Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 7 december 2007 om 01:15
Dubio,
ook jij, zal net als ik, bij de ratio moeten blijven op dit moment.
Het is spelen met vuur, en hoe meer zekerheid jij uiteindelijk hebt hoe beter je in staat zult zijn ze te beschermen.
Omgang blijft lastig, want ze blijven toch loyaal naar hun vader, en als ze die vader niet kennen worden ze toch ook op latere leeftijd nieuwsgierig. Je hebt hulp ingeschakeld, laat indien nodig, die de beslissing maar nemen dat omgang ongewenst is.
Het belangrijkste is dat de kinderen weten dat ze bij jou terecht kunnen met hun verhaal en dat jij, als je er zelf niets mee kan, voor hun hulp inschakeld. Die weg heb ik hier bewandeld, en bewandel ik nog steeds. Wat er hier nu gebeurd is is misschien wel het beste. Een moeilijke weg maar ik ben niet degene die de kinderen bij hun vader weghoud. Ik meel wel snel, kan hier niet posten wat ik wil merk ik, word te vaag en onduidelijk
ook jij, zal net als ik, bij de ratio moeten blijven op dit moment.
Het is spelen met vuur, en hoe meer zekerheid jij uiteindelijk hebt hoe beter je in staat zult zijn ze te beschermen.
Omgang blijft lastig, want ze blijven toch loyaal naar hun vader, en als ze die vader niet kennen worden ze toch ook op latere leeftijd nieuwsgierig. Je hebt hulp ingeschakeld, laat indien nodig, die de beslissing maar nemen dat omgang ongewenst is.
Het belangrijkste is dat de kinderen weten dat ze bij jou terecht kunnen met hun verhaal en dat jij, als je er zelf niets mee kan, voor hun hulp inschakeld. Die weg heb ik hier bewandeld, en bewandel ik nog steeds. Wat er hier nu gebeurd is is misschien wel het beste. Een moeilijke weg maar ik ben niet degene die de kinderen bij hun vader weghoud. Ik meel wel snel, kan hier niet posten wat ik wil merk ik, word te vaag en onduidelijk
vrijdag 7 december 2007 om 04:27
vrijdag 7 december 2007 om 07:14
Hoi... Heb voor mezelf een grote stap overwonnen...
Moest voor wat boodschapjes naar winkelcentrum en had al van mijn zoon gehoord dat hij daar zijn vader had gesproken.. Mijn zusje had ook al gesmsd dat ze mijn ex daar gezien had... Maar ja ik moest toch naar de winkel..
Mijn zoon zei "mam ik ga wel ff mee"
Zo gezegd zo gedaan en wie kwam ik daar tegen.... Ex dus.. Hij aan mijn zoon vragen waar hij heen ging en mij gelukkig helemaal negeren... Net zoals ik hem negeerde....
Ik vond dit goed van mezelf om de confrontatie gewoon aan te gaan, maar diep in me blijf ik de angst voor hem houden......
Moest voor wat boodschapjes naar winkelcentrum en had al van mijn zoon gehoord dat hij daar zijn vader had gesproken.. Mijn zusje had ook al gesmsd dat ze mijn ex daar gezien had... Maar ja ik moest toch naar de winkel..
Mijn zoon zei "mam ik ga wel ff mee"
Zo gezegd zo gedaan en wie kwam ik daar tegen.... Ex dus.. Hij aan mijn zoon vragen waar hij heen ging en mij gelukkig helemaal negeren... Net zoals ik hem negeerde....
Ik vond dit goed van mezelf om de confrontatie gewoon aan te gaan, maar diep in me blijf ik de angst voor hem houden......
vrijdag 7 december 2007 om 13:53
quote:Nu misschien nog even oefenen met nee zeggen tegen ongewenst bezoek
haha, grijns.
Dubio, Mamzelle, Zon en alle anderen
Het 'balans opmaken' gaat verder. Hoofdpijn na een ochtend die toch leuk zou moeten zijn, met drie crea-vriendinnen. Dit doe ik al een paar jaar, samen mandala's kleuren en intussen praten.
De verhuizing is aanleiding om hier ook eens naar te kijken: wil ik hiermee wel doorgaan? (ik woon straks verder weg en heb geen vervoer, vooralsnog). Ik ben de jongste, zij zijn 15 tot 20 jaar ouder. En waar gaat het gesprek grotendeels over? Kwaaltjes en kleinkinderen. Als ik iets anders in de groep gooi, gaat het daar ook wel over, maar waar het op neerkomt is dat zij met andere dingen in hun leven bezig zijn dan ik. Met ieder apart is het wel leuk, maar zo samen valt dit me nu steeds meer op.
Eigenlijk weet ik niet of ik daar nog wel zin in heb. Ik heb niet voor niets hoofdpijn gekregen. Zoiets als die beleving van gisteren in de groep, dat bespreek ik niet met ze. En het zijn voor mij wél heel wezenlijke en belangrijke dingen. Mijn ruimte innemen, eindelijk eens kunnen zeggen hoe ik dingen beleef, hoe het voelt, het eruit gooien soms zelfs. Ik geloof dat ik heel andere behoeftes begin te krijgen. Ik wil geen oppervlakkigheid meer. Niet dat ik niet zomaar wat kan kletsen, zeker wel, maar ik wil méér. Ik voel hier geen samen-zijn zoals ik het nodig heb. Echtheid.
Misschien ook wel weer iets wat ik ga loslaten, dit groepje..? Wat is er toch allemaal veel aan het veranderen. En mijn afweging is nu: kan ik het nog opbrengen, of geef ik echt toe aan mezelf dat ik andere dingen nodig heb van mensen om me heen? Eh.. mág ik andere dingen nodig hebben of ben ik dan te veeleisend?
haha, grijns.
Dubio, Mamzelle, Zon en alle anderen
Het 'balans opmaken' gaat verder. Hoofdpijn na een ochtend die toch leuk zou moeten zijn, met drie crea-vriendinnen. Dit doe ik al een paar jaar, samen mandala's kleuren en intussen praten.
De verhuizing is aanleiding om hier ook eens naar te kijken: wil ik hiermee wel doorgaan? (ik woon straks verder weg en heb geen vervoer, vooralsnog). Ik ben de jongste, zij zijn 15 tot 20 jaar ouder. En waar gaat het gesprek grotendeels over? Kwaaltjes en kleinkinderen. Als ik iets anders in de groep gooi, gaat het daar ook wel over, maar waar het op neerkomt is dat zij met andere dingen in hun leven bezig zijn dan ik. Met ieder apart is het wel leuk, maar zo samen valt dit me nu steeds meer op.
Eigenlijk weet ik niet of ik daar nog wel zin in heb. Ik heb niet voor niets hoofdpijn gekregen. Zoiets als die beleving van gisteren in de groep, dat bespreek ik niet met ze. En het zijn voor mij wél heel wezenlijke en belangrijke dingen. Mijn ruimte innemen, eindelijk eens kunnen zeggen hoe ik dingen beleef, hoe het voelt, het eruit gooien soms zelfs. Ik geloof dat ik heel andere behoeftes begin te krijgen. Ik wil geen oppervlakkigheid meer. Niet dat ik niet zomaar wat kan kletsen, zeker wel, maar ik wil méér. Ik voel hier geen samen-zijn zoals ik het nodig heb. Echtheid.
Misschien ook wel weer iets wat ik ga loslaten, dit groepje..? Wat is er toch allemaal veel aan het veranderen. En mijn afweging is nu: kan ik het nog opbrengen, of geef ik echt toe aan mezelf dat ik andere dingen nodig heb van mensen om me heen? Eh.. mág ik andere dingen nodig hebben of ben ik dan te veeleisend?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 7 december 2007 om 14:48
quote:zonlicht2 schreef op 07 december 2007 @ 04:27:
helaas, helaas, hier zijn de nachtelijke posts weer!
alles maalt en maalt en slapen lukt dus niet
ik heb mezelf maar een kopje thee gemaakt en heb nog een boek liggen, eens kijken of dat lukt om op die manier toch nog weer een redelijke nachtrust te krijgen
Lieverd, ik heb buikloop en kan me niet concentreren maar ik ga je toch even virtueel omhelzen.
Jou en Elmer, die ik zo dapper vind en zo goed dat je voor jezelf aan het kiezen bent geslagen.
En jou Dubioke omdat met jouw moederhart ook het mijne zeer doet voor je dochter.
helaas, helaas, hier zijn de nachtelijke posts weer!
alles maalt en maalt en slapen lukt dus niet
ik heb mezelf maar een kopje thee gemaakt en heb nog een boek liggen, eens kijken of dat lukt om op die manier toch nog weer een redelijke nachtrust te krijgen
Lieverd, ik heb buikloop en kan me niet concentreren maar ik ga je toch even virtueel omhelzen.
Jou en Elmer, die ik zo dapper vind en zo goed dat je voor jezelf aan het kiezen bent geslagen.
En jou Dubioke omdat met jouw moederhart ook het mijne zeer doet voor je dochter.
vrijdag 7 december 2007 om 15:29
Hallo allemaal,
Ben hier lang niet geweest. Ook al een paar weken niet meer meegelezen, beetje flarden net, hier en daar. Ben dus niet helemaal op de hoogte van jullie allemaal, sorry daarvoor.
Ik wil alleen even iets van me aftiepen, is blijkbaar weer nodig anders zou ik hier nu niet zijn.
Het gaat goed thuis. Ik heb het idee dat onze relatie steeds gelijkwaardiger is. Het is leuk, gezellig en als er woorden zijn kan ik mezelf zijn. So far so good dus.
Hij is nu weer weg voor zijn werk. Ik liep vanmiddag met mijn hond buiten, lekker voor een lange wandeling. Er liep een jongeman mij tegemoet en even later draaide hij zich weer om en hij liep weer terug, waarvan hij vandaan kwam. Ik dacht nog bij mezelf, hij is vast iets vergeten en moet dat snel halen, want zijn stappen waren gehaast.
Even verderop stond een meisje..ik denk een jaar of 18, te huilen. Ik had eerst niks door, totdat ik hem hoorde zeggen, ach gut, wat doe je toch weer zielig. een beetje sarcastisch. Ik liep langs het stel en merkte dat ze ruzie hadden. Zij stond daar maar, hij schreeuwde steeds harder, raakte haar ook elke keer aan op haar schouder met 1 vinger. Ik hoorde haar zeggen: raak me toch niet elke keer aan. Verder zei ze niet veel. Ik herkende haar in mezelf......Ik hoorde ook nog het woord slaan van haar...ik wist genoeg! Aan haar hele houding kon ik zien dat ze bang was, in ieder geval op haar hoede. Op een gegeven moment hoorde ik hem ook naar haar schreeuwen: "als je Nu niet met me mee gaat maak je het alleen maar erger. Ik begon langzamer te lopen met de hond. Ik dacht maar 1 ding...als hij haar aanraakt en ik zie het loop ik er naar toe en probeer ik haar te vertellen dat als een man eenmaal geweld gebruikt dat dat niet snel over zal gaan. Ik wilde haar waarschuwen, zeggen, nee bijna smeken om nu al bij hem weg te gaan, omdat ze zo zichzelf zou gaan kwijtraken. Zeggen dat ze voor zichzelf moest gaan kiezen, zeggen dat hij haar niet met respect behandelde, zeggen dat hij haar dus verantwoordelijk stelde voor zijn boosheid. Op een gegeven moment had hij zijn arm om haar nek gedaan en liep met haar weg. Zo op het oog leek het erop dat het meisje vrijwillig mee liep. Terwijl ze wegliepen was zijn stem wel wat zachter, maar toch boos. Ik ben doorgelopen, met een machteloos gevoel..Wat moest ik?? Hij deed haar nu niks. Die arm om haar nek zal niet gelijk betekend hebben dat hij geweld gebruikte, maar wel dat hij haar in zijn macht heeft. Klinkt misschien stom dat ik dat nu zeg, maar zo voelde het. Misschien zijn ze nu weer blij met elkaar en is het weer goed. Maar het moment dat het gaat escaleren komt ook weer voor haar.....en hoe langer ze blijft hoe meer ze zichzelf kwijt raakt. Ik was getuige van een ruzie tussen 2 jionge mensen op een manier waarvan je van een afstand al zag dat die niet gelijkwaardig was. Ik ben er dus achter gekomen dat het verleden mij nog steeds zoveel pijn doet en heeft gedaan. Ik ben echt beschadigd door wat er is gebeurd in het verleden. Kom ik er ooit helemaal overheen? En dan komt ook de vraag bij mij naar boven...ben ik nu wel helemaal mezelf in de relatie? zal het nu wel goed blijven gaan? Ik ga weer proberen om het achter me te laten en vooruit blijven kijken, maar vanmiddag haalde mijn verleden me weer even in!
Ben hier lang niet geweest. Ook al een paar weken niet meer meegelezen, beetje flarden net, hier en daar. Ben dus niet helemaal op de hoogte van jullie allemaal, sorry daarvoor.
Ik wil alleen even iets van me aftiepen, is blijkbaar weer nodig anders zou ik hier nu niet zijn.
Het gaat goed thuis. Ik heb het idee dat onze relatie steeds gelijkwaardiger is. Het is leuk, gezellig en als er woorden zijn kan ik mezelf zijn. So far so good dus.
Hij is nu weer weg voor zijn werk. Ik liep vanmiddag met mijn hond buiten, lekker voor een lange wandeling. Er liep een jongeman mij tegemoet en even later draaide hij zich weer om en hij liep weer terug, waarvan hij vandaan kwam. Ik dacht nog bij mezelf, hij is vast iets vergeten en moet dat snel halen, want zijn stappen waren gehaast.
Even verderop stond een meisje..ik denk een jaar of 18, te huilen. Ik had eerst niks door, totdat ik hem hoorde zeggen, ach gut, wat doe je toch weer zielig. een beetje sarcastisch. Ik liep langs het stel en merkte dat ze ruzie hadden. Zij stond daar maar, hij schreeuwde steeds harder, raakte haar ook elke keer aan op haar schouder met 1 vinger. Ik hoorde haar zeggen: raak me toch niet elke keer aan. Verder zei ze niet veel. Ik herkende haar in mezelf......Ik hoorde ook nog het woord slaan van haar...ik wist genoeg! Aan haar hele houding kon ik zien dat ze bang was, in ieder geval op haar hoede. Op een gegeven moment hoorde ik hem ook naar haar schreeuwen: "als je Nu niet met me mee gaat maak je het alleen maar erger. Ik begon langzamer te lopen met de hond. Ik dacht maar 1 ding...als hij haar aanraakt en ik zie het loop ik er naar toe en probeer ik haar te vertellen dat als een man eenmaal geweld gebruikt dat dat niet snel over zal gaan. Ik wilde haar waarschuwen, zeggen, nee bijna smeken om nu al bij hem weg te gaan, omdat ze zo zichzelf zou gaan kwijtraken. Zeggen dat ze voor zichzelf moest gaan kiezen, zeggen dat hij haar niet met respect behandelde, zeggen dat hij haar dus verantwoordelijk stelde voor zijn boosheid. Op een gegeven moment had hij zijn arm om haar nek gedaan en liep met haar weg. Zo op het oog leek het erop dat het meisje vrijwillig mee liep. Terwijl ze wegliepen was zijn stem wel wat zachter, maar toch boos. Ik ben doorgelopen, met een machteloos gevoel..Wat moest ik?? Hij deed haar nu niks. Die arm om haar nek zal niet gelijk betekend hebben dat hij geweld gebruikte, maar wel dat hij haar in zijn macht heeft. Klinkt misschien stom dat ik dat nu zeg, maar zo voelde het. Misschien zijn ze nu weer blij met elkaar en is het weer goed. Maar het moment dat het gaat escaleren komt ook weer voor haar.....en hoe langer ze blijft hoe meer ze zichzelf kwijt raakt. Ik was getuige van een ruzie tussen 2 jionge mensen op een manier waarvan je van een afstand al zag dat die niet gelijkwaardig was. Ik ben er dus achter gekomen dat het verleden mij nog steeds zoveel pijn doet en heeft gedaan. Ik ben echt beschadigd door wat er is gebeurd in het verleden. Kom ik er ooit helemaal overheen? En dan komt ook de vraag bij mij naar boven...ben ik nu wel helemaal mezelf in de relatie? zal het nu wel goed blijven gaan? Ik ga weer proberen om het achter me te laten en vooruit blijven kijken, maar vanmiddag haalde mijn verleden me weer even in!
vrijdag 7 december 2007 om 18:15
Opnieuw een stap, voel me goed en opgelucht.
Ook hier word het tijd voor een gevecht, als het niet anders kan dan maar zo!
Ben net zo opgelucht als op de dag dat de scheiding werd uitgesproken. Makkelijk zal het niet worden maar het is nu echt genoeg geweest.
dank jullie voor jullie knuffels
voor iedereen dikke knuffels terug,
tot later!
Ook hier word het tijd voor een gevecht, als het niet anders kan dan maar zo!
Ben net zo opgelucht als op de dag dat de scheiding werd uitgesproken. Makkelijk zal het niet worden maar het is nu echt genoeg geweest.
dank jullie voor jullie knuffels
voor iedereen dikke knuffels terug,
tot later!
vrijdag 7 december 2007 om 19:23
In het algemeen, Elmervrouw, hoort oppervlakkigheid bij het leven. Het is mooi als je een plek vindt waar je de diepte in kunt, maar in je gewone vrienden- en kennissenkring zul je die gelegenheden niet zo vaak aantreffen.
Blijf trouw aan jezelf maar probeer erop te letten dat je niet daardoor in een isolement raakt. Het is niet zo makkelijk om nieuwe vrienden te maken, koester degenen die je hebt.
Denk ik. Na jarenlang mezelf te hebben afgesloten, alleen voor goud te hebben willen gaan. Ben ik in de stad waar ik woon zo goed als alleen.
Het is nog moeilijker om nieuwe -en dus oppervlakkige- contacten op te bouwen dan bestaande te onderhouden.
Elfje: wat komt het dichtbij he, als je vanaf de buitenkant je eigen verleden waarneemt. En inderdaad, machteloos, je hart in je keel maar je kunt niets of weinig doen.
Jolantje: goed van je dat je de confrontatie aandurft. Het zal steeds makkelijker worden naarmate je het vaker 'overleeft'.
Zonlicht, Dubio -knuffel- En voor Leo ook natuurlijk.
Ex heeft al sinds woensdag niets meer van zich laten horen. Mij best, lekker rustig. Wel in mijn achterhoofd dat ik hem toch zeker nog een keer zal moeten ontmoeten. En spijtig voor de kinderen dat hij ze niet op komt zoeken. Maar ja, hij zal nu een dak boven zijn hoofd hebben, en hier is dat er waarschijnlijk niet.
Blijf trouw aan jezelf maar probeer erop te letten dat je niet daardoor in een isolement raakt. Het is niet zo makkelijk om nieuwe vrienden te maken, koester degenen die je hebt.
Denk ik. Na jarenlang mezelf te hebben afgesloten, alleen voor goud te hebben willen gaan. Ben ik in de stad waar ik woon zo goed als alleen.
Het is nog moeilijker om nieuwe -en dus oppervlakkige- contacten op te bouwen dan bestaande te onderhouden.
Elfje: wat komt het dichtbij he, als je vanaf de buitenkant je eigen verleden waarneemt. En inderdaad, machteloos, je hart in je keel maar je kunt niets of weinig doen.
Jolantje: goed van je dat je de confrontatie aandurft. Het zal steeds makkelijker worden naarmate je het vaker 'overleeft'.
Zonlicht, Dubio -knuffel- En voor Leo ook natuurlijk.
Ex heeft al sinds woensdag niets meer van zich laten horen. Mij best, lekker rustig. Wel in mijn achterhoofd dat ik hem toch zeker nog een keer zal moeten ontmoeten. En spijtig voor de kinderen dat hij ze niet op komt zoeken. Maar ja, hij zal nu een dak boven zijn hoofd hebben, en hier is dat er waarschijnlijk niet.
vrijdag 7 december 2007 om 19:57
Ha lieve meiden,
Ik heb vandaag gesproken met die organisatie en zij adviseren mij de kinderbescherming in te schakelen om een onderzoek in te stellen. Zij denken dat dat, óf aangifte doen bij de politie, de enige manier is om de veiligheid van de kinderen echt te garanderen.
Ik kan niet duidelijk aangeven waarom ze dit denken, bedacht ik me achteraf. Ik denk dat ze een duidelijker beeld hebben gekregen van mijn ex in het gesprek van vandaag en dat ze begrijpen dat de situatie riskant is, onder andere gezien zijn alcoholgebruik en zijn weigering hulp te zoeken of zelfs maar te erkennen dat hij onze dochter geslagen heeft.
Ik heb mijn advocaat gebeld, de stappen worden direct genomen.
Wat afschuwelijk....
Ze hebben me gelukkig duidelijk kunnen maken dat mijn redenen om deze stap te nemen zuiver zijn en dat het een kwestie is van mijn verantwoordelijkheid als ouder nemen. En dit is volgens hen alleszins een opbouwende oplossing, waarbij gekeken wordt naar het belang van de kinderen en hoe er het beste hulp kan worden gegeven in onze conflictieve situatie. Voor de duidelijkheid, ze nemen ook de thuissituatie van de kinderen onder de loep, het is dus niet een onderzoek dat gericht is tegen hun vader maar echt vóór de kinderen is bedoeld.
Ze hebben me er ook (niet geheel overbodig) aan herinnerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor een boze of overtrokken reactie van mijn ex en dat hij zich gewoon als een vader dient te gedragen. Ik was blij serieus te worden genomen. Sommige dingen kon ik niet goed uitleggen, zoals het gevoel dat ik gisteravond kreeg bij wat mijn dochter zei. Ik ken haar, ik weet waar die woorden vandaan komen. Van mijn oudste krijg ik sterk het gevoel dat ze iets achterhoudt, en dat voelt ook helemaal niet goed.
Dit heeft in elk geval tot gevolg dat er echt iets gaat gebeuren, en daar ben ik blij om (blij is niet het goede woord misschien). Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet de maatregelen durfde te nemen die nodig zijn om de kinderen te beschermen en er gebeurde iets ergs met hen. Volgens die hulpverleners is dit de beste manier om mijn kinderen te beschermen. Na dit weekend (liefst nog dit weekend maar dat vond ik te ingrijpend) vinden ze dat ik de kinderen niet meer zomaar naar hem toe moet laten gaan, maar moet nadenken over een andere oplossing (bijv. niet meer overnachten). Ik vind dit erg moeilijk maar tegelijkertijd voelt het erg goed - net zo goed als het slecht voelt dat de kinderen nu bij hem zijn. Hij is alleen met ze, met nog twee oppaskindjes erbij. De laatste keer dat ik hem in die situatie sprak, was hij rond half 10 straalbezopen en waren alle kinderen nog op
liefs,
dubio
Ik heb vandaag gesproken met die organisatie en zij adviseren mij de kinderbescherming in te schakelen om een onderzoek in te stellen. Zij denken dat dat, óf aangifte doen bij de politie, de enige manier is om de veiligheid van de kinderen echt te garanderen.
Ik kan niet duidelijk aangeven waarom ze dit denken, bedacht ik me achteraf. Ik denk dat ze een duidelijker beeld hebben gekregen van mijn ex in het gesprek van vandaag en dat ze begrijpen dat de situatie riskant is, onder andere gezien zijn alcoholgebruik en zijn weigering hulp te zoeken of zelfs maar te erkennen dat hij onze dochter geslagen heeft.
Ik heb mijn advocaat gebeld, de stappen worden direct genomen.
Wat afschuwelijk....
Ze hebben me gelukkig duidelijk kunnen maken dat mijn redenen om deze stap te nemen zuiver zijn en dat het een kwestie is van mijn verantwoordelijkheid als ouder nemen. En dit is volgens hen alleszins een opbouwende oplossing, waarbij gekeken wordt naar het belang van de kinderen en hoe er het beste hulp kan worden gegeven in onze conflictieve situatie. Voor de duidelijkheid, ze nemen ook de thuissituatie van de kinderen onder de loep, het is dus niet een onderzoek dat gericht is tegen hun vader maar echt vóór de kinderen is bedoeld.
Ze hebben me er ook (niet geheel overbodig) aan herinnerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor een boze of overtrokken reactie van mijn ex en dat hij zich gewoon als een vader dient te gedragen. Ik was blij serieus te worden genomen. Sommige dingen kon ik niet goed uitleggen, zoals het gevoel dat ik gisteravond kreeg bij wat mijn dochter zei. Ik ken haar, ik weet waar die woorden vandaan komen. Van mijn oudste krijg ik sterk het gevoel dat ze iets achterhoudt, en dat voelt ook helemaal niet goed.
Dit heeft in elk geval tot gevolg dat er echt iets gaat gebeuren, en daar ben ik blij om (blij is niet het goede woord misschien). Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet de maatregelen durfde te nemen die nodig zijn om de kinderen te beschermen en er gebeurde iets ergs met hen. Volgens die hulpverleners is dit de beste manier om mijn kinderen te beschermen. Na dit weekend (liefst nog dit weekend maar dat vond ik te ingrijpend) vinden ze dat ik de kinderen niet meer zomaar naar hem toe moet laten gaan, maar moet nadenken over een andere oplossing (bijv. niet meer overnachten). Ik vind dit erg moeilijk maar tegelijkertijd voelt het erg goed - net zo goed als het slecht voelt dat de kinderen nu bij hem zijn. Hij is alleen met ze, met nog twee oppaskindjes erbij. De laatste keer dat ik hem in die situatie sprak, was hij rond half 10 straalbezopen en waren alle kinderen nog op
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 7 december 2007 om 20:10
quote:Elmervrouw schreef op 07 december 2007 @ 13:53:
[...]
Misschien ook wel weer iets wat ik ga loslaten, dit groepje..? Wat is er toch allemaal veel aan het veranderen. En mijn afweging is nu: kan ik het nog opbrengen, of geef ik echt toe aan mezelf dat ik andere dingen nodig heb van mensen om me heen? Eh.. mág ik andere dingen nodig hebben of ben ik dan te veeleisend?
Ik ken dat. Ik heb ook een activiteit die ik een tijdje geleden, gezien mijn situatie, even heb opgeschort. Iets heel leuks, een onderwerp dat echt een passie van me was. En is. Of niet? Het is iets uit een andere fase uit mijn leven, waar ik nog steeds heel gepassioneerd over ben maar toch heb ik het idee dat ik me nu op andere dingen moet richten. Van de andere kant levert die activiteit me ook veel leuke reacties en waardering op. Ik heb het idee dat ik zou moeten bedenken hoe ik iets vergelijkbaars zou kunnen opzetten dat meer van mezelf is, maar daarvoor ontbreekt me momenteel de energie.
Ik begrijp Mamz, oppervlakkigheid hoort inderdaad bij het leven en kan ook heel prettig zijn. Je hoeft je verhaal ook niet aan iedereen of in elke situatie kwijt te kunnen. Maar het feit dat je je er niet helemaal goed meer bij voelt zegt wel iets. Je kunt het contact met die vriendinnen ook anders invullen, omdat het anders is als je elkaar individueel ziet. Dan moet je er wel op letten dat het contact niet verwatert als het automatisme eraf is (en je nu misschien verder weg woont?).
Je laatste vraag is vast retorisch bedoeld, of zit je echt te vissen naar onze toestemming?
liefs,
dubio
[...]
Misschien ook wel weer iets wat ik ga loslaten, dit groepje..? Wat is er toch allemaal veel aan het veranderen. En mijn afweging is nu: kan ik het nog opbrengen, of geef ik echt toe aan mezelf dat ik andere dingen nodig heb van mensen om me heen? Eh.. mág ik andere dingen nodig hebben of ben ik dan te veeleisend?
Ik ken dat. Ik heb ook een activiteit die ik een tijdje geleden, gezien mijn situatie, even heb opgeschort. Iets heel leuks, een onderwerp dat echt een passie van me was. En is. Of niet? Het is iets uit een andere fase uit mijn leven, waar ik nog steeds heel gepassioneerd over ben maar toch heb ik het idee dat ik me nu op andere dingen moet richten. Van de andere kant levert die activiteit me ook veel leuke reacties en waardering op. Ik heb het idee dat ik zou moeten bedenken hoe ik iets vergelijkbaars zou kunnen opzetten dat meer van mezelf is, maar daarvoor ontbreekt me momenteel de energie.
Ik begrijp Mamz, oppervlakkigheid hoort inderdaad bij het leven en kan ook heel prettig zijn. Je hoeft je verhaal ook niet aan iedereen of in elke situatie kwijt te kunnen. Maar het feit dat je je er niet helemaal goed meer bij voelt zegt wel iets. Je kunt het contact met die vriendinnen ook anders invullen, omdat het anders is als je elkaar individueel ziet. Dan moet je er wel op letten dat het contact niet verwatert als het automatisme eraf is (en je nu misschien verder weg woont?).
Je laatste vraag is vast retorisch bedoeld, of zit je echt te vissen naar onze toestemming?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 7 december 2007 om 20:54
Meisjes,
Ik ben aan het lezen geweest, tot blz. 35 alhier, ben er dus nog lang niet, maar het is me wel duidelijk wat een strijd hier geleverd wordt.
Wat nemen jullie de tijd en de moeite steeds om uitgebreid op elkaar te reageren, er wordt niet vaak iemand vergeten!
Ik hou het vandaag even kort, heb een lange werkdag achter de rug, ben errug moe, en ga vanavond lekker vroeg naar bed.
Als ik veel meer schrijf komt er waarschijnlijk alleen maar onzin uit.
Ik voel me hier welkom dat zeker, en herken veel dingen (vooral de gedachten die hier uitgesproken worden).
Zonnetje, ik zal de Angel ook even vragen.
Dan kan ik wat openhartiger zijn.
Dubiootje: je raakt me met wat je aan me schrijft. Het is allemaal waar wat je zegt.
Ik heb wel mensen genoeg om mij heen, die steeds maar weer naar me willen luisteren, ook als ik niet meer wil vertellen omdat ik nooit iets positiefs kan melden.
Worden jullie me nou nooit zat, vraag ik dan.
Nee, zeggen ze dan gelukkig, maar ik merk dat ik toch minder en minder die aandacht wil vragen. Ik heb er zelf al zo'n genoeg van.
Dubiootje, hoe kan dat dan dat je je dochter naar haar vader moet laten gaan, wanneer ze zo bang voor hem is?
Mijn hart breekt als ik zoiets lees.
Hoe moet jij je in vredesnaam voelen op het moment dat ze niet bij jou is, maar bij hem?
Elmervrouw, op een gegeven moment ontgroei je bepaalde dingen en dan wordt de afstand te groot om nog te kunnen (willen?) overbruggen. Dan wordt het tijd voor een volgende stap.
Vanwaar de mandala's? Ging het alleen om het creatieve of had het meer een spirituele inslag?
Ik kan me het goed voorstellen hoor, die kletstantetjes met hun huisje-boompje-beestje verhaaltjes, terwijl er in jouw hoofd hele andere dingen omgaan. Die leven in een heel andere wereld, dat matched niet.
Welterusten allemaal.
Perel.
Ik ben aan het lezen geweest, tot blz. 35 alhier, ben er dus nog lang niet, maar het is me wel duidelijk wat een strijd hier geleverd wordt.
Wat nemen jullie de tijd en de moeite steeds om uitgebreid op elkaar te reageren, er wordt niet vaak iemand vergeten!
Ik hou het vandaag even kort, heb een lange werkdag achter de rug, ben errug moe, en ga vanavond lekker vroeg naar bed.
Als ik veel meer schrijf komt er waarschijnlijk alleen maar onzin uit.
Ik voel me hier welkom dat zeker, en herken veel dingen (vooral de gedachten die hier uitgesproken worden).
Zonnetje, ik zal de Angel ook even vragen.
Dan kan ik wat openhartiger zijn.
Dubiootje: je raakt me met wat je aan me schrijft. Het is allemaal waar wat je zegt.
Ik heb wel mensen genoeg om mij heen, die steeds maar weer naar me willen luisteren, ook als ik niet meer wil vertellen omdat ik nooit iets positiefs kan melden.
Worden jullie me nou nooit zat, vraag ik dan.
Nee, zeggen ze dan gelukkig, maar ik merk dat ik toch minder en minder die aandacht wil vragen. Ik heb er zelf al zo'n genoeg van.
Dubiootje, hoe kan dat dan dat je je dochter naar haar vader moet laten gaan, wanneer ze zo bang voor hem is?
Mijn hart breekt als ik zoiets lees.
Hoe moet jij je in vredesnaam voelen op het moment dat ze niet bij jou is, maar bij hem?
Elmervrouw, op een gegeven moment ontgroei je bepaalde dingen en dan wordt de afstand te groot om nog te kunnen (willen?) overbruggen. Dan wordt het tijd voor een volgende stap.
Vanwaar de mandala's? Ging het alleen om het creatieve of had het meer een spirituele inslag?
Ik kan me het goed voorstellen hoor, die kletstantetjes met hun huisje-boompje-beestje verhaaltjes, terwijl er in jouw hoofd hele andere dingen omgaan. Die leven in een heel andere wereld, dat matched niet.
Welterusten allemaal.
Perel.
vrijdag 7 december 2007 om 22:55
O Mamz, dat wil je niet weten. Ik snap er niks van. Het is dat ze hun vader zijn, anders zou ik mijn kinderen nooit aan zijn zorg overlaten. Maar zelfs in die hoedanigheid is hij nu te ver gegaan. Hij moet nu maar laten zien wat voor vader hij is.
Bedankt voor het compliment! [glim] Ik voel me ergens wel opgelucht dat ik deze beslissing genomen heb, hoewel ik ook besef dat het het begin van (weer) een strijd is. Maar ik heb liever dat ik de tegenstander ben dan mijn kinderen
Perel, het is geen fijn gevoel de kinderen nu naar hem toe te laten gaan (understatement). Zoals je in mijn voorlaatste posting kan lezen, is het ook voorlopig de laatste keer dat ze een heel weekend naar hem toegaan. Ik ga nog maar even profiteren van de mogelijkheid om morgenochtend uit te slapen dan.
hoi Zon
Bedankt voor het compliment! [glim] Ik voel me ergens wel opgelucht dat ik deze beslissing genomen heb, hoewel ik ook besef dat het het begin van (weer) een strijd is. Maar ik heb liever dat ik de tegenstander ben dan mijn kinderen
Perel, het is geen fijn gevoel de kinderen nu naar hem toe te laten gaan (understatement). Zoals je in mijn voorlaatste posting kan lezen, is het ook voorlopig de laatste keer dat ze een heel weekend naar hem toegaan. Ik ga nog maar even profiteren van de mogelijkheid om morgenochtend uit te slapen dan.
hoi Zon
Ga in therapie!
vrijdag 7 december 2007 om 23:05
vrijdag 7 december 2007 om 23:11
quote:Je laatste vraag is vast retorisch bedoeld, of zit je echt te vissen naar onze toestemming?
Nee, was retorisch bedoeld.
Het mandalakleuren had wel een beetje een spirituele achtergrond. Deze crea-vriendinnen hebben allemaal reiki gedaan, en zijn daar dus ook wel een beetje mee bezig. Maar bij mij gaat het veel verder... doordat ik mijn kinderen kwijt ben, komt het er nu helemaal op aan om spirituele principes ook echt te léven, en niet alleen maar erover te lezen. En dáár probeer ik af en toe ook over te praten, maar het verzandt altijd weer gauw naar oppervlakkigheden. En ik begin nu te merken dat het me energie kost.
Ik wil overigens niet het contact met ze beëindigen of zo, maar nadenken over andere manieren. Misschien niet tweewekelijks zoals nu. Straks ga ik ook werken, dat is tenminste wel weer de bedoeling. En zij zitten gewoon in een andere fase. Niet dat dat niet samen kan, maar ik wil meer ruimte ook voor mijn belevingen.
Wat ik merk sinds het verbreken van het contact met mijn moeder, is dat dit echt een deur heeft opengezet. Zoiets van: hallo, ik ben er ook nog, en ik heb iets te zeggen. Ik merk dat ik mij meer durf uitspreken, bijv. bij het UWV en in de therapiegroep. Kortom, ik zie groei. Ik zie ook een balans-opmaken, bijv. met allerlei vriendinnen. Niets is meer vanzelfsprekend; omdat het nu eenmaal ooit zo was, hoeft het nog niet zo te blijven. Zoiets...
Nee, was retorisch bedoeld.
Het mandalakleuren had wel een beetje een spirituele achtergrond. Deze crea-vriendinnen hebben allemaal reiki gedaan, en zijn daar dus ook wel een beetje mee bezig. Maar bij mij gaat het veel verder... doordat ik mijn kinderen kwijt ben, komt het er nu helemaal op aan om spirituele principes ook echt te léven, en niet alleen maar erover te lezen. En dáár probeer ik af en toe ook over te praten, maar het verzandt altijd weer gauw naar oppervlakkigheden. En ik begin nu te merken dat het me energie kost.
Ik wil overigens niet het contact met ze beëindigen of zo, maar nadenken over andere manieren. Misschien niet tweewekelijks zoals nu. Straks ga ik ook werken, dat is tenminste wel weer de bedoeling. En zij zitten gewoon in een andere fase. Niet dat dat niet samen kan, maar ik wil meer ruimte ook voor mijn belevingen.
Wat ik merk sinds het verbreken van het contact met mijn moeder, is dat dit echt een deur heeft opengezet. Zoiets van: hallo, ik ben er ook nog, en ik heb iets te zeggen. Ik merk dat ik mij meer durf uitspreken, bijv. bij het UWV en in de therapiegroep. Kortom, ik zie groei. Ik zie ook een balans-opmaken, bijv. met allerlei vriendinnen. Niets is meer vanzelfsprekend; omdat het nu eenmaal ooit zo was, hoeft het nog niet zo te blijven. Zoiets...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 7 december 2007 om 23:34
quote:Elmervrouw schreef op 07 december 2007 @ 23:12:
Lieve Zon, dank je. Wat is dát lief gezegd. Zo had ik het nog nooit gezien.
ik zit nu in een situatie waarin het ook zomaar kan gebeuren dat er geen kontakt meer is, maar dan heb ik er wel alles aan gedaan om het kontakt wel in stand te houden. Diep van binnen vind ik het onbegrijpelijk dat je moeder zo ogenschijnlijk onaangedaan tegenover je zat. Ik heb het al eens eerder gezegd, ik wil mijn ouders wel met je delen hoor, want door die basis ben ik nu staat deze moeilijke tijd en keuzes vol te houden.
Lieve Zon, dank je. Wat is dát lief gezegd. Zo had ik het nog nooit gezien.
ik zit nu in een situatie waarin het ook zomaar kan gebeuren dat er geen kontakt meer is, maar dan heb ik er wel alles aan gedaan om het kontakt wel in stand te houden. Diep van binnen vind ik het onbegrijpelijk dat je moeder zo ogenschijnlijk onaangedaan tegenover je zat. Ik heb het al eens eerder gezegd, ik wil mijn ouders wel met je delen hoor, want door die basis ben ik nu staat deze moeilijke tijd en keuzes vol te houden.
vrijdag 7 december 2007 om 23:34
Bedankt Elmer. Ik zal jullie lieve woorden nog eens doorlezen als ik mijn ex ga meedelen dat hij de kinderen geen hele weekends meer meekrijgt. Niet een moment waar ik naar uit zit te kijken
Moedig ja, maar ik doe het wel een beetje in mijn broek ondertussen. Ik blijf confrontaties niet fijn vinden.
Moedig ja, maar ik doe het wel een beetje in mijn broek ondertussen. Ik blijf confrontaties niet fijn vinden.
Ga in therapie!
vrijdag 7 december 2007 om 23:37
Mag ik je wat vragen Elmer? Hoe had je gewild dat je moeder had gereageerd toen je haar vertelde dat je misbruikt werd?
Die vraag komt waarschijnlijk voort uit mijn eigen situatie nu. Ik wil absoluut voor mijn kinderen opkomen, maar besef ook dat het een moeilijke en harde strijd wordt. En ik ben waarschijnlijk veel sterker en onafhankelijker dan jouw moeder was (en is?). Het is niet alleen een kwestie van willen, maar ook van durven.
Die vraag komt waarschijnlijk voort uit mijn eigen situatie nu. Ik wil absoluut voor mijn kinderen opkomen, maar besef ook dat het een moeilijke en harde strijd wordt. En ik ben waarschijnlijk veel sterker en onafhankelijker dan jouw moeder was (en is?). Het is niet alleen een kwestie van willen, maar ook van durven.
Ga in therapie!
vrijdag 7 december 2007 om 23:44
quote:dubiootje schreef op 07 december 2007 @ 23:41:
Zon, blij te horen dat je je vandaag goed voelt
ja, ik voel me echt goed, dit was waarschijnlijk het zetje wat ik nodig had om echt duidelijk te kiezen voor mezelf en het belang van de kinderen. Het zal nog een hele strijd worden hoor, daar ben ik van overtuigd, maar er gaat nu wel echt duidelijkheid komen, en met die duidelijkheid rust.
En dat voel ik nu in mezelf.
En niets geen onderschatting meer, nu zakelijk en duidelijk de zaak uiteenzetten en laten weten dat ik opkom voor de rechten en belangen van mijn kinderen en mezelf.
Zon, blij te horen dat je je vandaag goed voelt
ja, ik voel me echt goed, dit was waarschijnlijk het zetje wat ik nodig had om echt duidelijk te kiezen voor mezelf en het belang van de kinderen. Het zal nog een hele strijd worden hoor, daar ben ik van overtuigd, maar er gaat nu wel echt duidelijkheid komen, en met die duidelijkheid rust.
En dat voel ik nu in mezelf.
En niets geen onderschatting meer, nu zakelijk en duidelijk de zaak uiteenzetten en laten weten dat ik opkom voor de rechten en belangen van mijn kinderen en mezelf.
vrijdag 7 december 2007 om 23:54
Het lijkt een beetje op wat ik voel. Toch te lang bezig geweest met hem te beschermen, hoop te houden dat hij verandert, willen geloven in zijn goede kant die ik te zien krijg als het hem uitkomt.
Ik geloof dat ik de hoop opgeef en de waarheid onder ogen zie. En dat ik dat nodig heb om de strijd vol aan te durven gaan. Maar het blijft een proces; ik ben er nog niet.
Ik ben bang, bah Ik zou het liefst in een holletje willen kruipen en een ander deze strijd laten uitvechten. Tegelijk voel ik me ook een stukje lichter. Is dat ook wat jij voelt?
Ik geloof dat ik de hoop opgeef en de waarheid onder ogen zie. En dat ik dat nodig heb om de strijd vol aan te durven gaan. Maar het blijft een proces; ik ben er nog niet.
Ik ben bang, bah
Ik zou het liefst in een holletje willen kruipen en een ander deze strijd laten uitvechten. Tegelijk voel ik me ook een stukje lichter. Is dat ook wat jij voelt?
Ga in therapie!
