Relaties
alle pijlers
Moeizame relatie met ouders
zaterdag 31 januari 2009 om 17:43
Geen idee of dit onderwerp in deze pijler hoort, maar het valt voor mij wel in de categorie relaties.
Ik begin de laatste tijd steeds meer moeite te krijgen met de relatie met m'n ouders. Ze bellen of mailen nooit, ze tonen geen enkele belangstelling voor wat ik aan het doen ben, tenzij ik bel of mail, dan komt er meestal wel een reactie.
Het geval is ingewikkeld, m'n ouders zijn zo doordat ze vroeger heel veel druk hebben ervaren van hun eigen ouders. Altijd op visite moeten komen, altijd bellen etc. Ik weet dus waar het vandaan komt, maar dat maakt het op zich niet minder.
Gelukkig heb ik zussen die hetzelfde ervaren, dus ik weet dat het niet aan mij ligt. Maar dat maakt het niet makkelijker, ik vind het echt ongelooflijk dat ouders zo weinig belangstelling hebben voor hun kind(eren). Ik heb zelf kinderen en kan me echt niet voorstellen dat ik ze later als ze zelfstandig zijn nooit bel, mail of dat ik nooit naar ze toe ga.
Ik heb dus op zich wel steun van m'n zussen maar ik vraag me af of er meer mensen zijn die dit meemaken en hoe ze er mee omgaan.
Ik begin de laatste tijd steeds meer moeite te krijgen met de relatie met m'n ouders. Ze bellen of mailen nooit, ze tonen geen enkele belangstelling voor wat ik aan het doen ben, tenzij ik bel of mail, dan komt er meestal wel een reactie.
Het geval is ingewikkeld, m'n ouders zijn zo doordat ze vroeger heel veel druk hebben ervaren van hun eigen ouders. Altijd op visite moeten komen, altijd bellen etc. Ik weet dus waar het vandaan komt, maar dat maakt het op zich niet minder.
Gelukkig heb ik zussen die hetzelfde ervaren, dus ik weet dat het niet aan mij ligt. Maar dat maakt het niet makkelijker, ik vind het echt ongelooflijk dat ouders zo weinig belangstelling hebben voor hun kind(eren). Ik heb zelf kinderen en kan me echt niet voorstellen dat ik ze later als ze zelfstandig zijn nooit bel, mail of dat ik nooit naar ze toe ga.
Ik heb dus op zich wel steun van m'n zussen maar ik vraag me af of er meer mensen zijn die dit meemaken en hoe ze er mee omgaan.
zaterdag 31 januari 2009 om 18:07
Ja hoor, helaas ook hier ervaring. Mijn vader is niet echt geinteresseerd in mij, mijn man of mijn dochters. Hij is alleen met zichzelf bezig. Het heeft ook wel zijn redenen, maar leuk is het niet.
Ik erger me suf en mijn man ook. Ik durf er echter niets van te zeggen richting mijn vader omdat hij emotioneel nog niet zo heel erg sterk is. Iedere opmerking ziet hij als een aanval. Dat maakt het lastig.
Hier vierde onlangs zijn verjaardag. Wij wonen op 2 uur rijden afstand en onze dochter was toen bijna 2. Hij vierde zijn verjaardag om 18.00 uur met een bbq. Wij vroegen of dat niet wat eerder kon zodat wij ook konden komen. Zijn vrienden konden niet eerder dus het antwoord was nee. Wij zijn toen niet geweest omdat het niet handig is om zo laat zo ver weg naar een verjaardag te gaan met een kleintje. Overigens was logeren geen optie, omdat mijn vader maar een piepklein huisje heeft.
Ik erger me suf en mijn man ook. Ik durf er echter niets van te zeggen richting mijn vader omdat hij emotioneel nog niet zo heel erg sterk is. Iedere opmerking ziet hij als een aanval. Dat maakt het lastig.
Hier vierde onlangs zijn verjaardag. Wij wonen op 2 uur rijden afstand en onze dochter was toen bijna 2. Hij vierde zijn verjaardag om 18.00 uur met een bbq. Wij vroegen of dat niet wat eerder kon zodat wij ook konden komen. Zijn vrienden konden niet eerder dus het antwoord was nee. Wij zijn toen niet geweest omdat het niet handig is om zo laat zo ver weg naar een verjaardag te gaan met een kleintje. Overigens was logeren geen optie, omdat mijn vader maar een piepklein huisje heeft.
zaterdag 31 januari 2009 om 18:07
Praten is niet echt een optie, dat hebben we nog nooit gedaan. Volgens m'n zussen (ik ben de jongste) heeft dat ook geen zin omdat ze dan hun kont tegen de krib gaan gooien. Ik weet ook wel dat ze meeleven, maar het steekt gewoon dat er nooit eens spontaan iets vanaf hun kant komt. Ze reageren alleen maar.
zaterdag 31 januari 2009 om 18:13
Samni, dat klinkt ook lastig, iemand die gewoon totaal geen rekening houdt met jou. Hoe reageerde hij daar dan op?
M'n ouders zijn echt anders. Ik heb ze van de week met lood in m'n schoenen gebeld omdat ze nog steeds niet gereageerd hadden op m'n uitnodiging voor de verjaardag van zoon 1. Ik had al bedacht dat ze het tijdstip (15:00) niet fijn vonden omdat m'n vader nachtblind is. Maar dat zeggen ze dan zelf niet, ze wachten net zo lang tot dat ik bel om te zeggen dat ze ook gewoon eerder kunnen komen. En als ik dat niet gedaan had, dan waren ze gewoon niet gekomen...
M'n ouders zijn echt anders. Ik heb ze van de week met lood in m'n schoenen gebeld omdat ze nog steeds niet gereageerd hadden op m'n uitnodiging voor de verjaardag van zoon 1. Ik had al bedacht dat ze het tijdstip (15:00) niet fijn vonden omdat m'n vader nachtblind is. Maar dat zeggen ze dan zelf niet, ze wachten net zo lang tot dat ik bel om te zeggen dat ze ook gewoon eerder kunnen komen. En als ik dat niet gedaan had, dan waren ze gewoon niet gekomen...
zaterdag 31 januari 2009 om 18:15
quote:[message=2672472,noline]flint schreef op 31 januari 2009 @ 18:07[/message]:
Praten is niet echt een optie, dat hebben we nog nooit gedaan. Volgens m'n zussen (ik ben de jongste) heeft dat ook geen zin omdat ze dan hun kont tegen de krib gaan gooien. Ik weet ook wel dat ze meeleven, maar het steekt gewoon dat er nooit eens spontaan iets vanaf hun kant komt. Ze reageren alleen maar.Hoe had je het anders willen oplossen? Zij kunnen toch niet ruiken dat jij het prettig zou vinden als zij af en toe eens uit zichzelf contact met je zouden opnemen?
Praten is niet echt een optie, dat hebben we nog nooit gedaan. Volgens m'n zussen (ik ben de jongste) heeft dat ook geen zin omdat ze dan hun kont tegen de krib gaan gooien. Ik weet ook wel dat ze meeleven, maar het steekt gewoon dat er nooit eens spontaan iets vanaf hun kant komt. Ze reageren alleen maar.Hoe had je het anders willen oplossen? Zij kunnen toch niet ruiken dat jij het prettig zou vinden als zij af en toe eens uit zichzelf contact met je zouden opnemen?
zaterdag 31 januari 2009 om 18:25
Dat weten ze wel, maar ze hebben een of andere absurde angst om zich teveel te bemoeien met de levens van hun kinderen. Is een gevolg van hun eigen leven, ouders die continue verlangden dat ze langskwamen, belden etc... Daarom reageren ze dus alleen maar en doen ze niks uit zichzelf uit angst om zich teveel bemoeien met de kinders.
Ze weten wel dat ik het leuk vind om iets van ze te horen, maar ze zijn gewoon te bang om zich op te dringen..
Ze weten wel dat ik het leuk vind om iets van ze te horen, maar ze zijn gewoon te bang om zich op te dringen..
zaterdag 31 januari 2009 om 18:32
Je kunt dit toch aangeven bij ze? Het hoeft niet meteen een zwaar gesprek te zijn. Woon je bij ze in de buurt?
Ik snap hun angst. Mijn ouders hebben mij ook altijd zo geclaimd. En nu is dat ineens over. Ik vermoed dat we anders met elkaar omgaan, meer volwassen (toch fijn dat dat dan nog gebeurt voor mijn 40ste). Ik zal het je nu nog sterker vertellen. Ik vraag me soms af waarom ze nou niet belt omdat ik even zin heb in een praatjepot en dan dus zelf maar even bel. En ik vind het gezellig als ze langs komen, dat was vroeger mijn ergste nachtmerrie.
Ik snap hun angst. Mijn ouders hebben mij ook altijd zo geclaimd. En nu is dat ineens over. Ik vermoed dat we anders met elkaar omgaan, meer volwassen (toch fijn dat dat dan nog gebeurt voor mijn 40ste). Ik zal het je nu nog sterker vertellen. Ik vraag me soms af waarom ze nou niet belt omdat ik even zin heb in een praatjepot en dan dus zelf maar even bel. En ik vind het gezellig als ze langs komen, dat was vroeger mijn ergste nachtmerrie.
zaterdag 31 januari 2009 om 20:52
quote:flint schreef op 31 januari 2009 @ 18:13:
Samni, dat klinkt ook lastig, iemand die gewoon totaal geen rekening houdt met jou. Hoe reageerde hij daar dan op? Hij was teleurgesteld...tja heb duidelijk aangegeven dat het gewoon niet handig is. Verder vind ik het gewoon heel erg dat hij niet veel aandacht geeft aan mijn beide meisjes. Maar ik zal het er mee moeten doen. Het ergste vind ik dan nog dat hij mijn enigste familielid nog is en de familie van mijn man een en al belangstelling is en liefde toont. Maar nogmaals ik moet het ermee doen.
M'n ouders zijn echt anders. Ik heb ze van de week met lood in m'n schoenen gebeld omdat ze nog steeds niet gereageerd hadden op m'n uitnodiging voor de verjaardag van zoon 1. Ik had al bedacht dat ze het tijdstip (15:00) niet fijn vonden omdat m'n vader nachtblind is. Maar dat zeggen ze dan zelf niet, ze wachten net zo lang tot dat ik bel om te zeggen dat ze ook gewoon eerder kunnen komen. En als ik dat niet gedaan had, dan waren ze gewoon niet gekomen...
Heel jammer dat ze niet gewoon even contact met je opnemen om te vragen of ze eerder kunnen komen. Ik begrijp wel dat je moeilijk met ze kunt praten. Hoe vaak moet je iets aangeven voordat ze het zullen begrijpen. Ik vrees dat je het moet aanvaarden. Zodra je accepteert dat ze anders zijn valt er mee te leven, althans dat vind ik. Niet iedereen is hetzelfde en ik houd mij voor ogen dat mijn vader het niet bewust doet, maar dat de omstandigheden het zo hebben gemaakt en dat geldt voor jou natuurlijk ook. Uiteraard doet het verdriet, maar ik denk dat loslaten de enige optie is.
Samni, dat klinkt ook lastig, iemand die gewoon totaal geen rekening houdt met jou. Hoe reageerde hij daar dan op? Hij was teleurgesteld...tja heb duidelijk aangegeven dat het gewoon niet handig is. Verder vind ik het gewoon heel erg dat hij niet veel aandacht geeft aan mijn beide meisjes. Maar ik zal het er mee moeten doen. Het ergste vind ik dan nog dat hij mijn enigste familielid nog is en de familie van mijn man een en al belangstelling is en liefde toont. Maar nogmaals ik moet het ermee doen.
M'n ouders zijn echt anders. Ik heb ze van de week met lood in m'n schoenen gebeld omdat ze nog steeds niet gereageerd hadden op m'n uitnodiging voor de verjaardag van zoon 1. Ik had al bedacht dat ze het tijdstip (15:00) niet fijn vonden omdat m'n vader nachtblind is. Maar dat zeggen ze dan zelf niet, ze wachten net zo lang tot dat ik bel om te zeggen dat ze ook gewoon eerder kunnen komen. En als ik dat niet gedaan had, dan waren ze gewoon niet gekomen...
Heel jammer dat ze niet gewoon even contact met je opnemen om te vragen of ze eerder kunnen komen. Ik begrijp wel dat je moeilijk met ze kunt praten. Hoe vaak moet je iets aangeven voordat ze het zullen begrijpen. Ik vrees dat je het moet aanvaarden. Zodra je accepteert dat ze anders zijn valt er mee te leven, althans dat vind ik. Niet iedereen is hetzelfde en ik houd mij voor ogen dat mijn vader het niet bewust doet, maar dat de omstandigheden het zo hebben gemaakt en dat geldt voor jou natuurlijk ook. Uiteraard doet het verdriet, maar ik denk dat loslaten de enige optie is.
zaterdag 31 januari 2009 om 21:34
quote:flint schreef op 31 januari 2009 @ 18:25:
Dat weten ze wel, maar ze hebben een of andere absurde angst om zich teveel te bemoeien met de levens van hun kinderen. Is een gevolg van hun eigen leven, ouders die continue verlangden dat ze langskwamen, belden etc... Daarom reageren ze dus alleen maar en doen ze niks uit zichzelf uit angst om zich teveel bemoeien met de kinders.
Ze weten wel dat ik het leuk vind om iets van ze te horen, maar ze zijn gewoon te bang om zich op te dringen..Eigenlijk denk ik dat jij hele lieve ouders hebt, die zoals je zelf al zegt, bang zijn zich op te dringen. Je ouders snappen heel goed dat je een eigen leven hebt, en niet zit te wachten op 'gezemel' van ouders. Hoe graag jij het ook anders had gezien, het zij zo!
Dat weten ze wel, maar ze hebben een of andere absurde angst om zich teveel te bemoeien met de levens van hun kinderen. Is een gevolg van hun eigen leven, ouders die continue verlangden dat ze langskwamen, belden etc... Daarom reageren ze dus alleen maar en doen ze niks uit zichzelf uit angst om zich teveel bemoeien met de kinders.
Ze weten wel dat ik het leuk vind om iets van ze te horen, maar ze zijn gewoon te bang om zich op te dringen..Eigenlijk denk ik dat jij hele lieve ouders hebt, die zoals je zelf al zegt, bang zijn zich op te dringen. Je ouders snappen heel goed dat je een eigen leven hebt, en niet zit te wachten op 'gezemel' van ouders. Hoe graag jij het ook anders had gezien, het zij zo!
zaterdag 31 januari 2009 om 21:48
quote:Sanmi schreef op 31 januari 2009 @ 18:07:
Ja hoor, helaas ook hier ervaring. Mijn vader is niet echt geinteresseerd in mij, mijn man of mijn dochters. Hij is alleen met zichzelf bezig. Het heeft ook wel zijn redenen, maar leuk is het niet.
Ik erger me suf en mijn man ook. Ik durf er echter niets van te zeggen richting mijn vader omdat hij emotioneel nog niet zo heel erg sterk is. Iedere opmerking ziet hij als een aanval. Dat maakt het lastig.
Hier vierde onlangs zijn verjaardag. Wij wonen op 2 uur rijden afstand en onze dochter was toen bijna 2. Hij vierde zijn verjaardag om 18.00 uur met een bbq. Wij vroegen of dat niet wat eerder kon zodat wij ook konden komen. Zijn vrienden konden niet eerder dus het antwoord was nee. Wij zijn toen niet geweest omdat het niet handig is om zo laat zo ver weg naar een verjaardag te gaan met een kleintje. Overigens was logeren geen optie, omdat mijn vader maar een piepklein huisje heeft.
Ik heb ook zo'n vader. Het gaat altijd alleen maar over hem. Hij weet niet eens wat ik gestudeerd heb of wat voor werk ik doe. Hetzelfde geldt voor mijn zus. Horen niks met oud en nieuw. Met kerst kunnen we komen als we zelf ons eten betalen en dan vindt hij het raar dat we niet komen. Op verjaardagen komt hij niet, want hij moet... (vul maar in, altijd belangrijker dan naar zijn kinderen toegaan).
Inmiddels kan ik ermee leven, maar dat heeft veel tijd gekost.
Ja hoor, helaas ook hier ervaring. Mijn vader is niet echt geinteresseerd in mij, mijn man of mijn dochters. Hij is alleen met zichzelf bezig. Het heeft ook wel zijn redenen, maar leuk is het niet.
Ik erger me suf en mijn man ook. Ik durf er echter niets van te zeggen richting mijn vader omdat hij emotioneel nog niet zo heel erg sterk is. Iedere opmerking ziet hij als een aanval. Dat maakt het lastig.
Hier vierde onlangs zijn verjaardag. Wij wonen op 2 uur rijden afstand en onze dochter was toen bijna 2. Hij vierde zijn verjaardag om 18.00 uur met een bbq. Wij vroegen of dat niet wat eerder kon zodat wij ook konden komen. Zijn vrienden konden niet eerder dus het antwoord was nee. Wij zijn toen niet geweest omdat het niet handig is om zo laat zo ver weg naar een verjaardag te gaan met een kleintje. Overigens was logeren geen optie, omdat mijn vader maar een piepklein huisje heeft.
Ik heb ook zo'n vader. Het gaat altijd alleen maar over hem. Hij weet niet eens wat ik gestudeerd heb of wat voor werk ik doe. Hetzelfde geldt voor mijn zus. Horen niks met oud en nieuw. Met kerst kunnen we komen als we zelf ons eten betalen en dan vindt hij het raar dat we niet komen. Op verjaardagen komt hij niet, want hij moet... (vul maar in, altijd belangrijker dan naar zijn kinderen toegaan).
Inmiddels kan ik ermee leven, maar dat heeft veel tijd gekost.
zaterdag 31 januari 2009 om 22:39
@Flint:
Het is dus eigenlijk vanuit onzekerheid en de angst dat ze jullie zullen claimen of overladen dat ze zelf niet actief contact met je opnemen. Het is niet zo dat ze eigenlijk niet zo veel behoefte aan contact hebben?
Maak het bespreekbaar. Leg ze uit dat je begrijpt waar het vandaan komt, maar dat dit voor jou niet goed werkt. Complimenteer ze en zeg dat je weet door hoe ze zijn dat het risico dat ze je zullen overladen er niet in zit en dat jij er juist behoefte hebt om ze wat vaker te spreken. En ook juist waarom. Leg ze uit dat wat hun ouders teveel deden, zij nu wat te weinig doen. En laat vooral duidelijk merken hoe blij je met ze bent en dat dit de reden is waarom je dat contact wilt.
Geen verwijten of quota stellen aan het aantal keren of iets dergelijks. Dan geef je ze ook niet de kans "de kont tegen de kribbe te gooien" (zoals je zussen hebben ervaren) omdat ze zich dan waarschijnlijk niet "aangevallen" voelen.
Het is dus eigenlijk vanuit onzekerheid en de angst dat ze jullie zullen claimen of overladen dat ze zelf niet actief contact met je opnemen. Het is niet zo dat ze eigenlijk niet zo veel behoefte aan contact hebben?
Maak het bespreekbaar. Leg ze uit dat je begrijpt waar het vandaan komt, maar dat dit voor jou niet goed werkt. Complimenteer ze en zeg dat je weet door hoe ze zijn dat het risico dat ze je zullen overladen er niet in zit en dat jij er juist behoefte hebt om ze wat vaker te spreken. En ook juist waarom. Leg ze uit dat wat hun ouders teveel deden, zij nu wat te weinig doen. En laat vooral duidelijk merken hoe blij je met ze bent en dat dit de reden is waarom je dat contact wilt.
Geen verwijten of quota stellen aan het aantal keren of iets dergelijks. Dan geef je ze ook niet de kans "de kont tegen de kribbe te gooien" (zoals je zussen hebben ervaren) omdat ze zich dan waarschijnlijk niet "aangevallen" voelen.
zondag 1 februari 2009 om 09:12
De optie van gewoon eens zeggen dat ze wel wat vaker wat van zich mogen laten horen, die heb ik echt wel overwogen. Maar m'n ouders zitten echt heel gecompliceerd in elkaar, hoe ik dat ook ga zeggen, ze gaan het toch als aanval zien.
Het scheelt op zich wel dat ik zussen heb die hetzelfde ervaren, daardoor kan ik het beter accepteren. Maar het blijft gewoon moeilijk, ze ontzeggen zichzelf ook zoveel op deze manier. Ze leven gewoon helemaal in hun eigen wereldje. Niks mis mee natuurlijk, maar ik denk dat het zoveel leuker kan zijn.
Het scheelt op zich wel dat ik zussen heb die hetzelfde ervaren, daardoor kan ik het beter accepteren. Maar het blijft gewoon moeilijk, ze ontzeggen zichzelf ook zoveel op deze manier. Ze leven gewoon helemaal in hun eigen wereldje. Niks mis mee natuurlijk, maar ik denk dat het zoveel leuker kan zijn.
zondag 1 februari 2009 om 13:31
Ik heb hetzelfde probleem, maar dan gelukkig niet met mijn ouders maar wel met mijn broer, hij is (lijkt wel) niet geinteresseerd in mijn en ons leven, hij laat niet wat van zich horen wanneer er een van ons jarig is, ook niet wanneer 1 van mijn kinderen jarig is. Zelf besteed ik altijd wel aandacht aan zijn verjaardag maar hij vind dat voor zichzelf ook niet zo interessant. Nu hij sinds kort een vriendin heeft, kan hij die moeite wel nemen voor haar familie (begrijpelijk want dat doet hij natuurlijk ook voor haar). Maar ik begin me er nu wel aan te irriteren, hij is nl. 35 jaar en je zou toch denken dat je je fatsoen kan opbrengen om op zijn minst een (verjaardags) kaartje op te sturen. Mijn moeder praat eigenlijk altijd alles goed; zij zegt dat hij zich niet zo prettig in grote gezelschappen voelt e.d. ik vind zelf dat je je daar bij je naaste familie toch moet overheen zetten. Zelf vind ik het gewoon gezellig om mijn naaste familie en beste vriendinnen op een verjaardag of feestje te zien en spreken. Bovendien irriteert het me als ik bij vriendinnen of familie om me heen zie dat het ook anders kan. Ik vraag me eigenlijk af hoe je zoiets het beste kunt oplossen, heeft iemand een idee?
zondag 1 februari 2009 om 14:44
Ik heb hetzelfde probleem, maar dan gelukkig niet met mijn ouders maar wel met mijn broer, hij is (lijkt wel) niet geinteresseerd in mijn en ons leven, hij laat niet wat van zich horen wanneer er een van ons jarig is, ook niet wanneer 1 van mijn kinderen jarig is. Zelf besteed ik altijd wel aandacht aan zijn verjaardag maar hij vind dat voor zichzelf ook niet zo interessant. Nu hij sinds kort een vriendin heeft, kan hij die moeite wel nemen voor haar familie (begrijpelijk want dat doet hij natuurlijk ook voor haar). Maar ik begin me er nu wel aan te irriteren, hij is nl. 35 jaar en je zou toch denken dat je je fatsoen kan opbrengen om op zijn minst een (verjaardags) kaartje op te sturen. Mijn moeder praat eigenlijk altijd alles goed; zij zegt dat hij zich niet zo prettig in grote gezelschappen voelt e.d. ik vind zelf dat je je daar bij je naaste familie toch moet overheen zetten. Zelf vind ik het gewoon gezellig om mijn naaste familie en beste vriendinnen op een verjaardag of feestje te zien en spreken. Bovendien irriteert het me als ik bij vriendinnen of familie om me heen zie dat het ook anders kan. Ik vraag me eigenlijk af hoe je zoiets het beste kunt oplossen, heeft iemand een idee?
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
zondag 1 februari 2009 om 15:52
Kaartjes sturen en er op een verjaardag zijn is een van de vormen van aandacht en affectie tonen. Emi, misschien dat je broer op een manier die bij hem past wel betrokken is?
En je broer is toch niet 'andere mensen', als hij 35 is gaat hij niet ineens veranderen in een broer die op jouw manier interesse toont. Je legt hem nu de standaard van je omgeving op. "bij mijn vrienden komt hun broer wel dus..."
Ik persoonlijk vind het helemaal niks, mensen die IEDER jaar hun verjaardag vieren. Met zijn tweeën hebben we een boel lieve vrienden en familie maar die ga ik echt niet elk jaar aflopen. Wel bedenk ik vaak een alternatief, laat iets van me horen en als het een bijzondere verjaardag is (rond getal) dan maak ik extra werk van een cadeau of uitstapje.
En je broer is toch niet 'andere mensen', als hij 35 is gaat hij niet ineens veranderen in een broer die op jouw manier interesse toont. Je legt hem nu de standaard van je omgeving op. "bij mijn vrienden komt hun broer wel dus..."
Ik persoonlijk vind het helemaal niks, mensen die IEDER jaar hun verjaardag vieren. Met zijn tweeën hebben we een boel lieve vrienden en familie maar die ga ik echt niet elk jaar aflopen. Wel bedenk ik vaak een alternatief, laat iets van me horen en als het een bijzondere verjaardag is (rond getal) dan maak ik extra werk van een cadeau of uitstapje.
zondag 1 februari 2009 om 15:55
quote:Emi schreef op 01 februari 2009 @ 14:44:
Ik heb hetzelfde probleem, maar dan gelukkig niet met mijn ouders maar wel met mijn broer, hij is (lijkt wel) niet geinteresseerd in mijn en ons leven, hij laat niet wat van zich horen wanneer er een van ons jarig is, ook niet wanneer 1 van mijn kinderen jarig is. Zelf besteed ik altijd wel aandacht aan zijn verjaardag maar hij vind dat voor zichzelf ook niet zo interessant. Nu hij sinds kort een vriendin heeft, kan hij die moeite wel nemen voor haar familie (begrijpelijk want dat doet hij natuurlijk ook voor haar). Maar ik begin me er nu wel aan te irriteren, hij is nl. 35 jaar en je zou toch denken dat je je fatsoen kan opbrengen om op zijn minst een (verjaardags) kaartje op te sturen. Mijn moeder praat eigenlijk altijd alles goed; zij zegt dat hij zich niet zo prettig in grote gezelschappen voelt e.d. ik vind zelf dat je je daar bij je naaste familie toch moet overheen zetten. Zelf vind ik het gewoon gezellig om mijn naaste familie en beste vriendinnen op een verjaardag of feestje te zien en spreken. Bovendien irriteert het me als ik bij vriendinnen of familie om me heen zie dat het ook anders kan. Ik vraag me eigenlijk af hoe je zoiets het beste kunt oplossen, heeft iemand een idee?
--------------------------------------------------------------------------------Jullie verschillen, maar dat maakt jouw manier toch niet speciaal beter?
Ik heb hetzelfde probleem, maar dan gelukkig niet met mijn ouders maar wel met mijn broer, hij is (lijkt wel) niet geinteresseerd in mijn en ons leven, hij laat niet wat van zich horen wanneer er een van ons jarig is, ook niet wanneer 1 van mijn kinderen jarig is. Zelf besteed ik altijd wel aandacht aan zijn verjaardag maar hij vind dat voor zichzelf ook niet zo interessant. Nu hij sinds kort een vriendin heeft, kan hij die moeite wel nemen voor haar familie (begrijpelijk want dat doet hij natuurlijk ook voor haar). Maar ik begin me er nu wel aan te irriteren, hij is nl. 35 jaar en je zou toch denken dat je je fatsoen kan opbrengen om op zijn minst een (verjaardags) kaartje op te sturen. Mijn moeder praat eigenlijk altijd alles goed; zij zegt dat hij zich niet zo prettig in grote gezelschappen voelt e.d. ik vind zelf dat je je daar bij je naaste familie toch moet overheen zetten. Zelf vind ik het gewoon gezellig om mijn naaste familie en beste vriendinnen op een verjaardag of feestje te zien en spreken. Bovendien irriteert het me als ik bij vriendinnen of familie om me heen zie dat het ook anders kan. Ik vraag me eigenlijk af hoe je zoiets het beste kunt oplossen, heeft iemand een idee?
--------------------------------------------------------------------------------Jullie verschillen, maar dat maakt jouw manier toch niet speciaal beter?
zondag 1 februari 2009 om 16:51
Bedankt voor jullie reacties, zo wordt je wel aan het denken gezet, eerlijk gezegd geef ik zelf ook niet heel erg veel om mijn eigen verjaardag meer, maar die van mijn kinderen vind ik wel belangrijk; voor een kind is het toch wel leuk dat je een kaartje ontvangt, of een bezoekje ontvangt rond de dag van je verjaardag (op de dag zelf hoeft niet eens). Hij vond dat zelf als kind ook erg bijzonder, dan kan hij toch ook begrijpen dat het voor zijn neefje en nichtje ook zo is? Voor mijn eigen verjaardag stoor ik me er niet zo erg aan hoor. Het is ook eigenlijk in het kort moeilijk uit te leggen hoe de situatie helemaal is. Mijn broer is 35 heeft een baan een eindje vanaf ouderlijk huis en woont daar maar in de weekenden komt hij thuis om o.a. zijn was te brengen die mijn moeder nog altijd wast en strijkt en zijn boterhammetjes smeert. In het weekend eet hij daar dan, vind het ook logisch dat is ook wel zo gezellig als je alleen woont. Alleen heeft hij nu een vriendin en dan heb ik ook zoiets van wordt het niet eens tijd dat hij wat meer voor zichzelf gaat zorgen, hij is immers al 35! Maar mijn moeder betutteld hem ook graag dus het is wederzijds. Ook hier stoor ik me een beetje aan, maar het is er nu eenmaal zo ingegroeid. Ik denk zelf ook van als je die jongen zo blijft verwennen, gaat hij toch nooit uit huis! (of misschien wilt mijn moeder dat ook wel niet...) Toen ik zelf ging samenwonen (inmiddels al 11 jaar geleden, was toen 25) had mijn moeder er ook veel moeite mee toen ik uit huis ging, terwijl ik ook al een tijdje op kamers had gewoond. Zelf had ik er minder moeite mee, we wonen immers nog steeds redelijk kort bij elkaar en ons contact is verder prima.
zondag 1 februari 2009 om 18:51
Waarom ik het meest vervelend vind dat hij niets doet aan verjaardagen, omdat hij er namelijk wel wat aandoet als het zijn vrienden of de kinderen ervan betreft, dan gaat hij naar de verjaardag toe en bij een geboorte helpt hij met het maken van een ooievaar. Toen mijn kinderen waren geboren is hij overigens wel een keer op kraambezoek geweest (wel met lege handen) maar goed dat doet er niet zoveel toe. Bij zijn vrienden maakt hij er meer werk van dan gaat hij speciaal op pad om er een leuk cadeautje voor te kopen. Ik krijg zo namelijk het idee dat hij mij zijn eigen zus wel erg onbelangrijk vind, terwijl ik zover ik weet geen ruzie hebben. Ik vind mijn familie zelf minstens zo belangrijk als de vriendinnen/vriendenkring. Maar misschien ben ik dan wel heel anders...
zondag 1 februari 2009 om 23:38
Ik ervaar juist het tegenovergestelde....ik wil juist wat meer alleen doen, vanuit mezelf zonder daar meteen hun mening over te horen (waarbij ik 9 van de 10 keer te horen krijg dat ik het anders moet doen). Ik reageer hierop ook wel weer wat 'agressief' gewoon omdat ik bang ben geclaimd te worden waar ik niet meer vanaf kom. Moet echt nog een balans vinden (als dat uberhaupt lukt want je ouders moeten daar maar in mee willen gaan).
Lastig hoor.
Begrijp jou ook wel; dat je het fijn vind als het initiatief eens van je ouders komt. Maar ik dacht op het eerste gezicht; 'he, lijkt me wel ff lekker'
Snap ook wel dat je zo niet moet denken.
Lastig hoor.
Begrijp jou ook wel; dat je het fijn vind als het initiatief eens van je ouders komt. Maar ik dacht op het eerste gezicht; 'he, lijkt me wel ff lekker'
Snap ook wel dat je zo niet moet denken.
