Relaties
alle pijlers
negatieve reacties op "jong trouwen"
maandag 3 maart 2008 om 17:17
Ik was 24 toen ik ging trouwen (inmiddels 5 jaar geleden), ik kende mijn verloofde toen 5 jaar en we waren (en zijn) stapel verlieft. Maar ik krijg bijna altijd enorm negatieve reacties over het feit dat ik zo jong getrouwd ben en het feit dat ik uberhaupt ben gaan trouwen.
Ik ben dolgelukkig met mijn huwelijk en wordt er daardoor zo verdrietig van dat mensen negen van de tien keer mij zo negatief benaderen als ze bijvoorbeeld mijn trouwring zien of erachter dat mijn achternaam niet mijn meisjesnaam is. Ik schaam me absoluut niet voor mijn huwelijk maar ik vertel het eigenlijk nooit zomaar door de rare reacties die ik krijg.
Ik denk dat een hoop mensen jaloers en daarom zo raar reageren. Zijn er andere mensen die dezelfde ervaringen hebben? En waarvoor denken jullie dat mensen zo negatief zijn over trouwen?
Ik ben dolgelukkig met mijn huwelijk en wordt er daardoor zo verdrietig van dat mensen negen van de tien keer mij zo negatief benaderen als ze bijvoorbeeld mijn trouwring zien of erachter dat mijn achternaam niet mijn meisjesnaam is. Ik schaam me absoluut niet voor mijn huwelijk maar ik vertel het eigenlijk nooit zomaar door de rare reacties die ik krijg.
Ik denk dat een hoop mensen jaloers en daarom zo raar reageren. Zijn er andere mensen die dezelfde ervaringen hebben? En waarvoor denken jullie dat mensen zo negatief zijn over trouwen?
woensdag 5 maart 2008 om 10:48
quote:Martini schreef op 04 maart 2008 @ 13:42:
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Volgens mij ben ik een van die personen .
Ik zou niet de naam van mijn man houden in dat geval, dat lijkt me wel erg vreemd. Ik denk wel dat ik in dat geval (je hebt toch al gedoe met je naam wijzigen) niet mijn meisjesnaam zou aannemen, maar officieel de naam van mijn moeder zou nemen. Maar goed, dat is voor mij persoonlijk, mijn meisjesnaam staat voor een deel van mijn leven dat is afgesloten en ik niet meer terug hoef.
Overigens ben ik het met eens met de ik-wij verhouding in een relatie, die is erg belangrijk. Man en ik zijn al 13 jaar samen (ik was 16) en ik denk dat het goed is gegaan doordat we zowel samen gegroeid zijn, als ook als individu. Klinkt wat vaag misschien, komt er op neer dat we allebei persoonlijk anders zijn dan 13 jaar geleden (toen we beiden nog tieners waren) maar we elkaar nog steeds goed aanvullen/aanvoelen en we het goed hebben samen.
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Volgens mij ben ik een van die personen .
Ik zou niet de naam van mijn man houden in dat geval, dat lijkt me wel erg vreemd. Ik denk wel dat ik in dat geval (je hebt toch al gedoe met je naam wijzigen) niet mijn meisjesnaam zou aannemen, maar officieel de naam van mijn moeder zou nemen. Maar goed, dat is voor mij persoonlijk, mijn meisjesnaam staat voor een deel van mijn leven dat is afgesloten en ik niet meer terug hoef.
Overigens ben ik het met eens met de ik-wij verhouding in een relatie, die is erg belangrijk. Man en ik zijn al 13 jaar samen (ik was 16) en ik denk dat het goed is gegaan doordat we zowel samen gegroeid zijn, als ook als individu. Klinkt wat vaag misschien, komt er op neer dat we allebei persoonlijk anders zijn dan 13 jaar geleden (toen we beiden nog tieners waren) maar we elkaar nog steeds goed aanvullen/aanvoelen en we het goed hebben samen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 5 maart 2008 om 10:54
Bedankt zusje voor de uitleg en het aanvullende verhaal over de wij & ik ben ik het helemaal mee eens. Ik weet nog goed dat ik een paar maanden na ons trouwen ging stappen met vriendinnen. Ik kwam toen een vriend van ons tegen en die vroeg waar martini-mate was..antwoord was dus thuis en daar werd op gereageerd met : 'maar jullie zijn nu toch getrouwd' !! Dat vond ik zo vreemd en onverklaarbaar, maar er zijn dus hele volkstammen die vinden dat je nooit meer iets aparts mag doen na het trouwen.. Ja dag dus..als dat in mijn huwelijkscontract stond was ik dus niet getrouwd..
woensdag 5 maart 2008 om 11:27
quote:Martini schreef op 04 maart 2008 @ 13:42:
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus nietZelfs als mijn man zou overlijden, zou ik na verloop van tijd mijn eigen naam weer gaan voeren. Als ik zou scheiden, dan voer ik direct mijn eigen naam. Ik vind het zo belachelijk dat vrouwen de naam van hun ex-man aanhouden. Mijn schoonmoeder heeft dat de eerste tien jaar na haar scheiding gedaan, terwijl zij wilde scheiden en mijn schoonvader niet. Mijn schoonvader vond het verschrikkelijk. Niet goed genoeg om mee getrouwd te blijven, maar wel de naam houden.
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Er is ook een ex-voetbalvrouw die nog de naam van haar ex-man draagt..kijk dat je tijdens huwelijk zoiets doet kan ik me een beetje voorstellen..maar dat je erna nog steeds geen afstand kan doen, dat begrijp ik dus nietZelfs als mijn man zou overlijden, zou ik na verloop van tijd mijn eigen naam weer gaan voeren. Als ik zou scheiden, dan voer ik direct mijn eigen naam. Ik vind het zo belachelijk dat vrouwen de naam van hun ex-man aanhouden. Mijn schoonmoeder heeft dat de eerste tien jaar na haar scheiding gedaan, terwijl zij wilde scheiden en mijn schoonvader niet. Mijn schoonvader vond het verschrikkelijk. Niet goed genoeg om mee getrouwd te blijven, maar wel de naam houden.
woensdag 5 maart 2008 om 13:03
Martini, daar kan ik ook niet over uit. Hoeveel mensen niet serieus vragen 'En hoe voelt dat nu, getrouwd zijn?' Uh, hetzelfde! Zelfs mensen die weten dat we al zo lang samen zijn vragen het, ik vind dat zo vreemd. Alsof dat briefje het ineens verandert?
Wij zijn getrouwd in het buitenland met z'n tweeen, om het iets moois symbloisch van ons samen te maken, maar verder verandert er niks. Nou ja, ok, ik moet het nu over mijn man hebben ipv mijn vriend en daar heb ik dan wel weer problemen mee om dat mijn strot uit te krijgen na al die jaren. Het klinkt zo 'volwassen' (I know, dat ben ik ook!)
En inderdaad, ik ga ook nog lekker met mijn vriendinnen stappen en hij ook met zijn vrienden, heerlijk af en toe .
Wij zijn getrouwd in het buitenland met z'n tweeen, om het iets moois symbloisch van ons samen te maken, maar verder verandert er niks. Nou ja, ok, ik moet het nu over mijn man hebben ipv mijn vriend en daar heb ik dan wel weer problemen mee om dat mijn strot uit te krijgen na al die jaren. Het klinkt zo 'volwassen' (I know, dat ben ik ook!)
En inderdaad, ik ga ook nog lekker met mijn vriendinnen stappen en hij ook met zijn vrienden, heerlijk af en toe .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 5 maart 2008 om 13:07
quote:zusje78 schreef op 05 maart 2008 @ 10:48:
[...]
Overigens ben ik het met eens met de ik-wij verhouding in een relatie, die is erg belangrijk. Man en ik zijn al 13 jaar samen (ik was 16) en ik denk dat het goed is gegaan doordat we zowel samen gegroeid zijn, als ook als individu. Klinkt wat vaag misschien, komt er op neer dat we allebei persoonlijk anders zijn dan 13 jaar geleden (toen we beiden nog tieners waren) maar we elkaar nog steeds goed aanvullen/aanvoelen en we het goed hebben samen.Ik denk, heel eerlijk gezegd, dat jong trouwen juist om die reden ook meer kans van slagen heeft dan laat trouwen.
[...]
Overigens ben ik het met eens met de ik-wij verhouding in een relatie, die is erg belangrijk. Man en ik zijn al 13 jaar samen (ik was 16) en ik denk dat het goed is gegaan doordat we zowel samen gegroeid zijn, als ook als individu. Klinkt wat vaag misschien, komt er op neer dat we allebei persoonlijk anders zijn dan 13 jaar geleden (toen we beiden nog tieners waren) maar we elkaar nog steeds goed aanvullen/aanvoelen en we het goed hebben samen.Ik denk, heel eerlijk gezegd, dat jong trouwen juist om die reden ook meer kans van slagen heeft dan laat trouwen.
woensdag 5 maart 2008 om 13:16
Lekker Hollandsch trouwens om overal een mening op te krijgen. Ik trouwde ook op mijn 24 en kreeg van wild vreemden (meid van het uitzendbureau, vage kennis) commentaar. Toen ik na twee maanden huwelijksreis zwanger terug kwam werd me door even vage bekenden gervraagd of het 'een ongelukje' was. duh... Omdat de tweede binnen anderhalf jaar geboren werd moest ik het weer aan Jan en alleman uitleggen..
woensdag 5 maart 2008 om 13:24
Voor ons maakt trouwen gevoelsmatig wél uit en heeft het voor ons beslist toegevoegde waarde. Je bent tot de eind der tijden aan elkaar verbonden doordat je relatie officieel geregistreerd staat, zelfs een scheiding kan hier niets aan veranderen. Daarbij heb je ter overstaan van getuigen beloofd elkaar trouw te blijven en voor elkaar te zorgen. En ik vind dat nog al wat. Daarbij heb je niet alleen een 'contract' met je echtgenoot, maar ook met de staat gemaakt. Die kan jou dwingen voor de ander te zorgen.
Ik vind niets mis met jong trouwen, als je de keuze maar bewust maakt. Mijn man en ik hebben een enorm vervlochten leven en geschiedenis samen. Alle belangrijke beslissingen in ons leven hebben we samen genomen: uit huis gaan (samenwonen), ons eerste huis kopen, beslissingen mbt werk/carriere en wij zijn hierdoor heel erg naar elkaar toe gegroeid.
En de verhalen dat er verbaasd gereageerd wordt als een echtelied er alleen op uit is, ken ik ook niet. Wij gaan regelmatig apart (met onze eigen vrienden) uit. Nog nooit heb ik hier van een buitenstaander een op- of aanmerking over gehoord.
Ik vind niets mis met jong trouwen, als je de keuze maar bewust maakt. Mijn man en ik hebben een enorm vervlochten leven en geschiedenis samen. Alle belangrijke beslissingen in ons leven hebben we samen genomen: uit huis gaan (samenwonen), ons eerste huis kopen, beslissingen mbt werk/carriere en wij zijn hierdoor heel erg naar elkaar toe gegroeid.
En de verhalen dat er verbaasd gereageerd wordt als een echtelied er alleen op uit is, ken ik ook niet. Wij gaan regelmatig apart (met onze eigen vrienden) uit. Nog nooit heb ik hier van een buitenstaander een op- of aanmerking over gehoord.
woensdag 5 maart 2008 om 13:32
Dan gaan wij ws met de verkeerde mensen om Bagheera Maar vind het niet erg..wij (als in martini-mate en ik) weten toch wel wat we aan elkaar hebben en opmerkingen of reacties van buitenaf kunnen we makkelijk naast ons neerleggen.
Ik vind persoonlijk kinderen een veeeeel grotere verantwoordelijkheid dan trouwen. Sommige stellen die wij kennen (met kinderen dus) vinden trouwen zo definitief....dan denk ik weleens bij mezelf: na een scheiding kan ik alleen verder en zou ik martini-mate nooit meer hoeven zien, maar aan de vader/moeder van je kind ben je voor altijd verbonden..
Gelukkig heeft iedereen dus zijn eigen redenen en ideeen omtrent het huwelijk..daardoor is dit topic ontstaan..en het zal ws ook wel altijd blijven dat mensen elkaar (vooral ongevraagd) hun mening opdringen. Ik hoop dat Merretje en overige hier niet al teveel last van ondervinden en anders is het advies: gewoon laten praten!!
Ik vind persoonlijk kinderen een veeeeel grotere verantwoordelijkheid dan trouwen. Sommige stellen die wij kennen (met kinderen dus) vinden trouwen zo definitief....dan denk ik weleens bij mezelf: na een scheiding kan ik alleen verder en zou ik martini-mate nooit meer hoeven zien, maar aan de vader/moeder van je kind ben je voor altijd verbonden..
Gelukkig heeft iedereen dus zijn eigen redenen en ideeen omtrent het huwelijk..daardoor is dit topic ontstaan..en het zal ws ook wel altijd blijven dat mensen elkaar (vooral ongevraagd) hun mening opdringen. Ik hoop dat Merretje en overige hier niet al teveel last van ondervinden en anders is het advies: gewoon laten praten!!
woensdag 5 maart 2008 om 22:12
quote:Martini schreef op 04 maart 2008 @ 13:42:
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Ja, want ons(ze) kind(eren) hebben ook die achternaam. Ik zou het niet zozeer zien als de naam van mijn man blijven houden, maar meer de familienaam.
Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds raar dat mijn moeder nu haar eigen naam weer heeft, en broer en ik dus anders heten dan haar.....
Vraagje aan bovenstaande personen: Stel je voor dat er iets gebeurt en je gaat scheiden: ben je dan van plan om man's naam te blijven dragen??
Ja, want ons(ze) kind(eren) hebben ook die achternaam. Ik zou het niet zozeer zien als de naam van mijn man blijven houden, maar meer de familienaam.
Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds raar dat mijn moeder nu haar eigen naam weer heeft, en broer en ik dus anders heten dan haar.....
maandag 26 mei 2008 om 17:41
Ik was 23 toen ik trouwde. Ik was erg bang dat mijn ouders het helemaal niks zouden vinden. Veel te jong! Maar gelukkig reageerden ze juist heel positief en waren ze superblij voor ons! Van wat vage kennissen en collega's kreeg ik wel vreemde opmerkingen. Waarom legde ik me zo vast? Mijn man is mijn eerste grote liefde; waarom wilde ik niet wat meer 'proeven'? En ook de vraag: ja, en wat als je nou weer wil scheiden? Ja.... dat geldt toch voor iedereen die gaat trouwen? Vond ik een vreemde opmerking.
Maar ach.. laat maar kletsen! Ik ben er nog steeds (na 4 jr) heel gelukkig mee en blij dat ik de stap gezet heb!
Maar ach.. laat maar kletsen! Ik ben er nog steeds (na 4 jr) heel gelukkig mee en blij dat ik de stap gezet heb!
maandag 26 mei 2008 om 23:42
Ik ben op mijn 22e getrouwd en nu op mijn 25e weer gescheiden omdat mijn ex (die mij notabene zelf ten huwelijk heeft gevraagd!) onder andere dacht dat ik misschien wat meer van het leven moest hebben gezien en me te jong heb gebonden (dat is ook een manier om te zeggen dat 'ie niet meer van me houdt maar da's een ander verhaal). Ik heb nooit een negatieve reactie gehad. Niet op mijn huwelijk en ook niet op mijn scheiding. Je moet helemaal geen issue maken van de negatieve reacties van anderen. Als jij en je man overtuigd zijn van elkaar, wat geeft anderen het recht daar over te oordelen? Niks van aantrekken en gewoon lekker gelukkig wezen met manlief. En trouwens, het is toch nooit goed want als je op je 30e nog niet getrouwd bent kun je ook commentaar verwachten. En het is nou eenmaal een feit dat de laatste jaren mensen weer op jongere leeftijd trouwen en kinderen krijgen. Dus lekker puh voor al die mensen die wat te zeuren hebben.
maandag 26 mei 2008 om 23:49
En dan nog iets: dat feministisch geleuter over dat het ouderwets is om de naam van je man aan te nemen, daar kijg ik de kriebels van. Laat dat ieder toch voor zich bepalen. Alsof vrouwen die dat doen zwakke, afhankelijke wezens zijn. En vrouwen die hun eigen naam aanhouden zijn zeker allemaal Superwoman.
dinsdag 27 mei 2008 om 01:44
Joh je moet het helemaal zelf weten, maar ik vind 24 erg jong om te trouwen, en zeker om kinderen te krijgen. Ik ben al wat ouder en juist de leeftijd van 18 tot pakweg 28 is zo'n heerlijk "alles doen wat je wilt" leeftijd. Ik ben heel blij dat ik toen rondgehuppeld heb, ik had het voor geen goud willen missen. Er is nog genoeg tijd om te trouwen en kindjes te krijgen. Maar aan jong en onbezonnen zijn komt vaak (veel te) snel een einde
O, en dit soort reacties hebben niet veel met jaloezie te maken. Integendeel
O, en dit soort reacties hebben niet veel met jaloezie te maken. Integendeel
dinsdag 27 mei 2008 om 12:38
quote:isabon schreef op 04 maart 2008 @ 00:02:
Tja ikkrijg ook ontzettend de kriebels van vrouwen die zich heden ten dage nog verloven of hun mans naam gebruiken terwijl dat allang officieel is afgeschaft.
Komt erg ouderwetsch over, evenals je zo jong vastleggen.
Maar als je gelukkig bent, is dat toch alleen maar mooi, ben blij voor je!Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld over mijn eigen naam houden, dat leek mij 't meest logische. Maar nu ik er laatst over nadacht lijkt 't me toch niet zo prettig dat dan straks van jouw gezin iedereen dezelfde naam heeft, behalve jij (net of je er niet bijhoort!). Nu zou ik denk ik liever zijn naam voor of achter de mijne zetten, zodat ik een dubbele achternaam heb.
Tja ikkrijg ook ontzettend de kriebels van vrouwen die zich heden ten dage nog verloven of hun mans naam gebruiken terwijl dat allang officieel is afgeschaft.
Komt erg ouderwetsch over, evenals je zo jong vastleggen.
Maar als je gelukkig bent, is dat toch alleen maar mooi, ben blij voor je!Ik heb eigenlijk nooit getwijfeld over mijn eigen naam houden, dat leek mij 't meest logische. Maar nu ik er laatst over nadacht lijkt 't me toch niet zo prettig dat dan straks van jouw gezin iedereen dezelfde naam heeft, behalve jij (net of je er niet bijhoort!). Nu zou ik denk ik liever zijn naam voor of achter de mijne zetten, zodat ik een dubbele achternaam heb.
dinsdag 27 mei 2008 om 12:45
Meds, ik ben 't daar niet helemaal mee eens. Ik ben bv. zelf op mijn veertiende, vijftiende begonnen met uitgaan en ging tot mijn achtiende dan ook drie keer per weekend en leefde van weekend naar weekend, van mijn 17e tot mijn 18e ben ik in mijn eentje naar een ander continent vertrokken om daar te wonen en vrijwilligerswerk te doen, toen ben ik gaan studeren en op kamers gegaan, nu woon ik alweer in 't buitenland in m'n uppie (ben 23) en ben heel blij dat ik zoveel dingen heb gedaan, maar ben nu best wel toe aan wat meer vastigheid. Ik wil nu best graag gaan samenwonen met mijn vriend en als dat allemaal goed gaat, zou ik zeker ja zeggen als hij me ten huwelijk zou vragen. We kennen elkaar vijf jaar.
Sommige vriendinnen van mij zijn pas nu een beetje bezig met zelf dingen doen, zich losmaken van hun ouders, een wilde tijd hebben of juist zichzelf leren kennen in allerlei situaties, maar ik heb 't idee dat ik daar al een aantal jaar mee bezig ben.
Het is natuurlijk niet hetzelfde of je altijd in je dorp bent blijven wonen en bij je ouders om zes uur aan tafel kunnen schuiven, zonder je verder een seconde druk te maken om wat anders en zonder dat je ook maar een moment op jezelf aangewezen was (of die vrijheid had), of dat je al jonger dingen voor jezelf bent gaan uitvogelen!
Sommige vriendinnen van mij zijn pas nu een beetje bezig met zelf dingen doen, zich losmaken van hun ouders, een wilde tijd hebben of juist zichzelf leren kennen in allerlei situaties, maar ik heb 't idee dat ik daar al een aantal jaar mee bezig ben.
Het is natuurlijk niet hetzelfde of je altijd in je dorp bent blijven wonen en bij je ouders om zes uur aan tafel kunnen schuiven, zonder je verder een seconde druk te maken om wat anders en zonder dat je ook maar een moment op jezelf aangewezen was (of die vrijheid had), of dat je al jonger dingen voor jezelf bent gaan uitvogelen!
dinsdag 27 mei 2008 om 12:51
Rider, zelf ben ik vanaf mijn achttiende samen met mijn vriend, en ik ben toch blij dat ik een paar belangrijke dingen in mijn eentje heb gedaan. Dat was geen bewuste keus, want we werden gedwongen om door omstandigheden uit elkaar te gaan wonen, maar ik heb 't idee dat 't goed heeft uitgepakt. Sommige vriendinnen van mij zijn ook vanaf hun achttiende samen met hun vriend en helemaal vervlochten met hun vriend. Misschien heeft de relatie veel kans van slagen (want ze denken altijd in 'wij' nooit kunnen ze het oneens zijn, en ze durven ook niet op zichzelf terug te vallen want dat hebben ze nooit gedaan en weten niet waar ze toe in staat zijn), maar voor mij persoonlijk vind ik 't fijner om twee individuen te zijn die met elkaar zijn, dan om een twee-eenheid te zijn die elkaar ipv aanvult 'compleet maakt'. Zelfs als mijn relatie daardoor niet zou slagen (maar ik denk juist dat een relatie sterker wordt als er twee volledige mensen inzitten die de ander niet nodig hebben), zou ik 't nog op deze manier willen, want ik voel mijzelf gewoon veel beter daarbij.
dinsdag 27 mei 2008 om 12:51
dinsdag 27 mei 2008 om 12:58
Ik ben oud getrouwd. Ook daar vinden sommige mensen iets van. Moeten zij weten. Ik gebruik de naam van mijn man, zo heten we hier in huis allemaal hetzelfde en ik vind het leuk.
Wat een ander er van denkt, of hij/zij het ouderwets vindt, ongeëmancipeerd of wat ook dat zal me echt een grote zorg zijn.
Wat een ander er van denkt, of hij/zij het ouderwets vindt, ongeëmancipeerd of wat ook dat zal me echt een grote zorg zijn.
dinsdag 27 mei 2008 om 13:26
Ben 'jong getrouwd', ik was 21 man 23. Heb nooit negatieve reacties gehad, wel verbaasde. En als mensen dan door blijven zeuren, zeg ik wel eens: 'we hadden gewoon zin om een feestje te geven'. Hebben de meesten niks op te zeggen ...
Wat wel grappig was: ik kom uit een klein durp en de roddel ging toen wel dat ik zwanger was. Dat we 'moesten' trouwens. Volgens mij was men echt verbaasd dat er na 9 maanden nog geen kind was. Ben op dit moment zwanger van kindje 1 (bewust mee gewacht, eerst studeren, reizen, van elkaar genieten, werk zoeken, huisje kopen), maar na een paar jaar begonnen diezelfde mensen 'uut et durp' te denken dat we wel onvruchtbaar moesten zijn, terwijl we totaal nog niet met kinderen bezig waren. Ach, er zijn altijd van die zeikerds die wel iets vinden om te zeuren. Zelf geen interessant leven of zo
...
Wat wel grappig was: ik kom uit een klein durp en de roddel ging toen wel dat ik zwanger was. Dat we 'moesten' trouwens. Volgens mij was men echt verbaasd dat er na 9 maanden nog geen kind was. Ben op dit moment zwanger van kindje 1 (bewust mee gewacht, eerst studeren, reizen, van elkaar genieten, werk zoeken, huisje kopen), maar na een paar jaar begonnen diezelfde mensen 'uut et durp' te denken dat we wel onvruchtbaar moesten zijn, terwijl we totaal nog niet met kinderen bezig waren. Ach, er zijn altijd van die zeikerds die wel iets vinden om te zeuren. Zelf geen interessant leven of zo
...
dinsdag 27 mei 2008 om 13:31
Trouwen is haske hip! In mijn omgeving doet iedereen het ineens!
Ben zelf getrouwd toen ik 24 was, gescheiden toen ik 42 was en ik ga weer trouwen over een tijdje.
Had ik niet verwacht dat ik dat ooit weer zou doen, maar vriend ging zo lief op de knietjes voor de hele goegemeente, ik moest wel ja zeggen.
Ben zelf getrouwd toen ik 24 was, gescheiden toen ik 42 was en ik ga weer trouwen over een tijdje.
Had ik niet verwacht dat ik dat ooit weer zou doen, maar vriend ging zo lief op de knietjes voor de hele goegemeente, ik moest wel ja zeggen.
Geen bijzonderheden
vrijdag 30 mei 2008 om 11:42
quote:blijfgewoonbianca schreef op 04 maart 2008 @ 00:49:
[...]
Afgeschaft ? je mag kiezen , dat is heel wat anders .
Ja inderdaad! Ik ben tien jaar geleden getrouwd (toen was ik 22 en waren we vijf jaar bijelkaar) Toen is dat in dat jaar, vanaf januari allemaal veranderd. Wij mochten kiezen: je eigen achternaam, die van je partner erachter, of zelfs ruilen en misschien nog wel wat meer mogelijkheden. Wij hebben toen elkaars naam aangenomen, erbij zegmaar. Mijn man zei: als jij mijn naam wil, dan wil ik ook die van jou! En nu nog krijg ik er commentaar op dat ze denken dat het om mij gaat als ze mijn man's naam zien staan. Hee, die naam klopt niet zeggen ze dan. Jawel zeg ik dan weer en moet ik weer alles uitleggen...wel een gedoe moet ik zeggen dat mensen bij instanties het nou nog niet weten!
Wij hebben eigelijk helemaal verder geen vreemde reacties gekregen omdat wij vrij jong waren toen we trouwden, de meesten verwachten het wel van ons!
[...]
Afgeschaft ? je mag kiezen , dat is heel wat anders .
Ja inderdaad! Ik ben tien jaar geleden getrouwd (toen was ik 22 en waren we vijf jaar bijelkaar) Toen is dat in dat jaar, vanaf januari allemaal veranderd. Wij mochten kiezen: je eigen achternaam, die van je partner erachter, of zelfs ruilen en misschien nog wel wat meer mogelijkheden. Wij hebben toen elkaars naam aangenomen, erbij zegmaar. Mijn man zei: als jij mijn naam wil, dan wil ik ook die van jou! En nu nog krijg ik er commentaar op dat ze denken dat het om mij gaat als ze mijn man's naam zien staan. Hee, die naam klopt niet zeggen ze dan. Jawel zeg ik dan weer en moet ik weer alles uitleggen...wel een gedoe moet ik zeggen dat mensen bij instanties het nou nog niet weten!
Wij hebben eigelijk helemaal verder geen vreemde reacties gekregen omdat wij vrij jong waren toen we trouwden, de meesten verwachten het wel van ons!
