan.
Doe maar kalm aan hoor, je hebt geen haast maar probeer realistisch te blijven en niet al te nostalgisch. Probeer te redeneren vanuit het nu en niet vanuit het verleden want lieve schat, hoe erg ik het ook voor je vind, het verleden bestaat niet meer.....
(f)
zondag 1 februari 2009 om 07:56
oh wat kan een mens zich beroerd voelen. De hele nacht liggen zweten en vreselijke buikpijn. Ik blijf naar het toilet rennen.
Vannacht ook weer enorm liggen malen. Ik ben vrijdag bij de psych geweest en dat was al best heftig. Het hele verhaal, zonder iets erbuiten te laten vertellen. Dat is nog nooit in het echt gebeurd. Het klikte wel en ik had het gevoel dat ze alles goed begreep en benaderde. Zowel mijn kant als zijn kant. Wordt vervolgd. Ze vind het zinvol om hier mee door te gaan haha. Ik had al een vermoeden.
Ik heb vrijdagavond een heel gesprek met mijn vriendin gehad. Toen hij hier vrijdag was kwam ze net koffie drinken en ze heeft een hele tijd met hem zitten praten.
Veel tranen en niet meer weten hoe en wat. Volgens haar zit hij in een enorme depressie en heeft hij hard hulp nodig. De punten die ik haar al verteld had kwamen ook naar voren, waar hij vnl tegenaan liep. Alleen situaties beschreven, verder had hij geen lelijk woord over mij zei ze. Dat weet ik wel want echt kwaad en hatelijk zal hij niet over mij spreken.
Ze heeft zelf niet zoveel gezegd. Alleen dat hij zeer dringend hulp nodig heeft en dat hij in sommige situaties ook mijn kant moet inzien.
Hierna heb ik haar verteld hoe ik veelal mijn gedrag kan verklaren (niet goedpraten dat ik niet nodig maar echt verklaren).
Het feit dat er regelmatig angst was. Op mijn tenen lopen. Ze had geen idee dat dit zo diep zat en dat dat veel situaties een richting in duwde.
Ze vroeg mij toen , wat jullie ook doen, op welke basis wil je verder? Wil je dat gevecht nog? Zie je in of dit anders wordt in de toekomst? Ik voelde me sterk op dat moment en ik kon aangeven dat ik geen goede basis zag en dat ik er niet alles voor had wat ik´moet´doen om mijn man gelukkig te maken, zeker niet zonder dat hij zijn aandeel ziet. Alleen verder gaan voelde toch 10 x beter. Voor allebei. Ik heb geen hekel aan hem en gun hem zijn geluk.
en nu? Allemaal vragen door mijn hoofd, misschien ook wel omdat ik me beroerd voel. Ik miste hem vannacht. De vraag of ik het allemaal niet overdrijf? Of ik mezelf niet onnodig pijn doe als ik stop? Worden we echt allebei gelukkiger zo.
Het is zo raar om die vragen in je hoofd te hebben terwijl je verstandelijk al wel zover bent en de vragen eigenlijk ook kan wegstrepen. Toch blijven ze broeien. Hoe stop je dat? Vermoeiend hoor.
Ik wil met hem praten. Of mijn verhaal nou tot hem doordringt of niet, ik ben het kwijt dan. Ik zie dan hoe hij reageert op mijn gevoel.
Vannacht ook weer enorm liggen malen. Ik ben vrijdag bij de psych geweest en dat was al best heftig. Het hele verhaal, zonder iets erbuiten te laten vertellen. Dat is nog nooit in het echt gebeurd. Het klikte wel en ik had het gevoel dat ze alles goed begreep en benaderde. Zowel mijn kant als zijn kant. Wordt vervolgd. Ze vind het zinvol om hier mee door te gaan haha. Ik had al een vermoeden.
Ik heb vrijdagavond een heel gesprek met mijn vriendin gehad. Toen hij hier vrijdag was kwam ze net koffie drinken en ze heeft een hele tijd met hem zitten praten.
Veel tranen en niet meer weten hoe en wat. Volgens haar zit hij in een enorme depressie en heeft hij hard hulp nodig. De punten die ik haar al verteld had kwamen ook naar voren, waar hij vnl tegenaan liep. Alleen situaties beschreven, verder had hij geen lelijk woord over mij zei ze. Dat weet ik wel want echt kwaad en hatelijk zal hij niet over mij spreken.
Ze heeft zelf niet zoveel gezegd. Alleen dat hij zeer dringend hulp nodig heeft en dat hij in sommige situaties ook mijn kant moet inzien.
Hierna heb ik haar verteld hoe ik veelal mijn gedrag kan verklaren (niet goedpraten dat ik niet nodig maar echt verklaren).
Het feit dat er regelmatig angst was. Op mijn tenen lopen. Ze had geen idee dat dit zo diep zat en dat dat veel situaties een richting in duwde.
Ze vroeg mij toen , wat jullie ook doen, op welke basis wil je verder? Wil je dat gevecht nog? Zie je in of dit anders wordt in de toekomst? Ik voelde me sterk op dat moment en ik kon aangeven dat ik geen goede basis zag en dat ik er niet alles voor had wat ik´moet´doen om mijn man gelukkig te maken, zeker niet zonder dat hij zijn aandeel ziet. Alleen verder gaan voelde toch 10 x beter. Voor allebei. Ik heb geen hekel aan hem en gun hem zijn geluk.
en nu? Allemaal vragen door mijn hoofd, misschien ook wel omdat ik me beroerd voel. Ik miste hem vannacht. De vraag of ik het allemaal niet overdrijf? Of ik mezelf niet onnodig pijn doe als ik stop? Worden we echt allebei gelukkiger zo.
Het is zo raar om die vragen in je hoofd te hebben terwijl je verstandelijk al wel zover bent en de vragen eigenlijk ook kan wegstrepen. Toch blijven ze broeien. Hoe stop je dat? Vermoeiend hoor.
Ik wil met hem praten. Of mijn verhaal nou tot hem doordringt of niet, ik ben het kwijt dan. Ik zie dan hoe hij reageert op mijn gevoel.
zondag 1 februari 2009 om 09:40
Arme jij Mees, buikgriep? Wat rot, wij hebben 'm hier ook allemaal gehad, bah, dan voel je je echt ellendig.
Ik wil proberen je niet te sturen. Ik zie je twijfel en ik zie je strijd, die komt voor mijn gevoel dwars door het scherm heen. Gevoel en verstand, de strijd tussen die twee, dat is zó moeilijk. Ik wil je voorspiegelen hoe ik het zie en hoe ik denk dat de praktijk er uit gaat zien.
Maar allereerst; Als je man diep in de put zit Mees, dan moet hij vooral gaan doen wat hij ook doet; met een derde gaan praten, het liefst een onafhankelijke en orde scheppen in de rijstebrijberg in zijn hoofd. Hoe hard ook, hij zal zelf tot die conclusie moeten komen. Vind je niet?
Jij bent niet de aangewezen persoon om hem te helpen. Hij heeft input van buitenaf nodig (denk ik). Er is veel gebeurd tussen jullie tijdens jullie huwelijk, onbewust, ingesleten, gewend geraakt aan, niet ingegrepen bij, en nu staan jullie gevoelsmatig recht tegenover elkaar.
Hij wil graag dat jij je eigen aandeel aanvaardt en daarmee aan het werk gaat. Dat wil jij andersom ook. Het gevaar is natuurlijk dat dit een patstelling wordt. Er is in ieder geval welwillendheid nodig van beide kanten. Ik denk dat als je succesvol wil zijn (ik zeg áls he, want dat is helemaal upto jullie) er dan in ieder geval heel erg veel liefde en ruimte moet zijn. De welwillendheid om elkaar hoe dan ook te accepteren. Dat is een ingrediënt dat volgens mij onmisbaar is. Eerlijk gezegd denk ik dat er zonder die welwillendheid, zonder die diepe wens, geen basis is om door te gaan.
Doorgaan met als inzet elkaar proberen te veranderen lijkt mij een zogenaamde 'lost case'. Omdat je dan met veel te veel verwachtingen zo'n relatie weer instapt en iedere teleurstelling, ieder misstapje, ieder woordje verkeerd, op een gouden schaal gaat leggen en eigenlijk met samengeknepen billen zit te wachten tot het echt misgaat, wat dan ook in alle waarschijnlijkheid zal gebeuren.
Ik denk dat je pas kunt nadenken over samen verder gaan als je allebei overtuigd bent van het gevoel dat je zo godsgruwelijk veel van dat andere mens in de relatie houdt dat je gewoon vanonder het eelt van je voeten zin hebt om er samen tegenaan te gaan. Zonder reserves en als elkaars allerbeste vriend. Elkaar de schuld geven, verwijten maken over karaktertrekken, niet open zijn en ook elkaar éig-en-lijk verantwoordelijk houden voor wat er allemaal mis is gegaan past daar mijns inziens niet in.
Iemand missen 's nachts is nog wel iets anders dan een leven delen. Dat weet jij ook wel.
Geef je gevoel de ruimte, doe dat vooral. Maar laat ook je verstand meedoen. Dat is de tip die ik je eigenlijk wil geven. Je zegt zelf dat je gevoel je verstand tegenspreekt. Mijn ervaring is dat je gevoel er vaak later bij aansluit, bij je verstand. Dat je gevoel wat langer nodig heeft om conclusies te trekken die je verstand al getrokken had. Vanuit mijn eigen ervaring puttend moet ik zeggen dat - wat betreft mijn liefdesleven - mijn verstand me altijd de juiste signalen gaf.
Liefs,
Leo
(f)
Ik wil proberen je niet te sturen. Ik zie je twijfel en ik zie je strijd, die komt voor mijn gevoel dwars door het scherm heen. Gevoel en verstand, de strijd tussen die twee, dat is zó moeilijk. Ik wil je voorspiegelen hoe ik het zie en hoe ik denk dat de praktijk er uit gaat zien.
Maar allereerst; Als je man diep in de put zit Mees, dan moet hij vooral gaan doen wat hij ook doet; met een derde gaan praten, het liefst een onafhankelijke en orde scheppen in de rijstebrijberg in zijn hoofd. Hoe hard ook, hij zal zelf tot die conclusie moeten komen. Vind je niet?
Jij bent niet de aangewezen persoon om hem te helpen. Hij heeft input van buitenaf nodig (denk ik). Er is veel gebeurd tussen jullie tijdens jullie huwelijk, onbewust, ingesleten, gewend geraakt aan, niet ingegrepen bij, en nu staan jullie gevoelsmatig recht tegenover elkaar.
Hij wil graag dat jij je eigen aandeel aanvaardt en daarmee aan het werk gaat. Dat wil jij andersom ook. Het gevaar is natuurlijk dat dit een patstelling wordt. Er is in ieder geval welwillendheid nodig van beide kanten. Ik denk dat als je succesvol wil zijn (ik zeg áls he, want dat is helemaal upto jullie) er dan in ieder geval heel erg veel liefde en ruimte moet zijn. De welwillendheid om elkaar hoe dan ook te accepteren. Dat is een ingrediënt dat volgens mij onmisbaar is. Eerlijk gezegd denk ik dat er zonder die welwillendheid, zonder die diepe wens, geen basis is om door te gaan.
Doorgaan met als inzet elkaar proberen te veranderen lijkt mij een zogenaamde 'lost case'. Omdat je dan met veel te veel verwachtingen zo'n relatie weer instapt en iedere teleurstelling, ieder misstapje, ieder woordje verkeerd, op een gouden schaal gaat leggen en eigenlijk met samengeknepen billen zit te wachten tot het echt misgaat, wat dan ook in alle waarschijnlijkheid zal gebeuren.
Ik denk dat je pas kunt nadenken over samen verder gaan als je allebei overtuigd bent van het gevoel dat je zo godsgruwelijk veel van dat andere mens in de relatie houdt dat je gewoon vanonder het eelt van je voeten zin hebt om er samen tegenaan te gaan. Zonder reserves en als elkaars allerbeste vriend. Elkaar de schuld geven, verwijten maken over karaktertrekken, niet open zijn en ook elkaar éig-en-lijk verantwoordelijk houden voor wat er allemaal mis is gegaan past daar mijns inziens niet in.
Iemand missen 's nachts is nog wel iets anders dan een leven delen. Dat weet jij ook wel.
Geef je gevoel de ruimte, doe dat vooral. Maar laat ook je verstand meedoen. Dat is de tip die ik je eigenlijk wil geven. Je zegt zelf dat je gevoel je verstand tegenspreekt. Mijn ervaring is dat je gevoel er vaak later bij aansluit, bij je verstand. Dat je gevoel wat langer nodig heeft om conclusies te trekken die je verstand al getrokken had. Vanuit mijn eigen ervaring puttend moet ik zeggen dat - wat betreft mijn liefdesleven - mijn verstand me altijd de juiste signalen gaf.
Liefs,
Leo
(f)
zondag 1 februari 2009 om 16:37
Mees,
regelmatig angst hebben en op je tenen moeten lopen is niet goed voor je. Ook niet voor je kinderen want die voelen dat aan. Zoals Eleonora zegt: probeer het op de verstandelijke manier te benaderen. Je gevoel is momenteel in de war, logisch na alles wat je voor je kiezen hebt gekregen, dus een minder goede raadgever.
regelmatig angst hebben en op je tenen moeten lopen is niet goed voor je. Ook niet voor je kinderen want die voelen dat aan. Zoals Eleonora zegt: probeer het op de verstandelijke manier te benaderen. Je gevoel is momenteel in de war, logisch na alles wat je voor je kiezen hebt gekregen, dus een minder goede raadgever.
zondag 1 februari 2009 om 18:26
dinsdag 3 februari 2009 om 09:18
jeetje ik begin me weer iets meer mens te voelen. Wat hakt zo´n griepje erin zeg.
Meds je geeft aan om niet te mailen of te praten, maar zo doorrommelen voelt ook niet ok. er is zoveel onduidelijkheid. Hij heeft nu een aantal keren aangegeven wat hij voelt en ervaart ik nog helemaal niet. Ik wil zo graag mijn gevoel over de zaken eens op tafel leggen. Maakt niet uit wat er mee gedaan wordt. Of een normaal gesprek mogelijk is of niet of dat alles ontkend wordt of gebaggataliseerd. (eh spel ik dat goed) Alles wat ik hier heb aangegeven van mijn angst tot verdriet en het boos zijn wil ik dat hij weet.
Ik moet idd zoveel mogelijk bij mijn verstand blijven en mijn verstand zegt dat het op is voor nu. Ik wil rust en de zaken op orde krijgen. Misschien wil ik te snel ik weet het niet.
Dat gevoel aan de andere kant is een gevaar. De ene dag zo en de andere zo. Constant na het verstandelijke die gevoelsmatige twijfel van overdrijf ik niet.
Als ik diep in mezelf kijk en dan ben ik heeel eerlijk nu, ben ik zo bang dat hij toch in de armen van die ander springt. Dat is wat ik heel moeilijk vind. Het stomme is dat als zij er niet was ik er waarschijnlijk wat makkelijker over zou denken. Wat klinkt dat ontzettend jaloers en bezitterig grrr. zo ben ik nooit geweest.
Dat zou zoveel meer pijn teweeg brengen. Raar gevoel is dat hoor.
Heeft dat te maken met de emotie van het vreemdgaan?
Ik ga weer even plat op de bank. En dan wat fut verzamelen om enige orde in huis te scheppen.
Meds je geeft aan om niet te mailen of te praten, maar zo doorrommelen voelt ook niet ok. er is zoveel onduidelijkheid. Hij heeft nu een aantal keren aangegeven wat hij voelt en ervaart ik nog helemaal niet. Ik wil zo graag mijn gevoel over de zaken eens op tafel leggen. Maakt niet uit wat er mee gedaan wordt. Of een normaal gesprek mogelijk is of niet of dat alles ontkend wordt of gebaggataliseerd. (eh spel ik dat goed) Alles wat ik hier heb aangegeven van mijn angst tot verdriet en het boos zijn wil ik dat hij weet.
Ik moet idd zoveel mogelijk bij mijn verstand blijven en mijn verstand zegt dat het op is voor nu. Ik wil rust en de zaken op orde krijgen. Misschien wil ik te snel ik weet het niet.
Dat gevoel aan de andere kant is een gevaar. De ene dag zo en de andere zo. Constant na het verstandelijke die gevoelsmatige twijfel van overdrijf ik niet.
Als ik diep in mezelf kijk en dan ben ik heeel eerlijk nu, ben ik zo bang dat hij toch in de armen van die ander springt. Dat is wat ik heel moeilijk vind. Het stomme is dat als zij er niet was ik er waarschijnlijk wat makkelijker over zou denken. Wat klinkt dat ontzettend jaloers en bezitterig grrr. zo ben ik nooit geweest.
Dat zou zoveel meer pijn teweeg brengen. Raar gevoel is dat hoor.
Heeft dat te maken met de emotie van het vreemdgaan?
Ik ga weer even plat op de bank. En dan wat fut verzamelen om enige orde in huis te scheppen.
dinsdag 3 februari 2009 om 14:54
quote:mees12 schreef op 03 februari 2009 @ 09:18:
jeetje ik begin me weer iets meer mens te voelen. Wat hakt zo´n griepje erin zeg.
Meds je geeft aan om niet te mailen of te praten, maar zo doorrommelen voelt ook niet ok. er is zoveel onduidelijkheid. Hij heeft nu een aantal keren aangegeven wat hij voelt en ervaart ik nog helemaal niet. Ik wil zo graag mijn gevoel over de zaken eens op tafel leggen. Maakt niet uit wat er mee gedaan wordt.
Maar wat wil je er dan mee bereiken? Wil je gewoon je hart luchten? dan kan dat ook met een vriendin. Wil je hem door je emoties op een andere gedachte brengen dan lijkt me dat geen idee, dat zal onmiddellijk weerstand oproepen en de verwijdering alleen maar groter maken. Wil je afspraken maken over hoe en wat met de kinderen ga dan met een mediator in zee. Of een normaal gesprek mogelijk is of niet of dat alles ontkend wordt of gebaggataliseerd. (eh spel ik dat goed) Alles wat ik hier heb aangegeven van mijn angst tot verdriet en het boos zijn wil ik dat hij weet.
Waarom wil je dat hij dat weet? Denk je dat hij dat niet weet? en wat moet hij dan doen met die info???
Ik moet idd zoveel mogelijk bij mijn verstand blijven en mijn verstand zegt dat het op is voor nu. Ik wil rust en de zaken op orde krijgen. Misschien wil ik te snel ik weet het niet.
volgens mij wil je verschillende dingen. Je zegt dat het op is en dat je de zaken op orde wilt krijgen, dat kan door bijv. zakelijke afspraken te maken en op papier te zetten. Maar ik lees dat jij ook (vooral) begrip wilt voor je gevoel en je gevoelens aan hem duidelijk wilt maken, en dat is echt iets anders.
Dat gevoel aan de andere kant is een gevaar. De ene dag zo en de andere zo. Constant na het verstandelijke die gevoelsmatige twijfel van overdrijf ik niet.
Daarom is het goed om afstand te nemen.
Als ik diep in mezelf kijk en dan ben ik heeel eerlijk nu, ben ik zo bang dat hij toch in de armen van die ander springt. Dat is wat ik heel moeilijk vind. Het stomme is dat als zij er niet was ik er waarschijnlijk wat makkelijker over zou denken. Wat klinkt dat ontzettend jaloers en bezitterig grrr. zo ben ik nooit geweest.
Het is logisch dat je zo denkt, dat hoort bij je verwerkingsproces. Maar wat jij ook doet, je kan hem niet sturen, je kan niet voorkomen dat hij naar die ander gaat.
Dat zou zoveel meer pijn teweeg brengen. Raar gevoel is dat hoor.
Heeft dat te maken met de emotie van het vreemdgaan?
Ik ga weer even plat op de bank. En dan wat fut verzamelen om enige orde in huis te scheppen.
jeetje ik begin me weer iets meer mens te voelen. Wat hakt zo´n griepje erin zeg.
Meds je geeft aan om niet te mailen of te praten, maar zo doorrommelen voelt ook niet ok. er is zoveel onduidelijkheid. Hij heeft nu een aantal keren aangegeven wat hij voelt en ervaart ik nog helemaal niet. Ik wil zo graag mijn gevoel over de zaken eens op tafel leggen. Maakt niet uit wat er mee gedaan wordt.
Maar wat wil je er dan mee bereiken? Wil je gewoon je hart luchten? dan kan dat ook met een vriendin. Wil je hem door je emoties op een andere gedachte brengen dan lijkt me dat geen idee, dat zal onmiddellijk weerstand oproepen en de verwijdering alleen maar groter maken. Wil je afspraken maken over hoe en wat met de kinderen ga dan met een mediator in zee. Of een normaal gesprek mogelijk is of niet of dat alles ontkend wordt of gebaggataliseerd. (eh spel ik dat goed) Alles wat ik hier heb aangegeven van mijn angst tot verdriet en het boos zijn wil ik dat hij weet.
Waarom wil je dat hij dat weet? Denk je dat hij dat niet weet? en wat moet hij dan doen met die info???
Ik moet idd zoveel mogelijk bij mijn verstand blijven en mijn verstand zegt dat het op is voor nu. Ik wil rust en de zaken op orde krijgen. Misschien wil ik te snel ik weet het niet.
volgens mij wil je verschillende dingen. Je zegt dat het op is en dat je de zaken op orde wilt krijgen, dat kan door bijv. zakelijke afspraken te maken en op papier te zetten. Maar ik lees dat jij ook (vooral) begrip wilt voor je gevoel en je gevoelens aan hem duidelijk wilt maken, en dat is echt iets anders.
Dat gevoel aan de andere kant is een gevaar. De ene dag zo en de andere zo. Constant na het verstandelijke die gevoelsmatige twijfel van overdrijf ik niet.
Daarom is het goed om afstand te nemen.
Als ik diep in mezelf kijk en dan ben ik heeel eerlijk nu, ben ik zo bang dat hij toch in de armen van die ander springt. Dat is wat ik heel moeilijk vind. Het stomme is dat als zij er niet was ik er waarschijnlijk wat makkelijker over zou denken. Wat klinkt dat ontzettend jaloers en bezitterig grrr. zo ben ik nooit geweest.
Het is logisch dat je zo denkt, dat hoort bij je verwerkingsproces. Maar wat jij ook doet, je kan hem niet sturen, je kan niet voorkomen dat hij naar die ander gaat.
Dat zou zoveel meer pijn teweeg brengen. Raar gevoel is dat hoor.
Heeft dat te maken met de emotie van het vreemdgaan?
Ik ga weer even plat op de bank. En dan wat fut verzamelen om enige orde in huis te scheppen.
vrijdag 6 februari 2009 om 11:27
Gelukkig eindelijk een beetje aan het opknappen.
ik heb besloten dat we voor nu uit elkaar allebei beter af zijn. Na veel nadenken wil ik nu eerst tot mezelf komen en de boel op de rit krijgen met en voor de kids.
Ik merk dat hij steeds meer naar ons toetrekt. Regelmatig is hij ´even´aan de deur geweest voor dit of dat. Ik merkte dat dat onrust bij mij gaf. Niet praten, niks zeggen en toch nu contact zoeken.
Ik ga volgende week met hem praten en een aantal afspraken maken. Zakelijk en voor de kids. We hebben een afspraak gemaakt voor een boswandeling. Neutraal terrein. Ik wilde het niet in huis. Dat is nu mijn plekje.
Ik ben ervan overtuigd dat dit het beste is en dat we na een periode wel zien waar we stranden. Ik kan nog niet zeggen dat de deur helemaal dicht gaat. Dat weet ik gewoonweg niet. Misschien na het gesprek van zijn kant wel, maar dan is dat ook duidelijk.
Voor nu kies ik voor mezelf. Ik ben idd de enige die voor mezelf duidelijkheid kan scheppen. Van de andere kant krijg ik geen antwoorden.
Meds, het is idd zo dat ik gewoon mijn gevoel en verhaal wil doen. Waarschijnlijk weet hij dit allmaal wel, maar ik wil het toch uitspreken. Dat kan ook tegen een vriendin, maar na 16 jaar wil ik nog eens heel duidelijk zijn. En nee het is niet om op zijn emoties in te spelen hoor om hem op andere gedachtes te brengen. Ik weet niet wat hij wil en misschien zegt hij dat ook niet, maar ik weet nu wel wat ik wil. En dat voelt toch wel goed. Moeilijk en verdrietig, maar wel goed.
Ik moet zoveel dingen overdenken en ook verwerken. Dat moet ik zelf doen. Wie ben ik? is wel toepasselijk.
ik heb besloten dat we voor nu uit elkaar allebei beter af zijn. Na veel nadenken wil ik nu eerst tot mezelf komen en de boel op de rit krijgen met en voor de kids.
Ik merk dat hij steeds meer naar ons toetrekt. Regelmatig is hij ´even´aan de deur geweest voor dit of dat. Ik merkte dat dat onrust bij mij gaf. Niet praten, niks zeggen en toch nu contact zoeken.
Ik ga volgende week met hem praten en een aantal afspraken maken. Zakelijk en voor de kids. We hebben een afspraak gemaakt voor een boswandeling. Neutraal terrein. Ik wilde het niet in huis. Dat is nu mijn plekje.
Ik ben ervan overtuigd dat dit het beste is en dat we na een periode wel zien waar we stranden. Ik kan nog niet zeggen dat de deur helemaal dicht gaat. Dat weet ik gewoonweg niet. Misschien na het gesprek van zijn kant wel, maar dan is dat ook duidelijk.
Voor nu kies ik voor mezelf. Ik ben idd de enige die voor mezelf duidelijkheid kan scheppen. Van de andere kant krijg ik geen antwoorden.
Meds, het is idd zo dat ik gewoon mijn gevoel en verhaal wil doen. Waarschijnlijk weet hij dit allmaal wel, maar ik wil het toch uitspreken. Dat kan ook tegen een vriendin, maar na 16 jaar wil ik nog eens heel duidelijk zijn. En nee het is niet om op zijn emoties in te spelen hoor om hem op andere gedachtes te brengen. Ik weet niet wat hij wil en misschien zegt hij dat ook niet, maar ik weet nu wel wat ik wil. En dat voelt toch wel goed. Moeilijk en verdrietig, maar wel goed.
Ik moet zoveel dingen overdenken en ook verwerken. Dat moet ik zelf doen. Wie ben ik? is wel toepasselijk.
vrijdag 6 februari 2009 om 12:40
Mees, ik lees soms mee, wat klink je sterk!
Je lijkt het voor jezelf toch goed op een rij te hebben.
Die overweging, bang dat hij alsnog bij die ander in de armen zal springen, en die jaloezie die je er bij voelt. Zo herkenbaar. Ik kan dat nog niet goed loslaten. Ook omdat zij dan mogelijk mijn (onze) kinderen mee gaat opvoeden. NEEEEEEEE!
(zelfde verhaal; man met ander moppie en nu "weet ie het niet meer")
Je lijkt het voor jezelf toch goed op een rij te hebben.
Die overweging, bang dat hij alsnog bij die ander in de armen zal springen, en die jaloezie die je er bij voelt. Zo herkenbaar. Ik kan dat nog niet goed loslaten. Ook omdat zij dan mogelijk mijn (onze) kinderen mee gaat opvoeden. NEEEEEEEE!
(zelfde verhaal; man met ander moppie en nu "weet ie het niet meer")
vrijdag 6 februari 2009 om 12:46
Mees ik begrijp het niet goed, ga jij dan voorstellen om te scheiden? Je zegt dat je weet wat je wilt, maar je laat tevens een opening 'voor als hij anders wil". Je weet volgens mij al dat hij wil scheiden want dat heeft ie immers een paar keer aangegeven. Nu doe je voorkomen alsof de beslissing van jou uit komt, ik snap dat niet zo goed
vrijdag 6 februari 2009 om 13:18
Lieve Meds,
het klinkt allemaal verwarrend ik weet het zo voelt het ook.
Ik krijg steeds meer het idee dat het balletje echt bij mij ligt. Hij heeft gesproken met een vriendin van mij en met zijn moeder, waarin hij aangeeft dat hij eigenlijk helemaal niet wil scheiden. En dat hij naar mij schrijft dat als ik er 100% voor wil knokken (en veranderen) het de enige kans is. Daar baseer ik dat op. En aangezien ik niet zijn keuze af wil wachten neem ik het heft in eigen handen. Wat hij wel of niet wil weet ik dus niet uit eerste hand. Officieel scheiden of nog niet daar ben ik nog niet uit.
Ik weet dat het voor mij beter is om apart te wonen en te kijken wat de toekomst brengt. Ik geef hem niet echt een opening, maar meer dat hij kan zeggen (tegen mij) wat hij wil. Ook al zegt hij dan dat hij niet wil scheiden of juist wel, het is om het even.
Eerst ik nu. Dat wil ik er eigenlijk mee zeggen.
Southerngirl, ik mag nu heel sterk klinken, maar dat valt wel mee. Het is meer zelfbehoud. Ik wil niet afhankelijk zijn van keuzes die voor mij gemaakt worden. Ook hij mag zijn eigen fouten eens gaan onderzoeken.
En wat je zegt over dat ZIJ misschien bij de kinderen komt, nou daar moet ik niet aan denken.
Al worden zij ooit een droompaar, voorlopig hoeven mijn kinderen daar niet mee geconfronteerd te worden, ik hoop dat als het van toepassing is, hij dat kan begrijpen.
Ik ben nog steeds erg blij dat jullie meelezen en reacties geven. Dank je wel.
het klinkt allemaal verwarrend ik weet het zo voelt het ook.
Ik krijg steeds meer het idee dat het balletje echt bij mij ligt. Hij heeft gesproken met een vriendin van mij en met zijn moeder, waarin hij aangeeft dat hij eigenlijk helemaal niet wil scheiden. En dat hij naar mij schrijft dat als ik er 100% voor wil knokken (en veranderen) het de enige kans is. Daar baseer ik dat op. En aangezien ik niet zijn keuze af wil wachten neem ik het heft in eigen handen. Wat hij wel of niet wil weet ik dus niet uit eerste hand. Officieel scheiden of nog niet daar ben ik nog niet uit.
Ik weet dat het voor mij beter is om apart te wonen en te kijken wat de toekomst brengt. Ik geef hem niet echt een opening, maar meer dat hij kan zeggen (tegen mij) wat hij wil. Ook al zegt hij dan dat hij niet wil scheiden of juist wel, het is om het even.
Eerst ik nu. Dat wil ik er eigenlijk mee zeggen.
Southerngirl, ik mag nu heel sterk klinken, maar dat valt wel mee. Het is meer zelfbehoud. Ik wil niet afhankelijk zijn van keuzes die voor mij gemaakt worden. Ook hij mag zijn eigen fouten eens gaan onderzoeken.
En wat je zegt over dat ZIJ misschien bij de kinderen komt, nou daar moet ik niet aan denken.
Al worden zij ooit een droompaar, voorlopig hoeven mijn kinderen daar niet mee geconfronteerd te worden, ik hoop dat als het van toepassing is, hij dat kan begrijpen.
Ik ben nog steeds erg blij dat jullie meelezen en reacties geven. Dank je wel.
vrijdag 6 februari 2009 om 13:23
quote:mees12 schreef op 06 februari 2009 @ 13:18:
Lieve Meds,
het klinkt allemaal verwarrend ik weet het zo voelt het ook.
Ik krijg steeds meer het idee dat het balletje echt bij mij ligt. Hij heeft gesproken met een vriendin van mij en met zijn moeder, waarin hij aangeeft dat hij eigenlijk helemaal niet wil scheiden. maar hij heeft tegen jou gezegd dat ie niet meer van je houdt en dat ie een ander heeft. En dat hij naar mij schrijft dat als ik er 100% voor wil knokken (en veranderen) het de enige kans is. Daar baseer ik dat op.Dan legt ie de verantwoording bij jou, zo kan hij schone handen houden (nee papa wilde niet scheiden, dat was de keuze van mama) lekker ook om het te koppelen aan jou wil tot verandering, terwijl hij is vreemdgegaan!!! En aangezien ik niet zijn keuze af wil wachten neem ik het heft in eigen handen. Wat hij wel of niet wil weet ik dus niet uit eerste hand. Officieel scheiden of nog niet daar ben ik nog niet uit. Lijkt mij duidelijk, als deze man met je verder wil, dan is de vraag wat hij dan gaat doen, want tot nu toe heeft hij het huwelijk gesaboteerd door vreemd te gaan en door te zeggen dat hij er mee wil stoppen. Dus je moet aan hem vragen wat hij wil investeren in de relatie. Jij moet je afvragen of je nog met zo'n (onbetrouwbaar) geval verder wil. Het klinkt namelijk in alles dat hij weg wil maar geen vuile handen wil maken. Heel laf
Ik weet dat het voor mij beter is om apart te wonen en te kijken wat de toekomst brengt. Ik geef hem niet echt een opening, maar meer dat hij kan zeggen (tegen mij) wat hij wil. Ook al zegt hij dan dat hij niet wil scheiden of juist wel, het is om het even.
Eerst ik nu. Dat wil ik er eigenlijk mee zeggen. Goed uitgangspunt
Southerngirl, ik mag nu heel sterk klinken, maar dat valt wel mee. Het is meer zelfbehoud. Ik wil niet afhankelijk zijn van keuzes die voor mij gemaakt worden. Ook hij mag zijn eigen fouten eens gaan onderzoeken.
En wat je zegt over dat ZIJ misschien bij de kinderen komt, nou daar moet ik niet aan denken.
Al worden zij ooit een droompaar, voorlopig hoeven mijn kinderen daar niet mee geconfronteerd te worden, ik hoop dat als het van toepassing is, hij dat kan begrijpen.
Ik ben nog steeds erg blij dat jullie meelezen en reacties geven. Dank je wel.
Lieve Meds,
het klinkt allemaal verwarrend ik weet het zo voelt het ook.
Ik krijg steeds meer het idee dat het balletje echt bij mij ligt. Hij heeft gesproken met een vriendin van mij en met zijn moeder, waarin hij aangeeft dat hij eigenlijk helemaal niet wil scheiden. maar hij heeft tegen jou gezegd dat ie niet meer van je houdt en dat ie een ander heeft. En dat hij naar mij schrijft dat als ik er 100% voor wil knokken (en veranderen) het de enige kans is. Daar baseer ik dat op.Dan legt ie de verantwoording bij jou, zo kan hij schone handen houden (nee papa wilde niet scheiden, dat was de keuze van mama) lekker ook om het te koppelen aan jou wil tot verandering, terwijl hij is vreemdgegaan!!! En aangezien ik niet zijn keuze af wil wachten neem ik het heft in eigen handen. Wat hij wel of niet wil weet ik dus niet uit eerste hand. Officieel scheiden of nog niet daar ben ik nog niet uit. Lijkt mij duidelijk, als deze man met je verder wil, dan is de vraag wat hij dan gaat doen, want tot nu toe heeft hij het huwelijk gesaboteerd door vreemd te gaan en door te zeggen dat hij er mee wil stoppen. Dus je moet aan hem vragen wat hij wil investeren in de relatie. Jij moet je afvragen of je nog met zo'n (onbetrouwbaar) geval verder wil. Het klinkt namelijk in alles dat hij weg wil maar geen vuile handen wil maken. Heel laf
Ik weet dat het voor mij beter is om apart te wonen en te kijken wat de toekomst brengt. Ik geef hem niet echt een opening, maar meer dat hij kan zeggen (tegen mij) wat hij wil. Ook al zegt hij dan dat hij niet wil scheiden of juist wel, het is om het even.
Eerst ik nu. Dat wil ik er eigenlijk mee zeggen. Goed uitgangspunt
Southerngirl, ik mag nu heel sterk klinken, maar dat valt wel mee. Het is meer zelfbehoud. Ik wil niet afhankelijk zijn van keuzes die voor mij gemaakt worden. Ook hij mag zijn eigen fouten eens gaan onderzoeken.
En wat je zegt over dat ZIJ misschien bij de kinderen komt, nou daar moet ik niet aan denken.
Al worden zij ooit een droompaar, voorlopig hoeven mijn kinderen daar niet mee geconfronteerd te worden, ik hoop dat als het van toepassing is, hij dat kan begrijpen.
Ik ben nog steeds erg blij dat jullie meelezen en reacties geven. Dank je wel.
woensdag 18 februari 2009 om 00:58
lieve Mees,
Heb je dat gesprek al gehad? Ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Bij mij is het onwerkelijk nu hij me verteld heeft dat hij eigelijk niet zonder me kan. Want hoe nu verder? Hij communiceert zo slecht, of in ieder geval anders, dat het zoeken wordt om bij elkaar te komen.
Hoop snel wat van je te lezen!
Heb je dat gesprek al gehad? Ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Bij mij is het onwerkelijk nu hij me verteld heeft dat hij eigelijk niet zonder me kan. Want hoe nu verder? Hij communiceert zo slecht, of in ieder geval anders, dat het zoeken wordt om bij elkaar te komen.
Hoop snel wat van je te lezen!
