Relaties
alle pijlers
Na 10 jaar vertrekken of niet?
dinsdag 21 juli 2009 om 15:28
Na het lezen van dit forum kreeg ik de behoefte ook mijn verhaal te doen. Ik (man, 28 jaar) heb nu 10 jaar een relatie, waarvan de laatste 2 getrouwd. Op dit moment twijfel ik echter tussen het verbreken van de relatie of er nog één keer vol voor gaan.
De grondslag van deze twijfel is de verandering die bij mij heeft plaatgevonden, waarin mijn vrouw niet kan meegaan op dit moment. We zijn allebei heel lang individualisten geweest (allebei carrière najagen). Probleem is echter dat ik nu op het punt ben waarvan ik droomde te zijn na m'n 30e. We zijn getrouwd, hebben een koopwoning en eigenlijk ben ik aan kinderen toe. Ook ben ik meer een mensen mens geworden de laatste jaren. Mijn vrouw echter is niet zo ver. Dat heeft met haar carrière te maken (specifieker kan ik het hier niet maken) en daardoor zijn kinderen voor nog tenminste 4 jaar uitgesloten. Daarna is twijfelachtig wat er gebeuren zal.
Een andere factor voor mijn twijfel is het feit dat we zo jong bij elkaar zijn gekomen. Ik heb toch het gevoel iets gemist te hebben en heb al enkele keren een verliefdheid moeten onderdrukken. Ik heb geen idee hoe het is een relatie met iemand anders te hebben. Ik dacht vroeger dat dit de jeugd was en dat het zou slijten. Na er 4 jaar geen last van gehad te hebben, komt het nu toch alweer naar boven. Een bijkomende angst is dat de kans groot is dat wanneer ik nu blijf, ik later alsnog weg zal lopen (en dan zijn er wellicht wel kinderen in het spel).
Waar ik dankbaar voor ben in mijn relatie is vooral dat ik nu sta waar ik ben, dat had zonder de vrijheden die wij elkaar geven nooit gekund. Daarnaast hebben we het wel altijd fijn als we bij elkaar zijn. We communiceren goed over alles en met de sex is niets mis. Misschien heel raar voor een man, maar ik zou juist minder vrijheden willen nu, waar het niet kan. En weg gaan heeft natuurlijk een averechts effect op de korte termijn.
Hopelijk zijn hier wat mensen die zich in de situatie herkennen of die me er op enige wijze in kunnen adviseren.
De grondslag van deze twijfel is de verandering die bij mij heeft plaatgevonden, waarin mijn vrouw niet kan meegaan op dit moment. We zijn allebei heel lang individualisten geweest (allebei carrière najagen). Probleem is echter dat ik nu op het punt ben waarvan ik droomde te zijn na m'n 30e. We zijn getrouwd, hebben een koopwoning en eigenlijk ben ik aan kinderen toe. Ook ben ik meer een mensen mens geworden de laatste jaren. Mijn vrouw echter is niet zo ver. Dat heeft met haar carrière te maken (specifieker kan ik het hier niet maken) en daardoor zijn kinderen voor nog tenminste 4 jaar uitgesloten. Daarna is twijfelachtig wat er gebeuren zal.
Een andere factor voor mijn twijfel is het feit dat we zo jong bij elkaar zijn gekomen. Ik heb toch het gevoel iets gemist te hebben en heb al enkele keren een verliefdheid moeten onderdrukken. Ik heb geen idee hoe het is een relatie met iemand anders te hebben. Ik dacht vroeger dat dit de jeugd was en dat het zou slijten. Na er 4 jaar geen last van gehad te hebben, komt het nu toch alweer naar boven. Een bijkomende angst is dat de kans groot is dat wanneer ik nu blijf, ik later alsnog weg zal lopen (en dan zijn er wellicht wel kinderen in het spel).
Waar ik dankbaar voor ben in mijn relatie is vooral dat ik nu sta waar ik ben, dat had zonder de vrijheden die wij elkaar geven nooit gekund. Daarnaast hebben we het wel altijd fijn als we bij elkaar zijn. We communiceren goed over alles en met de sex is niets mis. Misschien heel raar voor een man, maar ik zou juist minder vrijheden willen nu, waar het niet kan. En weg gaan heeft natuurlijk een averechts effect op de korte termijn.
Hopelijk zijn hier wat mensen die zich in de situatie herkennen of die me er op enige wijze in kunnen adviseren.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:02
Goed om eens wat tegengeluid te horen Sha_la! Ik heb namelijk in mijn omgeving natuurlijk ook veel gepraat de laatste tijd, maar die mensen praten te veel naar mijn mond. Wanneer ik uitstraal niet happy te zijn praat ik met een select groepje. Gevolg, zijn zijn mij herhaaldelijk terugkomen en denken dan logischerwijs dat ik misschien verder moet kijken. Maar ik weet dat ik de fout heb gemaakt ze telkens wanneer er iets was (heus niet zo vaak overigens) erbij te halen en het misschien te weinig heb laten zien op alle goede momenten.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:02
Oh ja, ik ben even into-this-topic ( heb wegens dyslectie altijd wat moeite met alle reacties volgen en lezen, maar als ik er eenmaal "in"ben geniet ik van het forum!) Een kleine overweging voor Anoniem, wellicht dat het helpt bij je gedachten: Ik ga op het punt te gaan trouwen met de meest geweldige man ter wereld ( vind ik dan en dat is wat mij betreft de standaard! 
) Toch vraag ik me af of ik niet meer had moeten doen van X, of ik niet meer Y, Z of whatsoever. Ofwel: ben ik toe aan de ware, ben ik toe aan het afsluiten voor adnere relaties en dat soort vraagstukken, Ik kan er uren mee worstelen en tot de conclusie blijven komen dat ik gewoon wil trouwen met Shalaman! Kort gezegd kom ik altijd tot de conclusie dat dat willen-willen-willen iets menselijks is wat er wat mij betreft gewoon bij hoort. Een eeuwig verlangen naar allerlei soorten groener gras, gewoon, omdat je een mens bent!
Ik hoorde laatst mijn toekomstige schoonvader zeggen dat tevredenheid een kunst is. Ik moest er lang over nadenken, omdat ik ben opgevoed met het idee dat tevredenheid gewoon een gebrek aan ambitie is. Nu zie ik het anders: ik geef hem gelijk! Niet altijd willen streven naar anders, beter, meer en spannender maakt tevreden, en tevredenheid is een kunst!
) Toch vraag ik me af of ik niet meer had moeten doen van X, of ik niet meer Y, Z of whatsoever. Ofwel: ben ik toe aan de ware, ben ik toe aan het afsluiten voor adnere relaties en dat soort vraagstukken, Ik kan er uren mee worstelen en tot de conclusie blijven komen dat ik gewoon wil trouwen met Shalaman! Kort gezegd kom ik altijd tot de conclusie dat dat willen-willen-willen iets menselijks is wat er wat mij betreft gewoon bij hoort. Een eeuwig verlangen naar allerlei soorten groener gras, gewoon, omdat je een mens bent! Ik hoorde laatst mijn toekomstige schoonvader zeggen dat tevredenheid een kunst is. Ik moest er lang over nadenken, omdat ik ben opgevoed met het idee dat tevredenheid gewoon een gebrek aan ambitie is. Nu zie ik het anders: ik geef hem gelijk! Niet altijd willen streven naar anders, beter, meer en spannender maakt tevreden, en tevredenheid is een kunst!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:05
quote:wohman schreef op 21 juli 2009 @ 16:59:
Ik wil toch nog een keer mijn vraag herhalen. Wil ze ook kinderen met jouw? En kan ze daar over 4 jaar wel een beslissing over maken? Of is ze dan nog steeds zo bezig met topsport?
Ze acht de kans dat de topsport dan over is groter dan niet, maar het is een reeel risico dat ze door gaat tot maximaal nog 4 jaar later (os).
En ja, ze wil kinderen met mij, alleen is ze daar nu nog zodanig niet mee bezig (en ik al een jaar of 5 wel) dat ze daar wat behoudend in is. Enig punt wat er op komt bij mij is dat ze aangeeft haar leven niet als incompleet te zien, mochten er geen kinderen komen ooit. Dat staat dan weer wel erg haaks op mijn beleving.
Ik wil toch nog een keer mijn vraag herhalen. Wil ze ook kinderen met jouw? En kan ze daar over 4 jaar wel een beslissing over maken? Of is ze dan nog steeds zo bezig met topsport?
Ze acht de kans dat de topsport dan over is groter dan niet, maar het is een reeel risico dat ze door gaat tot maximaal nog 4 jaar later (os).
En ja, ze wil kinderen met mij, alleen is ze daar nu nog zodanig niet mee bezig (en ik al een jaar of 5 wel) dat ze daar wat behoudend in is. Enig punt wat er op komt bij mij is dat ze aangeeft haar leven niet als incompleet te zien, mochten er geen kinderen komen ooit. Dat staat dan weer wel erg haaks op mijn beleving.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:05
Anoniem! Daarom is een forum soms ook zo nuttig. Het laat je gewoon alle kanten van een problem-solving-case zien. Mensen die je niet kennen geven objectieve meningen op basis van hun eigen levenservaring, en soms kunnen daar net de meningen tussen zitten die je aan het denken brengen.
Overigens ben ik het niet eens met Marleen dat twijfelen zou komen door een niet al te sterke ( emotionele?) band. Ik denk echt dat twijfelen tot op een bepaalde graad inherent is aan het menselijke-zijn.
Overigens ben ik het niet eens met Marleen dat twijfelen zou komen door een niet al te sterke ( emotionele?) band. Ik denk echt dat twijfelen tot op een bepaalde graad inherent is aan het menselijke-zijn.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:06
quote:marleen321 schreef op 21 juli 2009 @ 17:00:
Als je altijd opnieuw aan het twijfelen slaat, is de band misschien toch niet zo sterk (/onvoorwaardelijk). Onvoorwaardelijkheid vind ik persoonlijk ook een criterium voor relaties, het is het vuur zonder het welk de relatie uitdooft...
Ben ik niet met je eens. Onvoorwaardelijke liefde voel ik alleen voor mijn kind.
Verder heeft elke relatie voorwaarden, al is het "maar" respect, vertrouwen, monogamie, eerlijkheid enz.
Want zodra één van deze voorwaarden wordt geschonden, komt er ook een scheur in de relatie.
Terwijl wat mijn kind ook doet, mijn liefde voor hem zal altijd intens blijven, zonder voorwaarden.
Als je altijd opnieuw aan het twijfelen slaat, is de band misschien toch niet zo sterk (/onvoorwaardelijk). Onvoorwaardelijkheid vind ik persoonlijk ook een criterium voor relaties, het is het vuur zonder het welk de relatie uitdooft...
Ben ik niet met je eens. Onvoorwaardelijke liefde voel ik alleen voor mijn kind.
Verder heeft elke relatie voorwaarden, al is het "maar" respect, vertrouwen, monogamie, eerlijkheid enz.
Want zodra één van deze voorwaarden wordt geschonden, komt er ook een scheur in de relatie.
Terwijl wat mijn kind ook doet, mijn liefde voor hem zal altijd intens blijven, zonder voorwaarden.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:09
Anoniem, speelde deze kwestie ook al voordat jullie gingen trouwen?
Ergens zie ik het als een graadmeter, waarin de twee metertjes ergens in het traject nader tot elkaar moeten komen wil je een gelukkige toekomst ingaan met zn tweeen. Heel goed mogelijk is dat zij vindt dat een kinderloos huwelijk geen afbreuk hoeft te doen aan een gelukkig huwelijk. Anderzijds is het voor jou dusdanig belangrijk dat een kinderloos huwelijk geen overweging is. Ik sluit niet uit dat je vrouw hier anders over gaat denken mocht zij eenmaal haar mindset op "kinderen "hebben gezet ( ik verwijs hierbij naar mijn eigen verlangens!) maar zeker is dit niet. Mochten jullie echt onverenigbare toekomstwensen hebben, dan moeten jullie inderdaad samen besluiten in hoeverre jullie een toekomst met elkaar als een gelukkig samenzijn ervaren. Maar eerlijk? Ik denk dat het daar op dit moment nog een beetje vroeg voor is. Je schreef dat jij al 5 jaar een kinderwens hebt. Voor jou is het nu al laat, en wordt het alleen maar later. Maar hou rekening met je vrouw. Zij is pas 27, ofwel PIEPJONG!
Ergens zie ik het als een graadmeter, waarin de twee metertjes ergens in het traject nader tot elkaar moeten komen wil je een gelukkige toekomst ingaan met zn tweeen. Heel goed mogelijk is dat zij vindt dat een kinderloos huwelijk geen afbreuk hoeft te doen aan een gelukkig huwelijk. Anderzijds is het voor jou dusdanig belangrijk dat een kinderloos huwelijk geen overweging is. Ik sluit niet uit dat je vrouw hier anders over gaat denken mocht zij eenmaal haar mindset op "kinderen "hebben gezet ( ik verwijs hierbij naar mijn eigen verlangens!) maar zeker is dit niet. Mochten jullie echt onverenigbare toekomstwensen hebben, dan moeten jullie inderdaad samen besluiten in hoeverre jullie een toekomst met elkaar als een gelukkig samenzijn ervaren. Maar eerlijk? Ik denk dat het daar op dit moment nog een beetje vroeg voor is. Je schreef dat jij al 5 jaar een kinderwens hebt. Voor jou is het nu al laat, en wordt het alleen maar later. Maar hou rekening met je vrouw. Zij is pas 27, ofwel PIEPJONG!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:11
quote:Sha_la schreef op 21 juli 2009 @ 17:02:
Ik hoorde laatst mijn toekomstige schoonvader zeggen dat tevredenheid een kunst is. Ik moest er lang over nadenken, omdat ik ben opgevoed met het idee dat tevredenheid gewoon een gebrek aan ambitie is. Nu zie ik het anders: ik geef hem gelijk! Niet altijd willen streven naar anders, beter, meer en spannender maakt tevreden, en tevredenheid is een kunst!Grappig, mijn vrouw geeft ook wel vaker aan dat ik slecht ben in het tevreden zijn met allerlei van de kleine, dagelijkse mooie dingen.
Ik hoorde laatst mijn toekomstige schoonvader zeggen dat tevredenheid een kunst is. Ik moest er lang over nadenken, omdat ik ben opgevoed met het idee dat tevredenheid gewoon een gebrek aan ambitie is. Nu zie ik het anders: ik geef hem gelijk! Niet altijd willen streven naar anders, beter, meer en spannender maakt tevreden, en tevredenheid is een kunst!Grappig, mijn vrouw geeft ook wel vaker aan dat ik slecht ben in het tevreden zijn met allerlei van de kleine, dagelijkse mooie dingen.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:14
dinsdag 21 juli 2009 om 17:15
dinsdag 21 juli 2009 om 17:16
Marleen! Ik ben het lichtende voorbeeld van iemand die niet zo ontzettend goed met die onzekerheden kon omgaan en dus snel ging twijfelen. Het heeft ook iets te maken met het vertrouwen in een goede afloop in dingen. Ook onzeker dus. Hangt dus weer af van je natuurlijke inslag ( postieive of negatieve instelling) wat je daar dan weer mee doet. Twijfelen en dingen naar je hand zetten ( en daarbij soms ook nutteloze veranderingen) zijn daarbij een reele optie, maar niet altijd de meest gelukkige!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:17
Marleen! Ik ben het lichtende voorbeeld van iemand die niet zo ontzettend goed met die onzekerheden kon omgaan en dus snel ging twijfelen. Het heeft ook iets te maken met het vertrouwen in een goede afloop in dingen. Ook onzeker dus. Hangt dus weer af van je natuurlijke inslag ( postieive of negatieve instelling) wat je daar dan weer mee doet. Twijfelen en dingen naar je hand zetten ( en daarbij soms ook nutteloze veranderingen) zijn daarbij een reele optie, maar niet altijd de meest gelukkige!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:20
quote:anoniem09 schreef op 21 juli 2009 @ 16:07:
@ elninjoo: als ik ga is de kinderwens ineens ver van het bed show natuurlijk. Je begint ten slotte opnieuw dan. De kans dat het dan minimaal net zo lang duurt is groot. Dus rationeel gezien is de kinderwens nu geen reden om te blijven of te vertrekken.De kans dat je als man heel snel 'n rammelende eierstok aan de haak kunt slaan is toch wel behoorlijk groot hoor!
@ elninjoo: als ik ga is de kinderwens ineens ver van het bed show natuurlijk. Je begint ten slotte opnieuw dan. De kans dat het dan minimaal net zo lang duurt is groot. Dus rationeel gezien is de kinderwens nu geen reden om te blijven of te vertrekken.De kans dat je als man heel snel 'n rammelende eierstok aan de haak kunt slaan is toch wel behoorlijk groot hoor!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:21
Anoniem! Dat ga je niet redden. En ook niet met iemand anders. Je kunt goed bedenken, wensen of verlangen dat je zus-of-zo bereikt wil hebben voor je xste levensjaar, maar zo schijnt het helaas niet te werken. Ik heb daar altijd wat moeite mee gehad, omdat ik echt opgevoed ben met het idee dat alles maakbaar is en naar je hand is te zetten met een simpele beslissing of ingreep ( of desnoods even doorbijten, maar anyway, je komt er wel!) en kom er naarmate ik ouder word achter dat het niet zo werkt. Klinkt als mijn oude opa, maar schijnt toch iets van waarheid in zich te dragen. Kinderen op je 25e leiden niet tot geluk. Geluk schijnt een soort fluctuerend proces te zijn, en geluk schijn je alleen te kunnen bereiken als je soms ook los kunt laten, zaken op zn beloop kunt laten. In elk geval ga je niet gelukkig wordenmet een nieuwe liefde waarmee je binnen korte tijd je kinderwens kunt vervullen. Simpelweg omdat er dan wel weer iets anders op je pad komt wat je geluk in de weg zal gaan staan.
Dit is geen verzuurde raad, maar slechts iets wat ik zelf heb ervaren op mijn "maakbare"pad naar innerste tevredenheid!
Dit is geen verzuurde raad, maar slechts iets wat ik zelf heb ervaren op mijn "maakbare"pad naar innerste tevredenheid!
dinsdag 21 juli 2009 om 17:24
quote:elninjoo schreef op 21 juli 2009 @ 17:20:
De kans dat je als man heel snel 'n rammelende eierstok aan de haak kunt slaan is toch wel behoorlijk groot hoor! Was ik niet van plan zeg, dan heb je het ook over een vrouw van 10 jaar ouder dan mij. Bovendien, dat kan altijd nog mocht bij haar de kinderwens helemaal uit blijven, zeker als man.
De kans dat je als man heel snel 'n rammelende eierstok aan de haak kunt slaan is toch wel behoorlijk groot hoor! Was ik niet van plan zeg, dan heb je het ook over een vrouw van 10 jaar ouder dan mij
. Bovendien, dat kan altijd nog mocht bij haar de kinderwens helemaal uit blijven, zeker als man.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:25
Zekerheid dat ze het over 4 jaar wel wil heb je dus niet. (even buiten beschouwing gelaten of het gaat lukken)
Heb je haar wel eens verteld dat je een huwelijk zonder kinderen niet voor je ziet? Wat vindt ze daarvan? Wat vindt ze ervan als jij haar om deze reden zou verlaten? (en dan heb ik het meer over nog 4 jaar wachten, en dan toch echt aan kinderen beginnen)
Het kan bij haar ook zomaar omslaan. Op mijn 27e had ik ook nog niet zulke sterke moedergevoelens. Die kwamen pas n jaar of 2 later. Dat zou bij haar natuurlijk ook kunnen gebeuren.
Heb je haar wel eens verteld dat je een huwelijk zonder kinderen niet voor je ziet? Wat vindt ze daarvan? Wat vindt ze ervan als jij haar om deze reden zou verlaten? (en dan heb ik het meer over nog 4 jaar wachten, en dan toch echt aan kinderen beginnen)
Het kan bij haar ook zomaar omslaan. Op mijn 27e had ik ook nog niet zulke sterke moedergevoelens. Die kwamen pas n jaar of 2 later. Dat zou bij haar natuurlijk ook kunnen gebeuren.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:26
quote:elninjoo schreef op 21 juli 2009 @ 17:24:
Tot welke leeftijd kan jouw vrouw haar topsport op topniveau blijven beoefenen? In de meeste sporten ben je met 30-35 al oud en dan is er nog prima tijd om aan 'n kind te beginnen.Ik ken een wereldkampioen van 40, maar dat zie ik absoluut niet gebeuren . Zelf is ze ook al wel met de (werk) carrière na de sport bezig dus...
Tot welke leeftijd kan jouw vrouw haar topsport op topniveau blijven beoefenen? In de meeste sporten ben je met 30-35 al oud en dan is er nog prima tijd om aan 'n kind te beginnen.Ik ken een wereldkampioen van 40, maar dat zie ik absoluut niet gebeuren . Zelf is ze ook al wel met de (werk) carrière na de sport bezig dus...
dinsdag 21 juli 2009 om 17:28
Anoniem! Je zegt het zelf! Het kan altijd nog! Gun het een beetje rust, maar probeer het wel rustig bespreekbaar te maken met je vrouw. Een kindje is er bovendien meer bij gebaat als beide ouders aan het ouderschap toe zijn dan wanneer eentje met een zuurpruimenneus ongeinteresseerd de wieg heen en weer staat te schommelen. Het is reuze jammer dat je in het slechtste geval nog 4 jaar moet wachten, maar ach... de kinderen waar het meeste opgeoefend is komen als beste uit de test! ( geen idee of dit waar is, maar jullie zijn het vast in deze gelegenheid wel met me eens, nietwaar?)
ps: oefenen op babies kan ook topsport zijn
ps: oefenen op babies kan ook topsport zijn
dinsdag 21 juli 2009 om 17:29
quote:wohman schreef op 21 juli 2009 @ 17:25:
Zekerheid dat ze het over 4 jaar wel wil heb je dus niet. (even buiten beschouwing gelaten of het gaat lukken)
Heb je haar wel eens verteld dat je een huwelijk zonder kinderen niet voor je ziet? Wat vindt ze daarvan? Wat vindt ze ervan als jij haar om deze reden zou verlaten? (en dan heb ik het meer over nog 4 jaar wachten, en dan toch echt aan kinderen beginnen)
Het kan bij haar ook zomaar omslaan. Op mijn 27e had ik ook nog niet zulke sterke moedergevoelens. Die kwamen pas n jaar of 2 later. Dat zou bij haar natuurlijk ook kunnen gebeuren.Dat verwacht ik ook wel ergens, maar dan komt meneer onzekerheid om de hoek kijken soms . We hebben jaren gezegd dan en dan nemen we kinderen (nu nog 4 jaar dus), maar hebben het er nu vaker over dat het ook niet zo strak te plannen valt natuurlijk. Dat komt waarschijnlijk ook omdat het dichterbij komt (relatief dan). In principe wil ze ooit wel kinderen, maar voor mij zou het lekker zijn (onzekerheid weer) dat ze daar zelf al 100% van overtuigd was.
Zekerheid dat ze het over 4 jaar wel wil heb je dus niet. (even buiten beschouwing gelaten of het gaat lukken)
Heb je haar wel eens verteld dat je een huwelijk zonder kinderen niet voor je ziet? Wat vindt ze daarvan? Wat vindt ze ervan als jij haar om deze reden zou verlaten? (en dan heb ik het meer over nog 4 jaar wachten, en dan toch echt aan kinderen beginnen)
Het kan bij haar ook zomaar omslaan. Op mijn 27e had ik ook nog niet zulke sterke moedergevoelens. Die kwamen pas n jaar of 2 later. Dat zou bij haar natuurlijk ook kunnen gebeuren.Dat verwacht ik ook wel ergens, maar dan komt meneer onzekerheid om de hoek kijken soms . We hebben jaren gezegd dan en dan nemen we kinderen (nu nog 4 jaar dus), maar hebben het er nu vaker over dat het ook niet zo strak te plannen valt natuurlijk. Dat komt waarschijnlijk ook omdat het dichterbij komt (relatief dan). In principe wil ze ooit wel kinderen, maar voor mij zou het lekker zijn (onzekerheid weer) dat ze daar zelf al 100% van overtuigd was.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:31
quote:wohman schreef op 21 juli 2009 @ 17:26:
Ik denk dat jouw probleem samen te vatten is tot 1 ding: ben jij bereid om op haar te wachten?Ja, want rationeel gezien heb ik ook binnen 4 jaar geen kinderen als ik nu weg zou gaan. Dan zou ik toch eerst de tijd nemen om voor het eerst in m'n leven single te zijn en alles wat daar bij komt kijken.
Ik denk dat jouw probleem samen te vatten is tot 1 ding: ben jij bereid om op haar te wachten?Ja, want rationeel gezien heb ik ook binnen 4 jaar geen kinderen als ik nu weg zou gaan. Dan zou ik toch eerst de tijd nemen om voor het eerst in m'n leven single te zijn en alles wat daar bij komt kijken.
