Mishandeld als kind

MevrouwdeSteen schreef: ↑

25-05-2025 18:49

Wat erg , dat je dit ook hebt moeten meemaken.

Ik twijfel of therapie, niet meer wonden openrijt en meer dingen naar boven haalt, die ik heb verdrongen. Zoals bij jou door openheid van jouw zusje .
Ik wil vooruit kijken en niet steeds met het verleden bezig zijn. Dus ik denk het eigenlijk niet.

Ik ben terug gekomen van o.a. een hartstilstand en ook dat is goed afgelopen, dus ik ga mijn zegeningen tellen ipv luisteren naar de leugens van mijn ouders en hun plotselinge geheugenverlies.
Ik ga niet meer met ze in gesprek over het gebeurde.
Ik denk, dat dat closure geeft.
De ervaringen van jullie hier, bevestigen dat ik niet ga krijgen wat ik zocht en als ik dat wel zou krijgen, het niets veranderd aan wat er gebeurd is.

Heel goed! Als dit voor jou voldoende is om het af te sluiten, dan is het voldoende. En mocht je er ooit (weer) last van krijgen, dan kan therapie altijd nog. Want je kunt niets veranderen aan wat er gebeurd is, maar het kan wel grote invloed hebben op hoe je zelf met dingen omgaat.

Sterkte!

NomenNesci0 schreef: ↑

25-05-2025 19:16

EMDR richt zich volgens mij wel op kortdurende traumatische ervaringen met herprogrammeren. Maar ik heb geen idee of dat zinvol is, als het zovele aaneengeschakelde gebeurtenissen zijn. Voor mij was dat iig geen oplossing, want dat zou onwerkbaar worden. Ik heb niet maar 1 specifieke gebeurtenis en jij zo te horen ook niet.

Ondertussen wordt EMDR ook toegepast bij C-PTSS en een klotejeugd (om het zo maar even uit te drukken).
Die wordt er niet leuker van, maar als je veel last hebt van spanning, nachtmerrie, flashbacks etc kan het daar wel bij helpen.

Avocadeau schreef: ↑

25-05-2025 21:36

Ondertussen wordt EMDR ook toegepast bij C-PTSS en een klotejeugd (om het zo maar even uit te drukken).
Die wordt er niet leuker van, maar als je veel last hebt van spanning, nachtmerrie, flashbacks etc kan het daar wel bij helpen.

Volgens mij samen met exposure in vivo de “standaard” tegenwoordig.

MevrouwdeSteen schreef: ↑

25-05-2025 18:49

Wat erg , dat je dit ook hebt moeten meemaken.

Ik twijfel of therapie, niet meer wonden openrijt en meer dingen naar boven haalt, die ik heb verdrongen. Zoals bij jou door openheid van jouw zusje .
Ik wil vooruit kijken en niet steeds met het verleden bezig zijn. Dus ik denk het eigenlijk niet.

Ik snap je twijfel maar er zijn ook therapieën en cursussen die gericht zijn op het heden, waarin het verleden niet wordt "uitgeplozen".

Misschien is een cursus zelfcompassie iets voor je? Ik denk dat veel mensen hier bij gebaat zouden zijn.
We zijn vaak zo hard en streng voor onszelf!
En niet zoals hier eerder iemand schreef...vaak is t de stem van een kritische afkeurende ouder die we hebben overgenomen.

Het gaat om je gevoelens, grenzen en behoeftes serieus nemen. Jezelf "fouten" vergeven en jezelf met mildheid en compassie te behandelen.

Wat ik vaak nog wel lastig vind is het gevoel op andere mensen met een "normale" jeugd achter te lopen. Ik moet zelf nog van alles aan en afleren wat anderen al van hun ouders hebben meegekregen. Dat maakt me soms boos. Het geeft me een soort opstandig pubergevoel van "het is niet eerlijk". En daar vind ik dan zelf natuurlijk weer alles van... (dus qua zelfcompassie ben ik er nog lang niet... life long work in progress).

Hebben jullie ook wel eens last van bovenstaande?

Iemand opperde het idee van een brief schrijven. Dat vind ik een goed idee, maar ik zou afraden hem dan naar je ouders opsturen.
Je gaat dan mss stiekem toch op een reactie hopen, of hun reactie maakt weer allerlei emoties bij jou los. Je hebt al met ze geprobeerd te praten. Ze staan daar niet voor open. Een brief zal ze niet ineens het licht laten zien.

Ik kan je aanraden alles ongefilterd op te schrijven, te schelden, wat dan ook. Alles wat in je opkomt op te schrijven. De zinnen hoeven niet mooi te zijn , je hoeft ze niet af te wegen, want niemand behalve jij zal t ooit lezen.
Schrijf t van je af, maak een vuurtje in de vuurkorf en verbrand hem. Of versnipper de brief. Iets waar jij behoefte aan hebt.

En wens jezelf heel veel liefde toe. Van jezelf.

Avocadeau schreef: ↑

25-05-2025 21:36

Ondertussen wordt EMDR ook toegepast bij C-PTSS en een klotejeugd (om het zo maar even uit te drukken).
Die wordt er niet leuker van, maar als je veel last hebt van spanning, nachtmerrie, flashbacks etc kan het daar wel bij helpen.

Dit heb ik idd ook gehoord en dat is ook tegen mij gezegd. Wat je dan idd wel moet hebben is echt last hebben van nachtmerries en flashbacks. Terwijl ik ook denk dat er veel mensen zijn met chronisch trauma die niet per se flashbacks hebben of nachtmerries. Maar meer een chronisch gevoel van: vul in, onzekerheid, faalangst, sociale problemen, verlatingsangsten, andere angsten, controle dwang, depressies, verslavingen, etc.
Ik heb het idee dat dit niet door EMDR te behandelen is. Maar kan zijn dat ik hierin verouderde informatie heb.

eva333 schreef: ↑

25-05-2025 22:02

Wat ik vaak nog wel lastig vind is het gevoel op andere mensen met een "normale" jeugd achter te lopen. Ik moet zelf nog van alles aan en afleren wat anderen al van hun ouders hebben meegekregen. Dat maakt me soms boos. Het geeft me een soort opstandig pubergevoel van "het is niet eerlijk". En daar vind ik dan zelf natuurlijk weer alles van... (dus qua zelfcompassie ben ik er nog lang niet... life long work in progress).

Hebben jullie ook wel eens last van bovenstaande?

Zeker. Heel herkenbaar. Met name carrieretechnisch. Inmiddels heb ik mijn sociale leven wel zodanig samengesteld (klinkt een beetje opportuun, maar goed) dat dit mensen zijn die bij mij passen en ik bij hen. Mensen waar ik me niet constant de mindere bij voel, maar waar ik mezelf kan zijn.

In mijn carriere echter loop ik erg achter. Ik ben tussen pakweg 15 en 30 behoorlijk uitgevallen én uitgegleden. Heb eerst als hele opstandige puber, jong uit huis en geld nodig hebbende (voor eten en mijn kamer) en daarna als adoloscent mijn leven geleefd, niet gestudeerd, veel wisselende baantjes gehad, ook vaak klotewerk gedaan.
vanaf halfweg twintig kwam een periode van intensieve therapie. Heb daardoor een hele andere schoolloopbaan gehad die ik via alternatieve routes weer heb opgepakt. Maar ik mis daardoor gevoelsmatig de aansluiting bij collega's die in vergelijkbare functies zitten en die wel het standaard riedeltje HBO/VWO en WO gedaan hebben en daarna door naar die eerste baan.
Ik probeer altijd gesprekken te vermijden die over die tijd van mijn leven gaan, omdat ik me schaam en me dan snel minder voel. En dat zit in mij, niet doordat anderen opmerkingen maken.

Ik heb mezelf veel moeten aanleren (wat is normaal en gewenst) en afleren (wat is raar en ongewenst). Eigenlijk mezelf moeten uitvinden, zeker in een wereld waarin het soms erg lijkt alsof er bij anderen steun, stabiliteit en middelen aan alle kanten aanwezig was. Terwijl ik gevoelsmatig echt jaren mezelf in leven heb moeten zien te houden zonder hulp, maar wél met een dikke zware bagage van mijn opvoeding.

Dus nee, eerlijk voelt dat zeker niet altijd. Ik ben alleen wel gelukkig 50 en dat leven van toen ligt steeds verder achter me en mijn goede jaren met stabiliteit wegen steeds meer mee. Dat vind ik het voordeel van ouder worden. Als het je lukt om stabiliteit te krijgen en fijne mensen om je heen te verzamelen, dan krijgen de fijne ervaringen steeds meer overwicht over het negatieve. Dat gebeurt alleen niet zomaar en je moet het jezelf ook wel echt gunnen. En dat wens ik to ook heel erg.
Gelukkig is dat laatste nooit van me afgepakt. Ik heb altijd gevoeld dat ik beter verdiende dan hoe mijn ouders met mij omgingen en dat is echt mijn geluk geweest. Dat dat zaadje niet doodgemaakt is.

eva333 schreef: ↑

25-05-2025 22:02

Ik snap je twijfel maar er zijn ook therapieën en cursussen die gericht zijn op het heden, waarin het verleden niet wordt "uitgeplozen".

Misschien is een cursus zelfcompassie iets voor je? Ik denk dat veel mensen hier bij gebaat zouden zijn.
We zijn vaak zo hard en streng voor onszelf!
En niet zoals hier eerder iemand schreef...vaak is t de stem van een kritische afkeurende ouder die we hebben overgenomen.

Het gaat om je gevoelens, grenzen en behoeftes serieus nemen. Jezelf "fouten" vergeven en jezelf met mildheid en compassie te behandelen.

Wat ik vaak nog wel lastig vind is het gevoel op andere mensen met een "normale" jeugd achter te lopen. Ik moet zelf nog van alles aan en afleren wat anderen al van hun ouders hebben meegekregen. Dat maakt me soms boos. Het geeft me een soort opstandig pubergevoel van "het is niet eerlijk". En daar vind ik dan zelf natuurlijk weer alles van... (dus qua zelfcompassie ben ik er nog lang niet... life long work in progress).

Hebben jullie ook wel eens last van bovenstaande?

Dit heb ik nog het meest. Ik zou wat minder last willen hebben van de negatieve gedachten, onzekerheid en sociale angst en onkunde die ik aan het opgroeien in ons gezin heb overgehouden. Ik zou graag gewoon een positieve, vrolijke, slimme en sociale jonge vrouw willen zijn, maar ik ben cynisch, depressief, vind het leven zwaar en ik ben een beetje moe van het moeten doen alsof ik dat allemaal niet ben. Ik heb het gevoel dat ik met al mijn "mentale bagage" 10-0 achter sta op werk, sociaal vlak en mentale gezondheid, terwijl het op papier allemaal wel goed lijkt te gaan. *

Ik woon ook nog thuis, dus ik moet nog dagelijks het spelletje meespelen. Op de een of andere manier doet het me goed om jullie verhalen te lezen. Niet omdat ik het fijn vind dat andere mensen ook een kutjeugd hebben (gehad), maar omdat je je dan niet de enige voelt die nu ongevraagd worstelt met de gevolgen van zo'n verstoorde ontwikkeling.

* Ik ben laatst voor het eerst naar de huisarts gegaan om hierover te praten. Ik heb dat lang uitgesteld omdat ik ook totaal geen behoefte had om het verleden op te moeten graven met een therapeut of zoiets. Ik stop het altijd weg, en richt me op dingen die wel lukken. De afspraak duurde maar 10 minuten, ik heb de hele tijd gehuild en de huisarts zei letterlijk: "Maar je lijkt het best op orde te hebben allemaal, je hebt een baan, een leuke relatie en je gebruikt geen middelen." Maar alle problemen zitten ook in mijn hoofd, niet daarbuiten, en ze komen denk ik voort uit hoe ik ben opgegroeid. Volgens mij kom je daar niet vanaf zonder hulp van iemand (of een cursus) die je leert om beter met triggers/obstakels om te gaan.

En ik kan inderdaad ook goed verzanden in boosheid en een gevoel van oneerlijkheid dat ik nu met de gevolgen mag dealen in plaats van dat ik gewoon een leuk leven en een fijne familie mag hebben, zoals anderen dat wel hebben! Ik word daarentegen wel erg blij als ik zo'n familie zie, bijvoorbeeld de familie van mijn ex waar ik altijd Kerst mee vierde. Een soort bitterzoet gevoel van: "Wat fijn dat dit ook bestaat en dat ik dat nu met eigen ogen zie!"

NomenNesci0 schreef: ↑

25-05-2025 22:15

Dit heb ik idd ook gehoord en dat is ook tegen mij gezegd. Wat je dan idd wel moet hebben is echt last hebben van nachtmerries en flashbacks. Terwijl ik ook denk dat er veel mensen zijn met chronisch trauma die niet per se flashbacks hebben of nachtmerries. Maar meer een chronisch gevoel van: vul in, onzekerheid, faalangst, sociale problemen, verlatingsangsten, andere angsten, controle dwang, depressies, verslavingen, etc.
Ik heb het idee dat dit niet door EMDR te behandelen is. Maar kan zijn dat ik hierin verouderde informatie heb.

Klopt. EMDR heeft als hoofddoel de eeuwige angst en hoogspanning van je lichaam wat minder te maken, zodat je uit die post trauma stress reactie komt.

De rest van de gevolgen door onzekerheid, vermijding, coping, moet anders aangepakt worden.

NomenNesci0 schreef: ↑

25-05-2025 22:15

Dit heb ik idd ook gehoord en dat is ook tegen mij gezegd. Wat je dan idd wel moet hebben is echt last hebben van nachtmerries en flashbacks. Terwijl ik ook denk dat er veel mensen zijn met chronisch trauma die niet per se flashbacks hebben of nachtmerries. Maar meer een chronisch gevoel van: vul in, onzekerheid, faalangst, sociale problemen, verlatingsangsten, andere angsten, controle dwang, depressies, verslavingen, etc.
Ik heb het idee dat dit niet door EMDR te behandelen is. Maar kan zijn dat ik hierin verouderde informatie heb.

Nee hoor.

MevrouwdeSteen schreef: ↑

25-05-2025 14:38

Ik weet echt niet wat er in dit soort mensen omgaat. Ze blijven op deze manier je pijn doen, terwijl een simpele “ we hebben fouten gemaakt, waren jong en onervaren , sorry voor wat je hebt moeten meemaken, “ al zoveel leed zou kunnen goedmaken.
Nu pas snap ik, waarom mijn familieleden niets deden, terwijl ze wisten wat er speelde. Ze kwamen uit hetzelfde nest en deden dus blijkbaar hetzelfde bij hun eigen kinderen. Ook alleen bij de oudste. Hier ben ik, sinds een paar dagen achter gekomen.
Misschien hebben jouw moeder en tante ook hetzelfde karakter?

Wat is dat toch? Ik werd dan niet geslagen, maar ik snap nog steeds niet waarom mijn ouders zoveel verschil maken (en altijd al maakten) tussen mij en mijn (jongere) sibling.

Ik merk nog dagelijks de gevolgen van een slechte en onveilige jeugd. Ik kan niet zeggen dat het minder wordt, al kan ik er wel in bepaalde opzichten beter mee omgaan. Ik denk dat het pas klaar is als ouder dood is, maar zelfs dat betwijfel ik.
En ik herken veel in dit topic, maar ik kan alleen maar zeggen dat het mij enorm geholpen heeft helemaal niets meer te verwachten en alleen contact te hebben op mijn eigen voorwaarden. Mijn ouder is voor mij een soort buurman/vrouw, iemand die je groet op straat, waar je misschien een keer op bezoek gaat en waar je verder niet zoveel mee te maken hebt.

happyapple schreef: ↑

26-05-2025 07:56

Wat is dat toch? Ik werd dan niet geslagen, maar ik snap nog steeds niet waarom mijn ouders zoveel verschil maken (en altijd al maakten) tussen mij en mijn (jongere) sibling.

Ik snap hier ook helemaal niets van.
Niet dat het iets uitmaakt, maar ik zou toch wel benieuwd zijn hoe die ouders dat voor zichzelf "rechtvaardigen".

Men zegt dat iedere ouder een voorkeur heeft voor 1 kind. Maar dat "normale" ouders dat niet laten merken.
Misschien is het zoiets?

NomenNesci0 schreef: ↑

25-05-2025 22:15

Dit heb ik idd ook gehoord en dat is ook tegen mij gezegd. Wat je dan idd wel moet hebben is echt last hebben van nachtmerries en flashbacks. Terwijl ik ook denk dat er veel mensen zijn met chronisch trauma die niet per se flashbacks hebben of nachtmerries. Maar meer een chronisch gevoel van: vul in, onzekerheid, faalangst, sociale problemen, verlatingsangsten, andere angsten, controle dwang, depressies, verslavingen, etc.
Ik heb het idee dat dit niet door EMDR te behandelen is. Maar kan zijn dat ik hierin verouderde informatie heb.

Mijn moeder mishandelde mij grotendeels verbaal; dat heeft geen flashbacks of nachtmerries achter gelaten, maar wel onzekerheid en faalangst. Verder ben ik vrij aardig terecht gekomen met lieve kinderen, een leuk huis, een boeiende baan; geen verslavingen of depressies, maar wel een partner gekozen zonder gevoelsleven, uit een misleid gevoel van veiligheid. Ik heb EMDR gehad voor de verbale mishandelingen en dat heeft de chronische gevolgen niet echt veranderd. Maar ik merk nu wel, een jaar na de therapie, dat mijn... ik weet het woord niet goed... verbondenheid misschien, met mijn moeder, een heel stuk minder is geworden. Ik voel niet meer de neiging om haar tevreden te stellen of om contact te onderhouden. Ik wíl niet meer iets van een relatie. En dat is ergens best bevrijdend. Het is nog niet helemaal weg, die zorgvuldigheid die ik altijd voelde in contact met haar, maar het is al wel heel erg veel minder. Inmiddels heb ik haar al bijna een half jaar niet gesproken en ik vind dat eigenlijk wel prettig. We hebben geen ruzie ofzo, maar ik vóel niet meer zoveel dingen bij haar. Nou, wel een beetje boosheid, maar niet meer die drang om het contact goed te krijgen. Of om te zorgen dat zíj blij is. Dat is best ontspannen. Enigszins, want het is nog niet helemaal weg. EMDR heeft wel effect gehad hierin, ook al heeft het niet direct effect gehad op de structurele gevolgen. En misschien, dat weet ik nu nog niet, heeft het minder centraal stellen van mijn moeder, daar uiteindelijk ook wel effect op. Ik zit er nu nog teveel middenin om dat te zien.

eva333 schreef: ↑

26-05-2025 11:29

Ik snap hier ook helemaal niets van.
Niet dat het iets uitmaakt, maar ik zou toch wel benieuwd zijn hoe die ouders dat voor zichzelf "rechtvaardigen".

Men zegt dat iedere ouder een voorkeur heeft voor 1 kind. Maar dat "normale" ouders dat niet laten merken.
Misschien is het zoiets?

Ik heb twee kinderen en werkelijk geen voorkeur voor één van beiden. Ze zijn twee individuen, die mij allebei intens dierbaar zijn. De gedachte dat ik één boven de ander zou verkiezen vind ik bijna misselijkmakend. Ik denk dat gezonde ouders geen voorkeur hebben.

Thalas schreef: ↑

26-05-2025 11:42

Ik heb twee kinderen en werkelijk geen voorkeur voor één van beiden. Ze zijn twee individuen, die mij allebei intens dierbaar zijn. De gedachte dat ik één boven de ander zou verkiezen vind ik bijna misselijkmakend. Ik denk dat gezonde ouders geen voorkeur hebben.

Nou dit. Ik snap er dus ook 0,0 van, maar mijn ouders hebben dus wel een zeer duidelijke voorkeur voor mijn sibling en de kleinkinderen van die kant.