Relaties
alle pijlers
Negatieve man beïnvloedt mijn stemming
maandag 28 april 2025 om 08:40
Sorry voor dit lange verhaal, ik kan niet meer helder denken en hopelijk hebben jullie goede adviezen.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen, met kinderen van 9 en 6.
Al sinds ik hem ken is hij geen prater. Er kan gerust een dag voorbij gaan waarbij hij vrijwel niets zegt. Als ik aangeef bijvoorbeeld iets niet fijn te vinden blijft het bij een “ok” of “sorry”, als ik hem naar zijn mening of gevoel vraag is het meestal “ik weet het niet”. Gevoel toont hij ook eigenlijk niet, behalve chagrijnigheid en boosheid. Ik heb hem al jaren niet meer zien lachen thuis; sowieso niet sinds de kinderen er zijn.
Ik vond dit altijd heel lastig, maar dacht dat dit was hoe hij is en dat ik daar maar mee moest dealen. Tot een jaar of 3 geleden, toen hij een collega leerde kennen op werk. Ze had thuis problemen en hij maakte zich erg druk om haar. Hele dag appen, ‘s avonds laat bellen, ze kwam (zonder dat te zeggen) hier thuis, etc. Hij maakte zich druk om haar, en dat geloof ik wel, maar ik vond het moeilijk om te zien dat hij blijkbaar wel met haar kon praten en niet met mij. Na iets van een jaar kregen ze erge ruzie en wilde ze hem niet meer zien. Hij was hier compleet van overstuur, wist niet wat hem overkwam. Dit heeft mij erg geraakt; om mij of de kinderen toont hij vrijwel geen emoties en om haar gaat hij helemaal kapot. Ik heb hem gevraagd of hij wel gelukkig was bij ons, omdat wij hem niet zo veel lijken te doen als zij. Hij antwoordde daarop dat hij dacht nog nooit echt gelukkig te zijn. En ik denk eigenlijk dat dit waar is…
Hij is vrijwel elke dag boos op de kinderen want ze maken troep, lawaai, luisteren niet of storen hem. Hij is weken achtereen chagrijnig, waarbij hij bijna niet praat. Hij heeft geen interesse in bijvoorbeeld mijn dag (ik heb hem bijvoorbeeld moeten leren dat ik het fijn vind als hij vraagt hoe mijn dag was als ik thuis kom), als ik stofzuig, kook of iets anders doe in huis doet hij het direct daarna nog een keer over omdat het niet goed genoeg is, enzovoort. Als ik hem vraag wat hem gelukkig maakt is het “een opgeruimd huis”.
Hij is al ruim 10 jaar bezig met een studie waar hij elk jaar meer dan €3000 voor betaald, hij is er al een aantal keer bijna door ontslagen, maar haalt al jaren geen enkele punt. Als ik hem vraag hoe hij het voor zich ziet? “Ik weet het niet.”
Sinds een maand of 4 lijkt er wat geknapt bij mij. Hij maakte (niet voor het eerst) de oudste aan het huilen met zijn gevit, en stond erbij en keek ernaar. Diezelfde dag ging ik naar een andere stad om de volgende dag een halve marathon te lopen; de derde keer sinds de kinderen er zijn dat ik een nacht weg was. Hij was al een week extra chagrijnig. De dag van de marathon kreeg ik berichtjes van vrienden en bekenden met “succes!” en na de tijd “hoe was het??” en van hem? Een appje hoe laat ik thuis dacht te zijn en een enorme app met dat de kinderen zo vreselijk vervelend zijn. Niets over mijn halve of wat dan ook.
Een jaar geleden ben ik naar de POH gegaan omdat ik niet meer wist hoe ik met zijn buien om moest gaan, ze trekken mij mee naar beneden en ik heb er enorm last van. Die man vroeg waarom ik eigenlijk nog bij hem bleef…..En ik weet het niet meer. Ik ben moe van zijn eeuwige negatieve stemming, zijn gemok om alles in huis en om/op de kinderen, zijn onmogelijkheid om over dingen te praten en zijn laksheid. Zonder kinderen was ik al lang weg geweest, maar ja…Die kinderen hebben we wel…
zondag 4 mei 2025 om 12:30
Hey TO, ik reageer even iets zachter. Het is ook ontzettend moeilijk om een knoop door te hakken, zeker als je een angststoornis hebt. Ik heb zelf ook een angststoornis en heb jaaaren in een verkeerde relatie gezeten. Ook ik was doodsbang om alleen achter te blijven. Ik ben pas na 7 jaar weggegaan, terwijl ik na 2 jaar al weg had moeten gaan. Uiteindelijk hakte ik de knoop door met ondersteuning van mijn psych, omdat ik mezelf totaal verloren was in de relatie. Ik wist niet hoe het verder moest, behalve dat ik zo niet meer verder kon. Gek genoeg gaf het binnen enkele weken enorm veel lucht. Ik kon weer ademhalen. Mijn focus was om weer gelukkig te worden en dat lukte, en onderweg kwam ik ook nog een heel leuk iemand tegen (die er nu al 5 jaar is).
Met een gezin is het natuurlijk complexer om een knoop door te hakken. Natuurlijk wil je graag een goed voorbeeld aan je kinderen geven, maar je moet mentaal ook op de juiste plek zijn om keuzes te maken. Ik hoop dat je genoeg hulp hebt aan de POH en je zus om verder te komen in je proces. Ik denk dat je eigen geluk heel belangrijk is, en een gelijkwaardig contact met de vader van je kinderen. Op welke manier jullie dat vormgeven, daar moet je aan werken.
Met een gezin is het natuurlijk complexer om een knoop door te hakken. Natuurlijk wil je graag een goed voorbeeld aan je kinderen geven, maar je moet mentaal ook op de juiste plek zijn om keuzes te maken. Ik hoop dat je genoeg hulp hebt aan de POH en je zus om verder te komen in je proces. Ik denk dat je eigen geluk heel belangrijk is, en een gelijkwaardig contact met de vader van je kinderen. Op welke manier jullie dat vormgeven, daar moet je aan werken.
zondag 4 mei 2025 om 12:31
To, wat Moiren schrijft kan ik me bij aansluiten.
Ik snap je angst heel goed en ik kan 'm nog steeds voelen toen ik er middenin zat en een keuze moest maken. Was ervan overtuigd dat geen enkele andere man mij ooit nog leuk zou vinden, dat ik voor altijd alleen zou blijven en dat dit het is.
En hoewel mijn zelfbeeld nog steeds (op z'n zachtst gezegd) niet fantastisch is, en ik dit nog steeds het grootste gedeelte van de tijd zo voel, is het gevoel vrijheid zoveel meer waardevol. En het feit dat mijn kind niet opgroeit in zo'n dynamiek, is hopelijk één van de betere keuzes die ik kind mee kan geven.
En ja, seks is zo gevonden. Maar intimiteit inderdaad niet. En dat is lastig. Niet onmogelijk denk ik, ik zie genoeg alleenstaande moeders om me heen die weer een nieuwe partner vinden. Ik ben bijna 2 jaar verder en ben nog steeds alleen. En dat is prima zo. Af en toe date ik, vind ik leuk, maar dat doe ik vanuit een positie dat ik wat te kiezen heb.
Maar lijkt het me fijner om ooit weer een partner te hebben? Ja, maar ik ben liever alleen dan met de verkeerde man.
Ik ben echt heel blij dat ik de keuze destijds heb gemaakt. En het werd uiteindelijk alleen maar makkelijker en fijner.
Ga inderdaad praten met mensen om je heen, de POH. Hopelijk geeft dat je inzicht en overzicht. En kracht.
Ik snap je angst heel goed en ik kan 'm nog steeds voelen toen ik er middenin zat en een keuze moest maken. Was ervan overtuigd dat geen enkele andere man mij ooit nog leuk zou vinden, dat ik voor altijd alleen zou blijven en dat dit het is.
En hoewel mijn zelfbeeld nog steeds (op z'n zachtst gezegd) niet fantastisch is, en ik dit nog steeds het grootste gedeelte van de tijd zo voel, is het gevoel vrijheid zoveel meer waardevol. En het feit dat mijn kind niet opgroeit in zo'n dynamiek, is hopelijk één van de betere keuzes die ik kind mee kan geven.
En ja, seks is zo gevonden. Maar intimiteit inderdaad niet. En dat is lastig. Niet onmogelijk denk ik, ik zie genoeg alleenstaande moeders om me heen die weer een nieuwe partner vinden. Ik ben bijna 2 jaar verder en ben nog steeds alleen. En dat is prima zo. Af en toe date ik, vind ik leuk, maar dat doe ik vanuit een positie dat ik wat te kiezen heb.
Maar lijkt het me fijner om ooit weer een partner te hebben? Ja, maar ik ben liever alleen dan met de verkeerde man.
Ik ben echt heel blij dat ik de keuze destijds heb gemaakt. En het werd uiteindelijk alleen maar makkelijker en fijner.
Ga inderdaad praten met mensen om je heen, de POH. Hopelijk geeft dat je inzicht en overzicht. En kracht.
zondag 4 mei 2025 om 18:21
Had je voor je relatie die vrienden nog wel? Dat het verwatert is doordat hij het niet leuk vindt dat je wegbent? Of zie ik er nu teveel in?
Wij kunnen je angsten niet voor je wegnemen. Maar misschien kun je met jezelf afspreken dat je nieuwe vrienden zoekt voor de praatjes en de knuffels. (Je zus klonk sowieso leuk. Dus helemaal alleen ben je niet.)
vrijdag 30 mei 2025 om 15:07
Even een update: ik heb vorige week gezegd dat ik niet meer verder wil en vooral kan. We hebben geen ruzie gemaakt (nog steeds niet), maar ongeveer zijn eerste reactie was of ik me al die tijd zo heb gevoeld zoals hij zich voelde toen ik de afgelopen tijd zo afstandelijk heb gedaan. Toen ik dat bevestigde zei hij dat hij het nu begrijpt…Hij doet nu heel lief tegen de kinderen, tegen mij, voelt zich ontzettend stom dat hij zo tegen mij heeft gedaan en heeft een afspraak gemaakt bij de psycholoog. En ik vind dat heel lastig, want ik ga nu zo ontzettend twijfelen aan of dit wel de goede keus is geweest (en ik ben eigenlijk ook wel een beetje boos dat het nu ineens wel kan, nu het eigenlijk voor mij te laat is).
vrijdag 30 mei 2025 om 15:37
Hey Scully,
Allereerst; wat fijn om weer iets van je te horen. En wat knap dat je het tegen hem hebt gezegd! Ook heel goed dat jullie dit zonder ruzie konden bespreken.
Het is denk ik heel logisch dat je na zijn nieuwe stappen twijfelt aan je keuze. En die boosheid is ook heel begrijpelijk. Ik zou ook boos zijn dat hij pas in actie komt als voor jou de maat vol is.
Het lijkt me lastig. Hij was wel meteen empathisch dat hij vroeg hoe het voor jou voelde en hoe lang al. Maar ik denk ook dat iemand die zo lang in een patroon zit niet zo snel verandert. Zijn gedrag zit op alle punten gewoon ingesleten. Daar gaan jaren van therapie overheen. Hoeveel tijd/mentale ruimte heb je nog om een eventuele verandering af te wachten? Visualiseer eens hoe een toekomst met of zonder hem eruit zou kunnen zien. Je hoeft misschien nu niet meteen alle knopen door te hakken.
Ik denk wel dat je je eigen gevoel 'dat er iets geknapt is' heel serieus moet nemen. Het is niet voor niets dat hij uitweek naar een andere vrouw, en dat hij duidelijk liet zien dat hij niet blij werd van het leven wat hij had. Je kan ook denken 'ga jezelf verbeteren, maar doe dat los van mij'. Het is duidelijk dat jij gewoon doodmoe bent van jarenlang hier tegenstrijden.
Allereerst; wat fijn om weer iets van je te horen. En wat knap dat je het tegen hem hebt gezegd! Ook heel goed dat jullie dit zonder ruzie konden bespreken.
Het is denk ik heel logisch dat je na zijn nieuwe stappen twijfelt aan je keuze. En die boosheid is ook heel begrijpelijk. Ik zou ook boos zijn dat hij pas in actie komt als voor jou de maat vol is.
Het lijkt me lastig. Hij was wel meteen empathisch dat hij vroeg hoe het voor jou voelde en hoe lang al. Maar ik denk ook dat iemand die zo lang in een patroon zit niet zo snel verandert. Zijn gedrag zit op alle punten gewoon ingesleten. Daar gaan jaren van therapie overheen. Hoeveel tijd/mentale ruimte heb je nog om een eventuele verandering af te wachten? Visualiseer eens hoe een toekomst met of zonder hem eruit zou kunnen zien. Je hoeft misschien nu niet meteen alle knopen door te hakken.
Ik denk wel dat je je eigen gevoel 'dat er iets geknapt is' heel serieus moet nemen. Het is niet voor niets dat hij uitweek naar een andere vrouw, en dat hij duidelijk liet zien dat hij niet blij werd van het leven wat hij had. Je kan ook denken 'ga jezelf verbeteren, maar doe dat los van mij'. Het is duidelijk dat jij gewoon doodmoe bent van jarenlang hier tegenstrijden.
vrijdag 30 mei 2025 om 15:58
Eens met Pimpelmeesje.
Ik denk verder dat zodra het echt menens zou worden: jij gaat bij hem weg, dat hij dan ook meteen niet meer naar de psycholoog gaat.
Hij zegt nu even de juiste dingen, om jou in de relatie hopen te houden, maar gezien zijn gedrag dat al zolang heel anders is, geloof ik niet in hem.
Ik denk verder dat zodra het echt menens zou worden: jij gaat bij hem weg, dat hij dan ook meteen niet meer naar de psycholoog gaat.
Hij zegt nu even de juiste dingen, om jou in de relatie hopen te houden, maar gezien zijn gedrag dat al zolang heel anders is, geloof ik niet in hem.
vrijdag 30 mei 2025 om 16:09
Ik snap het wantrouwen volledig, maar heel soms voelen mensen pas écht hetgeen zij al eerder hadden moeten voelen als het ‘te laat is’. En nee, dit hoor je mij serieus niet zo snel zeggen, maar zou je het nog even kunnen opbrengen het een poosje aan te kijken?Raver schreef: ↑30-05-2025 15:58Eens met Pimpelmeesje.
Ik denk verder dat zodra het echt menens zou worden: jij gaat bij hem weg, dat hij dan ook meteen niet meer naar de psycholoog gaat.
Hij zegt nu even de juiste dingen, om jou in de relatie hopen te houden, maar gezien zijn gedrag dat al zolang heel anders is, geloof ik niet in hem.
Scheiden kan immers altijd nog en hier zijn kinderen bij betrokken. Zou hem wel heeeeeel duidelijk maken dat ‘achterover leunen’ betekent dat je alsnog vertrekt, dus dat een soort van tijdelijke (nood)opwelling absoluut niet meer wordt geaccepteerd!
Ik begrijp je angst/twijfels/etc volkomen TO, heel veel sterkte gewenst!
Live Life to the fullest
vrijdag 30 mei 2025 om 18:15
Het is de vraag of mensen kunnen veranderen. Hij moet vrij duidelijk en langdurig laten zien dat hij anders is. Aardig doen tegen de kinderen is niet voldoende. De is de basis voor elke ouder. Kom op zeg.
Ik zou zeggen: leef je leven alsof jullie uit elkaar gaan. Als hij in de tussentijd langdurig ander gedrag laat zien, zonder terug te vallen, dan kun je je alsnog bedenken.
Ik zou zeggen: leef je leven alsof jullie uit elkaar gaan. Als hij in de tussentijd langdurig ander gedrag laat zien, zonder terug te vallen, dan kun je je alsnog bedenken.
zaterdag 31 mei 2025 om 08:51
Weer bij elkaar komen kan ook altijd nog.GeweldigWeer schreef: ↑30-05-2025 16:09Ik snap het wantrouwen volledig, maar heel soms voelen mensen pas écht hetgeen zij al eerder hadden moeten voelen als het ‘te laat is’. En nee, dit hoor je mij serieus niet zo snel zeggen, maar zou je het nog even kunnen opbrengen het een poosje aan te kijken?
Scheiden kan immers altijd nog en hier zijn kinderen bij betrokken. Zou hem wel heeeeeel duidelijk maken dat ‘achterover leunen’ betekent dat je alsnog vertrekt, dus dat een soort van tijdelijke (nood)opwelling absoluut niet meer wordt geaccepteerd!
Ik begrijp je angst/twijfels/etc volkomen TO, heel veel sterkte gewenst!
Ik ben echt geen voorstander van scheiden maar eerlijk gezegd kan ik me goed voorstellen dat TO weg wil uit deze situatie.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
zaterdag 31 mei 2025 om 11:21
Dit vind ik een goed advies! (En lees graag mee hier want veel herkenning al zijn er gelukkig hier geen kinderen bij betrokken. Ik heb zelf ook veel aan jullie bijdragen).Kipzonderkop schreef: ↑30-05-2025 18:15Het is de vraag of mensen kunnen veranderen. Hij moet vrij duidelijk en langdurig laten zien dat hij anders is. Aardig doen tegen de kinderen is niet voldoende. De is de basis voor elke ouder. Kom op zeg.
Ik zou zeggen: leef je leven alsof jullie uit elkaar gaan. Als hij in de tussentijd langdurig ander gedrag laat zien, zonder terug te vallen, dan kun je je alsnog bedenken.
zaterdag 31 mei 2025 om 11:23
Precies.NomenNesci0 schreef: ↑03-05-2025 14:35He, wat raaskal jij nou?
Ik praat over de man van to die zich als een onbetrokken gast naar zijn vrouw én kinderen opstelt. Als je zo in elkaar zit en geen rekening wenst te houden met anderen, moet je idd lekker alleen blijven. Mag je het leven zo om jezelf laten draaien als je zelf wilt.
zaterdag 31 mei 2025 om 11:30
Lieve vrouw,ScullylovesM schreef: ↑03-05-2025 20:30Ik ben bang dat het de verkeerde beslissing is, de grootste fout ooit maak en ik voor altijd alleen blijf, omdat hij de enige is die ooit van mij zal houden en er niemand anders bij mij past. Dat is waarom ik er nog in zit, die angst is zo enorm dat ik het gewoon niet durf te stoppen.
En ik ben bang dat als ik het hem zeg hij me om gaat praten waardoor ik toegeef.
Dinsdag ga ik weer naar de POH. Die man begrijpt volgens mij sowieso al niet waarom ik er niet allang een punt achter heb gezetEen plan maken voelt als verraad, en ik kan ook niet zo makkelijk even weg, mijn man vindt het niet echt leuk als ik iets ga doen zonder hem (behalve sport of iets).
Ik denk dat je op de eerste plaats iets mag gaan doen aan je lage zelfbeeld want dat klopt natuurlijk niet! Je bent wél de moeite waard en je krijgt hier a echt wel weer een nieuwe en hopelijk leukere relatie! Wees lief voor jezelf en neem af en toe de tijd om jezelf eens extra mooi te maken, leuke kleding aan te trekken (mss doe je dat allemaal al) of whatever je energie geeft. Dat verdien je en juist dát mag jij gaan voelen. Je verdient ook een man die er voor jou is en die lief en attent is.
Ja, hij zal je proberen om te praten. Daarom helpt het om voor jezelf op papier te zetten wat er speelt en de punten waarom je uit de relatie wilt stappen. Dan kun je daarnaar kijken op een zwak moment.
zaterdag 31 mei 2025 om 11:32
Dan zou ik heel veel gaan “sporten”ScullylovesM schreef: ↑03-05-2025 20:30Ik ben bang dat het de verkeerde beslissing is, de grootste fout ooit maak en ik voor altijd alleen blijf, omdat hij de enige is die ooit van mij zal houden en er niemand anders bij mij past. Dat is waarom ik er nog in zit, die angst is zo enorm dat ik het gewoon niet durf te stoppen.
En ik ben bang dat als ik het hem zeg hij me om gaat praten waardoor ik toegeef.
Dinsdag ga ik weer naar de POH. Die man begrijpt volgens mij sowieso al niet waarom ik er niet allang een punt achter heb gezet
.Nee, dit klinkt ook niet oké. Hij bepaalt niet waar jij heen gaat en of je weg mag. Jij bent een zelfstandig persoon met ook deels een eigen leven. Niet zijn bezit. Een plan maken is geen verraad. Echt niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
