Onze laatste ruzie

Het was even hard nadenken wat mijn nickname hier ook alweer was. Jellie1111 en ik weet altijd waarom ik weer inlog. Het gaat om hem. Afgelopen nacht droomde ik over onze laatste ruzie en ik werd echt huilend wakker.

Ik heb weer mijn oudere topics gelezen en ja ik hoopte steeds dat het beter werd. Maar het werd nooit beter. Het ging lange tijd goed, dan weer niet en nu is het weer heel slecht tussen ons. Ik heb hem weer overal geblokkeerd en verwijderd. Meestal belt of emailt hij na een paar dagen. Nu is het doodstil. Afgelopen ruzie was hij ook erg afstandelijk en het interesseerde hem niet hoe ik me voelde. Hij vindt me gewoon niets meer. Ik zie nog wel dat hij een profielfoto van ons samen nog op zijn whatsapp heeft. Waarom hij die erop laat, snap ik ook niet.

Owja ook 1 van zijn favoriete opmerkingen: ik ben de enige die zo lang loyaal aan jou is gebleven. De rest verlaat jou. Dus wat ik met kennissen/vriendn heb meegemaakt gebruikt hij tegen me. Eerst was ik lui en was mijn broertje en zusje beter dan ik, ik had geen werk. Nu pakt hij me op het feit dat sinds laatste tijd mijn sociale kring behoorlijk is ingekrimpt.

Ik merk ook dat hij me zat is geworden. Ik zag hem vaak alleen na mijn werk in de avond om even wat te eten en rond 9 uur voor de TV begon ik in te dommelen (terwijl hij graag nog met me praatte). Dat vond hij nooit leuk: geirriteerd zei hij dan. Wanneer ga je naar huis?! Toen werd ik een beetje boos. Ik zei tegen hem dat hij meestal na werk in de avond wil afspreken (op zo een dag is hij dan om 3 uur in de middag klaar, terwijl ik 7 uur avond klaar ben. Hij is dan tenminste voldoende uitgerust). In zijn en mijn volle vrije dagen wil hij niet echt meer afspreken. We doen nooit meer iets leuks, nooit wandelen. Heeft hij nooit meer zin in. Alles komt van mijn kant, bijna alle voorstellen.

En dan had je met regelmaat dat hij in zijn vrije dagen opgesloten thuis zit en alcohol drinkt. Dan hoor ik na een dag of 3 weer iets van hem als hij weer aan het werk moet.

Afgelopen donderdag kwam het er allemaal uit bij mij. Dat ik me heel eenzaam voel, dat hij me op zijn vrije dagen bijna nooit wil zien en dat ik dan alleen dingen moet ondernemen. Dat maakt me heel eenzaam en dat ik niet op hem kan bouwen.

Dit terwijl hij eerst best claimerig was, me elke dag wilde zijn, bijna obsessief, jaloers als ik met vrienden afsprak, dacht dat ik met elke man flirtte. We deden wel veel leuke dingen, dagjes uit enz. Nu is hij erg afstandelijk, wat ik doe interesseert hem niet meer. Ik was eigenlijk helemaal gewend aan hem. En eerlijk waar. Ik dacht beter iemand die altijd met mij is dan dat ik alleen ben. Alleen zijn vind ik nog veel erger.

Nu zijn broer en neefjes in dezelfde stad wonen, merkte ik ook dat hij me veel minder hoefde te zien of te spreken. Ik koppel dat dan altijd terug naar de opmerking die hij vaak maakte: ik ga alleen met jou om, omdat ik hier niemand anders ken. Terwijl hij voor mij in die stad kwam wonen. Hij wilde wel graag weer terug naar waar zijn familie woonde. Ik dacht eigenlijk altijd dat hij die opmerking niet meende.

Al met al dacht ik oprecht dat we een band hadden. Ik weet het niet. Nu na de laatste dingen denk ik dat hij me misschien wel heeft gebruikt en nooit echt wat voor me heeft gevoeld...
Deze dingen blijven door mijn hoofd malen. Ja, ik heb ook mijn imperfecties, maar ik heb me nooit helemaal kunnen geven aan hem omdat hij me zo slecht kon behandelen.
In ieder geval denk ik vaak aan die opmerking terug. Je weet dat ik hier niemand ken en jou nodig heb. Nu heeft hij me niet meer nodig en na 6,5 jaar.

Ik denk bij mezelf. Heeft iemand me echt 6,5 jaar voor de gek kunnen houden?