Relaties
alle pijlers
Mishandeld als kind
zaterdag 24 mei 2025 om 21:48
Ik ben een oud gediende hier op het forum, maar nu terug onder een andere Nick.
Ik ben als kind mishandeld door mijn ouders. Eens in de zoveel tijd komt er een trigger, waardoor alles weer naar boven komt.
Vandaag probeerde ik met 1 van mijn ouders een gesprek aan te gaan, naar aanleiding van een familielid, die precies hetzelfde heeft meegemaakt en dat openbaar maakte en dat raakte mij enorm.
En wat gebeurde er? Er wordt gelogen, maar het ergste is, dat er wordt geroepen, waarom ik met verwijten kom? Waarom ik oude koeien uit de sloot haal? Waarom ik probeer, ze een maagzweer te bezorgen met mijn vragen?
Mijn ouders vinden hun kind op straat slaan met een riem, omdat ik 10 minuten te laat was van een klassen uitje geen mishandeling . Er stond een halve klas te kijken dus de vernedering voor mij, was nog groter dan de pijn.
Vinden hun eigen kind schoppen en slaan geen mishandeling, maar dat van het familielid wel.
Vinden een minderjarig kind van 13 voor een paar weken thuis achterlaten, terwijl ze op vakantie gaan naar de andere kant van de wereld geen mishandeling, terwijl ze sibling wel meenemen en dat meerdere keren. En zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan.
Zijn hier mensen, die iets dergelijks hebben meegemaakt en hoe gaan jullie nu met je ouders om?
Ik ben als kind mishandeld door mijn ouders. Eens in de zoveel tijd komt er een trigger, waardoor alles weer naar boven komt.
Vandaag probeerde ik met 1 van mijn ouders een gesprek aan te gaan, naar aanleiding van een familielid, die precies hetzelfde heeft meegemaakt en dat openbaar maakte en dat raakte mij enorm.
En wat gebeurde er? Er wordt gelogen, maar het ergste is, dat er wordt geroepen, waarom ik met verwijten kom? Waarom ik oude koeien uit de sloot haal? Waarom ik probeer, ze een maagzweer te bezorgen met mijn vragen?
Mijn ouders vinden hun kind op straat slaan met een riem, omdat ik 10 minuten te laat was van een klassen uitje geen mishandeling . Er stond een halve klas te kijken dus de vernedering voor mij, was nog groter dan de pijn.
Vinden hun eigen kind schoppen en slaan geen mishandeling, maar dat van het familielid wel.
Vinden een minderjarig kind van 13 voor een paar weken thuis achterlaten, terwijl ze op vakantie gaan naar de andere kant van de wereld geen mishandeling, terwijl ze sibling wel meenemen en dat meerdere keren. En zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan.
Zijn hier mensen, die iets dergelijks hebben meegemaakt en hoe gaan jullie nu met je ouders om?
zondag 25 mei 2025 om 10:44
Als ik oude foto's van mezelf zie denk ik: "wat een mooie meid was ik!"
Ik heb me echter nooit een beetje blij met mezelf gevoeld.
Moeder liet me regelmatig even goed weten dat ik (helaas voor mij) te weinig van haar genen had meegekregen.
Ik had niet haar dikke haardos geërfd, niet haar lange slanke benen, niet haar mooie huid en al helemaal niet haar talenten.
Ik was er gewoon aan gewend geraakt. En toen een keer in een kappersstoel tegen me werd gezegd dat ik mooi haar had, was ik ervan overtuigd dat ze dit loog. Want ik hoorde al jaren van mijn moeder dat ik flut haar had. Dus dat was zo.
Dat soort dingen. En helemaal weg gaat het helaas nóóit.
Ik heb me echter nooit een beetje blij met mezelf gevoeld.
Moeder liet me regelmatig even goed weten dat ik (helaas voor mij) te weinig van haar genen had meegekregen.
Ik had niet haar dikke haardos geërfd, niet haar lange slanke benen, niet haar mooie huid en al helemaal niet haar talenten.
Ik was er gewoon aan gewend geraakt. En toen een keer in een kappersstoel tegen me werd gezegd dat ik mooi haar had, was ik ervan overtuigd dat ze dit loog. Want ik hoorde al jaren van mijn moeder dat ik flut haar had. Dus dat was zo.
Dat soort dingen. En helemaal weg gaat het helaas nóóit.
zondag 25 mei 2025 om 11:29
zondag 25 mei 2025 om 11:34
Mensen veranderen niet en ik begrijp goed dat je alsnog erkenning of begrip wil.MevrouwdeSteen schreef: ↑24-05-2025 22:06Jullie hebben ook wel gelijk, dat ik geen erkenning of verontschuldiging ga krijgen. Zelfs geen verklaring.
Ik hoopte, dat nu ze ouder zijn, ze toch iets van spijt zouden hebben.
Maar zoals men al zegt ga je dat nooit van je ouders krijgen.
Heb je al ooit therapie /emdr gehad voor wat je is overkomen?
Heel veel sterkte!
zondag 25 mei 2025 om 11:37
Lieve to, wat haal jij nog uit contact met je ouders? Is het schuldgevoel als je het contact zou stoppen? Of geniet je er nog ergens van?
Als het 't eerste is, kun je dan een manier vinden waarbij je echt het minimale doet om je eigen schuldgevoel tegemoet te komen?
Je weet op papier vast dat je ouders jouw toewijding en liefde niet waard zijn, alleen lukt het je niet om ze los te laten. Wat ik overigens erg begrijp hoor. De voornaamste reden waarom ik nog contact heb met mijn vader is schuldgevoel en omdat ik mijn sibling er niet mee wil laten zitten. Beetje delen vd zorgtaken nu mijn vader zorgbehoeftig is.
Het beste wat mijn moeder in haar leven voor mij gedaan heeft, was doodgaan aan kanker toen ik 19 was. Dat heeft me waarschijnlijk een leven lang worstelen bespaart. En dat meen ik oprecht, zonder lullig te willen klinken. Als iemand er gewoon niet meer is, dan hoef je al die vragen niet meer te hebben. Hoef je niet met schuldgevoel rond te lopen, word je niet meer voor gek verklaard, hoef je niks te proberen te verbeteren of te hopen dat je ooit wél gezien wordt. Dat geeft veel rust.
Maar als je ouders nog leven, is het heel lastig zelf die stekker eruit te trekken. Ik kan en zal je dus niet zeggen wat je moet doen. Ik hoop alleen heel erg dat jij voor jouzelf een vorm vindt die het meest recht doet aan jou. Dus zo minimaal mogelijk dat je je weinig hoeft te storen en ze maximaal mogelijk dat je geen last hebt van onprettige bijkomende gevoelens. Maar wat je ook doet, doe het met jezelf in het achterhoofd.
p.s. het helpt mij om mijn vader 'tot gek' te verklaren. Ik bekijk mijn vader altijd door de lens van gestoorde man. Verwacht daarom ook weinig van hem. Het is immers een gestoorde kerel (da's mijn mantra). Het helpt mij om met hem om te kunnen blijven gaan, als een zeer gemankeerd persoon in deze wereld van wie ik gewoon weinig hoef te verwachten. Daarmee distancieer ik me een beetje van hem, wordt hij meer patient en ik wat zakelijker.
Zo zijn er wel maniertjes te vinden. Maar de vraag moet vooral zijn, zijn die maniertjes voor jou behulpzaam? Ik kan hier goed mee leven tot het einde van zijn leven. En ik verwacht niet dat dat nog jaren is.
Maar jij moet die vraag voor jezelf beantwoorden. Ik weet niet hoe oud je ouders zijn, maar stel ze leven nog 10 of 20 jaar. Kan jij dan zo doorgaan? Is dat goed voor jou? Echt, probeer alles te doen met jou en jouw welbevinden in het achterhoofd.
Als het 't eerste is, kun je dan een manier vinden waarbij je echt het minimale doet om je eigen schuldgevoel tegemoet te komen?
Je weet op papier vast dat je ouders jouw toewijding en liefde niet waard zijn, alleen lukt het je niet om ze los te laten. Wat ik overigens erg begrijp hoor. De voornaamste reden waarom ik nog contact heb met mijn vader is schuldgevoel en omdat ik mijn sibling er niet mee wil laten zitten. Beetje delen vd zorgtaken nu mijn vader zorgbehoeftig is.
Het beste wat mijn moeder in haar leven voor mij gedaan heeft, was doodgaan aan kanker toen ik 19 was. Dat heeft me waarschijnlijk een leven lang worstelen bespaart. En dat meen ik oprecht, zonder lullig te willen klinken. Als iemand er gewoon niet meer is, dan hoef je al die vragen niet meer te hebben. Hoef je niet met schuldgevoel rond te lopen, word je niet meer voor gek verklaard, hoef je niks te proberen te verbeteren of te hopen dat je ooit wél gezien wordt. Dat geeft veel rust.
Maar als je ouders nog leven, is het heel lastig zelf die stekker eruit te trekken. Ik kan en zal je dus niet zeggen wat je moet doen. Ik hoop alleen heel erg dat jij voor jouzelf een vorm vindt die het meest recht doet aan jou. Dus zo minimaal mogelijk dat je je weinig hoeft te storen en ze maximaal mogelijk dat je geen last hebt van onprettige bijkomende gevoelens. Maar wat je ook doet, doe het met jezelf in het achterhoofd.
p.s. het helpt mij om mijn vader 'tot gek' te verklaren. Ik bekijk mijn vader altijd door de lens van gestoorde man. Verwacht daarom ook weinig van hem. Het is immers een gestoorde kerel (da's mijn mantra). Het helpt mij om met hem om te kunnen blijven gaan, als een zeer gemankeerd persoon in deze wereld van wie ik gewoon weinig hoef te verwachten. Daarmee distancieer ik me een beetje van hem, wordt hij meer patient en ik wat zakelijker.
Zo zijn er wel maniertjes te vinden. Maar de vraag moet vooral zijn, zijn die maniertjes voor jou behulpzaam? Ik kan hier goed mee leven tot het einde van zijn leven. En ik verwacht niet dat dat nog jaren is.
Maar jij moet die vraag voor jezelf beantwoorden. Ik weet niet hoe oud je ouders zijn, maar stel ze leven nog 10 of 20 jaar. Kan jij dan zo doorgaan? Is dat goed voor jou? Echt, probeer alles te doen met jou en jouw welbevinden in het achterhoofd.
zondag 25 mei 2025 om 12:51
Het is denk ik, vooral het schuldgevoel, ik haal er geen plezier uit.NomenNesci0 schreef: ↑25-05-2025 11:37Lieve to, wat haal jij nog uit contact met je ouders? Is het schuldgevoel als je het contact zou stoppen? Of geniet je er nog ergens van?
Als het 't eerste is, kun je dan een manier vinden waarbij je echt het minimale doet om je eigen schuldgevoel tegemoet te komen?
Je weet op papier vast dat je ouders jouw toewijding en liefde niet waard zijn, alleen lukt het je niet om ze los te laten. Wat ik overigens erg begrijp hoor. De voornaamste reden waarom ik nog contact heb met mijn vader is schuldgevoel en omdat ik mijn sibling er niet mee wil laten zitten. Beetje delen vd zorgtaken nu mijn vader zorgbehoeftig is.
Het beste wat mijn moeder in haar leven voor mij gedaan heeft, was doodgaan aan kanker toen ik 19 was. Dat heeft me waarschijnlijk een leven lang worstelen bespaart. En dat meen ik oprecht, zonder lullig te willen klinken. Als iemand er gewoon niet meer is, dan hoef je al die vragen niet meer te hebben. Hoef je niet met schuldgevoel rond te lopen, word je niet meer voor gek verklaard, hoef je niks te proberen te verbeteren of te hopen dat je ooit wél gezien wordt. Dat geeft veel rust.
Maar als je ouders nog leven, is het heel lastig zelf die stekker eruit te trekken. Ik kan en zal je dus niet zeggen wat je moet doen. Ik hoop alleen heel erg dat jij voor jouzelf een vorm vindt die het meest recht doet aan jou. Dus zo minimaal mogelijk dat je je weinig hoeft te storen en ze maximaal mogelijk dat je geen last hebt van onprettige bijkomende gevoelens. Maar wat je ook doet, doe het met jezelf in het achterhoofd.
p.s. het helpt mij om mijn vader 'tot gek' te verklaren. Ik bekijk mijn vader altijd door de lens van gestoorde man. Verwacht daarom ook weinig van hem. Het is immers een gestoorde kerel (da's mijn mantra). Het helpt mij om met hem om te kunnen blijven gaan, als een zeer gemankeerd persoon in deze wereld van wie ik gewoon weinig hoef te verwachten. Daarmee distancieer ik me een beetje van hem, wordt hij meer patient en ik wat zakelijker.
Zo zijn er wel maniertjes te vinden. Maar de vraag moet vooral zijn, zijn die maniertjes voor jou behulpzaam? Ik kan hier goed mee leven tot het einde van zijn leven. En ik verwacht niet dat dat nog jaren is.
Maar jij moet die vraag voor jezelf beantwoorden. Ik weet niet hoe oud je ouders zijn, maar stel ze leven nog 10 of 20 jaar. Kan jij dan zo doorgaan? Is dat goed voor jou? Echt, probeer alles te doen met jou en jouw welbevinden in het achterhoofd.
En inderdaad, ik zie ze als incompetente mensen, als het gaat om rede en communicatie.
Het is makkelijker te denken, dat ze gewoon dom zijn, dan dat ze slecht zijn.
Ik moet vooral het gesprek over het verleden of mijn gevoelens niet met ze aangaan.
Maar soms, heel soms lukt het me niet om mijn mond te houden. Aanleiding was dat een van mijn ouders zei , het heel erg voor familielid te vinden, dat ze mishandeld werd, toen heb ik de opmerking gemaakt, dat ze exact hetzelfde heeft meegemaakt, als dat ik heb. De opmerking, nee hoor jij bent nooit mishandeld, schoot me in het verkeerde keelgat.
Toen ik als voorbeeld gaf, dat ik als kind in het openbaar werd afgeranseld door hen, met een riem , waar iedereen bij stond. Was haar opmerking. “Vind je dat mishandeling ? “
Bloed, bont en blauw zijn en me vernederd voelen, allemaal omdat ik 10 minuten te laat thuis was, zien zij als gerechtigheid, niet als mishandeling.
En dit gebeurde helaas niet eenmalig.
Misschien moeten ze zelf een keer in een hoek gedreven worden en afgeranseld worden door iemand en de pijn en angst voelen. Misschien gaan ze dan begrijpen, wat ik als kind voelde.
zondag 25 mei 2025 om 12:57
Wees blij, dat je niet haar genen hebt, want jij snapt gelukkig wel dat je iemands eigenwaarde door kut opmerkingen kapot kan maken.Hallodaar schreef: ↑25-05-2025 10:44Als ik oude foto's van mezelf zie denk ik: "wat een mooie meid was ik!"
Ik heb me echter nooit een beetje blij met mezelf gevoeld.
Moeder liet me regelmatig even goed weten dat ik (helaas voor mij) te weinig van haar genen had meegekregen.
Ik had niet haar dikke haardos geërfd, niet haar lange slanke benen, niet haar mooie huid en al helemaal niet haar talenten.
Ik was er gewoon aan gewend geraakt. En toen een keer in een kappersstoel tegen me werd gezegd dat ik mooi haar had, was ik ervan overtuigd dat ze dit loog. Want ik hoorde al jaren van mijn moeder dat ik flut haar had. Dus dat was zo.
Dat soort dingen. En helemaal weg gaat het helaas nóóit.
zondag 25 mei 2025 om 13:13
Mevrouw de Steen 
wat ontzettend naar wat je hebt meegemaakt. Je was niet de enige. Ik heb nooit begrepen wat ik heb gedaan om al die klappen van mijn moeder te krijgen.
Ik wist het niet meer, ik was het vergeten of had het verdrongen. Ik ben wel enorm perfectionistisch, wat mij mijn hele leven al in de weg zit. Ik zorg heel graag voor anderen maar ik zie mij zelf als onbelangrijk. En ik heb in mijn jeugd niet anders dan pleasend, hunkerend naar goedkeuring en liefde van mijn moeder gedaan. Ook altijd naar de familie de schijn ophouden dat sibling en ik, zo’n warme band met haar hadden en altijd leuke dingen samen deden. Maar de klappen was ik vergeten, tot mijn sibling er een keer een opmerking over maakte en alles weer als een herbeleving terug kwam.
Ik heb geprobeerd met haar erover te praten, om een verklaring te krijgen. Maar ik was altijd een rotmeid, en zo ging het vroeger zei ze dan. Ik heb het nooit begrepen. Ik heb altijd wel contact met ouders gehouden. Toen mijn vader overleed, bleek mijn moeder helemaal niet meer zo zelfstandig en kwam de druk , veeleisendheid weer in alle hevigheid terug. In de veronderstelling dat zij toch snel dood zou gaan heb ik mij in dienst gesteld van haar ziekte en voor haar alles geregeld. Elke keer als zij belde en iets eiste deed ik het. Het heeft 7 lange jaren geduurd voordat zij eindelijk stierf. Ik had twee jonge kinderen en nooit heeft zij enig begrip gehad hoe druk het voor mij was. Ik heb er geen traan om gelaten toen ze stierf en nog steeds niet. Ik vergeet haar sterfdatum en soms ook haar verjaardag. En ik heb mij nog geen dag schuldig gevoeld dat ik haar niet mis.
Ik zou toch proberen om meer afstand te nemen van jouw ouders. Bevestiging of een verklaring gaat niet komen. Zorg dat je voor jezelf een goede modus vind waarin het contact acceptabel voor jou is. Ik had gewild dat ik toentertijd dat had gekund.
wat ontzettend naar wat je hebt meegemaakt. Je was niet de enige. Ik heb nooit begrepen wat ik heb gedaan om al die klappen van mijn moeder te krijgen. Ik wist het niet meer, ik was het vergeten of had het verdrongen. Ik ben wel enorm perfectionistisch, wat mij mijn hele leven al in de weg zit. Ik zorg heel graag voor anderen maar ik zie mij zelf als onbelangrijk. En ik heb in mijn jeugd niet anders dan pleasend, hunkerend naar goedkeuring en liefde van mijn moeder gedaan. Ook altijd naar de familie de schijn ophouden dat sibling en ik, zo’n warme band met haar hadden en altijd leuke dingen samen deden. Maar de klappen was ik vergeten, tot mijn sibling er een keer een opmerking over maakte en alles weer als een herbeleving terug kwam.
Ik heb geprobeerd met haar erover te praten, om een verklaring te krijgen. Maar ik was altijd een rotmeid, en zo ging het vroeger zei ze dan. Ik heb het nooit begrepen. Ik heb altijd wel contact met ouders gehouden. Toen mijn vader overleed, bleek mijn moeder helemaal niet meer zo zelfstandig en kwam de druk , veeleisendheid weer in alle hevigheid terug. In de veronderstelling dat zij toch snel dood zou gaan heb ik mij in dienst gesteld van haar ziekte en voor haar alles geregeld. Elke keer als zij belde en iets eiste deed ik het. Het heeft 7 lange jaren geduurd voordat zij eindelijk stierf. Ik had twee jonge kinderen en nooit heeft zij enig begrip gehad hoe druk het voor mij was. Ik heb er geen traan om gelaten toen ze stierf en nog steeds niet. Ik vergeet haar sterfdatum en soms ook haar verjaardag. En ik heb mij nog geen dag schuldig gevoeld dat ik haar niet mis.
Ik zou toch proberen om meer afstand te nemen van jouw ouders. Bevestiging of een verklaring gaat niet komen. Zorg dat je voor jezelf een goede modus vind waarin het contact acceptabel voor jou is. Ik had gewild dat ik toentertijd dat had gekund.
Ik doe mijn best
zondag 25 mei 2025 om 13:19
Misschien zal contact verbreken ook niet de oplossing geven, want ga je dan onbewust hopen dat ze contact met jou zoeken, en wat ze wellicht toch niet gaan doen.MevrouwdeSteen schreef: ↑24-05-2025 22:32Ik vind het zo lastig, definitief alle contact te verbreken. Want ondanks alle verdriet en pijn, voel ik toch nog ergens wat liefde voor ze en loyaliteit, dus ik snap, dat lange contact wel , dat je hebt onderhouden.
Houd het contact beperkt, en als ze gaan jammeren dat je te weinig aandacht aan ze besteed en liefdeloos bent, bedenk dan dat zij jouw als kind ook achterlieten om op vakantie te gaan.
En zorg voor een goede coach / psych die jou goed begeleid om dit een plekje te geven, maar die jou ook handvaten geeft om je geestelijk en verbaal te kunnen weren tegen je ouders.
zondag 25 mei 2025 om 13:28
lieve to, wat anderen al aangeven, jouw ouders zijn ontzettend blind voor zichzelf en willen geen enkele verantwoordelijkheid dragen voor hun gedrag. Ga echt voor jezelf bepalen in hoeverre je hiermee kan leven. Ze gaan never nooit niet veranderen en jij bent de enige die voor jezelf kan bepalen of hun afwijzing voor jouw gevoel en wat je hebt meegemaakt leefbaar blijft.
Je mag de mensen die je zoveel ellende hebben aangedaan op een minimaal pitje zetten of ook gewoon het vuurtje helemaal uitdraaien. Het klinkt alsof jij er nu vooral voor hén moet zijn en het jou verder weinig oplevert. Ga je het kunnen en willen om in het toenemen van ouderdom, dat er een steeds groter beroep op je gedaan wordt?
Ik hoop dat jij je niet verplicht voelt om voor dergelijke ouders klaar te moeten staan. Je schrijft over een sibling. Kunnen jullie met elkaar praten? Als je waarde hecht aan een goede relatie met je broer of zus, is het belangrijk om vooral met hem/haar het gesprek te voeren en met elkaar te praten over verwachtingen. Vertel wat je (denkt) wel of niet te kunnen of willen. Maar ook hoe je in de wedstrijd staat.
Ik word wel gerespecteerd door mijn sibling, maar voel me vaker schuldig naar hem/haar, dan naar mijn vader. Mijn sibling doet meer voor mijn vader dan ik. Terwijl ik het gewoon niet wíl. Mijn vader wil bijv. absoluut niet meewerken aan hulp. Gaat volgens mij liever 3 dagen in zijn eigen ontlasting zitten uit pure koppigheid dan dat hij bereid is thuiszorg toe te laten. Maar dat betekent bij ons een steeds grotere belasting en ik weiger deel te nemen aan taken die mijn vader bij thuiszorg kan beleggen. Mijn sibling is geneigd dan toch nog taken over te nemen en zich verantwoordelijk te voelen.
Iets wat ik waarschijnlijk ook zou hebben gevoeld, als ik een liefdevolle vader had gehad. Maar mijn en deels ons leven stond vooral in het teken van verwaarlozing, mishandeling en enige mate van seksueel ongemak om het maar even zo te benoemen. Alle voorwaarden voor een fijne wederkerige relatie ontbreken daarmee bij mij.
Daarmee wil ik zeggen, als je een (goede) relatie hebt of wilt met sibling, ga vooral dáár het gesprek mee aan en probeer elkaar in de waarde te laten qua beleving. Met hem of haar moet je echt nog vele jaren door.
Je mag de mensen die je zoveel ellende hebben aangedaan op een minimaal pitje zetten of ook gewoon het vuurtje helemaal uitdraaien. Het klinkt alsof jij er nu vooral voor hén moet zijn en het jou verder weinig oplevert. Ga je het kunnen en willen om in het toenemen van ouderdom, dat er een steeds groter beroep op je gedaan wordt?
Ik hoop dat jij je niet verplicht voelt om voor dergelijke ouders klaar te moeten staan. Je schrijft over een sibling. Kunnen jullie met elkaar praten? Als je waarde hecht aan een goede relatie met je broer of zus, is het belangrijk om vooral met hem/haar het gesprek te voeren en met elkaar te praten over verwachtingen. Vertel wat je (denkt) wel of niet te kunnen of willen. Maar ook hoe je in de wedstrijd staat.
Ik word wel gerespecteerd door mijn sibling, maar voel me vaker schuldig naar hem/haar, dan naar mijn vader. Mijn sibling doet meer voor mijn vader dan ik. Terwijl ik het gewoon niet wíl. Mijn vader wil bijv. absoluut niet meewerken aan hulp. Gaat volgens mij liever 3 dagen in zijn eigen ontlasting zitten uit pure koppigheid dan dat hij bereid is thuiszorg toe te laten. Maar dat betekent bij ons een steeds grotere belasting en ik weiger deel te nemen aan taken die mijn vader bij thuiszorg kan beleggen. Mijn sibling is geneigd dan toch nog taken over te nemen en zich verantwoordelijk te voelen.
Iets wat ik waarschijnlijk ook zou hebben gevoeld, als ik een liefdevolle vader had gehad. Maar mijn en deels ons leven stond vooral in het teken van verwaarlozing, mishandeling en enige mate van seksueel ongemak om het maar even zo te benoemen. Alle voorwaarden voor een fijne wederkerige relatie ontbreken daarmee bij mij.
Daarmee wil ik zeggen, als je een (goede) relatie hebt of wilt met sibling, ga vooral dáár het gesprek mee aan en probeer elkaar in de waarde te laten qua beleving. Met hem of haar moet je echt nog vele jaren door.
nomennesci0 wijzigde dit bericht op 25-05-2025 13:32
7.71% gewijzigd
zondag 25 mei 2025 om 13:31
MevrouwdeSteen schreef: ↑25-05-2025 12:57Wees blij, dat je niet haar genen hebt, want jij snapt gelukkig wel dat je iemands eigenwaarde door kut opmerkingen kapot kan maken.
Ik ben inmiddels zelf moeder van opgroeiende dochters. En echt, ik zou het mijn strot niet uit kunnen krijgen, het zou nog niet eens door mijn gedachten gaan, wat zij op mij afgevuurd heeft.
Ik vind het zo ziek!
En ik heb het haar wel eens gevraagd: "Waarom deed je dat?"
Altijd hele lacherige reacties en 'stel je niet aan!'
Ooit een tante in vertrouwen genomen, haar veel verteld.
Ze hoorde me aan en begon toen hard te lachen.
Sloeg met haar hand op mijn bovenbeen en zei al lachende: "jaja, je hebt het maar zwaar gehad he! Hahahahaha!" Moet jij nu ook naar een psiegolooggggg? Hahahahaha!"
zondag 25 mei 2025 om 13:52
Wauw. Echt wauw..Hallodaar schreef: ↑25-05-2025 13:31Ik ben inmiddels zelf moeder van opgroeiende dochters. En echt, ik zou het mijn strot niet uit kunnen krijgen, het zou nog niet eens door mijn gedachten gaan, wat zij op mij afgevuurd heeft.
Ik vind het zo ziek!
En ik heb het haar wel eens gevraagd: "Waarom deed je dat?"
Altijd hele lacherige reacties en 'stel je niet aan!'
Ooit een tante in vertrouwen genomen, haar veel verteld.
Ze hoorde me aan en begon toen hard te lachen.
Sloeg met haar hand op mijn bovenbeen en zei al lachende: "jaja, je hebt het maar zwaar gehad he! Hahahahaha!" Moet jij nu ook naar een psiegolooggggg? Hahahahaha!"
Onvoorstelbaar. Mij helpt het om dat soort mensen heel zielig te vinden.
Dat je al van middelbare leeftijd (of ouder) bent en nog steeds zo'n gebrek aan empathie, compassie en zelfinzicht hebben..
Dat is in en in triest. Die mensen weten en kunnen waarschijnlijk niet beter. En daarmee missen ze ontzettend veel in het contact met anderen.
Ik vind het heel "arm" als je zo bent en zo in het leven staat.
Dat wil niet zeggen dat dat soort opmerkingen me niet raken (vooral opmerkingen van familieleden kunnen me triggeren), maar om er zo naar te kijken helpt me wel.
zondag 25 mei 2025 om 14:17
Ja, ik was toen in de '20 en al uit huis.
Ik zat met haar in mijn achtertuin met een wijntje en het gesprek liep zo.
Ze is ook mijn peettante en ik zag haar regelmatig.
Ergens kwam die opening gewoon en ik dacht dat ze me echt serieus aanhoorde. En toen ging ze lachen, mij op mijn bovenbeen slaan en heel cynisch doen..
Denk dat ze mijn moeder (haar grote zus) niet wilde afvallen.
Het is héél lang geleden, maar ik geloof dat ik er sindsdien nóóit meer over gepraat heb.
Ja, anoniem op dit forum. Verder niet.
zondag 25 mei 2025 om 14:19
Hallodaar schreef: ↑25-05-2025 14:17Ja, ik was toen in de '20 en al uit huis.
Ik zat met haar in mijn achtertuin met een wijntje en het gesprek liep zo.
Ze is ook mijn peettante en ik zag haar regelmatig.
Ergens kwam die opening gewoon en ik dacht dat ze me echt serieus aanhoorde. En toen ging ze lachen, mij op mijn bovenbeen slaan en heel cynisch doen..
Denk dat ze mijn moeder (haar grote zus) niet wilde afvallen.
Het is héél lang geleden, maar ik geloof dat ik er sindsdien nóóit meer over gepraat heb.
Ja, anoniem op dit forum. Verder niet.
Veel mensen zijn totaal ongeschikt als ouders (en kennelijk ook als tante).
zondag 25 mei 2025 om 14:29
Een goede relatie met sibling zit er niet in, ik sta voor haar klaar, maar daar is ook alles mee gezegd. Zij is nooit geslagen en heeft altijd voordeel gehaald uit de situatie , ze mocht mee op de reizen, ze kreeg dure merkkleding , brommer, rijbewijs, auto, geld, mocht alles en nu is ons verteld, dat zij het ouderlijk huis alleen erft. Ik heb het moeten doen met afdankertjes, nooit iets gekregen op een fiets, die half uit elkaar viel na, omdat dat nodig was voor school.NomenNesci0 schreef: ↑25-05-2025 13:28lieve to, wat anderen al aangeven, jouw ouders zijn ontzettend blind voor zichzelf en willen geen enkele verantwoordelijkheid dragen voor hun gedrag. Ga echt voor jezelf bepalen in hoeverre je hiermee kan leven. Ze gaan never nooit niet veranderen en jij bent de enige die voor jezelf kan bepalen of hun afwijzing voor jouw gevoel en wat je hebt meegemaakt leefbaar blijft.
Je mag de mensen die je zoveel ellende hebben aangedaan op een minimaal pitje zetten of ook gewoon het vuurtje helemaal uitdraaien. Het klinkt alsof jij er nu vooral voor hén moet zijn en het jou verder weinig oplevert. Ga je het kunnen en willen om in het toenemen van ouderdom, dat er een steeds groter beroep op je gedaan wordt?
Ik hoop dat jij je niet verplicht voelt om voor dergelijke ouders klaar te moeten staan. Je schrijft over een sibling. Kunnen jullie met elkaar praten? Als je waarde hecht aan een goede relatie met je broer of zus, is het belangrijk om vooral met hem/haar het gesprek te voeren en met elkaar te praten over verwachtingen. Vertel wat je (denkt) wel of niet te kunnen of willen. Maar ook hoe je in de wedstrijd staat.
Ik word wel gerespecteerd door mijn sibling, maar voel me vaker schuldig naar hem/haar, dan naar mijn vader. Mijn sibling doet meer voor mijn vader dan ik. Terwijl ik het gewoon niet wíl. Mijn vader wil bijv. absoluut niet meewerken aan hulp. Gaat volgens mij liever 3 dagen in zijn eigen ontlasting zitten uit pure koppigheid dan dat hij bereid is thuiszorg toe te laten. Maar dat betekent bij ons een steeds grotere belasting en ik weiger deel te nemen aan taken die mijn vader bij thuiszorg kan beleggen. Mijn sibling is geneigd dan toch nog taken over te nemen en zich verantwoordelijk te voelen.
Iets wat ik waarschijnlijk ook zou hebben gevoeld, als ik een liefdevolle vader had gehad. Maar mijn en deels ons leven stond vooral in het teken van verwaarlozing, mishandeling en enige mate van seksueel ongemak om het maar even zo te benoemen. Alle voorwaarden voor een fijne wederkerige relatie ontbreken daarmee bij mij.
Daarmee wil ik zeggen, als je een (goede) relatie hebt of wilt met sibling, ga vooral dáár het gesprek mee aan en probeer elkaar in de waarde te laten qua beleving. Met hem of haar moet je echt nog vele jaren door.
Ze heeft zich laten afkeuren en heeft mijn verhaal daarvoor gebruikt.
zondag 25 mei 2025 om 14:38
Ik weet echt niet wat er in dit soort mensen omgaat. Ze blijven op deze manier je pijn doen, terwijl een simpele “ we hebben fouten gemaakt, waren jong en onervaren , sorry voor wat je hebt moeten meemaken, “ al zoveel leed zou kunnen goedmaken.Hallodaar schreef: ↑25-05-2025 13:31Ik ben inmiddels zelf moeder van opgroeiende dochters. En echt, ik zou het mijn strot niet uit kunnen krijgen, het zou nog niet eens door mijn gedachten gaan, wat zij op mij afgevuurd heeft.
Ik vind het zo ziek!
En ik heb het haar wel eens gevraagd: "Waarom deed je dat?"
Altijd hele lacherige reacties en 'stel je niet aan!'
Ooit een tante in vertrouwen genomen, haar veel verteld.
Ze hoorde me aan en begon toen hard te lachen.
Sloeg met haar hand op mijn bovenbeen en zei al lachende: "jaja, je hebt het maar zwaar gehad he! Hahahahaha!" Moet jij nu ook naar een psiegolooggggg? Hahahahaha!"
Nu pas snap ik, waarom mijn familieleden niets deden, terwijl ze wisten wat er speelde. Ze kwamen uit hetzelfde nest en deden dus blijkbaar hetzelfde bij hun eigen kinderen. Ook alleen bij de oudste. Hier ben ik, sinds een paar dagen achter gekomen.
Misschien hebben jouw moeder en tante ook hetzelfde karakter?
zondag 25 mei 2025 om 14:38
Daar ben ik van overtuigd.
Mijn moeder heeft 5 kinderen gekregen, en ik vraag me nog steeds af waarom ze zich niet 5x bedacht heeft.
We waren altijd maar die nagel aan haar doodskist, de teleurstellingen, niet leuk en 'rot kinderen' en nee! Ze zou haar leven nóóit overnieuw willen doen.
En ze had losse handjes.
Ik weet nog dat ik bij een vriendinnetje aan het spelen was, en ik om de een of andere reden vroeg of zij ook wel eens slaag kreeg thuis.
Dat was dus nog nooit gebeurd volgens haar.
Ja, er waren sancties. Huisarrest, meteen naar bed etc. Maar geen slaag.
Ik was er bijna ondersteboven van en vroeg thuis: "mamma, Elsa (fictieve naam) krijgt nooit slaag, ik ben toch niet zoveel stouter als zij?"
Waarop zij zei 'ik vergeet het nooit' dat zijn dweilen van ouder!! Jij wordt tenminste goed opgevoed!"
Sorry T0, dat ik jouw topic nu in beslag neem. Maar het komt dan los, begrijp je!
zondag 25 mei 2025 om 14:50
Nee hoor blijf allemaal alsjeblieft vooral schrijven, zoveel herkenbaarheid, het is natuurlijk erg, dat het anderen ook is overkomen, maar het geeft ook zeker inzichten.Hallodaar schreef: ↑25-05-2025 14:38Daar ben ik van overtuigd.
Mijn moeder heeft 5 kinderen gekregen, en ik vraag me nog steeds af waarom ze zich niet 5x bedacht heeft.
We waren altijd maar die nagel aan haar doodskist, de teleurstellingen, niet leuk en 'rot kinderen' en nee! Ze zou haar leven nóóit overnieuw willen doen.
En ze had losse handjes.
Ik weet nog dat ik bij een vriendinnetje aan het spelen was, en ik om de een of andere reden vroeg of zij ook wel eens slaag kreeg thuis.
Dat was dus nog nooit gebeurd volgens haar.
Ja, er waren sancties. Huisarrest, meteen naar bed etc. Maar geen slaag.
Ik was er bijna ondersteboven van en vroeg thuis: "mamma, Elsa (fictieve naam) krijgt nooit slaag, ik ben toch niet zoveel stouter als zij?"
Waarop zij zei 'ik vergeet het nooit' dat zijn dweilen van ouder!! Jij wordt tenminste goed opgevoed!"
Sorry T0, dat ik jouw topic nu in beslag neem. Maar het komt dan los, begrijp je!
zondag 25 mei 2025 om 15:28
De ouder heeft het kind beschadigd door gebrek aan empathie, compassie, zelfinzicht en zelfreflectie.MevrouwdeSteen schreef: ↑25-05-2025 14:38Ik weet echt niet wat er in dit soort mensen omgaat. Ze blijven op deze manier je pijn doen, terwijl een simpele “ we hebben fouten gemaakt, waren jong en onervaren , sorry voor wat je hebt moeten meemaken, “ al zoveel leed zou kunnen goedmaken.
Dan kun je niet van diezelfde ouder jaren later ineens wel empathie, compassie, zelfinzicht en zelfreflectie verwachten.
Dat was namelijk al (een van de) oorzaak(en) van hetgeen ze je hebben aangedaan.
Ik snap dat mensen hopen op erkenning en een het spijt me. Maar dat gaat niet komen. Het is zonde van je eigen gemoedstoestand om daar jarenlang op te blijven hopen.
Ik heb het op een onverwacht moment wel gekregen en ondanks dat het fijn was lost het niets op. Ouder is nog steeds niet in staat om de ouder te zijn die ik zo graag had en zou willen hebben.
Ga met jezelf aan de slag dmv (lichaamsgerichte) therapie en leer zelf voor je innerlijke kind te zorgen.
Dat probeer ik nu ook.
De meeste ouders zeggen geen sorry, want daarmee zouden ze moeten erkennen dat ze iets fout hebben gedaan (en niet zo'n beetje ook als ik de ervaringen hier lees). Dat is denk ik veel te pijnlijk voor de meeste mensen. En mensen gaan pijn uit de weg. Of doen wellicht anderen pijn om hun eigen pijn niet te voelen.
Een oprecht het spijt me, vergt zelfinzicht en compassie en empathie voor de ander.
En dat is nou juist wat zo'n ouder niet heeft.
Een
voor alle mensen die het kunnen gebruiken.Wees lief voor jezelf. Vraag jezelf regelmatig af: wat heb ik nu nodig? Waar heb ik nu behoefte aan?
En geef jezelf dat. En kun je die behoefte niet vervullen...sta er dan bij stil en laat het gevoel toe.
Probeer jezelf te helen en laat de verwachting dat ooit nog van je ouders te krijgen los
zondag 25 mei 2025 om 15:54
Ook een sorry hoeft niet altijd het probleem op te lossen. Stel dat een ouder met veel pijn en moeite bereid is om sorry te zeggen, omdat ze intellectueel gegroeid zijn en kunnen inzien dat ze zaken beter anders hadden kunnen aanpakken, lost nog altijd niet het gedane leed op. Voor sommigen zal het zijn wat ze nodig hebben, maar voor andere volwassen kinderen zal het voelen als een excuus ticket waarmee ze dan alles maar achter zich moeten laten?
Excuses zijn fijn, maar de wonden zijn wél gemaakt.
Zit je in therapie to? Hoeveel ruimte mag je innemen? In hoeverre mag je van jezelf los komen te staan van je oorspronkelijke gezin?
Jouw levensverhaal klinkt bijna als assepoester. Een 'golden star' in het gezin en het andere kind compleet ondergeschikt daaraan. Ik vraag me af of je van zoiets kunt helen en écht goede keuzes voor jezelf kunt maken, als je daar geen hulp bij krijgt.
Hoe ervaar je dat zelf to? Speelt jouw schuldgevoel en zelftwijfel alleen als je met je ouders bent of zit je dat op veel terreinen dwars?
Wat je ook nog zou kunnen doen, is jouw levensverhaal op papier zetten. Alles, gewoon alles. Hoe je sibling ermee om is gegaan, hoe je ouders met je om zijn gaan en het verschil die ze aan de dag legden tussen jou en sibling en deze brieven kopieren en naar (iig) je ouders sturen. Dat je jouw woord doet. Je weet niet of ze het lezen, erkennen, maar je hebt je dan volledig uitgesproken. Ook wat dat heeft gedaan met jouw gevoel voor hen. Het is een soort confessie (geen schuld) van jouw leven door hen aangestuurd.
Maar goed, ik weet niet wat voor jou het beste is. Daar is niet maar 1 antwoord op en het beste voor jou, zal je ook nooit teruggeven wat je allemaal bent misgelopen. Het enige wat je voor jezelf kunt doen, is dat JIJ het beste bent voor JOU.
Excuses zijn fijn, maar de wonden zijn wél gemaakt.
Zit je in therapie to? Hoeveel ruimte mag je innemen? In hoeverre mag je van jezelf los komen te staan van je oorspronkelijke gezin?
Jouw levensverhaal klinkt bijna als assepoester. Een 'golden star' in het gezin en het andere kind compleet ondergeschikt daaraan. Ik vraag me af of je van zoiets kunt helen en écht goede keuzes voor jezelf kunt maken, als je daar geen hulp bij krijgt.
Hoe ervaar je dat zelf to? Speelt jouw schuldgevoel en zelftwijfel alleen als je met je ouders bent of zit je dat op veel terreinen dwars?
Wat je ook nog zou kunnen doen, is jouw levensverhaal op papier zetten. Alles, gewoon alles. Hoe je sibling ermee om is gegaan, hoe je ouders met je om zijn gaan en het verschil die ze aan de dag legden tussen jou en sibling en deze brieven kopieren en naar (iig) je ouders sturen. Dat je jouw woord doet. Je weet niet of ze het lezen, erkennen, maar je hebt je dan volledig uitgesproken. Ook wat dat heeft gedaan met jouw gevoel voor hen. Het is een soort confessie (geen schuld) van jouw leven door hen aangestuurd.
Maar goed, ik weet niet wat voor jou het beste is. Daar is niet maar 1 antwoord op en het beste voor jou, zal je ook nooit teruggeven wat je allemaal bent misgelopen. Het enige wat je voor jezelf kunt doen, is dat JIJ het beste bent voor JOU.
zondag 25 mei 2025 om 16:06
To, wat hier tussen de regels door al is geschreven, naarmate je moeder ouder wordt zal ze meer en meer een beroep op jou doen, om te zorgen, te regelen, aandacht. Iedereen vindt dat zelfsprekend, terwijl het voor jou alleen maar pijnlijker wordt. Neem nu al afstand, antwoorden krijg je niet.
Context: mijn zusje was altijd de pineut, om niks opgesloten worden in de kleerkast, de mattenklopper. Ik kon haar, als kind, niet helpen, beschermen. Ik kwam echt in een spagaat qua gevoelens om lief te zijn voor mijn inmiddels hulpbehoevende moeder en de vraag waarom mijn zus en ik altijd de 'rotmeiden' waren.
Geen echt advies: wel de ervaring dat er never nooit begrip voor jou zal zijn. Stap niet in de fuik om dat zo graag te willen en jij straks lief over haar hoofd mag aaien.
Context: mijn zusje was altijd de pineut, om niks opgesloten worden in de kleerkast, de mattenklopper. Ik kon haar, als kind, niet helpen, beschermen. Ik kwam echt in een spagaat qua gevoelens om lief te zijn voor mijn inmiddels hulpbehoevende moeder en de vraag waarom mijn zus en ik altijd de 'rotmeiden' waren.
Geen echt advies: wel de ervaring dat er never nooit begrip voor jou zal zijn. Stap niet in de fuik om dat zo graag te willen en jij straks lief over haar hoofd mag aaien.
Alles sal reg kom
zondag 25 mei 2025 om 17:03
Ik heb inderdaad besloten het contact tot een minimum te beperken en het langzaam af te bouwen.
Ik heb wel eens therapie gehad, naar aanleiding van drie keer behoorlijk ziek te zijn geweest en ik toch niet kon stoppen met werken en zorgen voor een ander. Ik heb wel inzichten gekregen dat, dat overcompenseren met hard werken (60 tot 90 ) uur per week, kwam vanuit prestatiedrang om gezien te willen worden. Mijn ouders gaven mij, mijn leven lang het gevoel, dat ik niets waard was en ik wilde het tegendeel bewijzen. Ik was bang van een ander afhankelijk te worden, doordat ik nooit het gevoel had veilig te kunnen zijn bij een ander.
Ik ben er nog, ondanks de tegenslagen in mijn leven, dus genieten , dat is mijn doel. Ik ga eindelijk minder werken, na al die jaren.
Ik ga geen energie meer steken in het, waarom ze mij zo behandelen, want daar ga ik toch niet achter komen.
Ik heb wel eens therapie gehad, naar aanleiding van drie keer behoorlijk ziek te zijn geweest en ik toch niet kon stoppen met werken en zorgen voor een ander. Ik heb wel inzichten gekregen dat, dat overcompenseren met hard werken (60 tot 90 ) uur per week, kwam vanuit prestatiedrang om gezien te willen worden. Mijn ouders gaven mij, mijn leven lang het gevoel, dat ik niets waard was en ik wilde het tegendeel bewijzen. Ik was bang van een ander afhankelijk te worden, doordat ik nooit het gevoel had veilig te kunnen zijn bij een ander.
Ik ben er nog, ondanks de tegenslagen in mijn leven, dus genieten , dat is mijn doel. Ik ga eindelijk minder werken, na al die jaren.
Ik ga geen energie meer steken in het, waarom ze mij zo behandelen, want daar ga ik toch niet achter komen.
zondag 25 mei 2025 om 17:54
TO, om antwoord te geven op je vraag in je openingspost; ik heb iets soortgelijks meegemaakt.
Mijn vader was een vreselijke man (die ook goede kanten had hoor). Geestelijke mishandeling, en er zijn in mijn kindertijd dingen gebeurd die ik hier niet op durf te schrijven. Dat laatste heb ik heel lang verdrongen, maar na het overlijden van mijn vader heeft mijn zusje eindelijk durven zeggen wat haar is aangedaan. En dat ik het gezien heb. Jarenlang heb ik flashbacks gehad die ik niet kon plaatsen, gelukkig is het met EMDR draaglijker geworden.
Ik heb, toen ik volwassen was, vaak ruzie gehad met mijn vader over zijn strenge houding (vanaf mijn puberteit), en waarom hij mij geen erkenning wilde geven. Keer op keer op keer. Maar het lag nooit aan hem, het lag aan mij. Hij kon zich dan echt gedragen als een bokkig kind, geen gesprek mee te voeren.
Ik kon er dus eigenlijk niet zo goed mee omgaan, en toen hij eenmaal overleden was, voelde het als een opluchting.
Heel goed dat je er geen energie meer in wilt steken en je je op jezelf wilt gaan richten. Wil je weer in therapie?
Mijn vader was een vreselijke man (die ook goede kanten had hoor). Geestelijke mishandeling, en er zijn in mijn kindertijd dingen gebeurd die ik hier niet op durf te schrijven. Dat laatste heb ik heel lang verdrongen, maar na het overlijden van mijn vader heeft mijn zusje eindelijk durven zeggen wat haar is aangedaan. En dat ik het gezien heb. Jarenlang heb ik flashbacks gehad die ik niet kon plaatsen, gelukkig is het met EMDR draaglijker geworden.
Ik heb, toen ik volwassen was, vaak ruzie gehad met mijn vader over zijn strenge houding (vanaf mijn puberteit), en waarom hij mij geen erkenning wilde geven. Keer op keer op keer. Maar het lag nooit aan hem, het lag aan mij. Hij kon zich dan echt gedragen als een bokkig kind, geen gesprek mee te voeren.
Ik kon er dus eigenlijk niet zo goed mee omgaan, en toen hij eenmaal overleden was, voelde het als een opluchting.
Heel goed dat je er geen energie meer in wilt steken en je je op jezelf wilt gaan richten. Wil je weer in therapie?
13th_star wijzigde dit bericht op 25-05-2025 17:56
Reden: Niet goed gelezen
Reden: Niet goed gelezen
0.65% gewijzigd
There's point in your life, you got to reach and when you do
You know it, and now I'm here.
You know it, and now I'm here.
zondag 25 mei 2025 om 18:49
Wat erg , dat je dit ook hebt moeten meemaken.13th_Star schreef: ↑25-05-2025 17:54TO, om antwoord te geven op je vraag in je openingspost; ik heb iets soortgelijks meegemaakt.
Mijn vader was een vreselijke man (die ook goede kanten had hoor). Geestelijke mishandeling, en er zijn in mijn kindertijd dingen gebeurd die ik hier niet op durf te schrijven. Dat laatste heb ik heel lang verdrongen, maar na het overlijden van mijn vader heeft mijn zusje eindelijk durven zeggen wat haar is aangedaan. En dat ik het gezien heb. Jarenlang heb ik flashbacks gehad die ik niet kon plaatsen, gelukkig is het met EMDR draaglijker geworden.
Ik heb, toen ik volwassen was, vaak ruzie gehad met mijn vader over zijn strenge houding (vanaf mijn puberteit), en waarom hij mij geen erkenning wilde geven. Keer op keer op keer. Maar het lag nooit aan hem, het lag aan mij. Hij kon zich dan echt gedragen als een bokkig kind, geen gesprek mee te voeren.
Ik kon er dus eigenlijk niet zo goed mee omgaan, en toen hij eenmaal overleden was, voelde het als een opluchting.
Heel goed dat je er geen energie meer in wilt steken en je je op jezelf wilt gaan richten. Wil je weer in therapie?
Ik twijfel of therapie, niet meer wonden openrijt en meer dingen naar boven haalt, die ik heb verdrongen. Zoals bij jou door openheid van jouw zusje .
Ik wil vooruit kijken en niet steeds met het verleden bezig zijn. Dus ik denk het eigenlijk niet.
Ik ben terug gekomen van o.a. een hartstilstand en ook dat is goed afgelopen, dus ik ga mijn zegeningen tellen ipv luisteren naar de leugens van mijn ouders en hun plotselinge geheugenverlies.
Ik ga niet meer met ze in gesprek over het gebeurde.
Ik denk, dat dat closure geeft.
De ervaringen van jullie hier, bevestigen dat ik niet ga krijgen wat ik zocht en als ik dat wel zou krijgen, het niets veranderd aan wat er gebeurd is.
zondag 25 mei 2025 om 19:16
Ik weet niet of therapie zich altijd richt op het oprakelen van een traumatisch verleden. Ik denk dat sommige therapie zich ook sterk kan richten op het jezelf toestaan om liever te worden voor jezelf. Uiteraard zit de bron in het verleden, maar vaak zorgt dat ook voor een verknipte kijk op jezelf. En zet je de ouder door in hoe je met jezelf omgaat. Streng, hard, oordelend. Ik denk dat er therapieën zijn die zich daar op richten, zonder al te diep te graven (als jij dat niet wilt).
EMDR richt zich volgens mij wel op kortdurende traumatische ervaringen met herprogrammeren. Maar ik heb geen idee of dat zinvol is, als het zovele aaneengeschakelde gebeurtenissen zijn. Voor mij was dat iig geen oplossing, want dat zou onwerkbaar worden. Ik heb niet maar 1 specifieke gebeurtenis en jij zo te horen ook niet.
Ik ben wel blij om te lezen dat je jezelf meer ruimte gunt om niet te denken in termen wat je ouders zouden willen of wat je vindt dat je zou moeten, maar meer gaat stilstaan bij wat je nodig hebt. Hou je er rekening mee dat dit aan je kan gaan knagen? Een dappere beslissing nu kan moeilijk worden als je telefoontjes met verwijten gaat krijgen. Hoe ga je juist dan lief voor jezelf zijn?
EMDR richt zich volgens mij wel op kortdurende traumatische ervaringen met herprogrammeren. Maar ik heb geen idee of dat zinvol is, als het zovele aaneengeschakelde gebeurtenissen zijn. Voor mij was dat iig geen oplossing, want dat zou onwerkbaar worden. Ik heb niet maar 1 specifieke gebeurtenis en jij zo te horen ook niet.
Ik ben wel blij om te lezen dat je jezelf meer ruimte gunt om niet te denken in termen wat je ouders zouden willen of wat je vindt dat je zou moeten, maar meer gaat stilstaan bij wat je nodig hebt. Hou je er rekening mee dat dit aan je kan gaan knagen? Een dappere beslissing nu kan moeilijk worden als je telefoontjes met verwijten gaat krijgen. Hoe ga je juist dan lief voor jezelf zijn?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
