Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 5 september 2007 om 11:32
Even speciaal voor Iseo (ik heb de laatste pagina's gelezen omdat ik zo benieuwd was hoe het gaat).
Een dikke aanmoedigingsknuffel voor je, want het is voor mij zo herkenbaar wat je schrijft. De onzekerheid over jezelf, het gevoel van 'door de mand vallen', denken dat je minder leuk/hip/ofwatdanook bent dan de anderen... dat komt ergens vandaan. En het kost energie om niet in die negatieve gedachten (door anderen aangepraat) te blijven hangen.
Ik vind je een kanjer. En hou moed! Je bent zoveel méér dan dat wat je over jezelf denkt. Geef jezelf de tijd en ruimte om aan deze heel nieuwe situatie te wennen. Je kindje missen, nieuwe studie en allemaal nieuwe mensen, een nieuw dagritme; alles is nieuw en anders. Wees een beetje zacht voor jezelf, het mag.
Ik wens je heel veel sterkte en succes met alles wat je aan het doen bent. Knap, hoe dan ook. Je doet het toch maar, je bent er toch maar aan begonnen. En dat is heel veel meer dan veel mensen doen, die blijven zitten waar ze zitten omdat ze er nu eenmaal zitten.
Een dikke aanmoedigingsknuffel voor je, want het is voor mij zo herkenbaar wat je schrijft. De onzekerheid over jezelf, het gevoel van 'door de mand vallen', denken dat je minder leuk/hip/ofwatdanook bent dan de anderen... dat komt ergens vandaan. En het kost energie om niet in die negatieve gedachten (door anderen aangepraat) te blijven hangen.
Ik vind je een kanjer. En hou moed! Je bent zoveel méér dan dat wat je over jezelf denkt. Geef jezelf de tijd en ruimte om aan deze heel nieuwe situatie te wennen. Je kindje missen, nieuwe studie en allemaal nieuwe mensen, een nieuw dagritme; alles is nieuw en anders. Wees een beetje zacht voor jezelf, het mag.
Ik wens je heel veel sterkte en succes met alles wat je aan het doen bent. Knap, hoe dan ook. Je doet het toch maar, je bent er toch maar aan begonnen. En dat is heel veel meer dan veel mensen doen, die blijven zitten waar ze zitten omdat ze er nu eenmaal zitten.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 5 september 2007 om 19:12
Hallo Iseo,
..wat al eerder gezegd werd.....gewoon nog een keer vragen of ze de vraag een keer willen herhalen, hoe rood je ook wordt.
Je zal zien dat het dan steeds makkelijker wordt. Ik ben 2 weken geleden bij mijn nieuwe werk begonnen. Als je eens wist hoe ongemakkelijk ik me dan voel van binnen. Bang dat ik domme dingen zeg, dat ik dom handel, dat ik niets kan onthouden...vroeger durfde ik ook minder te vragen, maar ik heb gemerkt dat ik daar dan alleen maar onzekerder van wordt. Dus ik stop het voor mezelf weg en doe dan maar een beetje stoer, door tegen mezelf te zeggen dat ik alles wel 3 keer mag vragen, en mag zeggen dat ik iets niet snap of weet, of zeggen, van sorry, ..ik krijg zoveel indrukken naar binnen dat ik niet meer heb onthouden wat je net zei of vroeg. Ook zeg ik bij voorbaat al, dat als ik iets niet weet, begrijp, snap, dat ik het misschien wel 10 keer opnieuw vraag, en weet je het antwoord is dan eigenlijk altijd, je hebt groot gelijk, vraag maar, zeg maar.....
Ik verberg mijn onzekerheid en zeg tegen mezelf dat ik het kan, durf en dat het niet erg is als ik iets niet snap......
Even off topic...ik heb je toegevoegd, maar weet niet of het gelukt is.....
Liefs Elf
..wat al eerder gezegd werd.....gewoon nog een keer vragen of ze de vraag een keer willen herhalen, hoe rood je ook wordt.
Je zal zien dat het dan steeds makkelijker wordt. Ik ben 2 weken geleden bij mijn nieuwe werk begonnen. Als je eens wist hoe ongemakkelijk ik me dan voel van binnen. Bang dat ik domme dingen zeg, dat ik dom handel, dat ik niets kan onthouden...vroeger durfde ik ook minder te vragen, maar ik heb gemerkt dat ik daar dan alleen maar onzekerder van wordt. Dus ik stop het voor mezelf weg en doe dan maar een beetje stoer, door tegen mezelf te zeggen dat ik alles wel 3 keer mag vragen, en mag zeggen dat ik iets niet snap of weet, of zeggen, van sorry, ..ik krijg zoveel indrukken naar binnen dat ik niet meer heb onthouden wat je net zei of vroeg. Ook zeg ik bij voorbaat al, dat als ik iets niet weet, begrijp, snap, dat ik het misschien wel 10 keer opnieuw vraag, en weet je het antwoord is dan eigenlijk altijd, je hebt groot gelijk, vraag maar, zeg maar.....
Ik verberg mijn onzekerheid en zeg tegen mezelf dat ik het kan, durf en dat het niet erg is als ik iets niet snap......
Even off topic...ik heb je toegevoegd, maar weet niet of het gelukt is.....
Liefs Elf
woensdag 5 september 2007 om 21:50
Echt lief zijn jullie, zou wel willen terugschrijven maar ik ben zo moe en heb hoofdpijn. Morgen gaat de wekker om 6.15 dus ik ga slapen.
Hartstikke bedankt, Elmervrouw
Elfje, iedereen welterusten alvast.
Liefs!
Klein berichtje voor Blauwe Plek en Lynne: kom alsjeblieft gewoon op dit topic binnenvallen als je daar voor voelt.
Je hoeft niet ook op anderen te reageren, op wat er nog meer voorbij komt, als je daar geen ruimte en energie voor hebt. Iedereen begrijpt dat, lucht je hart.
Pas goed op jezelf
Hartstikke bedankt, Elmervrouw
Elfje, iedereen welterusten alvast.
Liefs!
Klein berichtje voor Blauwe Plek en Lynne: kom alsjeblieft gewoon op dit topic binnenvallen als je daar voor voelt.
Je hoeft niet ook op anderen te reageren, op wat er nog meer voorbij komt, als je daar geen ruimte en energie voor hebt. Iedereen begrijpt dat, lucht je hart.
Pas goed op jezelf
woensdag 5 september 2007 om 23:15
Hallo lieve meiden hier ben ik ook even weer.
Met mij gaat het redelijk goed...
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik nou precies voel...
Het ene moment ben ik boos en het andere moment heel verdrietig..
Ik wil graag mezelf weer terug vinden maar ik weet even niet meer wie ik ben en waar ik beginnen moet...
Ik voel me soms net een robot...
Ik doe de dingen die ik doen moet maar soms voelt het alsof ik het niet ben,tja ik weet even niet hoe ik dat gevoel moet beschrijven...
Iseo lieve schat een hele dikke knuffel voor jou...smileys doen het niet.
Verder ook heel veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Ik kom snel weer even kijken hier.
Met mij gaat het redelijk goed...
Ik weet eigenlijk niet goed wat ik nou precies voel...
Het ene moment ben ik boos en het andere moment heel verdrietig..
Ik wil graag mezelf weer terug vinden maar ik weet even niet meer wie ik ben en waar ik beginnen moet...
Ik voel me soms net een robot...
Ik doe de dingen die ik doen moet maar soms voelt het alsof ik het niet ben,tja ik weet even niet hoe ik dat gevoel moet beschrijven...
Iseo lieve schat een hele dikke knuffel voor jou...smileys doen het niet.
Verder ook heel veel sterkte en een dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft.
Ik kom snel weer even kijken hier.
donderdag 6 september 2007 om 01:12
Bedankt voor het hartelijk welkom. Wat ik mij afvraag; vragen jullie je ook wel eens af wat jullie keuze van man over jouwzelf zegt? Dus waarom uitgerekend jij verliefd werd op die man die eigenlijk niet goed voor je is?
En hebben jullie ook een steeds terugkerend type man in je leven? Bijv verslaafd, of geweldadig, of leugenaars, of geobsedeerd met sex, etc?
Ik vraag dit omdat ik bij mijzelf wel duidelijk zo'n thema herken; een man die op dwangmatige wijze liegt en als hij dan door de mand valt, bijzonder vals naar mij wordt. Meestal alleen verbaal, maar soms ook met slaan, of juist door het uit te maken en een paar maanden niets van zich te laten horen.
Ik zie dus bij mezelf duidelijk een thema en dat kan ik terug doorvoeren naar mijn jeugd, toen dat thema ook al speelde.
Herkent iemand dit? En wat heb jij gedaan omdat patroon te doorbreken?
En hebben jullie ook een steeds terugkerend type man in je leven? Bijv verslaafd, of geweldadig, of leugenaars, of geobsedeerd met sex, etc?
Ik vraag dit omdat ik bij mijzelf wel duidelijk zo'n thema herken; een man die op dwangmatige wijze liegt en als hij dan door de mand valt, bijzonder vals naar mij wordt. Meestal alleen verbaal, maar soms ook met slaan, of juist door het uit te maken en een paar maanden niets van zich te laten horen.
Ik zie dus bij mezelf duidelijk een thema en dat kan ik terug doorvoeren naar mijn jeugd, toen dat thema ook al speelde.
Herkent iemand dit? En wat heb jij gedaan omdat patroon te doorbreken?
donderdag 6 september 2007 om 20:58
Hallo Rafaella,
Dat je je afvraagt wat jouw keuze van man over jezelf zegt is voor mij heel herkenbaar, en ik denk voor veel vrouwen hier. Het is natuurlijk niet alleen je voorkeur qua type dat meespeelt, maar ook hoe de relatie zich verder ontwikkelde - en waarom je dan toch bleef, en waarom het zo ver is gegaan. Dat is best iets om mee te worstelen, en als ik naar mezelf kijk, had ik vooraf nooit kunnen denken dat ik ooit in zoiets verzeild kon raken. Maar het gebeurde toch, het ging van kwaad tot erger en ik bleef, langer dan goed voor me was.
Ik had voorheen ook een keer een vriend gehad die blij vlagen agressief was, en ook bij hem ben ik gebleven, totdat hij zelf de beslissing nam het uit te maken. Nu ik erover nadenk, had ik nog wel een keer een vriendje dat agressief had kunnen worden, maar die relatie heeft maar kort geduurd. Hij had het wel in zich.
Met verslaafde mannen en dwangmatige leugenaars heb ik dan weer geen ervaring. Als ik terugkijk naar de mannen waar ik op viel, zie ik wel enige overeenkomsten, ik val duidelijk niet op softe types (met een enigszins vrouwelijke uitstraling). Liever heb ik een stoere man die weet wat hij wil. Maar dat zijn niet altijd mannen die agressief zijn gelukkig, ik heb ook positieve ervaringen met dat soort mannen (zoals nu in mijn huidige huwelijk).
Andersom lijkt het bij mij wel zo te zijn, dat degenen waar ik een slechte ervaring mee heb opgedaan, juist op mij afkwamen en schijnbaar wat in mij zagen. Wat zou dat dan geweest zijn, straalde ik uit dat ik te overheersen was of zo? En daarbij was ik heel, heel erg onzeker. Dus allang blij dat een jongen mij leuk vond - en dan was ik lang niet kieskeurig genoeg. Ik denk dat met name dat laatste mij problemen bezorgd heeft. En als ik me dan eenmaal betrokken voelde bij zo'n man, en zijn problemen werden duidelijk, dan wilde ik hem helpen, houden, redden. Dat is wel iets dat in mij zat.
Het patroon doorbreken... tja, lastig... Het patroon was bij mij niet zo duidelijk aanwezig denk ik als bij jou. Maar dat je je bewust bent van dat patroon lijkt me op zich al een zinvol begin, toch?
Dat je je afvraagt wat jouw keuze van man over jezelf zegt is voor mij heel herkenbaar, en ik denk voor veel vrouwen hier. Het is natuurlijk niet alleen je voorkeur qua type dat meespeelt, maar ook hoe de relatie zich verder ontwikkelde - en waarom je dan toch bleef, en waarom het zo ver is gegaan. Dat is best iets om mee te worstelen, en als ik naar mezelf kijk, had ik vooraf nooit kunnen denken dat ik ooit in zoiets verzeild kon raken. Maar het gebeurde toch, het ging van kwaad tot erger en ik bleef, langer dan goed voor me was.
Ik had voorheen ook een keer een vriend gehad die blij vlagen agressief was, en ook bij hem ben ik gebleven, totdat hij zelf de beslissing nam het uit te maken. Nu ik erover nadenk, had ik nog wel een keer een vriendje dat agressief had kunnen worden, maar die relatie heeft maar kort geduurd. Hij had het wel in zich.
Met verslaafde mannen en dwangmatige leugenaars heb ik dan weer geen ervaring. Als ik terugkijk naar de mannen waar ik op viel, zie ik wel enige overeenkomsten, ik val duidelijk niet op softe types (met een enigszins vrouwelijke uitstraling). Liever heb ik een stoere man die weet wat hij wil. Maar dat zijn niet altijd mannen die agressief zijn gelukkig, ik heb ook positieve ervaringen met dat soort mannen (zoals nu in mijn huidige huwelijk).
Andersom lijkt het bij mij wel zo te zijn, dat degenen waar ik een slechte ervaring mee heb opgedaan, juist op mij afkwamen en schijnbaar wat in mij zagen. Wat zou dat dan geweest zijn, straalde ik uit dat ik te overheersen was of zo? En daarbij was ik heel, heel erg onzeker. Dus allang blij dat een jongen mij leuk vond - en dan was ik lang niet kieskeurig genoeg. Ik denk dat met name dat laatste mij problemen bezorgd heeft. En als ik me dan eenmaal betrokken voelde bij zo'n man, en zijn problemen werden duidelijk, dan wilde ik hem helpen, houden, redden. Dat is wel iets dat in mij zat.
Het patroon doorbreken... tja, lastig... Het patroon was bij mij niet zo duidelijk aanwezig denk ik als bij jou. Maar dat je je bewust bent van dat patroon lijkt me op zich al een zinvol begin, toch?
donderdag 6 september 2007 om 23:10
Hoi Lemmy,
Dat heb je mooi gezegd; ik worstel daar ook behoorlijk mee.
Ik denk dat mensen elkaar vaak op onbewust niveau aanvoelen, dat dat maakt dat je bijvoorbeeld juist verliefd wordt, op diegene. Dat dat dus maakt dat je die thema's hebt.
Bijvoorbeeld het kind van de alcoholist valt op een man die alcoholist is. Of het kind van een geweldadige ouder, valt op een geweldadige partner (in woord of gebaar)
Mag ik vragen of jij het ook herkent als iets uit je jeugd?
Het is idd een aardig begin dat ik het patroon herken, het jammere is alleen, dat ik steeds weer val op iemand die liegt (net datgene wat echt onverdraaglijk voor mij is binnen een relatie).
Niet dat ik zo vaak iemand echt heel leuk vind, maar het is nu al zo dat als dat wel gebeurt en diegene vindt mij ook heel leuk, dan kan ik eigenlijk al aannemen; diegene liegt. Ook al zijn daar op dat moment nog helemaal geen aanwijzingen voor.
Hoe heb jij je huidige man ontmoet en was jij degene die het initiatief nam?
Dus eigenlijk zoals ik het nu lees heb jij vanzelf een keuze gemaakt voor een andere soort man?
Bedankt in ieder geval voor het meedenken.
Dat heb je mooi gezegd; ik worstel daar ook behoorlijk mee.
Ik denk dat mensen elkaar vaak op onbewust niveau aanvoelen, dat dat maakt dat je bijvoorbeeld juist verliefd wordt, op diegene. Dat dat dus maakt dat je die thema's hebt.
Bijvoorbeeld het kind van de alcoholist valt op een man die alcoholist is. Of het kind van een geweldadige ouder, valt op een geweldadige partner (in woord of gebaar)
Mag ik vragen of jij het ook herkent als iets uit je jeugd?
Het is idd een aardig begin dat ik het patroon herken, het jammere is alleen, dat ik steeds weer val op iemand die liegt (net datgene wat echt onverdraaglijk voor mij is binnen een relatie).
Niet dat ik zo vaak iemand echt heel leuk vind, maar het is nu al zo dat als dat wel gebeurt en diegene vindt mij ook heel leuk, dan kan ik eigenlijk al aannemen; diegene liegt. Ook al zijn daar op dat moment nog helemaal geen aanwijzingen voor.
Hoe heb jij je huidige man ontmoet en was jij degene die het initiatief nam?
Dus eigenlijk zoals ik het nu lees heb jij vanzelf een keuze gemaakt voor een andere soort man?
Bedankt in ieder geval voor het meedenken.
donderdag 6 september 2007 om 23:19
Hoi Rafaella
Het boek van Robin Norwood gaat hier ook over, deze patronen. Co-alcoholisme bijvoorbeeld.
Misschien een tip om te lezen. Het heet 'Als hij maar gelukkig is'.
Mijn ex was mijn eerste vriend.
Ik ben niet van plan hier nog een patroon in te gaan ontdekken
Moet nog niet denken aan een nieuwe relatie, eerst maar eens heel hard aan mijzelf werken.
Dingen ontrafelen enzo, net als waar jij nu mee zit.
Suup
Het boek van Robin Norwood gaat hier ook over, deze patronen. Co-alcoholisme bijvoorbeeld.
Misschien een tip om te lezen. Het heet 'Als hij maar gelukkig is'.
Mijn ex was mijn eerste vriend.
Ik ben niet van plan hier nog een patroon in te gaan ontdekken
Moet nog niet denken aan een nieuwe relatie, eerst maar eens heel hard aan mijzelf werken.
Dingen ontrafelen enzo, net als waar jij nu mee zit.
Suup
donderdag 6 september 2007 om 23:24
quote:Lemmy schreef op 06 september 2007 @ 20:58:
Andersom lijkt het bij mij wel zo te zijn, dat degenen waar ik een slechte ervaring mee heb opgedaan, juist op mij afkwamen en schijnbaar wat in mij zagen. Wat zou dat dan geweest zijn, straalde ik uit dat ik te overheersen was of zo? En daarbij was ik heel, heel erg onzeker. Dus allang blij dat een jongen mij leuk vond - en dan was ik lang niet kieskeurig genoeg. Ik denk dat met name dat laatste mij problemen bezorgd heeft. En als ik me dan eenmaal betrokken voelde bij zo'n man, en zijn problemen werden duidelijk, dan wilde ik hem helpen, houden, redden. Dat is wel iets dat in mij zat. Lemmy, ik denk dat je dat heel goed zegt; in elk geval voor mij geldt dat zeker, ik denk dat ik dat uistraal. Ik was ook blij, als iemand me leuk vond, ben ook niet zo kieskeurig. En dat helpen, redden, etc. ja dat had ik ook. Zeker in mijn vorige relatie. Nu overheerst mijn vriend me ook, is erg dominant; toch: ik weet bij deze man, dat ik me ook alleen kan redden, als het moet; in mijn vorige relatie was ik zó afhankelijk van hem gemaakt door zijn manipuleren, dat ik werkelijk dacht hem nodig te hebben....FOUT!!!!
Het patroon doorbreken... tja, lastig... Het patroon was bij mij niet zo duidelijk aanwezig denk ik als bij jou. Maar dat je je bewust bent van dat patroon lijkt me op zich al een zinvol begin, toch?Verder gaat het hier wel zijn gangetje. Heb vandaag 2 heftige, emotionele gesprekken met de hulpverlening gehad, en 'men' is er nu van overtuigd dat het voor alle partijen beter is, als zoonlief geplaatst wordt. De neuzen wijzen nu dus dezelfde richting op.....en het wordt nu wel erg definitief. Jee, het doet pijn, het gevoel hebben, alsof ik hem in de steek laat...maar ik weet gewoon dat dit voor hem de beste oplossing is. Ik kan hem niet bieden wat hij nodig heeft. Vader is het er niet mee eens; hij geeft aan, dat hij géén problemen met de kids heeft (logisch, 1 dag per 2 weken, en de kids mogen doen en laten wat ze willen bij hem; dan zou ik er ook geen last van hebben!), en dat ze in geval van nood bij hem mogen komen wonen, maar dan blijven ze ook bij hem, mogen ze nooit meer terug naar mij! Daar dit voor zoonlief geen goede oplossing is, vader kan ook geen professionele begeleiding bieden, hoop ik dat dit niet doorgaat, en dat er toch naar een goede plaats gezocht wordt; daar wil ik me hard voor maken, hoop dat dat gaat lukken!
Deze week ook met een nieuwe baan begonnen, dus ik ben erg druk, heb wel e.e.a. bijgelezen.
Iseo, ben benieuwd hoe het met jou gaat nu, hoop dat je wel me de studie gaat beginnen, je was zo trots dat het mocht; je kunt het vast!
En Thirza is ook erg rustig hier.....hoe is het met jou?
Voor alle anderen: welterusten voor nu, mag er morgen weer vroeg uit...
Liefs,
Nicole
Andersom lijkt het bij mij wel zo te zijn, dat degenen waar ik een slechte ervaring mee heb opgedaan, juist op mij afkwamen en schijnbaar wat in mij zagen. Wat zou dat dan geweest zijn, straalde ik uit dat ik te overheersen was of zo? En daarbij was ik heel, heel erg onzeker. Dus allang blij dat een jongen mij leuk vond - en dan was ik lang niet kieskeurig genoeg. Ik denk dat met name dat laatste mij problemen bezorgd heeft. En als ik me dan eenmaal betrokken voelde bij zo'n man, en zijn problemen werden duidelijk, dan wilde ik hem helpen, houden, redden. Dat is wel iets dat in mij zat. Lemmy, ik denk dat je dat heel goed zegt; in elk geval voor mij geldt dat zeker, ik denk dat ik dat uistraal. Ik was ook blij, als iemand me leuk vond, ben ook niet zo kieskeurig. En dat helpen, redden, etc. ja dat had ik ook. Zeker in mijn vorige relatie. Nu overheerst mijn vriend me ook, is erg dominant; toch: ik weet bij deze man, dat ik me ook alleen kan redden, als het moet; in mijn vorige relatie was ik zó afhankelijk van hem gemaakt door zijn manipuleren, dat ik werkelijk dacht hem nodig te hebben....FOUT!!!!
Het patroon doorbreken... tja, lastig... Het patroon was bij mij niet zo duidelijk aanwezig denk ik als bij jou. Maar dat je je bewust bent van dat patroon lijkt me op zich al een zinvol begin, toch?Verder gaat het hier wel zijn gangetje. Heb vandaag 2 heftige, emotionele gesprekken met de hulpverlening gehad, en 'men' is er nu van overtuigd dat het voor alle partijen beter is, als zoonlief geplaatst wordt. De neuzen wijzen nu dus dezelfde richting op.....en het wordt nu wel erg definitief. Jee, het doet pijn, het gevoel hebben, alsof ik hem in de steek laat...maar ik weet gewoon dat dit voor hem de beste oplossing is. Ik kan hem niet bieden wat hij nodig heeft. Vader is het er niet mee eens; hij geeft aan, dat hij géén problemen met de kids heeft (logisch, 1 dag per 2 weken, en de kids mogen doen en laten wat ze willen bij hem; dan zou ik er ook geen last van hebben!), en dat ze in geval van nood bij hem mogen komen wonen, maar dan blijven ze ook bij hem, mogen ze nooit meer terug naar mij! Daar dit voor zoonlief geen goede oplossing is, vader kan ook geen professionele begeleiding bieden, hoop ik dat dit niet doorgaat, en dat er toch naar een goede plaats gezocht wordt; daar wil ik me hard voor maken, hoop dat dat gaat lukken!
Deze week ook met een nieuwe baan begonnen, dus ik ben erg druk, heb wel e.e.a. bijgelezen.
Iseo, ben benieuwd hoe het met jou gaat nu, hoop dat je wel me de studie gaat beginnen, je was zo trots dat het mocht; je kunt het vast!
En Thirza is ook erg rustig hier.....hoe is het met jou?
Voor alle anderen: welterusten voor nu, mag er morgen weer vroeg uit...
Liefs,
Nicole
donderdag 6 september 2007 om 23:32
Hoi Rafaella,
Ik herken het niet uit mijn jeugd, ik heb een rustige jeugd gehad in een stabiel gezin. Toch denk ik wel dat mijn jeugd iets te maken heeft gehad met mijn verkeerde keuzes qua mannen; niet zozeer de omstandigheden maar wel hoe ikzelf was qua karakter, ik was extreem verlegen en onzeker, schaamde me overal en nergens voor en voelde me om die reden vaak al "niets waard". In de relatie die ik had waarin ik mishandeld werd kreeg ik heel duidelijk de boodschap dat ik niets waard was, en dat bevestigde het gevoel dat ik al had, vandaar dat ik het vrij makkelijk kon aannemen als waarheid, denk ik.
Mijn huidige man heb ik ontmoet via internet, zo'n dating-/contactsite. Ik weet niet hoe dat overkomt op anderen, maar voor mij was dat een heel ideale manier om iemand te leren kennen. Anoniem, veilig en vanuit mijn eigen huis. Uitgaan is als alleenstaande moeder van 2 kinderen toch minder practisch. Eerst uitgebreid mailen, daarna eens foto's uitwisselen via de mail en daarna begonnen we te bellen (waar we bijna niet meer mee op konden houden, dus toen merkten we al heel duidelijk dat het wel klikte tussen ons ).
Mijn man heeft net als ik een verleden op het gebied van relaties. Een moeizaam huwelijk achter de rug, en ook hij heeft ervaren hoe dingen anders kunnen lopen als je ooit had gedacht. Dat maakt dat we elkaar goed kunnen begrijpen en hij accepteert mij zoals ik ben, dat geeft mij heel veel rust in mijn hoofd.
Natuurlijk kun je ook via internet een verkeerde man treffen, je moet wel degelijk voorzichtig zijn. Maar de meest verkeerde man in mijn leven, mijn eerste echtgenoot, heb ik gewoon in de kroeg leren kennen, ik kende ook zijn vrienden en familie en er was geen aanwijzing vooraf dat het zo uit de hand zou kunnen lopen. Dat maakt het moeilijk om weer een relatie aan te gaan, want als je dat wilt zul je toch diegene moeten vertrouwen... het heeft mij wel een aantal jaren gekost voor ik weer zover was hoor.
Wil je iets vertellen over je eigen situatie nu? Je hebt nu geen vriend, als ik het goed heb begrepen? Hoe lang ben je al single?
Vertel gewoon zoveel als je kwijt wilt, iedereen krijgt hier de ruimte die zij nodig heeft. En als je vragen hebt, gewoon stellen, geen probleem, okee?
Liefs!
Ik herken het niet uit mijn jeugd, ik heb een rustige jeugd gehad in een stabiel gezin. Toch denk ik wel dat mijn jeugd iets te maken heeft gehad met mijn verkeerde keuzes qua mannen; niet zozeer de omstandigheden maar wel hoe ikzelf was qua karakter, ik was extreem verlegen en onzeker, schaamde me overal en nergens voor en voelde me om die reden vaak al "niets waard". In de relatie die ik had waarin ik mishandeld werd kreeg ik heel duidelijk de boodschap dat ik niets waard was, en dat bevestigde het gevoel dat ik al had, vandaar dat ik het vrij makkelijk kon aannemen als waarheid, denk ik.
Mijn huidige man heb ik ontmoet via internet, zo'n dating-/contactsite. Ik weet niet hoe dat overkomt op anderen, maar voor mij was dat een heel ideale manier om iemand te leren kennen. Anoniem, veilig en vanuit mijn eigen huis. Uitgaan is als alleenstaande moeder van 2 kinderen toch minder practisch. Eerst uitgebreid mailen, daarna eens foto's uitwisselen via de mail en daarna begonnen we te bellen (waar we bijna niet meer mee op konden houden, dus toen merkten we al heel duidelijk dat het wel klikte tussen ons ).
Mijn man heeft net als ik een verleden op het gebied van relaties. Een moeizaam huwelijk achter de rug, en ook hij heeft ervaren hoe dingen anders kunnen lopen als je ooit had gedacht. Dat maakt dat we elkaar goed kunnen begrijpen en hij accepteert mij zoals ik ben, dat geeft mij heel veel rust in mijn hoofd.
Natuurlijk kun je ook via internet een verkeerde man treffen, je moet wel degelijk voorzichtig zijn. Maar de meest verkeerde man in mijn leven, mijn eerste echtgenoot, heb ik gewoon in de kroeg leren kennen, ik kende ook zijn vrienden en familie en er was geen aanwijzing vooraf dat het zo uit de hand zou kunnen lopen. Dat maakt het moeilijk om weer een relatie aan te gaan, want als je dat wilt zul je toch diegene moeten vertrouwen... het heeft mij wel een aantal jaren gekost voor ik weer zover was hoor.
Wil je iets vertellen over je eigen situatie nu? Je hebt nu geen vriend, als ik het goed heb begrepen? Hoe lang ben je al single?
Vertel gewoon zoveel als je kwijt wilt, iedereen krijgt hier de ruimte die zij nodig heeft. En als je vragen hebt, gewoon stellen, geen probleem, okee?
Liefs!
donderdag 6 september 2007 om 23:32
Nicole
Ja, ik ben naar school geweest. Het ging wel goed.
Morgen weer.
Jolantje, je bent toch nog niet zo heel lang weg uit de relatie met ex? Denk rond dezelfde tijd als ik weggegaan toch?
Ik raak er ook overstuur van, laatst die uitzending van Oprah. Daar komen wel verhalen aan bod die veel en veel erger zijn, en toch als je er iets van herkend raak je echt duizelig en draaierig.
Voelde me heel naar.
Ja, ik ben naar school geweest. Het ging wel goed.
Morgen weer.
Jolantje, je bent toch nog niet zo heel lang weg uit de relatie met ex? Denk rond dezelfde tijd als ik weggegaan toch?
Ik raak er ook overstuur van, laatst die uitzending van Oprah. Daar komen wel verhalen aan bod die veel en veel erger zijn, en toch als je er iets van herkend raak je echt duizelig en draaierig.
Voelde me heel naar.
donderdag 6 september 2007 om 23:44
Hoi Iseo,
Ik hoop het ook niet voor jou, dat het een patroon gaat worden! Ben je lang met je man/vriend geweest?
Dat boek, dat ken ik. En veel andere boeken van haar ook trouwens. Als liefde pijn doet en je weet niet hoe dat komt. Ze heeft er ook 1 over emotionele chantage en over liegen. Natuurlijk heb ik ook de boeken van carolien roodvoets gelezen. Ik zit hier met een hele bieb!
Ik zie het patroon en ik begrijp het ook, maar hoe kom je ervan af? Nu is het wel al zo, dat ik makkelijker afstand neem van zo'n man, zodra hij door de mand valt, waar ik eerst nogal geneigd was het voordeel van de twijfel te geven, toch maar weer proberen, beloftes geloven die weer gebroken werden, etc.
@ Nicole; wat ik eigenlijk bedoelde met dat type man, want ook al ben je dan onzeker en blij met elke aandacht, dat iemand jou wil (wat ik dan overigens weer niet heb) Dan blijft het frappant dat het net een bepaald type man is. In mijn geval dus een leugenaar en wat Lemmy beschreef had ze 'iets' met agressieve mannen.
Een bepaald type is natuurlijk op zich wel logisch, het wordt alleen anders als dat type eigenlijk niet goed is voor je. Iemand die heel veel liegt is heel vrewarrend voor mij om mee samen te leven. En toch lijkt het net alsof ik altijd als een magneet naar dat type wordt toegetrokken. ook al weet ik op dat moment nog niet dat hij zo is.
Wat erg voor jou en je kind! Ik heb er vlgs mij al eerder eens wat over gelezen, maar ben hier nog te kort om alle verhalen goed uit elkaar te houden.
Miscchien wel echt een hele domme vraag hoor; maar is het niet de moeite om het te proberen met je zoon bij je ex? Mischien liggen zij elkaar wel beter qua karakter, dat zou toch kunnen?
Ik ken wel meer mannen die na een scheiding een veel betere vader worden ook trouwens.
Ik hoop het ook niet voor jou, dat het een patroon gaat worden! Ben je lang met je man/vriend geweest?
Dat boek, dat ken ik. En veel andere boeken van haar ook trouwens. Als liefde pijn doet en je weet niet hoe dat komt. Ze heeft er ook 1 over emotionele chantage en over liegen. Natuurlijk heb ik ook de boeken van carolien roodvoets gelezen. Ik zit hier met een hele bieb!
Ik zie het patroon en ik begrijp het ook, maar hoe kom je ervan af? Nu is het wel al zo, dat ik makkelijker afstand neem van zo'n man, zodra hij door de mand valt, waar ik eerst nogal geneigd was het voordeel van de twijfel te geven, toch maar weer proberen, beloftes geloven die weer gebroken werden, etc.
@ Nicole; wat ik eigenlijk bedoelde met dat type man, want ook al ben je dan onzeker en blij met elke aandacht, dat iemand jou wil (wat ik dan overigens weer niet heb) Dan blijft het frappant dat het net een bepaald type man is. In mijn geval dus een leugenaar en wat Lemmy beschreef had ze 'iets' met agressieve mannen.
Een bepaald type is natuurlijk op zich wel logisch, het wordt alleen anders als dat type eigenlijk niet goed is voor je. Iemand die heel veel liegt is heel vrewarrend voor mij om mee samen te leven. En toch lijkt het net alsof ik altijd als een magneet naar dat type wordt toegetrokken. ook al weet ik op dat moment nog niet dat hij zo is.
Wat erg voor jou en je kind! Ik heb er vlgs mij al eerder eens wat over gelezen, maar ben hier nog te kort om alle verhalen goed uit elkaar te houden.
Miscchien wel echt een hele domme vraag hoor; maar is het niet de moeite om het te proberen met je zoon bij je ex? Mischien liggen zij elkaar wel beter qua karakter, dat zou toch kunnen?
Ik ken wel meer mannen die na een scheiding een veel betere vader worden ook trouwens.
donderdag 6 september 2007 om 23:58
quote:rafaella schreef op 06 september 2007 @ 23:44:
Nicole; wat ik eigenlijk bedoelde met dat type man, want ook al ben je dan onzeker en blij met elke aandacht, dat iemand jou wil (wat ik dan overigens weer niet heb) Dan blijft het frappant dat het net een bepaald type man is. In mijn geval dus een leugenaar en wat Lemmy beschreef had ze 'iets' met agressieve mannen.
Een bepaald type is natuurlijk op zich wel logisch, het wordt alleen anders als dat type eigenlijk niet goed is voor je. Iemand die heel veel liegt is heel vrewarrend voor mij om mee samen te leven. En toch lijkt het net alsof ik altijd als een magneet naar dat type wordt toegetrokken. ook al weet ik op dat moment nog niet dat hij zo is.
Wat erg voor jou en je kind! Ik heb er vlgs mij al eerder eens wat over gelezen, maar ben hier nog te kort om alle verhalen goed uit elkaar te houden.
Miscchien wel echt een hele domme vraag hoor; maar is het niet de moeite om het te proberen met je zoon bij je ex? Mischien liggen zij elkaar wel beter qua karakter, dat zou toch kunnen?
Ik ken wel meer mannen die na een scheiding een veel betere vader worden ook trouwens.Rafaella, is niet erg dat je dingen door elkaar haalt; doe ik ook, en zullen anderen ook doen; er speelt zoveel op dit forum! En wat je schrijft over het bepaalde type, ja dat herken ik ook, maar ik denk dat juist bepaalde types ook op bepaalde vrouwen vallen (zei Lemmy ook zo ongeveer, dacht ik???) Voorbeeld: ik ben met die borderliner in zee gegaan, we trokken elkaar aan...als ik andere mensen (vrouwen) hierover hoorde: die gaven gelijk aan, dat ze met dat type man zo klaar waren, niets mee te maken wilden hebben....die vrouwen zijn dan vaak zelf zo sterk, dat ze inzien, hoe het werkt met zo'n man...sorry, kan niet goed beschrijven hoe ik het bedoel, maar ik denk dat het echt een wisselwerking is tussen bepaald type man en vrouw.
Als ik lees over hoe Lemmy in haar jeugd was...het is griezelig herkenbaar! Ook ik was zo verlegen en teruggetrokken; kreeg vaak van mijn moeder te horen, dat ik blij mocht zijn, dat er kinderen waren die met me omgingen, want eigenlijk deugde ik niet (omdat ik zo verlegen was, was ik geen leuk gezelschap....). Ik moest dus dankbaar zijn voor wat er voor me was, en mocht absoluut niet meer eisen. Ik denk dat dat ook iets is wat doorspeelt in de latere relaties: als er iemand voor je is, dan ben je blij met die iemand, en kijk je inderdaad niet verder...is hij wel de goede voor mij????
Goed trouwens dat je de boeken al kent; voor mij was ook het boek van Norman erg verhelderend, heb het gelezen, en wil het nog een keer lezen. De andere boeken (van Susan Forward) heb ik wel liggen, maar nog niet gelezen helaas...geen tijd gehad..
Wat betreft mijn zoon bij zijn vader: als ik wist dat het goed zou gaan, zou ik er positief tegenover staan; kwa karakter passen ze inderdaad wel bij elkaar. Vader laat echter de kinderen alles toe, daarom heeft hij ook geen last van ze; en juist voor zoonlief is het zo belangrijk, dat hij grenzen krijgt aangegeven.... Ik laat de mogelijkheid echter wel open, maar zal het niet stimuleren...
Groetjes,
Nicole
Nicole; wat ik eigenlijk bedoelde met dat type man, want ook al ben je dan onzeker en blij met elke aandacht, dat iemand jou wil (wat ik dan overigens weer niet heb) Dan blijft het frappant dat het net een bepaald type man is. In mijn geval dus een leugenaar en wat Lemmy beschreef had ze 'iets' met agressieve mannen.
Een bepaald type is natuurlijk op zich wel logisch, het wordt alleen anders als dat type eigenlijk niet goed is voor je. Iemand die heel veel liegt is heel vrewarrend voor mij om mee samen te leven. En toch lijkt het net alsof ik altijd als een magneet naar dat type wordt toegetrokken. ook al weet ik op dat moment nog niet dat hij zo is.
Wat erg voor jou en je kind! Ik heb er vlgs mij al eerder eens wat over gelezen, maar ben hier nog te kort om alle verhalen goed uit elkaar te houden.
Miscchien wel echt een hele domme vraag hoor; maar is het niet de moeite om het te proberen met je zoon bij je ex? Mischien liggen zij elkaar wel beter qua karakter, dat zou toch kunnen?
Ik ken wel meer mannen die na een scheiding een veel betere vader worden ook trouwens.Rafaella, is niet erg dat je dingen door elkaar haalt; doe ik ook, en zullen anderen ook doen; er speelt zoveel op dit forum! En wat je schrijft over het bepaalde type, ja dat herken ik ook, maar ik denk dat juist bepaalde types ook op bepaalde vrouwen vallen (zei Lemmy ook zo ongeveer, dacht ik???) Voorbeeld: ik ben met die borderliner in zee gegaan, we trokken elkaar aan...als ik andere mensen (vrouwen) hierover hoorde: die gaven gelijk aan, dat ze met dat type man zo klaar waren, niets mee te maken wilden hebben....die vrouwen zijn dan vaak zelf zo sterk, dat ze inzien, hoe het werkt met zo'n man...sorry, kan niet goed beschrijven hoe ik het bedoel, maar ik denk dat het echt een wisselwerking is tussen bepaald type man en vrouw.
Als ik lees over hoe Lemmy in haar jeugd was...het is griezelig herkenbaar! Ook ik was zo verlegen en teruggetrokken; kreeg vaak van mijn moeder te horen, dat ik blij mocht zijn, dat er kinderen waren die met me omgingen, want eigenlijk deugde ik niet (omdat ik zo verlegen was, was ik geen leuk gezelschap....). Ik moest dus dankbaar zijn voor wat er voor me was, en mocht absoluut niet meer eisen. Ik denk dat dat ook iets is wat doorspeelt in de latere relaties: als er iemand voor je is, dan ben je blij met die iemand, en kijk je inderdaad niet verder...is hij wel de goede voor mij????
Goed trouwens dat je de boeken al kent; voor mij was ook het boek van Norman erg verhelderend, heb het gelezen, en wil het nog een keer lezen. De andere boeken (van Susan Forward) heb ik wel liggen, maar nog niet gelezen helaas...geen tijd gehad..
Wat betreft mijn zoon bij zijn vader: als ik wist dat het goed zou gaan, zou ik er positief tegenover staan; kwa karakter passen ze inderdaad wel bij elkaar. Vader laat echter de kinderen alles toe, daarom heeft hij ook geen last van ze; en juist voor zoonlief is het zo belangrijk, dat hij grenzen krijgt aangegeven.... Ik laat de mogelijkheid echter wel open, maar zal het niet stimuleren...
Groetjes,
Nicole
vrijdag 7 september 2007 om 00:15
Ja, precies Nicole, we bedoelen hetzelfde maar schrijven het iets anders. Die wederzijdse aantrekkingskracht dus. Hij valt op jou, maar jij ook op hem.
Die wisselwerking dus. Daar zie ik bij mezelf wel een patroon in en ik kan dat ook doortrekken naar de relatie die ik vroeger met mijn ouders had. Ik zie dat niet als een zwakte van mij, of dat ik te weinig zelfvertrouwen heb. Dat ik genoegen neem met hem die mij wil, alleen maar omdat ik blij ben dat iemand mij wil.
Ik denk dat het meer een soort herkenning is, een vertrouwd iets. Een vertrouwde situatie. Dat wat dus maakt dat ik mij op mijn gemak bij iemand voel, in eerste instantie.
Ging jouw ex op dezelfde manier als dat jouw moeder deed?
Wat betreft je zoontje, ik wil mij zeker niet bemoeien met zaken die mij niet aangaan en ken jou en je ex natuurlijk helemaal niet, maar toch.. als het maar enigzinds kan en gaat lukken, zou je zoon dan niet gelukkiger zijn bij één van zijn ouders dan bij vreemden? ook al is zijn manier niet de jouwe.
Wie weet doet je zoon het daar juist wel heel goed op.
Of is de vader van je kinderen die borderliner?
Hoe heet dat boek wat je noemde? kan ik mijn bieb gaan uitbreiden..
@ Iseo; best een lange tijd dus. Je was ook nog wel heel jong dat je wat met hem kreeg. Zou je iets kunnen vertellen wat je tot nu toe bij jezelf ontrafelt hebt?
Die wisselwerking dus. Daar zie ik bij mezelf wel een patroon in en ik kan dat ook doortrekken naar de relatie die ik vroeger met mijn ouders had. Ik zie dat niet als een zwakte van mij, of dat ik te weinig zelfvertrouwen heb. Dat ik genoegen neem met hem die mij wil, alleen maar omdat ik blij ben dat iemand mij wil.
Ik denk dat het meer een soort herkenning is, een vertrouwd iets. Een vertrouwde situatie. Dat wat dus maakt dat ik mij op mijn gemak bij iemand voel, in eerste instantie.
Ging jouw ex op dezelfde manier als dat jouw moeder deed?
Wat betreft je zoontje, ik wil mij zeker niet bemoeien met zaken die mij niet aangaan en ken jou en je ex natuurlijk helemaal niet, maar toch.. als het maar enigzinds kan en gaat lukken, zou je zoon dan niet gelukkiger zijn bij één van zijn ouders dan bij vreemden? ook al is zijn manier niet de jouwe.
Wie weet doet je zoon het daar juist wel heel goed op.
Of is de vader van je kinderen die borderliner?
Hoe heet dat boek wat je noemde? kan ik mijn bieb gaan uitbreiden..
@ Iseo; best een lange tijd dus. Je was ook nog wel heel jong dat je wat met hem kreeg. Zou je iets kunnen vertellen wat je tot nu toe bij jezelf ontrafelt hebt?
vrijdag 7 september 2007 om 00:22
quote:Nicole_1964 schreef op 06 september 2007 @ 23:58:
[...]
Ik denk dat dat ook iets is wat doorspeelt in de latere relaties: als er iemand voor je is, dan ben je blij met die iemand, en kijk je inderdaad niet verder...is hij wel de goede voor mij????
Ja, dat is precies wat ik bedoelde Nicole.
Eigenlijk zou dat vanzelfsprekend moeten zijn, dat je kijkt of die man wel bij je past, of hij wel goed voor je is, of je je wel fijn voelt bij hem. Maar hierdoor ben je al lang blij dat er iemand is die er überhaupt is voor je en stap je over alle dingen die niet kloppen heen. Je gaat je ''schikken'' en zodra je daarmee begint gaat het mis... je (verkeerde) partner merkt dat en gaat verder en verder... en jij wordt kleiner en kleiner...
Ik ga slapen nu, lieve allemaal.
Welterusten en tot morgen!
[...]
Ik denk dat dat ook iets is wat doorspeelt in de latere relaties: als er iemand voor je is, dan ben je blij met die iemand, en kijk je inderdaad niet verder...is hij wel de goede voor mij????
Ja, dat is precies wat ik bedoelde Nicole.
Eigenlijk zou dat vanzelfsprekend moeten zijn, dat je kijkt of die man wel bij je past, of hij wel goed voor je is, of je je wel fijn voelt bij hem. Maar hierdoor ben je al lang blij dat er iemand is die er überhaupt is voor je en stap je over alle dingen die niet kloppen heen. Je gaat je ''schikken'' en zodra je daarmee begint gaat het mis... je (verkeerde) partner merkt dat en gaat verder en verder... en jij wordt kleiner en kleiner...
Ik ga slapen nu, lieve allemaal.
Welterusten en tot morgen!
vrijdag 7 september 2007 om 00:32
Rafaella, vind ik wel moeilijk.
Waar ik veel mee bezig ben geweest is letterlijk toegeven en onder ogen zien wat er is gebeurd de afgelopen jaren.
Mijn eigen rol in het geheel willen zien.
Afstand nemen van dingen die niet mijn schuld zijn, want ik voel me verantwoordelijk.
Eigenlijk ben ik op zoek naar mezelf.
Ik ben er wel, maar ook weer niet.
Ik handel nog te vaak vanuit iets anders, vanuit die tijd. Ik voel me nog vaak verdwaald en hier op het topic heb ik toch ook een soort houvast in de voortgang gevonden.
Het bespreken van die zoektocht met anderen die hetzelfde ervaren. Of die me juist op een nieuw spoor zetten met een kijk op dingen, met eigen ervaringen.
Heel leerzaam, en vooral een uitlaatklep. Die ik echt miste.
Waar ik veel mee bezig ben geweest is letterlijk toegeven en onder ogen zien wat er is gebeurd de afgelopen jaren.
Mijn eigen rol in het geheel willen zien.
Afstand nemen van dingen die niet mijn schuld zijn, want ik voel me verantwoordelijk.
Eigenlijk ben ik op zoek naar mezelf.
Ik ben er wel, maar ook weer niet.
Ik handel nog te vaak vanuit iets anders, vanuit die tijd. Ik voel me nog vaak verdwaald en hier op het topic heb ik toch ook een soort houvast in de voortgang gevonden.
Het bespreken van die zoektocht met anderen die hetzelfde ervaren. Of die me juist op een nieuw spoor zetten met een kijk op dingen, met eigen ervaringen.
Heel leerzaam, en vooral een uitlaatklep. Die ik echt miste.
vrijdag 7 september 2007 om 00:53
Hoi Iseo,
Ik herken wel wat je schrijft, zoeken naar je eigen aandeel, maar ook kunnen zien wat niet jouw verantwoording is.
Daar heb ik zo vaak moeite mee gehad, dat een man zei dat hij loog, door iets wat ik had gezegd of gedaan, of juist niet. Of dat ik gewoon knettergek was of volslagen paranoide. Tja. Verwarrende aangelegenheid. Weet soms ook niet meer zo goed wie ik nu eigenlijk zelf ben.
Vind hier ook veel herkenning. Heb wel vrienden, maar die snappen het vaak toch niet echt. Wat op zich niet zo gek is, want ik snap het zelf ook niet.
Het lijkt voor een buitenstaander vaak zo simpel. Hoop ook wat te leren van de zoektochten van anderen hier.
Ik herken wel wat je schrijft, zoeken naar je eigen aandeel, maar ook kunnen zien wat niet jouw verantwoording is.
Daar heb ik zo vaak moeite mee gehad, dat een man zei dat hij loog, door iets wat ik had gezegd of gedaan, of juist niet. Of dat ik gewoon knettergek was of volslagen paranoide. Tja. Verwarrende aangelegenheid. Weet soms ook niet meer zo goed wie ik nu eigenlijk zelf ben.
Vind hier ook veel herkenning. Heb wel vrienden, maar die snappen het vaak toch niet echt. Wat op zich niet zo gek is, want ik snap het zelf ook niet.
Het lijkt voor een buitenstaander vaak zo simpel. Hoop ook wat te leren van de zoektochten van anderen hier.
vrijdag 7 september 2007 om 01:01
Ja, er valt wel veel te leren hier. Ik heb echt het gevoel dat ik een eind ben opgeschoten de afgelopen maanden.
Wil jij iets meer over jezelf vertellen? (Hoeft niet)
Waar sta je nu?
Vrienden, ik bespreek mijn ervaringen eigenlijk niet met anderen. Alleen met de vrouwen die ik hier heb ontmoet. Ik kan het voor mijn gevoel niet kwijt aan mijn omgeving, heb bij voorbaat al het idee dat ze me niet zullen snappen. Of kunnen.
De boeken van Susan Forward: Als liefde pijn doet... en Emotionele chantage. Die laatste lees ik nu.
Wil jij iets meer over jezelf vertellen? (Hoeft niet)
Waar sta je nu?
Vrienden, ik bespreek mijn ervaringen eigenlijk niet met anderen. Alleen met de vrouwen die ik hier heb ontmoet. Ik kan het voor mijn gevoel niet kwijt aan mijn omgeving, heb bij voorbaat al het idee dat ze me niet zullen snappen. Of kunnen.
De boeken van Susan Forward: Als liefde pijn doet... en Emotionele chantage. Die laatste lees ik nu.
vrijdag 7 september 2007 om 01:21
Fantastische boeken vond ik Iseo, heb er veel van geleerd.
Op één of andere manier is het lastig, je mag alles van mij weten, maar toch zou ik het vervelend vinden al zou een bekende mij hier herkennen. Ook al vertel ik in het dagelijkse ook heel veel aan anderen.
Ik heb in ieder geval meerdere relatie's gehad, voor mijn 30e duurden ze wat langer, 2 à 3 jaar. Daarna korter, enkele maanden en de laatste zelfs maar een week.
Het nare is dus, dat ik echt elke keer op een leugenaar val en hij op mij. Ik weet het en ik herken het nu dus ook steeds sneller. Ik val er alleen nog wel steeds op. Iets wat mij onderhand tamelijk radeloos weet te maken.
Elke keer weer die teleurstelling en de pijn van het afscheid nemen.
Ik durf er haast niet meer aan te beginnen, wat op zich ook wel weer een beetje jammer zou zijn.
Wat ik herken vanuit mijn jeugd is dat de wereld waar ik toen in opgroeide, ook een leugen was. Vanwege de herkenbaarheid, wil ik daar hier liever niet verder op ingaan. En wat ook een overeenkomst is, als ik mijn twijfels aankaarte, dan werd mij verweten dat ik slecht, dom egoistisch en noem maar op was.
Goed, ben ik dus blij dat ik mij daar aan heb weten te ontworstelen en heb ervaren dat ik een sterke geest heb en een sterke intuitie.
Maar toch, ik zit er nu nog steeds mee.
Op één of andere manier is het lastig, je mag alles van mij weten, maar toch zou ik het vervelend vinden al zou een bekende mij hier herkennen. Ook al vertel ik in het dagelijkse ook heel veel aan anderen.
Ik heb in ieder geval meerdere relatie's gehad, voor mijn 30e duurden ze wat langer, 2 à 3 jaar. Daarna korter, enkele maanden en de laatste zelfs maar een week.
Het nare is dus, dat ik echt elke keer op een leugenaar val en hij op mij. Ik weet het en ik herken het nu dus ook steeds sneller. Ik val er alleen nog wel steeds op. Iets wat mij onderhand tamelijk radeloos weet te maken.
Elke keer weer die teleurstelling en de pijn van het afscheid nemen.
Ik durf er haast niet meer aan te beginnen, wat op zich ook wel weer een beetje jammer zou zijn.
Wat ik herken vanuit mijn jeugd is dat de wereld waar ik toen in opgroeide, ook een leugen was. Vanwege de herkenbaarheid, wil ik daar hier liever niet verder op ingaan. En wat ook een overeenkomst is, als ik mijn twijfels aankaarte, dan werd mij verweten dat ik slecht, dom egoistisch en noem maar op was.
Goed, ben ik dus blij dat ik mij daar aan heb weten te ontworstelen en heb ervaren dat ik een sterke geest heb en een sterke intuitie.
Maar toch, ik zit er nu nog steeds mee.
