Moeilijkste keus ooit, maar misschien wel beter... advies?

Hoi hoi,



Ik heb bijna 7,5 jaar een relatie met mijn vriend, wonen samen. Al 6 jaar geen seks met hem gehad, al 4 jaar ook geen orale seks of tongzoenen meer. Ik reageer al zo'n 6 jaar vaginistisch op hem. Dit probleem met andere vriendjes nooit gehad.

We zijn na een seksuologe geweest en ik naar een bekkenbodemtherapeute, fysiek niks in orde. Beide kwamen ze tot dezelfde conclusie: je bent niet meer verliefd op hem, ziet hem alleen als goede vriend, waardoor je lichamelijk blokkeert. Heel erg rot om te horen, ook al had ik een stemmetje in mijn hoofd dat zei, wil je zo nog jaren doorgaan?



November 2008 heb ik op een chatsite een jongen leren kennen, op msn toegevoegd en meteen super goede klik. Hij is mijn leeftijd en in de zomer van 2008 getrouwd. ( ze zijn 8,5 jaar samen en zij is zijn eerste vriendin). Een hele periode gewoon over van alles gekletst toen het op relaties kwam. Hij is wel gelukkig met haar, maar zit er wel ruim 2 jaar mee dat hij nooit met een ander meisje ervaring heeft gehad, alleen zij dus. Dit weet zij ook. Ook was ze 10 kilo aangekomen wat hij soms wel jammer vond, wel heel gelukkig met haar. Ik miste het attente van mijn vriend en ook de seks.



Vanaf november echt elke dag contact, veel op msn, sms en belde ook best vaak. Eind januari hebben wel elkaar ontmoet, en er was een super goede klik! Ook toen voor het eerst gezoend. Nu is het inmiddels april, en zijn we al meerdere malen met elkaar naar bed geweest, bij hem en mij thuis. Dat is wel heel erg. We sms-en elke dag (laat veel initiatief ook van hem afhangen) of msn-en. Hij wenst me succes met sollicitaties, en toen ik laatst mijn droombaan had kwam hij met een super grote bos bloemen aan!



Mijn vriend is dus niet zo attent, wat ik heel erg mis. Of maakt grapjes over mijn uiterlijk (heb maatje 36-38 en voor de gein dan '' dikke bovenbenen, wat ik gewoon niet heb. Met die jandere jongen ben ik wezen picknicken in het bos, aantal keer wezen uiteten, gaan nog keertje naar de dierentuin, en van de zomer nachtje weg met zijn tweeen. Ik noem hem mijn vriendje (onderling) en ik ben dus zijn vriendin. Hij zegt ook vaak, hadden we elkaar maar eerder ontmoet, hij is wel gelukkig met zijn vrouw, en tegelijkertijd ook gek op mij.



Ik vind dit niet eerlijk tegenover mijn vriend, maar als hij de zoveelste botte opmerking maakt, denk ik soms, tja ik heb er ook gewoon geen spijt van :S. Ik wil binnen nu en een half jaar het hebben uitgemaakt en voor mezelf woonruimte vinden. ( mijn lover zegt ook, met je nieuwe werk heb je een stap gezet, op naar de volgende...) ik weet dat hij niet bij zijn vrouw weggaat. Verwacht ik ook niet. Huis, getrouwd, en gelukkig, maar ja, andere kant snap ik niet dat als je echt 300% gelukkig met haar bent, dan toch kan vreemdgaan. HIj voelt zich er ook niet echt schuldig om. Daarbij wil ik niet hem als vriend, want wie weet gaat hij dan ook vreemd bij mij. Wel voelen we gewoon heel veel voor elkaar en zijn dus ook op de hoogte van elkaars leven, gewonen dingen ook zeg maar. Voor hem en mij liggen de redenen voor een ''affaire'' wat dat betreft heel anders.. Het lijkt ook net een relatie als ik in mijn eigen huis voor hem kook en hij me daarbij helpt, of de afwasser uitruimt :S



Het moeilijke is dat ik 28 ben, en mijn beide ouders niet meer heb, ook nauwelijks contact met mijn familie. Ik heb wel een super leuke schoonfamilie die mij als hun eigen dochter beschouwen en dit is heel belangrijk voor me. Ons huis, katten en gezamelijke vrienden vind ik ook belangrijk, maar het begint steeds meer te dagen, van ''wil je zo nog 30 jaar doorgaan? Hij ziet zichzelf met mij oud worden, ik heb al meerdere keren gepraat met hem, maar hij slaat dan helemaal dicht, en met een ''het komt wel goed'' is het dan gedaan. Voor mij dus niet.



Ik keur mijn relatie met die andere jongen niet goed, wel is het een geruststelling dat ik niet vaginistisch ben, en het bij hem gewoon vanzelf gaat! Deze jongen heeft me wel laten inzien dat ik een aantal eigenschappen erg mis in mijn huidige vriend, waaronder het fysieke aspect. Mijn vriend is best ruw en beetje onhandig, vaak over gehad, zo is hij nou eenmaal, die andere jongen juist heel voorzichtig en kan me daarbij wel ontspannen.

Mijn nieuwe baan is inderdaad stap 1, en wil nu keuzes gaan maken. Ben wel enorm bang voor de gevolgen, krijg ik geen spijt? Huis in de verkoop, schulden, waar wonen? onze katten?

Mijn vriend is wel een schat van een jongen en houdt heel veel van me (zegt ook zijn moeder en vrienden) en doet veel voor me, maar krijg er echt geen kriebels meer bij, heb dat zo hard geprobeerd :S



Hebben jullie een advies hoe ik dit het best kan aanpakken?



Alvast bedankt!

Bedankt voor de reacties,

Klopt dat ik een eerdere topic heb geplaatst.



Naar mijn idee is deze wat duidelijker en ben ik iets verder met de beslissing dat ik de keus moet nemen om uit elkaar te gaan.



Mijn schoonfamilie, daar ben ik inderdaad niet mee samen, maar ze zijn wel heel belangrijk omdat ik dus zelf geen ouders meer heb. En ook misschien stom, maar ik ben ook ontzettend gek op onze kater, een enorme knuffelmuts.



Maar jullie hebben gelijk. Keus moet gewoon gemaakt worden.

ja dat Gelderland is uitermate relevant haha.



Als ik het uitmaak, vertel ik niet dat ik ben vreemdgegaan.

Hoe raar dat ook klinkt, maar dat verdient hij niet om te horen vind ik. Dat is iets waar ik zelf mee zal moeten leren leven. En daarbij wil ik ook niet dat mijn schoonouders dat weten, ze hebben me altijd als hun dochter gezien, en dat zal automatisch op een gegeven moment minder worden, maar dit verdienen ze ook niet.



Ik zal ongetwijfeld heel schijnheilig nu klinken maar mijn geweten speelt echt wel op. Maar de keus en de consequenties vind ik heel beangstigend.



Daarbij vind ik ook dat vreemdgaan ''not done'' is, Was er vroeger fel op tegen, en nou heb ik het toch gedaan. Nooit van mezelf gedacht. Dus de meeste reacties snap ik heel goed.