Moeite met mijn ouders

Vervelend dat je het gevoel hebt dat alles zo negatief gezien wordt. Ik kan me voorstellen dat je af en toe behoefte hebt aan een kus/knuffel of arm om je heen.

Maar ik denk dat het niet goed is om als je al op jezelf hebt gewoond terug te gaan naar je ouders. Je bent gewend om je eigen huishouden te runnen op je eigen manier. Ik snap dat dat spanningen geeft. Ik denk dat het verstandiger is om helemaal op jezelf te gaan wonen. Je zal merken dat de relatie met je ouders dan ook verandert.

Is het geen idee als je in de weekenden ook lekker op je eigen plekje blijft?

En dan eventueel alleen naar je ouders om even op bezoek te gaan,je kunt toch zeggen dat je tijd voor jezelf nodig hebt..?

Ik zou als ik jou was even zorgen dat je niet in die rotsfeer zit.

Ik ben in de 40 en mijn ouders hebben nog steeds nooit geen compliment gemaakt. Of komt er een sneer bij, bv. "leuke jurk, maar hij accentueert wel erg je buik".

Ik heb geleerd afstand te nemen. Dat is ook de enige tip, die ik je kan geven. Waarom nog elk weekend naar je ouders? Een keer in de maand een middag is toch ook prima? Gezellig bijkletsen en dan weer naar je eigen stek.

Ik heb in ieder geval geleerd van mijn ouders: ik knuffel mijn zoons regelmatig (ook als ze dat maf vonden), ik zeg ze, dat ik trots op ze ben en van ze houd. Alles wat mijn ouders nooit zeiden. En ik merk, dat we zo een heel wat betere band hebben als ik ooit met mijn ouders heb gehad.

Kun je niet wat vaker een weekend in de stad waar je woont blijven? Dan zie je je ouders wat minder vaak, jij geen gezeur meer elk weekend en zij zeuren dan misschien wat minder, de keren dat je wel komt. En als dat geen optie is, waarom blijf je niet bij een vriendin slapen als je teruggaat in het weekend? Of een gedeelte van het weekend.

Inderdaad, ook ik vraag me af waarom je in de weekenden niet gewoon in je studentenstad kunt blijven.

Maar als dat om de een of andere reden niet kan: praat eens met je ouders. Leg uit dat je moeite hebt je aan te passen zodra je weer bij hen in huis bent en dat je graag dingen anders zou zien, nml. de afspraken omtrent klusjes in huis. Zou zoiets te proberen zijn?

Waarom blijf je niet gewoon in je studiestad in het weekend? Das toch juist heerlijk, lekker tijd voor jezelf en voor je vrienden daar.

Ik kan me voorstellen dat het vervelend is om weer zovaak lang bij je ouders te verblijven, ik ben thuisthuis ook zat als ik er een heel weekend ben geweest en kan niet wachten om weer naar mijn eigen huisje te gaan, terwijl ik best een goede relatie met mijn ouders heb.

Dus inderdaad, wat hierboven ook al gesuggereerd werd. Kun je niet gewoon in het weekend ook thuis blijven en bij je ouders op bezoek gaan? Als ze erg ver weg wonen (zoals de mijne) kun je misschien aan het einde van de middag komen, mee-eten (en meehelpen met de afwas enzo ) en dan de volgende dag weer weg.

Misschien kun je in je studentenstad ook paardrijden. En vrienden maken. Zul je zien dat je ouders zich weer op hun paasbest gaan gedragen als je dan weer eens een weekendje langskomt.



Serieus: neem wat afstand van je ouders. Dat heb ik ook gedaan en dat pakt goed uit.

Ehm het is toch *normaal* dat wanneer je thuis bent /woont klusjes doet voor je ouders. Althans daarmee ben ik opgegroeid.. Soms ging dat ook niet al te lief vragend.



Maar wat versta jij onder commanderen ?



Als jij je kopjes e.d laat staan en niet op het aanrecht of in de vaatwasser zet , kan ik mij voorstellen dat je ouders je daar op aanspreken.

En wanneer dit soort dingetjes regelmatig gebeuren kan ik mij ook voorstellen dat je moeder niet meer zegt : Wil je dat kopje even naar de keuken brengen maar zegt : Zet dat kopje eens daar waar het hoort.

Jij kan dit opvatten als commanderen, maar ik zie het als gewoon ff doen wat de regels zijn in huis.

Zolang jij thuis woont , gelden de regels van je ouders.Niet meer dan normaal in mijn ogen.



Toen ik weer thuis ging wonen nadat mijn relatie was verbroken , heb ik ook erg veel moeite gehad om weer thuis te wennen. IN eens weer allerlei regeltjes.. Bovendien zat ik nog vol liefdesverdriet en dusook sneller geirriteerd en zag veel dingen ook als *moeten* terwijl het gewoon regeltjes waren die ook al golden voordat ik het huis uitging.

Heb je je al gerealiseerd dat jouw ouders een leven hadden opgebouwd dat nu behoorlijk op zijn kop staat omdat hun dochter van 22 ineens in de weekenden weer thuis woont? En niet omdat alle partijen dat zo graag willen maar omdat haar relatie verbroken is?



Volwassenen horen nou eenmaal niet bij hun ouders te wonen. Dus regel je eigen woonruimte en ga gewoon af en toe op bezoek bij je ouders. Dan blijft het voor iedereen gezellig.

quote:BiBi123 schreef op 15 april 2009 @ 22:35:

[...]





Dit klinkt me iig heel vreemd in de oren. Ouders willen toch het beste voor hun dochter. En als het beter uitkomt om haar weer (tijdelijk) in huis te nemen omdat haar relatie verbroken is dan moet dat geen probleem zijn. Ze hebben me zelfs uit de relatie gesleept en terug in huis genomen.



En bedenk eens goed hoeveel mensen van mijn leeftijd en ouder nog bij hun ouders wonen. Dat zijn er behoorlijk veel!! Dus jij vindt dat ouders al die jongvolwassen mensen maar de deur uit moeten gooien ook de weekenden?!

Ps: Denk ook dat je niet goed gelezen hebt! Heb mijn eigen woonruimte namelijk al in een studentenstad!



Ik heb heel goed gelezen: tot december bracht je de weekends door bij je exvriend en sinds die tijd breng je de weekends door bij je ouders.



En ja, ik vind dat volwassenen, en dat ben je als je 22 jaar oud bent, zelfstandig moeten wonen. Kortdurende opvang in geval van nood is prima. Maar je bent er nu al vierenhalve maand en hebt flinke kritiek op hen. Dat is voor niemand prettig. Jouw ouders hebben hun eigen leven en jij ook. Het is ook in jouw belang dat je op eigen benen gaat staan.

quote:BiBi123 schreef op 15 april 2009 @ 20:27:

Hoi lieve forummensen,



Ik zit evenin een dip, misschien stel ik me wel heel erg aan. Daarom graag de mening van jullie als buitenstaander.



Sins begin december is mijn relatie uit, waarneem ik in de weekenden samenwoonde (woon door de weeks in een studentenstad). Woon daarom de weekenden weer bij mijn ouders. Heb hier erg veel moeite mee, aangezien de sfeer in huis erg vaak negatief is. Alles wordt naar mijn idee vaak negatief bekeken en beoordeeld. Ik trek me dit heel erg aan en kan hier niet goed tegen! Heb juist op dit moment veel positieve dingen om me heen nodig. Dit heb ik dan ook al aangegeven dat ik het niet trek, maar heb niet echt het idee dat hier wat mee gedaan wordt.



Ik ben 22 en er wordt telkens "gecommandeerd" welke klusjes ik in huis moet doen (terwijl ik die natuurlijk zelf ook kan verzinnen en uitvoeren en dat doe ik natuurlijk ook). Wordt zelfs op het moment "gecommandeerd" die klus te doen als ik mijn hand al uitstrek ernaar (heel vervelend). Voel me niet echt behandeld worden als een 22 jarige. Ook wordt bij veel dingen die ik vertel of wil gaan doen, het negatieve gezien inplaats van het positieve. Mis gewoon het trots en enthausiast zijn op je eigen kind. Als ik erg verdrietig ben kunnen ze praten met me maar ze zullen nooit een kus/knuffel of een arm om me heen slaan (kan me niet eens herinneren dat dat ooit is gebeurt). Als ik dat bij anderen soms anders zie kan ik daar best een soort van jaloers op worden.



Heeft iemand tips om toch een betere sfeer te creëren en of iemand dit herkend



En als ik overdrijf mag dit natuurlijk ook gezegd worden!



Ps: Ben een persoon die nooit vreemde dingen heeft uitgevreten en heb me echt altijd netjes aan de regels van mijn ouders gehouden.

Hee Bibi,



ik herken je verhaal echt volkomen. Bij mij thuis is de sfeer ook erg negatief (vooral mijn moeder) en kan ik me ook niet herinneren ooit een compliment gekregen te hebben, of dat ze trots op me zijn.



Op alles wat ik doe verzint mijn moeder wel een negatief verhaal. Ik durf ook amper nog nieuwe kleding te laten zien, omdat het eerste wat ze altijd zegt zoiets is als: 'was er geen maat groter? het zit wel een beetje strak hè?'



Er is voor mijn gevoel ook weinig ruimte voor echt serieuze gesprekken. Alles gaat over kleine futiele dingen uit het gezinsleven, en nooit eens over grotere dingen, of actuele dingen. Ik ben wat dat betreft best wel boos, als ik zie dat andere ouders hun best doen om hun kinderen een culturele opvoeding te geven, en te praten over dingen die spelen.



Wat ik heb gedaan is dit maar gewoon accepteren. Aangezien dit gedrag al zo lang bestaat is het er niet meer zo makkelijk uit te krijgen dnek ik, en bovendien kom ik toch neit meer zo vaak met ze in aanraking.



Nou ja, ik zit dus met hetzelfde probleem! Ik ben benieuwd naar alle reacties, want ik kan wat dit betreft ook wel wat herkenning en steun gebruiken.



Liefs

Oh, en wat ik trouwens ook vreselijk vind is het gevoel dat mijn moeder niet achter me staat.

Als ik bijvoorbeeld ruzie had vroeger met iemand, dan troostte ze me niet, maar dan zei ze bijvoorbeeld: "Maar misschien moet je dan je eigen gedrag veranderen. Want je bent ook wel erg ... hè?"

Ik snap dat ze me het van beide kanten wilde laten zien, en dat is ook goed, maar niet als dat ALTIJD gebeurd.



Ik had pasgeleden een conflict met mijn huisgenootjes waar ik erg overstuur van was, en in plaats van achter me te staan koos ze bijna weer partij voor hen. "je bent af en toe ook wel slordig hè, enz enz'

Het leek wel alsof het volledig aan haar voorbij ging dat ik steun en liefde van m'n moeder wilde hebben.

Het is zelfs zo erg dat ik niet meer vertel waar ik mee zit, omdat ik weet dat haar reacties me alleen maar meer verdriet doen.

Als je op zaterdag gaat paardrijden in de plaats waar je ouders wonen, dan kun je toch gewoon 's avonds terug naar je studentenhuis? Of af en toe 'n keer bij vrienden blijven logeren.



Verder ben ik 't ergens ook wel met Vleesmuis eens, maar goed wij kennen maar 1 kant van 't verhaal, dus hoeveel irritatie terecht zou zijn (van je ouders kant of van de jouwe) kan ik natuurlijk niet beoordelen.

'.....dan moet dat geen probleem zijn.' Ja, dat vind jij. Dat is een verwachting die jij hebt maar die niet per definitie terecht is. En bovendien, wie zegt dat jouw ouders er een probleem van maken dat je bij hen woont in de weekenden? Ze snauwen wat, ze commanderen wat.. tja, dat doen ouders soms. Niet om het te bagatalliseren hoor, ik snap ook wel dat dat niet leuk is en die voortdurend negatieve sfeer niet bijdraagt aan de feestvreugde.



Mijn ouders doen dat ook regelmatig. Vertel ik over een verre reis, het plan een boek te schrijven of iets anders waar ik enthousiast over ben. Komen er eerst de beren op de weg, dat ik op moet passen, of ik dat nou wel zou doen want... Irritant ja, maar ik realiseer me heel goed dat het bezorgdheid is. Ze willen niet dat me iets gebeurt op die verre reis of dat het schrijven van een boek niet lukt waardoor ik teleurgesteld raak (hetgeen wel mee zal vallen, maar ja, zij zijn er bang voor).



Volgens mij moet je je verwachtingen wat bijstellen, je eens focussen op wat ze wél voor je doen (zoals je steunen na het verbreken van de relatie) en in de weekenden lekker in je gezellige studentenstad blijven. Je ouders zullen niet 123 veranderen, ook niet na dat goeie gesprek dat nog gaat plaatsvinden (als ik het goed begrijp). Accepteer dat je ze af en toe bloedirritant vindt en vergeet niet te zien wat ze wel voor je betekenen. Succes!