Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 11 februari 2008 om 20:43
Lily.. nog steeds in de lappenmand dus.
Geen één lief berichtje is te veel voor je, je zal ze hard nodig hebben, al die woorden dat je er wél toe doet, dat je gewoon jezelf mág zijn, dat je je niet hóeft aan te passen.
Fijn dat Anna en Mark nog steeds in je buurt zijn, wat een moed hebben zij om vol te houden, te zien hoe jij steeds weer stuk gaat. Heel veel mensen rennen weg van een vrouw die in zo'n relatie zit.
Wat wil jíj? Wat hij wil is al gauw duidelijk: jou terug en verder gaan. Liefst met een belofte van jouw kant dat je hem nooit meer ... zal aandoen. Want als jij nooit meer ... doet, of eigenlijk wat dan ook doet wat hem ontstemd, dan is het wat hem betreft goed.
Jammer dat je niet in zijn kop kunt kijken, dan had je je misschien kunnen voorbereiden op wat 'ie nodig heeft.
Maar steeds vergeet je weer wat jíj wilt, je bent al afgeleerd om iets te willen. Iets anders dan niet mishandeld worden.
Waarom huil je, om hem, of om je eigen droom die steeds weer stuk gaat.
Geen één lief berichtje is te veel voor je, je zal ze hard nodig hebben, al die woorden dat je er wél toe doet, dat je gewoon jezelf mág zijn, dat je je niet hóeft aan te passen.
Fijn dat Anna en Mark nog steeds in je buurt zijn, wat een moed hebben zij om vol te houden, te zien hoe jij steeds weer stuk gaat. Heel veel mensen rennen weg van een vrouw die in zo'n relatie zit.
Wat wil jíj? Wat hij wil is al gauw duidelijk: jou terug en verder gaan. Liefst met een belofte van jouw kant dat je hem nooit meer ... zal aandoen. Want als jij nooit meer ... doet, of eigenlijk wat dan ook doet wat hem ontstemd, dan is het wat hem betreft goed.
Jammer dat je niet in zijn kop kunt kijken, dan had je je misschien kunnen voorbereiden op wat 'ie nodig heeft.
Maar steeds vergeet je weer wat jíj wilt, je bent al afgeleerd om iets te willen. Iets anders dan niet mishandeld worden.
Waarom huil je, om hem, of om je eigen droom die steeds weer stuk gaat.
maandag 11 februari 2008 om 22:46
Hallo lieve dames,
ben jullie nog een antwoord schuldig.
De reden waarom ik niet durf te schrijven is dat nu na 5 maanden het gemis steeds groter lijkt worden. Ik schaam me bijna om het te zeggen maar zit momenteel liever in die slechte relatie dan dat ik alleen ben, voel me zo eenzaam en mislukt.
Het kwetst mij dat ik voor hem van de aardbodem verdwenen ben, hij heeft een nieuwe vlam en ik kan er geen afstand van doen lijkt het wel.
Krijg ergens die knop niet om. Maar dit is hiervoor het verkeerde topic denk ik.
Waar kan ik "een roos en een knuffel" vinden, voor jullie!
ben jullie nog een antwoord schuldig.
De reden waarom ik niet durf te schrijven is dat nu na 5 maanden het gemis steeds groter lijkt worden. Ik schaam me bijna om het te zeggen maar zit momenteel liever in die slechte relatie dan dat ik alleen ben, voel me zo eenzaam en mislukt.
Het kwetst mij dat ik voor hem van de aardbodem verdwenen ben, hij heeft een nieuwe vlam en ik kan er geen afstand van doen lijkt het wel.
Krijg ergens die knop niet om. Maar dit is hiervoor het verkeerde topic denk ik.
Waar kan ik "een roos en een knuffel" vinden, voor jullie!
maandag 11 februari 2008 om 22:52
Niets verkeerde topic, Draadloos. Lucht je hart!
Ik kan me je gevoel zo goed voorstellen!
Het zal echt beter gaan, straks. Je moet hier doorheen
Die schaamte herken ik. Vond het echt zo moeilijk om los te komen van mijn ex. Zelfs na lange tijd voelde ik het nog zeer doen.
Alleen zijn is soms moeilijk, maar dieze tijd is zo waardevol. Jezelf terugvinden, in het reine komen met je verleden en zin krijgen in wat komen gaat!
Geef jezelf de tijd! praat erover, schrijf erover.
Je kunt het hier kwijt
Mamz
Heftige dag, houd vol!
Hartstikke goed van je.
Ik kan me je gevoel zo goed voorstellen!
Het zal echt beter gaan, straks. Je moet hier doorheen
Die schaamte herken ik. Vond het echt zo moeilijk om los te komen van mijn ex. Zelfs na lange tijd voelde ik het nog zeer doen.
Alleen zijn is soms moeilijk, maar dieze tijd is zo waardevol. Jezelf terugvinden, in het reine komen met je verleden en zin krijgen in wat komen gaat!
Geef jezelf de tijd! praat erover, schrijf erover.
Je kunt het hier kwijt
Mamz
Heftige dag, houd vol!
Hartstikke goed van je.
maandag 11 februari 2008 om 23:09
Lieve Draadloos,
Je kan hier echt met je verdriet terecht hoor, de enige voorwaarde is dat je het zelf wil! Ik denk dat de meesten van ons het gevoel herkennen en dat het de reden is dat we vaak te lang in een foute relatie zijn blijven hangen.
Welke dingen doe je voor jezelf? Hoe investeer jij momenteel in jezelf?
liefs,
dubio
Je kan hier echt met je verdriet terecht hoor, de enige voorwaarde is dat je het zelf wil! Ik denk dat de meesten van ons het gevoel herkennen en dat het de reden is dat we vaak te lang in een foute relatie zijn blijven hangen.
Welke dingen doe je voor jezelf? Hoe investeer jij momenteel in jezelf?
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 11 februari 2008 om 23:32
maandag 11 februari 2008 om 23:40
Lieve LillyRose....
Ik vind het zo moedig van je dat je hier blijft schrijven, ondanks dat je keer op keer weer klappen krijgt. Jij denkt misschien dat wij jouw situatie hopeloos vinden, maar juist dat feit geeft mij hoop. Jij bent aan het veranderen, ook al zit je voor je gevoel nog muurvast in je gevoel voor M. Lees je berichtjes van pas nog eens door, die borrelden van energie en levenslust en onafhankelijkheid. Dat is de echte LillyRose die steeds meer aan de oppervlakte komt.
Ik ga geen woorden vuilmaken aan wat M. heeft gedaan. Ik ben niet geïnteresseerd in hem, maar wel in jou. Ik denk dat hetzelfde voor Anna geldt. Ik geloof geen seconde dat zij positiever over hem werd. Ze werd positiever over jou, lieve LillyRose! Zij ziet ook dat jij aan het opkrabbelen bent, dat je steeds meer jezelf wordt en dat je al zo veel sterker bent geworden! Ze ziet dat je loskomt, je vrijheid hervindt. En dáár was zij, denk ik, positief over! Ik denk dat jij je op dit moment niet kan voorstellen hoe zij zich heeft moeten verbijten toen M. op oudjaarsavond kwam en toen jullie zoenden. Voor jou een droommoment, maar voor haar moet het ongelofelijk moeilijk zijn geweest. Zij wil niet liever dan jou gelukkig zien, maar dan niet alleen een paar uur op 1 januari, maar het hele jaar. Schadevrij.
Die artsen twijfelen niet hoor lieverd, die weten precies wat er gebeurd is. Zoals Anna zei: hou jezelf maar voor de gek. Wat een unieke vriendin is zij! Ze heeft gelijk, lieg niet tegen haar. Ook zij zal haar grenzen hebben van wat ze kan accepteren. Het kan zomaar gebeuren dat ze het de volgende keer niet meer trekt om jou in het ziekenhuis op te zoeken en te zien hoe jij helemaal verrotgeslagen bent. En te weten dat je zó weer naar hem terug zal gaan. Dat is ook niet niets als je van iemand houdt, ik hoop dat je dat inziet.
Lieg ook niet tegen jezelf. Het gaat niet 'wel oké', hoe kan dat als degene van wie je houdt je zo intens veel pijn heeft gedaan? Dan voel je je toch niet oké? Je hoeft het hier niet toe te geven, maar geef het in elk geval tegen jezelf toe, goed?
Bedenk dus goed waar je mee bezig bent. M. gaat nooit zo voor jou zorgen en zo veel van jou houden als Anna doet. Wat, of beter gezegd wie, telt voor jou zwaarder?
Bij deze stuur ik je een pakketje positieve energie
liefs,
dubio
Ik vind het zo moedig van je dat je hier blijft schrijven, ondanks dat je keer op keer weer klappen krijgt. Jij denkt misschien dat wij jouw situatie hopeloos vinden, maar juist dat feit geeft mij hoop. Jij bent aan het veranderen, ook al zit je voor je gevoel nog muurvast in je gevoel voor M. Lees je berichtjes van pas nog eens door, die borrelden van energie en levenslust en onafhankelijkheid. Dat is de echte LillyRose die steeds meer aan de oppervlakte komt.
Ik ga geen woorden vuilmaken aan wat M. heeft gedaan. Ik ben niet geïnteresseerd in hem, maar wel in jou. Ik denk dat hetzelfde voor Anna geldt. Ik geloof geen seconde dat zij positiever over hem werd. Ze werd positiever over jou, lieve LillyRose! Zij ziet ook dat jij aan het opkrabbelen bent, dat je steeds meer jezelf wordt en dat je al zo veel sterker bent geworden! Ze ziet dat je loskomt, je vrijheid hervindt. En dáár was zij, denk ik, positief over! Ik denk dat jij je op dit moment niet kan voorstellen hoe zij zich heeft moeten verbijten toen M. op oudjaarsavond kwam en toen jullie zoenden. Voor jou een droommoment, maar voor haar moet het ongelofelijk moeilijk zijn geweest. Zij wil niet liever dan jou gelukkig zien, maar dan niet alleen een paar uur op 1 januari, maar het hele jaar. Schadevrij.
Die artsen twijfelen niet hoor lieverd, die weten precies wat er gebeurd is. Zoals Anna zei: hou jezelf maar voor de gek. Wat een unieke vriendin is zij! Ze heeft gelijk, lieg niet tegen haar. Ook zij zal haar grenzen hebben van wat ze kan accepteren. Het kan zomaar gebeuren dat ze het de volgende keer niet meer trekt om jou in het ziekenhuis op te zoeken en te zien hoe jij helemaal verrotgeslagen bent. En te weten dat je zó weer naar hem terug zal gaan. Dat is ook niet niets als je van iemand houdt, ik hoop dat je dat inziet.
Lieg ook niet tegen jezelf. Het gaat niet 'wel oké', hoe kan dat als degene van wie je houdt je zo intens veel pijn heeft gedaan? Dan voel je je toch niet oké? Je hoeft het hier niet toe te geven, maar geef het in elk geval tegen jezelf toe, goed?
Bedenk dus goed waar je mee bezig bent. M. gaat nooit zo voor jou zorgen en zo veel van jou houden als Anna doet. Wat, of beter gezegd wie, telt voor jou zwaarder?
Bij deze stuur ik je een pakketje positieve energie
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 01:11
Hey,
Mijn avond ging wel.
Ik heb hele erge last van mijn rug alleen. Voel ik eigenlijk pas sinds gisteren
stekenden pijn in mijn rug waardoor zitten/liggen/lopen zeer doet en lastig
is..
Anna en mark waren er en het was super gezellig. We hebben een spelletje gedaan en tv gekeken. Mark wilde toen graag naar huis en anna is toen nog een half uurtje alleen gebleven. Dat vond ik wel heel erg leuk. Alleen toen vroeg ze opeens wat er nou gebeurd was. En ze wilde het weten. En werd opeens een beetje emotioneel. En zei weer die dingen als dat ik niet moest liegen, maar dat ik tegen haar gewoon de waarheid kon zeggen wat zou ze er mee kunnen doen? Niets toch?
Maar ik wilde het gewoon niet. Ik kon hem niet zo zwart maken bij haar. Ik denk niet dat ze namelijk na wat dubio zegt alleen positief was om mij.. Maar dat ze dat ook was omdat ze zag dat het goed ging en dat beeld wil ik niet veranderen!.. En ik heb dus toen niets gezegd en dat vond ze eerst niet zo leuk maar later was ze wel heel lief. En zei dat ik maar moest gaan slapen en dat ik maar moest bellen. Maar toch maalt het door mijn hoofd heen.
Ik reageer morgen op jou dubioo.. Ik ga nu mijn houding zoeken en proberen te slapen!
Heel veel liefs!
LillyRose
Mijn avond ging wel.
Ik heb hele erge last van mijn rug alleen. Voel ik eigenlijk pas sinds gisteren
stekenden pijn in mijn rug waardoor zitten/liggen/lopen zeer doet en lastig
is..
Anna en mark waren er en het was super gezellig. We hebben een spelletje gedaan en tv gekeken. Mark wilde toen graag naar huis en anna is toen nog een half uurtje alleen gebleven. Dat vond ik wel heel erg leuk. Alleen toen vroeg ze opeens wat er nou gebeurd was. En ze wilde het weten. En werd opeens een beetje emotioneel. En zei weer die dingen als dat ik niet moest liegen, maar dat ik tegen haar gewoon de waarheid kon zeggen wat zou ze er mee kunnen doen? Niets toch?
Maar ik wilde het gewoon niet. Ik kon hem niet zo zwart maken bij haar. Ik denk niet dat ze namelijk na wat dubio zegt alleen positief was om mij.. Maar dat ze dat ook was omdat ze zag dat het goed ging en dat beeld wil ik niet veranderen!.. En ik heb dus toen niets gezegd en dat vond ze eerst niet zo leuk maar later was ze wel heel lief. En zei dat ik maar moest gaan slapen en dat ik maar moest bellen. Maar toch maalt het door mijn hoofd heen.
Ik reageer morgen op jou dubioo.. Ik ga nu mijn houding zoeken en proberen te slapen!
Heel veel liefs!
LillyRose
dinsdag 12 februari 2008 om 01:32
LilyRose, zou je het op kunnen brengen om Anna alleen maar te zeggen dat je het niet op kunt brengen om te vertellen wat er is gebeurd? Ze weet het toch al, daar hoef je het niet om te laten. En als ik het zo lees, zal ze er alleen maar begrip voor hebben dat je het niet op kunt brengen.
Die meid is echt haar gewicht in goud waard hoor, als vriendin. Ik denk dat als je iemand kunt vertrouwen, dat zij dat is. Ik denk dat zij de tere bloem die in jou groeit ook ziet. Vasthouden hoor, aan haar. Zoals zij jou koestert... daar kun je veel van leren.
Dat je je opgelaten voelt over onze complimenten, begrijp ik heel goed. Wij geven je wat je jezelf niet eens gunt. Zonder dat je ook maar eerlijk hoeft te zijn tegen ons. Maar net als Anna, weten wij het ook. Alleen: het geeft niet. Hier mag je zijn wie je werkelijk bent, zelfs al is dat (nu nog) een verknipte versie van jezelf. Wij zien de bloem die achter het masker zit. Wij kennen het masker, de een wat beter dan de ander, en we weten hoe moeilijk het is om het te dragen, maar hoe vele malen moeilijker het nog is om het af te leggen.
Verwacht niet van jezelf dat je dat zomaar doet. Ik ben al heel blij dat het voor jezelf als niet eerlijk voelt. Dat je in ieder geval wéét van het masker, in de momenten waarop je jezelf toestaat te voelen dat je het draagt.
Ik heb niet alles terug gelezen (zo af en toe scan ik of je hier wat geschreven hebt en nu kwam ik je toevallig net tegen ), maar heb je goede medische zorg voor je rug? Ik hoop van wel, want die pijn heb je niet verdiend. Mocht je geen (goede) medische zorg hebben: schroom niet het te vragen. Voorzichtig zijn hoor, met je lijf. Je hebt er maar één van!
Ga inderdaad maar lekker slapen en geniet maar van de goede zorgen van Anna. Wees maar een beetje lief voor jezelf, dat heb je verdiend.
Welterusten, lieve LilyRose!
Die meid is echt haar gewicht in goud waard hoor, als vriendin. Ik denk dat als je iemand kunt vertrouwen, dat zij dat is. Ik denk dat zij de tere bloem die in jou groeit ook ziet. Vasthouden hoor, aan haar. Zoals zij jou koestert... daar kun je veel van leren.
Dat je je opgelaten voelt over onze complimenten, begrijp ik heel goed. Wij geven je wat je jezelf niet eens gunt. Zonder dat je ook maar eerlijk hoeft te zijn tegen ons. Maar net als Anna, weten wij het ook. Alleen: het geeft niet. Hier mag je zijn wie je werkelijk bent, zelfs al is dat (nu nog) een verknipte versie van jezelf. Wij zien de bloem die achter het masker zit. Wij kennen het masker, de een wat beter dan de ander, en we weten hoe moeilijk het is om het te dragen, maar hoe vele malen moeilijker het nog is om het af te leggen.
Verwacht niet van jezelf dat je dat zomaar doet. Ik ben al heel blij dat het voor jezelf als niet eerlijk voelt. Dat je in ieder geval wéét van het masker, in de momenten waarop je jezelf toestaat te voelen dat je het draagt.
Ik heb niet alles terug gelezen (zo af en toe scan ik of je hier wat geschreven hebt en nu kwam ik je toevallig net tegen ), maar heb je goede medische zorg voor je rug? Ik hoop van wel, want die pijn heb je niet verdiend. Mocht je geen (goede) medische zorg hebben: schroom niet het te vragen. Voorzichtig zijn hoor, met je lijf. Je hebt er maar één van!
Ga inderdaad maar lekker slapen en geniet maar van de goede zorgen van Anna. Wees maar een beetje lief voor jezelf, dat heb je verdiend.
Welterusten, lieve LilyRose!
dinsdag 12 februari 2008 om 01:47
Oh en wil je een heel eerlijke mening? Ik vind "wel okay" al zo'n grote verbetering ten opzichte van "gewoon goed!". Ik kan me nog levendig herinneren waar je vorig jaar stond. En nu? Nu heb je zowaar de twijfel toegelaten in je leven. Nu heb je zowaar stappen richting zelfstandigheid gezet. Nu denk je zowaar na over wat jíj wilt, met je toekomst, van je partner.
Vorig jaar deed je alleen wat hij wilde of wat hij vond dat je moest doen. Of wat jij dacht dat jij voor hem moest doen. Of wat jij dacht dat hij vond wat jij voor hem zou moeten doen. Vorig jaar draaide alles alleen maar om hem. Nu draait het om jou: wat jíj wilt, met of zonder hem in je leven. Wat jij wilt als hij dan in je leven is en onder welke voorwaarden je hem dan in je leven wilt hebben.
Dat zijn hele grote stappen. Stappen die lang niet elke vrouw in jouw situatie durft te zetten. Dat jij die stappen zet, nog helemaal ongeacht de uitkomst ervan, boezemt respect in. Ik bewonder je daarvoor. Je durft eindelijk gebruik te maken van de kracht die in je zit. Je wéét nu dat die kracht in je zit en dat die je soms beangstigt of verwart, doet daar niets aan af.
Wij hebben geen bewondering voor die verwarring, voor je angst en voor je leugens. Dat zijn zaken die je voor jezelf en met jezelf moet bevechten, niet met ons, niet om ons en zeker niet voor ons. Wij accepteren die verwarring, angst en leugens. Zien dat ze er zitten. Herkennen ze. Nemen ze voor lief, niet omdat ze er zijn, maar omdat ze van jóu zijn. De bewondering die we uiten is gestoeld op het gevecht dat we jou ermee aan zien gaan.
Het einddoel: een relatie die is gebaseerd op gelijkwaardigheid, eerlijkheid en respect, is een doel wat je zelf moet halen. Dat kan niemand anders voor je doen. En ik denk dat Anna's positieve feedback vooral gebaseerd is op het feit dat ze ziet dat jij dat doel langzaam begint te omarmen. Ik denk zelfs dat het haar weinig interesseert met wíe je zo'n gelijkwaardige, eerlijke, respectvolle relatie nou uiteindelijk hebt. Als dat met M. is, dan is dat ook goed. Het gaat niet om hem, het gaat om de waarden die binnen de relatie omarmd worden. Wie ze omarmt, is niet van belang, als je ze beiden maar omarmt.
Vorig jaar deed je alleen wat hij wilde of wat hij vond dat je moest doen. Of wat jij dacht dat jij voor hem moest doen. Of wat jij dacht dat hij vond wat jij voor hem zou moeten doen. Vorig jaar draaide alles alleen maar om hem. Nu draait het om jou: wat jíj wilt, met of zonder hem in je leven. Wat jij wilt als hij dan in je leven is en onder welke voorwaarden je hem dan in je leven wilt hebben.
Dat zijn hele grote stappen. Stappen die lang niet elke vrouw in jouw situatie durft te zetten. Dat jij die stappen zet, nog helemaal ongeacht de uitkomst ervan, boezemt respect in. Ik bewonder je daarvoor. Je durft eindelijk gebruik te maken van de kracht die in je zit. Je wéét nu dat die kracht in je zit en dat die je soms beangstigt of verwart, doet daar niets aan af.
Wij hebben geen bewondering voor die verwarring, voor je angst en voor je leugens. Dat zijn zaken die je voor jezelf en met jezelf moet bevechten, niet met ons, niet om ons en zeker niet voor ons. Wij accepteren die verwarring, angst en leugens. Zien dat ze er zitten. Herkennen ze. Nemen ze voor lief, niet omdat ze er zijn, maar omdat ze van jóu zijn. De bewondering die we uiten is gestoeld op het gevecht dat we jou ermee aan zien gaan.
Het einddoel: een relatie die is gebaseerd op gelijkwaardigheid, eerlijkheid en respect, is een doel wat je zelf moet halen. Dat kan niemand anders voor je doen. En ik denk dat Anna's positieve feedback vooral gebaseerd is op het feit dat ze ziet dat jij dat doel langzaam begint te omarmen. Ik denk zelfs dat het haar weinig interesseert met wíe je zo'n gelijkwaardige, eerlijke, respectvolle relatie nou uiteindelijk hebt. Als dat met M. is, dan is dat ook goed. Het gaat niet om hem, het gaat om de waarden die binnen de relatie omarmd worden. Wie ze omarmt, is niet van belang, als je ze beiden maar omarmt.
dinsdag 12 februari 2008 om 09:44
dinsdag 12 februari 2008 om 09:50
quote:LillyRose schreef op 12 februari 2008 @ 01:11:
Hey,
Mijn avond ging wel.
Ik heb hele erge last van mijn rug alleen. Voel ik eigenlijk pas sinds gisteren
stekenden pijn in mijn rug waardoor zitten/liggen/lopen zeer doet en lastig
is..
Anna en mark waren er en het was super gezellig. We hebben een spelletje gedaan en tv gekeken. Mark wilde toen graag naar huis en anna is toen nog een half uurtje alleen gebleven. Dat vond ik wel heel erg leuk. Alleen toen vroeg ze opeens wat er nou gebeurd was. En ze wilde het weten. En werd opeens een beetje emotioneel. En zei weer die dingen als dat ik niet moest liegen, maar dat ik tegen haar gewoon de waarheid kon zeggen wat zou ze er mee kunnen doen? Niets toch?
Maar ik wilde het gewoon niet. Ik kon hem niet zo zwart maken bij haar. Ik denk niet dat ze namelijk na wat dubio zegt alleen positief was om mij.. Maar dat ze dat ook was omdat ze zag dat het goed ging en dat beeld wil ik niet veranderen!.. En ik heb dus toen niets gezegd en dat vond ze eerst niet zo leuk maar later was ze wel heel lief. En zei dat ik maar moest gaan slapen en dat ik maar moest bellen. Maar toch maalt het door mijn hoofd heen.
Ik reageer morgen op jou dubioo.. Ik ga nu mijn houding zoeken en proberen te slapen!
Heel veel liefs!
LillyRose
Lillyrose, hé meis, hoe gaat het nu vandaag? Heb je een beetje kunnen slapen vannacht? Neem je pijnstillers?
Ik sluit me aan bij Qwertu dat je best iets kan loslaten tegen Anna zonder het hele verhaal te vertellen. Dat doe je hier toch ook? Je schrijft hier ook niet wat er gebeurd is, en toch begrijpen we het allemaal. Je kan gewoon tegen haar zeggen dat ze ze gelijk heeft maar dat je er niet over wil praten. Dan vertel je haar de waarheid en hoef je er zelf ook niet meer zo omheen te draaien, maar heb je eigenlijk toch niets gezegd.
Lieve LillyRose, Anna wéét wat er gebeurd is. Het doet haar zo'n pijn dat te weten en dan nog te merken dat jij haar niet de waarheid wil vertellen. Ze heeft waarschijnlijk het gevoel dat je haar niet genoeg vertrouwt om erover te willen praten. En heeft ze daar niet een beetje gelijk in? Want jij vertrouwt er niet op dat zij ooit nog een positief woord van jou over M. zal geloven. Zij zal haar mening baseren op de gewelddadige incidenten en geen oog meer hebben voor zijn goede kanten. Daar ben je toch bang voor? Maar lieverd, ze weet toch al langer dat dit speelt en toch heeft ze het goedgevonden dat M. op oudjaarsavond kwam. Dat zegt toch wel iets over haar? Ze wil dat jij gelukkig bent, niets meer en niets minder. Als ze ziet dat jij in de kreukels zit, lichamelijk en emotioneel, dan doet haar dat pijn. Maar het doet haar vermoedelijk vooral pijn dat je haar buitensluit.
sterkte meid!
dubio
Hey,
Mijn avond ging wel.
Ik heb hele erge last van mijn rug alleen. Voel ik eigenlijk pas sinds gisteren
stekenden pijn in mijn rug waardoor zitten/liggen/lopen zeer doet en lastig
is..
Anna en mark waren er en het was super gezellig. We hebben een spelletje gedaan en tv gekeken. Mark wilde toen graag naar huis en anna is toen nog een half uurtje alleen gebleven. Dat vond ik wel heel erg leuk. Alleen toen vroeg ze opeens wat er nou gebeurd was. En ze wilde het weten. En werd opeens een beetje emotioneel. En zei weer die dingen als dat ik niet moest liegen, maar dat ik tegen haar gewoon de waarheid kon zeggen wat zou ze er mee kunnen doen? Niets toch?
Maar ik wilde het gewoon niet. Ik kon hem niet zo zwart maken bij haar. Ik denk niet dat ze namelijk na wat dubio zegt alleen positief was om mij.. Maar dat ze dat ook was omdat ze zag dat het goed ging en dat beeld wil ik niet veranderen!.. En ik heb dus toen niets gezegd en dat vond ze eerst niet zo leuk maar later was ze wel heel lief. En zei dat ik maar moest gaan slapen en dat ik maar moest bellen. Maar toch maalt het door mijn hoofd heen.
Ik reageer morgen op jou dubioo.. Ik ga nu mijn houding zoeken en proberen te slapen!
Heel veel liefs!
LillyRose
Lillyrose, hé meis, hoe gaat het nu vandaag? Heb je een beetje kunnen slapen vannacht? Neem je pijnstillers?
Ik sluit me aan bij Qwertu dat je best iets kan loslaten tegen Anna zonder het hele verhaal te vertellen. Dat doe je hier toch ook? Je schrijft hier ook niet wat er gebeurd is, en toch begrijpen we het allemaal. Je kan gewoon tegen haar zeggen dat ze ze gelijk heeft maar dat je er niet over wil praten. Dan vertel je haar de waarheid en hoef je er zelf ook niet meer zo omheen te draaien, maar heb je eigenlijk toch niets gezegd.
Lieve LillyRose, Anna wéét wat er gebeurd is. Het doet haar zo'n pijn dat te weten en dan nog te merken dat jij haar niet de waarheid wil vertellen. Ze heeft waarschijnlijk het gevoel dat je haar niet genoeg vertrouwt om erover te willen praten. En heeft ze daar niet een beetje gelijk in? Want jij vertrouwt er niet op dat zij ooit nog een positief woord van jou over M. zal geloven. Zij zal haar mening baseren op de gewelddadige incidenten en geen oog meer hebben voor zijn goede kanten. Daar ben je toch bang voor? Maar lieverd, ze weet toch al langer dat dit speelt en toch heeft ze het goedgevonden dat M. op oudjaarsavond kwam. Dat zegt toch wel iets over haar? Ze wil dat jij gelukkig bent, niets meer en niets minder. Als ze ziet dat jij in de kreukels zit, lichamelijk en emotioneel, dan doet haar dat pijn. Maar het doet haar vermoedelijk vooral pijn dat je haar buitensluit.
sterkte meid!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 09:52
Lieve Lily,
Wat zou er gebeuren als Anna niet positief meer denkt over M.? Denk je dat zij nu wel positief denkt over hem? Is Anna jouw geweten? Feitelijk zou het natuurlijk niks uit moeten maken wat Anna van hem vindt namelijk. Zolang jij hoop hebt op verbetering en zolang jij gelooft in de relatie met M. en in de goedheid van zijn karakter is het jouw zaak of je bij hem blijft of niet.
Het feit dat jij niet tegen je allerbeste vriendin durft te zeggen wat er écht gebeurd is zegt mij dat je zelf ook wel weet dat dat niet door de beugel kon allemaal. Het geeft aan dat jij je schaamt. Niet zozeer voor hem maar voor jezelf. Dat je niet de kracht hebt om die relatie af te kappen en die M. lekker in zijn sop te laten gaarkoken. Liever zwijg je (nog) omdat je denkt daarmee iets te redden. Wat je dan precies wil redden weet ik niet want jouw vriendin Anna is niet van lotje getikt natuurlijk en dat weet jij zelf ook wel.
Ik hoop voor jou dat Anna bij je blijft, zoals mijn vriendinnen ook bij mij bleven. Ik wil je adviseren juist wél met Anna te praten over wat er gebeurd is. Dan voelt ze zich niet buitengesloten, mag ze een mening hebben en kan ze meedenken en misschien zelfs wel begrip opbrengen voor jouw standpunt. Dat kan alleen als jij haar daarbij betrekt. Veel vriendschappen van vrouwen met een ongelijkwaardige en geweldadige relatie gaan juist kapot omdat de buitenwereld niets begrijpt van wat er speelt in die relatie en hoe een en ander in elkaar zit. En dan raak je geïsoleerd en meid, dat wil je niet, geloof me.
Liefs en een knuffel,
Leo
Wat zou er gebeuren als Anna niet positief meer denkt over M.? Denk je dat zij nu wel positief denkt over hem? Is Anna jouw geweten? Feitelijk zou het natuurlijk niks uit moeten maken wat Anna van hem vindt namelijk. Zolang jij hoop hebt op verbetering en zolang jij gelooft in de relatie met M. en in de goedheid van zijn karakter is het jouw zaak of je bij hem blijft of niet.
Het feit dat jij niet tegen je allerbeste vriendin durft te zeggen wat er écht gebeurd is zegt mij dat je zelf ook wel weet dat dat niet door de beugel kon allemaal. Het geeft aan dat jij je schaamt. Niet zozeer voor hem maar voor jezelf. Dat je niet de kracht hebt om die relatie af te kappen en die M. lekker in zijn sop te laten gaarkoken. Liever zwijg je (nog) omdat je denkt daarmee iets te redden. Wat je dan precies wil redden weet ik niet want jouw vriendin Anna is niet van lotje getikt natuurlijk en dat weet jij zelf ook wel.
Ik hoop voor jou dat Anna bij je blijft, zoals mijn vriendinnen ook bij mij bleven. Ik wil je adviseren juist wél met Anna te praten over wat er gebeurd is. Dan voelt ze zich niet buitengesloten, mag ze een mening hebben en kan ze meedenken en misschien zelfs wel begrip opbrengen voor jouw standpunt. Dat kan alleen als jij haar daarbij betrekt. Veel vriendschappen van vrouwen met een ongelijkwaardige en geweldadige relatie gaan juist kapot omdat de buitenwereld niets begrijpt van wat er speelt in die relatie en hoe een en ander in elkaar zit. En dan raak je geïsoleerd en meid, dat wil je niet, geloof me.
Liefs en een knuffel,
Leo
dinsdag 12 februari 2008 om 10:01
quote:Draadloos schreef op 11 februari 2008 @ 22:46:
Hallo lieve dames,
ben jullie nog een antwoord schuldig.
De reden waarom ik niet durf te schrijven is dat nu na 5 maanden het gemis steeds groter lijkt worden. Ik schaam me bijna om het te zeggen maar zit momenteel liever in die slechte relatie dan dat ik alleen ben, voel me zo eenzaam en mislukt.
Het kwetst mij dat ik voor hem van de aardbodem verdwenen ben, hij heeft een nieuwe vlam en ik kan er geen afstand van doen lijkt het wel.
Krijg ergens die knop niet om. Maar dit is hiervoor het verkeerde topic denk ik.
Waar kan ik "een roos en een knuffel" vinden, voor jullie!
Maar lieve meid toch!
Juist dat gevoel wat je nu hebt herkennen wij allemaal zo goed. Dat terugverlangen naar iemand die helemaal niet goed voor je was en dat je zelf niet begrijpt waarom je hem dan zo mist. Je mist die man omdat hij degene was waar je jarenlang je leven naar hebt ingericht en je van hem hield en je je best hebt gedaan om die relatie te laten werken en dat dat niet lukte en je nu alleen bent en hij alweer een andere geliefde heeft.
Maar Draadloosje, denk je aan de andere kant niet ook weleens; blij dat ik er vanaf ben? Ik heb mijn ex ook gemist. Ik vond het zelfs in het begin fijn dat hij me stalkte. Ziek he? Dan wist ik dat hij nog aan me dacht. Terwijl hij gewoon een andere vriendin had hoor. Hij stalkte me stiekem. Zijn vriendin wist dat niet. Triest toch? Ik was dus aan een kant blij dat hij zich nog voor me interesseerde maar aan de andere kant vond ik het een prettig idee dat ik de ellende van het hebben van een relatie met die man niet meer hoefde te verdragen. Ik had mijn portie wel gehad.
Denk nog eens terug over hoe het was en of je gelukkig was toen. Nu ben je ook niet gelukkig maar dat komt omdat je middenin het verwerken van die relatie zit. Het kan echt een tijd duren voordat je weer geluk voelt. Maar dat geluk komt er. Geluk van jou alleen en niet iets wat door hem teweeggebracht of kapotgemaakt werd.
Je éigen geluk Draadloos, dat is zo'n weelde....
Juist wel goed dat je schrijft dus en heel goed dat je deelt. Vertel ons eens, wat mis je precies. Schroom niet, vertel het ons, je zult zien dat we je begrijpen.
Liefs,
Leo
Hallo lieve dames,
ben jullie nog een antwoord schuldig.
De reden waarom ik niet durf te schrijven is dat nu na 5 maanden het gemis steeds groter lijkt worden. Ik schaam me bijna om het te zeggen maar zit momenteel liever in die slechte relatie dan dat ik alleen ben, voel me zo eenzaam en mislukt.
Het kwetst mij dat ik voor hem van de aardbodem verdwenen ben, hij heeft een nieuwe vlam en ik kan er geen afstand van doen lijkt het wel.
Krijg ergens die knop niet om. Maar dit is hiervoor het verkeerde topic denk ik.
Waar kan ik "een roos en een knuffel" vinden, voor jullie!
Maar lieve meid toch!
Juist dat gevoel wat je nu hebt herkennen wij allemaal zo goed. Dat terugverlangen naar iemand die helemaal niet goed voor je was en dat je zelf niet begrijpt waarom je hem dan zo mist. Je mist die man omdat hij degene was waar je jarenlang je leven naar hebt ingericht en je van hem hield en je je best hebt gedaan om die relatie te laten werken en dat dat niet lukte en je nu alleen bent en hij alweer een andere geliefde heeft.
Maar Draadloosje, denk je aan de andere kant niet ook weleens; blij dat ik er vanaf ben? Ik heb mijn ex ook gemist. Ik vond het zelfs in het begin fijn dat hij me stalkte. Ziek he? Dan wist ik dat hij nog aan me dacht. Terwijl hij gewoon een andere vriendin had hoor. Hij stalkte me stiekem. Zijn vriendin wist dat niet. Triest toch? Ik was dus aan een kant blij dat hij zich nog voor me interesseerde maar aan de andere kant vond ik het een prettig idee dat ik de ellende van het hebben van een relatie met die man niet meer hoefde te verdragen. Ik had mijn portie wel gehad.
Denk nog eens terug over hoe het was en of je gelukkig was toen. Nu ben je ook niet gelukkig maar dat komt omdat je middenin het verwerken van die relatie zit. Het kan echt een tijd duren voordat je weer geluk voelt. Maar dat geluk komt er. Geluk van jou alleen en niet iets wat door hem teweeggebracht of kapotgemaakt werd.
Je éigen geluk Draadloos, dat is zo'n weelde....
Juist wel goed dat je schrijft dus en heel goed dat je deelt. Vertel ons eens, wat mis je precies. Schroom niet, vertel het ons, je zult zien dat we je begrijpen.
Liefs,
Leo
dinsdag 12 februari 2008 om 10:14
Wat zijn hier weer goede en belangrijke wezenlijke dingen geschreven. LillyRose, mijn hart huilt gewoon als ik lees wat je schrijft, ik voel zoveel mededogen voor je (geen medelijden!!) en het klinkt misschien sentimenteel of zo, maar je kunt gewoonweg niet genoeg complimenten en bemoediging krijgen. Het gevoel dat dat misplaatst is, begrijp ik ook heel goed; dat het lijkt of je dat niet verdient, maar wat je zelf misschien niet ziet, en wij des te meer, zijn de stappen die je hebt gemaakt om steeds beter voor jezelf te kiezen. Dat je nu (lijfelijk) pijn hebt, vind ik zo erg om te horen.. en net zomin als aan Anna hoef je hier te vertellen wat er precies is gebeurd. Lieve LillyRose, er zijn hier veel mensen die met je meeleven, omdat je gewoon een waardevol en liefhebbend persoon bent en zoveel goeds en moois in je leven verdient!!
En dat geldt voor iedereen die hier schrijft. Oh ik herken het ook; liever nog die shitrelatie dan alleen zijn. Daardoor ben ik ook te lang bij Safa gebleven. Ik was té bang om alleen met mijn kinderen te zijn. Maar daar kwam die stap te ver, die gebeurtenis die te ver ging, waardoor ik eindelijk eindelijk een besluit kon nemen, hoe bang ik ook was. En wat heeft het me ruimte gegeven! Dat moment dat ik alleen met mijn kinderen in een ander huis ging wonen, dat gevoel van vrijheid, dat vergeet ik nooit meer. Ik had mezelf bevrijd. Dat was alles waard!
En dat geldt voor iedereen die hier schrijft. Oh ik herken het ook; liever nog die shitrelatie dan alleen zijn. Daardoor ben ik ook te lang bij Safa gebleven. Ik was té bang om alleen met mijn kinderen te zijn. Maar daar kwam die stap te ver, die gebeurtenis die te ver ging, waardoor ik eindelijk eindelijk een besluit kon nemen, hoe bang ik ook was. En wat heeft het me ruimte gegeven! Dat moment dat ik alleen met mijn kinderen in een ander huis ging wonen, dat gevoel van vrijheid, dat vergeet ik nooit meer. Ik had mezelf bevrijd. Dat was alles waard!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 12 februari 2008 om 10:19
Dubiootje, Leo, wat gezellig dat jullie net ook hier zijn
Toen ik trouwens net schreef 'je hoeft niet te vertellen wát er gebeurd is, een ander kan het zo ook wel begrijpen' dacht ik ook ineens aan mijn eigen situatie, het misbruik van vroeger. De kl*** van een broer van mij, die precies wilde weten hoe en wat. En in therapie, waar ze daar nóóit om gevraagd hebben! mijn moeder, die me niet geloofde. 'Kijk naar mijn leven, kijk naar mij!' schreeuwde ik haar bijna toe, 'dan weet je toch genoeg!' Maar het mocht niet baten, ze zag me niet, ze bleef liever tegen zichzelf liegen.
Ik kán niet meer ontkennen, ik kan me niet meer anders voordoen, ik kan het niet meer verbergen. Ik voel hoe erg het was en hoeveel het me heeft beschadigd. Morgen heb ik een persoonlijk gesprek met mijn begeleidster van de groep, ik heb er zelf om gevraagd, omdat ik het over de dingen wil hebben die voor mij het meest beladen en schaamtevol zijn; ik voel dat het moet, dat ik daarmee verder moet. Durf het niet in de groep, dus ik heb hierom gevraagd. En zij stemde meteen toe. Ik vertrouw haar, maar het angstzweet breekt me nu al uit. Eh, ik dwaal af geloof ik, beetje off-topic misschien, maar ik moest hier ineens aan denken toen ik bovenstaande regels schreef. Iemand die kijkt met ogen van liefde ziet en voelt wat er met je is, daar hoef je geen verklaringen voor af te leggen.
(hartkloppingen en veel emotie als ik dit schrijf, ik begin echt weer te voelen zeg)
Toen ik trouwens net schreef 'je hoeft niet te vertellen wát er gebeurd is, een ander kan het zo ook wel begrijpen' dacht ik ook ineens aan mijn eigen situatie, het misbruik van vroeger. De kl*** van een broer van mij, die precies wilde weten hoe en wat. En in therapie, waar ze daar nóóit om gevraagd hebben! mijn moeder, die me niet geloofde. 'Kijk naar mijn leven, kijk naar mij!' schreeuwde ik haar bijna toe, 'dan weet je toch genoeg!' Maar het mocht niet baten, ze zag me niet, ze bleef liever tegen zichzelf liegen.
Ik kán niet meer ontkennen, ik kan me niet meer anders voordoen, ik kan het niet meer verbergen. Ik voel hoe erg het was en hoeveel het me heeft beschadigd. Morgen heb ik een persoonlijk gesprek met mijn begeleidster van de groep, ik heb er zelf om gevraagd, omdat ik het over de dingen wil hebben die voor mij het meest beladen en schaamtevol zijn; ik voel dat het moet, dat ik daarmee verder moet. Durf het niet in de groep, dus ik heb hierom gevraagd. En zij stemde meteen toe. Ik vertrouw haar, maar het angstzweet breekt me nu al uit. Eh, ik dwaal af geloof ik, beetje off-topic misschien, maar ik moest hier ineens aan denken toen ik bovenstaande regels schreef. Iemand die kijkt met ogen van liefde ziet en voelt wat er met je is, daar hoef je geen verklaringen voor af te leggen.
(hartkloppingen en veel emotie als ik dit schrijf, ik begin echt weer te voelen zeg)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 12 februari 2008 om 10:38
He lieve Veertje, een dikke Wat ben je toch een moedig mens. Het is precies zoals je schrijft. Een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg. Iemand die niet wil horen, kun je met woorden overladen maar er zal er niet één gehoord worden. Anna wil luisteren. En jouw begeleidster ook. Wat zal morgen een zware dag voor je worden, maar ook een doorbraak, denk ik. Doe het maar rustig aan, vertel maar zo veel als je zelf aankan. Het hoeft niet allemaal tegelijk.
liefs,
dubio
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 12 februari 2008 om 10:50
Hoi lieverds.
Lily, ik wil me daar ook graag bij aansluiten.
Zou het echt fijn vinden om te lezen dat je Anna een beetje in vertrouwen gaat nemen.
Ik heb zelf niet gezorgd voor vriendschappen, mijn vriendinnen. Kon het misschien niet aan mezelf te zien door hun ogen. Het was te ingewikkeld, die twee werelden waren niet meer verenigbaar.
Ik heb ze jaren niet gesproken. Daar ben ik zo verdrietig over. Net als die tijd dat ik mijn familie niet heb gezien.
Denk dat ik de makkelijkste weg koos. Het gaf thuis met vriend een hoop moeilijkheden als ik met iemand wilde afspreken, heb ook vaak een afspraak afgezegd. Op den duur gaat het verwateren.
Een vriendschap heeft het niet gered en ik voel me niet goed. De andere vriendin heb ik weer teruggezien en we groeien naar elkaar toe, steeds meer. Maar ik wil er niet over praten, heb het idee, ze begrijpt het niet. Ik ben gewoon een tijd afwezig geweest, net als voor mijn familie.
Maar in die jaren is zo veel gebeurd, het lijkt wel een heel ander leven. Dat is nu nog steeds verwarrend, het komt over het algemeen niet samen.
Nou waar ik heen wil, is eigenlijk toch een stukje schrijven over die zin die Leo schreef in haar berichtje. over dat je niet geïsoleerd wil raken.
Voor mezelf.
Omdat ik de laatste tijd lieve mensen heb ontmoet en daar niet mee weet om te gaan. Ik voel me een wegloper, niet te vertrouwen. Ik ben er niet voor anderen geweest, en wilde over mijn eigen situatie niet eens het gesprek aangaan en had het al voorkomen dat dat moment zou komen toen.
Ik schaam me er voor dat alles om mijn vriend draaide. Hij was de belangrijkste en ik voelde het zelfs zo als dat ik het gezelschap van een ander wel fijn vond maar ondertussen maar aan een iemand kon denken en al toeleefde naar dat moment later.
Was er dus niet echt, stelde steeds de wensen/ belangen van een ander voorop en zo heb ik mensen gekwetst.
Het maakt het wel makkelijker om het contact te verbreken als het je niet lukt om van huis weg te gaan door toestanden, wanneer je eigenlijk een verjaardag ofzo had. Ik noem maar iets. Dan schaamde ik me weer dat ik niets van me had laten horen, wat echt niet gelukt was. Maar dan liet ik het zelf maar zo doen. Maakte er een verhaaltje van. Met behulp van ex die een meester was in het verzinnen van argumenten om iets van een heel andere kant te bekijken en zo iets zoeken waar je dan in gaat geloven.
Op dit moment voel ik me echt onhandig, want ik heb geen idee wat ik nou aan je kan schrijven Lilly. De anderen zeggen weer dingen die ik zelf moet leren, ik zie het nu heel erg vanuit mijn eigen beleving.
Wanneer Leo schrijft over dat isolement dan zit ik hier te huilen gewoon omdat het even genoemd wordt door haar. Dat ik voel dat er iemand is die weet hoe ik me toen heb gevoeld.
En alles wat daarbij komt kijken. Het was zo'n treurige tijd en dat is ook weer gek om aan te denken want ik maakte er toen elke dag het beste van en leek aan de buitenkant wel bijna blij in mijn kleine wereldje waarin alles om hem draaide en ik verder alleen korte praatjes af en toe maakte met een collega of zo maar iemand.
Het was een treurige tijd omdat ik als er een gevoel bovenkwam, bijvoorbeeld als ik aan mijn zusje dacht of een vriendin die ik miste, ik dat wegduwde en iets ging doen. Me nog harder concentreerde op de andere kant.
Hoe verder het nu gaat, hoe meer je ziet als je terugkijkt. Echt raar. Ik zie mezelf bezig en wat was ik in hemelsnaam aan het doen?
Ik begrijp je meteen wanneer ik lees dat je even ervoor zoiets rottigs hebt meegemaakt en het volgende moment al weer blij bent met zijn lieve woorden. Aan de andere kant wil ik meteen reageren, zo van nee dit kan echt niet lieve Lily, pas goed op jezelf...
Begrijp het wel en niet.
Wil zelf graag dat iemand weet dat ik ook zo was en dat ik er verdriet om heb om al die dingen die er gebeurd zijn.
De ene dag is het heel ver weg, de andere dag niet.
Lily, ik wil me daar ook graag bij aansluiten.
Zou het echt fijn vinden om te lezen dat je Anna een beetje in vertrouwen gaat nemen.
Ik heb zelf niet gezorgd voor vriendschappen, mijn vriendinnen. Kon het misschien niet aan mezelf te zien door hun ogen. Het was te ingewikkeld, die twee werelden waren niet meer verenigbaar.
Ik heb ze jaren niet gesproken. Daar ben ik zo verdrietig over. Net als die tijd dat ik mijn familie niet heb gezien.
Denk dat ik de makkelijkste weg koos. Het gaf thuis met vriend een hoop moeilijkheden als ik met iemand wilde afspreken, heb ook vaak een afspraak afgezegd. Op den duur gaat het verwateren.
Een vriendschap heeft het niet gered en ik voel me niet goed. De andere vriendin heb ik weer teruggezien en we groeien naar elkaar toe, steeds meer. Maar ik wil er niet over praten, heb het idee, ze begrijpt het niet. Ik ben gewoon een tijd afwezig geweest, net als voor mijn familie.
Maar in die jaren is zo veel gebeurd, het lijkt wel een heel ander leven. Dat is nu nog steeds verwarrend, het komt over het algemeen niet samen.
Nou waar ik heen wil, is eigenlijk toch een stukje schrijven over die zin die Leo schreef in haar berichtje. over dat je niet geïsoleerd wil raken.
Voor mezelf.
Omdat ik de laatste tijd lieve mensen heb ontmoet en daar niet mee weet om te gaan. Ik voel me een wegloper, niet te vertrouwen. Ik ben er niet voor anderen geweest, en wilde over mijn eigen situatie niet eens het gesprek aangaan en had het al voorkomen dat dat moment zou komen toen.
Ik schaam me er voor dat alles om mijn vriend draaide. Hij was de belangrijkste en ik voelde het zelfs zo als dat ik het gezelschap van een ander wel fijn vond maar ondertussen maar aan een iemand kon denken en al toeleefde naar dat moment later.
Was er dus niet echt, stelde steeds de wensen/ belangen van een ander voorop en zo heb ik mensen gekwetst.
Het maakt het wel makkelijker om het contact te verbreken als het je niet lukt om van huis weg te gaan door toestanden, wanneer je eigenlijk een verjaardag ofzo had. Ik noem maar iets. Dan schaamde ik me weer dat ik niets van me had laten horen, wat echt niet gelukt was. Maar dan liet ik het zelf maar zo doen. Maakte er een verhaaltje van. Met behulp van ex die een meester was in het verzinnen van argumenten om iets van een heel andere kant te bekijken en zo iets zoeken waar je dan in gaat geloven.
Op dit moment voel ik me echt onhandig, want ik heb geen idee wat ik nou aan je kan schrijven Lilly. De anderen zeggen weer dingen die ik zelf moet leren, ik zie het nu heel erg vanuit mijn eigen beleving.
Wanneer Leo schrijft over dat isolement dan zit ik hier te huilen gewoon omdat het even genoemd wordt door haar. Dat ik voel dat er iemand is die weet hoe ik me toen heb gevoeld.
En alles wat daarbij komt kijken. Het was zo'n treurige tijd en dat is ook weer gek om aan te denken want ik maakte er toen elke dag het beste van en leek aan de buitenkant wel bijna blij in mijn kleine wereldje waarin alles om hem draaide en ik verder alleen korte praatjes af en toe maakte met een collega of zo maar iemand.
Het was een treurige tijd omdat ik als er een gevoel bovenkwam, bijvoorbeeld als ik aan mijn zusje dacht of een vriendin die ik miste, ik dat wegduwde en iets ging doen. Me nog harder concentreerde op de andere kant.
Hoe verder het nu gaat, hoe meer je ziet als je terugkijkt. Echt raar. Ik zie mezelf bezig en wat was ik in hemelsnaam aan het doen?
Ik begrijp je meteen wanneer ik lees dat je even ervoor zoiets rottigs hebt meegemaakt en het volgende moment al weer blij bent met zijn lieve woorden. Aan de andere kant wil ik meteen reageren, zo van nee dit kan echt niet lieve Lily, pas goed op jezelf...
Begrijp het wel en niet.
Wil zelf graag dat iemand weet dat ik ook zo was en dat ik er verdriet om heb om al die dingen die er gebeurd zijn.
De ene dag is het heel ver weg, de andere dag niet.
