Relaties
alle pijlers
Miskent en buitenspel gezet
zaterdag 11 juli 2009 om 20:58
Ik sta op het moment met mijn rug tegen de muur. Dit wordt een ingewikkeld verhaal.
Ik heb nog even getwijfeld of dit onder psyche of onder relaties moet, maar ik denk dat relaties toch een betere keus is omdat het weinig te maken heeft met hoe ik mij voel ansich, maar veel met de relaties die ik heb.
Hoe hou je zoiets kort?
Ik heb een heel roerig, pijnlijk leven achter de rug. 6 jaar geleden, voor ik in dagbehandeling ging, is er de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gesteld, wat na de dagbehandeling is bijgesteld tot trekken van bps. Mijn hele leven ben ik nu al bezig om vat te krijgen op hoe omstandigheden van vroeger doorwerken in mijn volwassen leven. Ik heb al op en af 25 jaar therapie achter de rug. Ik ben nu op het punt dat ik voor mezelf wel weet wat werkt voor mij en wat niet. Ik blijf het moeilijk vinden mezelf veilig te voelen en nog steeds kunnen situaties mij (te) hard raken. Ook is er een fundamentele leegte in mij die bij tijd en wijle de kop weer opsteekt, doch dat is geaccepteerd door mij.
Dit om een beeld te geven wie ik ben (heel summier).
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met mijn vriend. Mijn vriend is manisch depressief. Hierbij heeft hij nu al 4 hele heftige manische episodes gehad, waarin veel is stukgegaan en kwijtgeraakt. Zijn ex-partner heeft 2 van deze episodes meegemaakt. Ik de laatste 2.
Na de derde episode zijn mijn partner en ik erg intensief bezig geweest om vat te krijgen op deze ziekte. Er is een signaleringsplan opgesteld. Veel over gesproken met psychiater en psycholoog, enz.
Als mijn vriend weer manisch is, staat hij niet alleen zelf op zijn kop, maar ook de hele wereld om hem heen. Vooral zijn moeder heeft het nodig gehad om een zondebok aan te wijzen en heeft heel erg lelijk tegen/over mij gedaan. Ook heeft zij mijn vriend, in zijn manische periode, zo gemanipuleerd, dat hij de relatie met mij beëindigde. Dat ging zo: “als jij het uit maakt met die meid, haal ik jou uit de inrichting”. (waar hij gedwongen was opgenomen). Hij kreeg toen ook een zware epileptisch aanval, belandde op de eerste hulp, maar zij vond het niet nodig mij in te lichten. Zo zijn er –tig voorbeelden.
De vierde episode is het echt heel erg mis gegaan. Ik was zelf erg labiel omdat ik eerst hoorde dat ik waarschijnlijk darmkanker had (gelukkig bleek dat later niet zo te zijn) en een paar maanden later een bijna dodelijk ongeluk heb gehad. Omdat ze bij het vermoeden van darmkanker de helft van mijn dikke darm hebben weggehaald, ben ik tijd bedlegerig geweest, waar mijn vriend niet goed mee om kon gaan. Dit heeft mij veel verdriet gedaan.
Uiteindelijk, ben ik februari vorig jaar, terwijl mijn vriend al aardig manisch was, noodgedwongen vertrokken naar een crisisopvang (we woonden samen). Daar heb ik 5 maanden gezeten. Uiteindelijk een woning toegewezen gekregen en mijn leven weer op poten gezet. Veel nagedacht, veel geleerd. Met name over mijn rol in deze ingewikkelde relatie.
September vorig jaar zijn wij weer met elkaar in contact gekomen. Natuurlijk niet zomaar, er is veel gesproken. Ik zal nooit meer met hem samenwonen en alert blijven op het blijven inhoud/vorm geven aan mijn eigen leven, zodat ik niet teveel bezig ben met het redderen van hem. Dit gaat goed. Ook zien we elkaar een aantal dagen in de week, bewust niet om rust en ruimte te houden in onze relatie. Daarnaast heb ik gezegd dat er meer moest gaan gebeuren wat betreft zijn ziekte omdat alles wat tot nu toe is gedaan, niet genoeg is gebleken. Zo is hij ertoe gekomen om een zelfbeschikking op te stellen. Dit houdt in dat er veel eerder ingegrepen kan worden als het weer mis gaat en dus niet gewacht hoeft worden op een gedwongen opname (met alle nare gevolgen van dien). Hierbij heeft hij mij en zijn zus als personen aangewezen die, als het weer mis gaat, de beschikking in werking zullen zetten.
Vooraf is aan de zus uitgelegd wat de bedoeling is en hebben wij haar een folder gegeven om het hoe en wat uit te leggen. De beschikking is nu klaar en iedereen die betrokken is, heeft een kopie gekregen. En nu komt dus het probleem, ben echt uit het veld geslagen.
Achter mijn naam is een toevoeging gezet dat ik op de hoogte gehouden moet worden/actief betrokken moet worden als er weer crisis is. Dit is puur een juridisch toevoeging omdat ik geen familie ben en niet getrouwd met hem ben. Niets meer, niets minder.
Nou heeft zijn zus gedacht dat ze dus niets te zeggen heeft en heeft haar broer gebeld. Mijn vriend (haar broer) heeft haar uitgelegd dat dat dus niet zo is. Toch heeft ze daarop (gisteren) een brief geschreven richting psychiater en psycholoog, dat zij vind dat ik niet alleen mag beslissen (wat niet zo is, en wat zij dus ook weet) omdat ik een diagnose bps heb (wat niet waar is) en dat ik ingewikkeld en verwarrend in contact ben. Nogal impulsief (wat ik niet ben) en instabiel. Kortom, niet competent.
Dan breekt dus bij mij de klomp. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn vriend te helpen zijn ziekte onder controle te krijgen. Tijdens de twee manische episodes zijn zowel zijn moeder en zijn zus nou niet bepaald prettig met mij omgegaan. En nu dit. Hoe moet ik in godsnaam met haar samenwerken in crisissituaties als zij mij als incompetente idioot neerzet? Los van het feit dat ik het nu helemaal gehaald heb met mijn schoonfamilie. Vandaar dit topic, deels om het van mij af te schrijven, deels omdat ik hoop dat er nog anderen zijn die zich herkenning in deze situatie. Mijn gedachtes lopen uiteen van trouwen met mijn vriend tot de relatie verbreken, tot mezelf helemaal terugtrekking uit die beschikking tot mijn schoonzus een psycholoog aanbevelen, enz.
Ik heb nog even getwijfeld of dit onder psyche of onder relaties moet, maar ik denk dat relaties toch een betere keus is omdat het weinig te maken heeft met hoe ik mij voel ansich, maar veel met de relaties die ik heb.
Hoe hou je zoiets kort?
Ik heb een heel roerig, pijnlijk leven achter de rug. 6 jaar geleden, voor ik in dagbehandeling ging, is er de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gesteld, wat na de dagbehandeling is bijgesteld tot trekken van bps. Mijn hele leven ben ik nu al bezig om vat te krijgen op hoe omstandigheden van vroeger doorwerken in mijn volwassen leven. Ik heb al op en af 25 jaar therapie achter de rug. Ik ben nu op het punt dat ik voor mezelf wel weet wat werkt voor mij en wat niet. Ik blijf het moeilijk vinden mezelf veilig te voelen en nog steeds kunnen situaties mij (te) hard raken. Ook is er een fundamentele leegte in mij die bij tijd en wijle de kop weer opsteekt, doch dat is geaccepteerd door mij.
Dit om een beeld te geven wie ik ben (heel summier).
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met mijn vriend. Mijn vriend is manisch depressief. Hierbij heeft hij nu al 4 hele heftige manische episodes gehad, waarin veel is stukgegaan en kwijtgeraakt. Zijn ex-partner heeft 2 van deze episodes meegemaakt. Ik de laatste 2.
Na de derde episode zijn mijn partner en ik erg intensief bezig geweest om vat te krijgen op deze ziekte. Er is een signaleringsplan opgesteld. Veel over gesproken met psychiater en psycholoog, enz.
Als mijn vriend weer manisch is, staat hij niet alleen zelf op zijn kop, maar ook de hele wereld om hem heen. Vooral zijn moeder heeft het nodig gehad om een zondebok aan te wijzen en heeft heel erg lelijk tegen/over mij gedaan. Ook heeft zij mijn vriend, in zijn manische periode, zo gemanipuleerd, dat hij de relatie met mij beëindigde. Dat ging zo: “als jij het uit maakt met die meid, haal ik jou uit de inrichting”. (waar hij gedwongen was opgenomen). Hij kreeg toen ook een zware epileptisch aanval, belandde op de eerste hulp, maar zij vond het niet nodig mij in te lichten. Zo zijn er –tig voorbeelden.
De vierde episode is het echt heel erg mis gegaan. Ik was zelf erg labiel omdat ik eerst hoorde dat ik waarschijnlijk darmkanker had (gelukkig bleek dat later niet zo te zijn) en een paar maanden later een bijna dodelijk ongeluk heb gehad. Omdat ze bij het vermoeden van darmkanker de helft van mijn dikke darm hebben weggehaald, ben ik tijd bedlegerig geweest, waar mijn vriend niet goed mee om kon gaan. Dit heeft mij veel verdriet gedaan.
Uiteindelijk, ben ik februari vorig jaar, terwijl mijn vriend al aardig manisch was, noodgedwongen vertrokken naar een crisisopvang (we woonden samen). Daar heb ik 5 maanden gezeten. Uiteindelijk een woning toegewezen gekregen en mijn leven weer op poten gezet. Veel nagedacht, veel geleerd. Met name over mijn rol in deze ingewikkelde relatie.
September vorig jaar zijn wij weer met elkaar in contact gekomen. Natuurlijk niet zomaar, er is veel gesproken. Ik zal nooit meer met hem samenwonen en alert blijven op het blijven inhoud/vorm geven aan mijn eigen leven, zodat ik niet teveel bezig ben met het redderen van hem. Dit gaat goed. Ook zien we elkaar een aantal dagen in de week, bewust niet om rust en ruimte te houden in onze relatie. Daarnaast heb ik gezegd dat er meer moest gaan gebeuren wat betreft zijn ziekte omdat alles wat tot nu toe is gedaan, niet genoeg is gebleken. Zo is hij ertoe gekomen om een zelfbeschikking op te stellen. Dit houdt in dat er veel eerder ingegrepen kan worden als het weer mis gaat en dus niet gewacht hoeft worden op een gedwongen opname (met alle nare gevolgen van dien). Hierbij heeft hij mij en zijn zus als personen aangewezen die, als het weer mis gaat, de beschikking in werking zullen zetten.
Vooraf is aan de zus uitgelegd wat de bedoeling is en hebben wij haar een folder gegeven om het hoe en wat uit te leggen. De beschikking is nu klaar en iedereen die betrokken is, heeft een kopie gekregen. En nu komt dus het probleem, ben echt uit het veld geslagen.
Achter mijn naam is een toevoeging gezet dat ik op de hoogte gehouden moet worden/actief betrokken moet worden als er weer crisis is. Dit is puur een juridisch toevoeging omdat ik geen familie ben en niet getrouwd met hem ben. Niets meer, niets minder.
Nou heeft zijn zus gedacht dat ze dus niets te zeggen heeft en heeft haar broer gebeld. Mijn vriend (haar broer) heeft haar uitgelegd dat dat dus niet zo is. Toch heeft ze daarop (gisteren) een brief geschreven richting psychiater en psycholoog, dat zij vind dat ik niet alleen mag beslissen (wat niet zo is, en wat zij dus ook weet) omdat ik een diagnose bps heb (wat niet waar is) en dat ik ingewikkeld en verwarrend in contact ben. Nogal impulsief (wat ik niet ben) en instabiel. Kortom, niet competent.
Dan breekt dus bij mij de klomp. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn vriend te helpen zijn ziekte onder controle te krijgen. Tijdens de twee manische episodes zijn zowel zijn moeder en zijn zus nou niet bepaald prettig met mij omgegaan. En nu dit. Hoe moet ik in godsnaam met haar samenwerken in crisissituaties als zij mij als incompetente idioot neerzet? Los van het feit dat ik het nu helemaal gehaald heb met mijn schoonfamilie. Vandaar dit topic, deels om het van mij af te schrijven, deels omdat ik hoop dat er nog anderen zijn die zich herkenning in deze situatie. Mijn gedachtes lopen uiteen van trouwen met mijn vriend tot de relatie verbreken, tot mezelf helemaal terugtrekking uit die beschikking tot mijn schoonzus een psycholoog aanbevelen, enz.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:07
quote:Lin67 schreef op 11 juli 2009 @ 20:58:
Ik sta op het moment met mijn rug tegen de muur. Dit wordt een ingewikkeld verhaal.
Ik heb nog even getwijfeld of dit onder psyche of onder relaties moet, maar ik denk dat relaties toch een betere keus is omdat het weinig te maken heeft met hoe ik mij voel ansich, maar veel met de relaties die ik heb.
Hoe hou je zoiets kort?
Ik heb een heel roerig, pijnlijk leven achter de rug. 6 jaar geleden, voor ik in dagbehandeling ging, is er de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gesteld, wat na de dagbehandeling is bijgesteld tot trekken van bps. Mijn hele leven ben ik nu al bezig om vat te krijgen op hoe omstandigheden van vroeger doorwerken in mijn volwassen leven. Ik heb al op en af 25 jaar therapie achter de rug. Ik ben nu op het punt dat ik voor mezelf wel weet wat werkt voor mij en wat niet. Ik blijf het moeilijk vinden mezelf veilig te voelen en nog steeds kunnen situaties mij (te) hard raken. Ook is er een fundamentele leegte in mij die bij tijd en wijle de kop weer opsteekt, doch dat is geaccepteerd door mij.
Dit om een beeld te geven wie ik ben (heel summier).
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met mijn vriend. Mijn vriend is manisch depressief. Hierbij heeft hij nu al 4 hele heftige manische episodes gehad, waarin veel is stukgegaan en kwijtgeraakt. Zijn ex-partner heeft 2 van deze episodes meegemaakt. Ik de laatste 2.
Na de derde episode zijn mijn partner en ik erg intensief bezig geweest om vat te krijgen op deze ziekte. Er is een signaleringsplan opgesteld. Veel over gesproken met psychiater en psycholoog, enz.
Als mijn vriend weer manisch is, staat hij niet alleen zelf op zijn kop, maar ook de hele wereld om hem heen. Vooral zijn moeder heeft het nodig gehad om een zondebok aan te wijzen en heeft heel erg lelijk tegen/over mij gedaan. Ook heeft zij mijn vriend, in zijn manische periode, zo gemanipuleerd, dat hij de relatie met mij beëindigde. Dat ging zo: “als jij het uit maakt met die meid, haal ik jou uit de inrichting”. (waar hij gedwongen was opgenomen). Hij kreeg toen ook een zware epileptisch aanval, belandde op de eerste hulp, maar zij vond het niet nodig mij in te lichten. Zo zijn er –tig voorbeelden.
De vierde episode is het echt heel erg mis gegaan. Ik was zelf erg labiel omdat ik eerst hoorde dat ik waarschijnlijk darmkanker had (gelukkig bleek dat later niet zo te zijn) en een paar maanden later een bijna dodelijk ongeluk heb gehad. Omdat ze bij het vermoeden van darmkanker de helft van mijn dikke darm hebben weggehaald, ben ik tijd bedlegerig geweest, waar mijn vriend niet goed mee om kon gaan. Dit heeft mij veel verdriet gedaan.
Uiteindelijk, ben ik februari vorig jaar, terwijl mijn vriend al aardig manisch was, noodgedwongen vertrokken naar een crisisopvang (we woonden samen). Daar heb ik 5 maanden gezeten. Uiteindelijk een woning toegewezen gekregen en mijn leven weer op poten gezet. Veel nagedacht, veel geleerd. Met name over mijn rol in deze ingewikkelde relatie.
September vorig jaar zijn wij weer met elkaar in contact gekomen. Natuurlijk niet zomaar, er is veel gesproken. Ik zal nooit meer met hem samenwonen en alert blijven op het blijven inhoud/vorm geven aan mijn eigen leven, zodat ik niet teveel bezig ben met het redderen van hem. Dit gaat goed. Ook zien we elkaar een aantal dagen in de week, bewust niet om rust en ruimte te houden in onze relatie. Daarnaast heb ik gezegd dat er meer moest gaan gebeuren wat betreft zijn ziekte omdat alles wat tot nu toe is gedaan, niet genoeg is gebleken. Zo is hij ertoe gekomen om een zelfbeschikking op te stellen. Dit houdt in dat er veel eerder ingegrepen kan worden als het weer mis gaat en dus niet gewacht hoeft worden op een gedwongen opname (met alle nare gevolgen van dien). Hierbij heeft hij mij en zijn zus als personen aangewezen die, als het weer mis gaat, de beschikking in werking zullen zetten.
Vooraf is aan de zus uitgelegd wat de bedoeling is en hebben wij haar een folder gegeven om het hoe en wat uit te leggen. De beschikking is nu klaar en iedereen die betrokken is, heeft een kopie gekregen. En nu komt dus het probleem, ben echt uit het veld geslagen.
Achter mijn naam is een toevoeging gezet dat ik op de hoogte gehouden moet worden/actief betrokken moet worden als er weer crisis is. Dit is puur een juridisch toevoeging omdat ik geen familie ben en niet getrouwd met hem ben. Niets meer, niets minder.
Nou heeft zijn zus gedacht dat ze dus niets te zeggen heeft en heeft haar broer gebeld. Mijn vriend (haar broer) heeft haar uitgelegd dat dat dus niet zo is. Toch heeft ze daarop (gisteren) een brief geschreven richting psychiater en psycholoog, dat zij vind dat ik niet alleen mag beslissen (wat niet zo is, en wat zij dus ook weet) omdat ik een diagnose bps heb (wat niet waar is) en dat ik ingewikkeld en verwarrend in contact ben. Nogal impulsief (wat ik niet ben) en instabiel. Kortom, niet competent.
Dan breekt dus bij mij de klomp. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn vriend te helpen zijn ziekte onder controle te krijgen. Tijdens de twee manische episodes zijn zowel zijn moeder en zijn zus nou niet bepaald prettig met mij omgegaan. En nu dit. Hoe moet ik in godsnaam met haar samenwerken in crisissituaties als zij mij als incompetente idioot neerzet? Los van het feit dat ik het nu helemaal gehaald heb met mijn schoonfamilie. Vandaar dit topic, deels om het van mij af te schrijven, deels omdat ik hoop dat er nog anderen zijn die zich herkenning in deze situatie. Mijn gedachtes lopen uiteen van trouwen met mijn vriend tot de relatie verbreken, tot mezelf helemaal terugtrekking uit die beschikking tot mijn schoonzus een psycholoog aanbevelen, enz.Hoewel ik het spijtig vind voor jou kan ik me voorstellen dat de zus er moeite mee heeft dat jij bepaalde beslissingen voor haar broer zou nemen. Het is voor een gezond mens al bijna ondoenlijk om goede besluiten voor een ander te nemen, laat staan voor een mens die niet altijd even gezond is. Je geeft te kennen dat jij zelf tijdens zijn vierde episode erg labiel was en zelfs naar de crisisopvang moest. Dat maakt je ook in mijn ogen op dat moment ongeschikt om op te komen voor zijn belangen en zijn welzijn.
Ik sta op het moment met mijn rug tegen de muur. Dit wordt een ingewikkeld verhaal.
Ik heb nog even getwijfeld of dit onder psyche of onder relaties moet, maar ik denk dat relaties toch een betere keus is omdat het weinig te maken heeft met hoe ik mij voel ansich, maar veel met de relaties die ik heb.
Hoe hou je zoiets kort?
Ik heb een heel roerig, pijnlijk leven achter de rug. 6 jaar geleden, voor ik in dagbehandeling ging, is er de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gesteld, wat na de dagbehandeling is bijgesteld tot trekken van bps. Mijn hele leven ben ik nu al bezig om vat te krijgen op hoe omstandigheden van vroeger doorwerken in mijn volwassen leven. Ik heb al op en af 25 jaar therapie achter de rug. Ik ben nu op het punt dat ik voor mezelf wel weet wat werkt voor mij en wat niet. Ik blijf het moeilijk vinden mezelf veilig te voelen en nog steeds kunnen situaties mij (te) hard raken. Ook is er een fundamentele leegte in mij die bij tijd en wijle de kop weer opsteekt, doch dat is geaccepteerd door mij.
Dit om een beeld te geven wie ik ben (heel summier).
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met mijn vriend. Mijn vriend is manisch depressief. Hierbij heeft hij nu al 4 hele heftige manische episodes gehad, waarin veel is stukgegaan en kwijtgeraakt. Zijn ex-partner heeft 2 van deze episodes meegemaakt. Ik de laatste 2.
Na de derde episode zijn mijn partner en ik erg intensief bezig geweest om vat te krijgen op deze ziekte. Er is een signaleringsplan opgesteld. Veel over gesproken met psychiater en psycholoog, enz.
Als mijn vriend weer manisch is, staat hij niet alleen zelf op zijn kop, maar ook de hele wereld om hem heen. Vooral zijn moeder heeft het nodig gehad om een zondebok aan te wijzen en heeft heel erg lelijk tegen/over mij gedaan. Ook heeft zij mijn vriend, in zijn manische periode, zo gemanipuleerd, dat hij de relatie met mij beëindigde. Dat ging zo: “als jij het uit maakt met die meid, haal ik jou uit de inrichting”. (waar hij gedwongen was opgenomen). Hij kreeg toen ook een zware epileptisch aanval, belandde op de eerste hulp, maar zij vond het niet nodig mij in te lichten. Zo zijn er –tig voorbeelden.
De vierde episode is het echt heel erg mis gegaan. Ik was zelf erg labiel omdat ik eerst hoorde dat ik waarschijnlijk darmkanker had (gelukkig bleek dat later niet zo te zijn) en een paar maanden later een bijna dodelijk ongeluk heb gehad. Omdat ze bij het vermoeden van darmkanker de helft van mijn dikke darm hebben weggehaald, ben ik tijd bedlegerig geweest, waar mijn vriend niet goed mee om kon gaan. Dit heeft mij veel verdriet gedaan.
Uiteindelijk, ben ik februari vorig jaar, terwijl mijn vriend al aardig manisch was, noodgedwongen vertrokken naar een crisisopvang (we woonden samen). Daar heb ik 5 maanden gezeten. Uiteindelijk een woning toegewezen gekregen en mijn leven weer op poten gezet. Veel nagedacht, veel geleerd. Met name over mijn rol in deze ingewikkelde relatie.
September vorig jaar zijn wij weer met elkaar in contact gekomen. Natuurlijk niet zomaar, er is veel gesproken. Ik zal nooit meer met hem samenwonen en alert blijven op het blijven inhoud/vorm geven aan mijn eigen leven, zodat ik niet teveel bezig ben met het redderen van hem. Dit gaat goed. Ook zien we elkaar een aantal dagen in de week, bewust niet om rust en ruimte te houden in onze relatie. Daarnaast heb ik gezegd dat er meer moest gaan gebeuren wat betreft zijn ziekte omdat alles wat tot nu toe is gedaan, niet genoeg is gebleken. Zo is hij ertoe gekomen om een zelfbeschikking op te stellen. Dit houdt in dat er veel eerder ingegrepen kan worden als het weer mis gaat en dus niet gewacht hoeft worden op een gedwongen opname (met alle nare gevolgen van dien). Hierbij heeft hij mij en zijn zus als personen aangewezen die, als het weer mis gaat, de beschikking in werking zullen zetten.
Vooraf is aan de zus uitgelegd wat de bedoeling is en hebben wij haar een folder gegeven om het hoe en wat uit te leggen. De beschikking is nu klaar en iedereen die betrokken is, heeft een kopie gekregen. En nu komt dus het probleem, ben echt uit het veld geslagen.
Achter mijn naam is een toevoeging gezet dat ik op de hoogte gehouden moet worden/actief betrokken moet worden als er weer crisis is. Dit is puur een juridisch toevoeging omdat ik geen familie ben en niet getrouwd met hem ben. Niets meer, niets minder.
Nou heeft zijn zus gedacht dat ze dus niets te zeggen heeft en heeft haar broer gebeld. Mijn vriend (haar broer) heeft haar uitgelegd dat dat dus niet zo is. Toch heeft ze daarop (gisteren) een brief geschreven richting psychiater en psycholoog, dat zij vind dat ik niet alleen mag beslissen (wat niet zo is, en wat zij dus ook weet) omdat ik een diagnose bps heb (wat niet waar is) en dat ik ingewikkeld en verwarrend in contact ben. Nogal impulsief (wat ik niet ben) en instabiel. Kortom, niet competent.
Dan breekt dus bij mij de klomp. Jarenlang heb ik geprobeerd mijn vriend te helpen zijn ziekte onder controle te krijgen. Tijdens de twee manische episodes zijn zowel zijn moeder en zijn zus nou niet bepaald prettig met mij omgegaan. En nu dit. Hoe moet ik in godsnaam met haar samenwerken in crisissituaties als zij mij als incompetente idioot neerzet? Los van het feit dat ik het nu helemaal gehaald heb met mijn schoonfamilie. Vandaar dit topic, deels om het van mij af te schrijven, deels omdat ik hoop dat er nog anderen zijn die zich herkenning in deze situatie. Mijn gedachtes lopen uiteen van trouwen met mijn vriend tot de relatie verbreken, tot mezelf helemaal terugtrekking uit die beschikking tot mijn schoonzus een psycholoog aanbevelen, enz.Hoewel ik het spijtig vind voor jou kan ik me voorstellen dat de zus er moeite mee heeft dat jij bepaalde beslissingen voor haar broer zou nemen. Het is voor een gezond mens al bijna ondoenlijk om goede besluiten voor een ander te nemen, laat staan voor een mens die niet altijd even gezond is. Je geeft te kennen dat jij zelf tijdens zijn vierde episode erg labiel was en zelfs naar de crisisopvang moest. Dat maakt je ook in mijn ogen op dat moment ongeschikt om op te komen voor zijn belangen en zijn welzijn.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:09
Ik zou me sowieso terugtrekken uit het beschikkingsrecht. Maar daarbij, he tlijkt alsof jij en je vriend niet echt heel gelukkig zijn samen: hij accepteert het niet dat je in ziektebed zit na een ernstig ongeluk, en zijn ziekte staat ook tussen jullie in.
Als je echt heel veel van hem houdt dan kies je voor het beste voor jullie allebei. Wil je met hem verder, en weet je dat 100% zeker, dan moet je dat doen, weet je het niet zeker, denk er dan nog even over na. Maar als je het mij vraagt gaat het niet werken.
Als je echt heel veel van hem houdt dan kies je voor het beste voor jullie allebei. Wil je met hem verder, en weet je dat 100% zeker, dan moet je dat doen, weet je het niet zeker, denk er dan nog even over na. Maar als je het mij vraagt gaat het niet werken.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:19
wuives, ik neem dus niet alleen de beslissing. Dat zou niet goed zijn. Ik zou dat doen in samenwerking met zijn zus. Dit was al afgesproken. Ik ben degene die het dichtstbij staat en dus als eerste ziet dat het weer mis gaat. Zijn zus ziet hem hooguit 1 keer per maand. Het gaat erom dat zij achteraf met mijn instabiliteit toen (wat nu dus niet meer zo is) aan komt zetten.
Bovendien heb ik in de vierde episode, ondanks mijn eigen strubbelingen, precies gedaan wat was afgesproken in het signaleringsplan. Namelijk anti-psychoticum adviseren en contact opgenomen met zijn psychiater.
Ik zat in de crisisopvang omdat ik geen onderdak meer had. Mijn inkomen was niet zodanig dat ik in de pariticuliere sector iets kon huren.
Bovendien heb ik in de vierde episode, ondanks mijn eigen strubbelingen, precies gedaan wat was afgesproken in het signaleringsplan. Namelijk anti-psychoticum adviseren en contact opgenomen met zijn psychiater.
Ik zat in de crisisopvang omdat ik geen onderdak meer had. Mijn inkomen was niet zodanig dat ik in de pariticuliere sector iets kon huren.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:23
Dumpen gaat mij een stap te ver. Hij heeft ook niet om zijn ziekte gevraagd. Als hij niet manisch is, hebben we het zondermeer goed samen. Bovendien zijn er lessen geleerd na de 2 manische episodes. Namelijk niet meer samenwonen. Bewust elke week een aantal dagen alleen zijn. En voor mezelf: vooral blijven focussen op mijn eigen leven, om niet teveel meegetrokken te worden.
Het is dat ik zo'n moeite heb met de houding van zijn familie. Wat de titel ook zegt: voel me zo miskent en buitenspel gezet en hoe ga ik daar mee om?
Het is dat ik zo'n moeite heb met de houding van zijn familie. Wat de titel ook zegt: voel me zo miskent en buitenspel gezet en hoe ga ik daar mee om?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:34
Lin, zijn zus blijft zijn zus. Jij bent niet met hem getrouwd, en bent geen familie, het is neit voor niks dat je daarom die extra toevoeging heb tachter je naam. Dat komt omdat het niet vanzelfsprekend is om iemand buiten de familie aan te stellen tot dit soort bevoegingen.
Ik snap wel dat jij ook heel goed voor hem kan beslissen, maar zijn zus heeft wel gelijk. Ik ben het eens met Wuiles. Stel nou dat er iets met jou gebeurt, waardoor jij weer labiel wordt. Dan word het heel erg moeilijk voor zijn zus om met jou samen te werken.
Ik snap dat het moeilijk is, maar neem afstand van die bevoeging om voor hem te beslissen. Misschien kun jijzelf iemand aanwijzen die jouw plaats in neemt, dat maakt het voor jou misschien ook makkelijker om te aanvaarden.
Ik snap wel dat jij ook heel goed voor hem kan beslissen, maar zijn zus heeft wel gelijk. Ik ben het eens met Wuiles. Stel nou dat er iets met jou gebeurt, waardoor jij weer labiel wordt. Dan word het heel erg moeilijk voor zijn zus om met jou samen te werken.
Ik snap dat het moeilijk is, maar neem afstand van die bevoeging om voor hem te beslissen. Misschien kun jijzelf iemand aanwijzen die jouw plaats in neemt, dat maakt het voor jou misschien ook makkelijker om te aanvaarden.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:35
Jeetje,
wat heftig allemaal, eigenlijk weet ik niet of ik in jouw situatie verder met deze man zou willen leven..
Inprincipe is dit niet het advies waar je naar vraagt, maar wel een advies wat ik je graag mee zou willen geven.
wellicht houd je enorm veel van deze man en heb jij je aan hem gehecht. Maar ik denk niet dat deze relatie goed voor jou is.
Je zit zelf met een moeilijke 'ziekte'
en ik heb respect voor je dat je zo goed met je eigen dingen om kunt gaan. Maar het is wel dubbel zo heftig als je ook nog in een relatie zit waarbij iemand anders ook 'labiel' is..
Je schrijft dat je moeite hebt om je veilig te kunnen voelen..
Maar ik vind het heel logisch dat je je in deze relatie niet echt veilig voelt..
Je hebt geen veilige rustige basis, maar je moet continue op je hoede zijn.
Ik gun jou een relatie met iemand bij wie je kunt terugvallen, een relatie zou een rust punt moeten zijn voor jou, iemand bij wie jij je veilig kunt voelen..
Dat zijn zus een brief heeft geschreven vind ik nogal onpersoonlijk naar jou toe.. het had fijner geweest als zij eerst een gesprek met jou was aangegaan over of je capabel genoeg bent..
Ik zou een gesprek met zijn zus aangaan, niet gelijk boos worden, mar rustig vertellen wat het met jou doet dat zij die brief geschreven heeft en haar uitleggen dat ze verkeerde informatie heeft toegespeelt naar de psychiater en psycholoog..
veel sterkte!
wat heftig allemaal, eigenlijk weet ik niet of ik in jouw situatie verder met deze man zou willen leven..
Inprincipe is dit niet het advies waar je naar vraagt, maar wel een advies wat ik je graag mee zou willen geven.
wellicht houd je enorm veel van deze man en heb jij je aan hem gehecht. Maar ik denk niet dat deze relatie goed voor jou is.
Je zit zelf met een moeilijke 'ziekte'
en ik heb respect voor je dat je zo goed met je eigen dingen om kunt gaan. Maar het is wel dubbel zo heftig als je ook nog in een relatie zit waarbij iemand anders ook 'labiel' is..
Je schrijft dat je moeite hebt om je veilig te kunnen voelen..
Maar ik vind het heel logisch dat je je in deze relatie niet echt veilig voelt..
Je hebt geen veilige rustige basis, maar je moet continue op je hoede zijn.
Ik gun jou een relatie met iemand bij wie je kunt terugvallen, een relatie zou een rust punt moeten zijn voor jou, iemand bij wie jij je veilig kunt voelen..
Dat zijn zus een brief heeft geschreven vind ik nogal onpersoonlijk naar jou toe.. het had fijner geweest als zij eerst een gesprek met jou was aangegaan over of je capabel genoeg bent..
Ik zou een gesprek met zijn zus aangaan, niet gelijk boos worden, mar rustig vertellen wat het met jou doet dat zij die brief geschreven heeft en haar uitleggen dat ze verkeerde informatie heeft toegespeelt naar de psychiater en psycholoog..
veel sterkte!
zaterdag 11 juli 2009 om 21:39
zaterdag 11 juli 2009 om 21:44
mopjee....als ik wel met hem getrouwd zou zijn, zou ik wel op de hoogte gehouden worden/actief betrokken worden. Het feit dat ik niet met hem getrouwd ben, maakt onze relatie niet minder serieus.
Iedereen om mijn vriend heen, dus ook zijn zus, wordt labiel als mijn vriend weer manisch is. Het is en blijft daarom ingewikkeld. Ik beschouw mezelf al langere tijd stabiel en doe het nodige dat te blijven. Zijn zus was al akkoord gegaan om samen de nodige stappen te zetten als er weer crisis is. Om dan toch, achteraf een brief te sturen. Dat stoort mij eraan. Met name omdat het de samenwerking tussen ons verstoord.
Misschien is het beter mezelf helemaal terug te trekken uit de beschikking. Het is ook absoluut geen feest om iemand op te laten nemen die dat op zo'n moment niet wil. Maar gedwongen opgenomen worden is nog veel destructiever. Het punt is alleen dat ik bijna dagelijks mijn vriend zie en dus het snelst kan signaleren dat het weer mis gaat, daarvoor ziet zijn zus hem te weinig. En dat is niet in het belang van mijn vriend.
Iedereen om mijn vriend heen, dus ook zijn zus, wordt labiel als mijn vriend weer manisch is. Het is en blijft daarom ingewikkeld. Ik beschouw mezelf al langere tijd stabiel en doe het nodige dat te blijven. Zijn zus was al akkoord gegaan om samen de nodige stappen te zetten als er weer crisis is. Om dan toch, achteraf een brief te sturen. Dat stoort mij eraan. Met name omdat het de samenwerking tussen ons verstoord.
Misschien is het beter mezelf helemaal terug te trekken uit de beschikking. Het is ook absoluut geen feest om iemand op te laten nemen die dat op zo'n moment niet wil. Maar gedwongen opgenomen worden is nog veel destructiever. Het punt is alleen dat ik bijna dagelijks mijn vriend zie en dus het snelst kan signaleren dat het weer mis gaat, daarvoor ziet zijn zus hem te weinig. En dat is niet in het belang van mijn vriend.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:46
mopjee, als toevoeging. Zijn zus kan ook labiel worden (er is veel mis gegaan, ook vanuit die hoek), daarom is het beter dat er meer mensen bij betrokken zijn. Los van mezelf en zijn zus, wordt er ook beoordeeld door de psychiater en een rechter.....dus het gebeurd nogal zorgvuldig allemaal.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 21:54
Dank je boemen, de tranen schieten weer in mijn ogen.
Het is ook niet makkelijk. Heb lang en hard gevochten om een stabiel leven voor mezelf op te bouwen. Ben mijn verantwoordelijkheden niet ontlopen. Heb in mijn eentje ook nog 2 kinderen groot gebracht, die het goed doen en waarmee ik een fijne band heb. Met het ouder worden, komt er ook meer rust in mijn eigen hoofd.
Ik hou gewoon echt heel veel van mijn vriend. Zie hem ook worstelen met zijn ziekte, waar ook hij niet om gevraagd heeft. Maakt dat, dat hij geen recht meer heeft op liefde? Of dat ik geen recht heb op liefde omdat ik kenmerken van bps heb?.
Omdat we beide zoveel meegemaakt hebben, is er ook veel begrip. Kunnen we onszelf zijn (wij idioten) en dat is ook fijn en waardevol.
Het is de houding van de familie die ik erg jammer vind en die onze relatie geen goed doet. Door mijn schoonmoeder ben ik bijvoorbeeld voor hoer en straatmeid uitgemaakt, e.d. Daar heb ik mezelf dus van gedistancieerd. Maar leuk is het niet, niet voor mij en niet voor mijn vriend.
Het is ook niet makkelijk. Heb lang en hard gevochten om een stabiel leven voor mezelf op te bouwen. Ben mijn verantwoordelijkheden niet ontlopen. Heb in mijn eentje ook nog 2 kinderen groot gebracht, die het goed doen en waarmee ik een fijne band heb. Met het ouder worden, komt er ook meer rust in mijn eigen hoofd.
Ik hou gewoon echt heel veel van mijn vriend. Zie hem ook worstelen met zijn ziekte, waar ook hij niet om gevraagd heeft. Maakt dat, dat hij geen recht meer heeft op liefde? Of dat ik geen recht heb op liefde omdat ik kenmerken van bps heb?.
Omdat we beide zoveel meegemaakt hebben, is er ook veel begrip. Kunnen we onszelf zijn (wij idioten) en dat is ook fijn en waardevol.
Het is de houding van de familie die ik erg jammer vind en die onze relatie geen goed doet. Door mijn schoonmoeder ben ik bijvoorbeeld voor hoer en straatmeid uitgemaakt, e.d. Daar heb ik mezelf dus van gedistancieerd. Maar leuk is het niet, niet voor mij en niet voor mijn vriend.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 22:15
tuurlijk hebben jij en je vriend recht op liefde!!
en als de relatie tussen jou en je vriend verder goed is, dan is er verder ook geen probleem! het is heel fijn dat je jezelf kunt zijn bijelkaar.. 1 van de basisvoorwaarden voor een goede relatie..
echt respect voor je! dat je ook nog twee kids hebt kunnen opvoeden!
ik zou me niet meer te veel aantrekken van zijn familie..
hun horen niet zo met jou om te gaan.. wellicht zijn ze zelf niet helemaal oke.. ze zouden juist blij moeten zijn met een vrouw zoals jij voor hun broer/zoon..
wat vind jouw vriend hier eigenlijk van? en wat zegt hij erover tegen over zijn familie?
knuffel !
boemen
en als de relatie tussen jou en je vriend verder goed is, dan is er verder ook geen probleem! het is heel fijn dat je jezelf kunt zijn bijelkaar.. 1 van de basisvoorwaarden voor een goede relatie..
echt respect voor je! dat je ook nog twee kids hebt kunnen opvoeden!
ik zou me niet meer te veel aantrekken van zijn familie..
hun horen niet zo met jou om te gaan.. wellicht zijn ze zelf niet helemaal oke.. ze zouden juist blij moeten zijn met een vrouw zoals jij voor hun broer/zoon..
wat vind jouw vriend hier eigenlijk van? en wat zegt hij erover tegen over zijn familie?
knuffel !
boemen
zaterdag 11 juli 2009 om 22:33
Moet ik weer huilen, boemen. Je weet me wel te raken.
Mijn vriend is het wel eens met mij. Zijn zus had al een half jaar eerder kunnen aangeven dat ze mij niet capabel acht, namelijk toen we begonnen met de zelfbeschikking. Maar ze ging echter akkoord. Daarom vind ik dit zo onbegrijplijk.
Bovendien heeft hij te weinig contact met haar, waardoor signaleren moeilijk wordt.
Aan de andere kant realiseren wij ons allebei dat onze relatie niet makkelijk is, daarom praten we er veel over en bouwen we veiligheden in.
Wat die veiligheid betreft. Ik voel me in het algemeen niet zo snel veilig. Daarom vind ik het fijn dat ik vrienden om mij heen heb die zelf ook het nodige hebben meegemaakt. Dan hoef ik niet zoveel uit te leggen, voel ik me makkelijker geaccepteerd. Bij mijn vriend voel ik me wel veilig (zolang hij niet manisch is).
Maandag heeft hij een afspraak met de psycholoog. Deze keer ga ik mee (doe ik normaal niet, vind dat hij recht heeft op zijn eigen plekje) om de situatie voor te leggen. Ook heb ik een reactie geschreven op het mailtje van zijn zus, richting zijn zus. Dit heb ik nog niet verstuurd omdat ik nu nog te emotioneel ben en het nog wil kunnen doorlezen als er weer wat rust is, voordat ik het verstuur. Verder wordt er een afspraak met de psychiater gemaakt, met zus erbij, om uit deze impasse te komen.
Uiteindelijk blijft het allemaal wel de beslissing van mijn vriend hoe hij de beschikking opstelt.
Ook kan ik me voorstellen dat hij zijn familie gewoon keihard nodig heeft. Ze zullen er altijd voor hem zijn (ook al is dat misschien niet altijd op de goede manier.....) onze relatie is wat dat betreft gewoon onzekerder.
Ik word er zo droevig van. Het gaat om hem, om hoe hij het beste geholpen is, mocht het mis gaan. Daarom zouden wij (de betrokkenen) juist van elkaars ervaringen kunnen leren en elkaar moet steunen. Het is al rot genoeg.
Mijn vriend is het wel eens met mij. Zijn zus had al een half jaar eerder kunnen aangeven dat ze mij niet capabel acht, namelijk toen we begonnen met de zelfbeschikking. Maar ze ging echter akkoord. Daarom vind ik dit zo onbegrijplijk.
Bovendien heeft hij te weinig contact met haar, waardoor signaleren moeilijk wordt.
Aan de andere kant realiseren wij ons allebei dat onze relatie niet makkelijk is, daarom praten we er veel over en bouwen we veiligheden in.
Wat die veiligheid betreft. Ik voel me in het algemeen niet zo snel veilig. Daarom vind ik het fijn dat ik vrienden om mij heen heb die zelf ook het nodige hebben meegemaakt. Dan hoef ik niet zoveel uit te leggen, voel ik me makkelijker geaccepteerd. Bij mijn vriend voel ik me wel veilig (zolang hij niet manisch is).
Maandag heeft hij een afspraak met de psycholoog. Deze keer ga ik mee (doe ik normaal niet, vind dat hij recht heeft op zijn eigen plekje) om de situatie voor te leggen. Ook heb ik een reactie geschreven op het mailtje van zijn zus, richting zijn zus. Dit heb ik nog niet verstuurd omdat ik nu nog te emotioneel ben en het nog wil kunnen doorlezen als er weer wat rust is, voordat ik het verstuur. Verder wordt er een afspraak met de psychiater gemaakt, met zus erbij, om uit deze impasse te komen.
Uiteindelijk blijft het allemaal wel de beslissing van mijn vriend hoe hij de beschikking opstelt.
Ook kan ik me voorstellen dat hij zijn familie gewoon keihard nodig heeft. Ze zullen er altijd voor hem zijn (ook al is dat misschien niet altijd op de goede manier.....) onze relatie is wat dat betreft gewoon onzekerder.
Ik word er zo droevig van. Het gaat om hem, om hoe hij het beste geholpen is, mocht het mis gaan. Daarom zouden wij (de betrokkenen) juist van elkaars ervaringen kunnen leren en elkaar moet steunen. Het is al rot genoeg.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 11 juli 2009 om 22:37
O, die toevoeging was op aanraden van de onafhankelijke psychiater die verplicht geconsulteerd moet worden alvorens de zelfbeschikking tot stand komt.
Bovendien kennen ze bij de GGZ mij en mijn achtergrond. Daar is nooit iets over gezegd. Ik word gewoon serieus genomen en wel capabel geacht.
Bovendien kennen ze bij de GGZ mij en mijn achtergrond. Daar is nooit iets over gezegd. Ik word gewoon serieus genomen en wel capabel geacht.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 12 juli 2009 om 11:42
In ieder geval bedankt voor de reacties tot zover. Ik zal er vandaag even goed over na denken, ook in voorbereiding op het gesprek morgen met de psycholoog. Misschien is het beter om me terug te trekken uit de zelfbeschikking.
Het raakt mij teveel allemaal. Ik heb zoveel bloed, zweet en tranen vergoten om mijn vriend te kunnen helpen, dat het te frustrerend is om elke keer, als het weer zover is, zonder pardon door de familie weggebonjourd te worden.
Na de derde episode werd ik door zus gedwongen de sleutels van het huis van mijn vriend (waar ik min of meer woonde, al had ik mijn eigen huis toen nog) in te leveren, omdat anders schoonmoeder zou flippen.
Ze hebben nooit vertrouwen in mij gehad, gezien mijn verleden. Daarbij is mij zoveel verweten, wat zo naast de waarheid is, dat ik ook niet meer weet wat te doen.
Het raakt mij teveel allemaal. Ik heb zoveel bloed, zweet en tranen vergoten om mijn vriend te kunnen helpen, dat het te frustrerend is om elke keer, als het weer zover is, zonder pardon door de familie weggebonjourd te worden.
Na de derde episode werd ik door zus gedwongen de sleutels van het huis van mijn vriend (waar ik min of meer woonde, al had ik mijn eigen huis toen nog) in te leveren, omdat anders schoonmoeder zou flippen.
Ze hebben nooit vertrouwen in mij gehad, gezien mijn verleden. Daarbij is mij zoveel verweten, wat zo naast de waarheid is, dat ik ook niet meer weet wat te doen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
