Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 8 september 2007 om 00:16
Lemmy
dat zou inderdaad fijn zijn, maar ook nu ben ik er blij mee hoor. Anders zou ik nu helemaal alleen alle emoties naar binnen zitten "eten". Door hier het te uiten en reakties te krijgen voel ik me in ieder geval niet zo alleen. Het is ook lastig. Maar ik blijf wel met mijn zoon in gesprek en laat hem niet vluchten. Ik zou alleen zo graag willen dat ik mijn emoties iets beter zou kunnen beheersen, dat zou het soms iets makkelijker maken. Maar het voelt allemaal zo dubbel, want het heeft natuurlijk met de puberteit te maken, maar ook wel met het jarenlange slechte voorbeeld wat ik mede zelf in stand heb gehouden. De machteloosheid dat dit dus niet te bespreken is. Het voelt bijna als een gevecht om een rol als moeder in zijn leven te mogen blijven spelen. En diep van binnen voel ik wel dat onze relatie dit echt wel kan hebben, maar het kost mij teveel energie. Gelukkig ben ik nu inmiddels wel iets rustiger en hoop dus maar op goede nachtrust en dan morgen weer frisse start.
Superstar, jij ook bedankt hoor.
dat zou inderdaad fijn zijn, maar ook nu ben ik er blij mee hoor. Anders zou ik nu helemaal alleen alle emoties naar binnen zitten "eten". Door hier het te uiten en reakties te krijgen voel ik me in ieder geval niet zo alleen. Het is ook lastig. Maar ik blijf wel met mijn zoon in gesprek en laat hem niet vluchten. Ik zou alleen zo graag willen dat ik mijn emoties iets beter zou kunnen beheersen, dat zou het soms iets makkelijker maken. Maar het voelt allemaal zo dubbel, want het heeft natuurlijk met de puberteit te maken, maar ook wel met het jarenlange slechte voorbeeld wat ik mede zelf in stand heb gehouden. De machteloosheid dat dit dus niet te bespreken is. Het voelt bijna als een gevecht om een rol als moeder in zijn leven te mogen blijven spelen. En diep van binnen voel ik wel dat onze relatie dit echt wel kan hebben, maar het kost mij teveel energie. Gelukkig ben ik nu inmiddels wel iets rustiger en hoop dus maar op goede nachtrust en dan morgen weer frisse start.
Superstar, jij ook bedankt hoor.
zaterdag 8 september 2007 om 00:33
Lieve meiden ik ga mijn bed maar eens opzoeken...
Ik hoop dat jullie ook een beetje kunnen slapen vannacht..
Zonlicht die heftige emoties die herken ik wel..
Ik kan soms ook erg weinig van mijn kinderen hebben en val dan uit terwijl dat helemaal niet de bedoeling is..
Uren daarna voel ik me dan nog rot en vooral schuldig omdat ze dit niet verdienen...
Ik hoop dat jullie ook een beetje kunnen slapen vannacht..
Zonlicht die heftige emoties die herken ik wel..
Ik kan soms ook erg weinig van mijn kinderen hebben en val dan uit terwijl dat helemaal niet de bedoeling is..
Uren daarna voel ik me dan nog rot en vooral schuldig omdat ze dit niet verdienen...
zaterdag 8 september 2007 om 00:34
Zonlicht, ja, dat zijn heel lastige dingen... Misschien waardeert je zoon nu op dit moment helemaal niet wat je probeert te doen voor hem, maar ik denk wel dat hij dat later zal begrijpen... Je doet nu alles wat in je macht ligt, je doet je best. Meer kan niet, meer kun jij ook niet van jezelf verwachten.
zaterdag 8 september 2007 om 00:44
Hallo,
Zonlicht, wat herken ik veel in wat je schrijft. Zo gaat het bij mij thuis ook: geen respect, weinig gezag, een puber, die wil bepalen, wat er in huis gebeurt. Het kóst verdorie bergen energie. En ook een ex, die mijn ouderlijke gezag ondermijnt naar de kinderen toe, waardoor zij zich sterk voelen in hun positie, want papa is het helemaal met ze eens.
Hoe oud is jouw puberzoon eigenlijk?
Tuurlijk weet je dat hij ook een andere kant heeft, ik hoop dat je die morgen weer kan zien, dat maakt de situatie dan weer draaglijk...die rotperiodes mogen niet te lang duren.
Ik hoop voor je dat het inderdaad morgen beter gaat, en dat je een fijn weekend zal hebben.
Groetjes,
Nicole
Zonlicht, wat herken ik veel in wat je schrijft. Zo gaat het bij mij thuis ook: geen respect, weinig gezag, een puber, die wil bepalen, wat er in huis gebeurt. Het kóst verdorie bergen energie. En ook een ex, die mijn ouderlijke gezag ondermijnt naar de kinderen toe, waardoor zij zich sterk voelen in hun positie, want papa is het helemaal met ze eens.
Hoe oud is jouw puberzoon eigenlijk?
Tuurlijk weet je dat hij ook een andere kant heeft, ik hoop dat je die morgen weer kan zien, dat maakt de situatie dan weer draaglijk...die rotperiodes mogen niet te lang duren.
Ik hoop voor je dat het inderdaad morgen beter gaat, en dat je een fijn weekend zal hebben.
Groetjes,
Nicole
zaterdag 8 september 2007 om 04:58
Hoi Nicolle,
mijn zoon heeft de zelfde leeftijd als de jouwe, dus wat dat betreft zitten we in het hetzelfde schuitje. Ik zie zelfs nu die andere kant wel hoor. Mijn zoon is meer een 'vluchter' en kiest voor de makkelijke weg. Veel ontstaat doordat hij niet duidelijk genoeg aangeeft wat hij wil en niet standvastig genoeg is. En ja, een paar andere dingetjes erbij en dan is hij niet meer aan te spreken op zijn gedrag. Echt puberen dus, maar het vervelende is inderdaad dat mijn invloed steeds kleiner word en die van mijn ex steeds groter omdat mijn zoon dat zelf toelaat. Het is hard maar mijn zoon moet het zelfde losmakingsproces door als dat ik ben gegaan. En vervelend genoeg kan ik hem daar niet echt bij helpen. Dat moet hij zelf leren doen. Natuurlijk word ik er nu uitgepikt om dan maar tegen aan te trappen maar ik kan het zelf op dit moment gewoon niet hebben en ben boos enz. Het schuldgevoel en zelfverwijt komt weer om de hoek kijken en zo sta je dan tegenoverelkaar. Ik hoop echt op een betere dag morgen, zowel van hem, als van mijn kant. Ik voel me zelf ook net een vaatje buskruit. Dat ik nu alweer wakker ben maakt het er natuurlijk ook niet beter op, maar het lukt me niet om opnieuw in slaap te komen. Ik werd dus erg onrustig wakker met van alles in mijn hoofd, zal wel een vervelende droom geweest zijn.
Nicole, een advies, niet naar zijn vader laten gaan om daar te wonen. Je hebt met je argumenten gelijk. Je zoon zal het er alleen maar moeilijker door krijgen. Ik blijf trouwens wel de grenzen aangeven richting mijn zoon, puber of niet. Ik heb gisteren uiteindelijk gezegd dat ik gewoon mijn zoon weer in huis wil, die jongen die mee was op vakantie en niet dat exemplaar wat er gisteren was die onder invloed van zijn vader denkt dat alles mag en kan. Ik merk dat hij dat zelf ook graag wil maar lukt het ons allebei omdat terug te vinden. Die omschakelingen steeds blijven moeilijk voor de kinderen. Mijn zoon heeft ook al veel dingen gedaan waar hij echt voor te prijzen is hoor, hij heeft al vaak kenbaar gemaakt aan zijn vader wat hij wil, maar hij is op een of andere manier niet in staat om echt voor zichzelf te kiezen. Zijn vader veegt zijn wil van tafel, en begint dan mij van van alles te beschuldigen, niet in mijn bijzijn overigens. Er wordt emotioneel gechanteerd en gemanipuleerd en ja, als je dan pubert, ook nog, dan is het niet altijd leuk. Ik zie het wel, maar voelde gisteren dus alleen maar de pijn en was aan het reageren vanuit die pijn. Niet echt verstandig want dan zeg je andere dingen dan als je je verstand gebruikt. Afijn, nog maar weer even proberen te slapen.
liefs Zonlicht
mijn zoon heeft de zelfde leeftijd als de jouwe, dus wat dat betreft zitten we in het hetzelfde schuitje. Ik zie zelfs nu die andere kant wel hoor. Mijn zoon is meer een 'vluchter' en kiest voor de makkelijke weg. Veel ontstaat doordat hij niet duidelijk genoeg aangeeft wat hij wil en niet standvastig genoeg is. En ja, een paar andere dingetjes erbij en dan is hij niet meer aan te spreken op zijn gedrag. Echt puberen dus, maar het vervelende is inderdaad dat mijn invloed steeds kleiner word en die van mijn ex steeds groter omdat mijn zoon dat zelf toelaat. Het is hard maar mijn zoon moet het zelfde losmakingsproces door als dat ik ben gegaan. En vervelend genoeg kan ik hem daar niet echt bij helpen. Dat moet hij zelf leren doen. Natuurlijk word ik er nu uitgepikt om dan maar tegen aan te trappen maar ik kan het zelf op dit moment gewoon niet hebben en ben boos enz. Het schuldgevoel en zelfverwijt komt weer om de hoek kijken en zo sta je dan tegenoverelkaar. Ik hoop echt op een betere dag morgen, zowel van hem, als van mijn kant. Ik voel me zelf ook net een vaatje buskruit. Dat ik nu alweer wakker ben maakt het er natuurlijk ook niet beter op, maar het lukt me niet om opnieuw in slaap te komen. Ik werd dus erg onrustig wakker met van alles in mijn hoofd, zal wel een vervelende droom geweest zijn.
Nicole, een advies, niet naar zijn vader laten gaan om daar te wonen. Je hebt met je argumenten gelijk. Je zoon zal het er alleen maar moeilijker door krijgen. Ik blijf trouwens wel de grenzen aangeven richting mijn zoon, puber of niet. Ik heb gisteren uiteindelijk gezegd dat ik gewoon mijn zoon weer in huis wil, die jongen die mee was op vakantie en niet dat exemplaar wat er gisteren was die onder invloed van zijn vader denkt dat alles mag en kan. Ik merk dat hij dat zelf ook graag wil maar lukt het ons allebei omdat terug te vinden. Die omschakelingen steeds blijven moeilijk voor de kinderen. Mijn zoon heeft ook al veel dingen gedaan waar hij echt voor te prijzen is hoor, hij heeft al vaak kenbaar gemaakt aan zijn vader wat hij wil, maar hij is op een of andere manier niet in staat om echt voor zichzelf te kiezen. Zijn vader veegt zijn wil van tafel, en begint dan mij van van alles te beschuldigen, niet in mijn bijzijn overigens. Er wordt emotioneel gechanteerd en gemanipuleerd en ja, als je dan pubert, ook nog, dan is het niet altijd leuk. Ik zie het wel, maar voelde gisteren dus alleen maar de pijn en was aan het reageren vanuit die pijn. Niet echt verstandig want dan zeg je andere dingen dan als je je verstand gebruikt. Afijn, nog maar weer even proberen te slapen.
liefs Zonlicht
zaterdag 8 september 2007 om 08:48
Zonlicht, ik weet waarover je het hebt met dat manipuleren, en (emotioneel) chanteren, dat gebeurt hier dus ook En mijn ex veegt, als de kinderen bij hem zijn, mijn grenzen van tafel. Ik ga ervan uit, dat, Zolang jij nog regelmatig kan zien, dat je zoon ook een andere kant heeft, ga ik ervan uit dat je het gaat redden. Ook ik zie wel weer de goede kant van mijn zoon, maar (en dat heeft waarschijnlijk heel erg met het autisme te maken) hij accepteert gewoon geen grenzen meer, en gaat agressief worden. Nu zou dat d.m.v. goede hulpverlening nog gestopt kunnen worden, omdat die er emotioneel niet bij betrokken zijn. Ze hebben mij gewaarschuwd, dat hij zich het eerst gaat afzetten, tegen de mensen die het dichtst bij hem staan: eerst zijn zusje, daarna mij.
Dat jij vannacht wakker was, is inderdaad rot, neem aan dat je de dag erna niet echt fit bent. Maar je zoon heeft misschien wél goed geslapen, en dan kan het natuurlijk toch een betere dag worden. In elk geval wens ik het je toe!
Voor nu: veel liefs, groetjes,
Nicole...die nu weer een paar dagen naar haar vriend gaat...
Dat jij vannacht wakker was, is inderdaad rot, neem aan dat je de dag erna niet echt fit bent. Maar je zoon heeft misschien wél goed geslapen, en dan kan het natuurlijk toch een betere dag worden. In elk geval wens ik het je toe!
Voor nu: veel liefs, groetjes,
Nicole...die nu weer een paar dagen naar haar vriend gaat...
zaterdag 8 september 2007 om 10:15
Goedemorgen lieve meiden,lekker geslapen allemaal?
Zonlicht ik hoop dat jij je vandaag weer wat beter voelt...
De pubertijd is een periode die best moeilijk is maar het gaat over...
Als puber wil je je afzetten tegen iedereen en vooral je ouders...
Tenminste dat kan ik mij van mezelf nog wel herinneren...
Mischien moet je eens een dagje voor jezelf nemen...
Doe ik ook wel eens dan ga ik lekker tutten zonnebankje heerlijk...
Even weer opladen om er weer tegen te kunnen...
Meiden ik wens jullie een hele fijne dag vandaag.
Zonlicht ik hoop dat jij je vandaag weer wat beter voelt...
De pubertijd is een periode die best moeilijk is maar het gaat over...
Als puber wil je je afzetten tegen iedereen en vooral je ouders...
Tenminste dat kan ik mij van mezelf nog wel herinneren...
Mischien moet je eens een dagje voor jezelf nemen...
Doe ik ook wel eens dan ga ik lekker tutten zonnebankje heerlijk...
Even weer opladen om er weer tegen te kunnen...
Meiden ik wens jullie een hele fijne dag vandaag.
zaterdag 8 september 2007 om 12:46
Hoi allemaal
Suup, ik heb lang geslapen. Gisteravond de hele avond op de bank, daarna in mijn bed gekropen.
Wat een vermoeiende week. Maar ik heb een goed gevoel over do en vrij, ik ben gegaan en het ging best aardig.
Nicole, ik wilde graag reageren op je stukje wat een reactie was op wat ik schreef over het niet willen praten met de mensen om je heen omdat je denkt dat ze het niet zullen begrijpen.
Ik vraag me ook wel eens af welk advies ik zou geven als ik hier zelf geen ervaring mee had. Natuurlijk verwacht je dat iemand zegt dat je weg moet gaan. Dat is ook zo.
Maar ik las laatst ergens, dat slachtoffer van huiselijk geweld er gemiddeld zeven keer over doet, weggaan en terugkomen, voor ze definitief de knoop kan doorhakken en echt gaat.
Hoe moeilijk is het toch om echt te gaan, je besluit te kunnen nemen.
Denk dat het belangrijkste is dat je merkt dat een ander, die je verhaal gaat horen, de moeite neemt om samen met jou zich te verdiepen in de ingewikkelde relatie en patronen tussen twee mensen.
Ik denk dat ik al eerder, voor ik die vrouw ontmoette die me later hielp, had willen praten over wat het precies inhield waar ik midden in zat.
Dat je iemand tegenover je hebt die niet bij elk voorbeeld wat je geeft heftig reageert, te veel medelijden, boosheid toont, dat soort dingen. Maar iemand die toch een soort nuchtere afstand kan bewaren om jou de ruimte te geven echt wat meer uit de doeken te doen. Omdat je zelf die afstand ook hebt, je hebt je immers voor een deel afgesloten voor de impact van veel gebeurtenissen, voor hoe het echt met je gaat, niet dat je ze niet kan vertellen, maar er is schaamte en ook lijkt het niet over jezelf te gaan, kun je het eigenlijk niet echt voelen.
Want telkens als er iets heftigs was gebeurd bij ons, kwam ik terug in mijn manier van ermee omgaan, een soort dromerige sfeer. Niet helemaal erbij zijn.
De relatie waar ik over schrijf, is misschien voor een buitenstaander heel simpel te doorzien, maar ik vind het zelf nog erg ingewikkeld.
Ik hield echt van hem. Wij hadden samen echt iets. We sloten ons langzaam maar zeker af voor de buitenwereld. Hoe zegt je dat. Ik werkte wel, hij af en aan ook, maar dan begaven we ons echt even in een heel andere wereld, waar de dingen anders waren, inmiddels een andere betekenis, kleur hadden.
Alsof ik na een tijd het moest vertalen voor mezelf, in hoe de buitenwereld was vergeleken met thuis. Het isolement waar ik zelf aan meewerkte, was een krachtig iets. Ik geloofde er in, had ook geen behoefte meer aan die andere kant van dingen.
Ik weet niet waar ik naar op zoek was, maar ik werkte er hard aan mee.
Als ik terugkijk heb ik moeite met dat ik opgaf voor mezelf te onderzoeken wat voor mij belangrijk was. De verantwoordelijkheid nemen voor je behoeftes, keuzes, voor wat goed voor je is.
Ik liet me meevoeren op wat er gebeurde, meedeinen op de golven.
Ik was verliefd, het was elke dag weer een nieuwe dag.
Er lagen dingen achter me waar ik nog niet mee kon omgaan, en dat gold ook voor ex.
Hij hield echt van mij, ik was iemand die hem raakte, hij moest me helemaal voor zichelf hebben. Ik kon dat bijna niet geloven, dat was zo iets bijzonders.
Ik voelde verwachtingen, spanning, wilde er voor gaan.
Er waren voorwaarden, al snel, als ik terugkijk. Ik dacht altijd dat het in het begin vanzelf ging tussen ons, dat het een soort echte liefde was, maar ik zie nu wel dat ik die gevoelens van mijzelf juist in hem wilde zien en daarom uitvergrootte. Ik probeerde hem aan te voelen, gaf toe.
Na een tijdje begonnen we elkaar steeds meer aan te trekken, af te stoten. Dat maakte ook dat ik nog harder mijn best ging doen.
Maar wat ik dus wil zeggen, is, dat ik er nog steeds niet achter ben hoe ik dit kan uitleggen aan iemand, hoe dit werkte. Er speelde zoveel mee, heb ik het idee, zoveel omstandigheden ook die ik pas achteraf wat duidelijker begin te zien.
De agressie, was niet eens iets, in het begin waar ik helemaal van ondersteboven was.
Ik zat veel meer vast in dat aantrekken-afstoten-gebeuren, die eerste klap, duw, het paste daarin ofzo.
We overtuigden elkaar ervan dat we bij elkaar hoorden, we maakten het goed, we waren weer helemaal samen, en hadden het achter ons liggen.
Hij vroeg veel van me, constante aandacht, antwoorden. Ik was altijd met hem bezig, met waar ik mezelf in moest verbeteren, met wat ik niet goed deed want overal zaten wel steeds meer voorwaarden en manieren aan verbonden.
Het is gewoon heel naar om terug te kijken, die eerste keren te zien dat er sprake was van agressie, van slaan, duwen en dan niet de reactie bij mezelf te zien die je verwacht, die je krijgt van een buitenstaander als die het verhaal hoort.
Ik was niet verontwaardigd, boos, en ik reageerde niet beslist over dat dit niet mocht, dat ik dit mezelf niet kon laten gebeuren.
Ik liet het gebeuren in het geheel van gedoe wat er gaande was. En ik hield van hem.
Nog steeds zie ik mezelf niet als 'slachtoffer' van geweld in een relatie, hoewel er absoluut sprake van was, heb de bewijzen zelfs zwart op wit.
Maar mijn ex heeft het nooit echt toegegeven, hij reageerde op de aangifte met 'als Iseo zegt dat dit is gebeurd dan is dat zo want ze liegt niet' en hij deed het voorkomen, wat ik van hem ken, alsof hij er echt niet meer bij kon, bij wat er was voorgevallen.
Nooit eens verantwoordelijkheid genomen voor die keren die dan echt te ver gingen. Hij heeft me notabene bijvoorbeeld geschopt met zijn schoenen aan, in mijn ribben, mijn zij, moet ik doorgaan. Terwijl ik al onderuit was gegaan. Dat vind ik toch heel moeilijk om aan terug te denken, net alsof het niet echt waar is.
Dat gaat toch niet over mij.
Achteraf ben ik misschien toch blij met die keer dat ik aangifte heb gedaan, wat eigenlijk niet mijn keuze was, maar ik werd onder druk gezet en ging daarin mee al had ik meteen spijt toen die erdoor was en ik niet meer terug kon.
Maar je hebt tenminste voor jezelf iets zwart op wit. Er was een onderzoek gedaan en de arts constateerde de verwondingen.
Ik moet ineens ook denken aan ZusSterre, hoe gaat het me haar, Sterre? Hoe is het met jou?
Suup, ik heb lang geslapen. Gisteravond de hele avond op de bank, daarna in mijn bed gekropen.
Wat een vermoeiende week. Maar ik heb een goed gevoel over do en vrij, ik ben gegaan en het ging best aardig.
Nicole, ik wilde graag reageren op je stukje wat een reactie was op wat ik schreef over het niet willen praten met de mensen om je heen omdat je denkt dat ze het niet zullen begrijpen.
Ik vraag me ook wel eens af welk advies ik zou geven als ik hier zelf geen ervaring mee had. Natuurlijk verwacht je dat iemand zegt dat je weg moet gaan. Dat is ook zo.
Maar ik las laatst ergens, dat slachtoffer van huiselijk geweld er gemiddeld zeven keer over doet, weggaan en terugkomen, voor ze definitief de knoop kan doorhakken en echt gaat.
Hoe moeilijk is het toch om echt te gaan, je besluit te kunnen nemen.
Denk dat het belangrijkste is dat je merkt dat een ander, die je verhaal gaat horen, de moeite neemt om samen met jou zich te verdiepen in de ingewikkelde relatie en patronen tussen twee mensen.
Ik denk dat ik al eerder, voor ik die vrouw ontmoette die me later hielp, had willen praten over wat het precies inhield waar ik midden in zat.
Dat je iemand tegenover je hebt die niet bij elk voorbeeld wat je geeft heftig reageert, te veel medelijden, boosheid toont, dat soort dingen. Maar iemand die toch een soort nuchtere afstand kan bewaren om jou de ruimte te geven echt wat meer uit de doeken te doen. Omdat je zelf die afstand ook hebt, je hebt je immers voor een deel afgesloten voor de impact van veel gebeurtenissen, voor hoe het echt met je gaat, niet dat je ze niet kan vertellen, maar er is schaamte en ook lijkt het niet over jezelf te gaan, kun je het eigenlijk niet echt voelen.
Want telkens als er iets heftigs was gebeurd bij ons, kwam ik terug in mijn manier van ermee omgaan, een soort dromerige sfeer. Niet helemaal erbij zijn.
De relatie waar ik over schrijf, is misschien voor een buitenstaander heel simpel te doorzien, maar ik vind het zelf nog erg ingewikkeld.
Ik hield echt van hem. Wij hadden samen echt iets. We sloten ons langzaam maar zeker af voor de buitenwereld. Hoe zegt je dat. Ik werkte wel, hij af en aan ook, maar dan begaven we ons echt even in een heel andere wereld, waar de dingen anders waren, inmiddels een andere betekenis, kleur hadden.
Alsof ik na een tijd het moest vertalen voor mezelf, in hoe de buitenwereld was vergeleken met thuis. Het isolement waar ik zelf aan meewerkte, was een krachtig iets. Ik geloofde er in, had ook geen behoefte meer aan die andere kant van dingen.
Ik weet niet waar ik naar op zoek was, maar ik werkte er hard aan mee.
Als ik terugkijk heb ik moeite met dat ik opgaf voor mezelf te onderzoeken wat voor mij belangrijk was. De verantwoordelijkheid nemen voor je behoeftes, keuzes, voor wat goed voor je is.
Ik liet me meevoeren op wat er gebeurde, meedeinen op de golven.
Ik was verliefd, het was elke dag weer een nieuwe dag.
Er lagen dingen achter me waar ik nog niet mee kon omgaan, en dat gold ook voor ex.
Hij hield echt van mij, ik was iemand die hem raakte, hij moest me helemaal voor zichelf hebben. Ik kon dat bijna niet geloven, dat was zo iets bijzonders.
Ik voelde verwachtingen, spanning, wilde er voor gaan.
Er waren voorwaarden, al snel, als ik terugkijk. Ik dacht altijd dat het in het begin vanzelf ging tussen ons, dat het een soort echte liefde was, maar ik zie nu wel dat ik die gevoelens van mijzelf juist in hem wilde zien en daarom uitvergrootte. Ik probeerde hem aan te voelen, gaf toe.
Na een tijdje begonnen we elkaar steeds meer aan te trekken, af te stoten. Dat maakte ook dat ik nog harder mijn best ging doen.
Maar wat ik dus wil zeggen, is, dat ik er nog steeds niet achter ben hoe ik dit kan uitleggen aan iemand, hoe dit werkte. Er speelde zoveel mee, heb ik het idee, zoveel omstandigheden ook die ik pas achteraf wat duidelijker begin te zien.
De agressie, was niet eens iets, in het begin waar ik helemaal van ondersteboven was.
Ik zat veel meer vast in dat aantrekken-afstoten-gebeuren, die eerste klap, duw, het paste daarin ofzo.
We overtuigden elkaar ervan dat we bij elkaar hoorden, we maakten het goed, we waren weer helemaal samen, en hadden het achter ons liggen.
Hij vroeg veel van me, constante aandacht, antwoorden. Ik was altijd met hem bezig, met waar ik mezelf in moest verbeteren, met wat ik niet goed deed want overal zaten wel steeds meer voorwaarden en manieren aan verbonden.
Het is gewoon heel naar om terug te kijken, die eerste keren te zien dat er sprake was van agressie, van slaan, duwen en dan niet de reactie bij mezelf te zien die je verwacht, die je krijgt van een buitenstaander als die het verhaal hoort.
Ik was niet verontwaardigd, boos, en ik reageerde niet beslist over dat dit niet mocht, dat ik dit mezelf niet kon laten gebeuren.
Ik liet het gebeuren in het geheel van gedoe wat er gaande was. En ik hield van hem.
Nog steeds zie ik mezelf niet als 'slachtoffer' van geweld in een relatie, hoewel er absoluut sprake van was, heb de bewijzen zelfs zwart op wit.
Maar mijn ex heeft het nooit echt toegegeven, hij reageerde op de aangifte met 'als Iseo zegt dat dit is gebeurd dan is dat zo want ze liegt niet' en hij deed het voorkomen, wat ik van hem ken, alsof hij er echt niet meer bij kon, bij wat er was voorgevallen.
Nooit eens verantwoordelijkheid genomen voor die keren die dan echt te ver gingen. Hij heeft me notabene bijvoorbeeld geschopt met zijn schoenen aan, in mijn ribben, mijn zij, moet ik doorgaan. Terwijl ik al onderuit was gegaan. Dat vind ik toch heel moeilijk om aan terug te denken, net alsof het niet echt waar is.
Dat gaat toch niet over mij.
Achteraf ben ik misschien toch blij met die keer dat ik aangifte heb gedaan, wat eigenlijk niet mijn keuze was, maar ik werd onder druk gezet en ging daarin mee al had ik meteen spijt toen die erdoor was en ik niet meer terug kon.
Maar je hebt tenminste voor jezelf iets zwart op wit. Er was een onderzoek gedaan en de arts constateerde de verwondingen.
Ik moet ineens ook denken aan ZusSterre, hoe gaat het me haar, Sterre? Hoe is het met jou?
zaterdag 8 september 2007 om 13:10
Iseo ik herken veel van je verhaal uit mijn laatste relatie..
Ik had en heb nog steeds vaak het gevoel dat ik allerlei dingen doe maar dat ik het niet echt ben...
Ik praat hier eigenlijk ook nooit over met mijn omgeving..
Ik heb wel eens het gevoel dat ik een soort masker draag wat mij staande houd...
Wat ik echt voel dat laat ik nooit aan iemand zien...
Wanneer ik bijvoorbeeld ergen kom waar mensen zitten die ik nog niet ken dan voel ik dat ik een soort muur optrek tussen hen en mezelf...
Iseo ik kom straks even op je verhaal terug,ik moet echt even boodschappen doen tussen de regenbuien door..
Ik had en heb nog steeds vaak het gevoel dat ik allerlei dingen doe maar dat ik het niet echt ben...
Ik praat hier eigenlijk ook nooit over met mijn omgeving..
Ik heb wel eens het gevoel dat ik een soort masker draag wat mij staande houd...
Wat ik echt voel dat laat ik nooit aan iemand zien...
Wanneer ik bijvoorbeeld ergen kom waar mensen zitten die ik nog niet ken dan voel ik dat ik een soort muur optrek tussen hen en mezelf...
Iseo ik kom straks even op je verhaal terug,ik moet echt even boodschappen doen tussen de regenbuien door..
zaterdag 8 september 2007 om 16:11
Hallo,
Zonlicht en Nicole pubers in huis, soms valt het niet mee he? Ik heb 2 meiden van 16 en 14 jaar. Met de oudste heb ik ook zo nu en dan wat te stellen gehad...Inderdaad, het afzetten, de eigen regels willen kunnen maken en bepalen, het kost een boel energie.
Vooral met mijn oudste was het soms moeilijk, als we dan woorden hadden kon mijn dochter vooral hele rake opmerkingen maken die mij best veel pijn deden. Dat waren opmerkingen als:
Ik snap nu dat papa je slaat, of een opmerking als,...tegen papa durf je dat niet te zeggen he, want dan ben je een bangerd....
Dat was uiteraard in haar woede, en als haar boosheid was gezakt kwam ze ook wel gelijk met excuses aan en dan kon ik daar rustig met haar over praten en haar duidelijk maken dat die opmerkingen mij erg pijn deden. Nu maakt ze die opmerkingen gelukkig niet meer als ze boos is. Het gaat nu heel goed met haar. We gaan heel goed met elkaar om. Kunnen goed praten met elkaar en er is veel respect en liefde voor elkaar.
Mijn jongste dochter is wat minder temperamentvol. Ze probeert me wel uit, want daar is ze puber voor, maar het is binnen de lijnen, tot nu toe dan.
Verder heb ik voor mezelf besloten om te blijven waar ik nu ben. Ik wil hier wel heel eerlijk neerzetten dat ik niet helemaal gelukkig ben binnen mijn relatie, maar dat relativeer ik weer door te zeggen tegen mezelf, dat ik lieve gezonde kinderen heb, dat ik gezond ben, dat we het goed hebben. Er zijn gezinnen die het minder goed hebben, of die met gezondheid kampen of erger. Ik vind dat ik mijn handen dicht moet knijpen zoals ik ervoor sta in dit leven.
Mijn man lijkt echt zijn leven te beteren. De echte dreiging dat ik echt heeeel bang van hem was, is in juni 2006 geweest. Ik wil voor mezelf proberen om het verleden af te sluiten. Hij heeft ook werkelijk meer goede kanten als slechte. Het is jammer dat ik kennis heb moeten maken van die hele donkere kant van hem.
De goede dingen hebben de overhand, gelukkig wel.
Het is ook wat Iseo eerder schreef, het is net alsof het jezelf niet is overkomen. Alsof het om een andere man en vrouw gaat, een andere relatie. Ik denk wel is terug aan de dingen die gebeurd zijn in het verleden en dan is het net alsof het een ander is overkomen. Is het mij gebeurd dat ik een mes op mijn keel heb gehad (met de botte kant) terwijl mijn dochter van 2 op mijn schoot zat, omdat ik mijn bek moest houden? Was ik degene die huilend in de spiegel naar haar blauwe oog keek? was ik degene die keek of de plekken in haar nek blauw waren, dus zichtbaar voor een ander, of..pfff...nee gelukkig, het is alleen maar beurs, je ziet niks. Was ik degene die vanaf de commode in het ledikant belandde omdat ik een opmerking verkeerd zei. Was ik degene die daarna een scheur in mijn wenkbrauw had?
De pijn van het slaan, duwen etc voel ik niet meer. Maar de pijn in mijn hart, die verwondingen op mijn ziel voel ik nog dagelijks! Het is iets wat ik weg wil poetsen, wat ik wil vergeten. Dat ik werkelijk alleen maar de zachte kant van hem zie, de geduldige man, die mij mooi vindt, die trots op me is......want dat is de andere kant van mijn man...Daarom ga ik niet weg......
Liefs Elf
Zonlicht en Nicole pubers in huis, soms valt het niet mee he? Ik heb 2 meiden van 16 en 14 jaar. Met de oudste heb ik ook zo nu en dan wat te stellen gehad...Inderdaad, het afzetten, de eigen regels willen kunnen maken en bepalen, het kost een boel energie.
Vooral met mijn oudste was het soms moeilijk, als we dan woorden hadden kon mijn dochter vooral hele rake opmerkingen maken die mij best veel pijn deden. Dat waren opmerkingen als:
Ik snap nu dat papa je slaat, of een opmerking als,...tegen papa durf je dat niet te zeggen he, want dan ben je een bangerd....
Dat was uiteraard in haar woede, en als haar boosheid was gezakt kwam ze ook wel gelijk met excuses aan en dan kon ik daar rustig met haar over praten en haar duidelijk maken dat die opmerkingen mij erg pijn deden. Nu maakt ze die opmerkingen gelukkig niet meer als ze boos is. Het gaat nu heel goed met haar. We gaan heel goed met elkaar om. Kunnen goed praten met elkaar en er is veel respect en liefde voor elkaar.
Mijn jongste dochter is wat minder temperamentvol. Ze probeert me wel uit, want daar is ze puber voor, maar het is binnen de lijnen, tot nu toe dan.
Verder heb ik voor mezelf besloten om te blijven waar ik nu ben. Ik wil hier wel heel eerlijk neerzetten dat ik niet helemaal gelukkig ben binnen mijn relatie, maar dat relativeer ik weer door te zeggen tegen mezelf, dat ik lieve gezonde kinderen heb, dat ik gezond ben, dat we het goed hebben. Er zijn gezinnen die het minder goed hebben, of die met gezondheid kampen of erger. Ik vind dat ik mijn handen dicht moet knijpen zoals ik ervoor sta in dit leven.
Mijn man lijkt echt zijn leven te beteren. De echte dreiging dat ik echt heeeel bang van hem was, is in juni 2006 geweest. Ik wil voor mezelf proberen om het verleden af te sluiten. Hij heeft ook werkelijk meer goede kanten als slechte. Het is jammer dat ik kennis heb moeten maken van die hele donkere kant van hem.
De goede dingen hebben de overhand, gelukkig wel.
Het is ook wat Iseo eerder schreef, het is net alsof het jezelf niet is overkomen. Alsof het om een andere man en vrouw gaat, een andere relatie. Ik denk wel is terug aan de dingen die gebeurd zijn in het verleden en dan is het net alsof het een ander is overkomen. Is het mij gebeurd dat ik een mes op mijn keel heb gehad (met de botte kant) terwijl mijn dochter van 2 op mijn schoot zat, omdat ik mijn bek moest houden? Was ik degene die huilend in de spiegel naar haar blauwe oog keek? was ik degene die keek of de plekken in haar nek blauw waren, dus zichtbaar voor een ander, of..pfff...nee gelukkig, het is alleen maar beurs, je ziet niks. Was ik degene die vanaf de commode in het ledikant belandde omdat ik een opmerking verkeerd zei. Was ik degene die daarna een scheur in mijn wenkbrauw had?
De pijn van het slaan, duwen etc voel ik niet meer. Maar de pijn in mijn hart, die verwondingen op mijn ziel voel ik nog dagelijks! Het is iets wat ik weg wil poetsen, wat ik wil vergeten. Dat ik werkelijk alleen maar de zachte kant van hem zie, de geduldige man, die mij mooi vindt, die trots op me is......want dat is de andere kant van mijn man...Daarom ga ik niet weg......
Liefs Elf
zaterdag 8 september 2007 om 19:22
Elfje ik weet even niet wat ik tegen je moet zeggen
Is het mischien dat je ook bij hem blijft omdat je bang bent om alleen te zijn?
Bang dat je niks bent zonder hem?
Bang dat je het in je eentje niet zal redden?
Het zijn zomaar een paar vragen die nu in mij opkomen maar je hoeft ze niet te beantwoorden hoor als je dat niet wil...
Is het mischien dat je ook bij hem blijft omdat je bang bent om alleen te zijn?
Bang dat je niks bent zonder hem?
Bang dat je het in je eentje niet zal redden?
Het zijn zomaar een paar vragen die nu in mij opkomen maar je hoeft ze niet te beantwoorden hoor als je dat niet wil...
zaterdag 8 september 2007 om 20:24
Hoi Superstar,
Nee, ik ben niet bang om alleen te zijn, ik ben nu regelmatig alleen omdat hij weg is voor zijn werk. Ik ben ook niet bang dat ik niks ben zonder hem.
Wel is een toekomst onzeker als je de stap zou zetten. Ik vind het eng om in het onbekende te stappen, dat is wel waar, maar dat zijn niet de dingen die me tegenhouden.
Wat me tegenhoud zijn eigenlijk andere redenen. 1 ervan heb ik een paar berichten eerder al is neergezet. Elke keer als hij thuis is, en dat is meestal 2 a 3 weken achter elkaar heb ik het idee dat ik me eigenlijk druk maak om niets. Maar dan moet ik wel heel eerlijk zeggen dat ik het gepieker en het denken wegstop. Dan denk ik dat mijn gevoel wel weer terug zal komen, dat ik het verleden zal vergeten. Ik heb dan uren, dagen, dat ik tevreden ben zoals ik nu in het leven sta. Dan neem ik me ook weer voor dat ik hier op dit forum niet meer wil lezen, want het gaat immers goed met mij? Ik vertel ook mijn vriendinnen niet veel meer, zeg dat het beter gaat hier. Is in principe ook zo. Het wordt tot nu toe gelijkwaardiger. Ik weet alleen niet hoe het nu precies met mijn gevoel naar hem toe zit. Hou ik nu van hem of is dat echt weg. Is er teveel beschadigd bij me? Ik ben een tijdje mijn respect voor hem volledig kwijt geweest, maar ik denk dat er nu wel weer iets van respect naar hem toe terug komt.
Ik weet alleen niet wat er gebeurt als hij toch weer zijn zelfbeheersing verliest. Ik heb met mezelf en ook met de meiden afgesproken, dat het dan einde verhaal is hier. Ik denk alleen niet dat dat nog snel zal gaan gebeuren, zo lijkt het nu. En daarom ook vind ik dat ik moet blijven. Ik ga er vanuit dat ik op een gegeven moment wel weer de rust in mezelf zal vinden en kan accepteren dat er dingen zijn gebeurd in mijn relatie die niet terug te draaien zijn en waar ik een plek voor moet vinden.
Nee, ik ben niet bang om alleen te zijn, ik ben nu regelmatig alleen omdat hij weg is voor zijn werk. Ik ben ook niet bang dat ik niks ben zonder hem.
Wel is een toekomst onzeker als je de stap zou zetten. Ik vind het eng om in het onbekende te stappen, dat is wel waar, maar dat zijn niet de dingen die me tegenhouden.
Wat me tegenhoud zijn eigenlijk andere redenen. 1 ervan heb ik een paar berichten eerder al is neergezet. Elke keer als hij thuis is, en dat is meestal 2 a 3 weken achter elkaar heb ik het idee dat ik me eigenlijk druk maak om niets. Maar dan moet ik wel heel eerlijk zeggen dat ik het gepieker en het denken wegstop. Dan denk ik dat mijn gevoel wel weer terug zal komen, dat ik het verleden zal vergeten. Ik heb dan uren, dagen, dat ik tevreden ben zoals ik nu in het leven sta. Dan neem ik me ook weer voor dat ik hier op dit forum niet meer wil lezen, want het gaat immers goed met mij? Ik vertel ook mijn vriendinnen niet veel meer, zeg dat het beter gaat hier. Is in principe ook zo. Het wordt tot nu toe gelijkwaardiger. Ik weet alleen niet hoe het nu precies met mijn gevoel naar hem toe zit. Hou ik nu van hem of is dat echt weg. Is er teveel beschadigd bij me? Ik ben een tijdje mijn respect voor hem volledig kwijt geweest, maar ik denk dat er nu wel weer iets van respect naar hem toe terug komt.
Ik weet alleen niet wat er gebeurt als hij toch weer zijn zelfbeheersing verliest. Ik heb met mezelf en ook met de meiden afgesproken, dat het dan einde verhaal is hier. Ik denk alleen niet dat dat nog snel zal gaan gebeuren, zo lijkt het nu. En daarom ook vind ik dat ik moet blijven. Ik ga er vanuit dat ik op een gegeven moment wel weer de rust in mezelf zal vinden en kan accepteren dat er dingen zijn gebeurd in mijn relatie die niet terug te draaien zijn en waar ik een plek voor moet vinden.
zaterdag 8 september 2007 om 20:51
Elf
Het is ook echt net of het jouw niet is overkomen. En toch herken ik die vrouw die in de spiegel kijkt.
Ik begrijp je.
Je berichtje vind ik heftig om te lezen, vooral het stukje waarin je zegt dat je de pijn in je hart nog dagelijks voelt maar dat je blijft, om het te vergeten, weg te poetsen, om van dichtbij nog steeds op zoek te gaan naar die andere kant van hem.
Dat wat je schrijft roept veel bij me op. Ik wil je zo graag antwoorden, maar ben bang om de verkeerde dingen te zeggen, je komt tegelijk krachtig maar zo breekbaar op me over.
Ik ben bang dat hij het niet kan gaan waarmaken, en je hart breekt...
Maar ik hoop zo dat je straks opluchting voelt en beseft dat je de juiste beslissing hebt gemaakt. Dat hij ook begrijpt en inziet hoe erg bijzonder dit is, dat jij durft te kiezen voor de toekomst met hem.
Ik weet even niet hoe ik kan zeggen wat ik precies bedoel.
Wat je schrijft over je verwondingen, het is pijnlijk om te lezen.
De herkenning, dat je naar jezelf kijkt, niet als van jou naar jou, maar eigenlijk heel anders.
Je kijkt wel maar ziet niet dat jij het bent. Je kijkt naar in hoeverre het opvalt dat je die plek in je gezicht hebt. (Het zou wel net kunnen dat...dit of dat was gebeurd, een ongelukje. Wat kun je bedekken)
I
Het is ook echt net of het jouw niet is overkomen. En toch herken ik die vrouw die in de spiegel kijkt.
Ik begrijp je.
Je berichtje vind ik heftig om te lezen, vooral het stukje waarin je zegt dat je de pijn in je hart nog dagelijks voelt maar dat je blijft, om het te vergeten, weg te poetsen, om van dichtbij nog steeds op zoek te gaan naar die andere kant van hem.
Dat wat je schrijft roept veel bij me op. Ik wil je zo graag antwoorden, maar ben bang om de verkeerde dingen te zeggen, je komt tegelijk krachtig maar zo breekbaar op me over.
Ik ben bang dat hij het niet kan gaan waarmaken, en je hart breekt...
Maar ik hoop zo dat je straks opluchting voelt en beseft dat je de juiste beslissing hebt gemaakt. Dat hij ook begrijpt en inziet hoe erg bijzonder dit is, dat jij durft te kiezen voor de toekomst met hem.
Ik weet even niet hoe ik kan zeggen wat ik precies bedoel.
Wat je schrijft over je verwondingen, het is pijnlijk om te lezen.
De herkenning, dat je naar jezelf kijkt, niet als van jou naar jou, maar eigenlijk heel anders.
Je kijkt wel maar ziet niet dat jij het bent. Je kijkt naar in hoeverre het opvalt dat je die plek in je gezicht hebt. (Het zou wel net kunnen dat...dit of dat was gebeurd, een ongelukje. Wat kun je bedekken)
I
zaterdag 8 september 2007 om 20:57
Elfje ik begrijp je hoor...
In het onbekende stappen is altijd moeilijk,tenslotte weet je nu wat je hebt en als je weggaat weet je niet wat je te wachten staat..
En natuurlijk heeft hij ook een lieve kant en dat maakt het nog moeilijker allemaal want tenslotte is dat de kant die je het liefst wil zien en waar je in wil geloven...
Zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een heel lieve kant...
Het allemaal een plaatsje geven lijkt mij moeilijk want vergeten doe je het natuurlijk nooit...
Heb je daarbij hulp of probeer je het allemaal alleen te verwerken?
Al met al heel erg moeilijk....
Zo ik ga even de kids naar bed helpen en dan een lekker wijntje inschenken..
In het onbekende stappen is altijd moeilijk,tenslotte weet je nu wat je hebt en als je weggaat weet je niet wat je te wachten staat..
En natuurlijk heeft hij ook een lieve kant en dat maakt het nog moeilijker allemaal want tenslotte is dat de kant die je het liefst wil zien en waar je in wil geloven...
Zelfs een moordenaar heeft vast en zeker een heel lieve kant...
Het allemaal een plaatsje geven lijkt mij moeilijk want vergeten doe je het natuurlijk nooit...
Heb je daarbij hulp of probeer je het allemaal alleen te verwerken?
Al met al heel erg moeilijk....
Zo ik ga even de kids naar bed helpen en dan een lekker wijntje inschenken..
zaterdag 8 september 2007 om 21:01
Rafaella, het maakt echt niet uit of je wel of niet afsluit ofzo, we doen het soms wel soms niet. De ene dag is het hier even een praatgroepje, om de volgende dag lange berichten te lezen.
Het niet toelaten van je echte gevoel, is het beste overlevingsmechanisme wat ik ken. En dat is meteen jezelf nog verder kwijtraken.
Niet dat je het besluit, maar ergens doe je dat toch ook wel.
Ik voel me soms nog steeds zo leeg en nergens aanwezig.
Dan sta ik ergens, te wachten of even niets te doen, en moet ik me concentreren om erbij te blijven. Ik zak nog te makkelijk weg, ben het snel kwijt. Ik vraag me af of dat komt door de jarenlange manier van mezelf ontkennen. Niet afgaan op mijn gevoel, het niet serieus nemen als het er wel was.
Ik voel me nog vaak er niet horen. Alsof ik toen die keuze maakte om eruit weg te gaan, en die nog steeds geldig is en ik nu wel mijn best doe maar het niet erg lukt.
Heb jij een soortgelijke ervaring door je jeugd? Zou je daar, zonder dat je echt in details hoeft te treden want ik begrijp dat dat je belemmert in het schrijven erover, iets over kunnen vertellen? Is er een duidelijke lijn tussen die twee manieren van leven? Heb jij ook twee gezichten, weet je nog exact hoe je morgen terug zou moeten keren?
Hoe gaat het vandaag met je?
Het niet toelaten van je echte gevoel, is het beste overlevingsmechanisme wat ik ken. En dat is meteen jezelf nog verder kwijtraken.
Niet dat je het besluit, maar ergens doe je dat toch ook wel.
Ik voel me soms nog steeds zo leeg en nergens aanwezig.
Dan sta ik ergens, te wachten of even niets te doen, en moet ik me concentreren om erbij te blijven. Ik zak nog te makkelijk weg, ben het snel kwijt. Ik vraag me af of dat komt door de jarenlange manier van mezelf ontkennen. Niet afgaan op mijn gevoel, het niet serieus nemen als het er wel was.
Ik voel me nog vaak er niet horen. Alsof ik toen die keuze maakte om eruit weg te gaan, en die nog steeds geldig is en ik nu wel mijn best doe maar het niet erg lukt.
Heb jij een soortgelijke ervaring door je jeugd? Zou je daar, zonder dat je echt in details hoeft te treden want ik begrijp dat dat je belemmert in het schrijven erover, iets over kunnen vertellen? Is er een duidelijke lijn tussen die twee manieren van leven? Heb jij ook twee gezichten, weet je nog exact hoe je morgen terug zou moeten keren?
Hoe gaat het vandaag met je?
zaterdag 8 september 2007 om 21:35
Hai meissies,
Wat staan er weer heftige verhalen hier. Elfje, een knuffel van mij. En Iseo, geweldig hoe je uiteindelijk de week bent doorgekomen. Ben echt supertrots op je hoor!
Ik kwam even checken of jullie er allemaal nog waren. Elke keer als ik een berichtje in de krant lees, of op de tv zie, dan hoop ik dat het niet over jullie gaat. En tegelijkertijd kan ik me stomweg niet voorstellen dat er nóg meer vrouwen in hetzelfde schuitje zitten. Zit mezelf een beetje in de weg vandaag.
Annemoon
Wat staan er weer heftige verhalen hier. Elfje, een knuffel van mij. En Iseo, geweldig hoe je uiteindelijk de week bent doorgekomen. Ben echt supertrots op je hoor!
Ik kwam even checken of jullie er allemaal nog waren. Elke keer als ik een berichtje in de krant lees, of op de tv zie, dan hoop ik dat het niet over jullie gaat. En tegelijkertijd kan ik me stomweg niet voorstellen dat er nóg meer vrouwen in hetzelfde schuitje zitten. Zit mezelf een beetje in de weg vandaag.
Annemoon
anoniem_10748 wijzigde dit bericht op 08-09-2007 21:50
Reden: ff nadruk goed leggen
Reden: ff nadruk goed leggen
% gewijzigd
zaterdag 8 september 2007 om 21:45
zaterdag 8 september 2007 om 21:52
Mijn echte gevoel niet toelaten is precies wat ik van kind af aan heb gedaan..
Nu ik er over nadenk heb ik altijd een soort masker gedragen...
Als ik mijn gevoel toelaat dan is het enkel wanneer ik helemaal alleen met mezelf ben...
Ik was laatst met een leuke man uit eten en die zei tegen mij : je zegt heel veel maar zonder ook maar iets over jezelf los te laten..
Ik probeer denk ik altijd onbewust meteen een soort emotionele afstand te scheppen tussen mij en anderen...
Ik weet ook niet wie ik nou echt ben of wat ik wil...
Hoe is dat bij jou Iseo ga jij wel eens met mannen uit?
Hier hoef je natuurlijk geen antwoord op te geven hoor ik vraag het me gewoon af...
Nu ik er over nadenk heb ik altijd een soort masker gedragen...
Als ik mijn gevoel toelaat dan is het enkel wanneer ik helemaal alleen met mezelf ben...
Ik was laatst met een leuke man uit eten en die zei tegen mij : je zegt heel veel maar zonder ook maar iets over jezelf los te laten..
Ik probeer denk ik altijd onbewust meteen een soort emotionele afstand te scheppen tussen mij en anderen...
Ik weet ook niet wie ik nou echt ben of wat ik wil...
Hoe is dat bij jou Iseo ga jij wel eens met mannen uit?
Hier hoef je natuurlijk geen antwoord op te geven hoor ik vraag het me gewoon af...
zaterdag 8 september 2007 om 21:59
