Relaties
alle pijlers
Moslima´s samenwonend met een niet moslim
vrijdag 23 mei 2008 om 10:25
Ik heb een islamitsche achtergrond en ben met vrij traditionele normen en waarden opgegroeid, op zich is daar niets mis mee. Ik heb hele lieve ouders die er altijd voor mij zijn geweest. Toen ik een relatie kreeg met een niet-moslim hebben ze dat ook geaccepteerd, zolang ik maar gelukkig zou zijn.
Waar ik wel tegen op loop is dat ik geen moslima's of vrouwen met een islamitische achtergrond ken die gelukkig samenleven met een partner waar zij zelf voor hebben gekozen (met een hele andere achtergrond). Hoe ervaren zij dit?
Ik loop namelijk geregeld aan tegen problemen waar voornamelijk mijn ouders mee worstelen. Namelijk hoe moeten zij dit communiceren naar hun kennissen en familie in het geboorteland? Een dochter die zoiets doet, dat kan natuurlijk niet volgens velen. En hoe gaat dat verder met je eigen band die je met je geboorteland hebt? Kun je nog wel eens terug op vakantie gaan? Hoe ervaren andere meiden dit?
Ik wil vooral reacties van meiden met mijn achtergrond die zich ook hebben ontvochten, en daar naast de vele voordelen ook een aantal nadelen aan ondervinden.
Waar ik wel tegen op loop is dat ik geen moslima's of vrouwen met een islamitische achtergrond ken die gelukkig samenleven met een partner waar zij zelf voor hebben gekozen (met een hele andere achtergrond). Hoe ervaren zij dit?
Ik loop namelijk geregeld aan tegen problemen waar voornamelijk mijn ouders mee worstelen. Namelijk hoe moeten zij dit communiceren naar hun kennissen en familie in het geboorteland? Een dochter die zoiets doet, dat kan natuurlijk niet volgens velen. En hoe gaat dat verder met je eigen band die je met je geboorteland hebt? Kun je nog wel eens terug op vakantie gaan? Hoe ervaren andere meiden dit?
Ik wil vooral reacties van meiden met mijn achtergrond die zich ook hebben ontvochten, en daar naast de vele voordelen ook een aantal nadelen aan ondervinden.
vrijdag 23 mei 2008 om 10:42
Wat knap van je ouders dat ze je keuze zo accepteren, wetende dat ze daarmee de confrontatie aan moeten gaan met buitenstaanders.
Op de 'Turk Hyve' loopt een discussie over gemengde relaties. Misschien kun je daar aansluiting vinden. http://turkhyve.hyves.nl/
Op de 'Turk Hyve' loopt een discussie over gemengde relaties. Misschien kun je daar aansluiting vinden. http://turkhyve.hyves.nl/
vrijdag 23 mei 2008 om 10:50
Misschien kun je je vragen voorleggen op marokko.nl?
Dat is een zeer druk bezocht forum. Er komen voornamelijk (goh) Marokkanen, maar ook wel moslims uit andere landen en ook niet-moslims. De gemiddelde leeftijd is er volgens mij wel vrij laag: onder de 20.
Dat is een zeer druk bezocht forum. Er komen voornamelijk (goh) Marokkanen, maar ook wel moslims uit andere landen en ook niet-moslims. De gemiddelde leeftijd is er volgens mij wel vrij laag: onder de 20.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
vrijdag 23 mei 2008 om 11:13
Hallo raadeloosje1000. Ik ben zelf Nederlands en ga binnenkort samenwonen met mijn Islamitische (Syrische) vriend. Wij hebben nu 2 jaar een relatie . Allereerst moet ik zeggen dat het mij ontzettend moeilijk lijkt dat er regelmatig met 2 maten wordt gemeten wat betreft Islamitische mannen en vrouwen. Mijn vriend zit zelf ook een beetje in de knoop wat betreft samenwonen (zonder getrouwd te zijn). Hij zou graag Islamitisch willen trouwen, omdat hij dan voor zijn gevoel de goedkeuring van Allah heeft. Zo'n huwelijk is niet rechtsgeldig in Nederland, dus het is meer een symbolisch iets. Is zoiets geen idee voor jullie? Dan laat jouw vriend toch aan de buitenwereld zien dat hij open staat voor jouw religie ...
vrijdag 23 mei 2008 om 11:20
Habeti, ik spreek geregeld jongens met een islamitische achtergrond die met een niet/islamitisch meisje samen gaan wonen. Maar andersom dus bijna nooit en daar ben ik juist nieuwsgierig naar. Hoe doen meiden zoals ik het? Of bestaan ze niet?
Mijn vriend en ik gaan niet islamitisch trouwen, ik heb geen zin om hem te veranderen of ergens toe te verplichten alleen maar vooor de buitenwereld. Bovendien is dat voor hem naar zijn familie en vrienden toch ook moeilijk te communiceren. Islamitisch trouwen is geen optie, mijn ouders communiceren wel naar de buitenwereld dat wij islamitisch getrouwd zijn, anders kunnen zij rekenen op ontzettend veel preken. Ik voel mij wel heel verantwoordelijk voor ze. Ze hebben zichzelf voor mij op zij gezet.. vinden geen aansluiting bij nederlanders (want blijven altijd slecht sprekende allochtonen) maar ook niet bij mensen met hun achtergrond (te modern). Hebben andere meiden daar ervaringen mee?
Mijn vriend en ik gaan niet islamitisch trouwen, ik heb geen zin om hem te veranderen of ergens toe te verplichten alleen maar vooor de buitenwereld. Bovendien is dat voor hem naar zijn familie en vrienden toch ook moeilijk te communiceren. Islamitisch trouwen is geen optie, mijn ouders communiceren wel naar de buitenwereld dat wij islamitisch getrouwd zijn, anders kunnen zij rekenen op ontzettend veel preken. Ik voel mij wel heel verantwoordelijk voor ze. Ze hebben zichzelf voor mij op zij gezet.. vinden geen aansluiting bij nederlanders (want blijven altijd slecht sprekende allochtonen) maar ook niet bij mensen met hun achtergrond (te modern). Hebben andere meiden daar ervaringen mee?
vrijdag 23 mei 2008 om 11:35
Hallo Raadeloosje,
Ik ben Devima, 37, Surinaams-Hindoestaans, atheist met islamitische ouders. Ik woon samen met mijn Nederlandse vriend, en we hebben een dochter van 7.
Binnen mijn familie zijn er redelijk wat moslima's die getrouwd zijn of samenwonen met een niet moslim man, ook in de generaties voor mij. Maar ook hier de nodige strubbelingen, hoewel ik de gemiddelde Surinaamse moslim als meer liberaal ervaar als de gemiddelde moslim van andere afkomsten.
Dat je weinig vrouwen met niet moslim man ziet of meent te kennen, is o.a. dat niet elke vrouw er voor uitkomt. Er zijn er genoeg die er geheime relaties op nahouden. Of samenwonen en dat de familie niets weet of doet alsof ze niets weet.
Ik ben Devima, 37, Surinaams-Hindoestaans, atheist met islamitische ouders. Ik woon samen met mijn Nederlandse vriend, en we hebben een dochter van 7.
Binnen mijn familie zijn er redelijk wat moslima's die getrouwd zijn of samenwonen met een niet moslim man, ook in de generaties voor mij. Maar ook hier de nodige strubbelingen, hoewel ik de gemiddelde Surinaamse moslim als meer liberaal ervaar als de gemiddelde moslim van andere afkomsten.
Dat je weinig vrouwen met niet moslim man ziet of meent te kennen, is o.a. dat niet elke vrouw er voor uitkomt. Er zijn er genoeg die er geheime relaties op nahouden. Of samenwonen en dat de familie niets weet of doet alsof ze niets weet.
vrijdag 23 mei 2008 om 11:41
Ik ben Nederlands maar heb een vergelijkbare situatie. De familie van mijn vriend is erg gelovig. Ik denk dat ze diep in hun hart liever hadden gehad dat hij met een gelovig meisje thuis was gekomen, toch ben ik vriendelijk ontvangen en hebben we een positief contact. Het is een heel klein cultuurtje, niet voor niets is er het incest grapje, en normaal gesproken vind iedereen zijn of haar partner binnen de 'groep'. Wij wijken dus nogal af. Mijn vriend gaat niet naar de kerk. Zijn ouders vragen mij niet om een rok te dragen als ik bij hen op visite kom, ze willen graag dat ik mezelf kan zijn. Daar ben ik heel blij mee. Andersom houdt ik rekening met hen door een sfeer te scheppen waarbinnen zij zich thuisvoelen wanneer zij op visite komen (TV uit, geen provocerende zaken etc.).
Ik vind dat aanpassing eigenlijk een alternatief is voor wie het niet op kan brengen verschillen te respecteren of zelfs als verrijkend te zien. Mijn vriend is niet gelovig maar heeft wel de normen en waarden van het geloof deels nog over genomen. Ik respecteer hem om wie hij is en hij mij ook.
Als wij naar familie gaan, dus tantes, ooms en opa's en oma's van zijn kant, dan doe ik een lange rok aan. Dit is doe ik niet om te 'doen alsof' want die mensen weten dat ik niet naar een kerk ga. Maar het gaat mij er om, dat ik mensen niet in een moeilijke positie wil brengen dat ze zich ongemakkelijk voelen daar onder. Rationeel vind ik het belachelijk dat ze zo onzeker zijn dat ze op die manier mijn tegemoetkoming nodig hebben, aan de andere kant leven we nu eenmaal in een wereld vol onzekere idioten en is het voornamelijk in mijn eigen belang dat een beetje soepel te laten verlopen. Omdat het verder heel lieve mensen zijn ben ik bereid me over mijn standpunt heen te zetten en hen een goed gevoel te geven. Liever zou ik hen de zekerheid geven en het uitgangspunt dat anders zijn niet gelijkstaat aan bedreigend zijn, maar ik vrees dat ik dan 180 uur per persoon aan diepgaande psychotherapie kwijt zal zijn, en kies dus gewoon de makkelijkste doch in mijn ervaring wel wat onzinnige weg.
Ik vind dat aanpassing eigenlijk een alternatief is voor wie het niet op kan brengen verschillen te respecteren of zelfs als verrijkend te zien. Mijn vriend is niet gelovig maar heeft wel de normen en waarden van het geloof deels nog over genomen. Ik respecteer hem om wie hij is en hij mij ook.
Als wij naar familie gaan, dus tantes, ooms en opa's en oma's van zijn kant, dan doe ik een lange rok aan. Dit is doe ik niet om te 'doen alsof' want die mensen weten dat ik niet naar een kerk ga. Maar het gaat mij er om, dat ik mensen niet in een moeilijke positie wil brengen dat ze zich ongemakkelijk voelen daar onder. Rationeel vind ik het belachelijk dat ze zo onzeker zijn dat ze op die manier mijn tegemoetkoming nodig hebben, aan de andere kant leven we nu eenmaal in een wereld vol onzekere idioten en is het voornamelijk in mijn eigen belang dat een beetje soepel te laten verlopen. Omdat het verder heel lieve mensen zijn ben ik bereid me over mijn standpunt heen te zetten en hen een goed gevoel te geven. Liever zou ik hen de zekerheid geven en het uitgangspunt dat anders zijn niet gelijkstaat aan bedreigend zijn, maar ik vrees dat ik dan 180 uur per persoon aan diepgaande psychotherapie kwijt zal zijn, en kies dus gewoon de makkelijkste doch in mijn ervaring wel wat onzinnige weg.
vrijdag 23 mei 2008 om 11:42
vrijdag 23 mei 2008 om 11:48
[quote]raadeloosje1000 schreef op 23 mei 2008 @ 11:20:
Islamitisch trouwen is geen optie, mijn ouders communiceren wel naar de buitenwereld dat wij islamitisch getrouwd zijn, anders kunnen zij rekenen op ontzettend veel preken.
Heel herkenbaar, ik heb dat eigenlijk alleen met mensen uit andere gemeenschappen. En veel opmerkingen het feit dat ik geen moslima (gebleven) ben.
Islamitisch trouwen is geen optie, mijn ouders communiceren wel naar de buitenwereld dat wij islamitisch getrouwd zijn, anders kunnen zij rekenen op ontzettend veel preken.
Heel herkenbaar, ik heb dat eigenlijk alleen met mensen uit andere gemeenschappen. En veel opmerkingen het feit dat ik geen moslima (gebleven) ben.
maandag 26 mei 2008 om 16:34
Zelf ben ik ook moslim en woon samen met mijn NL vriend. Mijn ouders hadden er in het begin heel erg veel moeite mee, maar zagen in dat ze me niet konden tegenhouden en hebben zich uiteindelijk neergelegd bij mijn keuze. Ook aan de buitenwereld/ familie vertellen ze dat mijn vriend moslim is geworden en wij ook islamitisch zijn getrouwd, wat trouwens niet het geval is. Blijkbaar is het voor hun makkelijker om er zo mee om te gaan. Zelf heb ik geen boodschap aan de buitenwereld of familie. Ben onwijs gelukkig met mijn vriend en ga mijn leven niet aanpassen aan wat andere willen. Ben zelf totaal niet traditioneel en ga me ook daarin niet aanpassen. Sta wel altijd klaar voor mijn ouders ook financieel en ga ook echt door het vuur voor ze, maar ze moeten mij niet gaan beperken in mijn doen en laten. Het heeft lang geduurd, maar ben gelukkig met hoe het nu gaat.
woensdag 28 mei 2008 om 16:44
Hallo Purol,
Het grappige is dat sommige moslimouders best openminded kunnen zijn. Ze zijn alleen bang voor (echte of vermeende) uitsluiting door hun gemeenschap. En omdat er niet over gesproken wordt, weten ze het niet van elkaar. Erg jammer.
En voor elkaar klaarstaan, wat mij betreft is dat vanzelfsprekend.
Het grappige is dat sommige moslimouders best openminded kunnen zijn. Ze zijn alleen bang voor (echte of vermeende) uitsluiting door hun gemeenschap. En omdat er niet over gesproken wordt, weten ze het niet van elkaar. Erg jammer.
En voor elkaar klaarstaan, wat mij betreft is dat vanzelfsprekend.
dinsdag 8 juli 2008 om 12:30
quote:Noblesse_Oblige schreef op 23 mei 2008 @ 11:41:
Ik ben Nederlands maar heb een vergelijkbare situatie. De familie van mijn vriend is erg gelovig. Ik denk dat ze diep in hun hart liever hadden gehad dat hij met een gelovig meisje thuis was gekomen, toch ben ik vriendelijk ontvangen en hebben we een positief contact. Het is een heel klein cultuurtje, niet voor niets is er het incest grapje, en normaal gesproken vind iedereen zijn of haar partner binnen de 'groep'. Wij wijken dus nogal af. Mijn vriend gaat niet naar de kerk. Zijn ouders vragen mij niet om een rok te dragen als ik bij hen op visite kom, ze willen graag dat ik mezelf kan zijn. Daar ben ik heel blij mee. Andersom houdt ik rekening met hen door een sfeer te scheppen waarbinnen zij zich thuisvoelen wanneer zij op visite komen (TV uit, geen provocerende zaken etc.).
Ik vind dat aanpassing eigenlijk een alternatief is voor wie het niet op kan brengen verschillen te respecteren of zelfs als verrijkend te zien. Mijn vriend is niet gelovig maar heeft wel de normen en waarden van het geloof deels nog over genomen. Ik respecteer hem om wie hij is en hij mij ook.
Als wij naar familie gaan, dus tantes, ooms en opa's en oma's van zijn kant, dan doe ik een lange rok aan. Dit is doe ik niet om te 'doen alsof' want die mensen weten dat ik niet naar een kerk ga. Maar het gaat mij er om, dat ik mensen niet in een moeilijke positie wil brengen dat ze zich ongemakkelijk voelen daar onder. Rationeel vind ik het belachelijk dat ze zo onzeker zijn dat ze op die manier mijn tegemoetkoming nodig hebben, aan de andere kant leven we nu eenmaal in een wereld vol onzekere idioten en is het voornamelijk in mijn eigen belang dat een beetje soepel te laten verlopen. Omdat het verder heel lieve mensen zijn ben ik bereid me over mijn standpunt heen te zetten en hen een goed gevoel te geven. Liever zou ik hen de zekerheid geven en het uitgangspunt dat anders zijn niet gelijkstaat aan bedreigend zijn, maar ik vrees dat ik dan 180 uur per persoon aan diepgaande psychotherapie kwijt zal zijn, en kies dus gewoon de makkelijkste doch in mijn ervaring wel wat onzinnige weg.Wat mooi dat je daar zo goed mee omgaat. En ook van je schoonouders. Ik denk dat als iedere gelovige zo openminded zou zijn dat de wereld er een stuk beter zou uitzien.
Ik ben Nederlands maar heb een vergelijkbare situatie. De familie van mijn vriend is erg gelovig. Ik denk dat ze diep in hun hart liever hadden gehad dat hij met een gelovig meisje thuis was gekomen, toch ben ik vriendelijk ontvangen en hebben we een positief contact. Het is een heel klein cultuurtje, niet voor niets is er het incest grapje, en normaal gesproken vind iedereen zijn of haar partner binnen de 'groep'. Wij wijken dus nogal af. Mijn vriend gaat niet naar de kerk. Zijn ouders vragen mij niet om een rok te dragen als ik bij hen op visite kom, ze willen graag dat ik mezelf kan zijn. Daar ben ik heel blij mee. Andersom houdt ik rekening met hen door een sfeer te scheppen waarbinnen zij zich thuisvoelen wanneer zij op visite komen (TV uit, geen provocerende zaken etc.).
Ik vind dat aanpassing eigenlijk een alternatief is voor wie het niet op kan brengen verschillen te respecteren of zelfs als verrijkend te zien. Mijn vriend is niet gelovig maar heeft wel de normen en waarden van het geloof deels nog over genomen. Ik respecteer hem om wie hij is en hij mij ook.
Als wij naar familie gaan, dus tantes, ooms en opa's en oma's van zijn kant, dan doe ik een lange rok aan. Dit is doe ik niet om te 'doen alsof' want die mensen weten dat ik niet naar een kerk ga. Maar het gaat mij er om, dat ik mensen niet in een moeilijke positie wil brengen dat ze zich ongemakkelijk voelen daar onder. Rationeel vind ik het belachelijk dat ze zo onzeker zijn dat ze op die manier mijn tegemoetkoming nodig hebben, aan de andere kant leven we nu eenmaal in een wereld vol onzekere idioten en is het voornamelijk in mijn eigen belang dat een beetje soepel te laten verlopen. Omdat het verder heel lieve mensen zijn ben ik bereid me over mijn standpunt heen te zetten en hen een goed gevoel te geven. Liever zou ik hen de zekerheid geven en het uitgangspunt dat anders zijn niet gelijkstaat aan bedreigend zijn, maar ik vrees dat ik dan 180 uur per persoon aan diepgaande psychotherapie kwijt zal zijn, en kies dus gewoon de makkelijkste doch in mijn ervaring wel wat onzinnige weg.Wat mooi dat je daar zo goed mee omgaat. En ook van je schoonouders. Ik denk dat als iedere gelovige zo openminded zou zijn dat de wereld er een stuk beter zou uitzien.
zondag 20 juli 2008 om 21:17
Ik ben ook moslim....en heb al 4,5 jaar een relatie met een niet moslim..
mijn ouders kennen hem...en ergens weet mijn moeder ook wel dat we een relatie hebben, maar ze verdringen het.
mijn ouders zijn erg streng gelovig...en ik voel me ook echt moslim...alleen hou ik wel veel van mijn partner...
we wonen overigens niet samen...
Soms is het wel erg lastig..
mijn ouders kennen hem...en ergens weet mijn moeder ook wel dat we een relatie hebben, maar ze verdringen het.
mijn ouders zijn erg streng gelovig...en ik voel me ook echt moslim...alleen hou ik wel veel van mijn partner...
we wonen overigens niet samen...
Soms is het wel erg lastig..
zondag 20 juli 2008 om 21:33
zondag 20 juli 2008 om 21:54
quote:Sunshine_S schreef op 20 juli 2008 @ 21:33:
Wat heftig Varisha. Al 4,5 jaar en jullie kunnen er dus nooit voor uit komen omdat het eigenlijk niet kan dus...
Hoe staan jullie er zelf tegenover? Want 4,5 jaar is niet niks. Is hij geinteresseerd in de Islam of doet hij er niets mee en maakt het hem ook niet zoveel uit?
Succes in ieder geval!
nee hij is niet echt geinteresseerd in de islam...merk toch wel dat ik het jammer vind...
weet je wat het is... ergens weten ze t wel...maar om het 'gezeur'te voorkomen zeg ik er niks over.... ik heb het elke dag over hem ....maar ze doen gewoon alsof het éen vriend'is..... dat maakt het soms wel lastig...
aangezien ik ook niet door zijn fam geacepteerd wordt...
4,5 jaar is idd niet niks...ik hou heel veel van hem... en hij ook van mij..alleen merk ik de laatste tijd wel dat we ook issues hebben over geloof..terwijl dat nooit zo was :S
Wat heftig Varisha. Al 4,5 jaar en jullie kunnen er dus nooit voor uit komen omdat het eigenlijk niet kan dus...
Hoe staan jullie er zelf tegenover? Want 4,5 jaar is niet niks. Is hij geinteresseerd in de Islam of doet hij er niets mee en maakt het hem ook niet zoveel uit?
Succes in ieder geval!
nee hij is niet echt geinteresseerd in de islam...merk toch wel dat ik het jammer vind...
weet je wat het is... ergens weten ze t wel...maar om het 'gezeur'te voorkomen zeg ik er niks over.... ik heb het elke dag over hem ....maar ze doen gewoon alsof het éen vriend'is..... dat maakt het soms wel lastig...
aangezien ik ook niet door zijn fam geacepteerd wordt...
4,5 jaar is idd niet niks...ik hou heel veel van hem... en hij ook van mij..alleen merk ik de laatste tijd wel dat we ook issues hebben over geloof..terwijl dat nooit zo was :S
zondag 20 juli 2008 om 22:01
Ik snap je frustratie. Mijn vriend is Marokkaans en ik ben NLse moslima (sinds 7 mnd bekeerd). Maar toen zijn familie me net leerde kennen en ik nog niet bekeerd was, werd ik van harte welkom geheten. Zijn ouders iets minder blij, maar goed ze zijn nu iets milder en willen me graag ontmoeten in Maroc.
Ik kan best begrijpen dat het geloof nu meer gaat spelen omdat jij onbewust in je achterhoofd hebt dat als hij moslim is, er "niets aan de hand" zou zijn. En hij misschien wel geaccepteerd zou worden door je ouders. Ik vind het zo rot voor je.
Waarom wordt jij eigenlijk niet in zijn familie geaccepteerd? Is hij gewoon NL met NL ouders? En jij ben jij Marokkaanse of niet?
Ik kan best begrijpen dat het geloof nu meer gaat spelen omdat jij onbewust in je achterhoofd hebt dat als hij moslim is, er "niets aan de hand" zou zijn. En hij misschien wel geaccepteerd zou worden door je ouders. Ik vind het zo rot voor je.
Waarom wordt jij eigenlijk niet in zijn familie geaccepteerd? Is hij gewoon NL met NL ouders? En jij ben jij Marokkaanse of niet?
zondag 20 juli 2008 om 23:04
Omdat hij hindoe is...en die willen absoluut geen moslimmeisje als schoondochter 
en nee ik ben geen marokaanse
tjah t leven is soms lastig...hoor van veel mensen...je hebt hier toch zelf voor gekozen...maar dat is het niet...ik koos er niet voor om verliefd te worden...ik dacht er toendertijd ook helemaal niet zo over na...deed niet zo heel veel met me geloof ook..en nu ik zoveel van hem hou..lukt het me ook niet hem los te laten
me hoofd en hart zeggen soms 2 dingen....
hoe lang ben jij al met je partner samen?
doe je veel aan de islam
wat was jou reden om voor de islam te kiezen
en nee ik ben geen marokaanse
tjah t leven is soms lastig...hoor van veel mensen...je hebt hier toch zelf voor gekozen...maar dat is het niet...ik koos er niet voor om verliefd te worden...ik dacht er toendertijd ook helemaal niet zo over na...deed niet zo heel veel met me geloof ook..en nu ik zoveel van hem hou..lukt het me ook niet hem los te laten
me hoofd en hart zeggen soms 2 dingen....
hoe lang ben jij al met je partner samen?
doe je veel aan de islam
wat was jou reden om voor de islam te kiezen
maandag 21 juli 2008 om 12:26
Ah ok. Maar ja ik denk toch dat hoe meer je serieus wordt met je partner, hoe meer je ook je geloof gaat aanhangen heb ik het idee. En dan merk je nu pas egenlijk het "gemis". Als hij namelijk moslim zou zijn zou niemand een probleem ervan maken denk ik...
Mijn vriend en ik zijn iets meer dan een jaar samen. En de reden dat ik voor de Islam koos is door hem gekomen (dus niet voor hem, maar door hem). Ik wilde weten wat zijn geloof inhield, waarom bepaalde dingen wel/niet mogen etc etc. En met marokkaanse vriendinnen heb ik veel gepraat enzo, vragen gesteld totdat ik op een dag vond dat ik er klaar voor was. Zonder dat mijn vriend het wist heb ik de shahada gedaan, en toen ik het hem vertelde was hij zo overrompelt en blij tegelijk. Hij vroeg me alleen wel 4 keer of ik het echt wel voor mezelf deed, want voor hem hoefde het niet.
Ik denk dat je voor jezelf een keuze moet maken of je zo verder wilt of niet. Het wordt ook alleen maar moeilijker omdat je zo veel van hem houdt, maar is er een mogelijkheid dat hij uit zichzelf (dus zonder dwang) voor de Islam gaat kiezen? Zo niet, moet je toch goed nadenken of je er geen punt achter wilt zetten. Je kunt niemand veranderen, en dit is een te groot verschil om je "overheen" te zetten...
Mijn vriend en ik zijn iets meer dan een jaar samen. En de reden dat ik voor de Islam koos is door hem gekomen (dus niet voor hem, maar door hem). Ik wilde weten wat zijn geloof inhield, waarom bepaalde dingen wel/niet mogen etc etc. En met marokkaanse vriendinnen heb ik veel gepraat enzo, vragen gesteld totdat ik op een dag vond dat ik er klaar voor was. Zonder dat mijn vriend het wist heb ik de shahada gedaan, en toen ik het hem vertelde was hij zo overrompelt en blij tegelijk. Hij vroeg me alleen wel 4 keer of ik het echt wel voor mezelf deed, want voor hem hoefde het niet.
Ik denk dat je voor jezelf een keuze moet maken of je zo verder wilt of niet. Het wordt ook alleen maar moeilijker omdat je zo veel van hem houdt, maar is er een mogelijkheid dat hij uit zichzelf (dus zonder dwang) voor de Islam gaat kiezen? Zo niet, moet je toch goed nadenken of je er geen punt achter wilt zetten. Je kunt niemand veranderen, en dit is een te groot verschil om je "overheen" te zetten...
maandag 21 juli 2008 om 16:39
Ik wil ook niemand veranderen...em mss is het beter om er een punt 8er te zetten...mijn hoofd weet dat....mijn hart kan het niet (en ja heb het echt wel geprobeerd...we zijn uit elkaar gegaan maar toch weer bij elkaar terug gekomen)
Ik zal nooit iemand dwingen,alleen hopen en incha allah komt alles goed
Ik zal nooit iemand dwingen,alleen hopen en incha allah komt alles goed
maandag 21 juli 2008 om 17:10
Ik snap heel goed dat je niet zomaar je relatie op kunt geven hoor, zeker niet als je al 4,5 jaar samen bent (jullie willen op vakantie las ik in een ander topic, Egypte toch? ).
Je deelt lief en leed met elkaar, en dat het dan zo moeilijk/onmogelijk gemaakt wordt om samen te zijn maakt het alleen maar lastiger. Maar lopen jullie wel samen hand in hand over straat enzo, en ondernemen jullie leuke dingen samen? Hoe oud zijn jullie eigenlijk? Of moet alles gewoon erg stiekem? In dat geval zou ik er echt niet mee kunnen leven ookal is het te moeilijk (en zal het ook niet lukken) om afstand te nemen van elkaar...
Heel goed dat je hem niet wilt dwingen. Dwang mag ook niet he, zeker niet als het gaat om geloof.
Ghair inshallah
Je deelt lief en leed met elkaar, en dat het dan zo moeilijk/onmogelijk gemaakt wordt om samen te zijn maakt het alleen maar lastiger. Maar lopen jullie wel samen hand in hand over straat enzo, en ondernemen jullie leuke dingen samen? Hoe oud zijn jullie eigenlijk? Of moet alles gewoon erg stiekem? In dat geval zou ik er echt niet mee kunnen leven ookal is het te moeilijk (en zal het ook niet lukken) om afstand te nemen van elkaar...
Heel goed dat je hem niet wilt dwingen. Dwang mag ook niet he, zeker niet als het gaat om geloof.
Ghair inshallah
