Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
zondag 4 mei 2025 om 12:30
Hey TO, ik reageer even iets zachter. Het is ook ontzettend moeilijk om een knoop door te hakken, zeker als je een angststoornis hebt. Ik heb zelf ook een angststoornis en heb jaaaren in een verkeerde relatie gezeten. Ook ik was doodsbang om alleen achter te blijven. Ik ben pas na 7 jaar weggegaan, terwijl ik na 2 jaar al weg had moeten gaan. Uiteindelijk hakte ik de knoop door met ondersteuning van mijn psych, omdat ik mezelf totaal verloren was in de relatie. Ik wist niet hoe het verder moest, behalve dat ik zo niet meer verder kon. Gek genoeg gaf het binnen enkele weken enorm veel lucht. Ik kon weer ademhalen. Mijn focus was om weer gelukkig te worden en dat lukte, en onderweg kwam ik ook nog een heel leuk iemand tegen (die er nu al 5 jaar is).
Met een gezin is het natuurlijk complexer om een knoop door te hakken. Natuurlijk wil je graag een goed voorbeeld aan je kinderen geven, maar je moet mentaal ook op de juiste plek zijn om keuzes te maken. Ik hoop dat je genoeg hulp hebt aan de POH en je zus om verder te komen in je proces. Ik denk dat je eigen geluk heel belangrijk is, en een gelijkwaardig contact met de vader van je kinderen. Op welke manier jullie dat vormgeven, daar moet je aan werken.
Met een gezin is het natuurlijk complexer om een knoop door te hakken. Natuurlijk wil je graag een goed voorbeeld aan je kinderen geven, maar je moet mentaal ook op de juiste plek zijn om keuzes te maken. Ik hoop dat je genoeg hulp hebt aan de POH en je zus om verder te komen in je proces. Ik denk dat je eigen geluk heel belangrijk is, en een gelijkwaardig contact met de vader van je kinderen. Op welke manier jullie dat vormgeven, daar moet je aan werken.
zondag 4 mei 2025 om 12:31
To, wat Moiren schrijft kan ik me bij aansluiten.
Ik snap je angst heel goed en ik kan 'm nog steeds voelen toen ik er middenin zat en een keuze moest maken. Was ervan overtuigd dat geen enkele andere man mij ooit nog leuk zou vinden, dat ik voor altijd alleen zou blijven en dat dit het is.
En hoewel mijn zelfbeeld nog steeds (op z'n zachtst gezegd) niet fantastisch is, en ik dit nog steeds het grootste gedeelte van de tijd zo voel, is het gevoel vrijheid zoveel meer waardevol. En het feit dat mijn kind niet opgroeit in zo'n dynamiek, is hopelijk één van de betere keuzes die ik kind mee kan geven.
En ja, seks is zo gevonden. Maar intimiteit inderdaad niet. En dat is lastig. Niet onmogelijk denk ik, ik zie genoeg alleenstaande moeders om me heen die weer een nieuwe partner vinden. Ik ben bijna 2 jaar verder en ben nog steeds alleen. En dat is prima zo. Af en toe date ik, vind ik leuk, maar dat doe ik vanuit een positie dat ik wat te kiezen heb.
Maar lijkt het me fijner om ooit weer een partner te hebben? Ja, maar ik ben liever alleen dan met de verkeerde man.
Ik ben echt heel blij dat ik de keuze destijds heb gemaakt. En het werd uiteindelijk alleen maar makkelijker en fijner.
Ga inderdaad praten met mensen om je heen, de POH. Hopelijk geeft dat je inzicht en overzicht. En kracht.
Ik snap je angst heel goed en ik kan 'm nog steeds voelen toen ik er middenin zat en een keuze moest maken. Was ervan overtuigd dat geen enkele andere man mij ooit nog leuk zou vinden, dat ik voor altijd alleen zou blijven en dat dit het is.
En hoewel mijn zelfbeeld nog steeds (op z'n zachtst gezegd) niet fantastisch is, en ik dit nog steeds het grootste gedeelte van de tijd zo voel, is het gevoel vrijheid zoveel meer waardevol. En het feit dat mijn kind niet opgroeit in zo'n dynamiek, is hopelijk één van de betere keuzes die ik kind mee kan geven.
En ja, seks is zo gevonden. Maar intimiteit inderdaad niet. En dat is lastig. Niet onmogelijk denk ik, ik zie genoeg alleenstaande moeders om me heen die weer een nieuwe partner vinden. Ik ben bijna 2 jaar verder en ben nog steeds alleen. En dat is prima zo. Af en toe date ik, vind ik leuk, maar dat doe ik vanuit een positie dat ik wat te kiezen heb.
Maar lijkt het me fijner om ooit weer een partner te hebben? Ja, maar ik ben liever alleen dan met de verkeerde man.
Ik ben echt heel blij dat ik de keuze destijds heb gemaakt. En het werd uiteindelijk alleen maar makkelijker en fijner.
Ga inderdaad praten met mensen om je heen, de POH. Hopelijk geeft dat je inzicht en overzicht. En kracht.
zondag 4 mei 2025 om 18:21
Had je voor je relatie die vrienden nog wel? Dat het verwatert is doordat hij het niet leuk vindt dat je wegbent? Of zie ik er nu teveel in?
Wij kunnen je angsten niet voor je wegnemen. Maar misschien kun je met jezelf afspreken dat je nieuwe vrienden zoekt voor de praatjes en de knuffels. (Je zus klonk sowieso leuk. Dus helemaal alleen ben je niet.)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
