Relaties
alle pijlers
na 17 jaar samen wankelt mijn relatie!!
maandag 16 februari 2009 om 13:10
Nadat ik gisteravond 4 uur met mijn man heb gepraat kwamen al zijn twijfels op tafel.
Is dit wat hij wil, voor de rest van zijn leven of moeten we allebei een andere, nieuwe weg inslaan?
Kan het zijn dat onze relatie op is?
Vanaf onze 17e jaar zijn we samen en zijn we samen volwassen geworden en hebben wij ons leven samen opgebouwd. Hebben veel dezelfde passies, maar verschillen in een aantal opzichten wel van elkaar.
Dit verschil heeft ons altijd in balans gehouden.
Sinds vorig jaar ben ik d.m.v. coaching op een nieuwe, andere manier tegen mijn werk, mezelf en onze relatie aan gaan kijken.
Ik heb erg geworsteld met mezelf, maar ben blijer met wie ik nu ben.
Ook kwam vanuit de coaching een kinderwens bij mij naar boven. Waar ik ook erg mee geworsteld heb, ben ik dit? En wil ik dit echt? Ik die altijd geroepen heeft geen kinderen te willen.
Dit onderwerp is ook een grote reden waarom mijn relatie nu wankelt. Wil hij dit wel? En wat als hij dit echt niet wil, wat heeft hij mij dan te bieden?
Sinds gisteren zijn wij allebei lamgeslagen en weten wij beiden niet waar dit zal eindigen.
Maar dat er iets moet gebeuren is duidelijk!
Mijn gevoel zegt dat dit weleens het einde van ons samen zou kunnen zijn. Alleen al bij dat idee stond ik vanochtend al te spugen....
Ontglipt de liefde van mijn leven mij? Of is er nog hoop voor ons?
Waarom ik hierover een topic open? Geen idee, ik wilde het van me afschrijven en delen.
Misschien dat ik op nieuwe inzichten kom en de draad weer een beetje kan oppakken?
Is dit wat hij wil, voor de rest van zijn leven of moeten we allebei een andere, nieuwe weg inslaan?
Kan het zijn dat onze relatie op is?
Vanaf onze 17e jaar zijn we samen en zijn we samen volwassen geworden en hebben wij ons leven samen opgebouwd. Hebben veel dezelfde passies, maar verschillen in een aantal opzichten wel van elkaar.
Dit verschil heeft ons altijd in balans gehouden.
Sinds vorig jaar ben ik d.m.v. coaching op een nieuwe, andere manier tegen mijn werk, mezelf en onze relatie aan gaan kijken.
Ik heb erg geworsteld met mezelf, maar ben blijer met wie ik nu ben.
Ook kwam vanuit de coaching een kinderwens bij mij naar boven. Waar ik ook erg mee geworsteld heb, ben ik dit? En wil ik dit echt? Ik die altijd geroepen heeft geen kinderen te willen.
Dit onderwerp is ook een grote reden waarom mijn relatie nu wankelt. Wil hij dit wel? En wat als hij dit echt niet wil, wat heeft hij mij dan te bieden?
Sinds gisteren zijn wij allebei lamgeslagen en weten wij beiden niet waar dit zal eindigen.
Maar dat er iets moet gebeuren is duidelijk!
Mijn gevoel zegt dat dit weleens het einde van ons samen zou kunnen zijn. Alleen al bij dat idee stond ik vanochtend al te spugen....
Ontglipt de liefde van mijn leven mij? Of is er nog hoop voor ons?
Waarom ik hierover een topic open? Geen idee, ik wilde het van me afschrijven en delen.
Misschien dat ik op nieuwe inzichten kom en de draad weer een beetje kan oppakken?
dinsdag 17 februari 2009 om 17:16
Voor Bronny.
Dit was vandaag ook precies mijn idee.
Even laten rusten en weer tot ons zelf komen.
Ik probeer ook zo sterk mogelijk te zijn en mijn schouders eronder te zetten. Ik heb vandaag alweer meer gegeten dan gisteren (da's niet zo moeilijk, toen had ik de hele dag maar 1 banaan gegeten)en ga zo een overschotel maken en zet lekker muziekje op.
Daarbij ben ik zaterdag jarig (pff, ik zie nu al op tegen iedereen die me gaat bellen....) ik wil graag een weekendje naar zee, uitwaaien en zinnen verzetten in een andere omgeving.
Lijkt me heerlijk!
Dit was vandaag ook precies mijn idee.
Even laten rusten en weer tot ons zelf komen.
Ik probeer ook zo sterk mogelijk te zijn en mijn schouders eronder te zetten. Ik heb vandaag alweer meer gegeten dan gisteren (da's niet zo moeilijk, toen had ik de hele dag maar 1 banaan gegeten)en ga zo een overschotel maken en zet lekker muziekje op.
Daarbij ben ik zaterdag jarig (pff, ik zie nu al op tegen iedereen die me gaat bellen....) ik wil graag een weekendje naar zee, uitwaaien en zinnen verzetten in een andere omgeving.
Lijkt me heerlijk!
dinsdag 17 februari 2009 om 21:47
Zoals ik het begrijp was er voor die choaching niets aan de hand en nu zouden er allemaal problemen zijn?
Ik lees alleen trouwens maar hoe goed jullie praten en fijn tegen elkaar liggen.
Volgens mij heb jij je een crisis laten aan praten!
Ik snap het lele verhaal niet wat dat betreft[en ik zit beroepsmatig elke dag in andermans ellende]
Ik lees alleen trouwens maar hoe goed jullie praten en fijn tegen elkaar liggen.
Volgens mij heb jij je een crisis laten aan praten!
Ik snap het lele verhaal niet wat dat betreft[en ik zit beroepsmatig elke dag in andermans ellende]
dinsdag 17 februari 2009 om 21:55
Ik heb bijvoorbeeld coaching gehad omdat ik telkens tegen hetzelfde aanliep op mijn werk. Ik had last van mijn eigen gedrag dus.
Samen met die coach heb ik veel meer zelfinzicht gekregen zodat ik kon inzien hoe mijn gedrag situaties beinvloedde. Daardoor ben ik best wel anders in het leven gaan staan, ben echt ten positieve veranderd. Van drammerige huilie die ongeveer alles zich persoonlijk aantrok tot een veel evenwichtiger persoon die duidelijk haar eigen rol in situaties ziet en nu ook weet hoe ik situaties kan beinvloeden en daardoor ook mijn leven in eigen hand kan nemen.
En ja dan ga je ook anders over kinderen krijgen denken bijvoorbeeld.
Die cooch heeft me niets aangepraat of wijsgemaakt, hij heeft me alleen een spiegel voorgehouden en mij manieren uitgelegd hoe ik meer grip op mijn emoties kon krijgen.
Maar ja, mijn man was eigenlijk wel gewend aan een drammerige huilie die alles zich alles persoonlijk aantrok en wie haar leven het liefst in zijn handen legde omdat ze zelf vond dat ze er niets van bakte.
Maar hij heeft me liever zo hoor, uiteindelijk.
Samen met die coach heb ik veel meer zelfinzicht gekregen zodat ik kon inzien hoe mijn gedrag situaties beinvloedde. Daardoor ben ik best wel anders in het leven gaan staan, ben echt ten positieve veranderd. Van drammerige huilie die ongeveer alles zich persoonlijk aantrok tot een veel evenwichtiger persoon die duidelijk haar eigen rol in situaties ziet en nu ook weet hoe ik situaties kan beinvloeden en daardoor ook mijn leven in eigen hand kan nemen.
En ja dan ga je ook anders over kinderen krijgen denken bijvoorbeeld.
Die cooch heeft me niets aangepraat of wijsgemaakt, hij heeft me alleen een spiegel voorgehouden en mij manieren uitgelegd hoe ik meer grip op mijn emoties kon krijgen.
Maar ja, mijn man was eigenlijk wel gewend aan een drammerige huilie die alles zich alles persoonlijk aantrok en wie haar leven het liefst in zijn handen legde omdat ze zelf vond dat ze er niets van bakte.
Maar hij heeft me liever zo hoor, uiteindelijk.
dinsdag 17 februari 2009 om 22:04
Wat ik eruit begrijp is dat jij een heel nieuwe balans hebt gevonden. En hij dezelfde is als daarvoor. Of is hij ook veranderd? Is het alleen het idee van misschien toch kinderen wat wringt? Of speelt er meer?
Jullie hebben de dingen helder uitgesproken. Dat is mooi. Geef het nu even de tijd om het te laten bezinken. Misschien blijkt het onverenigbaar. Misschien blijkt het gewoon een kwestie van wennen.
Pas op de plaats en genieten van de mooie dingen. Je hoeft nu nog helemaal geen conclusies te trekken.
Da's mijn idee .
Jullie hebben de dingen helder uitgesproken. Dat is mooi. Geef het nu even de tijd om het te laten bezinken. Misschien blijkt het onverenigbaar. Misschien blijkt het gewoon een kwestie van wennen.
Pas op de plaats en genieten van de mooie dingen. Je hoeft nu nog helemaal geen conclusies te trekken.
Da's mijn idee .
woensdag 18 februari 2009 om 08:46
Voor Vlinder.
Precies mijn verhaal, heel herkenbaar wat je schrijft. Bedankt!
Ik liep in mijn werk al verschillende malen tegen een veels te hoge werkdruk aan, waardoor de balans werk en prive uit verhouding was.
Door inderdaad van een onafhankelijk persoon een spiegel voor gehouden te krijgen leer je goed naar jezelf en de keuzes die je maakt te kijken.
In eerste instantie was de hulpvraag alleen op werk gericht, maar werkte ook verder door in mijn prive en sporten. Om ook in deze gebieden andere (grotere en kleinere) keuzes te maken.
Ik ben voor een deel ook anders in het leven gaan staan. Kan mijn werk veel beter aan en haal erweer energie uit in plaats van dat het mij enorm veel kostte. Waardoor ik weer meer energie heb voor andere dingen.
Sta meer open voor anderen, zoek meer mensen op, maar kan ook nog echt genieten van een zaterdagochtend even lekker alleen.
Het heeft me een blijer mens gemaakt!
Ik weet zeker dat mijn man ook moet wennen aan bepaalde veranderingen als je al lang bij elkaar bent vormen er zich bewust/onbewust bepaalde patronen.
Precies mijn verhaal, heel herkenbaar wat je schrijft. Bedankt!
Ik liep in mijn werk al verschillende malen tegen een veels te hoge werkdruk aan, waardoor de balans werk en prive uit verhouding was.
Door inderdaad van een onafhankelijk persoon een spiegel voor gehouden te krijgen leer je goed naar jezelf en de keuzes die je maakt te kijken.
In eerste instantie was de hulpvraag alleen op werk gericht, maar werkte ook verder door in mijn prive en sporten. Om ook in deze gebieden andere (grotere en kleinere) keuzes te maken.
Ik ben voor een deel ook anders in het leven gaan staan. Kan mijn werk veel beter aan en haal erweer energie uit in plaats van dat het mij enorm veel kostte. Waardoor ik weer meer energie heb voor andere dingen.
Sta meer open voor anderen, zoek meer mensen op, maar kan ook nog echt genieten van een zaterdagochtend even lekker alleen.
Het heeft me een blijer mens gemaakt!
Ik weet zeker dat mijn man ook moet wennen aan bepaalde veranderingen als je al lang bij elkaar bent vormen er zich bewust/onbewust bepaalde patronen.
woensdag 18 februari 2009 om 08:54
Ook kwamen er met mijn coaching essentiele levensvragen aan bod.
Ik wilde voor mezelf het onderwerp kinderen serieus nemen en een goed bij mezelf op zoek of ik dit wel of niet bij me paste.
Zodat ik over 5 jaar (als ik 40 ben) er niet goed genoeg over nagedacht zou hebben en dan tot de conclusie zou komen dat er geen tijd meer is om keuzes te maken...... en ik misschien de verkeerde keus had gemaakt.
Ik ben blij dat ik er op deze manier naar heb gekeken, al was/is de weg er naar toe niet makkelijk.
Ergens diep van binnen blijkt er toch een gevoel te zitten dat zegt dat kinderen iets heel moois aan mijn/ons leven kan toevoegen.
En zet mijn biologische klok (waarvan ik altijd gezegd heb die niet te hebben
) het proces verder in werking!
Ik wilde voor mezelf het onderwerp kinderen serieus nemen en een goed bij mezelf op zoek of ik dit wel of niet bij me paste.
Zodat ik over 5 jaar (als ik 40 ben) er niet goed genoeg over nagedacht zou hebben en dan tot de conclusie zou komen dat er geen tijd meer is om keuzes te maken...... en ik misschien de verkeerde keus had gemaakt.
Ik ben blij dat ik er op deze manier naar heb gekeken, al was/is de weg er naar toe niet makkelijk.
Ergens diep van binnen blijkt er toch een gevoel te zitten dat zegt dat kinderen iets heel moois aan mijn/ons leven kan toevoegen.
En zet mijn biologische klok (waarvan ik altijd gezegd heb die niet te hebben
) het proces verder in werking!
woensdag 18 februari 2009 om 09:24
Bij mij kwamen essentiele levensvragen niet aan bod, maar aangezien ik 30 was kwamen die later vanzelf bij me op en nog later ook bij hem.
Ik heb een aantal boekjes voor hem gekocht waar wat meer info in stond over communicatie, relaties, zelfinzicht enzo. Zodat ie in zijn eigen tempo wat kon lezen als hij wilde. Hij is niet zo'n prater (nu wel meer dan toen), vandaar.
Hij koos ervoor om eerst zelf in relatietherapie te gaan, later zijn we samen gegaan (de therapeuten waren ook met zijn tweeen, dat vond ik erg prettig). En daar bleek dat onze communicatie niet effectief was, en daar hebben we geleerd hoe we beter kunnen communiceren, met succes mag ik wel zeggen.
Je hebt vooral heel veel geduld nodig. Maar als je elkaar echt niet kwijt wilt dan kun je dat wel opbrengen hoor.
Ik heb een aantal boekjes voor hem gekocht waar wat meer info in stond over communicatie, relaties, zelfinzicht enzo. Zodat ie in zijn eigen tempo wat kon lezen als hij wilde. Hij is niet zo'n prater (nu wel meer dan toen), vandaar.
Hij koos ervoor om eerst zelf in relatietherapie te gaan, later zijn we samen gegaan (de therapeuten waren ook met zijn tweeen, dat vond ik erg prettig). En daar bleek dat onze communicatie niet effectief was, en daar hebben we geleerd hoe we beter kunnen communiceren, met succes mag ik wel zeggen.
Je hebt vooral heel veel geduld nodig. Maar als je elkaar echt niet kwijt wilt dan kun je dat wel opbrengen hoor.
woensdag 18 februari 2009 om 15:16
quote:anoukske schreef op 18 februari 2009 @ 10:54:
Vl43inder, wat deed jou beslissen om wel bij elkaar te blijven? Behalve dat jullie beter gingen communiceren, bekeek je de relatie blijkbaar op een andere manier. Welk knopje ging om?
Ik had een boek gelezen dat beloofde dat ik aan het einde van het boek zeker zou weten of ik moest blijven of scheiden . Aan het eind van het boek wist ik helemaal niets zeker (duuuh). Dat zette dus geen zoden aan de dijk.
Mijn man ging echt heel hard aan het werk om onze relatie te redden. En ik had het gevoel er niet alles aan te hebben gedaan om de relatie te redden, en dat maakte dat ik ook moeite deed. Het laatste zorgde ervoor dat ik het knopje kon omdraaien om er voor te gaan.
Op een gegeven moment was mijn man ook best wel veranderd, had patronen doorbroken en was wijzer geworden. Maar ik vond het heel erg moeilijk om, hoe tegenstrijdig ook, die verandering te accepteren. Ik verzette me er erg tegen (oude koeien uit sloten enzo). Ik kon mij heel moeilijk openstellen voor hem toen.
Toen moest er dus nog een knop om bij mij: Hij nam me mee naar een restaurantje waar we in de eerste weken eens gezellig hadden gegeten. Daar lukte het me om hem weer te zien als de man wie hij was. Dat beeld heb ik proberen vast te houden telkens als ik me weer voor hem afsloot.
Wat er bij mij (kan niet voor hem spreken) echt voor heeft gezorgd om te blijven is het nu diepgewortelde besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen levenspad en niet hij. En dat hij uit vrije wil bij mij blijft. Ik heb nu genoeg aan de waardering die hij mij geeft, hij geeft me ook meer, ik ben nu veel leuker om iets aan te geven namelijk.
Vl43inder, wat deed jou beslissen om wel bij elkaar te blijven? Behalve dat jullie beter gingen communiceren, bekeek je de relatie blijkbaar op een andere manier. Welk knopje ging om?
Ik had een boek gelezen dat beloofde dat ik aan het einde van het boek zeker zou weten of ik moest blijven of scheiden . Aan het eind van het boek wist ik helemaal niets zeker (duuuh). Dat zette dus geen zoden aan de dijk.
Mijn man ging echt heel hard aan het werk om onze relatie te redden. En ik had het gevoel er niet alles aan te hebben gedaan om de relatie te redden, en dat maakte dat ik ook moeite deed. Het laatste zorgde ervoor dat ik het knopje kon omdraaien om er voor te gaan.
Op een gegeven moment was mijn man ook best wel veranderd, had patronen doorbroken en was wijzer geworden. Maar ik vond het heel erg moeilijk om, hoe tegenstrijdig ook, die verandering te accepteren. Ik verzette me er erg tegen (oude koeien uit sloten enzo). Ik kon mij heel moeilijk openstellen voor hem toen.
Toen moest er dus nog een knop om bij mij: Hij nam me mee naar een restaurantje waar we in de eerste weken eens gezellig hadden gegeten. Daar lukte het me om hem weer te zien als de man wie hij was. Dat beeld heb ik proberen vast te houden telkens als ik me weer voor hem afsloot.
Wat er bij mij (kan niet voor hem spreken) echt voor heeft gezorgd om te blijven is het nu diepgewortelde besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen levenspad en niet hij. En dat hij uit vrije wil bij mij blijft. Ik heb nu genoeg aan de waardering die hij mij geeft, hij geeft me ook meer, ik ben nu veel leuker om iets aan te geven namelijk.
woensdag 18 februari 2009 om 16:25
[quote]Vl43inder schreef op 18 februari 2009 @ 15:16:
[...]
Wat er bij mij (kan niet voor hem spreken) echt voor heeft gezorgd om te blijven is het nu diepgewortelde besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen levenspad en niet hij. En dat hij uit vrije wil bij mij blijft. Ik heb nu genoeg aan de waardering die hij mij geeft, hij geeft me ook meer, ik ben nu veel leuker om iets aan te geven namelijk.
Dit probeer ik mezelf nu ook voor ogen te houden (sinds vandaag...)
Want sinds vandaag realiseer ik mij dat hij voor zichzelf moet bepalen of ik hem voldoende kan geven om gelukkig te zijn.
Ik, met al mijn kwaliteiten maar ook mijn mindere kanten.
En het vertrouwen dat we samen een aantal veranderingen in onze huidige relatie samen kunnen zoeken en bepalen, waar we ons allebei goed bij voelen.
Om zo samen een verdere verdieping aan onze relatie kunnen geven.
Ik ben ervan overtuigd dat we dat kunnen, we zijn samen altijd zo'n team geweest.
Maar het besef dat een groot deel in zijn handen ligt, maakt me erg onzeker.
Is hij in staat om dat te overzien en wil hij ervoor knokken??
Fijn dat je steeds blijft schrijven Vlinder.
Ik lees je post erg aandachtig!
[...]
Wat er bij mij (kan niet voor hem spreken) echt voor heeft gezorgd om te blijven is het nu diepgewortelde besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen levenspad en niet hij. En dat hij uit vrije wil bij mij blijft. Ik heb nu genoeg aan de waardering die hij mij geeft, hij geeft me ook meer, ik ben nu veel leuker om iets aan te geven namelijk.
Dit probeer ik mezelf nu ook voor ogen te houden (sinds vandaag...)
Want sinds vandaag realiseer ik mij dat hij voor zichzelf moet bepalen of ik hem voldoende kan geven om gelukkig te zijn.
Ik, met al mijn kwaliteiten maar ook mijn mindere kanten.
En het vertrouwen dat we samen een aantal veranderingen in onze huidige relatie samen kunnen zoeken en bepalen, waar we ons allebei goed bij voelen.
Om zo samen een verdere verdieping aan onze relatie kunnen geven.
Ik ben ervan overtuigd dat we dat kunnen, we zijn samen altijd zo'n team geweest.
Maar het besef dat een groot deel in zijn handen ligt, maakt me erg onzeker.
Is hij in staat om dat te overzien en wil hij ervoor knokken??
Fijn dat je steeds blijft schrijven Vlinder.
Ik lees je post erg aandachtig!
woensdag 18 februari 2009 om 17:14
Thx boardbabe. Fijn dat jij ook reageert anders zit ik zo ins blaue hinein te kletsen .
Ken dat gevoel wel ja, dat het je erg onzeker maakt dat je niet alles in eigen hand hebt en afhankelijk bent van hem.
Mijn man las dus boeken en ging zelf naar een therapeut, niet gelijk hoor, pas na een paar weken. Ook sprak hij er met mensen die hem zeer na staan over. Dat gaf mij wel wat vertrouwen.
Verder gaf mij het ook al wel wat vertrouwen dat hij zichtbaar erg veel verdriet had over de situatie. Hij is nogal een koele, die eigenlijk liever in de garage gaat klussen dan dat hij zijn gevoelens toont.
Ken dat gevoel wel ja, dat het je erg onzeker maakt dat je niet alles in eigen hand hebt en afhankelijk bent van hem.
Mijn man las dus boeken en ging zelf naar een therapeut, niet gelijk hoor, pas na een paar weken. Ook sprak hij er met mensen die hem zeer na staan over. Dat gaf mij wel wat vertrouwen.
Verder gaf mij het ook al wel wat vertrouwen dat hij zichtbaar erg veel verdriet had over de situatie. Hij is nogal een koele, die eigenlijk liever in de garage gaat klussen dan dat hij zijn gevoelens toont.
woensdag 18 februari 2009 om 19:50
Sinds gister zet ik bewust mijn schouders eronder, ook om uit het erge emotionele te komen.
En weer tot rust te komen. Dat is goed, we gingen beide rustiger naar bed en hebben beide wat kunnen slapen.
Vandaag ook weer wat rust, zowel bij hem als bij mij.
Hij vindt het knap dat ik mijn schouders eronder zet, het doet hem ook goed.
Het weekend gaan we naar zee (ontloop ik ook mooi thuis alle telefoontjes voor mijn 35e verjaardag ) en zien wel of we ergens een hoteltje nemen. We doen waar we ons beide goed bij voelen, hebben we afgesproken.
Geeft me weer moed, niet dat ik de realiteit niet onder zie en denk dat alles dan weer koek en ei is. Maar dat hij ook bereid is om bewust onze zinnen te verzetten. En hopelijk weer ziet wat we samen hebben en waar we toe in staat zijn.
Morgen ga ik fijn een dagje met een vriendin naar de sauna, hopelijk kan ik me een beetje ontspannen in de warmte.
Voor Vlinder. Klopt wat jij zegt. Het geeft mij ook vertrouwen als ik zie hoezeer hij worstelt en hoeveel het hem allemaal doet. En dat hij het toelaat om heel eerlijk en realistisch naar zichzelf en onze relatie te kijken. Hij loopt er niet voor weg, dat vind ik dapper en dat waardeer ik ook enorm.
En weer tot rust te komen. Dat is goed, we gingen beide rustiger naar bed en hebben beide wat kunnen slapen.
Vandaag ook weer wat rust, zowel bij hem als bij mij.
Hij vindt het knap dat ik mijn schouders eronder zet, het doet hem ook goed.
Het weekend gaan we naar zee (ontloop ik ook mooi thuis alle telefoontjes voor mijn 35e verjaardag
) en zien wel of we ergens een hoteltje nemen. We doen waar we ons beide goed bij voelen, hebben we afgesproken.Geeft me weer moed, niet dat ik de realiteit niet onder zie en denk dat alles dan weer koek en ei is. Maar dat hij ook bereid is om bewust onze zinnen te verzetten. En hopelijk weer ziet wat we samen hebben en waar we toe in staat zijn.
Morgen ga ik fijn een dagje met een vriendin naar de sauna, hopelijk kan ik me een beetje ontspannen in de warmte.
Voor Vlinder. Klopt wat jij zegt. Het geeft mij ook vertrouwen als ik zie hoezeer hij worstelt en hoeveel het hem allemaal doet. En dat hij het toelaat om heel eerlijk en realistisch naar zichzelf en onze relatie te kijken. Hij loopt er niet voor weg, dat vind ik dapper en dat waardeer ik ook enorm.
