Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 9 september 2007 om 23:04
Raffaella, ik heb zelf dat gevoel ook heel sterk. Ik ben mijn dochter dankbaar, zij is mijn redding geweest. En nu vaak nog.
Voor haar opkomen. Dat voelt goed, dan kan ik veel meer.
Al heb ik ook nog wel van die gedachtes dat ik ineens voor me zie hoe het zou zijn (vooral voor haar) als mijn ex deel zou uitmaken van het gezin, als hij bij ons zou wonen.
Dan krijg ik het echt te kwaad.
Ik heb de laatste tijd een nieuwe terugkerende droom.
Ik sta ergens in de rij, te wachten. Buiten, het is best druk. Kan niet weg, het is om een reden belangrijk of nodig dat ik er sta.
Dan ineens zie ik een eindje verder in de rij mijn ex.... hij staat met zijn rug naar me toe.
Ik ben heel bang dat hij zich omdraait en mij ziet, ik wil weg maar dat kan niet.
Heel rare droom, er gebeurt heel weinig, ik sta er maar te wachten, verlies mijn ex niet uit het oog om te weten wat er gaat gebeuren, zo bang.
Vind het nu ik het opschrijf eigenlijk wel te verklaren.
Voor haar opkomen. Dat voelt goed, dan kan ik veel meer.
Al heb ik ook nog wel van die gedachtes dat ik ineens voor me zie hoe het zou zijn (vooral voor haar) als mijn ex deel zou uitmaken van het gezin, als hij bij ons zou wonen.
Dan krijg ik het echt te kwaad.
Ik heb de laatste tijd een nieuwe terugkerende droom.
Ik sta ergens in de rij, te wachten. Buiten, het is best druk. Kan niet weg, het is om een reden belangrijk of nodig dat ik er sta.
Dan ineens zie ik een eindje verder in de rij mijn ex.... hij staat met zijn rug naar me toe.
Ik ben heel bang dat hij zich omdraait en mij ziet, ik wil weg maar dat kan niet.
Heel rare droom, er gebeurt heel weinig, ik sta er maar te wachten, verlies mijn ex niet uit het oog om te weten wat er gaat gebeuren, zo bang.
Vind het nu ik het opschrijf eigenlijk wel te verklaren.
zondag 9 september 2007 om 23:08
Dat vind ik ook zo fijn aan het forum, het begrip wat je hier ontmoet. In het echte leven kom je toch niet zo snel mensen tegen die ook dit soort ervaringen hebben. Alhoewel ik denk dat er meer mensen om je heen zijn dan je zelf in de gaten hebt.
Iseo, het is niet niks wat jij hebt meegemaakt. En onderschat jezelf niet, je bent enorm gegroeid. En ik ben blij te lezen dat je zin hebt in school. Echt lieverd, als jij je doel maar voor ogen houdt, dan komt het allemaal wel goed.
Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen.
Raffaella, ik denk dat in het geval van Nicolle ze inderdaad de juiste weg bewandeld. Mijn ervaringen met hulpverlening zijn wisselend, maar met Nicole's zoon kan het (voor zover ik kan beoordelen) alleen maar slechter gaan als hij bij zijn vader gaat wonen. Ik heb ook een puber en die heeft het ook heel moeilijk, maar die kan nog wel leren inschatten wanneer hij gemanipuleerd wordt. Hiermee omgaan en het niet meer accepteren word een ander verhaal, daarin zal hij, net als ik moest, zijn eigen leerproces moeten volgen. (ik wilde dat ik een toverstafje had, zucht)
Nicole, hoe was je weekend? Heb je je een beetje kunnen opladen. Ik blijf het soms wat lastig vinden hoor. Ik vind die vriend iets te dominant en heb het gevoel dat jij veel geeft en weinig terugkrijgt.
Mamz, Superstar, Elfje, Thirza en alle anderen
Iseo, het is niet niks wat jij hebt meegemaakt. En onderschat jezelf niet, je bent enorm gegroeid. En ik ben blij te lezen dat je zin hebt in school. Echt lieverd, als jij je doel maar voor ogen houdt, dan komt het allemaal wel goed.
Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen.
Raffaella, ik denk dat in het geval van Nicolle ze inderdaad de juiste weg bewandeld. Mijn ervaringen met hulpverlening zijn wisselend, maar met Nicole's zoon kan het (voor zover ik kan beoordelen) alleen maar slechter gaan als hij bij zijn vader gaat wonen. Ik heb ook een puber en die heeft het ook heel moeilijk, maar die kan nog wel leren inschatten wanneer hij gemanipuleerd wordt. Hiermee omgaan en het niet meer accepteren word een ander verhaal, daarin zal hij, net als ik moest, zijn eigen leerproces moeten volgen. (ik wilde dat ik een toverstafje had, zucht)
Nicole, hoe was je weekend? Heb je je een beetje kunnen opladen. Ik blijf het soms wat lastig vinden hoor. Ik vind die vriend iets te dominant en heb het gevoel dat jij veel geeft en weinig terugkrijgt.
Mamz, Superstar, Elfje, Thirza en alle anderen
zondag 9 september 2007 om 23:11
Hoi Zon!
Hoe is jouw dag?
Wat je schrijft: 'Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen'.
Dat vind ik vaak nog steeds moeilijk.
Alsof ik ergens nog steeds de woorden probeer te vinden voor als ik mezelf tegenover hem moet verdedigen.
Hoe is jouw dag?
Wat je schrijft: 'Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen'.
Dat vind ik vaak nog steeds moeilijk.
Alsof ik ergens nog steeds de woorden probeer te vinden voor als ik mezelf tegenover hem moet verdedigen.
zondag 9 september 2007 om 23:12
Hoe verklaar je dat dan Iseo, als je het wilt vertellen althans.
Een vriendin heeft het wel eens zo aan mij benoemd; zie jezelf als klein meisje, neem haar bij de hand en ga voor haar zorgen. dat meisje zit nog steeds in jou. dat heeft mij toen erg geholpen.
Ik vind andere vrouwen zonder relatie idd geen sukkels, Lemmy, maar toch.. Ik snap gewoon niet dat ik het niet lijk te kunnen. Een fijne relatie hebben.
Een vriendin heeft het wel eens zo aan mij benoemd; zie jezelf als klein meisje, neem haar bij de hand en ga voor haar zorgen. dat meisje zit nog steeds in jou. dat heeft mij toen erg geholpen.
Ik vind andere vrouwen zonder relatie idd geen sukkels, Lemmy, maar toch.. Ik snap gewoon niet dat ik het niet lijk te kunnen. Een fijne relatie hebben.
zondag 9 september 2007 om 23:17
Dat is idd een vreemd fenomeen, dat je je ook verantwoordelijk voelt voor een ander, voor zijn gedrag. dat zal wel die vervloekte wisselwerking zijn. Ik word er al steeds beter in om die verantwoording van mij af te houden, volgens mij is bewustwording de sleutel.
Ik ga idd naar iemand toe, Iseo, maar ik heb er heel lang over gedaan voor ik iemand vond in wie ik vertrouwen heb.
Veel plezier op school morgen! ik ga afhaken, slaap lekker iedereen.
Ik ga idd naar iemand toe, Iseo, maar ik heb er heel lang over gedaan voor ik iemand vond in wie ik vertrouwen heb.
Veel plezier op school morgen! ik ga afhaken, slaap lekker iedereen.
zondag 9 september 2007 om 23:18
quote:rafaella schreef op 09 september 2007 @ 23:12:
Ik vind andere vrouwen zonder relatie idd geen sukkels, Lemmy, maar toch.. Ik snap gewoon niet dat ik het niet lijk te kunnen. Een fijne relatie hebben.Een fijne relatie hebben is niet zozeer een kwestie van kunnen, vind ik. Je moet ook gewoon geluk hebben en iemand treffen die EN bij je past EN beschikbaar is EN hetzelfde wil als jij.
Ik vind andere vrouwen zonder relatie idd geen sukkels, Lemmy, maar toch.. Ik snap gewoon niet dat ik het niet lijk te kunnen. Een fijne relatie hebben.Een fijne relatie hebben is niet zozeer een kwestie van kunnen, vind ik. Je moet ook gewoon geluk hebben en iemand treffen die EN bij je past EN beschikbaar is EN hetzelfde wil als jij.
zondag 9 september 2007 om 23:20
quote:Iseo schreef op 09 september 2007 @ 23:11:
Hoi Zon!
Hoe is jouw dag?
Wat je schrijft: 'Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen'.
Dat vind ik vaak nog steeds moeilijk.
Alsof ik ergens nog steeds de woorden probeer te vinden voor als ik mezelf tegenover hem moet verdedigen.
Dat is het nu net, je hoeft je niet meer verantwoordelijk te voelen en te gedragen. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, akties en keuzes. NIET JIJ! Jij maakt je eigen keuzes, die je voor jezelf goed vind en dat is goed genoeg. Die hoef je tegenover hem niet te verdedigen. Als hij zich verantwoordelijk zou gedragen zou hij een rol kunnen spelen in het leven van zijn dochter. Als hij zich verantwoordelijk zou gedragen had hij iets goeds gemaakt van jullie relatie en deze niet onmogelijk gemaakt.
Mijn dag was goed, veel gepraat met mijn zoon en er is me weer veel duidelijk geworden. Ik wilde dat ik meer voor hem kan doen maar hij heeft hierin ook zijn eigen keuzes en leerproces te doen. Ik heb wel mijn vertrouwen terug dat het wel goed komt.
Hoi Zon!
Hoe is jouw dag?
Wat je schrijft: 'Wat ik altijd zo opvallend vind is dat ze de verantwoordelijkheid voor hun eigen gedrag bij ons neerleggen. En als wij die verantwoordelijkheid dan op onze schouders nemen is er niets aan de hand, maar owee als we dat (heel terecht) niet meer doen'.
Dat vind ik vaak nog steeds moeilijk.
Alsof ik ergens nog steeds de woorden probeer te vinden voor als ik mezelf tegenover hem moet verdedigen.
Dat is het nu net, je hoeft je niet meer verantwoordelijk te voelen en te gedragen. Hij is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag, akties en keuzes. NIET JIJ! Jij maakt je eigen keuzes, die je voor jezelf goed vind en dat is goed genoeg. Die hoef je tegenover hem niet te verdedigen. Als hij zich verantwoordelijk zou gedragen zou hij een rol kunnen spelen in het leven van zijn dochter. Als hij zich verantwoordelijk zou gedragen had hij iets goeds gemaakt van jullie relatie en deze niet onmogelijk gemaakt.
Mijn dag was goed, veel gepraat met mijn zoon en er is me weer veel duidelijk geworden. Ik wilde dat ik meer voor hem kan doen maar hij heeft hierin ook zijn eigen keuzes en leerproces te doen. Ik heb wel mijn vertrouwen terug dat het wel goed komt.
zondag 9 september 2007 om 23:24
quote:Iseo schreef op 09 september 2007 @ 23:04:
Ik heb de laatste tijd een nieuwe terugkerende droom.
Ik sta ergens in de rij, te wachten. Buiten, het is best druk. Kan niet weg, het is om een reden belangrijk of nodig dat ik er sta.
Dan ineens zie ik een eindje verder in de rij mijn ex.... hij staat met zijn rug naar me toe.
Ik ben heel bang dat hij zich omdraait en mij ziet, ik wil weg maar dat kan niet.
Heel rare droom, er gebeurt heel weinig, ik sta er maar te wachten, verlies mijn ex niet uit het oog om te weten wat er gaat gebeuren, zo bang.
Vind het nu ik het opschrijf eigenlijk wel te verklaren.
Mijn verklaring.
Het wachten staat letterlijk voor het gevoel stil te staan.
Het ineens ontdekken van mijn ex in de buurt en de enorme schrik-reactie gaat over mijn angst voor hem nu.
Het staan wachten in de rij en er niet uit durven of kunnen, gaat over de nieuwe manier van mezelf vragen (moeten) stellen die ik heb geleerd, vooral van de andere schrijfsters hier. Wat is wel of niet mijn verantwoordelijkheid, waar ben ik wat doe ik, wat is noodzakelijk.
De rij staat ook voor waar we staan, met elkaar verbonden maar van elkaar vandaan.
En het liefst houd ik hem in het oog, want wanneer ik geen zicht heb op wat hij doet voel ik me kwetsbaar voor dat moment dat hij ineens voor me staat, heb geen controle. Tijdens de relatie heb ik echt voelsprieten ontwikkeld, hem leren lezen. Om op hem te kunnen reageren met de juiste antwoorden, houding, dingen. Maar ook om aan te voelen wat er ging komen, heel subtiel werkt dat. Even een voorsprong om ermee om te kunnen gaan.
Ik zie steeds voor me hoe hij naar me zou kunnen kijken als hij me zou zien, dat is iets waar ik dus nog steeds rekening mee houd, dat bedoelde ik oa ook met mijn vorige post in reactie op Zon.
Ik heb de laatste tijd een nieuwe terugkerende droom.
Ik sta ergens in de rij, te wachten. Buiten, het is best druk. Kan niet weg, het is om een reden belangrijk of nodig dat ik er sta.
Dan ineens zie ik een eindje verder in de rij mijn ex.... hij staat met zijn rug naar me toe.
Ik ben heel bang dat hij zich omdraait en mij ziet, ik wil weg maar dat kan niet.
Heel rare droom, er gebeurt heel weinig, ik sta er maar te wachten, verlies mijn ex niet uit het oog om te weten wat er gaat gebeuren, zo bang.
Vind het nu ik het opschrijf eigenlijk wel te verklaren.
Mijn verklaring.
Het wachten staat letterlijk voor het gevoel stil te staan.
Het ineens ontdekken van mijn ex in de buurt en de enorme schrik-reactie gaat over mijn angst voor hem nu.
Het staan wachten in de rij en er niet uit durven of kunnen, gaat over de nieuwe manier van mezelf vragen (moeten) stellen die ik heb geleerd, vooral van de andere schrijfsters hier. Wat is wel of niet mijn verantwoordelijkheid, waar ben ik wat doe ik, wat is noodzakelijk.
De rij staat ook voor waar we staan, met elkaar verbonden maar van elkaar vandaan.
En het liefst houd ik hem in het oog, want wanneer ik geen zicht heb op wat hij doet voel ik me kwetsbaar voor dat moment dat hij ineens voor me staat, heb geen controle. Tijdens de relatie heb ik echt voelsprieten ontwikkeld, hem leren lezen. Om op hem te kunnen reageren met de juiste antwoorden, houding, dingen. Maar ook om aan te voelen wat er ging komen, heel subtiel werkt dat. Even een voorsprong om ermee om te kunnen gaan.
Ik zie steeds voor me hoe hij naar me zou kunnen kijken als hij me zou zien, dat is iets waar ik dus nog steeds rekening mee houd, dat bedoelde ik oa ook met mijn vorige post in reactie op Zon.
zondag 9 september 2007 om 23:30
Weltrusten Raffaella,
Iseo, jouw verklaring heeft inderdaad te maken met het onder controle houden van de situatie. Je hebt dat natuurlijk een aantal jaren zo geleerd, je zo afgesloten van de rest van de wereld dat het moeilijk is om weer om te gaan met onverwachte situaties. Dat verklaart ook waarschijnlijk waarom je die introductiedagen zo moeilijk vind en je de lessen wel ziet zitten. Die lessen heb je onder controle, weet wat je kunt verwachten en moet doen. Bij introductie is alles natuurlijk veel vrijer en losser. Had je daar vroeger ook al moeite mee? Of had je juist wel vertrouwen in jezelf dat je onverwachte situaties wel aankon en op kon lossen?
Iseo, jouw verklaring heeft inderdaad te maken met het onder controle houden van de situatie. Je hebt dat natuurlijk een aantal jaren zo geleerd, je zo afgesloten van de rest van de wereld dat het moeilijk is om weer om te gaan met onverwachte situaties. Dat verklaart ook waarschijnlijk waarom je die introductiedagen zo moeilijk vind en je de lessen wel ziet zitten. Die lessen heb je onder controle, weet wat je kunt verwachten en moet doen. Bij introductie is alles natuurlijk veel vrijer en losser. Had je daar vroeger ook al moeite mee? Of had je juist wel vertrouwen in jezelf dat je onverwachte situaties wel aankon en op kon lossen?
zondag 9 september 2007 om 23:38
Iseo
Natuurlijk heeft hij mij, ik laat hem niet aanmodderen. Ik zou graag meer tijd met hem doorbrengen, zou ook beter zijn voor hem, maar hij leert het meest als hij zelf leert dingen op te lossen en voor zichzelf op te komen. En bij alles wat ik hoor weet ik inmiddels steeds zekerder dat ik op de goede weg ben. En dat de afspraken tussen ons als ouders niet kloppen. Maar helaas kan ik het gedrag van mijn ex niet veranderen en zal hij hier uiteindelijk ook zelf de rekening voor gepresenteerd krijgen.
Natuurlijk heeft hij mij, ik laat hem niet aanmodderen. Ik zou graag meer tijd met hem doorbrengen, zou ook beter zijn voor hem, maar hij leert het meest als hij zelf leert dingen op te lossen en voor zichzelf op te komen. En bij alles wat ik hoor weet ik inmiddels steeds zekerder dat ik op de goede weg ben. En dat de afspraken tussen ons als ouders niet kloppen. Maar helaas kan ik het gedrag van mijn ex niet veranderen en zal hij hier uiteindelijk ook zelf de rekening voor gepresenteerd krijgen.
zondag 9 september 2007 om 23:43
Zon
Toen ik jonger was viel ik vaak buiten de groep en durfde ik niet echt goed. Ik wist niet wat er precies van me verwacht werd, en werd altijd meteen rood en bibberig als de aandacht op mij werd gericht. Was beter in 1 op 1 contact dan in een groepsgebeuren. Wilde liever onzichtbaar zijn, heb dat zo vaak gewenst.
Behalve dan toch met dingen waarvan ik wist dat ik er goed in was, bijvoorbeeld met sporten. Ik deed een sport in wedstrijdverband en was goed en dan durfde ik wel veel meer.
Het gaat vooral om dat sociale wat ik moeilijk vond en vind. Ik heb wel een periode gehad als tiener dat ik vanalles deed zogenaamd met veel lef maar dat hield ik maar eventjes vol.
Toen ik jonger was viel ik vaak buiten de groep en durfde ik niet echt goed. Ik wist niet wat er precies van me verwacht werd, en werd altijd meteen rood en bibberig als de aandacht op mij werd gericht. Was beter in 1 op 1 contact dan in een groepsgebeuren. Wilde liever onzichtbaar zijn, heb dat zo vaak gewenst.
Behalve dan toch met dingen waarvan ik wist dat ik er goed in was, bijvoorbeeld met sporten. Ik deed een sport in wedstrijdverband en was goed en dan durfde ik wel veel meer.
Het gaat vooral om dat sociale wat ik moeilijk vond en vind. Ik heb wel een periode gehad als tiener dat ik vanalles deed zogenaamd met veel lef maar dat hield ik maar eventjes vol.
zondag 9 september 2007 om 23:55
Ja, inderdaad volhouden, maar als ik diep in mijn hart kijk dan had ik natuurlijk liever op een andere manier mijn kinderen opgevoed. Ik ben nu toch wel bang dat ze teveel leren 2 persoonlijkheden te zijn en dat ze hier later veel last van ondervinden. Maar veranderen kan ik alleen maar het nu en de toekomst.
Ik was vroeger ook wel verlegen en voelde me sociaal ook niet altijd even handig. Ik had ook altijd het gevoel nergens bij te horen. Ook bij mijn familie niet en dat terwijl ik enorm lieve ouders heb die me een geweldige basis hebben meegegeven, realiseerde ik me later hoor. Ik heb wel mogen leren mezelf te zijn en ook op te komen voor mezelf. Juist door dat nergens bijhoren ben ik verzeild geraakt in die relatie, en hoorde ik toen dus wel ergens bij. En kon ik het niet verbreken op het moment dat ik in de gaten kreeg dat deze relatie niet goed was.
Ik was vroeger ook wel verlegen en voelde me sociaal ook niet altijd even handig. Ik had ook altijd het gevoel nergens bij te horen. Ook bij mijn familie niet en dat terwijl ik enorm lieve ouders heb die me een geweldige basis hebben meegegeven, realiseerde ik me later hoor. Ik heb wel mogen leren mezelf te zijn en ook op te komen voor mezelf. Juist door dat nergens bijhoren ben ik verzeild geraakt in die relatie, en hoorde ik toen dus wel ergens bij. En kon ik het niet verbreken op het moment dat ik in de gaten kreeg dat deze relatie niet goed was.
maandag 10 september 2007 om 08:09
maandag 10 september 2007 om 09:04
goedemorgen,
Iseo,...jij leest dit vanmiddag pas als je terug komt van school. Hoe was je dag? Ga je het al steeds leuker vinden? Heb je het idee dat je al wat meer aansluiting krijgt met je medeleerlingen? Begin je je thuis te voelen in de groep daar? Minder nerveus? Ik hoop het voor je....knuf....
Rafaella.....heel mooi dat stukje over wat je schrijft van dat kleine meisje in je te zien en dat bij de hand te nemen en ervoor gaan zorgen. Ik ga dat voor mezelf eens kijken of dat lukt!! Misschien dat ik dan ook meer van mezelf laat verschijnen.
Dat klaar staan voor een ander herken ik ook, Rafaella, dat is makkelijker, want dan kan je je eigen zorgen vergeten. Kan je voor jezelf denken dat jouw problemen minder zwaar zijn, want er zijn immers elders dingen die veel erger zijn als je eigen zorgen.
En Lemmy, ook een vraag voor jou. Ik las op en ander forum dat jij last hebt van hartritmestoornissen, op hol slaan, dan weer juist heel langzaam.... Is raar, ik heb precies hetzelfde. Heb bij een cardioloog gelopen, allereli onderzoeken ondergaan, en ze zijn erachter gekomen dat het een verzakking is. In principe kan het tot nu toe geen kwaad. Maar merk jij ook dat het in periodes van stress erger wordt? En die moeheid van jou herken ik ook.Moe, duizelig, naar als je dat gebonk voelt in je borst. Maakt het jou soms angstig?
En Superstar,...ik hoop dat je snel een oplossing zal vinden hoe je je ex kan mededelen dat je niet meer wilt dat hij je maar te pas en te onpas bezoekt. Kan het desnoods niet per brief, email, sms? Sterkte ermee...je verdient je eigen leven.
Zonlicht, wat jij schrijft over hoe fijn het is dat je hier op dit forum je verhaal kan delen, en je hart kan luchten...is inderdaad waar. Ook wat je zegt dat er waarschijnlijk in het gewone leven ook meer mensen om je heen zijn die oor zullen hebben voor je verhaal. Alleen, om live je verhaal te vertellen, terwijl iemand je aankijkt, en je hoort, dan moet je een stukje schaamte overwinnen.
liefs Elf
Iseo,...jij leest dit vanmiddag pas als je terug komt van school. Hoe was je dag? Ga je het al steeds leuker vinden? Heb je het idee dat je al wat meer aansluiting krijgt met je medeleerlingen? Begin je je thuis te voelen in de groep daar? Minder nerveus? Ik hoop het voor je....knuf....
Rafaella.....heel mooi dat stukje over wat je schrijft van dat kleine meisje in je te zien en dat bij de hand te nemen en ervoor gaan zorgen. Ik ga dat voor mezelf eens kijken of dat lukt!! Misschien dat ik dan ook meer van mezelf laat verschijnen.
Dat klaar staan voor een ander herken ik ook, Rafaella, dat is makkelijker, want dan kan je je eigen zorgen vergeten. Kan je voor jezelf denken dat jouw problemen minder zwaar zijn, want er zijn immers elders dingen die veel erger zijn als je eigen zorgen.
En Lemmy, ook een vraag voor jou. Ik las op en ander forum dat jij last hebt van hartritmestoornissen, op hol slaan, dan weer juist heel langzaam.... Is raar, ik heb precies hetzelfde. Heb bij een cardioloog gelopen, allereli onderzoeken ondergaan, en ze zijn erachter gekomen dat het een verzakking is. In principe kan het tot nu toe geen kwaad. Maar merk jij ook dat het in periodes van stress erger wordt? En die moeheid van jou herken ik ook.Moe, duizelig, naar als je dat gebonk voelt in je borst. Maakt het jou soms angstig?
En Superstar,...ik hoop dat je snel een oplossing zal vinden hoe je je ex kan mededelen dat je niet meer wilt dat hij je maar te pas en te onpas bezoekt. Kan het desnoods niet per brief, email, sms? Sterkte ermee...je verdient je eigen leven.
Zonlicht, wat jij schrijft over hoe fijn het is dat je hier op dit forum je verhaal kan delen, en je hart kan luchten...is inderdaad waar. Ook wat je zegt dat er waarschijnlijk in het gewone leven ook meer mensen om je heen zijn die oor zullen hebben voor je verhaal. Alleen, om live je verhaal te vertellen, terwijl iemand je aankijkt, en je hoort, dan moet je een stukje schaamte overwinnen.
liefs Elf
maandag 10 september 2007 om 09:24
quote:Elfje1964 schreef op 10 september 2007 @ 09:04:
En Lemmy, ook een vraag voor jou. Ik las op en ander forum dat jij last hebt van hartritmestoornissen, op hol slaan, dan weer juist heel langzaam.... Is raar, ik heb precies hetzelfde. Heb bij een cardioloog gelopen, allereli onderzoeken ondergaan, en ze zijn erachter gekomen dat het een verzakking is. In principe kan het tot nu toe geen kwaad. Maar merk jij ook dat het in periodes van stress erger wordt? En die moeheid van jou herken ik ook.Moe, duizelig, naar als je dat gebonk voelt in je borst. Maakt het jou soms angstig?
Hoi Elfje,
Wat vervelend dat jij dit ook hebt! Heb je er vaak last van?
Bij mij is niet echt vast te stellen wat de oorzaak is, erfelijkheid speelt schijnbaar een rol bij mij. Wel is te zien dat mijn ene hartkamer soms even een slag overslaat. Als de andere hartkamer zijn werk dan wel goed doet, krijgt die ene de dubbele hoeveelheid bloed bij de volgende slag. Dat voelt vervelend.
Stress heeft, hoe onlogisch, bij mij slechts minimale invloed. Ik heb het meest last van hormoonschommelingen (toen ik zwanger was had ik echt een probleem ermee) en temperatuursveranderingen. Ik werkte ooit op een kantoor met airco, stapte naar buiten in 35 graden en tegen de tijd dat ik thuiskwam had ik nog een hartslag van 30 per minuut en begonnen mijn vingers en lippen blauw te worden. Toen ben ik wel een week uit de running geweest, maar tot nu toe is dit pas 1 keer voorgekomen. Eigenlijk is in mijn geval de enige optie een pacemaker te nemen, maar daarvoor vind ik zelf mijn stoornis niet ernstig genoeg.
Ik word er niet angstig van; dat komt omdat mijn vader het ook heeft en in een ernstiger vorm dan ik heb. Hij is inmiddels 77 en nog steeds geen hartpatiënt. Bovendien heb ik het altijd al gehad, vanaf dat ik heel klein was. Dus ga ik er vanuit dat ik ook gewoon oud kan worden hiermee, en dat is ook wat de artsen zeggen.
Word jij er angstig van? Sta je onder controle, heb je het gevoel dat je kunt vertrouwen op wat de artsen zeggen?
Liefs!
En Lemmy, ook een vraag voor jou. Ik las op en ander forum dat jij last hebt van hartritmestoornissen, op hol slaan, dan weer juist heel langzaam.... Is raar, ik heb precies hetzelfde. Heb bij een cardioloog gelopen, allereli onderzoeken ondergaan, en ze zijn erachter gekomen dat het een verzakking is. In principe kan het tot nu toe geen kwaad. Maar merk jij ook dat het in periodes van stress erger wordt? En die moeheid van jou herken ik ook.Moe, duizelig, naar als je dat gebonk voelt in je borst. Maakt het jou soms angstig?
Hoi Elfje,
Wat vervelend dat jij dit ook hebt! Heb je er vaak last van?
Bij mij is niet echt vast te stellen wat de oorzaak is, erfelijkheid speelt schijnbaar een rol bij mij. Wel is te zien dat mijn ene hartkamer soms even een slag overslaat. Als de andere hartkamer zijn werk dan wel goed doet, krijgt die ene de dubbele hoeveelheid bloed bij de volgende slag. Dat voelt vervelend.
Stress heeft, hoe onlogisch, bij mij slechts minimale invloed. Ik heb het meest last van hormoonschommelingen (toen ik zwanger was had ik echt een probleem ermee) en temperatuursveranderingen. Ik werkte ooit op een kantoor met airco, stapte naar buiten in 35 graden en tegen de tijd dat ik thuiskwam had ik nog een hartslag van 30 per minuut en begonnen mijn vingers en lippen blauw te worden. Toen ben ik wel een week uit de running geweest, maar tot nu toe is dit pas 1 keer voorgekomen. Eigenlijk is in mijn geval de enige optie een pacemaker te nemen, maar daarvoor vind ik zelf mijn stoornis niet ernstig genoeg.
Ik word er niet angstig van; dat komt omdat mijn vader het ook heeft en in een ernstiger vorm dan ik heb. Hij is inmiddels 77 en nog steeds geen hartpatiënt. Bovendien heb ik het altijd al gehad, vanaf dat ik heel klein was. Dus ga ik er vanuit dat ik ook gewoon oud kan worden hiermee, en dat is ook wat de artsen zeggen.
Word jij er angstig van? Sta je onder controle, heb je het gevoel dat je kunt vertrouwen op wat de artsen zeggen?
Liefs!
maandag 10 september 2007 om 10:05
quote:zonlicht2 schreef op 09 september 2007 @ 00:02:
Mamz
ik ga je, eindelijk, eens een paar vragen stellen en als je ze niet wilt beantwoorden is het ook goed.
Uit je posts krijg ik de indruk dat je weinig mensen om je heen hebt? klopt dit? Ontstaat dit misschien omdat je niet in staat bent alle gevoelens toe te laten?
Ook vraag ik me af hoe jouw basis is, heb je een goede jeugd gehad? Heb je toen de kans gehad om je te kunnen ontwikkelen tot een persoon wat in zichzelf kan geloven en op zichzelf kan vertrouwen?
Zonlicht
Wat is er ontzettend veel geschreven dit weekend. En omdat ik vanochtend heel erg verdrietig werd van het onderwerp van jouw vraag, Zonlicht, haal ik alleen dit tekstje eruit.
Van mijn familie zijn alleen drie van mijn kinderen en mijn moeder dichtbij me. Mijn moeder is dan ook nog eens een vrouw met wie communicatie niet diep kan gaan, ik zou er geen zinnig woord uitkrijgen bij haar, ik zou bedolven raken onder nietszeggende woorden. Van mij krijgt ze overigens ook niet zo veel te horen, ik heb geen zin in afwijzing of die woordenstroom.
Heb een paar weken terug geprobeerd weer contact te krijgen met mijn zusje, via een brief. Ze reageert niet en dat doet verdomd pijn. Ben ik zo'n monster in haar hart dat ze me niet eens een antwoord waardig vindt of neemt ze me zo kwalijk dat ik niet wilde dat ze mijn toenmalige partner buitensloot, ook al sloeg hij me en maakte hij me bang?
Mijn vader: ik kon er toen een nacht komen, daarna moest ik verder naar een vluchthuis. Heb hem dat heel kwalijk genomen en daarop zelf het contact verbroken. Nou ja, er zit meer. Van mijn moeder mocht ik tenslotte niet eens een nacht blijven. Wat er bij mij heel erg dwars zit is dat ik alleen zijn dochter ben als ik hem opzoek. Doe ik niets dan heb ik geen vader. Dan heb ik liever geen vader.
Omaatje en tante hebben mij niets misdaan, ik ben zelf weggebleven. Misschien nemen ze me dat allemaal wel kwalijk.
Mijn moeder heeft geen enkel contact met haar familie, mijn vader heeft een hechte familie.
Wat doet dit allemaal met me? Ik voel me zo ontzettend afgewezen en stik alleen. Verdrietig, teleurgesteld, boos ook. Moet oppassen om niet bitter te worden. Durf niet eens meer om contact te herstellen tussen mezelf en mijn zusje; als ze geen contact met mij wil, wat zegt dat over haar, en wil ik nog zo iemand in mijn leven? Ik wil in elk geval niet contact herstellen om het daarna weer te verbreken.
Ik voel me alsof ik aangeklaagd ben zonder dat ik mezelf kan verdedigen. Besta niet meer voor die mensen en ze hebben er geen last van. Dat doet pijn.
Liefde voelt als voorwaardelijk. Dat heb ik ook meegekregen uit mijn jeugd, denk ik, dat ik er wel mocht zijn als ik me aanpaste, maar dat mijn eigen wezen irrelevant was.
Mijn zoon stoeit nu met hetzelfde en ik weet niet eens hoe ik hem moet helpen. Ben ik zelf wel in staat tot onvoorwaardelijke liefde?
De buitenwereld: ik ken lieve mensen die allemaal heel ver weg wonen. Durf niet zo snel op andere mensen af te stappen om iets van vriendschap te beginnen en ben misschien te weinig ingegaan op aanbod van andere mensen. Eén kwam op mij af, we hebben leuk met elkaar afgesproken voor een jaar of zo, en nu niets meer. Ze heeft al andere vriendinnen en heeft mij niet nodig in haar leven, ik voeg niets toe. Beter gezegd: dat is mijn interpretatie van dat ze niet ingaat op een afspraak om elkaar weer te zien.
Voel me veel te zwaar om andere mensen te leren kennen hier dichtbij, of om zelf op die paar mensen af te stappen. Ik ben niet luchtig, zomaar praatjes voor de vaak, kost me veel moeite.
Het ziet er naar uit dat ik over een maand weer aan het werk ga. Simpel werk, maar wel met collega's. Ik hoop stukje bij beetje in de buurt van mensen te komen en te blijven maar het zal gerust een jarenplan zijn.
Hey, ik zal dat best overleven, heb dat tenslotte al mijn hele leven gekund. Maar dat ik mijn kinderen geen tantes, ooms, neefjes, nichtjes, of gewoon kennissen kan bieden, gewoon visite hebben en op visite gaan, daarin voel ik me wel ernstig tekort schieten.
Want dat had ik wel vroeger. Ook bizar overigens om de mensen van vroeger allemaal niet meer te zien.
Mamz
ik ga je, eindelijk, eens een paar vragen stellen en als je ze niet wilt beantwoorden is het ook goed.
Uit je posts krijg ik de indruk dat je weinig mensen om je heen hebt? klopt dit? Ontstaat dit misschien omdat je niet in staat bent alle gevoelens toe te laten?
Ook vraag ik me af hoe jouw basis is, heb je een goede jeugd gehad? Heb je toen de kans gehad om je te kunnen ontwikkelen tot een persoon wat in zichzelf kan geloven en op zichzelf kan vertrouwen?
Zonlicht
Wat is er ontzettend veel geschreven dit weekend. En omdat ik vanochtend heel erg verdrietig werd van het onderwerp van jouw vraag, Zonlicht, haal ik alleen dit tekstje eruit.
Van mijn familie zijn alleen drie van mijn kinderen en mijn moeder dichtbij me. Mijn moeder is dan ook nog eens een vrouw met wie communicatie niet diep kan gaan, ik zou er geen zinnig woord uitkrijgen bij haar, ik zou bedolven raken onder nietszeggende woorden. Van mij krijgt ze overigens ook niet zo veel te horen, ik heb geen zin in afwijzing of die woordenstroom.
Heb een paar weken terug geprobeerd weer contact te krijgen met mijn zusje, via een brief. Ze reageert niet en dat doet verdomd pijn. Ben ik zo'n monster in haar hart dat ze me niet eens een antwoord waardig vindt of neemt ze me zo kwalijk dat ik niet wilde dat ze mijn toenmalige partner buitensloot, ook al sloeg hij me en maakte hij me bang?
Mijn vader: ik kon er toen een nacht komen, daarna moest ik verder naar een vluchthuis. Heb hem dat heel kwalijk genomen en daarop zelf het contact verbroken. Nou ja, er zit meer. Van mijn moeder mocht ik tenslotte niet eens een nacht blijven. Wat er bij mij heel erg dwars zit is dat ik alleen zijn dochter ben als ik hem opzoek. Doe ik niets dan heb ik geen vader. Dan heb ik liever geen vader.
Omaatje en tante hebben mij niets misdaan, ik ben zelf weggebleven. Misschien nemen ze me dat allemaal wel kwalijk.
Mijn moeder heeft geen enkel contact met haar familie, mijn vader heeft een hechte familie.
Wat doet dit allemaal met me? Ik voel me zo ontzettend afgewezen en stik alleen. Verdrietig, teleurgesteld, boos ook. Moet oppassen om niet bitter te worden. Durf niet eens meer om contact te herstellen tussen mezelf en mijn zusje; als ze geen contact met mij wil, wat zegt dat over haar, en wil ik nog zo iemand in mijn leven? Ik wil in elk geval niet contact herstellen om het daarna weer te verbreken.
Ik voel me alsof ik aangeklaagd ben zonder dat ik mezelf kan verdedigen. Besta niet meer voor die mensen en ze hebben er geen last van. Dat doet pijn.
Liefde voelt als voorwaardelijk. Dat heb ik ook meegekregen uit mijn jeugd, denk ik, dat ik er wel mocht zijn als ik me aanpaste, maar dat mijn eigen wezen irrelevant was.
Mijn zoon stoeit nu met hetzelfde en ik weet niet eens hoe ik hem moet helpen. Ben ik zelf wel in staat tot onvoorwaardelijke liefde?
De buitenwereld: ik ken lieve mensen die allemaal heel ver weg wonen. Durf niet zo snel op andere mensen af te stappen om iets van vriendschap te beginnen en ben misschien te weinig ingegaan op aanbod van andere mensen. Eén kwam op mij af, we hebben leuk met elkaar afgesproken voor een jaar of zo, en nu niets meer. Ze heeft al andere vriendinnen en heeft mij niet nodig in haar leven, ik voeg niets toe. Beter gezegd: dat is mijn interpretatie van dat ze niet ingaat op een afspraak om elkaar weer te zien.
Voel me veel te zwaar om andere mensen te leren kennen hier dichtbij, of om zelf op die paar mensen af te stappen. Ik ben niet luchtig, zomaar praatjes voor de vaak, kost me veel moeite.
Het ziet er naar uit dat ik over een maand weer aan het werk ga. Simpel werk, maar wel met collega's. Ik hoop stukje bij beetje in de buurt van mensen te komen en te blijven maar het zal gerust een jarenplan zijn.
Hey, ik zal dat best overleven, heb dat tenslotte al mijn hele leven gekund. Maar dat ik mijn kinderen geen tantes, ooms, neefjes, nichtjes, of gewoon kennissen kan bieden, gewoon visite hebben en op visite gaan, daarin voel ik me wel ernstig tekort schieten.
Want dat had ik wel vroeger. Ook bizar overigens om de mensen van vroeger allemaal niet meer te zien.
