Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 8 september 2007 om 23:36
Iseo, je schrijft het nog redelijk mild . Hij is echt alleen maar bezig met zichzelf, altijd geweest, ook tijdens die lange relatie.
En ik probeer mijn kinderen dus inderdaad bij te brengen dat ze zichzelf mogen zijn, dat ze bestaansrecht hebben, een eigen mening mogen hebben enz. En ja, in de puberteit gaat dat botsen. Ik weet het. Gisteren kon ik het niet verdragen. En wat ik ben blij dat ik vroeger thuis wel een goede basis gehad heb en dat mijn kinderen dat ook zien en merken.
Suup, ik begrijp je volkomen. Lijkt op de laatste jaren van mijn huwelijk toen wij nog wel onder 1 dak woonden. In die zin heb je wat afstand maar ik vind het zorgelijk om te lezen dat je dus niet echt je eigen plek kan maken. Je eigen leven. Terwijl jullie uit elkaar zijn maakt hij nog steeds de dienst uit. Iets wat mijn ex ook probeert maar die ruimte krijgt hij van mij echt niet meer.
En ik probeer mijn kinderen dus inderdaad bij te brengen dat ze zichzelf mogen zijn, dat ze bestaansrecht hebben, een eigen mening mogen hebben enz. En ja, in de puberteit gaat dat botsen. Ik weet het. Gisteren kon ik het niet verdragen. En wat ik ben blij dat ik vroeger thuis wel een goede basis gehad heb en dat mijn kinderen dat ook zien en merken.
Suup, ik begrijp je volkomen. Lijkt op de laatste jaren van mijn huwelijk toen wij nog wel onder 1 dak woonden. In die zin heb je wat afstand maar ik vind het zorgelijk om te lezen dat je dus niet echt je eigen plek kan maken. Je eigen leven. Terwijl jullie uit elkaar zijn maakt hij nog steeds de dienst uit. Iets wat mijn ex ook probeert maar die ruimte krijgt hij van mij echt niet meer.
zaterdag 8 september 2007 om 23:49
quote:Iseo schreef op 08 september 2007 @ 23:32:
Zon, wat vind je dan van de uitspraak die hier op het topic wel vaker is langsgekomen, dat het fysieke toch minder erg was dan het emotionele/psychische?
Ja moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je soms zo emotioneel kan worden dat je uit machteloosheid fysiek kan worden. Een klap ofzo. Maar dan moet het ophouden. Dan moet je beseffen dat dit niet kan en dat je je eigen gedrag onder de loep moet nemen.
Als het bij ons fysiek was geworden was ik eerder weggeweest. Dat weet ik zeker. Ik weet ook dat er vaak gezegd wordt dat woorden geen zeer doen, maar ik kan je verzekeren dat dat niet klopt. Kijk de blauwe plekken genezen wel weer, maar de verwondingen die je oploopt op de ziel kunnen heel hardnekkig zijn. Vooral als je zelf niet onder ogen wilt zien welke rol jezelf daarin speelt. Waarom heb je het laten gebeuren, waar precies, en wat voelde je en waarom reageerde je zo. Want inderdaad er zijn volkstammen vrouwen die bij het zien van onze exen hardweglopen. Je moet het patroon in jezelf leren zien, zodat je betere keuzes gaat maken voor jezelf. Meer kritisch op de man die je in je leven laat. Of hij inderdaad ook jouw belang voor ogen heeft. Ik denk dat mensen die fysiek mishandeld zijn meer begrip ontmoeten in de buitenwereld, maar als ik kijk naar mezelf dan merk ik wel degelijk dat ik erg veel schade heb opgelopen. Vrienden van vroeger kunnen het bijna niet geloven dat mij dit is overkomen. En wat ik al schreef, donderdag reageerde ik dus niet goed op een berichtje wat ik kreeg van een collega, inderdaad, alleen maar woorden. Maar ik zat te trillen achter de pc en kon dus niet meer goed reageren, reageerde dus ook verkeerd. Gelukkig was het iemand die terugreageerde wat mij de mogelijkheid gaf iets uit te leggen en mij in staat stelde het later toch in het juiste, grappige, perspectief te zien.
Het gevoel van niet gewenst zijn wat bij mijn zoon ontstaan is, alleen door een aktie van zijn vader. Het uit angst handelen en maar weer toegeven omdat dat makkelijker is (nog wel) dan jezelf te blijven en echt voor jezelf kiezen. Ik maak me veel zorgen en hoop dat ik in staat ben die negatieve effecten te verminderen of zelfs teniet te doen. Uiteindelijk wel, daar ben ik wel van overtuigd, maar het kost bloed, zweet en tranen
Zon, wat vind je dan van de uitspraak die hier op het topic wel vaker is langsgekomen, dat het fysieke toch minder erg was dan het emotionele/psychische?
Ja moeilijk. Ik kan me voorstellen dat je soms zo emotioneel kan worden dat je uit machteloosheid fysiek kan worden. Een klap ofzo. Maar dan moet het ophouden. Dan moet je beseffen dat dit niet kan en dat je je eigen gedrag onder de loep moet nemen.
Als het bij ons fysiek was geworden was ik eerder weggeweest. Dat weet ik zeker. Ik weet ook dat er vaak gezegd wordt dat woorden geen zeer doen, maar ik kan je verzekeren dat dat niet klopt. Kijk de blauwe plekken genezen wel weer, maar de verwondingen die je oploopt op de ziel kunnen heel hardnekkig zijn. Vooral als je zelf niet onder ogen wilt zien welke rol jezelf daarin speelt. Waarom heb je het laten gebeuren, waar precies, en wat voelde je en waarom reageerde je zo. Want inderdaad er zijn volkstammen vrouwen die bij het zien van onze exen hardweglopen. Je moet het patroon in jezelf leren zien, zodat je betere keuzes gaat maken voor jezelf. Meer kritisch op de man die je in je leven laat. Of hij inderdaad ook jouw belang voor ogen heeft. Ik denk dat mensen die fysiek mishandeld zijn meer begrip ontmoeten in de buitenwereld, maar als ik kijk naar mezelf dan merk ik wel degelijk dat ik erg veel schade heb opgelopen. Vrienden van vroeger kunnen het bijna niet geloven dat mij dit is overkomen. En wat ik al schreef, donderdag reageerde ik dus niet goed op een berichtje wat ik kreeg van een collega, inderdaad, alleen maar woorden. Maar ik zat te trillen achter de pc en kon dus niet meer goed reageren, reageerde dus ook verkeerd. Gelukkig was het iemand die terugreageerde wat mij de mogelijkheid gaf iets uit te leggen en mij in staat stelde het later toch in het juiste, grappige, perspectief te zien.
Het gevoel van niet gewenst zijn wat bij mijn zoon ontstaan is, alleen door een aktie van zijn vader. Het uit angst handelen en maar weer toegeven omdat dat makkelijker is (nog wel) dan jezelf te blijven en echt voor jezelf kiezen. Ik maak me veel zorgen en hoop dat ik in staat ben die negatieve effecten te verminderen of zelfs teniet te doen. Uiteindelijk wel, daar ben ik wel van overtuigd, maar het kost bloed, zweet en tranen
zondag 9 september 2007 om 00:00
Ik stel de vraag dan ook vooral uit mijn eigen ervaring, ik weet dat de plekken verdwijnen maar dat zijn woorden nog in mijn hoofd zitten.
Sommige littekens zijn blijvend, die op mijn lijf toch minder heftig dan die andere.
Ik vraag me af waarom ik dat niet zo heb kunnen zien toen, zoals jij nu schrijft:
'Een klap. Maar dan moet het ophouden'
Weet ook niet eigenlijk of er meer begrip is voor iemand die mishandeld is. Wederom als ik naar mezelf kijk heb ik het gevoel precies te weten wat ik over me af ga roepen als ik het zou vertellen aan de omgeving.
Eerder onbegrip.
Maar misschien zit ik er naast, ik weet het niet.
Ik durf het niet.
Sommige littekens zijn blijvend, die op mijn lijf toch minder heftig dan die andere.
Ik vraag me af waarom ik dat niet zo heb kunnen zien toen, zoals jij nu schrijft:
'Een klap. Maar dan moet het ophouden'
Weet ook niet eigenlijk of er meer begrip is voor iemand die mishandeld is. Wederom als ik naar mezelf kijk heb ik het gevoel precies te weten wat ik over me af ga roepen als ik het zou vertellen aan de omgeving.
Eerder onbegrip.
Maar misschien zit ik er naast, ik weet het niet.
Ik durf het niet.
zondag 9 september 2007 om 00:01
Ja zonlicht en iseo ik besef mij dat dit geen gezonde situatie is...
Ik hoop zelfs wel eens dat hij een andere vrouw tegen komt en dan is het afgelopen...
Ik staar me niet blind op zijn lieve kant want zoals ik tegen elfje ook al zei zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een goede kant....
Ik vraag mezelf ook heel vaak af waarom ik dit allemaal laat en heb laten gebeuren...
Het is niet omdat ik niet alleen kan zijn want dat kan ik juist prima...
Ik ben op mijn best in mijn eentje....
Ik ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik niet meer wil dat hij hier komt....
En toch weet ik dat ik dit heel snel moet zeggen...
Ik wacht zeg maar op het juiste moment terwijl ik heel goed weet dat het juiste moment er nooit komt.
Ik ga nu maar eens naar mijn bed want de kleine is morgen weer vroeg wakker...
Weltrusten allemaal en tot morgen...
Ik hoop zelfs wel eens dat hij een andere vrouw tegen komt en dan is het afgelopen...
Ik staar me niet blind op zijn lieve kant want zoals ik tegen elfje ook al zei zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een goede kant....
Ik vraag mezelf ook heel vaak af waarom ik dit allemaal laat en heb laten gebeuren...
Het is niet omdat ik niet alleen kan zijn want dat kan ik juist prima...
Ik ben op mijn best in mijn eentje....
Ik ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik niet meer wil dat hij hier komt....
En toch weet ik dat ik dit heel snel moet zeggen...
Ik wacht zeg maar op het juiste moment terwijl ik heel goed weet dat het juiste moment er nooit komt.
Ik ga nu maar eens naar mijn bed want de kleine is morgen weer vroeg wakker...
Weltrusten allemaal en tot morgen...
zondag 9 september 2007 om 00:02
Mamz
ik ga je, eindelijk, eens een paar vragen stellen en als je ze niet wilt beantwoorden is het ook goed.
Uit je posts krijg ik de indruk dat je weinig mensen om je heen hebt? klopt dit? Ontstaat dit misschien omdat je niet in staat bent alle gevoelens toe te laten?
Ook vraag ik me af hoe jouw basis is, heb je een goede jeugd gehad? Heb je toen de kans gehad om je te kunnen ontwikkelen tot een persoon wat in zichzelf kan geloven en op zichzelf kan vertrouwen?
Veel he, zie maar of je antwoord, maar krijg er alsjeblieft geen hoofdpijn van. Geniet van de dingen die nu wel goed gaan en ga van daar uit verder. En als je hulp nodig hebt, trek aan de bel he!
Zonlicht
ik ga je, eindelijk, eens een paar vragen stellen en als je ze niet wilt beantwoorden is het ook goed.
Uit je posts krijg ik de indruk dat je weinig mensen om je heen hebt? klopt dit? Ontstaat dit misschien omdat je niet in staat bent alle gevoelens toe te laten?
Ook vraag ik me af hoe jouw basis is, heb je een goede jeugd gehad? Heb je toen de kans gehad om je te kunnen ontwikkelen tot een persoon wat in zichzelf kan geloven en op zichzelf kan vertrouwen?
Veel he, zie maar of je antwoord, maar krijg er alsjeblieft geen hoofdpijn van. Geniet van de dingen die nu wel goed gaan en ga van daar uit verder. En als je hulp nodig hebt, trek aan de bel he!
Zonlicht
zondag 9 september 2007 om 00:03
Trusten Superstar
We praten snel verder.
Het terug vastleggen van je grenzen kan een moeilijke strijd zijn, en met wat ik nu weet over je ex, begrijp ik dat je afwacht en het goede moment nog niet voelt.
Begin bij jezelf, bij het onderzoeken van je wensen en angsten. Maak het bespreekbaar, hier kun je alles kwijt, misschien helpen de reacties je verder.
We praten snel verder.
Het terug vastleggen van je grenzen kan een moeilijke strijd zijn, en met wat ik nu weet over je ex, begrijp ik dat je afwacht en het goede moment nog niet voelt.
Begin bij jezelf, bij het onderzoeken van je wensen en angsten. Maak het bespreekbaar, hier kun je alles kwijt, misschien helpen de reacties je verder.
zondag 9 september 2007 om 00:06
quote:superstar_2 schreef op 09 september 2007 @ 00:01:
Ja zonlicht en iseo ik besef mij dat dit geen gezonde situatie is...
Ik hoop zelfs wel eens dat hij een andere vrouw tegen komt en dan is het afgelopen...Stel je daar niet teveel van voor, mijn grens bleek uiteindelijk een derde te zijn, maar dat wil echt niet zeggen dat hij mij nu een gelukkig leven gunt. Dat moet je echt voor jezelf gaan maken, stapje voor stapje met vallen en opstaan
Ik staar me niet blind op zijn lieve kant want zoals ik tegen elfje ook al zei zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een goede kant....
Ik vraag mezelf ook heel vaak af waarom ik dit allemaal laat en heb laten gebeuren...
Het is niet omdat ik niet alleen kan zijn want dat kan ik juist prima...
Ik ben op mijn best in mijn eentje....
Ik ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik niet meer wil dat hij hier komt....
En toch weet ik dat ik dit heel snel moet zeggen...
Ik wacht zeg maar op het juiste moment terwijl ik heel goed weet dat het juiste moment er nooit komt.
Ik ga nu maar eens naar mijn bed want de kleine is morgen weer vroeg wakker...
Weltrusten allemaal en tot morgen...Weltrusten
Ja zonlicht en iseo ik besef mij dat dit geen gezonde situatie is...
Ik hoop zelfs wel eens dat hij een andere vrouw tegen komt en dan is het afgelopen...Stel je daar niet teveel van voor, mijn grens bleek uiteindelijk een derde te zijn, maar dat wil echt niet zeggen dat hij mij nu een gelukkig leven gunt. Dat moet je echt voor jezelf gaan maken, stapje voor stapje met vallen en opstaan
Ik staar me niet blind op zijn lieve kant want zoals ik tegen elfje ook al zei zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een goede kant....
Ik vraag mezelf ook heel vaak af waarom ik dit allemaal laat en heb laten gebeuren...
Het is niet omdat ik niet alleen kan zijn want dat kan ik juist prima...
Ik ben op mijn best in mijn eentje....
Ik ben bang voor zijn reactie als ik zeg dat ik niet meer wil dat hij hier komt....
En toch weet ik dat ik dit heel snel moet zeggen...
Ik wacht zeg maar op het juiste moment terwijl ik heel goed weet dat het juiste moment er nooit komt.
Ik ga nu maar eens naar mijn bed want de kleine is morgen weer vroeg wakker...
Weltrusten allemaal en tot morgen...Weltrusten
, ik ga ook slapen kan een goede nachtrust wel gebruiken
zondag 9 september 2007 om 21:54
Hoi lieve allemaal!
Heb inmiddels alles gelezen wat jullie geschreven hebben gisteren. Dikke knuffel voor jullie!
quote:Iseo schreef op 08 september 2007 @ 23:32:
Zon, wat vind je dan van de uitspraak die hier op het topic wel vaker is langsgekomen, dat het fysieke toch minder erg was dan het emotionele/psychische?
Hier wil ik ook graag even op reageren. Op zich heb ik het fysieke als minder erg ervaren, want je verwondingen genezen weer. Het feit dat mijn 1e man ''in mijn hoofd'' zat om de dingen te verdraaien en het gevoel van minderwaardigheid dat ik ervan opgelopen heb, daarvoor heb ik veel langere tijd nodig gehad om het van me af te schudden.
Maar toch... die laatste keer was hij extreem gewelddadig, en ook nu, na al die jaren, kan ik nog exact voor me zien hoe hij me in mijn gezicht schopte, keer op keer, terwijl ik op de grond lag. Die fysieke pijn is al lang over, maar het feit dat de man waar ik van hield, waar ik mee getrouwd was en een kind mee had, mij schijnbaar zo diep kon haten en zo weinig respect voor me kon hebben, heeft me diep geraakt. Voor mij heeft ook fysieke mishandeling een emotioneel aspect.
Heb inmiddels alles gelezen wat jullie geschreven hebben gisteren. Dikke knuffel voor jullie!
quote:Iseo schreef op 08 september 2007 @ 23:32:
Zon, wat vind je dan van de uitspraak die hier op het topic wel vaker is langsgekomen, dat het fysieke toch minder erg was dan het emotionele/psychische?
Hier wil ik ook graag even op reageren. Op zich heb ik het fysieke als minder erg ervaren, want je verwondingen genezen weer. Het feit dat mijn 1e man ''in mijn hoofd'' zat om de dingen te verdraaien en het gevoel van minderwaardigheid dat ik ervan opgelopen heb, daarvoor heb ik veel langere tijd nodig gehad om het van me af te schudden.
Maar toch... die laatste keer was hij extreem gewelddadig, en ook nu, na al die jaren, kan ik nog exact voor me zien hoe hij me in mijn gezicht schopte, keer op keer, terwijl ik op de grond lag. Die fysieke pijn is al lang over, maar het feit dat de man waar ik van hield, waar ik mee getrouwd was en een kind mee had, mij schijnbaar zo diep kon haten en zo weinig respect voor me kon hebben, heeft me diep geraakt. Voor mij heeft ook fysieke mishandeling een emotioneel aspect.
zondag 9 september 2007 om 22:14
Hee lieve Iseo
Ik vind het ook vreselijk wat jij hebt meegemaakt. En de anderen.
We kunnen lang dubben over onze rol in de situatie, hadden we eerder weg moeten gaan, beter onze grenzen moeten bewaken, eerder hulp in moeten schakelen, etc.
Maar we hebben het geen van allen verdiend zo veel nare dingen mee te maken.
Ik vind het ook vreselijk wat jij hebt meegemaakt. En de anderen.
We kunnen lang dubben over onze rol in de situatie, hadden we eerder weg moeten gaan, beter onze grenzen moeten bewaken, eerder hulp in moeten schakelen, etc.
Maar we hebben het geen van allen verdiend zo veel nare dingen mee te maken.
zondag 9 september 2007 om 22:15
Hoi Lemmy, dat is idd niet te snappen, wat mensen die van elkaar houden of hielden elkaar aan kunnen doen. Vind het echt vreselijk voor je.
Zelf heb ik het ook zo ervaren; het is verwarrend en vernederend als je partner niet respectvol met je om gaat, maar juist probeert je 'klein' te maken. Maar het is ook verwarrend en vernederend als je wordt geslagen en geschopt door degene van wie je hebt gehouden, met wie je hebt gepraat, gelachen, gevreeën.. Al heb ik dat laatste gelukkig niet vaak mee gemaakt, die momenten vergeet ik nooit meer.
Hoi Iseo, lief dat je zoveel vraagt, dat je aandacht hebt voor anderen. Heb jij dat ook, dat je je heel goed kunt inleven in de gevoelens van anderen?
En vreemd genoeg sta ik dus ook ver van mijn eigen gevoelens af. Het gevoel er niet bij te zijn, niet bij te horen.
Ik geloof trouwens wel dat jij en je man veel van elkaar hebben gehouden. Ondanks het geweld. Ik heb een tijd geleden een stuk gelezen wat ging over blijf van mijn lijf huizen. Men schijnt een speciale therapie te hebben voor huiselijk geweld, die erg succesvol schijnt te zijn.
Wilde hij jullie kind niet dat er nu geen enkel contact meer is?
Zelf heb ik het ook zo ervaren; het is verwarrend en vernederend als je partner niet respectvol met je om gaat, maar juist probeert je 'klein' te maken. Maar het is ook verwarrend en vernederend als je wordt geslagen en geschopt door degene van wie je hebt gehouden, met wie je hebt gepraat, gelachen, gevreeën.. Al heb ik dat laatste gelukkig niet vaak mee gemaakt, die momenten vergeet ik nooit meer.
Hoi Iseo, lief dat je zoveel vraagt, dat je aandacht hebt voor anderen. Heb jij dat ook, dat je je heel goed kunt inleven in de gevoelens van anderen?
En vreemd genoeg sta ik dus ook ver van mijn eigen gevoelens af. Het gevoel er niet bij te zijn, niet bij te horen.
Ik geloof trouwens wel dat jij en je man veel van elkaar hebben gehouden. Ondanks het geweld. Ik heb een tijd geleden een stuk gelezen wat ging over blijf van mijn lijf huizen. Men schijnt een speciale therapie te hebben voor huiselijk geweld, die erg succesvol schijnt te zijn.
Wilde hij jullie kind niet dat er nu geen enkel contact meer is?
zondag 9 september 2007 om 22:19
Hoi Nicole,
Je hoeft naar mij je keuzes niet te verdedigen hoor. Ik ken jou en je ex en je kind helemaal niet. En al zou het wel zo zijn, dan nog zijn het mijn zaken niet.
Ik weet alleen dat mannen anders opvoeden dan vrouwen. Dat er vaak gedacht wordt dat moeders betere opvoeders zijn. Ik denk dat een vader net zo goed onmisbaar is, ook al is hij geen moeder.
Ook denk ik dat hulpverlening niet altijd zaligmakend is, dat de hulp soms van de wal in de sloot is.
Maar nogmaals, het is jouw kind, jouw ex, jouw keuzes. En dat is al heel moeilijk voor jou, begrijp ik. Het is niet mijn bedoeling het nog verwarrender voor je te maken.
Je hoeft naar mij je keuzes niet te verdedigen hoor. Ik ken jou en je ex en je kind helemaal niet. En al zou het wel zo zijn, dan nog zijn het mijn zaken niet.
Ik weet alleen dat mannen anders opvoeden dan vrouwen. Dat er vaak gedacht wordt dat moeders betere opvoeders zijn. Ik denk dat een vader net zo goed onmisbaar is, ook al is hij geen moeder.
Ook denk ik dat hulpverlening niet altijd zaligmakend is, dat de hulp soms van de wal in de sloot is.
Maar nogmaals, het is jouw kind, jouw ex, jouw keuzes. En dat is al heel moeilijk voor jou, begrijp ik. Het is niet mijn bedoeling het nog verwarrender voor je te maken.
zondag 9 september 2007 om 22:25
quote:Iseo schreef op 09 september 2007 @ 22:20:
Hoi lieverd
Het is gewoon zo veel. Als je je voorstelt, alles wat de schrijfsters op dit topic hebben meegemaakt, al die dagen, de twijfels, de pijn.
En nog steeds, voor de meesten hier is het nog niet klaar.
Ja, ik begrijp het. Als ik aan jou denk, vind ik heel erg wat je hebt meegemaakt, maar ik kan er ook bij denken: maar gelukkig ben je ''ontsnapt'', kun je nu in vrijheid je leven opbouwen en in rust al je liefde aan je kindje geven. Dat is een troostende gedachte. Maar zovelen zitten er nog middenin, hier en overal, dat is iets wat mij heel verdrietig kan maken...
Hoi lieverd
Het is gewoon zo veel. Als je je voorstelt, alles wat de schrijfsters op dit topic hebben meegemaakt, al die dagen, de twijfels, de pijn.
En nog steeds, voor de meesten hier is het nog niet klaar.
Ja, ik begrijp het. Als ik aan jou denk, vind ik heel erg wat je hebt meegemaakt, maar ik kan er ook bij denken: maar gelukkig ben je ''ontsnapt'', kun je nu in vrijheid je leven opbouwen en in rust al je liefde aan je kindje geven. Dat is een troostende gedachte. Maar zovelen zitten er nog middenin, hier en overal, dat is iets wat mij heel verdrietig kan maken...
zondag 9 september 2007 om 22:28
Hoi Rafaella, hoe was jouw dag?
Hij was er compleet ondersteboven van. Gaf mij de schuld van de ellende die hem trof, wilde dat ik een abortus deed en dat we er nooit meer over zouden praten. Hij wilde (nu) geen kind, en reageerde vooral op een manier dat ik me al schuldig zou gaan moeten voelen over het feit dat hij nu niet meer nummer 1 was voor mij. Ik koos vanaf het moment dat ik besefte dat er een baby groeide in mijn buik, voor dit kind.
Al duurde het maanden dat ik echt sterk genoeg was om ook naar buiten toe, naar hem toe, mijn keuze duidelijk te maken.
We gingen uit elkaar toen ik ongeveer twee maanden zwanger was, maar het duurde nog een tijd voor ik me echt kon afsluiten voor hem.
Hij bleef aan me trekken, de zwangerschap negerend.
Hij is nu kwaad dat ik hem vader heb gemaakt, en dat ik hem gedwongen heb een vader te zijn die hij niet wil zijn, op deze manier. Het is mijn schuld dat hij zo'n rot-vader is, zeg maar.
Hij was er compleet ondersteboven van. Gaf mij de schuld van de ellende die hem trof, wilde dat ik een abortus deed en dat we er nooit meer over zouden praten. Hij wilde (nu) geen kind, en reageerde vooral op een manier dat ik me al schuldig zou gaan moeten voelen over het feit dat hij nu niet meer nummer 1 was voor mij. Ik koos vanaf het moment dat ik besefte dat er een baby groeide in mijn buik, voor dit kind.
Al duurde het maanden dat ik echt sterk genoeg was om ook naar buiten toe, naar hem toe, mijn keuze duidelijk te maken.
We gingen uit elkaar toen ik ongeveer twee maanden zwanger was, maar het duurde nog een tijd voor ik me echt kon afsluiten voor hem.
Hij bleef aan me trekken, de zwangerschap negerend.
Hij is nu kwaad dat ik hem vader heb gemaakt, en dat ik hem gedwongen heb een vader te zijn die hij niet wil zijn, op deze manier. Het is mijn schuld dat hij zo'n rot-vader is, zeg maar.
zondag 9 september 2007 om 22:32
quote:Lemmy schreef op 09 september 2007 @ 22:25:
[...]
Ja, ik begrijp het. Als ik aan jou denk, vind ik heel erg wat je hebt meegemaakt, maar ik kan er ook bij denken: maar gelukkig ben je ''ontsnapt'', kun je nu in vrijheid je leven opbouwen en in rust al je liefde aan je kindje geven. Dat is een troostende gedachte. Maar zovelen zitten er nog middenin, hier en overal, dat is iets wat mij heel verdrietig kan maken...
Ja, dat is wat mij ook erg dwars zit.
Voor mezelf, ik schaam me bijna dat ik er nog zoveel mee bezig ben, zo veel over schrijf hier. Die ruimte nog steeds, die je inneemt met je verhaal van al een tijd geleden. En het gaat goed nu, maar ik blijf erin hangen, dat oude.
Heb nog steeds, dat idee, van het viel wel mee vergeleken met de andere verhalen hier, ze zullen wel denken dat ik eens verder moet.
Al weet ik dat jullie dit niet zijn, toch denk ik dat dan.
[...]
Ja, ik begrijp het. Als ik aan jou denk, vind ik heel erg wat je hebt meegemaakt, maar ik kan er ook bij denken: maar gelukkig ben je ''ontsnapt'', kun je nu in vrijheid je leven opbouwen en in rust al je liefde aan je kindje geven. Dat is een troostende gedachte. Maar zovelen zitten er nog middenin, hier en overal, dat is iets wat mij heel verdrietig kan maken...
Ja, dat is wat mij ook erg dwars zit.
Voor mezelf, ik schaam me bijna dat ik er nog zoveel mee bezig ben, zo veel over schrijf hier. Die ruimte nog steeds, die je inneemt met je verhaal van al een tijd geleden. En het gaat goed nu, maar ik blijf erin hangen, dat oude.
Heb nog steeds, dat idee, van het viel wel mee vergeleken met de andere verhalen hier, ze zullen wel denken dat ik eens verder moet.
Al weet ik dat jullie dit niet zijn, toch denk ik dat dan.
zondag 9 september 2007 om 22:46
quote:Iseo schreef op 09 september 2007 @ 22:32:
[...]
Ja, dat is wat mij ook erg dwars zit.
Voor mezelf, ik schaam me bijna dat ik er nog zoveel mee bezig ben, zo veel over schrijf hier. Die ruimte nog steeds, die je inneemt met je verhaal van al een tijd geleden. En het gaat goed nu, maar ik blijf erin hangen, dat oude.
Heb nog steeds, dat idee, van het viel wel mee vergeleken met de andere verhalen hier, ze zullen wel denken dat ik eens verder moet.
Al weet ik dat jullie dit niet zijn, toch denk ik dat dan.
Ja, dat denkt iedereen schijnbaar, ''bij mij was het niet zo erg'', ik denk dat ook.
Maar je gaat toch juist ook verder? Ik vind helemaal niet dat jij er in blijft hangen, in tegendeel! Op dit topic praten we erover, ook ik, na al die jaren - volgende week is het precies 11 jaar geleden - het geeft ruimte en herkenning, op juist dit punt dat wij gemeenschappelijk hebben met elkaar, allemaal die hier meeschrijven. Dit is iets wat je niet makkelijk kan delen met iemand in je real life omgeving, het is moeilijk aan te kaarten en niet zoveel mensen kunnen het begrijpen.
Ik ben ook echt wel verder gegaan met leven, in mijn dagelijks leven neemt dit niet meer zoveel ruimte in, en toch vind ik het fijn om hier op dit topic begrip te krijgen en dingen te herkennen.
Dit topic is maar een klein deeltje van het forum. Net zoals onze nare ervaringen maar een klein deeltje zijn van wie wij zijn.
[...]
Ja, dat is wat mij ook erg dwars zit.
Voor mezelf, ik schaam me bijna dat ik er nog zoveel mee bezig ben, zo veel over schrijf hier. Die ruimte nog steeds, die je inneemt met je verhaal van al een tijd geleden. En het gaat goed nu, maar ik blijf erin hangen, dat oude.
Heb nog steeds, dat idee, van het viel wel mee vergeleken met de andere verhalen hier, ze zullen wel denken dat ik eens verder moet.
Al weet ik dat jullie dit niet zijn, toch denk ik dat dan.
Ja, dat denkt iedereen schijnbaar, ''bij mij was het niet zo erg'', ik denk dat ook.
Maar je gaat toch juist ook verder? Ik vind helemaal niet dat jij er in blijft hangen, in tegendeel! Op dit topic praten we erover, ook ik, na al die jaren - volgende week is het precies 11 jaar geleden - het geeft ruimte en herkenning, op juist dit punt dat wij gemeenschappelijk hebben met elkaar, allemaal die hier meeschrijven. Dit is iets wat je niet makkelijk kan delen met iemand in je real life omgeving, het is moeilijk aan te kaarten en niet zoveel mensen kunnen het begrijpen.
Ik ben ook echt wel verder gegaan met leven, in mijn dagelijks leven neemt dit niet meer zoveel ruimte in, en toch vind ik het fijn om hier op dit topic begrip te krijgen en dingen te herkennen.
Dit topic is maar een klein deeltje van het forum. Net zoals onze nare ervaringen maar een klein deeltje zijn van wie wij zijn.
zondag 9 september 2007 om 22:53
Iseo, het is toch niet zomaar een verhaal?? Het is toch veel meer dan dat? Jij koos voor hem, jij hield van hem, jij bleef bij hem. Goddank kreeg je een kind. Dat klinkt msch stom, maar ik ben blij voor jou dat zij kwam en je hielp om weg te gaan. Soms is het makkelijker voor een ander op te komen dan voor jezelf. Zeker als die ander je kind is, lijkt mij, al heb ik zelf geen kind.
Met mij gaat het op zich wel goed, heb een leuk weekend gehad. Zolang ik mij niet met een man inlaat gaat het altijd wel goed met mij.
Dat vind ik ook erg jammer, want nu maakt dat weer dat ik mij soms zo'n sukkel voel, nog niet eens in staat om een normale relatie aan te gaan..
Met mij gaat het op zich wel goed, heb een leuk weekend gehad. Zolang ik mij niet met een man inlaat gaat het altijd wel goed met mij.
Dat vind ik ook erg jammer, want nu maakt dat weer dat ik mij soms zo'n sukkel voel, nog niet eens in staat om een normale relatie aan te gaan..
zondag 9 september 2007 om 22:59
quote:Iseo schreef op 09 september 2007 @ 22:52:
Goed gezegd
Even iets anders, ik heb zin in morgen (school)
Hoe is jouw weekend geweest?
Blij te horen dat je zin hebt in morgen!
Gaan morgen de echte lessen beginnen?
(zie je wel dat je hartstikke verder gaat met je leven? )
Mijn weekend was goed! Jouw weekend ook?
Goed gezegd
Even iets anders, ik heb zin in morgen (school)
Hoe is jouw weekend geweest?
Blij te horen dat je zin hebt in morgen!
Gaan morgen de echte lessen beginnen?
(zie je wel dat je hartstikke verder gaat met je leven? )
Mijn weekend was goed! Jouw weekend ook?
zondag 9 september 2007 om 23:02
quote:rafaella schreef op 09 september 2007 @ 22:53:
Iseo, het is toch niet zomaar een verhaal?? Het is toch veel meer dan dat? Jij koos voor hem, jij hield van hem, jij bleef bij hem. Goddank kreeg je een kind. Dat klinkt msch stom, maar ik ben blij voor jou dat zij kwam en je hielp om weg te gaan. Soms is het makkelijker voor een ander op te komen dan voor jezelf. Zeker als die ander je kind is, lijkt mij, al heb ik zelf geen kind.
Met mij gaat het op zich wel goed, heb een leuk weekend gehad. Zolang ik mij niet met een man inlaat gaat het altijd wel goed met mij.
Dat vind ik ook erg jammer, want nu maakt dat weer dat ik mij soms zo'n sukkel voel, nog niet eens in staat om een normale relatie aan te gaan..
Heel erg waar, wat je hier zegt, Rafaella. Het is inderdaad makkelijker voor een ander op te komen dan voor jezelf.
En over dat je je een sukkel voelt omdat je geen relatie hebt.... niet terecht natuurlijk. Vind je andere vrouwen die geen relatie hebben ook sukkels? Vast niet. Dus heb je ook geen reden om jezelf een sukkel te vinden. Toch?
Iseo, het is toch niet zomaar een verhaal?? Het is toch veel meer dan dat? Jij koos voor hem, jij hield van hem, jij bleef bij hem. Goddank kreeg je een kind. Dat klinkt msch stom, maar ik ben blij voor jou dat zij kwam en je hielp om weg te gaan. Soms is het makkelijker voor een ander op te komen dan voor jezelf. Zeker als die ander je kind is, lijkt mij, al heb ik zelf geen kind.
Met mij gaat het op zich wel goed, heb een leuk weekend gehad. Zolang ik mij niet met een man inlaat gaat het altijd wel goed met mij.
Dat vind ik ook erg jammer, want nu maakt dat weer dat ik mij soms zo'n sukkel voel, nog niet eens in staat om een normale relatie aan te gaan..
Heel erg waar, wat je hier zegt, Rafaella. Het is inderdaad makkelijker voor een ander op te komen dan voor jezelf.
En over dat je je een sukkel voelt omdat je geen relatie hebt.... niet terecht natuurlijk. Vind je andere vrouwen die geen relatie hebben ook sukkels? Vast niet. Dus heb je ook geen reden om jezelf een sukkel te vinden. Toch?
