Relaties
alle pijlers
Minnaressen in de schaduw
vrijdag 2 mei 2008 om 22:50
Na het lezen van enkele topics ben ik toch wel heel nieuwsgierig. Ben benieuwd naar jullie reacties.
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw. Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?
Iemand anders nog vragen of reacties?
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw. Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?
Iemand anders nog vragen of reacties?
zaterdag 3 mei 2008 om 23:50
Na het lezen van enkele topics ben ik toch wel heel nieuwsgierig. Ben benieuwd naar jullie reacties.
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw.
Is in mijn geval geen schaduwplaats geweest in eerste instantie, aangezien ik niet wist dat GM een relatie had. Heeft hij ruim een jaar heel goed verborgen weten te houden dmv o.a. een andere naam. Toen ik daar uiteindelijk zelf achterkwam en aankaartte, is het contact juist een tijd geheel gestopt van zijn kant omdat ik iets had achterhaald wat overduidelijk niet naar buiten had mogen komen.
Later in dat jaar kregen we wel weer contact omdat ik graag wilde weten waarom hij het zo had aangepakt.
Schaduwplaats is in mijn optiek genoegen nemen met een 2e plaats. En hangt dus af van wat je van iemand wilt. Wil je met een bezette persoon een relatie, en je blijft daarom het contact houden, met alle hoopvolle beloftes vanuit GM gezien, dan ben je idd 2e viool. Als dat niet zo is, kun je m.i. niet spreken van een schaduwplaats. Alles hangt af van verwachting.
Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Omdat hij destijds voor mij iemand was waarvan ik het gevoel had dat het zou kunnen matchen. En nog wel eerlijk gezegd, alleen realistisch gezien zou het niet meer kunnen. Hoe een hypocriete uitspraak dit ook mag zijn.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Hoe cru ook, toen ik het wel wist…zijn relatie is niet mijn verantwoordelijkheid. Waarom zou ik me plaatsvervangend schuldig moeten voelen? Had hij ook niet nl.
En vrouw inlichten….het komt vaak genoeg voor dat vrouwlief de minnares niet gelooft en die ziet als relatiestoker.
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?Nee, ik ken haar niet. En nee, hij heeft op 2x na wat verteld. Dat de relatie was verzand in broer-zus relatie, langs elkaar heenleven, en de 2e keer toen zijn relatie daadwerkelijk is beëindigd. (Niet om met mij verder te gaan overigens).
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?Heb ik heel even gehad. Ook weer redelijk snel opzij gezet om bovenstaand.
Iemand anders nog vragen of reacties?
Jahoor, wat voegt dit voor jou toe, wat wil/doe je hiermee?
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw.
Is in mijn geval geen schaduwplaats geweest in eerste instantie, aangezien ik niet wist dat GM een relatie had. Heeft hij ruim een jaar heel goed verborgen weten te houden dmv o.a. een andere naam. Toen ik daar uiteindelijk zelf achterkwam en aankaartte, is het contact juist een tijd geheel gestopt van zijn kant omdat ik iets had achterhaald wat overduidelijk niet naar buiten had mogen komen.
Later in dat jaar kregen we wel weer contact omdat ik graag wilde weten waarom hij het zo had aangepakt.
Schaduwplaats is in mijn optiek genoegen nemen met een 2e plaats. En hangt dus af van wat je van iemand wilt. Wil je met een bezette persoon een relatie, en je blijft daarom het contact houden, met alle hoopvolle beloftes vanuit GM gezien, dan ben je idd 2e viool. Als dat niet zo is, kun je m.i. niet spreken van een schaduwplaats. Alles hangt af van verwachting.
Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Omdat hij destijds voor mij iemand was waarvan ik het gevoel had dat het zou kunnen matchen. En nog wel eerlijk gezegd, alleen realistisch gezien zou het niet meer kunnen. Hoe een hypocriete uitspraak dit ook mag zijn.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Hoe cru ook, toen ik het wel wist…zijn relatie is niet mijn verantwoordelijkheid. Waarom zou ik me plaatsvervangend schuldig moeten voelen? Had hij ook niet nl.
En vrouw inlichten….het komt vaak genoeg voor dat vrouwlief de minnares niet gelooft en die ziet als relatiestoker.
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?Nee, ik ken haar niet. En nee, hij heeft op 2x na wat verteld. Dat de relatie was verzand in broer-zus relatie, langs elkaar heenleven, en de 2e keer toen zijn relatie daadwerkelijk is beëindigd. (Niet om met mij verder te gaan overigens).
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?Heb ik heel even gehad. Ook weer redelijk snel opzij gezet om bovenstaand.
Iemand anders nog vragen of reacties?
Jahoor, wat voegt dit voor jou toe, wat wil/doe je hiermee?
zondag 4 mei 2008 om 00:55
Been there, done that..... too much.
En ik zit er weer eens tegen aan te hikken.
Maar bij mij is het geen kwestie van liefde, maar pure lust. Let wel, het gebeurt onbewust, vaak weet ik pas later dat de man in kwestie bezet is.
Ik hecht extreem veel waarde aan mijn vrijheid en onafhankelijkheid en zou gewoonweg niet meer met een vent in huis kunnen wonen, ondanks mijn jonge leeftijd (mid-twenties).
Mijn dochter en ik, we redden het prima.
Wanneer je moeder bent wil je ook niet een reputatie als dorpsslet opbouwen. Een man met relatie heeft dan ook grote voordelen, in zijn eigen belang zal hij zeker zwijgen.
Klinkt extreem egoistisch, dat is het waarschijnlijk ook, maar het werkt goed voor me. Zodoende neem ik dus genoegen met een schaduwplaats, wat het overigens niet voor me is.
Moeite om te breken met de GM heb ik eigenlijk niet. Aan zijn partner vertellen heeft in mijn gevallen ook weinig nut.
In sommige gevallen kende ik de vrouw van oppervlakkig, meestal niet, en boeide dat ook niet. Schuldgevoelens ken ik niet tov de partner. Zijn relatie, zijn verantwoordelijkheid. De spanning draagt overal wel bij aan het 'leuke'.
En ik zit er weer eens tegen aan te hikken.
Maar bij mij is het geen kwestie van liefde, maar pure lust. Let wel, het gebeurt onbewust, vaak weet ik pas later dat de man in kwestie bezet is.
Ik hecht extreem veel waarde aan mijn vrijheid en onafhankelijkheid en zou gewoonweg niet meer met een vent in huis kunnen wonen, ondanks mijn jonge leeftijd (mid-twenties).
Mijn dochter en ik, we redden het prima.
Wanneer je moeder bent wil je ook niet een reputatie als dorpsslet opbouwen. Een man met relatie heeft dan ook grote voordelen, in zijn eigen belang zal hij zeker zwijgen.
Klinkt extreem egoistisch, dat is het waarschijnlijk ook, maar het werkt goed voor me. Zodoende neem ik dus genoegen met een schaduwplaats, wat het overigens niet voor me is.
Moeite om te breken met de GM heb ik eigenlijk niet. Aan zijn partner vertellen heeft in mijn gevallen ook weinig nut.
In sommige gevallen kende ik de vrouw van oppervlakkig, meestal niet, en boeide dat ook niet. Schuldgevoelens ken ik niet tov de partner. Zijn relatie, zijn verantwoordelijkheid. De spanning draagt overal wel bij aan het 'leuke'.
zondag 4 mei 2008 om 01:13
Ik ben nooit een minnares geweest, heb wel 'dingen' gedaan met bezette mannen, maar vrijwel altijd eenmalig. Juist om dat emotionele gedoe te voorkomen. Als ik merkte meer voor zo iemand te gaan voelen, dan nam ik afstand.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat vrijwel nooit met schuldgevoelens te maken had, maar altijd met zelfbehoud. Ik wil niet op de tweede plaats staan. In het geval van een one night stand maakt me dat niet zo heel veel uit, al daalt iemand wel in mijn achting als ik er (soms achteraf) achter kom dat hij een vrouw/vriendin heeft.
Dat is dan ook waar ik met vriendinnen moeite mee heb. Ik heb een aantal vriendinnen die van de ene naar de andere getrouwde man gaan. Er regelmatig nog verliefd op worden ook. En dat vind ik echt lastig, dan denk ik: "meisje, wat doe je jezelf nou weer aan??" Volgens mij heeft het echt met gebrek aan eigenwaarde te maken in een hele hoop gevallen. En die mannen maken daar gretig gebruik van.
Als het een bewuste keuze is van beiden, dus erin stappen met het idee "dit is voor de leuk, en meer niet", en op het moment dat het meer dreigt te worden eruit stappen, dan heb ik er niet zo heel veel problemen mee. Hoewel ik uiteraard ook niet graag in de schoenen van de echtgenote zou staan, maar dat vind ik eigenlijk écht niet de verantwoordelijkheid van de minnares, dat is de verantwoordelijkheid van de GM. Maar het is maar al te vaak zo dat minnaressen zich hemelen laten beloven, daar met open ogen intrappen en vervolgens weer met hartzeer zitten. Dat kan je misschien één keer overkomen, twee keer, nou ja, maar drie keer... Dan heb je volgens mij écht een probleem, en zou je eens heel goed aan je zelfbeeld moeten gaan werken.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat vrijwel nooit met schuldgevoelens te maken had, maar altijd met zelfbehoud. Ik wil niet op de tweede plaats staan. In het geval van een one night stand maakt me dat niet zo heel veel uit, al daalt iemand wel in mijn achting als ik er (soms achteraf) achter kom dat hij een vrouw/vriendin heeft.
Dat is dan ook waar ik met vriendinnen moeite mee heb. Ik heb een aantal vriendinnen die van de ene naar de andere getrouwde man gaan. Er regelmatig nog verliefd op worden ook. En dat vind ik echt lastig, dan denk ik: "meisje, wat doe je jezelf nou weer aan??" Volgens mij heeft het echt met gebrek aan eigenwaarde te maken in een hele hoop gevallen. En die mannen maken daar gretig gebruik van.
Als het een bewuste keuze is van beiden, dus erin stappen met het idee "dit is voor de leuk, en meer niet", en op het moment dat het meer dreigt te worden eruit stappen, dan heb ik er niet zo heel veel problemen mee. Hoewel ik uiteraard ook niet graag in de schoenen van de echtgenote zou staan, maar dat vind ik eigenlijk écht niet de verantwoordelijkheid van de minnares, dat is de verantwoordelijkheid van de GM. Maar het is maar al te vaak zo dat minnaressen zich hemelen laten beloven, daar met open ogen intrappen en vervolgens weer met hartzeer zitten. Dat kan je misschien één keer overkomen, twee keer, nou ja, maar drie keer... Dan heb je volgens mij écht een probleem, en zou je eens heel goed aan je zelfbeeld moeten gaan werken.
-
zondag 4 mei 2008 om 18:30
quote:anemoon schreef op 04 mei 2008 @ 01:13:
Ik ben nooit een minnares geweest, heb wel 'dingen' gedaan met bezette mannen, maar vrijwel altijd eenmalig. Juist om dat emotionele gedoe te voorkomen. Als ik merkte meer voor zo iemand te gaan voelen, dan nam ik afstand.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat vrijwel nooit met schuldgevoelens te maken had, maar altijd met zelfbehoud. Ik wil niet op de tweede plaats staan. In het geval van een one night stand maakt me dat niet zo heel veel uit, al daalt iemand wel in mijn achting als ik er (soms achteraf) achter kom dat hij een vrouw/vriendin heeft.
Dat is dan ook waar ik met vriendinnen moeite mee heb. Ik heb een aantal vriendinnen die van de ene naar de andere getrouwde man gaan. Er regelmatig nog verliefd op worden ook. En dat vind ik echt lastig, dan denk ik: "meisje, wat doe je jezelf nou weer aan??" Volgens mij heeft het echt met gebrek aan eigenwaarde te maken in een hele hoop gevallen. En die mannen maken daar gretig gebruik van.
Hallo Anemoon, ik heb een paar vraagjes.
Je wilde 'gedoe' voorkomen. Wat voor gedoe, verliefdheid? Je koos bewust bezette mannen daarvoor uit. Maar uit je tweede alinea maak ik op dat je ze minachtte, omdat ze ontrouw waren. Dus je legt het bewust aan met gebonden mannen, omdat die het beste passen bij jouw behoeftes (wel sex, niets serieus), maar tegelijk dalen ze daarom in jouw achting.
Dat jouw vriendinnen herhaaldelijk hetzelfde doen, doet je vermoeden dat ze een laag zelfbeeld hebben. Waarom? Omdat ze iets beginnen met een gebonden man, en zich zo misschien bij voorbaat indekken voor een afwijzing, of omdat ze denken bij een ongebonden man geen kans te hebben?
Het kan toch ook gewoon zo zijn dat ze die mannen aantrekkelijk en lekker makkelijk vinden? Net zoals jij eigenlijk, alleen worden zij soms wel verliefd, dat is volgens mij het enige verschil.
Ik ben nooit een minnares geweest, heb wel 'dingen' gedaan met bezette mannen, maar vrijwel altijd eenmalig. Juist om dat emotionele gedoe te voorkomen. Als ik merkte meer voor zo iemand te gaan voelen, dan nam ik afstand.
Ik moet eerlijk zeggen dat dat vrijwel nooit met schuldgevoelens te maken had, maar altijd met zelfbehoud. Ik wil niet op de tweede plaats staan. In het geval van een one night stand maakt me dat niet zo heel veel uit, al daalt iemand wel in mijn achting als ik er (soms achteraf) achter kom dat hij een vrouw/vriendin heeft.
Dat is dan ook waar ik met vriendinnen moeite mee heb. Ik heb een aantal vriendinnen die van de ene naar de andere getrouwde man gaan. Er regelmatig nog verliefd op worden ook. En dat vind ik echt lastig, dan denk ik: "meisje, wat doe je jezelf nou weer aan??" Volgens mij heeft het echt met gebrek aan eigenwaarde te maken in een hele hoop gevallen. En die mannen maken daar gretig gebruik van.
Hallo Anemoon, ik heb een paar vraagjes.
Je wilde 'gedoe' voorkomen. Wat voor gedoe, verliefdheid? Je koos bewust bezette mannen daarvoor uit. Maar uit je tweede alinea maak ik op dat je ze minachtte, omdat ze ontrouw waren. Dus je legt het bewust aan met gebonden mannen, omdat die het beste passen bij jouw behoeftes (wel sex, niets serieus), maar tegelijk dalen ze daarom in jouw achting.
Dat jouw vriendinnen herhaaldelijk hetzelfde doen, doet je vermoeden dat ze een laag zelfbeeld hebben. Waarom? Omdat ze iets beginnen met een gebonden man, en zich zo misschien bij voorbaat indekken voor een afwijzing, of omdat ze denken bij een ongebonden man geen kans te hebben?
Het kan toch ook gewoon zo zijn dat ze die mannen aantrekkelijk en lekker makkelijk vinden? Net zoals jij eigenlijk, alleen worden zij soms wel verliefd, dat is volgens mij het enige verschil.
zondag 4 mei 2008 om 22:49
quote:FritsvanEgters schreef op 04 mei 2008 @ 18:30:
[...]
Hallo Anemoon, ik heb een paar vraagjes.
Je wilde 'gedoe' voorkomen. Wat voor gedoe, verliefdheid? Je koos bewust bezette mannen daarvoor uit. Maar uit je tweede alinea maak ik op dat je ze minachtte, omdat ze ontrouw waren. Dus je legt het bewust aan met gebonden mannen, omdat die het beste passen bij jouw behoeftes (wel sex, niets serieus), maar tegelijk dalen ze daarom in jouw achting.
Nee hoor, daar koos ik niet bewust bezette mannen voor uit. Alleen vind ik het voor dit doel niet zo belangrijk of ze wel of niet bezet zijn. En ja, iemand die vreemdgaat daalt in mijn achting, of dat nou met mij is of met iemand anders. Ik vind het allemaal niet zo tegenstrijdig, maar jij kennelijk wel? Met gedoe bedoel ik inderdaad het verliefd worden op iemand die niet beschikbaar is. Voor zover dat mogelijk is, kun je dat maar het beste voorkomen denk ik.
quote:Dat jouw vriendinnen herhaaldelijk hetzelfde doen, doet je vermoeden dat ze een laag zelfbeeld hebben. Waarom? Omdat ze iets beginnen met een gebonden man, en zich zo misschien bij voorbaat indekken voor een afwijzing, of omdat ze denken bij een ongebonden man geen kans te hebben?
Het kan toch ook gewoon zo zijn dat ze die mannen aantrekkelijk en lekker makkelijk vinden? Net zoals jij eigenlijk, alleen worden zij soms wel verliefd, dat is volgens mij het enige verschil.
Een relatie aangaan met een bezette man, betekent dat je niet op nummer 1 staat. Ik lees dat als: kennelijk vind je jezelf niet meer waard dan een tweede positie, of een positie in de schaduw, zoals TO het zo mooi noemt. Niet het wel of niet verliefd worden is het verschil, maar de manier waarop je daarmee omgaat.
De voorbeelden die ik gezien heb, dat waren, buiten de vrouwen die het min of meer doen/deden zoals ik, vrouwen die eigenlijk heel graag een relatie wilden. Een kinderwens hadden. En toch weer in de val van de getrouwde man trapten. Gingen hopen. Zich klein maken, naar zijn wensen schikken. Ik bedoel, ook als je een relatie- en kinderwens hebt kun je best een leuke one night stand met een al dan niet bezette man hebben, maar het is gewoon niet zo handig om je dan te gaan hechten aan iemand die je toch niet kunt krijgen.
[...]
Hallo Anemoon, ik heb een paar vraagjes.
Je wilde 'gedoe' voorkomen. Wat voor gedoe, verliefdheid? Je koos bewust bezette mannen daarvoor uit. Maar uit je tweede alinea maak ik op dat je ze minachtte, omdat ze ontrouw waren. Dus je legt het bewust aan met gebonden mannen, omdat die het beste passen bij jouw behoeftes (wel sex, niets serieus), maar tegelijk dalen ze daarom in jouw achting.
Nee hoor, daar koos ik niet bewust bezette mannen voor uit. Alleen vind ik het voor dit doel niet zo belangrijk of ze wel of niet bezet zijn. En ja, iemand die vreemdgaat daalt in mijn achting, of dat nou met mij is of met iemand anders. Ik vind het allemaal niet zo tegenstrijdig, maar jij kennelijk wel? Met gedoe bedoel ik inderdaad het verliefd worden op iemand die niet beschikbaar is. Voor zover dat mogelijk is, kun je dat maar het beste voorkomen denk ik.
quote:Dat jouw vriendinnen herhaaldelijk hetzelfde doen, doet je vermoeden dat ze een laag zelfbeeld hebben. Waarom? Omdat ze iets beginnen met een gebonden man, en zich zo misschien bij voorbaat indekken voor een afwijzing, of omdat ze denken bij een ongebonden man geen kans te hebben?
Het kan toch ook gewoon zo zijn dat ze die mannen aantrekkelijk en lekker makkelijk vinden? Net zoals jij eigenlijk, alleen worden zij soms wel verliefd, dat is volgens mij het enige verschil.
Een relatie aangaan met een bezette man, betekent dat je niet op nummer 1 staat. Ik lees dat als: kennelijk vind je jezelf niet meer waard dan een tweede positie, of een positie in de schaduw, zoals TO het zo mooi noemt. Niet het wel of niet verliefd worden is het verschil, maar de manier waarop je daarmee omgaat.
De voorbeelden die ik gezien heb, dat waren, buiten de vrouwen die het min of meer doen/deden zoals ik, vrouwen die eigenlijk heel graag een relatie wilden. Een kinderwens hadden. En toch weer in de val van de getrouwde man trapten. Gingen hopen. Zich klein maken, naar zijn wensen schikken. Ik bedoel, ook als je een relatie- en kinderwens hebt kun je best een leuke one night stand met een al dan niet bezette man hebben, maar het is gewoon niet zo handig om je dan te gaan hechten aan iemand die je toch niet kunt krijgen.
-
zondag 4 mei 2008 om 23:08
quote:anemoon schreef op 04 mei 2008 @ 22:49:
Een relatie aangaan met een bezette man, betekent dat je niet op nummer 1 staat. Ik lees dat als: kennelijk vind je jezelf niet meer waard dan een tweede positie, of een positie in de schaduw, zoals TO het zo mooi noemt. Niet het wel of niet verliefd worden is het verschil, maar de manier waarop je daarmee omgaat.
Als je iets begint met iemand die al een relatie heeft, weet je ook dat je niet op de eerste plaats komt. De één heeft daar moeite mee, de ander juist niet. Ikzelf sta dus op de tweede plaats bij mijn nr. 2 (dat zegt het al) en ik zou toch niet willen beamen dat ik mezelf niet meer waard vind. Het heeft alles te maken met je verwachtingen. Ik zie mezelf niet als tweede keus.
Een relatie aangaan met een bezette man, betekent dat je niet op nummer 1 staat. Ik lees dat als: kennelijk vind je jezelf niet meer waard dan een tweede positie, of een positie in de schaduw, zoals TO het zo mooi noemt. Niet het wel of niet verliefd worden is het verschil, maar de manier waarop je daarmee omgaat.
Als je iets begint met iemand die al een relatie heeft, weet je ook dat je niet op de eerste plaats komt. De één heeft daar moeite mee, de ander juist niet. Ikzelf sta dus op de tweede plaats bij mijn nr. 2 (dat zegt het al) en ik zou toch niet willen beamen dat ik mezelf niet meer waard vind. Het heeft alles te maken met je verwachtingen. Ik zie mezelf niet als tweede keus.
maandag 5 mei 2008 om 00:25
Knipoogjes, bij jou vind ik het ook idd een andere situatie, jullie kiezen hier allebei heel bewust voor om elkaars tweede te zijn. Daar kan ik wel begrip voor hebben, hoewel het me niet leuk lijkt om in de schoenen van jullie nr. 1 te staan. Maar goed, bij jullie is er een evenwicht. In het geval van de minnares die eigenlijk graag op 1 zou staan, is dat er niet. En dat is waar ik moeite mee heb, dan denk ik: 'wat doe je jezelf toch aan!'
Frits, fijn dat je 't snapt!
Frits, fijn dat je 't snapt!
-
maandag 5 mei 2008 om 09:14
Dibbes1
Denk dat voor jou de situatie is alsof je zelf bedrogen bent. Lijkt me niet makkelijk om na een jaar eracther te komen dat hij al gebonden is.
En ja wat doe/wil ik ermee?
Proberen begrip te krijgen. Normaal ben ik niet iemand die gauw veroordeeld maar op dit subject was ik altijd kort door de bocht en onbegrijpend. Dat komt omdat ik als vrouw niet kan begrijpen dat iemand gaat wachten op een telefoontje voor een paar gestolen uurtjes, meewerkt aan bedrog, etc. etc.
Denk dat het komt omdat ik erg nuchter ben en onderscheid maak tussen verliefd zijn en houden van.
Wanneer je verliefd bent kan dat verslavend en blind zijn.
Die roze bril word maar niet afgezet, en al die niet leuke trekjes worden weggeschoven of "grappig, schattig"gevonden, later zijn ze gewoon irritant. Ben zelf iemand die net ontdekt heeft dat de liefde in mijn leven echt in fases verloopt. Verliefd zijn, daarna houden van, en in dat houden van nog heel veel leert.
Probeer te begrijpen waarom iemand zich in een relatie stort waar meestal geen toekomst in zit en je dan zoveel afstand doet van jezelf. Je wacht, en alles moeizaam in het geheim moet doen zonder die uitgelatenheid en openheid wat zo mooi is aan verliefd zijn. Ik neem aan dat dat geheim ook wel weer bij draagt aan de intensiteit van het samenzijn wat de verliefdheid weer heviger maakt. Maar ik vind het moeilijk om te begrijpen dat je daar toch mee kan leven omdat het niet "echt"leven is, je leven eigenlijk op "hold" zet. Je deelt verder niets samen behalve die gestolen uurtjes. Wat blijft er over van samen een leven opbouwen, dromen, lief en leed delen, houden van, van hem, van jezelf. Denk dat daar ook het moment van einde in zo'n relatie zit? het besef een andere toekomst, ander leven te willen?
Kortom, het onderwerp liefde en mensen vind ik alsnog boeiend en leerzaam, en jullie allen geven mij veel stof tot nadenken. Niets in het leven is zwart/wit.
Denk dat voor jou de situatie is alsof je zelf bedrogen bent. Lijkt me niet makkelijk om na een jaar eracther te komen dat hij al gebonden is.
En ja wat doe/wil ik ermee?
Proberen begrip te krijgen. Normaal ben ik niet iemand die gauw veroordeeld maar op dit subject was ik altijd kort door de bocht en onbegrijpend. Dat komt omdat ik als vrouw niet kan begrijpen dat iemand gaat wachten op een telefoontje voor een paar gestolen uurtjes, meewerkt aan bedrog, etc. etc.
Denk dat het komt omdat ik erg nuchter ben en onderscheid maak tussen verliefd zijn en houden van.
Wanneer je verliefd bent kan dat verslavend en blind zijn.
Die roze bril word maar niet afgezet, en al die niet leuke trekjes worden weggeschoven of "grappig, schattig"gevonden, later zijn ze gewoon irritant. Ben zelf iemand die net ontdekt heeft dat de liefde in mijn leven echt in fases verloopt. Verliefd zijn, daarna houden van, en in dat houden van nog heel veel leert.
Probeer te begrijpen waarom iemand zich in een relatie stort waar meestal geen toekomst in zit en je dan zoveel afstand doet van jezelf. Je wacht, en alles moeizaam in het geheim moet doen zonder die uitgelatenheid en openheid wat zo mooi is aan verliefd zijn. Ik neem aan dat dat geheim ook wel weer bij draagt aan de intensiteit van het samenzijn wat de verliefdheid weer heviger maakt. Maar ik vind het moeilijk om te begrijpen dat je daar toch mee kan leven omdat het niet "echt"leven is, je leven eigenlijk op "hold" zet. Je deelt verder niets samen behalve die gestolen uurtjes. Wat blijft er over van samen een leven opbouwen, dromen, lief en leed delen, houden van, van hem, van jezelf. Denk dat daar ook het moment van einde in zo'n relatie zit? het besef een andere toekomst, ander leven te willen?
Kortom, het onderwerp liefde en mensen vind ik alsnog boeiend en leerzaam, en jullie allen geven mij veel stof tot nadenken. Niets in het leven is zwart/wit.
maandag 5 mei 2008 om 10:06
Ik denk dat de meeste minaressen eenlaag zelfbeeld hebben, vrouwen die niet snappen en neit inzien dat ze meer waard zijn dan het moeten wachten.
Maar dan bedoel ik ook echt meer waard dan dat!
Het heeft zeker te maken met het zelfbeeld.
Bij mij in ieder geval is dat denk ik echt een van de grootste redenen waarom ik er uberhaupt in bleef en blijf hangen.
Is dit ook bij de rest het geval vraag ik me af?
Maar dan bedoel ik ook echt meer waard dan dat!
Het heeft zeker te maken met het zelfbeeld.
Bij mij in ieder geval is dat denk ik echt een van de grootste redenen waarom ik er uberhaupt in bleef en blijf hangen.
Is dit ook bij de rest het geval vraag ik me af?
maandag 5 mei 2008 om 10:32
Ik ken anders ook geboren minnaressen hoor, die zichzelf helemaal niet laag hebben staan maar die bewust kiezen voor mannen die niet bij hun partner weggaan. Alleen de lusten, niet de lasten e.d. Opvallend in de verhoudingen die ik in die categorie ken is dat de mannen veel afhankelijker zijn dan de vrouwen.
De vrouw in kwestie maakt en breekt zo'n man echt. Ze zeggen gewoon nee als een bezoekje van hun minnaar ze niet uitkomt en uiteindelijk lopen die relaties stuk juist omdat de man zo aan die vrouw gaat hangen, die daar helemaal niet op zit te wachten want ze wil juist géén vaste relatie met die man, ze wil vrij zijn met een vaste lover aan wie ze geen verantwoording hoeft af te leggen.
Ik vind het niet de leukste categorie vrouwenn om mee om te gaan maar ik ken ze wel, vooral in mijn professionele omgeving komen dit soort verhoudingen voor.
Niks laag zelfbeeld dus.
De vrouw in kwestie maakt en breekt zo'n man echt. Ze zeggen gewoon nee als een bezoekje van hun minnaar ze niet uitkomt en uiteindelijk lopen die relaties stuk juist omdat de man zo aan die vrouw gaat hangen, die daar helemaal niet op zit te wachten want ze wil juist géén vaste relatie met die man, ze wil vrij zijn met een vaste lover aan wie ze geen verantwoording hoeft af te leggen.
Ik vind het niet de leukste categorie vrouwenn om mee om te gaan maar ik ken ze wel, vooral in mijn professionele omgeving komen dit soort verhoudingen voor.
Niks laag zelfbeeld dus.
maandag 5 mei 2008 om 11:48
Generaliseren is in dit soort kwesties - zoals in alles - weer niet mogelijk. Er zijn zeker overeenkomsten en patronen te ontdekken maar ook heel veel verschillen tussen mensen, landen, culturen.
In landen/culturen buiten ons land is het hebben van een minnares/buitenvrouw/comcubine veel normaler. Daar heeft men, rekening houdend met de natuur van (alleen) de man, geregeld dat die andere vrouwen er al dan niet stiekem, maar toch half bekend, op na worden gehouden. Mannen krijgen kinderen met hun buitenvrouwen/minnaressen en dat is allemaal veel meer geaccepteerd dan hier.
Een Antiliaanse ex-collega van mij kreeg op een dag door dat haar man er een buitenvrouw op nahield. Ze was niet in het minst geschokt. Ze vond het niet leuk maar accepteerde onmiddelijk de nieuwe situatie. 'Zolang er voor mij maar niets veranderd in tijd en aandacht' zei ze. Ik wist niet wat ik er van moest denken in eerste instantie maar toen ik merkte dat zij er verder niet aan onderdoor ging (en geloof me, dat hield ik scherp in de gaten) heb ik het losgelaten.
Hier op het forum lezend is zo'n reactie bijna niet voorstelbaar maar ik zat er bijna naast dat het gebeurde en ze had er vrede mee. De minnares ken ik natuurlijk niet maar het werd me wel duidelijk dat zij op de hoogte was van de burgelijke status van haar vriend.
Ik ben zelf niet geschikt als bijvrouw of tweede vrouw. Dat heb ik wel geprobeerd maar ik ging er aan onderdoor. Ook als minnares ben ik waardeloos, in ieder geval als minnares van een gebonden man. Vrienden kan ik delen, mijn partner niet, in ieder geval niet met een echte relatie naast onze relatie.
In landen/culturen buiten ons land is het hebben van een minnares/buitenvrouw/comcubine veel normaler. Daar heeft men, rekening houdend met de natuur van (alleen) de man, geregeld dat die andere vrouwen er al dan niet stiekem, maar toch half bekend, op na worden gehouden. Mannen krijgen kinderen met hun buitenvrouwen/minnaressen en dat is allemaal veel meer geaccepteerd dan hier.
Een Antiliaanse ex-collega van mij kreeg op een dag door dat haar man er een buitenvrouw op nahield. Ze was niet in het minst geschokt. Ze vond het niet leuk maar accepteerde onmiddelijk de nieuwe situatie. 'Zolang er voor mij maar niets veranderd in tijd en aandacht' zei ze. Ik wist niet wat ik er van moest denken in eerste instantie maar toen ik merkte dat zij er verder niet aan onderdoor ging (en geloof me, dat hield ik scherp in de gaten) heb ik het losgelaten.
Hier op het forum lezend is zo'n reactie bijna niet voorstelbaar maar ik zat er bijna naast dat het gebeurde en ze had er vrede mee. De minnares ken ik natuurlijk niet maar het werd me wel duidelijk dat zij op de hoogte was van de burgelijke status van haar vriend.
Ik ben zelf niet geschikt als bijvrouw of tweede vrouw. Dat heb ik wel geprobeerd maar ik ging er aan onderdoor. Ook als minnares ben ik waardeloos, in ieder geval als minnares van een gebonden man. Vrienden kan ik delen, mijn partner niet, in ieder geval niet met een echte relatie naast onze relatie.
maandag 5 mei 2008 om 12:06
Ik heb gisteren besloten uit de schaduw te stappen. Het heeft "slechts" 3 maanden geduurd deze positie en ik heb ervan genoten, maar ik ben er ook achter gekomen dat ik hier niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb "besloten" dat ik meer verdien dan een 2e plek. Het doet echter wel pijn. Ik ben inmiddels al bijna 6 jaar alleenstaande moeder en dit was de eerste man op wie ik echt verliefd ben geworden sinds al die tijd.....
maandag 5 mei 2008 om 13:18
Hottentot,
Ja, het was een aardige klap in mijn gezicht, zacht uitgedrukt. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Natuurlijk wist ik wel van het begrip ‘vreemdgaan’, dat ik zelf echter met iemand zoiets zou doormaken had ik geen rekening mee gehouden. Maar oke, voor alles een eerste keer zeg maar.
Had voor hem 1 vaste, langer durende relatie waaruit ik een kind heb. Sinds ruim 7 jaar single mom. Inmiddels ken ik hem ruim 3 1/2 jaar. Ja, we hebben nog contact. Hoe het, nu zijn privé situatie is gewijzigd, allemaal gaat lopen, ik zie het wel.
En dat wachten op gestolen uurtjes…vergeet niet dat ook de GM daarmee te maken heeft. Het is niet dat alleen de minnares meer afhankelijk zou zijn. Beiden partijen zijn afhankelijk van elkaar qua tijd.
Ik was niet uit op een gm-relatie, dat mag duidelijk zijn. Ik vermoed, maar zeker weten doe ik dat tenslotte ook niet, is dat hij niet per se de intentie had om daadwerkelijk af te spreken. Meer de spannende gesprekken zocht via internet, wat hij wel eens heeft verteld. Want stel nou dat hij zat te chatten/msn-en met een vrouw, daarmee zou willen afspreken en het zou bijv. de vrouw/vriendin van een vriend van hem gebleken te zijn……
En een laag zelfbeeld…ik vraag me af waarom dat stempel er zo makkelijk op wordt geplaatst. Het idee…dat je niets beters kunt krijgen misschien?
Sommigen willen helemaal geen vaste relatie, zoals ikzelf. Wat ik met gm had/heb is een sexrelatie. Dat we toevallig, buiten de sex, ook nog andere gemeenschappelijke interesses hebben, is mooi meegenomen. Met mijn zelfbeeld of lage eigenwaarde heeft het niets mee te maken. Evenmin als, wat ik hierboven las, een evt. liefdeloze achtergrond.
Mijn leven stond en staat in ieder geval niet op hold. Ik wil geen vaste relatie omdat ik inmiddels teveel gehecht ben geraakt aan mijn huidige leven. Ik zie de toegevoegde waarde van een vaste(re) relatie niet.
Ja, het was een aardige klap in mijn gezicht, zacht uitgedrukt. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Natuurlijk wist ik wel van het begrip ‘vreemdgaan’, dat ik zelf echter met iemand zoiets zou doormaken had ik geen rekening mee gehouden. Maar oke, voor alles een eerste keer zeg maar.
Had voor hem 1 vaste, langer durende relatie waaruit ik een kind heb. Sinds ruim 7 jaar single mom. Inmiddels ken ik hem ruim 3 1/2 jaar. Ja, we hebben nog contact. Hoe het, nu zijn privé situatie is gewijzigd, allemaal gaat lopen, ik zie het wel.
En dat wachten op gestolen uurtjes…vergeet niet dat ook de GM daarmee te maken heeft. Het is niet dat alleen de minnares meer afhankelijk zou zijn. Beiden partijen zijn afhankelijk van elkaar qua tijd.
Ik was niet uit op een gm-relatie, dat mag duidelijk zijn. Ik vermoed, maar zeker weten doe ik dat tenslotte ook niet, is dat hij niet per se de intentie had om daadwerkelijk af te spreken. Meer de spannende gesprekken zocht via internet, wat hij wel eens heeft verteld. Want stel nou dat hij zat te chatten/msn-en met een vrouw, daarmee zou willen afspreken en het zou bijv. de vrouw/vriendin van een vriend van hem gebleken te zijn……
En een laag zelfbeeld…ik vraag me af waarom dat stempel er zo makkelijk op wordt geplaatst. Het idee…dat je niets beters kunt krijgen misschien?
Sommigen willen helemaal geen vaste relatie, zoals ikzelf. Wat ik met gm had/heb is een sexrelatie. Dat we toevallig, buiten de sex, ook nog andere gemeenschappelijke interesses hebben, is mooi meegenomen. Met mijn zelfbeeld of lage eigenwaarde heeft het niets mee te maken. Evenmin als, wat ik hierboven las, een evt. liefdeloze achtergrond.
Mijn leven stond en staat in ieder geval niet op hold. Ik wil geen vaste relatie omdat ik inmiddels teveel gehecht ben geraakt aan mijn huidige leven. Ik zie de toegevoegde waarde van een vaste(re) relatie niet.
maandag 5 mei 2008 om 14:08
[quote]hottentot schreef op 02 mei 2008 @ 22:50:
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw.
Voor mij is het nu bijna een jaar geleden dat ik de verhouding met mijn GM beeindigde. Het heeft een half jaar geduurd, we waren (en zijn nog steeds) collega's. Voor mij gold dat het vooral om aandacht en waardering ging. Ik kwam dat al een paar jaar tekort en was daarom vatbaar voor zijn toenadering.
Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Ik raakte verslingerd aan de aandacht. Het was een aaneenschakeling van sterke en zwakke momenten. En ik zag er tegenop om weer 'helemaal alleen' te zijn.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Ik was bang om mijn baan te verliezen, wat niet ondenkbaar was. Daarbij vond ik dat ik met haar niets te maken had. Het was ZIJN verantwoordelijkheid en keuze om een verhouding met mij te beginnen. Dat was geen rechtvaardiging voor mijn handelen, maar een manier om mijn schuldgevoel hanteerbaar te houden.
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?
Ik heb haar twee keer ontmoet en daar heb ik een paar slapeloze nachten van gehad (schuldgevoel en schaamte). Hij vertelde wel over haar, maar dat was niet erg positief. Hij schilderde haar af als een kille en afstandelijke vrouw. Ik kon dat natuurlijk niet controleren want ik kende haar nauwelijks. Na verloop van tijd merkte ik dat zijn negatieve verhalen alleen maar tot doel hadden onze verhouding in stand te houden. Hij was zeker niet van plan haar te verlaten en heeft me nooit iets beloofd. Hij liet me zelfs vol trots de boot zien waarmee ze jaarlijks op vakantie gaan.
Des te stommer dat ik er aan begonnen ben, denk ik wel eens, want ik wist vanaf dag 1 dat het nooit iets kon worden. Maar ja, dat is het verstand.
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?
De spanning vond ik vooral zenuwslopend. Op het werk moest ik doen alsof er niets aan de hand was.
En steeds maar afwachten of hij tijd had om me te zien. Niet erg gelijkwaardig zo'n 'relatie'.
Iemand anders nog vragen of reacties?[/quote]
Ik ben blij dat ik er zelf een punt achter heb gezet. Dat deed hem niets trouwens. We hebben ook geen ruzie gehad.
Hij probeert sindsdien andere vrouwelijke collega's uit. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere baan en heb een nieuwe vriend (hij was wel single!).
Waarom neem je als minnares genoegen met een plaats in de schaduw.
Voor mij is het nu bijna een jaar geleden dat ik de verhouding met mijn GM beeindigde. Het heeft een half jaar geduurd, we waren (en zijn nog steeds) collega's. Voor mij gold dat het vooral om aandacht en waardering ging. Ik kwam dat al een paar jaar tekort en was daarom vatbaar voor zijn toenadering.
Waarom is het zo moeilijk om te breken met GM.
Ik raakte verslingerd aan de aandacht. Het was een aaneenschakeling van sterke en zwakke momenten. En ik zag er tegenop om weer 'helemaal alleen' te zijn.
Waarom niet de vrouw inlichten, dan is toch gelijk over?
Ik was bang om mijn baan te verliezen, wat niet ondenkbaar was. Daarbij vond ik dat ik met haar niets te maken had. Het was ZIJN verantwoordelijkheid en keuze om een verhouding met mij te beginnen. Dat was geen rechtvaardiging voor mijn handelen, maar een manier om mijn schuldgevoel hanteerbaar te houden.
Ken je als minnares de vrouw? Vertelt GM over zijn vrouw?
Ik heb haar twee keer ontmoet en daar heb ik een paar slapeloze nachten van gehad (schuldgevoel en schaamte). Hij vertelde wel over haar, maar dat was niet erg positief. Hij schilderde haar af als een kille en afstandelijke vrouw. Ik kon dat natuurlijk niet controleren want ik kende haar nauwelijks. Na verloop van tijd merkte ik dat zijn negatieve verhalen alleen maar tot doel hadden onze verhouding in stand te houden. Hij was zeker niet van plan haar te verlaten en heeft me nooit iets beloofd. Hij liet me zelfs vol trots de boot zien waarmee ze jaarlijks op vakantie gaan.
Des te stommer dat ik er aan begonnen ben, denk ik wel eens, want ik wist vanaf dag 1 dat het nooit iets kon worden. Maar ja, dat is het verstand.
Wat doe je met je schuldgevoelens (als je die hebt) of zijn die ondergeschikt aan het geheime/spanning. Is het geheim en de spanning de essentie van de relatie? Bungeejumping effect?
De spanning vond ik vooral zenuwslopend. Op het werk moest ik doen alsof er niets aan de hand was.
En steeds maar afwachten of hij tijd had om me te zien. Niet erg gelijkwaardig zo'n 'relatie'.
Iemand anders nog vragen of reacties?[/quote]
Ik ben blij dat ik er zelf een punt achter heb gezet. Dat deed hem niets trouwens. We hebben ook geen ruzie gehad.
Hij probeert sindsdien andere vrouwelijke collega's uit. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere baan en heb een nieuwe vriend (hij was wel single!).
maandag 5 mei 2008 om 14:44
Ik ben het er niet mee eens dat verliefdheid je overkomt. Het is mij, in mijn meer dan 50-jarige leven, nog nooit overkomen dat ik verliefd werd zonder dat ik dat zelf wilde.
Om verliefd te worden op iemand, moet ik een tijdje over die persoon fantaseren. En dat fantaseren heb je uiteraard in de hand.
Ben ik dan zo'n uitzondering of zijn er nog andere mensen zoals ik??
Om verliefd te worden op iemand, moet ik een tijdje over die persoon fantaseren. En dat fantaseren heb je uiteraard in de hand.
Ben ik dan zo'n uitzondering of zijn er nog andere mensen zoals ik??
maandag 5 mei 2008 om 15:16
Reiger, mee eens tot op zekere hoogte. Het gaat erom wat je er mee doet. En dat heeft niet per definitie te maken met verliefdheid als zodanig of zoals dit topic. Dat kan elk gevoel zijn.
Gevoelens bekijken als een op zich staand iets heb je niet in de hand. Heb jij nooit spontane antipathie gevoeld voor iemand? Of een heel leuk spontaan gesprek gehad? Daar zit ook gevoel bij nl.
En in het fantaseren schuilt ook een gevaar, nl. dat je de ander meer mooie dingen toedicht als het werkelijk is. Ik denk dat gevoelens van verliefdheid niet zomaar ergens vandaan komen, ongeacht of je nu wel of niet in een relatie zit. Iets wordt toch geraakt in de ander en trekt erg aan. Dat kan voorkomen zonder dat je dat hebt gewild of er voor open hebt gestaan.
Gevoelens bekijken als een op zich staand iets heb je niet in de hand. Heb jij nooit spontane antipathie gevoeld voor iemand? Of een heel leuk spontaan gesprek gehad? Daar zit ook gevoel bij nl.
En in het fantaseren schuilt ook een gevaar, nl. dat je de ander meer mooie dingen toedicht als het werkelijk is. Ik denk dat gevoelens van verliefdheid niet zomaar ergens vandaan komen, ongeacht of je nu wel of niet in een relatie zit. Iets wordt toch geraakt in de ander en trekt erg aan. Dat kan voorkomen zonder dat je dat hebt gewild of er voor open hebt gestaan.
maandag 5 mei 2008 om 16:29
quote:Dibbes1 schreef op 05 mei 2008 @ 15:16:
Heb jij nooit spontane antipathie gevoeld voor iemand? Of een heel leuk spontaan gesprek gehad? Daar zit ook gevoel bij nl.
Natuurlijk vind ik sommige mensen aardig en andere minder. Maar het blijft bij 'aardig vinden'. Om verliefd te worden moet ik echt bewust gaan fantaseren over iemand. En dat doe ik niet omdat ik een goede relatie heb.
Mijn man is ook nooit verliefd geworden terwijl hij een relatie had. Er moeten dus nog meer mensen zijn bij wie het zo werkt, maar hier op de Viva lees ik telkens weer dat verliefdheid je 'overkomt'. Dat is voor mij erg verbazend.
Heb jij nooit spontane antipathie gevoeld voor iemand? Of een heel leuk spontaan gesprek gehad? Daar zit ook gevoel bij nl.
Natuurlijk vind ik sommige mensen aardig en andere minder. Maar het blijft bij 'aardig vinden'. Om verliefd te worden moet ik echt bewust gaan fantaseren over iemand. En dat doe ik niet omdat ik een goede relatie heb.
Mijn man is ook nooit verliefd geworden terwijl hij een relatie had. Er moeten dus nog meer mensen zijn bij wie het zo werkt, maar hier op de Viva lees ik telkens weer dat verliefdheid je 'overkomt'. Dat is voor mij erg verbazend.
maandag 5 mei 2008 om 18:41
maandag 5 mei 2008 om 20:05
Kaatjekakel,
Ik wens je heel erg veel sterkte, wees sterk, ik weet dat dat het moeilijkste zal zijn. Ondanks dat je zelf gekozen hebt om te stoppen, wil dat niet zeggen dat je gevoelens en "verslaving" aan de aandacht van je GM direct over zijn. Verstand en gevoel zijn twee heel verschillende dingen.
Ik wens je heel erg veel sterkte, wees sterk, ik weet dat dat het moeilijkste zal zijn. Ondanks dat je zelf gekozen hebt om te stoppen, wil dat niet zeggen dat je gevoelens en "verslaving" aan de aandacht van je GM direct over zijn. Verstand en gevoel zijn twee heel verschillende dingen.
maandag 5 mei 2008 om 22:10
quote:hottentot schreef op 05 mei 2008 @ 09:14:
Dat komt omdat ik als vrouw niet kan begrijpen dat iemand gaat wachten op een telefoontje voor een paar gestolen uurtjes, meewerkt aan bedrog, etc. etc.
Echt waar, ik begrijp het achteraf ook niet! En als ik van anderen de verhalen hoor begrijp ik het ook niet. Terwijl ik het wél meegemaakt heb! Telkens weer de botsing tussen gevoel en verstand.
Die roze bril word maar niet afgezet, en al die niet leuke trekjes worden weggeschoven of "grappig, schattig"gevonden, later zijn ze gewoon irritant. Dit kan ook gelden in een 'normale' gelijkwaardige relatie.
Probeer te begrijpen waarom iemand zich in een relatie stort waar meestal geen toekomst in zit en je dan zoveel afstand doet van jezelf. Je wacht, en alles moeizaam in het geheim moet doen zonder die uitgelatenheid en openheid wat zo mooi is aan verliefd zijn.
Bij mij was het absoluut een gebrek aan zelfvertrouwen. Of eigenlijk gaf het me een stuk zelfvertrouwen dat er eindelijk iemand aandacht voor me had. Dat was nieuw voor mij. Maar het is ook waar dat ik toen ik met mijn huidige relatie begon ook zo ontzettend blij en gelukkig was dat ik gewoon in het openbaar hand in hand kon lopen! En dat iedereen het mocht weten!
Ik neem aan dat dat geheim ook wel weer bij draagt aan de intensiteit van het samenzijn wat de verliefdheid weer heviger maakt. Maar ik vind het moeilijk om te begrijpen dat je daar toch mee kan leven omdat het niet "echt"leven is, je leven eigenlijk op "hold" zet. Je deelt verder niets samen behalve die gestolen uurtjes. Wat blijft er over van samen een leven opbouwen, dromen, lief en leed delen, houden van, van hem, van jezelf. Denk dat daar ook het moment van einde in zo'n relatie zit? het besef een andere toekomst, ander leven te willen? Ja klopt helemaal, wat mij betreft tenminste. Wetend dat er geen toekomst in zit. Dat wist ik al vanaf het begin maar er kwam een moment dat het genoeg was. Toch duurde het daarna nog een hele tijd voor ik 'afgekicked' was! Er kwam toch een soort rouwproces.
Kortom, het onderwerp liefde en mensen vind ik alsnog boeiend en leerzaam, en jullie allen geven mij veel stof tot nadenken. Niets in het leven is zwart/wit.Ook mee eens!
Dat komt omdat ik als vrouw niet kan begrijpen dat iemand gaat wachten op een telefoontje voor een paar gestolen uurtjes, meewerkt aan bedrog, etc. etc.
Echt waar, ik begrijp het achteraf ook niet! En als ik van anderen de verhalen hoor begrijp ik het ook niet. Terwijl ik het wél meegemaakt heb! Telkens weer de botsing tussen gevoel en verstand.
Die roze bril word maar niet afgezet, en al die niet leuke trekjes worden weggeschoven of "grappig, schattig"gevonden, later zijn ze gewoon irritant. Dit kan ook gelden in een 'normale' gelijkwaardige relatie.
Probeer te begrijpen waarom iemand zich in een relatie stort waar meestal geen toekomst in zit en je dan zoveel afstand doet van jezelf. Je wacht, en alles moeizaam in het geheim moet doen zonder die uitgelatenheid en openheid wat zo mooi is aan verliefd zijn.
Bij mij was het absoluut een gebrek aan zelfvertrouwen. Of eigenlijk gaf het me een stuk zelfvertrouwen dat er eindelijk iemand aandacht voor me had. Dat was nieuw voor mij. Maar het is ook waar dat ik toen ik met mijn huidige relatie begon ook zo ontzettend blij en gelukkig was dat ik gewoon in het openbaar hand in hand kon lopen! En dat iedereen het mocht weten!
Ik neem aan dat dat geheim ook wel weer bij draagt aan de intensiteit van het samenzijn wat de verliefdheid weer heviger maakt. Maar ik vind het moeilijk om te begrijpen dat je daar toch mee kan leven omdat het niet "echt"leven is, je leven eigenlijk op "hold" zet. Je deelt verder niets samen behalve die gestolen uurtjes. Wat blijft er over van samen een leven opbouwen, dromen, lief en leed delen, houden van, van hem, van jezelf. Denk dat daar ook het moment van einde in zo'n relatie zit? het besef een andere toekomst, ander leven te willen? Ja klopt helemaal, wat mij betreft tenminste. Wetend dat er geen toekomst in zit. Dat wist ik al vanaf het begin maar er kwam een moment dat het genoeg was. Toch duurde het daarna nog een hele tijd voor ik 'afgekicked' was! Er kwam toch een soort rouwproces.
Kortom, het onderwerp liefde en mensen vind ik alsnog boeiend en leerzaam, en jullie allen geven mij veel stof tot nadenken. Niets in het leven is zwart/wit.Ook mee eens!
maandag 5 mei 2008 om 22:12
quote:kaatjekakel schreef op 05 mei 2008 @ 12:06:
Ik heb gisteren besloten uit de schaduw te stappen. Het heeft "slechts" 3 maanden geduurd deze positie en ik heb ervan genoten, maar ik ben er ook achter gekomen dat ik hier niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb "besloten" dat ik meer verdien dan een 2e plek. Het doet echter wel pijn. Ik ben inmiddels al bijna 6 jaar alleenstaande moeder en dit was de eerste man op wie ik echt verliefd ben geworden sinds al die tijd..... Ook van mij veel sterkte gewenst! Jij merkt nu ook het botsen tussen gevoel en verstand. Houd vol!
Ik heb gisteren besloten uit de schaduw te stappen. Het heeft "slechts" 3 maanden geduurd deze positie en ik heb ervan genoten, maar ik ben er ook achter gekomen dat ik hier niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb "besloten" dat ik meer verdien dan een 2e plek. Het doet echter wel pijn. Ik ben inmiddels al bijna 6 jaar alleenstaande moeder en dit was de eerste man op wie ik echt verliefd ben geworden sinds al die tijd..... Ook van mij veel sterkte gewenst! Jij merkt nu ook het botsen tussen gevoel en verstand. Houd vol!
maandag 5 mei 2008 om 22:20
Ik begrijp Reiger wel geloof ik. Ik word ook niet snel verliefd. Ik kan iemand razendinteressant, woest aantrekkelijk, ontzettend aardig, fascinerend, enz. vinden, maar voor ik verliefd ben gaat er echt wel even overheen. Tijd genoeg dus om aan de rem te trekken. Ik weet ook dat dat bij anderen heel anders werkt: head over heels enzo. Dus dan zal het wel wat lastiger zijn. Ik vind het ook lastig om iemand los te laten als ik er eenmaal erg gek op ben.
Kaatje, heel veel sterkte, en gefeliciteerd met je besluit! Het gaat echt wel even zeer doen, maar hopelijk kun je er later met een glimlach op terugkijken, en met trots dat je weliswaar genoten hebt, maar voor jezelf hebt gekozen!
Kaatje, heel veel sterkte, en gefeliciteerd met je besluit! Het gaat echt wel even zeer doen, maar hopelijk kun je er later met een glimlach op terugkijken, en met trots dat je weliswaar genoten hebt, maar voor jezelf hebt gekozen!
-
